Η Τριλογία των Λαξευτών (Βάσω Χρήστου)

[aScannerDarkly]

Η παραπάνω κριτική δεν είναι μόνο δική μου, όπως ελπίζω να φαίνεται και από τα δύο πρόσωπα που συμμετέχουν. Κάποιος έπρεπε απλά να βάλει την υπογραφή του.

Edited July 25, 2011 by aScannerDarkly

[mman]

Η παραπάνω κριτική δεν είναι μόνο δική μου, όπως ελπίζω να φαίνεται και από τα δύο πρόσωπα που συμμετέχουν. Κάποιος έπρεπε απλά να βάλει την υπογραφή του.

Ξέρουμε-ξέρουμε. Αλλά πες στον "άλλο" ότι, όπως έχει ήδη διαπιστώσει, οι λαγουδότρυπες είναι για να εγκαταλείπονται.

[Sonya]

Η παραπάνω κριτική δεν είναι μόνο δική μου, όπως ελπίζω να φαίνεται και από τα δύο πρόσωπα που συμμετέχουν. Κάποιος έπρεπε απλά να βάλει την υπογραφή του.

Ξέρουμε-ξέρουμε. Αλλά πες στον "άλλο" ότι, όπως έχει ήδη διαπιστώσει, οι λαγουδότρυπες είναι για να εγκαταλείπονται.

 

+1

[Διγέλαδος]

λείπουν ολόκληρες λέξεις από κάποιες φράσεις.

 

Ποιες φράσεις;

[aScannerDarkly]

λείπουν ολόκληρες λέξεις από κάποιες φράσεις.

 

Ποιες φράσεις;

Τώρα, για να σου πω την αλήθεια, βαριέμαι να κάτσω να το ψάξω.

[Tiessa]

 

Βάσω πρέπει να είσαι ευτυχισμένη έπειτα από τέτοια πρωτότυπη κριτική.

 

 

Αγαπητοί μου Χόλταν και Ζίλνα,

Η (πρώην) Πνευματική και νυν Μαθητευόμενη Εθελοντίστρια μόλις είδε το συγκεκριμένο δείγμα δουλειά σας και αποφάσισε

α) να απαλλάξει άπαντες άλλους από εθελοντισμένες αναγνώσεις κειμένων της και

β) να αναθέσει το ξετίναγμα του επόμενου draft της αποκλειστικά σε σας. (Δεν έχετε ιδέα τι σας περιμένει...)

[mman]

β) να αναθέσει το ξετίναγμα του επόμενου draft της αποκλειστικά σε σας. (Δεν έχετε ιδέα τι σας περιμένει...)

 

Αααχαχαχα! Εσείς νομίζατε ότι οι εμπεριστατωμένες κριτικές παίρνουν μόνο "μπράβο" και "+1", ε; There you go!

[aScannerDarkly]

Η Ζίλνα και ο Χόλνταν είναι σκληροτράχηλοι και μπαρουτοκαπνισμένοι. Μπορεί να είναι βιβλιοθηκάριοι, αλλά, όπως ξέρετε, στο Άστραντ οι σκληρές δουλειές μοιράζονται σε όλους. Νομίζετε ότι θα φοβηθούν έναν μικρούλη εθελοντισμό; Πφφ!

 

ΥΓ: Μονάχα αν αυτός ο αθεόφοβος ο Χόλνταν δεν ήταν τόσο αργός...

Edited August 12, 2011 by aScannerDarkly

[DinoHajiyorgi]

Η Ζίλνα και ο Χόλνταν είναι σκληροτράχηλοι και μπαρουτοκαπνισμένοι. Μπορεί να είναι βιβλιοθηκάριοι, αλλά, όπως ξέρετε, στο Άστραντ οι σκληρές δουλειές μοιράζονται σε όλους. Νομίζετε ότι θα φοβηθούν έναν μικρούλι εθελοντισμό; Πφφ!

 

ΥΓ: Μονάχα αν αυτός ο αθεόφοβος ο Χόλνταν δεν ήταν τόσο αργός...

Και μ'αυτή την ανωτέρω εξυπνάδα, εγένικαν τα post του Scanner 1000!

 

Να τα δυχιλιάσεις!

Edited July 28, 2011 by DinoHajiyorgi

[aScannerDarkly]

Μέρος 2

 

Λαξευμένο Δίχτυ

Βαθιά κάπου στο υποσυνείδητό του, ανάμεσα στις πτυχές των πέπλων του ύπνου, ο Χάλντοραν άκουσε μια φωνή. Η φωνή ήταν χοντρή, βραχνή και με λίγο ιδιάζουσα προφορά. Γι' αυτό, και κυρίως για το τελευταίο, αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει να την ακούει, γύρισε πλευρό και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στο υπαρξιακό όνειρο που έβλεπε μέχρι τότε.

 

“Ξύπνα, βρε βόδι!”

 

Βόδι... Να μια ενδιαφέρουσα ιδέα. Το βόδι είναι καταδικασμένο να είναι βόδι, να αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από τα βοϊδίσια του μάτια και τη βοϊδίσια του νοημοσύνη. Άρα, άλλος είναι ο κόσμος για ένα βόδι, άλλος για έναν λύκο, άλλος για έναν άνθρωπο. Κι όλα αυτά είναι προκαθορισμένα, δεν γίνεται να αλλάξουν. Άρα...

 

“Εννιά παρά τέταρτο!” φώναξε, ανακάθισε, κούνησε τα χέρια του σαν νευρόσπαστο και ξαναέπεσε στο χώμα, ροχαλίζοντας.

 

“Αφού το θες έτσι”.

 

Ένας καταρράκτης παγωμένο νερό με ελαφρά αλογίσια μυρωδιά έπεσε στο κεφάλι του, βγάζοντάς τον από τις αναζητήσεις του.

 

Κοίταξε γύρω του. Ήταν ξαπλωμένος στην άκρη του δρόμου. Το χώμα ήταν νωπό από την υγρασία και το γρασίδι καφετί και σάπιο. Ω, πόσο λάτρευε το σάπιο γρασίδι!

 

Και το κεφάλι του τον πονούσε αφόρητα.

 

“Τι... Τι έγινε;” ρώτησε, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του.

 

“Τι θες να έγινε, αυτό που γίνεται κάθε βράδυ. «Κάτσε, βρε Ζουλντ, ν' ακούσουμε την ιστορία». Μετά όμως η ιστορία τέλειωσε. «Κάτσε λίγο ακόμα, έχει ωραίο κρασί από τα οροπέδια της Σάλγκα»”.

 

“Α, ναι... μα ήταν πολύ ωραίο κρασί, παραδέξου το”.

 

“Ωραίο ήταν, αλλά να σου θυμίσω ότι έχουμε μια αποστολή εδώ πέρα; Να σου θυμίσω ότι κάθε μέρα μας την πέφτουν ορδές από ληστές Γκοργκ; Ή μήπως να σου θυμίσω ότι αν δεν φέρουμε αυτό που μας ζήτησαν δε θα πάρουμε φράγκο κι εσύ κάθεσαι και ξοδεύεις τα λεφτά που δεν έχουμε για να μπεκροπίνεις;”

 

Ο Χάλντοραν σηκώθηκε όρθιος, τρίζοντας και παραπατώντας. “Μα το αμπέλια της Σάλγκα τα χτυπάει ο παγερός αέρας από τα βουνά και το αλμυρό αεράκι που το ανεβαίνει από τον ωκεανό...” διαμαρτυρήθηκε. Ύστερα, σταμάτησε απότομα και κοίταξε τον Ζουλντ ξαφνιασμένος. “Τι είναι αυτό στο μάτι σου;”

 

Μια ουλή ξεκινούσε από τη ρίζα των μαλλιών του και περνούσε ξυστά από το δεξί του μάτι.

 

“Χοχόι, το έχει χάσει τελείως το παιδί! Ε βέβαια, όταν εγώ είμαι απασχολημένος να σώζω τα τομάρια μας, εσύ παραπατάς και φιλοσοφείς. Βρε πρόβατο, δε θυμάσαι πριν μια βδομάδα που μας είχαν φυλακίσει κι έφαγα την καγκελόπορτα στο κεφάλι;”

 

Αυτό κάτι του θύμιζε. Ο Ζουλντ ήταν πανύψηλος και το κάθε του μπράτσο ήταν πιο φαρδύ από τους μηρούς του Χάλντοραν. Έτσι δεν είχε πρόβλημα να ξεριζώσει την πόρτα από τους μεντεσέδες. Απλά ήταν λίγο απρόσεκτος καμιά φορά.

 

“Τραφαράλ μου!” φώναξε ο Ζουλντ ξαφνικά, συνεχίζοντας την πρότασή του μ' έναν άναρθρο ήχο που έμοιαζε με κάτι σαν “γούτσου γούτσου”. Μια λεπτή ουρίτσα γυρόφερνε τα πόδια του, γαργαλώντας τον απαλά, κι ένα κεφαλάκι τού έδινε απαλές, γατίσιες κουτουλιές. “Τι θέλει το μωρό μου, πεινάει;”

 

Έβγαλε από το τεράστιο τσουβάλι του έναν τρίκιλο δερμάτινο ασκό. Με τις χερούκλες του φτυάρισε μια χούφτα αποξηραμένο κρέας ελαφιού και το έδωσε στο ζωάκι, που άρχισε να τρώει γουργουρίζοντας.

 

“Αχ!” αναστέναξε ο Χάλντοραν, που είχε σκύψει πάνω από το ρυάκι που κυλούσε παραδίπλα κι έπινε νερό σαν να είχε μείνει μια βδομάδα στην έρημο. “Ήταν όμως γοητευτική ιστορία αυτή που μας αφηγήθηκαν εκείνοι οι δύο. Λαξευμένο δίχτυ, το καταλαβαίνεις, Ζουλντ; Το δίχτυ που έπλεκε η μάγισσα, αλλά όχι μόνο. Είναι εκείνο το δίχτυ του πεπρωμένου, που πλέκουν για μας δυνάμεις που δεν κατανοούμε και δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Και προσπαθούμε να βαδίσουμε πάνω του χωρίς να μπερδευτούμε στους βρόχους του. Μα πάντοτε μπερδευόμαστε, κι αν ξεφύγουμε, είναι μόνο γιατί έτσι θέλησαν οι δυνάμεις εκείνες, ώστε να πέσουμε πάλι λίγο παρακάτω”.

 

“Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι υπερβάλλεις. Το μόνο δίχτυ στην ιστορία είναι το δίχτυ της σιωπής. Με μερικά κλωτσομπουνίδια μια χαρά κάνεις τη μοίρα σου και με μερικές σπαθιές μια χαρά κόβεις το δίχτυ”.

 

Ο Χάλντοραν δεν έδειξε να τον άκουσε. Κοίταζε γοητευμένος τα σάπια καλάμια στην όχθη κι έπαιζε με την πρωινή καταχνιά, αφήνοντας ονειροπαρμένους αναστεναγμούς “αχ βαχ”.

 

“Παράξενο όμως που συναντήσαμε πάλι εκείνους τους δύο στο πανδοχείο... Πώς τους έλεγαν, Ζίλνα και Χόλταν;” συνέχισε ο Ζουλντ, γκαρίζοντας μέσα στο αυτί του.

 

“Η μοίρα, αγαπημένε μου φίλε. Έπρεπε να μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Να δεις που κάποια στιγμή, όταν μάθουν κι εκείνοι πώς τελειώνει, θα τους συναντήσουμε πάλι και θα μας την αφηγηθούν. Είμαι πεπεισμένος ότι κάποιο ρόλο θα παίξει η θαυμαστή ιστορία των Λαξευτών στην πορεία της αναζήτησής μας”.

 

Ο Ζουλντ έξυσε το μισό του αυτί – το αριστερό, από το άλλο του έμεναν τουλάχιστον δύο τρίτα. “Ελπίζω να τους συναντήσουμε, γιατί τώρα θέλω οπωσδήποτε να μάθω πώς θα τελειώσει. Κρεμόμουν από τα χείλη τους όσο άκουγα την ιστορία, ήταν τόσο συναρπαστική, δεν ήθελα να σταματήσουν”.

 

“Θα μάθουμε, φίλε μου. Αν και πιστεύω πως θα πρέπει, όταν τους ξαναπετύχουμε, να τους κάνω μια μικρή διάλεξη. Κάποια σημεία στην ιστορία τους με έχουν προβληματίσει”.

 

“Ό,τι διάβασαν στα γραπτά της Πνευματικής μας λένε, δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους. Πρόσεχε!”

 

Η πελώρια γροθιά του βαρβάρου πέρασε δίπλα από το κεφάλι του Χάλντοραν και προσγειώθηκε πάνω στην απαίσια γκρι μουτσούνα ενός Γκοργκ, στέλνοντας την παραφουσκωμένη μύτη στο πίσω μέρος του κρανίου του. Το κακοφτιαγμένο κράνος με τα κέρατα έπεσε στο νερό, πιτσιλώντας το σύντροφό του, που δε φάνηκε να δίνει σημασία.

 

“Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να κάνουν κάποιες μικροαλλαγές. Όχι στο περιεχόμενο, αλλά στο πώς θα τα αφηγηθούν”.

 

“Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Ας πούμε η Ροβίρα, το ξέραμε ότι θα ήταν αυτή στο τέλος. Την αφήσαμε σαν μια κακότροπη κι εκδικητική γυναίκα, με κάποιες δυνάμεις, όντως, και ξαφνικά τη βρίσκουμε παντοδύναμη. Θα ήταν καλύτερα να μαθαίναμε σιγά-σιγά όλη την εξέλιξή της, το πώς έφτασε ως εκεί, το πώς έμαθε όσα έμαθε, αντί να εμφανιστεί απλά στο τέλος και να τα εξηγήσει όλα μόνη της. Πίσω στον Μπουρ-Μπαρούθ, μαλακισμένα!”

 

Το τεράστιο σπαθί του Ζουλντ στριφογύρισε σαν ανεμόμυλος, στέλνοντας τρία-τέσσερα κακάσχημα κεφάλια να κυλήσουν στο χώμα.

 

“Καλά, ρε παιδί μου, εντάξει, είσαι έξυπνος, ξέρεις πολλά, σ' έκανε σύμβουλό του ο άρχοντας. Πώς επιβίωσες εκεί πέρα, που δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;”

 

Δύο ληστές ακόμα πήδηξαν από ένα δέντρο και γραπώθηκαν στην φαρδιά σαν καστροπύλη πλάτη του. Ο βάρβαρος πήδηξε στον αέρα κι έπεσε χάμω ανάσκελα, λιώνοντάς τους σαν κουνούπια.

 

“Σου λέω, είσαι τυχερός που γινόσουν κομμάτια σε κάθε συμβούλιο και σ' έδιωξαν, αλλιώς θα σε είχαν φάει λάχανο εκεί μέσα!” είπε, σκουπίζοντας την πλάτη του στον κορμό σαν αρκούδα.

 

“Υπερβολές, Ζουλντ, ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου. Λοιπόν, βάρβαρε φίλε μου, το ήξερα ότι έχεις αίσθηση μιας καλής ιστορίας, κι ας μην το δείχνεις παραέξω. Έχεις απόλυτο δίκιο. Η Ροβίρα ξαφνικά εμφανίζεται σαν ένας χαρακτήρας απόλυτης κακιάς, που κάθεται χαιρέκακα και λέει στο δέσμιο Κένταλ πόσο δυνατή είναι και πώς τα κατάφερε. Αυτό χαλάει κάπως την ισορροπία της αφήγησης και τραβάει το χαρακτήρα της Ροβίρα από τα μαλλιά. Της Ροβίρα, και όχι της Ροβίρας, αν θέλουμε να έχουμε γλωσσική συνέπεια”.

 

Έσκυψε να βυθίσει το πρόσωπό του στο νερό, για να καθαρίσει τις τσίμπλες από τα μάτια του κι ένας διπλός πέλεκυς πήρε δυο δάχτυλα από τα μπερδεμένα μαλλιά του. Ένα χτύπημα από τη λαβή του σπαθιού του Ζουλντ πέταξε τη γεμάτη σάπια δόντια μασέλα του Γκοργκ στην άλλη όχθη του ποταμιού και το πρόσωπό του να κοιτάζει πάνω από τη γεμάτη καρούμπαλα και όγκους πλάτη του.

