Βάρδος Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Πώς βλέπετε το θάνατο βασικών (ή αρκετά βασικών) χαρακτήρων σε ένα μυθιστόρημα Φαντασίας ή Ε.Φ.; Είναι θεμιτό ένας συγγραφέας να σκοτώνει βασικούς χαρακτήρες; Θεωρείτε ότι πρέπει να συμβαίνει, ή ότι δεν πρέπει να συμβαίνει; Αν έχετε "δεθεί" με έναν χαρακτήρα και, μετά, αυτός σκοτωθεί και σχετικά άδοξα; Γενικά, ποιες είναι οι απόψεις σας για το θάνατο των χαρακτήρων; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Εξαρτάται από τους χαρακτήρες και την ιστορία... Συνήθως, αν υπάρχει και το κατάλληλο υπόβαθρο, δε με πειράζει - μπορεί να προάγει και νοήματα που αλλιώς δε θα περνούσαν, όπως η αυτοθυσία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Δεν με πειράζει καθόλου -- ίσα-ίσα, που με ενοχλεί όταν συνεχίζει ο ίδιος χαρακτήρας σε όλα τα βιβλία μιας σειράς, και τη γλυτώνει πάαααντα την τελευταία στιγμή *γκουχ* Ντρίτζτ *γκούχ*. Βέβαια, αμα έχω δεθεί με ένα χαρακτήρα, και πεθάνει, στεναχωριέμαι κάπως... Όπως είπε και ο Rasp, αν υπάρχει κάποιος λόγος που πεθαίνει ο ήρωας και όχι απο ένα καπρίτσιο του συγγραφέα, τότε το δέχομαι. *SPOILER ALERT - SPOILER ALERT - SPOILER ALERT* . . . . . . Π.χ., στο A Game of Thrones, ήταν απόλυτα δικαιολογημένος ο θάνατος του Eddard Stark, γιατί τέτοιοι άνθρωποι σε τέτοιους καιρούς δεν επιβιώνουν για πολύ. *END OF SPOILERS - END OF SPOILERS - END OF SPOILERS* Αλλα άμα στο ξεκάρφωτο πεθάνει ο χαρακτήρας, μάλλον θα σπαστώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zoyki Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Άμα το απαιτεί η ιστορία βεβαίως και να πεθάνει ο χαρακτήρας. Όχι σαν κάποιες ηρωίδες του Μάρτιν που έχουν τον απέθαντο! Αμάν πια κοπέλα μου ψόθα να ηρεμήσουμε κι εμείς. Από τη στιγμή που έτσι κυλά η ιστορία ο χαρακτήρας, όσο και να τον αγαπάω, συμπαθώ κλπ., πρέπει να πεθάνει τελεία και παύλα. Ναι θα στενοχωρηθώ, σε ακραίες περιπτώσεις θα κλάψω κιόλας αλλά η ρεαλιστικότητα έρχεται πιο πάνω, άλλωστε και στην "αληθινή ζωή" χάνουμε συχνά ανθρώπους που αγαπάμε γιατί λοιπόν να αποτελέσει η μυθοπλασία εξαίρεση; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Drizzt, Martin's heroines... U guys rule!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 21, 2004 Author Share Posted October 21, 2004 Μην ακούς το zoyki' είναι άθλιο. :-Ρ Ο Μartin είναι από τους λίγους συγγραφείς Φαντασίας που, πραγματικά, σφάζουν χαρακτήρες. Και, για τη συγκεκριμένη ηρωίδα που αναφέρεται, της κόπηκαν οι φωνητικές χορδές, αντί να πεθάνει. Σχετικά ευχάριστο, δε λέω... Το τι πιστεύω προσωπικά όσοι έχουν διαβάσει ιστορίες μου θα μπορούν να το καταλάβουν. Είμαι, γενικά, υπέρ του να πεθαίνουν οι χαρακτήρες. Όχι πάντα και όχι απαραίτητα. Αλλά, αν έρθει έτσι η κατάταση, ναι, γιατί όχι; Επειδή είναι "ο ήρωας" δε σημαίνει ότι πρέπει να έχει και συγγραφική ανοσία. Όπως είπε κι ο Riko, είναι γελοίο να βλέπεις χαρακτήρες να επιβιώνουν από θανάσιμες καταστάσεις ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά ......... και ξανά. Αν κάποιος μπλέκεται τόσο αλλόγιστα σε τόσο επικίνδυνες καταστάσεις, ε, να μην την πατήσει και κάποτε; Επιπλέον, πιστεύω ότι σε κάθε κρίσιμο σημείο μιας ιστορίας πρέπει να υπάρχει και ένα κόστος, ένα τίμημα. Συνήθως, αυτό το τίμημα είναι η ζωή κάποιου χαρακτήρα, ή κάτι άλλο. Αλλά πρέπει να υπάρχει το τίμημα, αλλιώς μοιάζουν όλα σαν μια βόλτα στη Disney Land. Πχ, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ποτέ δε χώνεψα ότι, ύστερα από τόσες κοσμοϊστορικές μάχες στο τέλος, κανείς, μα κανείς, από τους βασικούς χαρακτήρες δεν ψώφησε. Αυτό είναι πολύ παραμύθι για μένα. Στον ηρωικό θάνατο δεν πιστεύω ιδιαίτερα. Αν είναι ηρωικός, έχει καλώς' αν δεν είναι, δε θα παλέψω, ως συγγραφέας, να τον κάνω ηρωικό: ο χαρακτήρας απλά θα πεθάνει, όχι απαραίτητα με ωραίο τρόπο. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα λυπηθώ όταν πεθάνει ένας χαρακτήρας για τον οποίο έχω γράψει 300+ σελίδες, ούτε σημαίνει ότι οι φίλοι του και τα κοντινά του πρόσωπα (οι άλλοι χαρακτήρες) δε θα λυπηθούν για το θάνατό του ή αυτό δε θα επηρεάσει τις ζωές τους. Φυσικά και θα τις επηρεάσει, όπως θα επηρεάσει και όλη την πλοκή, αν ο χαρακτήρας ήταν σημαντικό πρόσωπο. Ακόμα θυμάμαι πως, όταν ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας στον Άρμπεναρκ χάθηκε, υπήρχε ένα κενό μέσα μου για τις επόμενες 200-300 σελίδες, γιατί είχε χαθεί κάποιος που μπορούσε να υποδείξει ένα δρόμο, και τα πάντα είχαν παραδοθεί σε προσωρινό χάος. Ο θάνατος είναι αλλαγή (όπως μας λένε και τα Ταρώ). Και μια αλλαγή μπορεί να επιφέρει πολλές ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Το ίδιο και το ίδιο, όπου κάποιος πάντα ζει και πάντα νικάει, δεν είναι μόνο βαρετό: είναι στείρα και στατική λογοτεχνία. Το ξέρω ότι το παραπάνω post μπλέκει απόψεις που έχω ως συγγραφέας και απόψεις ως αναγνώστης. Αλλά μου είναι δύσκολο να τις διαχωρίσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted October 21, 2004 Management Share Posted October 21, 2004 Ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή όλων των πραγμάτων, ακόμα και των υλικών. Έτσι δεν μπορώ να πω οτι δεν πρέπει να σκοτώνονται. Ίσα ίσα πρέπει να φεύγουν από τη ζωή κάποια στιγμή. Ο τρόπος ίσως είναι μια κουβέντα ενδιαφέρουσα αλλά όχι για την ώρα. Το μυστικό είναι να έχεις δέσει τον αναγνώστη με παραπάνω από έναν χαρακτήρα έτσι ώστε όταν κάποιος «φύγει» να έρθει κάποιος άλλος στη θέση του. Η αλλαγή δεν με πειράζει αρκεί να γίνει με κάποιον τρόπο που συγγραφικά να είναι αποδεκτός, δηλαδή να καταλαβαίνω τι γίνετε και γιατί. Δεν θέλω να αλλάζω κεφάλαιο και να έχει πεθάνει ο προηγούμενος πληθυσμός. Στέφανος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 (edited) Επιπλέον, πιστεύω ότι σε κάθε κρίσιμο σημείο μιας ιστορίας πρέπει να υπάρχει και ένα κόστος, ένα τίμημα. Συνήθως, αυτό το τίμημα είναι η ζωή κάποιου χαρακτήρα, ή κάτι άλλο. Αλλά πρέπει να υπάρχει το τίμημα, αλλιώς μοιάζουν όλα σαν μια βόλτα στη Disney Land. Πχ, στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών ποτέ δε χώνεψα ότι, ύστερα από τόσες κοσμοϊστορικές μάχες στο τέλος, κανείς, μα κανείς, από τους βασικούς χαρακτήρες δεν ψώφησε. Αυτό είναι πολύ παραμύθι για μένα. Σε αυτό το θέμα εν μέρει θα διαφωνήσω, γιατί αν ψάξει κάποιος προσεκτικά θα δει πως ο Φρόντο πληρώνει τα σφαλματά του, θυσιάζοντας κομμάτια του ίδιου του εαυτού :Δαχτυλίδι στην Κορυφή των Καιρών=Τραύμα από μαχαίρι Μόργκουλ, που προξενει μόνιμες αλλαγές. Εμπιστοσύνη στο Γκόλλουμ=Δάγκωμα της Σέλομπ που τον βασανίζει διαρκώς Κυριαρχία του δαχτυλιδιου επάνω του=1 κομμένο δάχτυλο Και αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το τέλος του βιβλίου θα δει πως οι πληγές αυτές δεν μπορούσαν να θεραπευτούν στη Μέση Γη και γι αυτό αναγκάστηκε να φύγει για για το Άμαν. Επιπλέον πεθαίνουν ηρωες αν και όχι κεντρικοι:Θέοντεν, Μπάλιν και φυσικά Μπόρομιρ θέλω επίσης πάνω στο θέμα να προσθέσω, ότι θα προτιμούσα να τραυματίζω , ακόμα και να παραμορφώνω κεντρικούς ήρωες παρά να τους σκοτώνω...έτσι δείχνει άλλωστε κανείς ότι η εμπειρία έρχεται μόνο μέσω κάποιου πόνου...Επίσης μου φαίνεται ενδιαφέρουσα η ιδέα ενός κεντρικού χαρακτήρα που πάσχει από μια θανάσιμη ασθένεια-κατάρα και ξέρει ότι οι μέρες του είναι μετρημένες...Θέλω να πώ, γιατι ένας καλος θάνατος πρέπει να ναι γρήγορος και βίαιος, έστω και στην φανταστική λογοτεχνία; Όπως λέει και ο Σενέκας στις Επιστολές:"Δεν βρισκόμαστε κατά κανόνα άξαφνα μπροστά στο Θάνατο, αλλά οδεύουμε προς αυτόν μέσω βαθμιαίας, σταδιακής παρακμής...Πεθαίνουμε κάθε μέρα ".Εγώ ας πούμε θα έβρισκα πολύ ηρωικό ένα θανάσιμα άρρωστο χαρακτήρα που αντί να χάσει την ψυχραιμία του, να παρατήσει τους συντρόφους του και να κάτσει κάτω να πεθάνει συνεισφέρει όπως μπορεί, είτε για υστεροφημία είτε για το καλό των αγαπημένων του, είτε γιατι θεωρει χρέος του να προστατέψει κάποιον επειδή έδωσε μια υπόσχεση... Και παρότι το σώμα του σιγά σιγά παρακμάζει, η θέλησή του παραμένει ακλόνητη μέχρι τό τέλος...Στο κάτω κάτω αυτός που συνεχίζει να μάχεται(με οποιονδήποτε τρόπο) παρ' ότι είναι βέβαιος πως τελικά θα πεθάνει είναι πιο ηρωικός από αυτόν έτυχε να μπλέξει σε μια μάχη και σκοτώθηκε... Φυσικά αυτό δε θα πρέπει να ισχύει για τους πάντες και θα πρέπει κάπως να δικαιολογείται από την ιστορία...Απλά μου φαίνεται μια καλή ιδέα πάνω στην οποία μπορεί κανείς το θάνατο ενός χαρακτήρα και να περιγράψει τη σχέση του χαρακτήρα με τον προσωπικό του θάνατο(η έκφραση δανεισμένη από τον Πούλμαν, και ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, κατ΄εμέ) ...Αυτά. Edited October 21, 2004 by The Blackcloak Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 21, 2004 Author Share Posted October 21, 2004 Επειδή ψιλοδιαφωνώ με αυτό, θα σου απαντήσω, για να δεις πώς βλέπω εγώ το πράγμα, τουλάχιστον. Σε αυτό το θέμα εν μέρει θα διαφωνήσω, γιατί αν ψάξει κάποιος προσεκτικά θα δει πως ο Φρόντο πληρώνει τα σφαλματά του, θυσιάζοντας κομμάτια του ίδιου του εαυτού :Δαχτυλίδι στην Κορυφή των Καιρών=Τραύμα από μαχαίρι