Η Τριλογία των Λαξευτών (Βάσω Χρήστου)

[PiKei]

Από πέρσι έχω δεσμευθεί να ανοίξω ένα τόπικ για την Βάσω Χρήστου και την τριλογία της. Έχω πρωτογράψει στα ΝΕΑ & ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ του SFF με αφορμή την εκδήλωση υπογραφής αντιτύπων που έκανε, μετά έγιναν διάφορες ερωτήσεις και προτάσεις να ξεκινήσω ένα τόπικ, ζήτησα την άδεια της και την άδεια του εκδότη της να βάλω σ' αυτό ένα απόσπασμα από τους "Λαξευτές της Παλίρροιας", και οι δύο μου την έδωσαν ευχαρίστως... Και μετά;

 

Εντάξει, μην βαράτε, εγώ είμαι γνωστός ασυνεπής.

 

Στο μεταξύ η Βάσω όμως δεν άραξε να με περιμένει. Και έτσι από χθες βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία το δεύτερο μέρος της τριλογίας της που έχει τον τίτλο "Λαξευμένο Δίχτυ". Κι έτσι ανοίγω πια το τόπικ για την Τριλογία των Λαξευτών.

 

Μερικά στοιχεία για την Βάσω:

 

Γεννηθηκε το 1962 στην Αθήνα. Σπούδασε πληροφορική και τώρα την διδάσκει. Γράφει επιστημονική φαντασία και φάνταζυ με την ίδια υψηλή απόδοση. Έχει στο σπίτι της έναν Αργυρό Ικαρομένιππο διηγήματος (1999) και δύο βραβεία Graham Still (2000 & 2003). Δεν την έχει ψωνίσει από τις βραβεύσεις και δουλεύει πολύ πάνω στα βιβλία και τα διηγήματά της. Είναι συν-υπεύθυνη (μαζί με τον Κώστα Χαρίτο) για το Λογοτεχνικό Εργαστήριο της ΑΛΕΦ και μέλος του ΔΣ της Λέσχης. Έχει μια κόρη.

 

Μερικά στοιχεία για τα βιβλία της:

 

Οι Λαξευτές της Παλίρροιας κυκλοφόρησαν το 2006 από τις εκδόσεις Ιάμβος. Είναι ένα φάνταζυ "τούβλο" - 571 σελίδων - με το οποίο ξεκινά η Τριλογία. Αν και η Βάσω χρησιμοποιεί όλα τα περιπετειώδη "κλισέ" της Φάνταζυ, την Μαγεία, τον Μεσαιωνικό Απόηχο και το στοιχείο της Απειλής, το βιβλίο έχει εξαιρετική εμβάθυνση στους χαρακτήρες των ηρώων και τις ομάδες εξουσίας που παλεύουν για τον έλεγχο του Ρουμπάν. Και φυσικά δεν λείπουν οι ανατροπές στην δράση.

 

Το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου λέει:

 

Η μεγάλη ανοιξιάτικη παλίρροια, που για αιώνες έπνιγε τα χαμηλά εδάφη του ανατολικού Ρουμπάν, αποδυναμώνεται σταθερά χωρίς να υπάρχει γι' αυτό εξήγηση στα ουράνια σώματα. Οι περισσότεροι δε νοιάζονται, αλλά κάποιοι σπουδασμένοι έχουν αρχίσει ν' ανησυχούν. Θρύλοι για μάχες του παρελθόντος με τα θανατηφόρα αστερόπτερα και για περίεργες συμφωνίες ανάμεσα στους Λαξευτές, τους παλιούς μάγους της Πέτρας, αρχίζουν ν' ακούγονται από στόμα σε στόμα. Ωστόσο, μέσα στην κατακτημένη πόλη του Μπέρυλ οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν πιο άμεσο κίνδυνο: ο νέος τους αφέντης επισκέπτεται το κάστρο αιφνιδιαστικά και η επίσκεψη δεν προοιωνίζει τίποτα καλό. Παραμονή της μεγάλης παλίρροιας, ανταποκρινόμενος σ' ένα ύποπτο μήνυμα, ο νεαρός πρίγκιπας Κένταλ αποφασίζει να εισβάλλει στο Μπέρυλ, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις και αναστατώνοντας την ισορροπία του κόσμου του...

 

 

 

Το Λαξευμένο Δίχτυ κυκλοφόρησε χθες - πάλι από τις εκδόσεις Ίαμβος. Και είναι μια συνέχεια και επέκταση... (και γράφω βλακείες τώρα γιατί ακόμα δεν το έχω διαβάσει, μόλις το πήρα)

 

Το οπισθόφυλλό του όμως λέει:

Ενώ τα αστερόπτερα εξακολουθούν να εισβάλουν κάθε χρόνο στις ακτές μετά την αποδυνάμωση της μεγάλης παλίρροιας, και τρεις από τους ισχυρότερους σαμάνους του Ρουμπάν διαφωνούν με την πολιτική των αρχηγών τους κι αποστατούν, η πριγκίπισσα Ράιλις, πεπεισμένη ότι διαθέτει τις κατάλληλες γνώσεις, φτάνει στο Άστραντ με την πρόθεση να φορτίσει το κλειδί της παλίρροιας. Πολύ μακρύτερα, στον παγωμένο νότο, ένα πλάσμα της φωτιάς αφυπνίζεται από λήθαργο αιώνων. Αργά και ύπουλα ένα δίχτυ πλέκεται γύρω από τους λήθαργο πόλους δύναμης του Ρουμπάν. Δοκιμασμένες εντολές αποτυγχάνουν καταστροφικά. Θεραπευτές και ιερείς, μάγοι και πρίγκιπες κινδυνεύουν. Οι δυνάμεις που σχηματοποιούνται προετοιμάζουν κάτι παραπάνω από μια άνιση μάχη: μια αόρατη παγίδα.

Όταν κάθε πηγή δύναμης μετατρέπεται σε εστία κινδύνου, η ισορροπία του κόσμου απειλείται μ' έναν τρόπο ακατανόητο, αλλά πέρα για πέρα πραγματικό. Τώρα η μάχη θα τα κρίνει όλα για όλα.

 

Ελπίζω πως έχω δώσει μια πρώτη εικόνα για την Βάσω και τα βιβλία της. Και φυσικά δεσμεύομαι για μια ακόμα φορά, να βάλω και το απόσπασμα από τους Λαξευτές που χρωστάω...