 

Ο σοφός πρώην σύμβουλος του Άρχοντα σηκώθηκε, έψαξε τις τσέπες του μανδύα του κι έβγαλε ένα μεταλλικό φλασκί. “Λίγο υδρομέλι θα με κάνει περδίκι”, είπε και το άδειασε μονορούφι.

 

“Πόσο υπέροχα σκοτεινός και ζοφερός ήταν εκείνος ο άγνωστος πύργος της Θέλησης! Πόσο μαγευτικά θανατερό το ταξίδι εκεί μέσα! Σχεδόν μύρισα τους μουχλιασμένους τοίχους, σχεδόν ένιωσα τον αποτρόπαιο τρόμο που απέπνεε!” είπε ενθουσιασμένος, σκουπίζοντας τα χείλη του.

 

Ο Ζουλντ πήγε ν' απαντήσει, αλλά το μάτι του πήρε έναν ληστή να έχει γονατίσει μπροστά στον Τραφαράλ και να βγάζει παράφωνες τσιρίδες χαμογελώντας φρικτά, σαν διασταύρωση ιπποπόταμου και πιθήκου με τερηδόνα. “Άσε ήσυχο το μωρό μου!” φώναξε οργισμένος, κάνοντας το γειτονικό δέντρο να μαδήσει από το φόβο του και κλώτσησε το δύστυχο Γκοργκ στην κοιλιά, κόβοντάς τον στη μέση. Ύστερα γύρισε προς το φίλο του και συνέχισε.

 

“Ήθελα να πω πως ήταν πραγματικά πολύ γοητευτικό το μυστήριο του άγνωστου πύργου, όσο και η επικίνδυνη διαδρομή ως εκεί, μέσα από την πέτρα – πίσω στο βρωμερό βόθρο του Γκαρ-Φαράθ, λεχρίτες! – και ο τρόπος που έφτασε εκεί η Άλντα, με την κοινή λογική. Αν και δεν καταλαβαίνω πώς, αφού ήταν τόσο απλές οι εντολές, το μυστικό τους μπόρεσε να μείνει κρυμμένο από τους πολλούς. Αλλά, λέγοντας για την Άλντα, δεν είχε κι έναν αδερφό εκείνη;”

 

“Ναι, στο πρώτο μέρος, δεν ξέρω τι έγινε”.

 

“Κι ήταν και συμπαθητικό παιδάκι. Πού πήγε αυτός; Δε θυμάμαι να πέθανε στην επίθεση. Δεν ξέρω, μέχρι ένα σημείο – ουστ ρε! να είχαμε και λεφτά να μας κλέψετε, αφού τα τρώει όλα εκείνος ο μεθύστακας – είναι παθιασμένη να εκδικηθεί, κάνει τα πάντα για να βρει τρόπο και ξαφνικά τα ξεχνάει όλα, ενώ δεν έχει κάνει μέχρι τώρα καμία προσπάθεια να βρει τον αδερφό της. Είπαμε, ερωτεύτηκε, έχει μια πολύ σοβαρή αποστολή μπροστά της, αλλά ως τότε η εκδίκηση ήταν σκοπός της ζωής της, δεν μπορεί να τα ξέχασε όλα“.

 

“Πάντως, εγώ που με τις ιστορίες αγάπης συνήθως γκρινιάζω, αυτό ήταν πολύ ωραίο ζευγάρι, πολύ μου άρεσε”.

 

Πηχτό, μαυροκόκκινο αίμα τον έλουσε και, γυρίζοντας το βλέμμα του προς τα πάνω, είδε το Ζουλντ με ένα κεφάλι στα χέρια, που είχε ξεριζώσει από το λαιμό του ληστή. Σκούπισε το πρόσωπό του και συνέχισε.

 

“Αλλά, ομολογώ, ότι στο σημείο που η Άλντα άρχισε να αρνείται το Μέριλ και να απομακρύνεται, κάποια αντίδραση περίμενα, πολύ πιο νωρίς. Να της ζητήσει εξηγήσεις κι αυτή, αν δε θέλει να το μαρτυρήσει, να σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία”.

 

“Εγώ πάλι δεν κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό, γιατί αυτή η μυστικοπάθεια. Δεν είχαν πει και τίποτα, απλά κάποια στιγμή ο Μέριλ ανάφερε ότι του άρεσε να μένει στο Άστραντ. Με το σεξ πάντως ήταν πιο συγκρατημένα τα πράγματα αυτή τη φορά”.

 

“Ναι, κι όπου υπήρχε έπαιζε το ρόλο του, αλλά και πάλι σε κάθε ευκαιρία μας έλεγαν ότι ο Μέριλ και η Άλντα ήθελαν να σμίξουν και να ενωθούν”.

 

“Ναι, λίγο λυσσάρηδες ήταν αυτοί οι δύο. Τραφαρούλη μου, έλα εδώ, θέλει αυτός ο βρωμιάρης να σε πειράξει;” Άνοιξε ένα αυλάκι με την πλατιά μεριά του σπαθιού του στο πρόσωπο ενός τύπου που πλησίαζε το γάτο στις μύτες. “Μπορεί και να είναι πιο όμορφος έτσι”, είπε κοιτάζοντας το ανανεωμένο μούτρο και συνέχισε. “Κι αυτή η Σέριλι; Τόσο χεσμένη την έχουν όλοι; Κανείς δεν κάνει τίποτα που όλοι την χτυπούν; Κι εκείνη η μικρή της φίλη, φεύγει από το νησί και την ξεχνάει, δε ζητάει να την πάρουν μαζί τους;”

 

Ένα ακόντιο βυθίστηκε στον ώμο του. Το ξεκάρφωσε και τράβηξε για τους θάμνους. “Αυτό πάει πολύ!” μουρμούρισε. Ο Χάλντοραν δε θέλησε να μάθει τι συνέβη μέσα από τις φυλλωσιές.

 

“Ούτε η Τορέυν;” συνέχισε εκείνος, βγαίνοντας από τους θάμνους. “Αυτή, που ήταν μια γυναίκα φωτισμένη, έξυπνη, δυναμική, γιατί ξαφνικά να μένει άπρακτη μπροστά στα πάντα; Στο κάτω-κάτω, δική της δουλειά δεν ήταν να ξαναφορτίσει την πέτρα;”

 

“Δική της ήταν, και δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Ράιλις δεν είπε τίποτα γι' αυτή την υπόθεση. Μπορούσε να είχε ζητήσει βοήθεια από τους άλλους τρεις”.

 

“Κι ο άντρας της, τελείως ζωντόβολο είναι ώρες-ώρες. Ούτε που τη ρώτησε τι σκόπευε να κάνει”.

 

“Είδες που σου λέω ότι όλα είναι πλεγμένα στο δίχτυ της μοίρας; Έχω λίγο υδρομέλι ακόμα στον ασκό μου, θέλεις;”

 

“Τι υδρομέλι, ρε χαμένε”, γκάριξε ο Ζουλντ, πηδώντας πάνω από το κεφάλι του. Κοπάνησε δυο κεφάλια Γκοργκ μεταξύ τους, που χτύπησαν μ' ένα αηδιαστικό κρακ, ενώ με το πόδι του έδινε σχήμα ορθής γωνίας στη σπονδυλική στήλη ενός τρίτου. “Γενικά, υπήρχαν πολλά όχι και τόσο μεγάλου ενδιαφέροντος μέρη στην ιστορία. Ενώ κάποια άλλα, πολύ πιο σημαντικά, περνιούνται στα γρήγορα. Για να σας δω τώρα, έχει άλλος σειρά;”

 

Ακούστηκε ένα συγχρονισμένο θρόισμα από τις καλαμιές, από της κορυφές των δέντρων, από τους θάμνους, και καμιά δεκαριά γκρίζες, χοντρές, ασύμμετρες φάτσες εμφανίστηκαν μέσα από τις φυλλωσιές και το έβαλαν στα πόδια, με τις φτέρνες τους ν' ακουμπούν στην πλάτη καθώς έτρεχαν.

 

“Ο Φιδάρας, για παράδειγμα”, μουρμούρησε ο Ζουλντ, ξεπλένοντας το σπαθί του στο ρυάκι.

 

“Ναι, ο Φιδάρας έπρεπε να έχει μεγαλύτερο βάρος στην ιστορία. Έτσι ώστε να μη μας τα εξηγεί όλα η Ροβίρα σ' έναν ατέλειωτο μονόλογο. Άσε που, αν τον βλέπαμε παραπάνω, δε θα έμοιαζε τόσο αλλοπρόσαλη η συμπεριφορά της κόρης του Κένταλ, που ακούει κάποια πράγματα από ένα πλάσμα κακόβουλο απέναντί της και τα πιστεύει τόσο πολύ, που φτάνει στο σημείο να το σκάσει”.

 

Ο Χάλντοραν βύθισε το κεφάλι του μέσα στο σακί του κι έβγαλε μια φρατζόλα ψωμί, ένα κεφάλι σκληρό τυρί και μια μπουκάλα κόκκινο κρασί.

 

“Πήρα από το πανδοχείο χθες”, απάντησε στο απορημένο βλέμμα του Ζουλντ. “Δε βρίσκεις συχνά τέτοιο πράγμα. Θέλεις λίγο;” ρώτησε μασουλώντας και προτείνοντάς του το κεφάλι του τυριού.

 

Ο βάρβαρος κούνησε το κεφάλι του πέρα-δώθε με απελπισία κι έβγαλε ένα ψημένο βουβαλίσιο μπούτι κι έμπηξε τα δόντια του μέσα.

 

“Το πρώτο μέροφ τηφ ιφτορίαφ δεν έχει και τόφο νόημα, που είναι όλοι ευτυχιβμένεφ οικογένειεφ”, είπε, με τη φωνή του να βγαίνει πνιχτή μέσα από τα βάθη του κρέατος. “Άφε που έχουν περάφει πέντε χρόνια για τα οποία δε μαθαίνουμε τίποτα. Ενώ γινόταν χαμόφ εκεί που φταμάτηφε το πρώτο μέρος. Φτού!”

 

Το κοκαλάκι πετάχτηκε σαν βλήμα σφεντόνας, κάνοντας κομμάτια ένα πουλί που είχε σταθεί να πιει νερό στο ποτάμι.

 

“Καταλαβαίνω τι λες, συμφωνώ απόλυτα. Και ξαφνικά, το θέμα των αστερόπτερων δε μοιάζει πια τόσο σημαντικό. Πώς τα αντιμετωπίζουν; Δε λέω, έχουν λίγο φλογέλαιο παραπάνω, αλλά έχουμε καταλάβει ότι δεν είναι αρκετό κι ότι τ' αστερόπτερα είναι μεγάλη μάστιγα. Κρασάκι;”

 

“Όχι, ευχαριφτώ”. Με το βουβαλίσιο μπούτι έδωσε μια ροπαλιά σ' έναν περίεργο καροτσέρη, που τους είχε δει να κάθονται και τους πλησίαζε πίσω από την πλάτη τους, με σκοπό να τους κλέψει, στέλνοντάς τον πίσω στην άμαξά του μ' ένα κομμάτι κρέας στο στόμα.

 

“Χάρηκα όμως πάρα πολύ που ξαναεμφανίζονται οι πολύμορφοι – αν και δε μαθαίνουμε πώς τους αφυπνίζει το παιδάκι. Κι αυτός ο μικρούλης είναι τόσο ωραίος, τόσο...”

 

“Είναι γατούλης ο Άλμαρον!” φώναξε ο Ζουλντ, εξαπολύοντας πίδακες βουβαλίσιου κρέατος από το στόμα του. “Είναι τόσο γλυκός! Τραφαρούλη μου, έλα στον μπαμπά, να σε χαϊδέψω”.

 

Σήκωσε το γάτο, που μασουλούσε ό,τι έπεφτε από το αφεντικό του στο χώμα, και τον πήρε στην αγκαλιά του. Οι γιγάντιες χερούκλες του ακουμπούσαν στη γούνα του ζώου με τόση ευαισθησία, που ήταν δύσκολο να το πιστέψεις αν δεν το έβλεπες.

 

“Είναι υπέροχοι οι πολύμορφοι”, συμφώνησε ο Χάλντοραν, αφού περίμενε λίγο να σταματήσει το ξέσπασμα χαριτωμενιάς του βαρβάρου. “Κι εμφανίζεται και λιγάκι και ο Ράζαθορ...”

 

“Και είδες γιατί μπήκε μέσα τους στο πρώτο, ε; Για να προστατεύσει αυτούς που αγαπάει. Κι αυτοί δεν ήταν μόνο οι φίλοι του, αλλά κυρίως τα μικρά του”.

 

“Αν κι εγώ έχω μια ιδεολογική αντίρρηση στην επιλογή, τόσο του Ράζαθορ, όσο και του Κένταλ στο τέλος. Τι πάει να πει οι καιροί δεν είναι κατάλληλοι; Οπότε φορτώνουμε τα μικρά στην επόμενη γενιά; Και πότε η εποχή θα κριθεί κατάλληλη για πολύμορφους; Όχι, φίλε μου, πρέπει να αντιμετωπίζεις αυτό που βρίσκεται μπροστά σου κι όχι να τα αφήνει όλα για την υποτιθέμενη σωστή στιγμή”.

 

“Μ' αρέσει που το λες εσύ αυτό”, είπε ο Ζουλντ, πετώντας τα κόκαλα μακριά, ρίχνοντας έτσι κάτω έναν ληστή που είχε ξεμείνει πάνω σ' ένα δέντρο, περιμένοντας να τους αιφνιδιάσει, ο οποίος τράπηκε σε φυγή. “Σιχάματα!” έβρισε, πίνοντας γάλα από έναν ασκό μεγάλο σαν την ίδια την αγελάδα.

 

“Ο Κένταλ συνεχίζει να είναι αλλοπρόσαλλος”, συνέχισε ο άλλος, τραβώντας λίγο την τελευταία λέξη, μιας και το κρασί της Σάλγκα που είχε πάρει για το δρόμο κόντευε ήδη να τελειώσει. “Κι άλλες φορές το καταλαβαίνω, γιατί είναι παρορμητικός χαρακτήρας, άλλες όμως δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του. Έχει περάσει χρόνια με τους Σιμέρι, έχει γίνει μέλος της φυλής τους, κι όταν πεθαίνει η γυναίκα του, οι υποψίες του πέφτουν κατευθείαν πάνω τους; Τουλάχιστον παράξενο μου φαίνεται αυτό”.

 

“Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ ο Μέριλ. Μπορεί η Τορέυν, αλλά και ο Θαντόρ, να εξαφανίζονται, αλλά τουλάχιστον αυτός έχει μεγάλο ρόλο. Φαινόταν ότι θα είχε μέλλον αυτό το παιδί”.

 

Σηκώθηκε, τέντωσε τις τεράστιες πλάτες του, σκούπισε τα χείλη του με την ανάποδη της παλάμης κι άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του. “Άντε να πηγαίνουμε”, είπε. Ο Χάλντοραν έκανε να πεταχτεί όρθιος, έκανε μερικά βήματα πέρα-δώθε προσπαθώντας να ισορροπήσει και ξανάπεσε με γδούπο πάνω στον πισινό του. Ο βάρβαρος αναστέναξε, τον έπιασε από το μανδύα και τον έστησε στα πόδια του.

 

“Κράτα λίγο”, του είπε, δίνοντάς του το σάκο του. Με το που τον άφησε στα χέρια του, εκείνος βρέθηκε πάλι στο χώμα, με τα μούτρα χωμένα στο φαγητό του Τραφαράλ.