Μόργκουλ, που προξενει μόνιμες αλλαγές. Απλά, ένα τραύμα που πονάει περισσότερο, ειδικά όταν πλησίαζαν τα Ναζγκούλ. Δε νομίζω ότι είναι κάτι το τόσο ιδιαίτερο. Κι από ένα κανονικό όπλο (βλ. μη-μαγικό) να τραυματιστεί κάποιος, μπορεί το τραύμα να τον ταλαιπωρεί μετά για μια ζωή. Πολλοί ιππότες, κατά το Μεσαίωνα, είχαν παρατήσει την ιπποσύνη γι'αυτό το λόγο. Εν ολίγοις, δεν το θεωρώ τόσο σπουδαίο τίμημα, γιατί λίγο παρακωλύει το χαρακτήρα. Εμπιστοσύνη στο Γκόλλουμ=Δάγκωμα της Σέλομπ που τον βασανίζει διαρκώςΚυριαρχία του δαχτυλιδιου επάνω του=1 κομμένο δάχτυλο Και αν διαβάσει κανείς προσεκτικά το τέλος του βιβλίου θα δει πως οι πληγές αυτές δεν μπορούσαν να θεραπευτούν στη Μέση Γη και γι αυτό αναγκάστηκε να φύγει για για το Άμαν. Κι εδώ το ίδιο πράγμα θα απαντήσω. Επιπλέον, το να φύγει κάποιος για το "Άβαλον" (πες το Άμαν στον Τόλκιν) δε νομίζω ότι είναι τίποτα το ιδιαίτερα άσχημο. Το Άβαλον του Αρθούρου, κατ'εμέ, ήταν πολύ καλύτερο. Ειδικά η Τελική Μάχη ανάμεσα σε Μόρντρεντ και Αρθούρο είναι, πραγματικά, από τις μάχες που μου αρέσουν. Επίσης, έχεις προσέξει ότι στο έπος του Αρθούρου όλοι στο τέλος βρίσκουν το δάσκαλό τους; Δεν υπάρχουν άτρωτοι ήρωες. Οϋτε όλοι τελειώνουν ωραία και καλά. Επιπλέον πεθαίνουν ηρωες αν και όχι κεντρικοι:Θέοντεν, Μπάλιν και φυσικά Μπόρομιρ Ο Μπόρομιρ δεν πεθαίνει στις τελευταίες μάχες που ανέφερα εγώ (και, γενικά, θεωρώ το θάνατό του πετυχημένο --είναι, άλλωστε, κι ο μόνος σοβαρός θάνατος που έχει κάνει ο Τόλκιν). Τον Μπάλιν ούτε καν τον θυμάμαι, οπότε από αυτό μπορώ να συμπεράνω πόσο βασικός χαρακτήρας ήταν. Και ο Θέοντεν ήταν καθαρά δευτερεύων χαρακτήρας, όπως παρουσιαζόταν. Ούτε κανένα από τα χόμπιτ πέθανε, ούτε ο Γκίμλι, ούτε ο Λέγκολας, ούτε ο Άραγκορν, ούτε ο Έομερ, ούτε η Έογουιν, ούτε καν ο Γκάνταλφ που είχε ήδη χάσει μία από τις ζωές του και ο συγγραφέας του το χρωστούσε. θέλω επίσης πάνω στο θέμα να προσθέσω, ότι θα προτιμούσα να τραυματίζω , ακόμα και να παραμορφώνω κεντρικούς ήρωες παρά να τους σκοτώνω...έτσι δείχνει άλλωστε κανείς ότι η εμπειρία έρχεται μόνο μέσω κάποιου πόνου... Εδώ με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο. Ωστόσο, αυτό που έπαθε ο Φρόντο δεν το θεωρώ και τόσο "παραμόρφωση". Αν τυφλωνόταν, αν μεταμορφωνόταν στο τέλος σε κάνα "γκόλουμ", ή οτιδήποτε παρόμοιο, να πω ότι πλήρωσε τίμημα. Αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη ούτε κατά διάνοια. Επίσης μου φαίνεται ενδιαφέρουσα η ιδέα ενός κεντρικού χαρακτήρα που πάσχει από μια θανάσιμη ασθένεια-κατάρα και ξέρει ότι οι μέρες του είναι μετρημένες...Θέλω να πώ, γιατι ένας καλος θάνατος πρέπει να ναι γρήγορος και βίαιος, έστω και στην φανταστική λογοτεχνία; Κανείς δεν το υποστήριξε αυτό. Και πάλι, με βρίσκεις σύμφωνο. Όπως λέει και ο Σενέκας στις Επιστολές:"Δεν βρισκόμαστε κατά κανόνα άξαφνα μπροστά στο Θάνατο, αλλά οδεύουμε προς αυτόν μέσω βαθμιαίας, σταδιακής παρακμής...Πεθαίνουμε κάθε μέρα ".