[mman]

Λοιπόν, θα πάρω τα πράγματα με τη σειρά:

 

1ο post: Post "κουτσομοπολιού". Ο άνθρωπος Βάσω Χρήστου.

 

Ίσως τα παρακάτω δεν είναι απολύτως σχετικά με το θέμα της Τριλογίας των Λαξευτών, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ και νομίζω ότι θα βρείτε ενδιαφέρον να μάθετε ότι πρόκειται για ένα σπάνιο πλέον είδος αυτοτρεχούμενου και πυρηνοκίνητου, για τα θέματα που τον ενδιαφέρουν, ανθρώπου.

Και είμαστε πραγματικά τυχεροί που την ενδιαφέρει η λογοτεχνία του Φανταστικού. Ακούραστη εργάτρια στην ΑΛΕΦ, υπομονετική συντονίστρια στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο, κορυφαία πυροσβέστης με ειδικότητα στις ανούσιες καμμία φορά διαφωνίες, η Βάσω έχει το (από εξελικτικής πλευράς πιθανότατα) μειονέκτημα να τρέχει και να βοηθάει πρόθυμα όπου και όποτε μπορεί.

 

Άλλά σημαντικά μειονεκτήματα:

Δεν πίνει - εκτός από μια φορά που την πότισα μια μπύρα με το χωνί.

Δεν βρίζει.

Είναι αληθινά ευγενική.

Ξέρει να ακούει (σπάνιο).

Ξέρει να ακούει όταν ο αναγνώστης τής εξηγεί τι δεν του αρέσει στη δουλειά της (ΠΟΛΥ σπάνιο).

Αφού ακούσει, προσπαθεί πραγματικά να βελτιώσει τη δουλειά της (πρακτικά ανήκουστο).

...βελτιώνει τη δουλειά της!

 

Κλείνω πριν βγω off-topic. Ακολουθεί post για το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας των Λαξευτών.

[mman]

2ο post: Το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας των Λαξευτών:

 

 

Παραθέτω το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής που έγραψα γι αυτό, στα "Φανταστικά Χρονικά", τ.10:

 

 

"Η μεγάλη ανοιξιάτικη παλίρροια του Ρουμπάν αποδυναμώνεται σταθερά χωρίς να υπάρχει γι αυτό εξήγηση στα ουράνια σώματα, κι αυτή τη χρονιά είναι αμφίβολο αν θα φτάσει μέχρι τις τάφρους όπου, αιώνες τώρα, πνίγει τα θανατηφόρα αστερόπτερα πριν την κρίσιμη μεταμόρφωσή τους. Σ’ έναν κόσμο που κινείται με την ταχύτητα του αλόγου και του πλοίου, το άμεσο ταξίδι από πύργο σε πύργο μέσω της πέτρας, είναι τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους της δύναμης και της εξουσίας, που μπορεί να αποφασίσει την ίδια την ύπαρξή και το μέλλον του.

 

Λοιπόν από τους «Λαξευτές της Παλίρροιας» μόνο εγώ λείπω! Περιπέτεια και μαγεία, μάχες και μυθικά πλάσματα, ήρωες και ηρωίδες, άρχοντες και ζητιάνοι, πρίγκηπες και απόκληροι, δολοπλοκίες και ανατροπές.

 

Θα ξεκινήσω με τα κατά τη γνώμη μου, όχι σημαντικά, αδύνατα σημεία του:

 

Οι πολλές σκέψεις των χαρακτήρων που αφορούν την παρούσα κατάσταση και τις μελλοντικές τους κινήσεις, μεγαλώνουν το έργο, ίσως περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε.

 

Υπάρχουν φορές που δίνονται πληροφορίες οι οποίες, για έναν κάπως έμπειρο αναγνώστη, αποτελούν spoilers, έστω και κατά λίγες σελίδες.

 

Η (πολύ ενδιαφέρουσα) πλοκή δίνει ευκαιρίες για πολύ περισσότερες δυνατές συναισθηματικά σκηνές. Το αποτέλεσμα είναι έλλειψη ενδιάμεσων κορυφώσεων που θα παρακινούσαν τον αναγνώστη να διαβάσει παρακάτω. Ακόμα κι αυτό όμως ισχύει μέχρι τη μέση του βιβλίου. Μετά, το ενδιαφέρον αυξάνεται και γίνεται μια εύκολη αναγνωστική κατηφόρα.

 

Και τώρα ξεχάστε όλα τα παραπάνω, γιατί:

 

Το γράψιμο είναι στρωτό και ξεκούραστο, και η πλοκή απλωμένη αλλά συνεπής και χωρίς τρύπες. Οι διάλογοι, είναι ώριμοι, πράγμα εξαιρετικά σημαντικό. Και η καλύτερη πλοκή πηγαίνει περίπατο αν οι χαρακτήρες και οι διάλογοι δεν την υποστηρίζουν, και η Βάσω Χρήστου ξέρει θαυμάσια να το κάνει αυτό.

 

Ο εξαιρετικός χειρισμός ενός εντυπωσιακά μεγάλου αριθμού χαρακτήρων, καταστάσεων και sub-plots είναι χωρίς αμφιβολία το σημαντικότερο πλεονέκτημα του βιβλίου. Είναι η κυρίαρχη εντύπωση που μένει στο τέλος και ο λόγος που πραγματικά εντυπωσιάζει.

 

Η συγγραφέας κλείνει όλα τα (πάρα πολλά!) θέματα που έχει ανοίξει στη εξέλιξη της ιστορίας της. Αυτό είναι πάρα πολύ θετικό και κάτι που δυστυχώς δεν το κάνουν πολλοί, ακόμα και καθιερωμένοι συγγραφείς σε όλα τα είδη. Τα μόνα θέματα που μένουν ανοιχτά είναι αυτά που οδηγούν στην δεύτερη συνέχεια. Στο τέλος, ο αναγνώστης, δεν έχει κενά ή απορίες αφού μένει απόλυτα ικανοποιημένος από την ολοκλήρωση του παραμυθιού.

 

Τέλος, οι «Λαξευτές της Παλίρροιας» καταλήγουν, με έναν επιδέξιο χειρισμό της πλοκής, σε μία πολύ καλά ζυγισμένη και εντυπωσιακή κορύφωση με όλο τον ανομοιογενή τους θίασο επί σκηνής, επιβραβεύοντας με το παραπάνω τον αναγνώστη για την προσπάθεια και τον χρόνο του."