 

“Έλα, μωρό μου”, φώναξε ο Ζουλντ, με μια ψιλή τσιρίδα, που ακουγόταν ακόμα πιο τρομακτική από τη συνηθισμένη του αγριοφωνάρα. Πρότεινε τις παλάμες του στο γάτο, ο οποίος σκαρφάλωσε πάνω, και τον ακούμπησε πάνω στον ώμο του. Υπήρχε αρκετός χώρος εκεί πάνω για τον Τραφαράλ να ξαπλώσει, να κουλουριαστεί, να αλλάξει πλευρό, να στριφογυρίσει, ακόμα και να κάνει περίπατο μετά τον ύπνο του, αν ήθελε.

 

“Ξέρεις κάτι που θυμήθηκα;” είπε, κρεμώντας το σπαθί του στην πλάτη, που όρθιο ήταν όσο δύο σύμβουλοι του Άρχοντα, ο ένας πάνω στον άλλο. “Δεν ήταν υπέροχη η αντίδραση του Κένταλ, όταν πέθανε η Ράιλις; Πήγε ν' αυτοκτονήσει επειδή είχε μέσα του τον πολύμορφο. Και οι πολύμορφοι δεν αντέχουν να χάσουν το ταίρι τους”.

 

Ο Χάλντοραν θα στοιχημάτιζε το τελευταίο του υδρομέλι ότι είδε ένα δάκρυ στα μάτια του, αλλά προτίμησε να μην το σχολιάσει.

 

“Τα συναισθήματα των πολύμορφων είναι πάρα πολύ δυνατά”, αρκέστηκε να πει, ενώ ο βάρβαρος τον σήκωνε μαζί με το σακί, το οποίο έριξε στον άλλο του ώμο, ενώ αυτός ξαναβρέθηκε κάτω. “Αυτή τη σέλα τι την κουβαλάς ακόμα μαζί σου;” ρώτησε, κοιτάζοντας προς τα πάνω.

 

“Κάποια στιγμή όλο και κάποιο άλογο μπορεί να βρούμε, αφού μας ψόφησες το πρώτο. Τι να σε κάνω, που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου”. Έριξε το τεράστιο σαμάρι πάνω από το σάκο, έξυσε το αυτί του – το καλό, αυτό με τα δύο τρίτα – και είπε σκεφτικός, “Δεν περιμένεις ότι η Σέριλι θα κάνει κάτι ηρωικό τελικά; Δεν μπορεί, είναι τόσο αδικημένη, μα είναι τόσο καλή, δεν αντιδρά σε ό,τι κι αν της κάνουν”.

 

“Καμία σχέση με τη μάνα της, αυτό έχουμε δει. Άρα δεν αληθεύει αυτό που λένε ότι όποιος είναι από σκάρτο αίμα, σκάρτος θα γίνει. Πάρε για παράδειγμα τις κόρες του Κένταλ. Η μία, η Μελίντιαν, θα γίνει Πνευματική, όπως ίσως υπαινίσσεται η Ροβίρα, σαν τη θεία της, αλλά για τη Λύρις πιστεύει ότι αυτή θα επιθυμήσει την εξουσία, και κάτι μου λέει ότι ίσως να μη διστάσει να κάνει κακό στο δρόμο της προς αυτήν”. Στάθηκε στα πόδια του – από μόνος του, αυτή τη φορά – και σήκωσε από κάτω το μπουκάλι με το υδρομέλι.

 

“Δώσε μου το σάκο σου”, του φώναξε ο Ζουλντ, λυγίζοντας τα γόνατά του για να χαμηλώσει. Ασθμαίνοντας και ιδρώνοντας, κατάφερε να σηκώσει το τσουβάλι μέχρι το τους ώμους του άλλου, που το άρπαξε και το κρέμασε από τη λαβή του σπαθιού στην πλάτη του. “Και η Άλντα μού αρέσει. Για παράδειγμα, ήταν παλιά ερωτευμένη με τον Θαντόρ, άσε που νομίζει ότι ο Μέριλ είναι ερωτευμένος με την Τορέυν. Έτσι, η άποψη και τα συναισθήματά της για την Πνευματική δείχνουν πολύ αληθινά”.

 

Έκανε να του ζητήσει το μπόγο της σκηνής τους, αλλά όπως τον είδε να τρεκλίζει και να παραπατά το ξανασκέφτηκε κι έσκυψε να τον σηκώσει από μόνος του. Ήταν φυσικά σκηνή φτιαγμένη για να γίνεται σταύλος, μιας και καμιά συνηθισμένη σκηνή δε χωρούσε τον τεράστιο όγκο του. “Άντε, να μην καθυστερούμε άλλο. Αρκετό χρόνο μας έφαγαν οι σκατομούρηδες”, είπε.

 

Ξεκίνησε να περπατάει, με τα τεράστια ποδάρια του ν' ανοίγουν τρύπες στο υγρό χώμα. Ο Χάλντοραν τον ακολουθούσε από πίσω, σέρνοντας το μπουκάλι λες και κουβαλούσε ολόκληρο το βαρέλι του ταβερνιάρη, με τα βήματά του ν' ακολουθούν μια παράξενη κι ακανόνιστη πορεία, με κεντρικό άξονα τα χνάρια του Ζουλντ.

 

Λίγη ώρα μετά, ο βάρβαρος γύρισε πίσω του κι είδε το σύντροφό του να τρεκλίζει, κάμποσες δεκάδες βήματα πίσω. Ξεφύσηξε, κάλυψε την απόσταση με τρεις δρασκελιές, άρπαξε το σύμβουλο από τη μέση και τον έριξε στον ώμο του, πάνω από σακιά, σαμάρια και σκηνές, σαν σφαγμένο αρνί.

 

“Λες να τους ξαναδούμε σύντομα, Χαλντ;” ρώτησε, καθώς άρχισε και πάλι να περπατάει προς τα μακρινά βουνά στον ορίζοντα.

 

“Δε νομίζω ν' αργήσουμε. Αρκεί μονάχα εκείνος ο τεμπέλαρος ο Χόλταν να μην καθυστερήσει πολύ να διαβάσει τη συνέχεια”, απάντησε αυτός λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

 

λειωσε. «Κάτσε λίγο ακόμα, έχει ωραίο κρασί από τα οροπέδια της Σάλγκα»”. “Α, ναι... μα ήταν πολύ ωραίο κρασί, παραδέξου το”.

 

“Ωραίο ήταν, αλλά να σου θυμίσω ότι έχουμε μια αποστολή εδώ πέρα; Να σου θυμίσω ότι κάθε μέρα μας την πέφτουν ορδές από ληστές Γκοργκ; Ή μήπως να σου θυμίσω ότι αν δεν φέρουμε αυτό που μας ζήτησαν δε θα πάρουμε φράγκο κι εσύ κάθεσαι και ξοδεύεις τα λεφτά που δεν έχουμε για να μπεκροπίνεις;”

 

Ο Χάλντοραν σηκώθηκε όρθιος, τρίζοντας και παραπατώντας. “Μα το αμπέλια της Σάλγκα τα χτυπάει ο παγερός αέρας από τα βουνά και το αλμυρό αεράκι που το ανεβαίνει από τον ωκεανό...” διαμαρτυρήθηκε. Ύστερα, σταμάτησε απότομα και κοίταξε τον Ζουλντ ξαφνιασμένος. “Τι είναι αυτό στο μάτι σου;”

 

Μια ουλή ξεκινούσε από τη ρίζα των μαλλιών του και περνούσε ξυστά από το δεξί του μάτι.

 

“Χοχόι, το έχει χάσει τελείως το παιδί! Ε βέβαια, όταν εγώ είμαι απασχολημένος να σώζω τα τομάρια μας, εσύ παραπατάς και φιλοσοφείς. Βρε πρόβατο, δε θυμάσαι πριν μια βδομάδα που μας είχαν φυλακίσει κι έφαγα την καγκελόπορτα στο κεφάλι;”

 

Αυτό κάτι του θύμιζε. Ο Ζουλντ ήταν πανύψηλος και το κάθε του μπράτσο ήταν πιο φαρδύ από τους μηρούς του Χάλντοραν. Έτσι δεν είχε πρόβλημα να ξεριζώσει την πόρτα από τους μεντεσέδες. Απλά ήταν λίγο απρόσεκτος καμιά φορά.

 

“Τραφαράλ μου!” φώναξε ο Ζουλντ ξαφνικά, συνεχίζοντας την πρότασή του μ' έναν άναρθρο ήχο που έμοιαζε με κάτι σαν “γούτσου γούτσου”. Μια λεπτή ουρίτσα γυρόφερνε τα πόδια του, γαργαλώντας τον απαλά, κι ένα κεφαλάκι τού έδινε απαλές, γατίσιες κουτουλιές. “Τι θέλει το μωρό μου, πεινάει;”

 

Έβγαλε από το τεράστιο τσουβάλι του έναν τρίκιλο δερμάτινο ασκό. Με τις χερούκλες του φτυάρισε μια χούφτα αποξηραμένο κρέας ελαφιού και το έδωσε στο ζωάκι, που άρχισε να τρώει γουργουρίζοντας.

 

“Αχ!” αναστέναξε ο Χάλντοραν, που είχε σκύψει πάνω από το ρυάκι που κυλούσε παραδίπλα κι έπινε νερό σαν να είχε μείνει μια βδομάδα στην έρημο. “Ήταν όμως γοητευτική ιστορία αυτή που μας αφηγήθηκαν εκείνοι οι δύο. Λαξευμένο δίχτυ, το καταλαβαίνεις, Ζουλντ; Το δίχτυ που έπλεκε η μάγισσα, αλλά όχι μόνο. Είναι εκείνο το δίχτυ του πεπρωμένου, που πλέκουν για μας δυνάμεις που δεν κατανοούμε και δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Και προσπαθούμε να βαδίσουμε πάνω του χωρίς να μπερδευτούμε στους βρόχους του. Μα πάντοτε μπερδευόμαστε, κι αν ξεφύγουμε, είναι μόνο γιατί έτσι θέλησαν οι δυνάμεις εκείνες, ώστε να πέσουμε πάλι λίγο παρακάτω”.

 

“Συγγνώμη, αλλά νομίζω ότι υπερβάλλεις. Το μόνο δίχτυ στην ιστορία είναι το δίχτυ της σιωπής. Με μερικά κλωτσομπουνίδια μια χαρά κάνεις τη μοίρα σου και με μερικές σπαθιές μια χαρά κόβεις το δίχτυ”.

 

Ο Χάλντοραν δεν έδειξε να τον άκουσε. Κοίταζε γοητευμένος τα σάπια καλάμια στην όχθη κι έπαιζε με την πρωινή καταχνιά, αφήνοντας ονειροπαρμένους αναστεναγμούς “αχ βαχ”.

 

“Παράξενο όμως που συναντήσαμε πάλι εκείνους τους δύο στο πανδοχείο... Πώς τους έλεγαν, Ζίλνα και Χόλταν;” συνέχισε ο Ζουλντ, γκαρίζοντας μέσα στο αυτί του.

 

“Η μοίρα, αγαπημένε μου φίλε. Έπρεπε να μάθουμε τη συνέχεια της ιστορίας. Να δεις που κάποια στιγμή, όταν μάθουν κι εκείνοι πώς τελειώνει, θα τους συναντήσουμε πάλι και θα μας την αφηγηθούν. Είμαι πεπεισμένος ότι κάποιο ρόλο θα παίξει η θαυμαστή ιστορία των Λαξευτών στην πορεία της αναζήτησής μας”.

 

Ο Ζουλντ έξυσε το μισό του αυτί – το αριστερό, από το άλλο του έμεναν τουλάχιστον δύο τρίτα. “Ελπίζω να τους συναντήσουμε, γιατί τώρα θέλω οπωσδήποτε να μάθω πώς θα τελειώσει. Κρεμόμουν από τα χείλη τους όσο άκουγα την ιστορία, ήταν τόσο συναρπαστική, δεν ήθελα να σταματήσουν”.

 

“Θα μάθουμε, φίλε μου. Αν και πιστεύω πως θα πρέπει, όταν τους ξαναπετύχουμε, να τους κάνω μια μικρή διάλεξη. Κάποια σημεία στην ιστορία τους με έχουν προβληματίσει”.

 

“Ό,τι διάβασαν στα γραπτά της Πνευματικής μας λένε, δεν τα βγάζουν από το μυαλό τους. Πρόσεχε!”

 

Η πελώρια γροθιά του βαρβάρου πέρασε δίπλα από το κεφάλι του Χάλντοραν και προσγειώθηκε πάνω στην απαίσια γκρι μουτσούνα ενός Γκοργκ, στέλνοντας την παραφουσκωμένη μύτη στο πίσω μέρος του κρανίου του. Το κακοφτιαγμένο κράνος με τα κέρατα έπεσε στο νερό, πιτσιλώντας το σύντροφό του, που δε φάνηκε να δίνει σημασία.

 

“Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να κάνουν κάποιες μικροαλλαγές. Όχι στο περιεχόμενο, αλλά στο πώς θα τα αφηγηθούν”.

 

“Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Ας πούμε η Ροβίρα, το ξέραμε ότι θα ήταν αυτή στο τέλος. Την αφήσαμε σαν μια κακότροπη κι εκδικητική γυναίκα, με κάποιες δυνάμεις, όντως, και ξαφνικά τη βρίσκουμε παντοδύναμη. Θα ήταν καλύτερα να μαθαίναμε σιγά-σιγά όλη την εξέλιξή της, το πώς έφτασε ως εκεί, το πώς έμαθε όσα έμαθε, αντί να εμφανιστεί απλά στο τέλος και να τα εξηγήσει όλα μόνη της. Πίσω στον Μπουρ-Μπαρούθ, μαλακισμένα!”

 

Το τεράστιο σπαθί του Ζουλντ στριφογύρισε σαν ανεμόμυλος, στέλνοντας τρία-τέσσερα κακάσχημα κεφάλια να κυλήσουν στο χώμα.

 

“Καλά, ρε παιδί μου, εντάξει, είσαι έξυπνος, ξέρεις πολλά, σ' έκανε σύμβουλό του ο άρχοντας. Πώς επιβίωσες εκεί πέρα, που δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;”

 

Δύο ληστές ακόμα πήδηξαν από ένα δέντρο και γραπώθηκαν στην φαρδιά σαν καστροπύλη πλάτη του. Ο βάρβαρος πήδηξε στον αέρα κι έπεσε χάμω ανάσκελα, λιώνοντάς τους σαν κουνούπια.

 

“Σου λέω, είσαι τυχερός που γινόσουν κομμάτια σε κάθε συμβούλιο και σ' έδιωξαν, αλλιώς θα σε είχαν φάει λάχανο εκεί μέσα!” είπε, σκουπίζοντας την πλάτη του στον κορμό σαν αρκούδα.

 

“Υπερβολές, Ζουλντ, ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου. Λοιπόν, βάρβαρε φίλε μου, το ήξερα ότι έχεις αίσθηση μιας καλής ιστορίας, κι ας μην το δείχνεις παραέξω. Έχεις απόλυτο δίκιο. Η Ροβίρα ξαφνικά εμφανίζεται σαν ένας χαρακτήρας απόλυτης κακιάς, που κάθεται χαιρέκακα και λέει στο δέσμιο Κένταλ πόσο δυνατή είναι και πώς τα κατάφερε. Αυτό χαλάει κάπως την ισορροπία της αφήγησης και τραβάει το χαρακτήρα της Ροβίρα από τα μαλλιά. Της Ροβίρα, και όχι της Ροβίρας, αν θέλουμε να έχουμε γλωσσική συνέπεια”.

 

Έσκυψε να βυθίσει το πρόσωπό του στο νερό, για να καθαρίσει τις τσίμπλες από τα μάτια του κι ένας διπλός πέλεκυς πήρε δυο δάχτυλα από τα μπερδεμένα μαλλιά του. Ένα χτύπημα από τη λαβή του σπαθιού του Ζουλντ πέταξε τη γεμάτη σάπια δόντια μασέλα του Γκοργκ στην άλλη όχθη του ποταμιού και το πρόσωπό του να κοιτάζει πάνω από τη γεμάτη καρούμπαλα και όγκους πλάτη του.