Εγώ ας πούμε θα έβρισκα πολύ ηρωικό ένα θανάσιμα άρρωστο χαρακτήρα που αντί να χάσει την ψυχραιμία του, να παρατήσει τους συντρόφους του και να κάτσει κάτω να πεθάνει συνεισφέρει όπως μπορεί, είτε για υστεροφημία είτε για το καλό των αγαπημένων του, είτε γιατι θεωρει χρέος του να προστατέψει κάποιον επειδή έδωσε μια υπόσχεση... Τότε, ψάχνεις για έναν πολύ ενάρετο άνθρωπο! Προσωπικά, δεν πιστεύω στους τόσο ενάρετους χαρακτήρες. Βρίσκω τη σκοτεινή πλευρά πιο ενδιαφέρουσα. Ή μια ανάμιξη αρετής και σκότους. Και παρότι το σώμα του σιγά σιγά παρακμάζει, η θέλησή του παραμένει ακλόνητη μέχρι τό τέλος...Στο κάτω κάτω αυτός που συνεχίζει να μάχεται(με οποιονδήποτε τρόπο) παρ' ότι είναι βέβαιος πως τελικά θα πεθάνει είναι πιο ηρωικός από αυτόν έτυχε να μπλέξει σε μια μάχη και σκοτώθηκε... Φυσικά αυτό δε θα πρέπει να ισχύει για τους πάντες και θα πρέπει κάπως να δικαιολογείται από την ιστορία...Απλά μου φαίνεται μια καλή ιδέα πάνω στην οποία μπορεί κανείς το θάνατο ενός χαρακτήρα και να περιγράψει τη σχέση του χαρακτήρα με τον προσωπικό του θάνατο(η έκφραση δανεισμένη από τον Πούλμαν, και ένα από τα πιο δυνατά σημεία του βιβλίου, κατ΄εμέ) ...Αυτά. <{POST_SNAPBACK}> Συμφωνώ, αλλά δεν είναι ανάγκη όλοι οι θάνατοι να είναι ηρωικοί, ούτως ή άλλως. Δε λέω να πεθαίνει κάποιος τυχαία, αλλά δεν είναι απαραίτητο να πεθαίνει και πολεμώντας τους Χ αντιπάλους, όπως ο Μπόρομιρ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Αν ο θάνατος βοηθάει την ιστορία ναι. Αν πχ γράφεις μια ευχάριστη ιστορία γιατί να πεθάνει ο ήρωας; Πολλές φορές όμως ο θάνατος είναι από τα καλύτερα τέλη πχ Elric Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Βασικά πιστεύω ότι κάποιοι χαρακτήρες δεν πρέπει να πεθαίνουν. Τουλάχιστον όχι από τη μέση του βιβλίου. SPOILERRRRRRRRRRRRrr Όταν στο Άρμπεναρκ έστειλες τον μάγο, δεν θυμάμαι το όνομά του, στη Λήθη με ενόχλησε. Εκεί που τα πήρα όμως ήταν όταν πέθανε ο Κλέφτης, ούτε αυτού το όνομα θυμάμαι, που τα είχε με μία πολεμίστρια του Σαραόλν. Τέλος Spoilerrrrrrrrrr Εάν λοιπόν ένας βασικός μέχρι εκείνη τη στιγμή χαρακτήρας πεθάνει στη μέση του βιβλίου δεν μου πολυαρέσει η ιδέα. Εάν πεθάνει στο τέλος είναι άλλο πράγμα. Εάν εγώ "σκοτώσω" κάποιον βασικό ήρωα θα το κάνω στις τελευταίες σελίδες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 21, 2004 Share Posted October 21, 2004 Απλά, ένα τραύμα που πονάει περισσότερο, ειδικά όταν πλησίαζαν τα Ναζγκούλ. Δε νομίζω ότι είναι κάτι το τόσο ιδιαίτερο. Κι από ένα κανονικό όπλο (βλ. μη-μαγικό) να τραυματιστεί κάποιος, μπορεί το τραύμα να τον ταλαιπωρεί μετά για μια ζωή. Πολλοί ιππότες, κατά το Μεσαίωνα, είχαν παρατήσει την ιπποσύνη γι'αυτό το λόγο. Εν ολίγοις, δεν το θεωρώ τόσο σπουδαίο τίμημα, γιατί λίγο παρακωλύει το χαρακτήρα. Διάβασε τι λένε ο Γκάνταλφ και ο Έλροντ στο κεφάλαιο που αναρρώνει ο Φρόντο και θα δείς πως δεν είναι συνηθισμένο τραύμα και έχει άλλες, περίεργες συνέπειες: "Aλλ' αυτό θα πρέπει να το περιμένει κανείς, έιπε στον εαυτό του ο Γκάνταλφ. δε βρίσκεται ούτε στα μισά ακόμα και που θα καταλήξει στο τέλος, ούτε κι ο Έλροντ δε μπορεί να προβλέψει. Όχι σε κακό νομίζω. ίσως γίνει σαν κρύσταλλο γεμάτο φώς καθάριο για το βλέπουν όσα μάτια μπορούν".