 

Ακολουθεί post σχετικά με το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας των Λαξευτών που μόλις κυκλοφόρησε.

[mman]

3ο Post: Σχετικά με το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας των Λαξευτών

 

Έχω διαβάσει, αλλά δεν έχω διαβάσει το βιβλίο!

Εξηγούμαι: Η Βάσω μου έστειλε και διάβασα το draft πέρσυ τα Χριστούγεννα (ας είναι καλά η μέση μου που με άφησε ξερό από τις 25/12 μέχρι τις 2/1). Ακουλούθησε μια σειρά email με κριτική και επεξηγήσεις πάνω στα σχόλια που της είχα κάνει στο printout. Και πριν λίγο καιρό, όταν μας ανακοίνωσε την επικείμενη έκδοση του δεύτερου βιβλίου, μου είπε ότι έλαβε υπόψη της πολλές από τις παρατηρήσεις μου και ότι πιστεύει πώς το βιβλίο έχει βελτιωθεί σημαντικά (βλ. μειονεκτήματα Βάσως Χρήστου στο 1ο post).

Έχοντας υπόψη ότι η draft μορφή του μου άρεσε πολύ, δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω και την τελική του, και φυσικά δεσμεύομαι να γράψω γι αυτήν εδώ.

 

(Χρειάζομαι μόνο μια μικρή πίστωση χρόνου γιατί αυτή την... περίοδο διαβάζω με τους σταθερά αργούς ρυθμούς μου ένα... σχετικά ενδιαφέρον... βιβλιαράκι που αν θυμάμαι καλά λέγεται Dune ή κάπως έτσι. Μη βάράτε.)

[Arachnida]

Την Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου είχα παρουσίαση για τους Λαξευτές της Παλίρροιας στη στήλη μου για το βιβλίο στην Epirus Press. Ο mman είχε την καλωσύνη να μου επιτρέψει να φιλοξενήσω την κριτική του. Ανεβάζω και το φύλλο σε μορφή pdf για όποιον θέλει να ρίξει καμιά ματιά.

Epirus_Press_93.pdf

[Παρατηρητής]

Διαβάζω το πρώτο βιβλίο και μου αρέσει αρκετά μέχρι στιγμής. Το μέγεθος του είναι τεράστιο που σημαίνει πολύ ταξίδι και χάσιμο. Ελπίζω να με κρατήσει μέχρι το τέλος με το ίδιο ενδιαφέρον ώστε να ξεκινήσω και το δεύτερο.

Τρομερό είναι το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε πριν από 14 χρόνια!!! Συγχαρητήρια στη Βάσω για την υπομονή της. Για να επέμεινε τόσο πολύ, σημαίνει πως κάτι παραπάνω αξίζει το έργο της από όσο νομίζουμε.

Βέβαια...το εξώφυλλο κάπως ξενίζει (αναφέρομαι στο πρώτο σε αντίθεση με το δεύτερο που είναι από τα καλύτερα που έχω δει). Παραπέμπει κάτι σε εφηβική χαζοπεριπετειούλα με καλοκαιρινά φλερτ και τραγούδια στην παραλία. Χάθηκε να μπει ένα θέμα μέσα από το βιβλίο; Τόσα γεγονότα συμβαίνουν!

[PiKei]

Το δεύτερο εξώφυλλο το έκανε η Μάγδα Λεβίνοβιτς που νομίζω πως έχει αρχίσει να βρίσκει ένα πολύ ωραίο "χέρι" στην γραφιστική (βλέπε και το εξώφυλλό της στα τελευταία ΦΧ).

 

Το πρώτο ειλικρινά δεν έχω ιδέα ποιός το έφτιαξε και δεν μου αρέσει καθόλου κιόλας για να ρωτήσω και να μάθω...

[Naroualis]

Τελείωσα χτες το βράδυ τους Λαξευτές της Παλίρροιας, το πρώτο βιβλίο της τριλογίας των Λαξευτών, της Βάσως Χρήστου. Κι είμαι μια ιδέα διχασμένη.

 

Καταρχήν, φάνταζυ-τριλογία-ελληνικό-γυναίκα. Τα τέσσερα κακά της μοίρας μας. Και να εξηγηθώ. Φάνταζυ να κυκλοφορήσει στην Ελλάδα; Και μάλιστα τριλογία; Και μάλιστα γραμμένη από Έλληνα; Και μάλιστα γραμμένη από γυναίκα;

 

Πολλοί θα μου πείτε ότι τελικά, φάνταζυ κυκλοφορεί αρκετό στην Ελλάδα, ας είναι καλά ο Ανούβις, ο Φανταστικός Κόσμος, ο Αίολος, η Άγνωστη Καντάθ κι άλλοι που δεν έχει νόημα να τους αναφέρουμε όλους εδώ. Ας είναι καλά και τα Forgotten Realms και οι διάφοροι Μάρτιν και όλοι όσοι έχουν κάνει ένα μπεστ σέλλερ στο Αμέρικα, το βλέπουν οι εδώ εκδοτικοί και βιάζονται να το μεταφράσουν, μπας και βγάλουν κανένα ψιλό. Και στην ίδια κατηγορία σχολίου ανήκει και το περί τριλογίας, για να μην αναφερθώ σε τριλογίες που στα ελληνικά εκδίδονται ως εξαλογίες, σπάζοντας το κάθε αυτόνομο βιβλίο σε δύο τόμους, με το ανάλογο –υπερφυσικό και παραφυσικό και εξωφρενικό- κόστος για τον αναγνώστη.

 

Η πραγματική έκπληξη είναι ότι τον τελευταίο καιρό, όλο και κάποιο ελληνικό φάνταζυ φτάνει στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Από το Βασίλειο της Αράχνης του Πλιώτα μέχρι το Συμβούλιο των Αφυπνισμένων του Καρατσιώρη και μέχρι την πρόσφατη Κληρονομιά του Ερέβους του Μαυράκη (για το οποίο μάλλον θα ανεβάσω μια κριτική την επόμενη εβδομάδα), κατιτίς σαλεύει στις εκδόσεις, προς τη μεριά μας. Σε απόσταση από τους πρώτους τολμήσαντες, Φιαμού, Μαμούτο και άλλους, έρχονται λίγο-λίγο νέες φωνές να μας πουν ότι τελικά το φάνταζυ, είτε ηρωικό, είτε επικό, είτε παραμυθιακό κάνει τα βήματα του σταθερά προς την αναγνώριση και μάλιστα δίνοντας ίσες ευκαιρίες σε άνδρες και γυναίκες.