 

Ο σοφός πρώην σύμβουλος του Άρχοντα σηκώθηκε, έψαξε τις τσέπες του μανδύα του κι έβγαλε ένα μεταλλικό φλασκί. “Λίγο υδρομέλι θα με κάνει περδίκι”, είπε και το άδειασε μονορούφι.

 

“Πόσο υπέροχα σκοτεινός και ζοφερός ήταν εκείνος ο άγνωστος πύργος της Θέλησης! Πόσο μαγευτικά θανατερό το ταξίδι εκεί μέσα! Σχεδόν μύρισα τους μουχλιασμένους τοίχους, σχεδόν ένιωσα τον αποτρόπαιο τρόμο που απέπνεε!” είπε ενθουσιασμένος, σκουπίζοντας τα χείλη του.

 

Ο Ζουλντ πήγε ν' απαντήσει, αλλά το μάτι του πήρε έναν ληστή να έχει γονατίσει μπροστά στον Τραφαράλ και να βγάζει παράφωνες τσιρίδες χαμογελώντας φρικτά, σαν διασταύρωση ιπποπόταμου και πιθήκου με τερηδόνα. “Άσε ήσυχο το μωρό μου!” φώναξε οργισμένος, κάνοντας το γειτονικό δέντρο να μαδήσει από το φόβο του και κλώτσησε το δύστυχο Γκοργκ στην κοιλιά, κόβοντάς τον στη μέση. Ύστερα γύρισε προς το φίλο του και συνέχισε.

 

<a name="DDE_LINK"> “Ήθελα να πω πως ήταν πραγματικά πολύ γοητευτικό το μυστήριο του άγνωστου πύργου, όσο και η επικίνδυνη διαδρομή ως εκεί, μέσα από την πέτρα – πίσω στο βρωμερό βόθρο του Γκαρ-Φαράθ, λεχρίτες! – και ο τρόπος που έφτασε εκεί η Άλντα, με την κοινή λογική. Αν και δεν καταλαβαίνω πώς, αφού ήταν τόσο απλές οι εντολές, το μυστικό τους μπόρεσε να μείνει κρυμμένο από τους πολλούς. Αλλά, λέγοντας για την Άλντα, δεν είχε κι έναν αδερφό εκείνη;”

 

“Ναι, στο πρώτο μέρος, δεν ξέρω τι έγινε”.

 

“Κι ήταν και συμπαθητικό παιδάκι. Πού πήγε αυτός; Δε θυμάμαι να πέθανε στην επίθεση. Δεν ξέρω, μέχρι ένα σημείο – ουστ ρε! να είχαμε και λεφτά να μας κλέψετε, αφού τα τρώει όλα εκείνος ο μεθύστακας – είναι παθιασμένη να εκδικηθεί, κάνει τα πάντα για να βρει τρόπο και ξαφνικά τα ξεχνάει όλα, ενώ δεν έχει κάνει μέχρι τώρα καμία προσπάθεια να βρει τον αδερφό της. Είπαμε, ερωτεύτηκε, έχει μια πολύ σοβαρή αποστολή μπροστά της, αλλά ως τότε η εκδίκηση ήταν σκοπός της ζωής της, δεν μπορεί να τα ξέχασε όλα“.

 

“Πάντως, εγώ που με τις ιστορίες αγάπης συνήθως γκρινιάζω, αυτό ήταν πολύ ωραίο ζευγάρι, πολύ μου άρεσε”.

 

Πηχτό, μαυροκόκκινο αίμα τον έλουσε και, γυρίζοντας το βλέμμα του προς τα πάνω, είδε το Ζουλντ με ένα κεφάλι στα χέρια, που είχε ξεριζώσει από το λαιμό του ληστή. Σκούπισε το πρόσωπό του και συνέχισε.

 

“Αλλά, ομολογώ, ότι στο σημείο που η Άλντα άρχισε να αρνείται το Μέριλ και να απομακρύνεται, κάποια αντίδραση περίμενα, πολύ πιο νωρίς. Να της ζητήσει εξηγήσεις κι αυτή, αν δε θέλει να το μαρτυρήσει, να σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία”.

 

“Εγώ πάλι δεν κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό, γιατί αυτή η μυστικοπάθεια. Δεν είχαν πει και τίποτα, απλά κάποια στιγμή ο Μέριλ ανάφερε ότι του άρεσε να μένει στο Άστραντ. Με το σεξ πάντως ήταν πιο συγκρατημένα τα πράγματα αυτή τη φορά”.

 

“Ναι, κι όπου υπήρχε έπαιζε το ρόλο του, αλλά και πάλι σε κάθε ευκαιρία μας έλεγαν ότι ο Μέριλ και η Άλντα ήθελαν να σμίξουν και να ενωθούν”.

 

“Ναι, λίγο λυσσάρηδες ήταν αυτοί οι δύο. Τραφαρούλη μου, έλα εδώ, θέλει αυτός ο βρωμιάρης να σε πειράξει;” Άνοιξε ένα αυλάκι με την πλατιά μεριά του σπαθιού του στο πρόσωπο ενός τύπου που πλησίαζε το γάτο στις μύτες. “Μπορεί και να είναι πιο όμορφος έτσι”, είπε κοιτάζοντας το ανανεωμένο μούτρο και συνέχισε. “Κι αυτή η Σέριλι; Τόσο χεσμένη την έχουν όλοι; Κανείς δεν κάνει τίποτα που όλοι την χτυπούν; Κι εκείνη η μικρή της φίλη, φεύγει από το νησί και την ξεχνάει, δε ζητάει να την πάρουν μαζί τους;”

 

Ένα ακόντιο βυθίστηκε στον ώμο του. Το ξεκάρφωσε και τράβηξε για τους θάμνους. “Αυτό πάει πολύ!” μουρμούρισε. Ο Χάλντοραν δε θέλησε να μάθει τι συνέβη μέσα από τις φυλλωσιές.

 

“Ούτε η Τορέυν;” συνέχισε εκείνος, βγαίνοντας από τους θάμνους. “Αυτή, που ήταν μια γυναίκα φωτισμένη, έξυπνη, δυναμική, γιατί ξαφνικά να μένει άπρακτη μπροστά στα πάντα; Στο κάτω-κάτω, δική της δουλειά δεν ήταν να ξαναφορτίσει την πέτρα;”

 

“Δική της ήταν, και δεν μπορώ να πιστέψω ότι η Ράιλις δεν είπε τίποτα γι' αυτή την υπόθεση. Μπορούσε να είχε ζητήσει βοήθεια από τους άλλους τρεις”.

 

“Κι ο άντρας της, τελείως ζωντόβολο είναι ώρες-ώρες. Ούτε που τη ρώτησε τι σκόπευε να κάνει”.

 

“Είδες που σου λέω ότι όλα είναι πλεγμένα στο δίχτυ της μοίρας; Έχω λίγο υδρομέλι ακόμα στον ασκό μου, θέλεις;”

 

“Τι υδρομέλι, ρε χαμένε”, γκάριξε ο Ζουλντ, πηδώντας πάνω από το κεφάλι του. Κοπάνησε δυο κεφάλια Γκοργκ μεταξύ τους, που χτύπησαν μ' ένα αηδιαστικό κρακ, ενώ με το πόδι του έδινε σχήμα ορθής γωνίας στη σπονδυλική στήλη ενός τρίτου. “Γενικά, υπήρχαν πολλά όχι και τόσο μεγάλου ενδιαφέροντος μέρη στην ιστορία. Ενώ κάποια άλλα, πολύ πιο σημαντικά, περνιούνται στα γρήγορα. Για να σας δω τώρα, έχει άλλος σειρά;”

 

Ακούστηκε ένα συγχρονισμένο θρόισμα από τις καλαμιές, από της κορυφές των δέντρων, από τους θάμνους, και καμιά δεκαριά γκρίζες, χοντρές, ασύμμετρες φάτσες εμφανίστηκαν μέσα από τις φυλλωσιές και το έβαλαν στα πόδια, με τις φτέρνες τους ν' ακουμπούν στην πλάτη καθώς έτρεχαν.

 

“Ο Φιδάρας, για παράδειγμα”, μουρμούρησε ο Ζουλντ, ξεπλένοντας το σπαθί του στο ρυάκι.

 

“Ναι, ο Φιδάρας έπρεπε να έχει μεγαλύτερο βάρος στην ιστορία. Έτσι ώστε να μη μας τα εξηγεί όλα η Ροβίρα σ' έναν ατέλειωτο μονόλογο. Άσε που, αν τον βλέπαμε παραπάνω, δε θα έμοιαζε τόσο αλλοπρόσαλη η συμπεριφορά της κόρης του Κένταλ, που ακούει κάποια πράγματα από ένα πλάσμα κακόβουλο απέναντί της και τα πιστεύει τόσο πολύ, που φτάνει στο σημείο να το σκάσει”.

 

Ο Χάλντοραν βύθισε το κεφάλι του μέσα στο σακί του κι έβγαλε μια φρατζόλα ψωμί, ένα κεφάλι σκληρό τυρί και μια μπουκάλα κόκκινο κρασί.

 

“Πήρα από το πανδοχείο χθες”, απάντησε στο απορημένο βλέμμα του Ζουλντ. “Δε βρίσκεις συχνά τέτοιο πράγμα. Θέλεις λίγο;” ρώτησε μασουλώντας και προτείνοντάς του το κεφάλι του τυριού.

 

Ο βάρβαρος κούνησε το κεφάλι του πέρα-δώθε με απελπισία κι έβγαλε ένα ψημένο βουβαλίσιο μπούτι κι έμπηξε τα δόντια του μέσα.

 

“Το πρώτο μέροφ τηφ ιφτορίαφ δεν έχει και τόφο νόημα, που είναι όλοι ευτυχιβμένεφ οικογένειεφ”, είπε, με τη φωνή του να βγαίνει πνιχτή μέσα από τα βάθη του κρέατος. “Άφε που έχουν περάφει πέντε χρόνια για τα οποία δε μαθαίνουμε τίποτα. Ενώ γινόταν χαμόφ εκεί που φταμάτηφε το πρώτο μέρος. Φτού!”

 

Το κοκαλάκι πετάχτηκε σαν βλήμα σφεντόνας, κάνοντας κομμάτια ένα πουλί που είχε σταθεί να πιει νερό στο ποτάμι.

 

“Καταλαβαίνω τι λες, συμφωνώ απόλυτα. Και ξαφνικά, το θέμα των αστερόπτερων δε μοιάζει πια τόσο σημαντικό. Πώς τα αντιμετωπίζουν; Δε λέω, έχουν λίγο φλογέλαιο παραπάνω, αλλά έχουμε καταλάβει ότι δεν είναι αρκετό κι ότι τ' αστερόπτερα είναι μεγάλη μάστιγα. Κρασάκι;”

 

“Όχι, ευχαριφτώ”. Με το βουβαλίσιο μπούτι έδωσε μια ροπαλιά σ' έναν περίεργο καροτσέρη, που τους είχε δει να κάθονται και τους πλησίαζε πίσω από την πλάτη τους, με σκοπό να τους κλέψει, στέλνοντάς τον πίσω στην άμαξά του μ' ένα κομμάτι κρέας στο στόμα.

 

“Χάρηκα όμως πάρα πολύ που ξαναεμφανίζονται οι πολύμορφοι – αν και δε μαθαίνουμε πώς τους αφυπνίζει το παιδάκι. Κι αυτός ο μικρούλης είναι τόσο ωραίος, τόσο...”

 

“Είναι γατούλης ο Άλμαρον!” φώναξε ο Ζουλντ, εξαπολύοντας πίδακες βουβαλίσιου κρέατος από το στόμα του. “Είναι τόσο γλυκός! Τραφαρούλη μου, έλα στον μπαμπά, να σε χαϊδέψω”.

 

Σήκωσε το γάτο, που μασουλούσε ό,τι έπεφτε από το αφεντικό του στο χώμα, και τον πήρε στην αγκαλιά του. Οι γιγάντιες χερούκλες του ακουμπούσαν στη γούνα του ζώου με τόση ευαισθησία, που ήταν δύσκολο να το πιστέψεις αν δεν το έβλεπες.

 

“Είναι υπέροχοι οι πολύμορφοι”, συμφώνησε ο Χάλντοραν, αφού περίμενε λίγο να σταματήσει το ξέσπασμα χαριτωμενιάς του βαρβάρου. “Κι εμφανίζεται και λιγάκι και ο Ράζαθορ...”

 

“Και είδες γιατί μπήκε μέσα τους στο πρώτο, ε; Για να προστατεύσει αυτούς που αγαπάει. Κι αυτοί δεν ήταν μόνο οι φίλοι του, αλλά κυρίως τα μικρά του”.

 

“Αν κι εγώ έχω μια ιδεολογική αντίρρηση στην επιλογή, τόσο του Ράζαθορ, όσο και του Κένταλ στο τέλος. Τι πάει να πει οι καιροί δεν είναι κατάλληλοι; Οπότε φορτώνουμε τα μικρά στην επόμενη γενιά; Και πότε η εποχή θα κριθεί κατάλληλη για πολύμορφους; Όχι, φίλε μου, πρέπει να αντιμετωπίζεις αυτό που βρίσκεται μπροστά σου κι όχι να τα αφήνει όλα για την υποτιθέμενη σωστή στιγμή”.

 

“Μ' αρέσει που το λες εσύ αυτό”, είπε ο Ζουλντ, πετώντας τα κόκαλα μακριά, ρίχνοντας έτσι κάτω έναν ληστή που είχε ξεμείνει πάνω σ' ένα δέντρο, περιμένοντας να τους αιφνιδιάσει, ο οποίος τράπηκε σε φυγή. “Σιχάματα!” έβρισε, πίνοντας γάλα από έναν ασκό μεγάλο σαν την ίδια την αγελάδα.

 

“Ο Κένταλ συνεχίζει να είναι αλλοπρόσαλλος”, συνέχισε ο άλλος, τραβώντας λίγο την τελευταία λέξη, μιας και το κρασί της Σάλγκα που είχε πάρει για το δρόμο κόντευε ήδη να τελειώσει. “Κι άλλες φορές το καταλαβαίνω, γιατί είναι παρορμητικός χαρακτήρας, άλλες όμως δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του. Έχει περάσει χρόνια με τους Σιμέρι, έχει γίνει μέλος της φυλής τους, κι όταν πεθαίνει η γυναίκα του, οι υποψίες του πέφτουν κατευθείαν πάνω τους; Τουλάχιστον παράξενο μου φαίνεται αυτό”.

 

“Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ ο Μέριλ. Μπορεί η Τορέυν, αλλά και ο Θαντόρ, να εξαφανίζονται, αλλά τουλάχιστον αυτός έχει μεγάλο ρόλο. Φαινόταν ότι θα είχε μέλλον αυτό το παιδί”.

 

Σηκώθηκε, τέντωσε τις τεράστιες πλάτες του, σκούπισε τα χείλη του με την ανάποδη της παλάμης κι άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του. “Άντε να πηγαίνουμε”, είπε. Ο Χάλντοραν έκανε να πεταχτεί όρθιος, έκανε μερικά βήματα πέρα-δώθε προσπαθώντας να ισορροπήσει και ξανάπεσε με γδούπο πάνω στον πισινό του. Ο βάρβαρος αναστέναξε, τον έπιασε από το μανδύα και τον έστησε στα πόδια του.

 

“Κράτα λίγο”, του είπε, δίνοντάς του το σάκο του. Με το που τον άφησε στα χέρια του, εκείνος βρέθηκε πάλι στο χώμα, με τα μούτρα χωμένα στο φαγητό του Τραφαράλ.

 

“Έλα, μωρό μου”, φώναξε ο Ζουλντ, με μια ψιλή τσιρίδα, που ακουγόταν ακόμα πιο τρομακτική από τη συνηθισμένη του αγριοφωνάρα. Πρότεινε τις παλάμες του στο γάτο, ο οποίος σκαρφάλωσε πάνω, και τον ακούμπησε πάνω στον ώμο του. Υπήρχε αρκετός χώρος εκεί πάνω για τον Τραφαράλ να ξαπλώσει, να κουλουριαστεί, να αλλάξει πλευρό, να στριφογυρίσει, ακόμα και να κάνει περίπατο μετά τον ύπνο του, αν ήθελε.