πάντως όντως δεν είναι και σπουδαίο τίμημα... το δάγκωμα της Σέλομπ όμως είναι... γενικα στον Άχοντα δεν παθαίνουν και πολλά οι κεντρικοί χαρακτήρες... Γι αυτό και θεωρώ πολύ καλύτερο το "Χόμπιτ", το οποίο είναι και πολύ πιο "πιστευτό και φυσικό", κατά τη γνώμη μου.... Δεν υπάρχουν άτρωτοι ήρωες Λάνσελοτ, Γκάλαχαντ, σου λένε κάτι; Τότε, ψάχνεις για έναν πολύ ενάρετο άνθρωπο! όχι απαραίτητα.Μπορεί να είναι και μια παραλλαγή του Υπάρχω-για-το-καθήκον-τύπου, όσοι θυμούνται τον Vhailor από το Torment θα καταλάβουν... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 22, 2004 Author Share Posted October 22, 2004 Drowvarius, θα είχα ανησυχήσει αν δεν είχες τσαντιστεί! Όταν πεθαίνει ένας χαρακτήρας, το θεωρώ φυσιολογικό να μας προκαλεί συναισθήματα οργής ή και λύπης, όπως όταν θα πέθαινε κι ένας γνωστός ή φίλος μας. Μου έκανε, πάντως, εντύπωση που δεν ανέφερες και έναν πολύ ξαφνικό θάνατο στην αρχή της Επιστροφής των Θεών. Όσοι τον έχουν διαβάσει με έχουν κυνηγήσει. Λάνσελοτ, Γκάλαχαντ, σου λένε κάτι; Ye speaking true, m'lad. Οντώς, αυτοί οι δύο είναι ολίγον "ντουροί". Αλλά, θέλω να πω, ότι, γενικά, πολλοί από τους ιππότες του Αρθούρου είχαν κακό τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 Δε θα μιλήσω για πράγματα που έχω σκοπό να δωθούν σε μετέπειτα ιστορίες μου! Πάντως, να σχολιάσω κάτι: είναι σημαντικό να πεθαίνουν κάποιοι ήρωες. Ο Boromir δικαιώνεται από την αυτοθυσία του όταν προστατεύει (όπως φαίνεται άδικα και μάταια) τον Peregrin και το Merriadoc από τα orcs μέχρι αυτά να τον σκοτώσουν. Η Ripley στο Alien III είχε νόημα να πεθάνει με τη θέληση της και μίσησα το Alien 4: The Resurrection. *** SPOILER *** Στο Final Fantasy X αποκαλύπτεται ότι ο βασικός ήρωας είναι τελικά κι αυτός ένα δημιούργημα της «φαντασίας» (summon) της πρωταγωνίστριας... και φυσικά είναι ερωτευμένοι! Μιλάμε για το σπάσιμο!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 Και ο Auron είναι ένα σμάρι πνεύματα-πεταλούδες, ή έτσι έχω ακούσει(σνόρτ!). Αγαπημένος μου χαρακτήρας στο εν λόγω παιχνίδι, όπως επίσης η Lulu και ο Wakka.(Yunalesca and Tidus suck) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 *** SPOILER *** Σ' ένα anime, το Scryed, μια από τις ηρωίδες απκαλύπτεται ότι είχε την εξής ιδιότητα: να εντείνει τα συναισθήματα ή τις αισθήσεις, αλλά αυτό την αποδυνάμωνε. Όταν λοιπόν βρίσκεται ο ήρωας που αγαπάει (ο ίδιος την αγαπάει σα φίλη/αδερφή) ένα βήμα πριν το θάνατο (ένα δημιούργημα των δικών του ικανοτήτων δείχνεται χαρακτηριστικά να καταρέει σε κομματάκια), χρησιμοποιεί την πραγματική της «δύναμη»: τον επαναφέρει στην ζωή πεθαίνοντας (πολύ εντυπωσιακή σκηνή, και η όλη θεωρία επιβεβαιώνεται με την αναδημιουργία του προαναφερθέντος αντικειμένου). Το καταπληκτικό, πέραν από την όλη ιδέα, είναι η απόδοση της αγωνίας που συνταράσσει το μέχρι τώρα ανέκφραστο πέραν ίσως οργής