 

Κι έρχομαι στο θέμα του διχασμού.

 

Πριν ξεκινήσω να γράψω αυτήν την κριτική, δε θέλω να κρύψω ότι έψαξα να δω κριτικές άλλων. Όχι ότι θα με επηρεάσουν, απέχω χρόνια από την εποχή που οι κριτικές των άλλων επηρέαζαν τη δική μου. Όμως έχω γνωρίσει προσωπικά την κ. Χρήστου και ήθελα να σιγουρευτώ ότι αυτά που έχω να της πω δεν είναι αποκυήματα της δικής μου φαντασίας.

 

Ας ξεκινήσω με το αγαπημένο μου κομμάτι, την κοσμοπλασία. Δε θα φέρω καμμία αντίρρηση στο ότι τόσο ο φυσικός κόσμος που πλάθει όσο και οι αρχές που τον διέπουν είναι εξαιρετικές και εμπνευσμένες. Σαν γεωλόγος δε θα μπορούσε παρά να με συγκινήσει βαθύτατα η επιλογή της η σχετική με το σύστημα της μαγείας, αλλά και πέρα από αυτήν τη μικρόψυχη προτίμηση εκ μέρους μου, είναι γενικά ένα πολύ εντυπωσιακό και πρωτότυπο σύστημα. Η μόνη μου μομφή επί του θέματος είναι η έλλειψη παρουσίασης μιας κάποια δεισιδαιμονίας των λαϊκών ανθρώπων η σχετική με την πέτρα. Αν η πέτρα κουβαλάει μέσα της τη μαγεία –ή τόση μαγεία- θα ήταν αναμενόμενο να τη φοβούνται ως ένα σημείο, να την αποφεύγουν. Κι αυτό θα είναι μάλλον δύσκολο. Κατά τα άλλα, η αληθοφάνεια του κόσμου είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα.

 

Η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα, με την έννοια ότι υπάρχουν όλες οι συμβάσεις μια επικής ιστορίας: χαμένες πριγκήπισσες, άνθρωποι με ιδιαίτερες ικανότητες, βασιλιάδες και προδοσίες από συμμάχους, ένα κακό σε τέτοιο πλήθος που η μάχη να είναι αμφίρροπη, πλάσματα μαγικά κι εξωτικά, έρωτες, μάχες, οι απαραίτητοι εκτός του πολιτισμένου κόσμου αλλά με φυσική σοφία προικισμένοι νομάδες και καλά κρυμμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία (κι όποιος δεν καταλαβαίνει, ας αναρωτηθεί τι είναι στην πραγματικότητα το φλογέλαιο…) Εδώ κολλάνε νομίζω και τα σχόλια που διάβασα αλλά σχετικά με το εάν θα μπορούσε ή όχι να έχει γραφτεί από ξένο συγγραφέα. Ναι, θα μπορούσε. Γιατί πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός βιβλίου που στο εξωτερικό θα είχε κάνει μια κάποια πορεία στα ράφια των βιβλιοπωλείων.

 

Και φτάνουμε στο θέμα της τεχνικής πλευράς του βιβλίου. Εδώ πολύ φοβάμαι ότι περίμενα πολύ περισσότερα ή μάλλον για να το πω πιο σωστά, είχα πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από την κ. Χρήστου. Αλλά ας πάρω τα πράγματα ένα-ένα και με τη σειρά τους.

 

Θα προσπεράσω λαθάκια στη χρήση κάποιων λέξεων, διότι πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος κύριος ΠιΚέι που θα τα έχει εντοπίσει καλύτερα από μένα. Στέκομαι μόνο στο ότι ήταν πιθανόν θέμα επιμέλειας, γιατί δε μπορώ να φανταστώ ότι η κ. Χρήστου αγνοεί, ας πούμε, ότι μια λίμνη έχει πάτο κι όχι βυθό. Θέλω να πιστεύω ότι τέτοια προβλήματα έχουν λυθεί, και γιατί θα έχουν εντοπιστεί από κριτικούς σαν κι μένα ή τον προαναφερθέντα κύριο και διότι η ίδια η κ. Χρήστου τα έχει εντοπίσει από μόνη της, στην εξέλιξή της ως συγγραφέας από τη μέρα που συνέλαβε τους Λαξευτές.

 

Οι χαρακτήρες των ηρώων είναι όντως αρκετά βαθιά σκιαγραφημένοι. Γενικά εκτός από τις περιπτώσεις που θα αναφέρω παρακάτω, ο αρχετυπικός καλός/κακός λείπει, αφήνοντας πίσω ανθρώπους που έχουν ίσες ποσότητες από το σωστό και το λάθος μέσα τους. Το κακό είναι όμως, ότι παρ’ όλες τις προσπάθειες της συγγραφέως μέσα από τους διαλόγους και τις πράξεις των ηρώων της να μας πείσει για τους χαρακτήρες τους, αποτυγχάνει κατά τη γνώμη μου να μας πείσει ότι ένας άνθρωπος αυτού του χαρακτήρα θα επιβίωνε στη συγκεκριμένη κοινωνική θέση. Και εξηγούμαι: Θα ήταν ποτέ δυνατόν ένας βασιλιάς να ανεχτεί από το διάδοχό του να παρακούσει τις εντολές του, ακόμη κι αν αυτός είναι ο αγαπημένος του γιος; Κι όχι μόνο αυτό, αλλά θα τον στήριζε κιόλας, μετά την αποτυχία του και θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους υπόλοιπους γύρω του γι’ αυτό; Πώς θα ένιωθε ένας κοινός θνητός ακούγοντας ότι ο βασιλιάς του ανέχτηκε μια τέτοια παρατυπία από τον ίδιο του το διάδοχο; Δε θα τον θεωρούσε λαπά και αδύναμο; Θα εξακολουθούσε να του μένει πιστός, ή στην πρώτη δημαγωγία κάποιου πολιτικού αντιπάλου θα γυρνούσε την πλάτη;

 