 

“Ξέρεις κάτι που θυμήθηκα;” είπε, κρεμώντας το σπαθί του στην πλάτη, που όρθιο ήταν όσο δύο σύμβουλοι του Άρχοντα, ο ένας πάνω στον άλλο. “Δεν ήταν υπέροχη η αντίδραση του Κένταλ, όταν πέθανε η Ράιλις; Πήγε ν' αυτοκτονήσει επειδή είχε μέσα του τον πολύμορφο. Και οι πολύμορφοι δεν αντέχουν να χάσουν το ταίρι τους”.

 

Ο Χάλντοραν θα στοιχημάτιζε το τελευταίο του υδρομέλι ότι είδε ένα δάκρυ στα μάτια του, αλλά προτίμησε να μην το σχολιάσει.

 

“Τα συναισθήματα των πολύμορφων είναι πάρα πολύ δυνατά”, αρκέστηκε να πει, ενώ ο βάρβαρος τον σήκωνε μαζί με το σακί, το οποίο έριξε στον άλλο του ώμο, ενώ αυτός ξαναβρέθηκε κάτω. “Αυτή τη σέλα τι την κουβαλάς ακόμα μαζί σου;” ρώτησε, κοιτάζοντας προς τα πάνω.

 

“Κάποια στιγμή όλο και κάποιο άλογο μπορεί να βρούμε, αφού μας ψόφησες το πρώτο. Τι να σε κάνω, που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου”. Έριξε το τεράστιο σαμάρι πάνω από το σάκο, έξυσε το αυτί του – το καλό, αυτό με τα δύο τρίτα – και είπε σκεφτικός, “Δεν περιμένεις ότι η Σέριλι θα κάνει κάτι ηρωικό τελικά; Δεν μπορεί, είναι τόσο αδικημένη, μα είναι τόσο καλή, δεν αντιδρά σε ό,τι κι αν της κάνουν”.

 

“Καμία σχέση με τη μάνα της, αυτό έχουμε δει. Άρα δεν αληθεύει αυτό που λένε ότι όποιος είναι από σκάρτο αίμα, σκάρτος θα γίνει. Πάρε για παράδειγμα τις κόρες του Κένταλ. Η μία, η Μελίντιαν, θα γίνει Πνευματική, όπως ίσως υπαινίσσεται η Ροβίρα, σαν τη θεία της, αλλά για τη Λύρις πιστεύει ότι αυτή θα επιθυμήσει την εξουσία, και κάτι μου λέει ότι ίσως να μη διστάσει να κάνει κακό στο δρόμο της προς αυτήν”. Στάθηκε στα πόδια του – από μόνος του, αυτή τη φορά – και σήκωσε από κάτω το μπουκάλι με το υδρομέλι.

 

“Δώσε μου το σάκο σου”, του φώναξε ο Ζουλντ, λυγίζοντας τα γόνατά του για να χαμηλώσει. Ασθμαίνοντας και ιδρώνοντας, κατάφερε να σηκώσει το τσουβάλι μέχρι το τους ώμους του άλλου, που το άρπαξε και το κρέμασε από τη λαβή του σπαθιού στην πλάτη του. “Και η Άλντα μού αρέσει. Για παράδειγμα, ήταν παλιά ερωτευμένη με τον Θαντόρ, άσε που νομίζει ότι ο Μέριλ είναι ερωτευμένος με την Τορέυν. Έτσι, η άποψη και τα συναισθήματά της για την Πνευματική δείχνουν πολύ αληθινά”.

 

Έκανε να του ζητήσει το μπόγο της σκηνής τους, αλλά όπως τον είδε να τρεκλίζει και να παραπατά το ξανασκέφτηκε κι έσκυψε να τον σηκώσει από μόνος του. Ήταν φυσικά σκηνή φτιαγμένη για να γίνεται σταύλος, μιας και καμιά συνηθισμένη σκηνή δε χωρούσε τον τεράστιο όγκο του. “Άντε, να μην καθυστερούμε άλλο. Αρκετό χρόνο μας έφαγαν οι σκατομούρηδες”, είπε.

 

Ξεκίνησε να περπατάει, με τα τεράστια ποδάρια του ν' ανοίγουν τρύπες στο υγρό χώμα. Ο Χάλντοραν τον ακολουθούσε από πίσω, σέρνοντας το μπουκάλι λες και κουβαλούσε ολόκληρο το βαρέλι του ταβερνιάρη, με τα βήματά του ν' ακολουθούν μια παράξενη κι ακανόνιστη πορεία, με κεντρικό άξονα τα χνάρια του Ζουλντ.

 

Λίγη ώρα μετά, ο βάρβαρος γύρισε πίσω του κι είδε το σύντροφό του να τρεκλίζει, κάμποσες δεκάδες βήματα πίσω. Ξεφύσηξε, κάλυψε την απόσταση με τρεις δρασκελιές, άρπαξε το σύμβουλο από τη μέση και τον έριξε στον ώμο του, πάνω από σακιά, σαμάρια και σκηνές, σαν σφαγμένο αρνί.

 

“Λες να τους ξαναδούμε σύντομα, Χαλντ;” ρώτησε, καθώς άρχισε και πάλι να περπατάει προς τα μακρινά βουνά στον ορίζοντα.

 

“Δε νομίζω ν' αργήσουμε. Αρκεί μονάχα εκείνος ο τεμπέλαρος ο Χόλταν να μην καθυστερήσει πολύ να διαβάσει τη συνέχεια”, απάντησε αυτός λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος.

Edited August 10, 2011 by aScannerDarkly

[Sonya]

Δεν υπάρχετε, ρε...

 

Τα σέβη μου.

[DinoHajiyorgi]

Μόλις τέλειωσα κι εγώ το «Λαξευμένο Δίχτυ», αυτή τη φορά όμως η καλοκαιρινή αποχαύνωση δεν μου έδωσε το σθένος του ζωντανού σχολιασμού. Έτσι απλά γράφω συγκεντρωτικά τις εντυπώσεις που μου άφησε. Αλλά κι αν είχα επιχειρήσει τον ζωντανό σχολιασμό, να γράφω δηλαδή κριτική καθώς θα διάβαζα τα κεφάλαια, δεν είμαι σίγουρος ότι θα μού’βγαινε σαν το προηγούμενο βιβλίο.

 

Το «Λαξευμένο Δίχτυ» μου άρεσε πολύ, αλλά μην μου ζητάτε να σας πω αν ήταν ανώτερο ή κατώτερο του πρώτου βιβλίου. Σίγουρα είναι διαφορετικό, με τα καλά και τα περίεργα του σημεία, και κάποιες γκρίνιες που όμως δεν εμπόδισαν στην απόλαυση της ανάγνωσης του.

 

Το πρώτο βιβλίο ήταν επικό. Είχε εύρος, είχε χιλιάδες κομπάρσους, δράση και ειδικά εφέ. Το δεύτερο ήταν πιο low budget, θα μπορούσε δηλαδή να γυριστεί και για την ελληνική τηλεόραση. Με κεντρικό άξονα το μυστήριο, η δράση του λαβαίνει χώρα κυρίως πάντα ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, σε δωμάτια, κάρα, αντίσκηνα και καπηλιά.

 

Στα μεγάλα «κατά» του δεύτερου βιβλίου υπάρχει μόνο μία γκρίνια: Η εξαφάνιση της Τορέυν. Ή μάλλον το απαράδεκτο σπρώξιμο της στο φόντο της δράσης. Τι απέγινε η έντονα δυναμική πρωταγωνίστρια που γέμιζε και ξεχείλιζε τις σελίδες των Λαξευτών της Παλίρροιας; Το σοκ ξεκινάει από νωρίς, με τα κοριτσάκια του Κένταλ να έχουν περισσότερη παρουσία σε κάθε κεφάλαιο από την ηρωίδα των Λαξευτών! Τρομερό WTF? Και όταν την βλέπουμε, βγαίνει άχρωμη, κουρασμένη, ξέπνοη, σαν να μας λέει η ίδια «αυτό δεν είναι το δικό μου βιβλίο». Και αυτό γίνεται απαράδεκτα ορατό από το γεγονός ότι σε μια από τις πιο σημαντικές εξελίξεις, την εμφάνιση του Άλμαρον, η Τορέυν μαθαίνει την ύπαρξη του εκτός αναγνωστικής δράσης. Ή μάλλον ούτε καν αυτό. Καμία ένδειξη ή πληροφόρηση της αντίδρασης της. Στο επόμενο κεφάλαιο απλώς γνωρίζει ήδη. Σαν αναγνώστης σας λέω, εμένα με πόνεσε αυτό. Διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο στο φινάλε φυσικά, έρχεται όμως πολύ αργά, πολύ λίγο. Και πάλι όμως, χωρίς την Τέρανι από δίπλα (ουφ πια αυτή η Τέρανι) η Τορέυν δεν θα το έκανε σωστά!

 

Στα μεγάλα «υπέρ» του δεύτερου βιβλίου: Η Άλντα και ο Μέριλ. Το ζευγάρι μεσουρανεί και κερδίζει τις εντυπώσεις. Αυτό είναι το δικό τους βιβλίο. Πρέπει να πω ότι ναι, ο Κένταλ είναι παρόν στη κεντρική δράση, είναι όμως και παραμένει ο Κένταλ που ξέραμε. Και παρά τα όσα περνάει, από απώλειες σε αναπάντεχες ενδοσκοπίσεις, δεν μπορεί να ξεπεράσει σε εντυπώσεις την ίδια του την κορούλα. Ενώ η Άλντα και ο Μέριλ, από κομπάρσοι, μεταμορφώνονται σε κεντρικούς χαρακτήρες, ξεδιπλώνουν αναπάντεχες πλευρές τους, και μας κερδίζουν από κάθε άποψη. Ο έρωτας τους, από τις κορυφαίες στιγμές του βιβλίου, μας αγγίζει, ταυτιζόμαστε, αγωνιούμε, κλαίμε και γελάμε μαζί τους. (Λες να εξαφανιστούν κι αυτοί στο τρίτο βιβλίο; )

 

Θα παραδεχτώ πρώτα ότι εγώ τουλάχιστο είχα μαντέψει την ταυτότητα του κακού από νωρίς. Δεν γινόταν αλλιώς. Με τον Σιριντάρ νεκρό στο προηγούμενο βιβλίο, οι Λαξευτές έχουν μόνο έναν Darth Vader να απομένει. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ενώ στους Λαξευτές της Παλίρροιας συνάντησα την Βάσω Χρήστου που μου έδωσε ένα φάνταζυ που δεν είχα αμφιβολία ότι μπορούσε να γράψει, με το «Λαξευμένο Δίχτυ» με εντυπωσίασε με τον λαβύρινθο μυστηρίου που ύφανε, τα μυστικά και τα αινίγματα που έστησε, και το πώς χειραγώγησε τον θίασο των ηρώων της, μαζί τους κι εμένα ως αναγνώστη. Κι αν σιγά-σιγά άρχισα να κάνω υποθέσεις και να μαντεύω διάφορα σωστά, το χαρακτηριστικό που διατρέχει όλο το δεύτερο βιβλίο είναι εκείνο ενός φυτιλιού που σιγοκαίει και ολοένα πλησιάζει στο τέλος του με κατάληξη μια τρομερή έκρηξη. Την νιώθεις, την περιμένεις, σχεδόν την φοβάσαι, σου σηκώνει την τρίχα αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς. Στα τελευταία κεφάλαια γυρνούσα τις σελίδες αχόρταγα.

 

Η τελική μάχη είναι τέλεια, αλλά πρέπει να το πω αυτό… “De Profundis”;! Το όνομα του κεφαλαίου “De Profundis”;! Δεν ξέρω αν είναι δική μου παραξενιά, ή αν έχω δίκιο, αλλά, δεν ξέρω, στο Ρουμπάν μιλούν, γνωρίζουν λατινικά; Ή ο τίτλος του κεφαλαίου αφορά την συγγραφέα και τον αναγνώστη της μόνο; Θα ήταν αποδεκτό και τίτλος κεφαλαίου στα αγγλικά ή γαλλικά; (Άλλη συζήτηση αυτή).

 

Και κάτι ακόμα, διαβάζοντας τον τίτλο αυτόν (De Profundis) ήξερα και τι θα ακολουθούσε. Μια από εκείνες τις σκηνές όπου ο κακός έχει τον καλό υπό την κυριαρχία του, και του εξηγεί με το νι και με το σίγμα όλα τα σχέδια του, αυτά που έπραξε κι αυτά που θα πράξει. Αλλά μάλλον δεν υπήρχε άλλος τρόπος και η αλαζονεία του κακού μάλλον βοηθούσε. Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, κι εγώ ήθελα να ακούσω αυτές τις πληροφορίες.

 

Και τώρα ένα μικρό διάλειμμα πριν συνεχίσω στο τρίτο βιβλίο όπου δεν έχω ιδέα τι να περιμένω. Θα πω όμως αυτό: Η Σέριλι με έχει στο πλευρό της 100% Και Τορέυν, και Κένταλ, και Τέρανι, να τους τσουρουφλίσει, να τους κάψει όλους αυτούς τους δήθεν «καλούς» που της έταξαν τόση αγάπη και που την ξέχασαν τόσο ψυχρά και άπονα! Να γδάρει και την Λάτα ζωντανή, έτσι!

[DinoHajiyorgi]

Κάποιες σκέψεις καθώς ξεκινώ το «Ο Λαξευτής των Στοιχείων». Ήμουν πάντα της άποψης ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θα μελαγχολούσε βαριά αν κάποιος του έδειχνε τον χάρτη του πραγματικού κόσμου, καθώς δεν γνώριζε ποτέ το αληθινό του μέγεθος, στην μεγαλομανία του να τον κατακτήσει όλο. Δεν θα μπορούσε να μην αντιληφθεί το ακατόρθωτο του πράγματος.

 

Μετά λοιπόν δύο συναρπαστικά βιβλία στα εδάφη του Ρουμπάν, τι απότομη προσγείωση να αντικρίσω τον χάρτη του Σολάν! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και το μέγεθος του συγκριτικά με τις ηπείρους του υπόλοιπου πλανήτη! (Ω, οι ιστορίες που θα πλανιόνται σε όλα εκείνα τα άγνωστα εδάφη.)

 

[Στο βιβλίο, δίπλα στο όνομα του πλανήτη υπάρχει ένα 4. Μάλλον δεν είναι ο αριθμός της σελίδας, γιατί στην επόμενη γράφει 7. Άρα το όνομα του πλανήτη είναι Σολάν 4;! Ποιοι είναι οι άλλοι τρεις και από πού τους γνωρίζουν οι… Σολανοί; Δίνει μια τόση δα αίσθηση επιστημονικής φαντασίας.]

[Tiessa]

Αργκχ!!! Βαλθήκατε να γράψετε όλα αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα τον καιρό που λείπω! Πάλι φεύγω και δεν προλαβαίνω καλά-καλά να τα διαβάσω, ρε σεις!

 

Scanner, thx. Και είπαμε. Ξέρετε καλά τι σας περιμένει όταν γράψω το επόμενο!

 

 

Τρέμετε, γιατί ξύνω τις πένες μου!

 

 

 

Ντίνο, περιμένω να δω τι θέση θα πάρεις τελικά όταν θα δεις τι προβλέπει η ατζέντα για τη Σέριλι!

[aScannerDarkly]

Scanner, thx. Και είπαμε. Ξέρετε καλά τι σας περιμένει όταν γράψω το επόμενο!

 

 

Τρέμετε, γιατί ξύνω τις πένες μου!

 

 

Για να σε δούμε... Εμείς είμαστε έτοιμοι

Και μην ξεχνιόμαστε. Η μυστική επιτροπή έχει ήδη διαβάσει τον Λαξευτή των Στοιχείων και ετοιμάζεται να κλείσει την τριλογία.