χαρακτήρα όταν βρίσκει τα άδεια ρούχα της κοπέλας (της οποίας το σώμα εξαϋλώθηκε) και αρχίζει να φωνάζει: «Γιατί μ' έσωσες;! Έπρεπε να έχεις ζήσει εσύ!», όταν έρχεται ο ρέμαλος ανταγωνιστής του (μην το παρεξηγήσετε, δεν αφορά την καρδιά καμιάς δεσποσύνης) και του λέει τσαντισμένος και σχεδόν αηδιασμένος ότι είναι εντάξει να κλάψει. Κι ο πρώτος ξαφνικά συνειδητοποιεί τι εννοεί και σπαράζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spike Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 Tώρα μου θυμήσατε τον θάνατο της AERIS στο Final fantasy vii, πιο τραγική στιγμή σε videogame δεν θυμάμαι. Αλλα θα ήθελα να πώ οτι όσο σημαντικότερος και συμπαθητικός είναι ο χαρακτήρας που πεθαίνει, τόσο πιο τραγικός και δύσκολος είναι ο θανατός του. Και δεν καταλαβαίνω γιατι κάθε θάνατος πρέπει να δικαιολογείται κάπως. Ο πραγματικά τραγικός θάνατος είναι αυτός που είναι άσκοπος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 Rasp, ναι, τη θυμάμαι αυτή τη φάση. Αν και ο θάνατος που μου έχει μείνει από anime είναι από το Rah-Xephon (αν το έχεις δει καταλαβαίνεις ποιον εννοώ, αν όχι θα στο πω και θα στο χαλάσω) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Blackcloak Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 Θάνατος που μου έχει εντυπωθεί είναι αυτός του Ninja(Grey fox) από το πρώτο Metal Gear Solid στο PS(φοβερό παιχνίδι με ατμόσφαιρα ταινίας και έντονο αντιπολεμικό και αντιπηρυνικό μήνυμα). Επίσης αυτοί της Sniper Wolf και του Psycho Mantis από το ίδιο παιχνίδι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 Tώρα μου θυμήσατε τον θάνατο της AERIS στο Final fantasy vii, πιο τραγική στιγμή σε videogame δεν θυμάμαι. Αλλα θα ήθελα να πώ οτι όσο σημαντικότερος και συμπαθητικός είναι ο χαρακτήρας που πεθαίνει, τόσο πιο τραγικός και δύσκολος είναι ο θανατός του. Και δεν καταλαβαίνω γιατι κάθε θάνατος πρέπει να δικαιολογείται κάπως. Ο πραγματικά τραγικός θάνατος είναι αυτός που είναι άσκοπος. <{POST_SNAPBACK}> Το ζητούμενο είναι ότι μπορεί ο τραγικός θάνατος να είναι ο άσκοπος, αλλά ο θάνατος που σε πονάει είναι αυτός ο οποίος γίνεται με αποτέλεσμα να πληγωθούν πάρα πολύ κάποιοι. Αν η Aeris ήταν μισητή, θα ήταν ίσως τραγικότερος ο θάνατος της (από λογοτεχνικής άποψης, όχι συναισθηματικής), αλλά δε θα μας στιγμάτιζε τόσο. Τέλος, όσον αφορά το θάνατο της κοπέλας στο συγκεκριμένο σημείο, ο φίλος που μου έδωσε το anime μου είπε χαρακτηριστικά ότι: «Η κοπέλα αυτή υπάρχει στη σειρά για να πεθάνει σ' αυτήν τη σκηνή.» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spike Posted October 24, 2004 Share Posted October 24, 2004 SPOILER!!! Δυστυχώς δεν το θυμάμαι πολύ καλά το RahXephon αλλά αν δεν κάνω λάθος αναφέρεστε στη συμμαθητριά του έτσι; Όταν διέλυσε το dolem πέθανε και αυτή. Ναι όντως, ήταν πολύ τραγική σκηνή και συμφωνω απόλυτα οτι αυτός ήταν ο σκοπός της στο άνιμε. Το Metal Gear είναι απο τα λίγα παιχνίδια οπού πραγματικά δεν μπορείς να αντιπαθήσεις τους 'κακούς' (εξαίρεση ο Ocelot). Πάντως απο μια περίεργη σύμπτωση οταν είδα το Naruto πρόσφατα, θυμήθηκα τον θάνατο του Grey fox ( Ninja, χωρίς χέρια, πρώτα εχθρός μετά σωτήρας). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 14, 2005 Share Posted May 14, 2005 Παλιο το θεμα αλλα ενδιαφερον.Ε,λοιπον πλοκη χωρις θανατους πρωταγωνιστων δεν γινεται!Δειτε τις αρχαιοελληνικες τραγωδιες,τον Σεηκσπηρ,...Και πιστευω πως ο θανατος ειναι το κορυφαιο σημειο ενος βιβλιου.Οχι πως ειναι αναγκη να ειναι εντυπωσιακος.Παρτε παραδειγμα απο το ντραγκονλανς SPOILER!!!! Ο ιπποτης της παρεας σκοτωνεται ηρωικα,ο νανος ομως εχει πιο αδοξο τελος και κατα τη γνωμη μου ειναι απο τα λιγα καλα σημεια τοων Χρονικων. END OF SPOILER Ειδικα αν εχεις πολλους ηρωες-για ξοδεμα δηλαδη!-οπως ο Μαρτιν στο Ασμα του,μπορεις να τους σφαξεις χαλαρα.Εγω σκεφτομαι εδω και καιρο πως να σφαξω τον κεντρικο ηρωα της ιστοριας μου.Χμμμ...θα δουμε-αν φτασει σε καποιο σημειο που θελει θαυμα για να σωθει θα τον καθαρισω χωρις οικτο!!!!!!!Αχαχαχαχαχαχαχα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Illidan Posted May 14, 2005 Share Posted May 14, 2005 (edited) SPOILERS για την Καρδιά από Έβενο του Gemmel. * * * * * * * Για μένα ένας ήταν ο πραγματικά φοβερός θάνατος κεντρικού χαρακτήρα: Ο θάνατος του Τζέιμ Γκρίμα στην Καρδιά από Έβενο του Gemmell. Να φανταστείτε, όταν το διάβασα, σχεδόν δάκρυσα ! Ναι, εγώ, το αναίσθητο γουρούνι! :horse: Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι πρόκειται γα καταπληκτική σκηνή... Edited May 14, 2005 by Bardos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted May 14, 2005 Share Posted May 14, 2005 Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα στο ζήτημα του θανάτου είναι το αρκετά αιματηρό Elfen Lied - όλοι σχεδόν οι θάνατοι είναι τραγικοί για έναν και μόνο λόγο: οι περισσότεροι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν δε διατάρασαν πνευματικά την ηρωίδα (πολλοί από τους φόνους είναι απλά άδικοι). Αυτό που ολοκληρώνει το έργο επάξια είναι ότι δεν ένιωσα την παραμικρή θλίψη για τους ασφαλίτες και τα καθήκια· μόνο οι «άμαχοι» και οι αθώοι μ' ένοιαξαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted May 20, 2005 Share Posted May 20, 2005 Στο Berserk οι θάντοι ήταν επίσης καλά τοποθετημένοι για τη μετέπειτα εξέλιξη της ιστορίας. Ο θάνατος χαρακτήρων, καλών ή κακών, βασικών ή κομπάρσων, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, αν γίνεται στο πλαίσιο μιας καλά δομημένης ιστορίας. Αήττητοι χαρακτήρες σπάνε τα νεύρα όλων. Αν όμως κάποιος πέσει ηρωικά, ή πεθάνει από ένα τραγικό λάθος άδοξα, τότε αφήνει σημάδια στον αναγνώστη/θεατή. Δεν είναι το ίδιο να πεθάνει ο ακλύτερος φίλος του χαρακτήρα γιατί το σχέδιο πήγε κατά διαόλου στα χέρια του κακού, όσο το ο κεντρικός χαρακτήρας, παγιδευμένος κάτω από το πόδι του αντιπάλου του, ένα .45 στο χέρι να σημαδεύσει τον κρόταφό του, να γλιτώσει ΚΑΙ να σκοτώσει τον αντίπαλο με την παραμάνα που είχε στην τσέπη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.