Κάτι που λείπει από όλο το σκηνικό των Λαξευτών, παρ’ εκτός από την ιεραρχία του Άστραντ, με άλλους όμως σκοπούς της πλοκής εκεί: η πολιτική αντιπαράθεση. Οι βασιλιάδες έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο ο ένας τον άλλο. Όμως σε μια κοινωνία με εμπόρους και λιμάνια μεγάλα και φράγματα (δηλαδή με μια υποτυπώδη αστική τάξη), δε θα υπήρχαν εκείνοι που δε θα δέχονταν την διακυβέρνηση του εκάστοτε κάτοχου του θρόνου; Η εσωτερική πολιτική και ο πόλεμος εκ των έσω είναι εκείνος που πρώτα απ’ όλα απειλεί έναν βασιλιά. Η έλλειψη ενός τέτοιου χαρακτηριστικού της κοινωνίας είναι χτυπητή γιατί υπάρχει και το σημείο όπου αυτή η έλλειψη δεν υφίσταται: το Άστραντ. Κι εκεί, η παρουσία της πολιτικής αντιπαράθεσης είναι τέτοια που είναι φανερό πως γίνεται για θέμα πλοκής, για να «δημιουργηθεί» και να «δικαιολογηθεί» ο κακός χαρακτήρας της Ροβίρια. Εκεί η Τορέυν και η Ελισσάν πρέπει να έχουν έναν αντίπαλο, γιατί δεν έχουν να δείξουν με κανέναν άλλον τρόπο τις ηγετικές τους ικανότητες. Στην ξηρά όμως, δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο, αντίπαλοι είναι πάντα οι άλλοι βασιλείς κι η «αντιπολίτευση» παραβλέπεται.

 

Κάτι ακόμη που έχει να κάνει με τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών. Είτε είναι φιλικοί είτε είναι εχθρικοί μεταξύ τους, είτε παίρνουν τις ίδιες ή διαφορετικές αποφάσεις πάνω σε κάποιο θέμα, σχεδόν ποτέ δεν παρατηρείται κάποια σύγκρουση μεταξύ τους. Οι περισσότερες συζητήσεις τους καταλήγουν σε λύση της έντασης κι όχι σε κάποια άλλη πιο φυσική κατάληξη. Οι μόνες εντάσεις εμφανίζονται απέναντι στους «κακούς», οι «καλοί» πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους ή στη χειρότερη των περιπτώσεων, δείχνουν κατανόηση κι άπειρο σεβασμό στις αποφάσεις των άλλων.

 

Κοντολογίς και παρά την υπέροχη ανάπτυξη των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών, η συμπεριφορά τους δεν συνάδει με τις πράξεις τους ή τουλάχιστον με τον τρόπο που αυτοί μιλάνε μεταξύ τους. Τόσο έντονοι και διαφορετικοί χαρακτήρες θα έπρεπε να τσακώνονται πού και πού. Κι ας τα έβρισκαν αργότερα.

 

Και μια πρόταση-παύλα-παράκληση. Νομίζω ότι το βιβλίο κραυγάζει για ένα γλωσσάρι. Έστω ένα ευρετήριο ονομάτων, διότι οι 572 σελίδες του είναι γεμάτες τόσο από ονόματα και χαρακτήρες, που κάποιες φορές πραγματικά χάθηκα (ειδικά στη σκηνή του συμβουλίου των ηγετών) και χρειάστηκε να γυρίσω στις πίσω σελίδες για να δω ποιος είναι ποιος.

 

Εύχομαι στην κ. Χρήστου καλή συνέχεια κι ελπίζω τα επόμενα βιβλία της να κινηθούν αν όχι σε ανώτερα τουλάχιστον στα ίδια επίπεδα με τους Λαξευτές της Παλίρροιας.

 

Ευθυμία Δεσποτάκη.

 

ΥΓ. Υπογράφω με το πραγματικό μου όνομα την κριτική αυτή προς αποφυγήν οποιασδήποτε παρεξήγησης, αλλά και για να δώσω τη δυνατότητα σε όποιον επιθυμεί να την αντικρούσει. Ευχαριστώ.

[Naroualis]

Και φυσικά εκεί που λέω "ότι μια λίμνη έχει πάτο κι όχι βυθό" εννοώ το αντίεθετο, ότι μια λίμνη έχει βυθό κι όχι πάτο...

[Tiessa]

Γιατί τόση επισημότητα, βρε Ευθυμία; Αφού ο σκοπός του forum είναι να μιλάμε ελεύθερα, για να προάγουμε αυτό που θεωρούμε σωστό και να ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας.

Χαίρομαι, που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για το πνευματικό παιδί μου, μια που όταν ανέβηκε για πρώτη φορά το τόπικ δεν είχα -λόγω αργής γραμμής- τη δυνατότητα να μπαίνω στο sff.

Σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να γράψεις τόσα πολλά. Είναι πολύ χρήσιμα. Βεβαίως, με το τρίτο βιβλίο να βαίνει προς το τέλος του, με το συγκεκριμένο κόσμο, τα συγκεκριμένα άτομα, και κυρίως τη συγκεκριμένη εμένα να κινώ τα νήματα, είναι δύσκολο να πω ότι υπάρχει περιθώριο για συγκλονιστικές αλλαγές στη γραφή. Σημείωνω ωστόσο την ανάγκη για γλωσσάρι. Μερικές φορές πολύ απλά πράγματα κάνουν τη ζωή πολύ εύκολη, αρκεί να στα επισημάνει κάποιος. Παρεμπιπτόντως, με το διάβασμα του πρώτου βιβλίου, ο mman με είχε κράξει ότι δεν είχα ευρετήριο και επαρκείς χάρτες, πράγματα που πρόσθεσα πολύ εύκολα στο δεύτερο βιβλίο.

 

Για πολλά απ' όσα είπες, σε μεγάλο βαθμό θα συμφωνήσω (Αν και θα ομολογήσω ότι πράγματι δεν ήξερα πως οι λίμνες έχουν βυθό και όχι πάτο. ).

Ναι, ο Έρινταν είναι αδύναμος χαρακτήρας, έτσι τον είχα πλάσει και στο μυαλό μου κι έτσι πέρασε και στο χαρτί. Φυσικά δεν είναι αδιανόητο ένας αδύναμος αρχηγός -σ' ένα καθεστός κληρονομικής αρχηγίας- να κρατάει για αρκετό καιρό τα σκήπτρα, δεδομένου ότι μέχρι να πεταχτεί ο εχθρός από την Τάφρο και να τους δείξει τι εστί αστερόπτερο, δεν είχαν και καμιά τρομερή κρίση να αντιμετωπίσουν.