Αν λείπεις, κακό του κεφαλιού σου.

[aScannerDarkly]

Μέρος 3

 

Ο Λαξευτής των Στοιχείων

 

 

 

 

Ο Χ'αλτ κοίταξε για τελευταία φορά το ρολόι του κι αποφάσισε πως είχε έρθει επιτέλους η ώρα. Είχε ήδη θέσει το νοοπροβολέα σε λειτουργία, όσο προσπαθούσε να γεμίσει το τελευταίο εικοσάλεπτο της ανυπομονησίας. Έμενε να ενεργοποιήσει τη σύνδεση και να καλέσει.

 

Στον αέρα μπροστά του εμφανίστηκε ένα μακρύ και λεπτό μελαψό πρόσωπο, με τραβηγμένα μάγουλα, μαλλιά καστανά και ανακατεμένα, σηκωμένα προς τα πάνω, μια μορφή σχεδόν ασκητική θα έλεγες. Ώστε αυτός ήταν λοιπόν ο μυστηριώδης Ζεν'λαντ. Ρύθμισε τον προβολέα, ώστε η εικόνα να υλοποιηθεί λίγο πιο μακριά από τα μάτια του, για να μπορεί να κινείται ελεύθερα στο χώρο.

 

“Καλημέρα, κύριε Καθηγητά”, είπε με ειλικρινή σεβασμό.

 

“Καλημέρα, Δρα Χ'αλτ”, απάντησε ο Ζεν' λαντ. “Μπορούμε να αφήσουμε κατά μέρος τις τυπικότητες. Είμαστε κι οι δύο διακεκριμένοι στον τομέα μας και μπορούμε να μιλάμε ως ίσος προς ίσο”.

 

Ο βιολόγος κατένευσε. Ο Ζεν'λαντ τον είχε εντυπωσιάσει θετικά ήδη από την πρώτη τους, συντομότατη επαφή. Μπορεί να ήταν ιδιόρρυθμος, αλλά οι διάφορες παραξενιές είναι μάλλον χαρακτηριστικό κάθε μεγαλοφυΐας. Και, άλλωστε, η απομόνωσή του έδειχνε μάλλον απόλυτη αφοσίωση στην επιστήμη του, παρά οτιδήποτε άλλο. Μελετούσε νυχθημερόν, κρυμμένος στη σπηλιά του, την Κουνελότρυπα, όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοι της περιοχής, και δημοσίευε με φρενήρεις ρυθμούς εργασίες και άρθρα στα πιο έγκριτα ιστορικά περιοδικά.

 

“Φαντάζομαι, δε χρειάζεται να σας ρωτήσω αν διαβάσατε αυτά που σας έστειλα”, είπε.

 

“Βεβαίως και το διάβασα”, απάντησε ο Ζεν'λαντ χαμογελώντας. “Άσχετα από το επιστημονικό τους ενδιαφέρον ή μη, ήταν ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα”.

 

Ή μη; αναρωτήθηκε ο Χ'αλτ. Υπαινισσόταν άραγε κάτι;

 

“Ξέρετε”, συνέχισε, “ως αναγνώστης κι απλός ερασιτέχνης ιστορικός, βρήκα όλο το κείμενο εξαιρετικά ενδιαφέρον. Ως βιολόγος και φυσιοδίφης όμως, θα ήθελα να επικεντρωθώ στο τρίτο μέρος του χειρογράφου”.

 

“Βεβαίως. Άλλωστε, το επίπεδο του τρίτου μέρους ήταν έτσι κι αλλιώς φανερά ανώτερο, τόσο από πλευράς της γραφής, όσο κι εξαιτίας της πληθώρας καταπληκτικών γεγονότων που έχει να αφηγηθεί. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε μαζί μου”.

 

“Απολύτως. Βεβαίως, το ενδιαφέρον μου δεν επικεντρώνεται στις λογοτεχνικές αρετές του κειμένου, αν και είμαι παραπάνω από πρόθυμος να συζητήσουμε και πάνω σε αυτές, αν έχετε χρόνο”.

 

“Πάντα έχω χρόνο για μια εποικοδομητική συζήτηση μ' ένα λαμπρό μυαλό όπως το δικό σας. Μα τι κάνετε εκεί;”

 

Ο Χ'αλτ ανακάτευε κάτι πρασινωπό σ' έναν δοκιμαστικό σωλήνα. “Μη δίνετε σημασία, δοκιμάζω κάποιες αντιδράσεις που θέλω να παρουσιάσω σε μια διάλεξη. Ξέρετε, όταν βρήκα τα χειρόγραφα στη βιβλιοθήκη, αποφάσισα αμέσως να τα στείλω σε σας. Αφ' ενός για την ιστορική τους σημασία – γι' αυτό άλλωστε όπως είδατε σας έδωσα τα πρωτότυπα. Είστε το πλέον αρμόδιο άτομο να αποφασίσει για τη μοίρα τους. Στο πανεπιστήμιο βρισκόντουσαν σε μια ξεχασμένη σοφίτα, που ανακάλυψα εντελώς τυχαία. Αφ' ετέρου όμως, θα ήθελα να με βοηθήσετε με τις γνώσεις σας, καθώς έχω σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι αποδεικνύουν ακράδαντα κάτι το οποίο υποψιαζόμουν εδώ και χρόνια. Ότι, δηλαδή, οι πρόγονοί μας κατείχαν τεράστιες επιστημονικές γνώσεις, οι οποίες για κάποιο λόγο χάθηκαν κι αναγκαστήκαμε να τις ανακαλύψουμε εκ νέου”.

 

Το υγρό στο σωλήνα άρχισε να αφρίζει και να πετάει γαλαζωπές σπίθες. Το κοίταξε ικανοποιημένος και το άδειασε στο στόμα του.

 

“Μη δίνετε σημασία”, απάντησε στο απορημένο βλέμμα του συνομιλητή του. “Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ελέγχω τα αποτελέσματα των χημικών μου πειραμάτων. Ωραίο διάκοσμο έχετε, με την ευκαιρία.

 

Ο ιστορικός κοίταξε πίσω του, κομματάκι μπερδεμένος, για να καταλάβει τι εννοούσε. “Ευχαριστώ”, είπε επιφυλακτικά. “Περνάω όλο μου το χρόνο σε τούτη τη σπηλιά και σπάνια βλέπω τον ουρανό, οπότε είπα να φέρω τη νύχτα και τη μέρα εδώ μέσα”.

 

“Πολύ ωραία”, απάντησε ο Χ'ολτ. Το μάτι του είχε αρχίσει να παίζει λιγάκι κι ο ένας του ώμος τιναζόταν προς τα πάνω χωρίς να δείχνει να το καταλαβαίνει. “Ας επιστρέψουμε όμως στη συζήτησή μας”.

 

“Μα φυσικά. Θα μου πείτε πού ακριβώς εντοπίζετε αυτές τις χαμένες γνώσεις, για τις οποίες μιλάτε, εγώ, με την ειδίκευσή μου στην ιστορία, έχω να σας πω πως αποκαλύπτονται πολλά πράγματα, όσον αφορά για παράδειγμα τη θέση της γυναίκας σ' εκείνες τις αρχαίες κοινωνίες. Θα το είδατε και μόνος σας, οι γυναίκες κατέχουν ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο στα τεκταινόμενα, τους αναγνωρίζονται ικανότητες πολλές φορές ανώτερες κι από των ανδρών, ενώ ακόμα και σε πιο συντηρητικές κοινωνίες, όπως της Βαλένια, τις βλέπουμε να καταλαμβάνουν ανώτατα αξιώματα. Η Βερσίν, όχι μόνο παίζει στα δάχτυλα όλο το παλάτι, αλλά είναι και από τους πιο σκληρούς μονάρχες που πέρασαν ποτέ από εκείνη τη χώρα. Το γνώριζα βεβαίως, αλλά εδώ βλέπουμε μια εκ των έσω μαρτυρία για το πώς κατάφερε να εδραιώσει την εξουσία της. Πραγματικά διαβολικοί οι χειρισμοί της, δε συμφωνείτε;”

 

“Απολύτως. Ιδίως το πώς αφήνει το γιο της να γίνει μαλθακός και εντελώς ανεύθυνος, ώστε να τον έχει του χεριού της, δείχνει μια γυναίκα πραγματικά αδίστακτη. Όπως βεβαίως εξαιρετικά δυναμική αποδεικνύεται και η Λύρις. Και, φαντάζομαι, νιώσατε κι εσείς μεγάλη ευχαρίστηση όταν σκότωσε εκείνον τον αχρείο τον Ντέινορ”.

 

“Του άξιζε του Ντέινορ, πραγματικά. Και διαψεύδει τη Ροβίρα, που στον τέλος του δεύτερου βιβλίου είχε πει ότι θα μπορούσε να την κάνει βοηθό της. Είναι φιλόδοξη και δυναμική, αλλά είναι καλόψυχη και υπεύθυνη και αναγνωρίζει τα λάθη της. Εξαιρετικός ήταν και ο νέος χαρακτήρας της Βισάνυ”.

 

“Πήραμε και μια μικρή γεύση από το τι συνέβαινε και στις υπόλοιπες ηπείρους του Σόλαν εκείνη την εποχή. Για μένα τουλάχιστον είναι παντελώς άγνωστη η ιστορία εκείνων των τόπων”.

 

Ο βιολόγος τραντάχτηκε ξαφνικά από λόξυγγα κι ένα αχνοπράσινο συννεφάκι βγήκε από το στόμα του.

 

“Μάλλον σας πείραξε αυτό που ήπιατε”, παρατήρησε ο Ζεν'λαντ.

 

“Μην ανησυχείτε, είναι όλα μέρος της φυσικής διαδικασίας. Με τα αμινοξέα που θα αναμείξω τώρα θα εξουδετερωθούν τα αποτελέσματα της προηγούμενης αντίδρασης”. Έπιασε από δίπλα του έναν μεγαλύτερο σωλήνα κι άρχισε να τον γεμίζει με χρωματιστά υγρά.

 

Ο ιστορικός σήκωσε τα φρύδια του και συνέχισε την κουβέντα. “Εγώ βεβαίως γνωρίζω ήδη την ιστορία της Πάλμια, αλλά εδώ αποκαλύπτεται κάτι που δε γνώριζα, αν και θα πρέπει να πρέπει να ερευνήσω την εγκυρότητά του. Ότι οι δύο ήπειροι μοιράζονταν κοινά μυθολογικά στοιχεία”.

 

“Για ποια στοιχεία μιλάτε;”

 

“Για τους πολύμορφους, φυσικά. Στην Πάλμια τους είχαν ταυτίσει με τους αρχέγονους δράκους, αλλά είναι φανερό ότι επρόκειτο για το ίδιο πλάσμα, στο οποίο απέδιδαν ανάλογες δυνάμεις”.

 

“Αυτό δε σας κάνει να υποψιάζεστε πως ίσως κάτι πραγματικό κρύβεται πίσω από αυτό το θρύλο;” ρώτησε ο Χ'αλτ, κουνώντας το σωλήνα στο χέρι του, σαν να ετοιμαζόταν να δοκιμάσει κάποιο κρασί, ενώ το μάτι του ανοιγόκλεινε ανεξέλεγκτα.

 

Ο ιστορικός γέλασε. “Εσείς, αγαπημένε μου Δρα, είστε ο ειδικός επί των εμβίων όντων. Πιστεύετε πως η ύπαρξη ενός τέτοιου πλάσματος είναι βιολογικά δυνατή; Γιατί εμένα μου φαίνεται μάλλον εξωφρενική”.

 

“Εμμμ, εντάξει, δε συμβαδίζει ακριβώς με τους φυσικούς νόμους, αλλά εννοώ πως ίσως να είναι η μυθική απεικόνιση κάποιου υπαρκτού πλάσματος”, απάντησε ο Χ'αλτ, πίνοντας το υγρό, που είχε καταλήξει σε ένα κίτρινο μουσταρδί χρώμα. “Δε θα το υποπτευόμουν καν αυτό, αν το χειρόγραφο δεν έκανε ξεκάθαρες νύξεις για γνώσεις που κι εμείς ακόμα δεν κατέχουμε πλήρως”.

 

“Δώστε μου ένα παράδειγμα”.

 

“Το τέλος του μύθου είναι αποκαλυπτικό, αλλά αρχικά θα σας μιλήσω για κάτι πιο χειροπιαστό, για να καταλάβετε πού στηρίζομαι. Τα χειρόγραφα περιγράφουν με εντυπωσιακή ακρίβεια τη μέθοδο με την οποία επικοινωνούμε τώρα εμείς οι δύο”.

 

“Δεν είμαι σίγουρος ότι σας καταλαβαίνω. Στο κείμενο μιλά για πνευματική επικοινωνία, νοητικές προβολές και διάφορες παρόμοιες έννοιες του μυστικισμού. Ξέρετε, το χρώμα σας...”

 

Ο βιολόγος ανέμισε το χέρι του αδιάφορα. “Είναι μονάχα κάποιες ασήμαντες παρενέργειες. Θα τις εξουδετερώσω κι αυτές. Δε μιλάω όμως για την πνευματική επικοινωνία, μιλάω για τη χρήση της γης. Περιγράφονται ξεκάθαρα σεισμικά κύματα, ροές ενέργειας μέσα από τη γη... Ακριβώς η τεχνική που χρησιμοποιούμε αυτή τη στιγμή”.

 

“Οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη γη. Η έντονη δραστηριότητα του εδάφους του πλανήτη τούς έκανε να της αποδίδουν μαγικές ιδιότητες. Δε βλέπω πού το πάτε. Αυτά είναι φαινόμενα απολύτως αναμενόμενα σε κάθε πολιτισμό που δεν έχει αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά του κόσμου του”.

 

“Αφήστε με να σας εξηγήσω ακριβώς πώς πραγματοποιείται η επικοινωνία μας αυτή τη στιγμή, αν δεν το γνωρίζετε”. Πήρε την άδεια με το νόημα του συνομιλητή του και συνέχισε. “Όπως παρατηρήσατε κι εσείς, το έδαφος του Σόλαν είναι εξαιρετικά ενεργό, με ασταμάτητη μικροσεισμική δραστηριότητα. Στην ουσία ζούμε πάνω σε έναν μόνιμο σεισμό. Εκτός αυτού όμως, σε σχετικά μεγάλο βάθος, διασχίζεται από φλέβες υδραργύρου, μήκους εκατοντάδων χιλιομέτρων, που σχηματίζουν ένα εντυπωσιακό υπόγειο δίκτυο. Έχει αποδειχθεί λοιπόν ότι, μαζί με τα ποτάμια του μετάλλου, ταξιδεύουν κάτω από το έδαφος και ρεύματα ηλεκτρικής ενέργειας. Δεν έχω τις γνώσεις να σας εξηγήσω μέσω ποιου μηχανισμού, αλλά χρησιμοποιώντας αυτές τις υπόγειες ροές ενέργειας, έχουμε καταφέρει να έχουμε αυτό το δίκτυο τηλεπικοινωνιών, το οποίο κουβαλάει ήχο και εικόνα σε όλον τον πλανήτη. Οι πύργοι και τα άλλα σημεία που αναφέρονται στο βιβλίο αντιστοιχούν στους γεωενισχυτές με τους οποίους ενισχύουμε το σήμα, προκειμένου να το στείλουμε ή να το λάβουμε. Χμμμ...”

 

Περιεργαζόταν με ενδιαφέρον το χέρι του, του οποίο το χρώμα δεν έμοιαζε καθόλου φυσιολογικό. Έκανε ένα καθησυχαστικό μελιτζανί νόημα προς το θορυβημένο πρόσωπο του ιστορικού κι άρχισε πάλι να ανακατεύει υγρά σ' ένα φιαλίδιο.