Πάντως, τυπικά, ο γιος του δεν τον είχε παρακούσει επειδή δεν τον είχε καν ρωτήσει. Είχε παρακούσει το φίλο του, που δεν ήταν ωστόσο ανώτερός του. Παρόλα αυτά, ο πατέρας τον αποκληρώνει τελικά, άσχετα αν τον δικαιολογεί με όποιο τρόπο μπορεί. Εξάλλου ένας δυνατός χαρακτήρας θα μου δημιουργούσε άλλα προβλήματα, π.χ. δε θα άφηνε περιθώριο στους άλλους να κινηθούν, οπότε δε μπορούσε να κινηθεί και η ιστορία όπως κινήθηκε.

Και ναι, οι ήρωες είναι λίγο χαμηλών τόνων στις αντιπαραθέσεις τους, ενδεχομένως επειδή κι εγώ είμαι έτσι ανάμεσα στους δικούς μου και στους φίλους μου. Είναι κάτι που μου έχουν επισημάνει και άλλοι.

Χάρηκα πάντως πολύ που σου άρεσε ο ίδιος ο κόσμος, επειδή για μένα ουσιαστικά αυτός ήταν η κινητήρια δύναμη.

 

Το μόνο που με πραγματικά πικραίνει -και το εννοώ- είναι ότι εκεί που έχεις τις μεγάλες ενστάσεις, δηλαδή στο πολιτικό σκέλος, στην εσωτερική αντιπολίτευση κλπ, είχα γράψει σε μια προηγούμενη version πολλά σχετικά με συντεχνίες, ιερατεία, λαϊκά αιτήματα, ακόμα και μια απόπειρα δολοφονίας του διαδόχου μέσα από το παλάτι, αλλά πιστεύοντας ότι πλατιάζει πολύ κι ότι σ' ένα φάντασυ μάς ενδιαφέρει το μαγικό και όχι το πολιτικό στοιχείο, τα αφαίρεσα και επικεντρώθηκα αλλού. Καλά να πάθω λοιπόν.

Αυτά προς το παρόν. Για περισσότερη γεωπολιτική, στο τρίτο μέρος!

[Naroualis]

Χμ, ναι, ομολογώ ότι το κείμενο το έγραψα για το blog μου. Οπότε ήθελα να κρατήσω μια πιο "επίσημη" στάση. Καταλαβαίνεις. Φανταζόμουν ότι θα είχες μια παρόμοια, καλόβολη , αντίδραση, κρίνοντας από τις λίγες στιγμές που έτυχε να μιλήσουμε και προσωπικά. Κι ήθελα να μιλήσω για όλα τα παραπάνω όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Χωρίς φυσικά -κι έχεις την πλήση διαβεβαίωσή μου γι' αυτό- να κρύψω ή να "μαλακώσω" τίποτα από αυτά που ήθελα να πω.

 

Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες ότι τώρα με το τρίτο βιβλίο σχεδόν έτοιμο, τα περιθώρια για αλλαγές είναι μικρά. Θα απαντήσω ότι τα περιθώρια για αλλαγές στη γραφή ενός συγγραφέα, άσχετα με τον όγκο του έργου του που έχει ήδη εκδοθεί, είναι πάντα ανοιχτά, με την έννοια ότι του γήράσκω αεί κλπ. Οπότε υπολογίζω την κριτική μου αυτή σαν μια "επίσημη" κριτική, σαν κάτι που θα μπορούσες να το έχεις διαβάσει σε οποιοδήποτε έντυπο. Αν σε αυτήν βλέπεις κάτι που θα μπορούσες να διοθρώσεις/αλλάξεις στη γραφή σου, τότε θα καμαρώσω σα γύφτικο σκεπάρνι, που τα λίγα που έχω στο μυαλό μου, είχαν τελικά μια κάποια βάση.

[urahara]

 

Χαίρομαι, που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για το πνευματικό παιδί μου, μια που όταν ανέβηκε για πρώτη φορά το τόπικ δεν είχα -λόγω αργής γραμμής- τη δυνατότητα να μπαίνω στο sff.  

 

Καλησπέρα σε όλους,

 

Ειναι το πρώτο μου post στο forum και ομολογώ Tiessa/Βάσω ότι έκανα register για να μπορέσω να σου δώσω συγχαρητήρια για το "πνευματικό σου παιδί". Το τελείωσα την προηγούμενη εβδομάδα και μπορώ να πω ότι με εξέπληξε ευχάριστα. Από εξώφυλλο και περίληψη δεν περίμενα πολλά, να σου πω την αλήθεια. Έχω διαβάσει διάφορες ελληνικές ιστορίες φαντασίας που μου άρεσαν, αλλά δεν είναι ότι έπιαναν υψηλά στάνταρς, έτσι περίμενα να είναι και αυτή. Διαψεύστηκα όμως, γιατί ανεξάρτητα με οποιεσδήποτε κριτικές και αν έχουν γραφεί ή θα γραφούν, για μένα ήταν μια δεμένη ιστορία με καλά αναπτυγμένους χαρακτήρες και ωραίες περιγραφές.

 

Το βιβλίο διαβάστηκε σε τρεις αναγνώσεις. Η πρώτη ήταν το 1ο τέταρτο, η δεύτερη μέχρι την μέση και η τρίτη από την μέση μέχρι το τέλος. Κάπως έτσι ένιωσα και τον ρυθμό του βιβλίου: στο πρώτο μέρος με κρατούσε σε αναμονή, στο δεύτερο αρχισε να με προϊδεάζει και για το τρίτο... τι να πω...; απλά δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω. Αυτό θεωρώ την μεγάλη σου επιτυχία. Τον τελευταίο καιρό διαβάζω πάρα πολυ (2-3 βιβλία/ εβδομάδα) και λίγα μου το έχουν προκαλέσει αυτό. Ξεκίνησα κατά τις 12 το βράδυ της Παρασκευής και μόνο οταν είχε ξημερώσει και είχε τελειώσει το βιβλίο μπόρεσα να το κλείσω. και όλη αυτήν την ώρα έλεγα, λίγο ακόμη και πέφτω για ύπνο, καθώς ήμουν κουρασμένος από την δουλεία.

 

Δεν μπορώ,λοιπόν, παρά να σε ευχαριστήσω για την υπέροχη ιστορία που μου προσέφερες, μια ιστορία που κατάφεραν οι πρωταγωνιστές της να διεισδύσουν στα όνειρά μου (το βρίσκω υπέροχο να έχω ενδιαφέοντα όνειρα..) και οι πράξεις του έργου να παίζονται στις σκέψεις μου την ώρα που απολαμβάνω τον καφέ μου και το τσιγάρο μου στο μπαλκόνι. Το μόνο που μπορώ εγώ να σου προσφέρω, ως ταπεινός αναγνώστης που είμαι, είναι ένα ευχαριστώ και ένα μπράβο. Πιστεύω πως αξίζεις τουλάχιστον αυτό.

 

Το δώρο που μου πρόσφερες θα το κρατήσω για πολλά χρόνια στις σκέψεις μου και την καρδιά μου. Σε παρακαλώ, συνέχισε το έργο σου δίνοντας τον καλύτερό σου εαυτό (κερδισμένος ξέρω ότι θα είμαι εγώ ;) ). Και πάλι ευχαριστώ.

 

/Δημήτρης

[Tiessa]

Το δώρο που μου πρόσφερες θα το κρατήσω για πολλά χρόνια στις σκέψεις μου και την καρδιά μου.

 

/Δημήτρης

 

Αγαπητέ Δημήτρη,

Κάθομαι τόση ώρα και προσπαθώ να σκεφτώ τι να απαντήσω κι έχω ξεμείνει από λόγια.

Το να πω ότι συγκινήθηκα με τα σχόλιά σου, είναι το ελάχιστο.

Θα περιοριστώ απλώς να γράψω ότι χαίρομαι αφάνταστα που σου άρεσε και σ' ευχαριστώ πάρα πολύ που θέλησες να επικοινωνήσεις και να πεις αυτή την τόσο όμορφη κουβέντα.

 

Και φυσικά, να σε καλωσορίσω στο forum, μια που είχα τη χαρά να δω το πρώτο post σου σε δικό μου θέμα!

[Electroscribe]

Κυρία Χρήστου, γνωρίζετε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τη διανομή του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας; Εδώ στην Πάτρα δεν έχω κατορθώσει να το βρω. Δοκίμασα να το παραγγείλω από την Πρωτοπορία (το πρώτο το είχα αγοράσει στο τοπικό υποκατάστημά τους) αλλά δεν ήρθε μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία που παρήγγειλα. Και οι εδώ υπάλληλοι δεν είχαν κάποια ενημέρωση πέρα από το "δεν το έχουμε". Προφανώς δεν έχει εξαντληθεί ακόμη (αν και εύχομαι πολλαπλές εξαντλήσεις και εκδόσεις).

 

Έχουμε κάποια εξήγηση για το φαινόμενο;

[Tiessa]

Κυρία Χρήστου, γνωρίζετε αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τη διανομή του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας; Εδώ στην Πάτρα δεν έχω κατορθώσει να το βρω. Δοκίμασα να το παραγγείλω από την Πρωτοπορία (το πρώτο το είχα αγοράσει στο τοπικό υποκατάστημά τους) αλλά δεν ήρθε μαζί με τα υπόλοιπα βιβλία που παρήγγειλα. Και οι εδώ υπάλληλοι δεν είχαν κάποια ενημέρωση πέρα από το "δεν το έχουμε". Προφανώς δεν έχει εξαντληθεί ακόμη (αν και εύχομαι πολλαπλές εξαντλήσεις και εκδόσεις).

 

Έχουμε κάποια εξήγηση για το φαινόμενο;

 

 

Καλημέρα,

Το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι ότι επειδή ο Εκδοτικός Οίκος είναι σχετικά μικρός, δεν έχει καλό δίκτυο διανομής και κάτι έχω καταλάβει ότι δεν πάει καλά με τους χονδρέμπορους. Ο ίδιος ο εκδότης με έχει διαβεβαιώσει πολλές φορές ότι μπορεί ακόμα και ο ίδιος να το στείλει αν κάποιος του κάνει ένα τηλεφώνημα (στο τηλέφωνο που αναγράφεται μέσα στο βιβλίο). Θα επικοινωνήσω να ρωτήσω πάντως. Δυστυχώς ξέρω ότι υπάρχει πρόβλημα και στην Αθήνα.

[Solonor]

Λοιπόν το διάβασα! Και το πρώτο και το δεύτερο!

Και μιας και την είχα υποσχεθεί τούτη την κριτική ας μη καθυστερώ άλλο!

Όσον αφορά το πρώτο πιστεύω πως όσα έχουν ειπωθεί είναι αρκετά κατατοπιστικά. Θα ήθελα προσωπικά να σταθώ στην εξαιρετική κορύφωση του, η οποία προσωπικά με έκανε να ξεχάσω όσα με είχαν χαλάσει λιγουλάκι (αν και ο Κένταλ άξιζε μια σφαλιάρα από τον Έρινταν, να μη πω μπουνίδι δηλαδή).

Στο δεύτερο τώρα. Συνεχίζει την ανάπτυξη της ιστορίας του πρώτου με μια δυνατή γροθιά πολύ νωρίς, που μαυρίζει το κλίμα. Οι χαρακτήρες έχουν μεγαλύτερο βάθος, ζηλεύουν π.χ. ο ένας τον άλλον κατά διαστήματα, δείχνουν δυσπιστία και γενικά αναπτύσσονται περισσότερο. Ακόμα, οι χαρακτήρες και οι διάλογοι με τα διάφορα παιδιά που μπαίνουν στην ιστορία είναι πολύ καλοί. Έχω την αίσθηση πως η σχέση σου με τα παιδιά παραείναι καλή Βάσω!

Το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα, εύκολα και γρήγορα, έχοντας και πάλι κορύφωση προς το τέλος (με αρκετά διαφορετικό τρόπο από το πρώτο όμως) που λύνει τα πάντα. Σχεδόν τα πάντα μάλλον καθώς υπάρχει και τρίτο μέρος. Πάντως στα θετικά είναι πως δε σ' αφήνει στα κρύα του λουτρού να περιμένεις το επόμενο, έχει τέλος.

Αν και στο sword and sorcery τη βρίσκω πιο πολύ με το sword, η διαχείριση της μαγείας, η ατμόσφαιρα του Ρουμπάν και η ιδέα των πολύμορφων και αμφίσχημων μου άρεσαν πολύ. Ειδικά η περιγραφή από τα ξόρκια τώρα που το σκέφτομαι.