 

“Αν θέλετε τη δική μου εκτίμηση, οι πύργοι δεν είναι παρά ηφαίστεια. Γι' αυτό άλλωστε και οι αναφορές σε σεισμούς και παλιρροϊκά κύματα. Τα υπόλοιπα δεν είναι παρά στοιχεία του παραμυθιού. Άλλωστε, δε μιλάει για μεταφορά εικόνας και ήχου, αλλά για μεταφορά σκέψης, ανθρώπων, θεραπείες και διάφορα άλλα ακόμη πιο παράλογα”.

 

“Ναι, ακολουθώ τη σκέψη σας, αλλά ίσως απλά όλα έχουν διογκωθεί από τους αιώνες και τη δεισιδαιμονία. Πιστεύω πως τελικά θα συμφωνήσετε όμως ότι ίσως κάτι περισσότερο από μύθους κρύβεται εδώ. Περιμένετε μισό λεπτάκι”.

 

Έκλεισε τη φιάλη με το χέρι του και την κούνησε με δύναμη πάνω-κάτω. “Με αφρό είναι καλύτερο”, εξήγησε πριν κατεβάσει μονορούφι του περιεχόμενό της.

 

Ο Ζεν'λαντ σήκωσε τους ώμους. “Δεν κατάφερα να ολοκληρώσω για τη Βισάνυ. Αποτυπώνεται συγκλονιστικά πάνω της η αντίθεση ενός ατόμου με αρχές και αρετές, ενός άριστου, όπως θα έλεγαν κι οι πρόγονοί μας, σε σύγκριση με ένα φαύλο άτομο, όπως ήταν η Ροβίρα. Και μιλάω φυσικά για την προσπάθειά της να απορροφήσει τον αμφίσχημο. Πιστεύω κι εσείς νιώσατε τον πόνο του πλάσματος, την προδοσία που νιώθει όταν ξυπνάει χαρούμενο και βλέπει ότι έχει πέσει σε παγίδα”.

 

“Είχα θυμώσει πάρα πολύ μαζί της που προσπάθησε να τον εξοντώσει. Αλλά τελικά δεν μπόρεσε να κάνει κακό σ' ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα”. Το χρώμα του είχα όντως αρχίσει να βελτιώνεται, αν και η φωνή του έμοιαζε να έχει αποκτήσει μια ονειροπόλα χροιά.

 

“Εδώ είναι και η διαφοροποίηση των δύο αρχετύπων, του άριστου και του φαύλου. Η Ροβίρα απορρόφησε εκατοντάδες αμφίσχημους, χωρίς καμία τύψη. Η Βισάνυ δεν μπόρεσε να το κάνει, αντιθέτως αγάπησε το πλάσμα. Κι αυτό την καθιστά στα μάτια του αναγνώστη πιο ισχυρή, εν τέλει. Ενώ είδαμε, μέσα από εξαιρετικά συγκινητικές περιγραφές, τη φύση αυτών των πλασμάτων, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή τα θεωρούσαμε μάλλον κακόβουλα. Δεν είναι παρά αθώα, απλοϊκά πλάσματα, με την καλόπιστη κι εύπλαστη νοημοσύνη ενός παιδιού”.

 

“Και οι ισχυροί τους συγγενείς τα έχουν βάλει σε νάρκη, θαμμένα κάτω από τον πάγο της Ανταρκτικής. Όπως στις θαυμαστές ιστορίες του Λ'χραφτ, με τους τρομερούς Παλαιούς και την εφιαλτική κι ονειρική τους πόλη, τον μεγάλο Χθ'λου... Πάντα ένιωθα ότι κάτι πραγματικό κρυβόταν πίσω από εκείνες τις αφηγήσεις κοσμικού τρόμου, και να που ίσως εδώ υπάρχει το κλειδί για να ξεκλειδώσει ετούτες τις αμπαρωμένες πόρτες του τρόμου κι εκείνες ν' ανοίξουν τρίζοντας και να ξεράσουν μέσα από το σκοτάδι τα ανείπωτα μυστικά τους”.

 

Δεν υπήρχε αμφιβολία. Την είχε ακούσει για τα καλά. Ο Καθηγητής περίμενε υπομονετικά να τελειώσει το παραλήρημα. “Μήπως θα θέλατε να συνεχίσουμε λίγο αργότερα;” ρώτησε.

 

“Όχι, δεν υπάρχει λόγος”, απάντησε εκείνος, μασουλώντας μια σοκολάτα σε μέγεθος τραπεζιού. “Οι ψυχοτρόπες παρενέργειες διαρκούν πολύ λίγο. Ήδη αισθάνομαι πιο νηφάλιος. Συγχωρήστε μου το ξέσπασμα, απλά δεν έχω πολύ χρόνο για να τελειοποιήσω τις αντιδράσεις που θα παρουσιάσω κι έπρεπε να κάνω δοκιμές τώρα. Ας επιστρέψουμε όμως στη συζήτησή μας. Δεν ξέρω κατά πόσο εμπεριέχει ιστορική αλήθεια, αλλά αυτή η συνωμοσία των ιερέων μού φάνηκε κάπως προσχηματική”.

 

“Κοιτάξτε, οι ιερείς όντως χρησιμοποιούσαν κατασκόπους και συνωμότες κατ' αυτόν τον τρόπο. Όχι βεβαίως για να μάθουν τα μυστικά της μαγείας, όπως διαβάσατε. Ήταν ορθολογιστές οι πρόγονοί μας. Φαντάζομαι αυτό που εννοείτε είναι ότι μέσα στο κείμενο φαντάζει αναξιοποίητη, θα έπρεπε ίσως να την παρακολουθήσουμε πιο στενά”.

 

“Ακριβώς. Ενώ αρχικά μάς παρουσιάζονται οι ίδιοι οι αρχιερείς να καταστρώνουν τα σχέδιά τους, στη συνέχεια απλώς παίρνει το μάτι μας πού και πού το Σολ'Ταν να εμφανίζεται στα γεγονότα. Στην ουσία, το μόνο που δείχνει να κάνει είναι να προωθεί την τελικά μάχη της Λύρις με τον Ντέινορ”.

 

“Ενώ και ο πιθανολογούμενος θάνατός του παρουσιάζεται σχεδόν διεκπεραιωτικά. Ωραίος χαρακτήρας, αν και αυτός μένει κάπως αναξιοποίητος, είναι ο Αμιτάρ, που στην ουσία αντιπροσωπεύει τη γνώση ενάντια στη δεισιδαιμονία και τη στεγνή βία, δείχνοντας στον Κένταλ έναν εντελώς νέο τρόπο σκέψης”.

 

“Αν και, όπως βλέπετε, αυτό που τελικά δίνει τη λύση είναι αυτό που ονομάσατε προ ολίγου μαγεία. Γιατί, όπως σας έχω ήδη τονίσει, πιστεύω ότι πίσω από το μανδύα της μαγείας κρύβονται σημαντικότατες γνώσεις. Συμφωνώ πάντως μαζί σας, ότι ο Αμιτάρ κάνει μια θεαματική είσοδο στην ιστορία και στη συνέχεια η παρουσία του όλο και ατονεί, ώσπου τελικά καταλήγει απλός θεατής. Ενώ και το συμπέρασμά του είναι ότι δεν μπορεί να βγάλει συμπέρασμα”.

 

“Βλέπετε όμως πώς δεν αποβάλλει από πάνω του τις πολιτιστικές και ηθικές του καταβολές από τη Βαλένια. Συνεχίζει να κουβαλάει πάνω του αυτό το σύνδρομο ανωτερότητας και κάποιες στενόμυαλες πεποιθήσεις. Αυτό που παραβλέπετε είναι το πώς ο Αμιτάρ βοηθά να δοθεί απάντηση σε ένα ερώτημα που είχε μείνει μετέωρο μέχρι το τρίτο βιβλίο. Τι έκαναν τόσα χρόνια με τα αστερόπτερα; Γιατί δεν έψαχναν άλλες μεθόδους αντιμετώπισης; Γιατί πάντοτε στην Αλτέρα πολεμούν τον ίδιο εχθρό με τον ίδιο τρόπο”.

 

“Είναι αλήθεια ότι στο τρίτο μέρος του χειρογράφου δίνονται απαντήσεις σε πολλά θέματα που εκκρεμούσαν και πιθανότατα θα έπρεπε να είχαν απαντηθεί νωρίτερα. Όπως είναι αλήθεια ότι συνεχίζουν να εξαφανίζονται χαρακτήρες. Αφού η Τορέυν μεταφέρεται στο παρασκήνιο στο δεύτερο μέρος, τώρα και οι Μέριλ και Άλντα αναλαμβάνουν ρόλο κομπάρσου, ενώ ήταν πρωταγωνιστές πρωτύτερα”.

 

“Παρ' όλ' αυτά, δίνεται χώρος έτσι σε νέα πρόσωπα, εξαιρετικά ενδιαφέροντα, να εμφανιστούν. Όπως η Βισάνυ, που λέγαμε πρωτύτερα, και η υπέροχη ιστορία της με τον Ιβάραν. Εδώ δίνεται η ευκαιρία να τονιστεί κάτι πάρα πολύ σημαντικό: το ότι ο Ιβάραν αγνόησε το σημάδι παίρνει ξεχωριστό νόημα από το γεγονός ότι ο Ιβάραν είχε τις καταβολές ώστε να το αντιμετωπίσει με προκατάληψη. Ενώ η αποδοχή του Κένταλ έχει πολύ μικρότερη αξία, εφόσον δεν έχει μάθει να το αποφεύγει”.

 

“Μιας και το αναφέρατε, αναπτύσσεται και μια αρκετά παράξενη σχέση ανάμεσα σε Κένταλ και Βισάνυ. Έντονη, αλλά με μια φύση κάπως ακαθόριστη. Να επιστρέψω όμως, αν μου επιτρέπετε, στα κενά που λέγαμε ότι καλύπτονται. Ένα πράγμα που έπρεπε να μάθουμε ήταν τι έκανε η Ροβίρα στο παρελθόν και έγινε τόσο ισχυρή. Τι έγραφαν εκείνα τα χειρόγραφα που έκλεψε”.

 

“Κάτι ακόμα σημαντικότερο αποκαλύπτεται. Ίσως να είναι και το πιο συγκλονιστικό μέρος της ιστορίας. Γιατί ο Κένταλ αντιδρούσε έτσι παράφορα σε οτιδήποτε συνέβαινε. Είχαμε πάρει μια ιδέα με την απόπειρα αυτοκτονίας του στο δεύτερο μέρος, αλλά εδώ το βλέπουμε ξεκάθαρα: η ευαίσθητη ψυχή του Ράζαθορ, που κατοικεί στο σώμα του, κάνει κάθε αίσθημα πολύ πιο έντονο. Και, φυσικά, το αίσθημα που κυριαρχεί, πόσο μάλλον σε έναν άνθρωπο τον οποίο έχουν βρει τόσες συμφορές, είναι η θλίψη. Η αβάσταχτη θλίψη του Κένταλ”.

 

“Ακούστε, σας παρακαλώ, με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτή η συζήτηση, αλλά επιτρέψτε μου να επανέλθω για λίγο στο βασικό μας θέμα. Οι γνώσεις που κρύβονται εδώ μέσα...”

 

“Και πόσο θαυμάσιο ήταν αυτό το ταξίδι με το πλοίο! Συγγνώμη, σας διέκοψα; Πόσο έξυπνα ο Κένταλ κατατροπώνει τους εχθρούς του, όταν αυτοί είναι απασχολημένοι να πολεμούν ακίνδυνα αστερόπτερα. Μα βλέπετε ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς κόστος. Ο αγαπημένος της Τεράνι, επί παραδείγματι”.

 

“Σταθείτε, γι' αυτά ακριβώς τα ακίνδυνα αστερόπτερα θέλω να σας μιλήσω”, έκανε ο Χ'αλτ, προσπαθώντας να μη χάσει την υπομονή του. “Ο τρόπος που...”

 

“Με συγχωρείτε και πάλι, αλλά θυμήθηκα τώρα για τη Σέριλι, η οποία έχει δώσει μέχρι στιγμής την εντύπωση συνετής και καλοσυνάτης γυναίκας, τι συμπεριφορά είναι αυτή στο τέλος, που θέλει να πάει σώνει και καλά στο νησί να δει τι γίνεται; Ενώ ξέρει ότι μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ζημιά”, συνέχισε ακάθεκτος ο Ζεν'λαντ, μη δίνοντας καμία σημασία στα λόγια του συνομιλητή του.

 

Ο βιολόγος ξεφύσηξε. “Κύριε Καθηγητά, επιτρέψτε μου σας παρακαλώ”, είπε αυξάνοντας ανεπαίσθητα την ένταση της φωνής του, αναγκάζοντας επιτέλους το συνομιλητή του να σταματήσει. Ανακάτεψε κάτι στα γρήγορα σ' έναν χρησιμοποιημένο σωλήνα και το κατέβασε μονορούφι.

 

“Ακούστε με τώρα, σας παρακαλώ”, είπε πιο ήρεμα, πνίγοντας ένα ρέψιμο. “Μπορεί αυτό που θα σας πω να μοιάζει τερατώδες, απίστευτο, εξωφρενικό, αλλά είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι είναι όντως έτσι. Οι ομοιότητες είναι εξαιρετικά πολλές για να είναι σύμπτωση. Και η ακρίβεια στις περιγραφές σχεδόν τρομακτική”. Πήρε μια βαθιά ανάσα, κερδίζοντας χρόνο για να διαλέξει τις λέξεις. “Υπάρχουν στο τρίτο χειρόγραφο που σας έδωσα σαφέστατες ενδείξεις πως οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν εντρυφήσει στη γενετική”.

 

Το πρόσωπο του Ζεν΄λαντ συνέχισε να πλανάται στον αέρα μπροστά του, σιωπηλό και ακίνητο. “Πριν απορρίψετε τα λεγόμενά μου, ακούστε με πολύ προσεκτικά. Είναι εξαιρετικά απλό, σχεδόν προφανές. Η απόλυτη γνώση που αποκτά ο Κένταλ, η γνώση αυτή που θα τον κάνει να εξαλείψει τη μάστιγα, έχει να κάνει με μια ελικοειδή κλίμακα. Αναφέρεται μάλιστα, ότι ο Ράμσαλικ είχε τροποιήσει αυτή την κλίμακα για να επιτύχει μετάλλαξη. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι προσπαθώ να πω...”

 

Ο ιστορικός τού έκανε νόημα να συνεχίσει, μη θέλοντας να διακινδυνεύσει μια πρόβλεψη.

 

“Η περιγραφή είναι συγκλονιστική. Ο Ράμσαλικ έχει αλλάξει κάποια σημεία της κλίμακας. Τα, ας τα πούμε, σκαλοπάτια της, λέγεται πως αποτελούνται από δύο διαφορετικά τμήματα, ενωμένα μεταξύ τους. Κι αυτά τα τμήματα πηγαίνουν σε ζεύγη, σαν να υπάρχουν αρσενικά και θηλυκά, όπως λέει κάπου ο Ράζαθορ. Και υπάρχουν δύο αρσενικά και δύο θηλυκά. Νομίζω πως είμαι ήδη αρκετά σαφής”.

 

“Υποθέτω ότι υπαινίσσεστε πως η κλίμακα αυτή αντιστοιχεί στο DNA;”

 

“Ακριβώς!” φώναξε ενθουσιασμένος, τόσο που το δέρμα του άλλαξε στα γρήγορα πέντε-έξι αποχρώσεις, πριν προσπαθήσει να σταματήσει στη φυσιολογική του – μόνο που το φρενάρισμα ήρθε μάλλον αργά, και ο Χ'αλτ συνέχισε την ομιλία του φορώντας ένα παράξενο κιτρινογάλαζο δέρμα. “Κύριε Καθηγητά, είναι η ανακάλυψη της χιλιετίας! Δεν είναι προφανές; Τα τέσσερα κομμάτια που απαρτίζουν τα σκαλοπάτια δεν είναι παρά τα νουκλεοτίδια – ταιριάζουν απόλυτα. Και η μετάλλαξη γίνεται ακριβώς όπως γνωρίζουμε κι εμείς ότι μπορεί να γίνει – με μια τροποποίηση στην ακολουθία νουκλεοτιδίων στο DNA του οργανισμού. Κύριε Καθηγητά, καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό;”

 

Ο Ζεν'λαντ δεν έδειχνε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του. Του έκανε νόημα να ηρεμήσει κι ύστερα μίλησε, με ολύμπια ψυχραιμία. “Ακούστε με λίγο, σας παρακαλώ. Καταλαβαίνω το πάθος σας για την επιστήμη σας και καταλαβαίνω ότι μια τέτοια αποκάλυψη μπορεί να σας δημιουργήσει τέτοιον ενθουσιασμό. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα σας απογοητεύσω. Και βέβαια, μη νομίσετε ότι υπονοώ ότι την πατήσατε ή ότι πιαστήκατε κορόιδο. Ίσα-ίσα που δράσατε σαν πραγματικός επιστήμων και θελήσατε να ρωτήσετε κάποιον – εμένα – να σας επιβεβαιώσει από τη μεριά του τα όσα ισχυρίζεστε. Και είναι λογικό να πλανηθείτε αν δε διαθέτετε εξειδικευμένες γνώσεις. Κατ' αρχάς δε θέλω να ξεχνάτε ότι πρόκειται μοναχά για ένα παραμύθι”.

 

“Μα εσείς ξέρετε καλύτερα από μένα ότι κάθε παραμύθι περιέχει συγκεκαλυμμένες αλήθειες”.

 

“Βεβαίως. Αλλά μαζί με αυτές περιέχει πολλά, πάρα πολλά στοιχεία τα οποία είναι μόνον φανταστικά. Όπως οι πολύμορφοι, επί παραδείγματι. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να φανταστώ σε τι αληθινό μπορεί να αντιστοιχούν, πέρα από την προαιώνια τάση του ανθρώπου να επινοεί όντα με υπερφυσικές δυνάμεις, ώστε να προσωποποιήσει τους φόβους ή τις ελπίδες του”.

 

Ο Χ'αλτ δε μίλησε. Έμεινε να στριφογυρίζει τον άδειο γυάλινο σωλήνα στα χέρια του, περιμένοντας τον Καθηγητή να ολοκληρώσει.

 

“Ο ίδιος ο Ράζαθορ δε δίνει στα κομμάτια της κλίμακας τα ονόματα των παιδιών του; Και δεν τα παρουσιάζει ως ζεύγη αρσενικών και θηλυκών; Αυτό είναι, αγαπητέ, και τίποτα περισσότερο. Οι πολύμορφοι στη μυθολογία του τόπου μας έχουν εξέχουσα θέση. Παίρνουν στην ουσία τη θέση επίγειων θεών. Μπορεί πολλοί από τους προγόνους μας να είχαν απορρίψει τους θεούς, αλλά η ανάγκη τους για κάτι ανάλογο δεν έσβησε ποτέ. Η κλίμακα υποδηλώνει απλώς μια πίστη της εποχής, όχι ιδιαιτέρως διαδεδομένη βέβαια, αλλά με κάποιους παθιασμένους υποστηρικτές, ότι όλα τα έμβια όντα είναι δημιουργία των πολύμορφων. Και η κλίμακα που περιγράφεται στο κείμενο είναι οι διασταυρώσεις μεταξύ τους, μέσα από τις οποίες δημιουργήθηκε η πανίδα – μεταξύ τους και ο άνθρωπος, βεβαίως. Και μάλιστα, η δοξασία αυτή λέει ότι, επειδή τα πλάσματα που δημιούργησαν ήταν τελείως διαφορετικά από τους ίδιους τους πολύμορφους, κάθε μία γέννα απαιτούσε πολλές και διαφορετικές επαφές μεταξύ τους. Εξ' ου και η κλίμακα. Και ο θρύλος που παρουσιάζεται εδώ υποστηρίζει ότι ο Ράμσαλικ, έχοντας θέσει κάτω από τον έλεγχό του κάποιους πολύμορφους, έχοντας διαφθείρει τη φύση τους, επενέβη σε αυτά τα ζευγαρώματα, με τα γνωστά αποτελέσματα”.

 

“Μα, κύριε Καθηγητά, ακόμα και αυτό που μου λέτε τώρα, ακόμα κι έτσι, δε χάνει την αντιστοιχία του...”

 

“Προσπαθώ να σας προστατεύσω από το να υποπέσετε σ' ένα σφάλμα που θα έχει σοβαρό και, φοβάμαι, μοιραίο αντίκτυπο στη φήμη και την καριέρα σας. Πρόκειται όντως για ένα εξαιρετικό παραμύθι, με νοήματα και προβληματισμούς πάνω στη θέση και στη φύση του ανθρώπου, αλλά τίποτα παραπάνω. Γι' αυτό σας παρακαλώ να το ξεχάσετε. Με συγχωρείτε τώρα, αλλά πρέπει να σας αφήσω, γιατί οι μελέτες μου έχουν καθυστερήσει”.

 

Ο Χ'αλτ πήγε να πει κάτι, αλλά ο ιστορικός είχε ήδη διακόψει την επικοινωνία.

 

 

 

 

Η Ζεν'λανα ανάσανε με ανακούφιση. “Μπορείς να αποσύρεις την επιρροή σου τώρα, μικρέ μου”, είπε σαν να μιλούσε στον αέρα γύρω της.

 

Ήταν πολύτιμη αυτή η προκάλυψη, της είχε δώσει τη δυνατότητα να κρατήσει μυστική την αληθινή της εμφάνιση, την ταυτότητά της, όλα αυτά τα χρόνια που δημοσίευε άρθρα ως Καθηγητής Ζεν'λαντ. Άπλωσε το χέρι κι ένα μικρό γεράκι ήρθε και κούρνιασε πάνω στο μπράτσο της.

 

“Σ' ευχαριστώ, μικρέ μου Άλμαρον”, είπε στο πουλί, χαϊδεύοντας του το κεφάλι. “Έλα τώρα, να φωνάξουμε και τ' αδερφάκια σου”.

 

Τέσσερα παράξενα μικρά πλάσματα εμφανίστηκαν από μια τρύπα στον τοίχο κι άρχισαν να φτερουγίζουν χαρούμενα γύρω της.

 

“Παρά τρίχα, παιδιά”, τους είπε, μαζεύοντάς τα όλα στην αγκαλιά της και σφίγγοντάς τα με στοργή. “Αυτές οι Πνευματικές έχουν παρατήσει τα χειρόγραφά τους σε όλο το Ρουμπάν. Τι να τους κάνεις...”

 

 

[Sonya]

Δεν... υπάρχετε... λέμε...

 

Αλλά, αν ήμουν Βάσω, θα σας προσλάμβανα για διαφημιστές. Αν δεν είχα διαβάσει τους Λαξευτές, δεν υπήρχε περίπτωση να μην τους διάβαζα μετά απ' αυτό!

[DinoHajiyorgi]

Κάθομαι κάθε απογευματάκι στο μπαλκόνι μου και το διαβάζω. Χθες το έκλεισα αναγκαστικά στη σελίδα 238 γιατί με έπιασε το βραδάκι και δεν έβλεπα άλλο. Η συνέχεια σήμερα το απόγευμα. [Τις υπόλοιπες στιγμές της ημέρας και της νύχτας με κυνηγούν άλλες συνήθειες.]

 

Μέχρι στιγμής έχω να πω... "Αχ Βάσω τι με κάνεις - τι με κάνεις!!"

 

Οι μέχρι στιγμής εντυπώσεις μου (το έχω λατρέψει) είναι ότι ... τυπικότατα, μετά την σοκαριστική "εξαφάνιση" της Τορέυν στο δεύτερο βιβλίο, κλασσικά ποιους θα "εξαφανίσουμε" στο τρίτο; Μα φυσικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του δεύτερου βιβλίου.

 

Μόλις τώρα συνειδητοποίησα "Α, ο Κένταλ είναι ο σταρ της τριλογίας;! Δεν το είχα φανταστεί! Αλλά μπορώ να πω, δεν ξέρω γιατί, είναι ψυχολογικά μουντό, σε αυτό ο Κένταλ απόκτησε επιτέλους λίγο χρώμα στα μάτια μου, κι αυτό χάρη στην υπέροχη, καταπληκτική Σέριλι!

 

Επίσης, και να δω πως θα πάει, από μια απίστευτη πιασάρικη εισαγωγή, με έχει και με σέρνει η υπόσχεση ενός αναπάντεχου και ολοκαίνουργιου ρομαντικού ζευγαριού.

 

Και δεν μπορώ να μην δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για το χτίσημο του κόσμου της Βαλένια, από κάθε τούβλο και πλακάκι, σωστή κόμμωση και χαιρετούρες, ντύσιμο και τα πρέπει, που και διαβάζεται ευχάριστα, αλλά και που φτιάχει ένα "τέρας" που ρίχνει μια απίστευτη απειλητική σκιά πάνω στους ήρωες μας. (Αλλά όχι, τσουκ, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιχειρήσω κάτι παρόμοιο ο ίδιος.)

 

Και τώρα έχω αρχίσει να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι γουστάρουν τριλογίες, εξαλογίες, δεκαπενταλογίες και πάει λέγοντας. Θα τους χορτάσω όλους αυτούς που αγάπησα όταν φτάσω στην τελευταία σελίδα; Αλλιώς, αλίμονο μου.

[DinoHajiyorgi]

Ξεκινάει που λέτε ο Κένταλ για την Βαλένια, να κάνει τι; να παρακαλέσει για φλογέλαιο, πέφτει και η εγκυκλοπέδια του Βαλενιανού σαβουάρ-βιβρ, και σκέφτομαι "μου μυρίζει κοιλιά. Τρίτο βιβλίο, κουράστηκε η συγγραφεύς." Τι μου λέτε τώρα; Ποιο Άστραντ και ποιο Μαγιοράν; Η αδρεναλίνη των Λαξευτών καλπάζει στην Βαλντίνα!!

 

Εδώ ο θίασος που σκίζει: Κένταλ - Σέριλι - Βισάνυ (και ο Ιβάραν; Θα προλάβει; Δεν τον ξεχάσαμε έτσι;)

 

Ανησυχητικό: Με το φινάλε του δεύτερου βιβλίου θα μπορούσα να αποσυρθώ χορτάτος και ικανοποιημένος. Και το τρίτο βιβλίο μου προέκυψε ένα τεράστιο ορεκτικό! Δεν παίζεις δίκαια Βάσω.

[mman]

Μελετούσε νυχθημερόν, κρυμμένος στη σπηλιά του, την Κουνελότρυπα,

[...]

“Παρά τρίχα, παιδιά”, τους είπε, μαζεύοντάς τα όλα στην αγκαλιά της και σφίγγοντάς τα με στοργή. “Αυτές οι Πνευματικές έχουν παρατήσει τα χειρόγραφά τους σε όλο το Ρουμπάν. Τι να τους κάνεις...”

 

Συμφωνώ με τον Ντίνο. Νομίζω ότι το κομμάτι που εκτυλίσσεται στη Βαλένια, είναι το πιο συναρπαστικό μέρος ολόκληρης της Τριλογίας.

[aScannerDarkly]

Με αυτό συμφωνώ κι εγώ. (Μιας και μέσα στον καταιγισμό σαχλαμάρας μάλλον δεν έγινε σαφές). Είναι με διαφορά το πιο συναρπαστικό κομμάτι, και με μια καταπληκτική παρουσίαση μιας πολιτείας ως την τελευταία της λεπτομέρεια.

[Tiessa]

[...]Μιας και μέσα στον καταιγισμό σαχλαμάρας [...]

 

Να ήταν όλες οι σαχλαμάρες τόσο ωραίες!!!

 

Στο μεταξύ, εγώ μέσα στον καταιγισμό σχολίων που γράφτηκαν όσο έλειπα, δεν προλαβαίνω ούτε και να απαντήσω.

Θα επανέλθω κάποια στιγμή να κάνω σχόλια επί των σχολίων όταν διεκεραιώσω μερικά πλυντήρια.

[wordsmith]

Κάθομαι κάθε απογευματάκι στο μπαλκόνι μου και το διαβάζω. Χθες το έκλεισα αναγκαστικά στη σελίδα 238 γιατί με έπιασε το βραδάκι και δεν έβλεπα άλλο.

 

 

Σου έκοψαν το ρεύμα γιατί με τα λεφτά της ΔΕΗ τάισες τις γάτες;

[DinoHajiyorgi]

Σήμερα σταματώ στη σελίδα 377. Μα τις κόρες του Κένταλ! Οι Λαξευτές του ΗΒΟ: More sex than the “Game of Thrones”!

 

Σε ευχαριστώ Βάσω για το κεφάλαιο «Παραμονή του Τέλους». Ήταν η στιγμή που έπρεπε να συντελεστεί η αποκάλυψη, δεν υπήρχαν άλλα άλλοθι να συνεχιστεί το κρυφτό. Αν και… μα “Σέριλι” και “Σελίραν”;! Από ένα σαρδάμ του Κένταλ κρεμόταν το όλο μυστικό. Για φαντάσου να έβγαιναν όλα στη φόρα μ’αυτό τον τρόπο.

 

Η επιτυχία του κεφαλαίου οφείλεται στο πως φέρνει την αποδοχή του αναγνώστη σε αυτό το σμίξιμο που θα μπορούσε να αποδειχτεί αρκετά περίεργο. Απίστευτη περιγραφή και τρυφερή, ποιητική ευαισθησία, και ναι, μια σκηνή σεξ από τις κορυφαίες του είδους. (Φυσικά η αφύσικη νεότητα του Κένταλ δεν είναι τόσο απαραίτητη στον γκουρμέ των ερωτικών ιστοριών. Στο «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας» ο ιερέας Ρίτσαρντ Τσάμπερλεν πρωτοσυναντάει το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του όταν εκείνη είναι νομίζω 12 χρονών, καθώς το κοριτσάκι μόλις έχει την πρώτη του περίοδο και κλαίει γιατί νομίζει ότι πεθαίνει.)

 

Έρινταν: «Αφού την αγαπάς παιδί μου, τότε αξίζει να την παντρευτείς. Και να την προσέχεις! Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που τους δίνει η ζωή μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία!»

Κένταλ: «Wait dad… There’s more…»

 

Και μια νοητική συνενόηση:

Τέρανι: Αγαπώ τον Λέβαν.

Κένταλ: Σιγά τα λάχανα. Ξέρεις ποιαν αγαπώ εγώ;

 

 

edit: Μπα σε καλό σου, με έκανες τώρα να νοιάζομαι και για την Νταναΐν.

Edited August 29, 2011 by DinoHajiyorgi

[Tiessa]

1. Σήμερα σταματώ στη σελίδα 377. Μα τις κόρες του Κένταλ! Οι Λαξευτές του ΗΒΟ: More sex than the “Game of Thrones”!

 

 

2. Έρινταν: «Αφού την αγαπάς παιδί μου, τότε αξίζει να την παντρευτείς. Και να την προσέχεις! Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που τους δίνει η ζωή μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία!»

Κένταλ: «Wait dad… There’s more…»

 

3. Και μια νοητική συνενόηση:

Τέρανι: Αγαπώ τον Λέβαν.

Κένταλ: Σιγά τα λάχανα. Ξέρεις ποιαν αγαπώ εγώ;

 

 

4. edit: Μπα σε καλό σου, με έκανες τώρα να νοιάζομαι και για την Νταναΐν.

 

1. Συνήθως με έχεις με τον τόμο ανά χείρας, γιατί αν ένα πράγμα δεν ξέρω στους Λαξευτές, είναι τι αντιστοιχεί στους αριθμούς σελίδας.

Αλλά όταν είπες "Μα τις Κόρες του Κένταλ" κατάλαβα πολύ καλά πού ακριβώς είχες φτάσει. Ομολογουμένως, ο γάτος χόρευε στη Βαλντίνα και τα ποντίκια στο Μαγιοράν.

 

2+3. :rofl: Καλά, τι τέλειο ήταν αυτό, ρε Ντίνο!

 

4. Έχει για όλους η καλή Πνευματική...