Τέλος αν μου έλεγαν πως κάποιο από τα ελληνικά βιβλία που έχουν εκδοθεί δεν είναι ελληνικό αλλά μετάφραση πετυχημένου ξένου και με έβαζαν στη συνέχεια να αποφασίσω ποιό από αυτά με τίμημα το χέρι μου, θα έλεγα μάλλον τους Λαξευτές. Ίσως ήρθε η ώρα Βάσω ν' αρχίσεις τη μετάφραση!

Δε θα μπω στη διαδικασία να πω ποιο μου άρεσε περισσότερο, όχι πριν διαβάσω και το τρίτο!

Edited December 9, 2008 by Solonor

[Tiessa]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, Αντώνη!

Έχω κουβεντιάσει πολύ κι έχω λάβει αρκετά σχόλια από αρκετές μεριές για το πρώτο βιβλίο, αλλά ελάχιστα για το δεύτερο. Κι επειδή σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις συνήθως ισχύει το, no news is bad news, (κοινώς, προκειμένου να ρίξουμε θάψιμο, δε μιλάμε) ενθουσιάστηκα με το ποστ σου.

Για μένα ήταν το δυσκολότερο σε ανάπτυξη από τα τρία βιβλία - ίσως ακριβώς επειδή δεν ταιριάζει πολύ με το στυλ μου να ρίχνω τέτοιες γροθιές με το καλημέρα - και πάντα φοβόμουνα ότι αυτή η δυσκολία ίσως να βγαίνει παραέξω με δυσκολία ή δυσφορία στην ανάγνωση.

 

Έχω την αίσθηση πως η σχέση σου με τα παιδιά παραείναι καλή Βάσω!

Μερικές φορές δεν είμαι σίγουρη για την ορθότητα του παραπάνω σχολίου. Από την άλλη πάλι, μάλλον κάτι τέτοιο έχουν καταλάβει και οι μαθητές μου και με εκμεταλλεύονται ανηλεώς!

[Tiessa]

Coming soon... αλλά πολύ-πολύ soon (κοινώς μέσα στις επόμενες μέρες)

Ο ΛΑΞΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ,

 

το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της Τριλογίας.

 

Ναι, χωρίς κόλπα και παραθυράκια για συνέχεια, το όντως τελευταίο. I absolutely promise!

 

Και έτσι θα είναι η τελική εκδοχή του εξωφύλλου:

 

 

Μπορώ να πω ότι ο σχεδιασμός στο εξώφυλλο δεν ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει για το σχέδιο που μου είχε φτιάξει πολύ καιρό πριν η Μάγδα Λεβίνοβιτς, αλλά ήταν η καλύτερη από τις εκδοχές που προτάθηκαν. Περιμένω βέβαια να το δω στην τυπωμένη του μορφή, γιατί κάτι τα σκαναρίσματα, κάτι οι μετατροπές από τη μια μορφή εικόνας στην άλλη, στο τέλος έμεινε κάπως λειψή η εικόνα.

Edited April 7, 2009 by Tiessa

[constantinos]

Βάσω καλή επιτυχία στο τελευταίο μέρος της τριλογίας. Το εξώφυλλο δείχνει πολύ ωραίο και μόνη μου ένσταση είναι το κενό γύρω από την κεντρική εικόνα. Νομίζω ότι έπρεπε να τη βάλετε να πιάνει όλο το εξώφυλλο. Δείχνει πολύ ωραία.

 

Άντε να δω πότε θα ξεκινήσω και το πρώτο μέρος της τριλογίας σου…. ;)

[Arachnida]

Καλή επιτυχία!!

[PiKei]

Στρίμωξα λίγο τα βιβλία στο ράφι και έχω έτοιμο τον χώρο που θα τοποθετηθεί το τρίτο τούβλο. Άντε τελειώνετε πια με την βιβλιοδεσία, έρχεται και Πάσχα... Και για να γλιτώσω απ' την σφαγή των αμνών θα αποδράσω στον κόσμο των Λαξευτών.

 

Αν και εδώ που τα λέμε εκείνα τα αστερόπτερα, πολύ θα γούσταρα να τα δω να γυρίζουν στην σούβλα με τα ραδιόφωνα να παίζουν παραδοσιακά δημοτικά του Ρουμπάν...

[Naroualis]

Άντε, το περιμέναμε. Όχι τίποτε άλλο, αλλά αναρωτιέμαι αν θα μου μείνει τίποτε από το δώρο του Πάσχα.

 

Καλοτάξιδο, Βασούλα μας.

[Nihilio]

Με γεια. (Άντε, να δω πότε θα πιάσω και αυτή την τριλογία)

[Tiessa]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους, παιδιά. Ελπίζω όταν θα βρείτε το χρόνο να τα διαβάσετε, να σας αρέσουν.

 

@Constantinos: Κι εγώ θα προτιμούσα να μην υπήρχε το πλαίσιο, και προπαντός αυτό το πλαίσιο με τα πολλά χρώματα, αλλά ήθελαν για λόγους ομοιομορφίας με την υπόλοιπη σειρά να διατηρήσουν το στυλ του setup. Μια που είχαν λοιπόν πλαίσιο τα προηγούμενα βιβλία, μπήκε και σ' αυτό. Για τον ίδιο λόγο διατηρεί και τη θέση του τίτλου και το στυλ της γραμματοσειράς.

Κάποια στιγμή πρότεινα να μπει μπλε σκούρο για πλαίσιο αντί γι αυτό το φάσμα χρωμάτων, αλλά το αποτέλεσμα ήταν τόσο παγερό που φαινόταν απωθητικό και δεν ταίριαζε καθόλου ούτε με το ύφος ούτε με το περιβάλλον του έργου.

 

@PiKei: Ελπίζω να άνοιξες μεγάλο χώρο στο ράφι, γιατί παρόλο που είναι 10,000 λέξεις μικρότερο από το πρώτο βιβλίο, βγαίνει 600 σελίδες, λόγω του ότι τα γράμματα έχουν λίγο μεγαλύτερο μέγεθος. Εκτός κι έχει χρησιμοποιήσει πιο λεπτό χαρτί, ετοιμάσου όχι για τούβλο αλλά για τσιμεντόλιθο.

[mman]

Ενδιάφερον φαίνεται... Λέω να το διαβάσω.