Παρουσίαση: The Tears Of Artamon της Sarah Ash

[thecube]

Οι τόμοι της σειράς είναι:

 

1. Lord Of Snow And Shadows

2. Prisoner Of The Iron Tower

3. Children Of The Serpent Gate

και κανένα δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.

 

Η ιστορία εν τάχει.

Ο Γκαβρίλ, νεαρός ζωγράφος, μαθαίνει ότι είναι διάδοχος και μοναδικός γιος του ηγέτη μιας παγωμένης & σκληρής χώρας του βορρά. Πριν καταλάβει τι του γίνεται, απάγεται από την επίλεκτη φρουρά του δολοφονημένου πατέρα του προκειμένου να αναλάβει την κληρονομιά και την διοίκηση της μικρής χώρας του Αζκεντίρ.

 

Κι όμως η ιστορία αποκτά πολύ γρήγορα μεγάλο ενδιαφέρον καθώς μαθαίνουμε ότι η κληρονομιά του νεκρού πατέρα του είναι ο Ντρακαούλ, ένα "δρακοπνεύμα", ο οποίος κατοικεί στα σώματα της γενιάς των Ναγκάριαν και τους δανείζει τις δυνάμεις τους. Δυνάμεις τέτοιες που φοβίζουν και κρατούν μακριά μεγάλες και ικανές στρατιές που τις διοικούν τύποι σαν τον Ναπολέοντα... (Η παρομοίωση δεν είναι τυχαία.)

Ευτυχώς για εμάς - και δυστυχώς για τον φουκαρά τον Γκαβρίλ - οι δυνάμεις στις οποίες αποκτά σιγά σιγά πρόσβαση, έχουν ένα κόστος. Το αίμα αθώων.

 

Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα (αν και ίσως όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη) και αναπτύσσεται όμορφα καθώς ο Γκαβρίλ μαθαίνει για την κληρονομιά του και προσπαθεί να την αντιμετωπίσει. Υπάρχουν κι άλλες ενδιαφέρουσες ιδέες, όπως ο μεταφυσικός σύνδεσμος του Άρχοντα Ντρακαόν (Γκαβρίλ) με τον στρατό του και οι πνευματοτραγουδιστές, που αποκτούν πρόσβαση στον "άλλο κόσμο" με το τραγούδι τους.

 

Ο κόσμος είναι... Αρκεί να πω ότι η ήπειρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία, ονομάζεται Ροσίγια, οι χαρακτήρες ονομάζονται Ορλώφ, Αντρέι, Κόστια, ενώ αντίπαλο δέος της Ροσίγια είναι μία χώρα που λέγεται Φράντσια. Οι χαρακτήρες πίνουν βότκα κι εκτός από ξίφη, χειρίζονται και καραμπίνες.

 

Δυστυχώς όλες οι ενδιαφέρουσες ιδέες που εισάγονται στο πρώτο βιβλίο, σιγά σιγά εγκαταλείπονται στα υπόλοιπα δύο ή δεν εξερευνούνται σχεδόν καθόλου. Μεγάλο δε κομάτι του δεύτερου και τρίτου μέρους αναλώνεται στην περιγραφή των αισθηματικών ανασφαλειών ενός αυτοκρατορικού ζεύγους, ενώ σημαντικά κομάτια της πλοκής εγκαταλείπονται στην τύχη τους. π.χ. Μία χώρα που έχει αποκηρύξει τους βασιλείς της και διακατέχεται από ένα πνεύμα διαφωτισμού δέχεται απανωτές εισβολές και υποτελεί υπό φασιστική κατοχή. Κι ενώ παρουσιάζεται η αντίσταση τους και περιμένεις απ'το βιβλίο κάπως να σχολιάσει τα δρώμενα τ'αφήνει όλα στον αέρα κι από ένα σημείο και μετά δεν μαθαίνουμε τίποτα γι αυτό το κομάτι της ιστορίας.

 

Οι χαρακτήρες, όπως και οι ιδέες του βιβλίου, ξεκινούν ως ενδιαφέροντες με πολλές υποσχέσεις, όμως όλοι καταλήγουν επιφανειακοί και από ένα σημείο και μετά παράλογοι με μόνη εξαίρεση την Κιούκιου την πνευματοτραγουδίστρια. Οι σχέσεις των ηρώων είναι εξίσου επιφανειακές ενώ σύμφωνα με την πλοκή θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά δύσκολες και πολύπλοκες.

 

Κρίμα γιατί η αρχική ιδέα θα μπορούσε να είναι ένα αυτοτελές, ογκώδες ίσως, αλλά εξαιρετικό βιβλίο αν η συγγραφέας του το αντιμετώπιζε πιο σοβαρά...

 

Πάντως η πλοκή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και η δράση κορυφώνεται δεόντως σε κάθε βιβλίο. Η Ash σίγουρα έχει το ταλέντο να κάνει τις ιστορίες της εθιστικές.

Ετσι, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, διάβασα και τα τρία βιβλία πολύ ευχάριστα παρ' ότι από ένα σημείο και μετά κατέληξαν σαν τηλεοπτικά επεισόδια φάνταζυ-ρομάντζου με ιδιοσυγκρασία 24.

 

http://www.sarah-ash.com/

 

http://www.sffworld.com/author/606.html

 

http://www.sfsite.com/11b/ls164.htm

 

http://www.sfsite.com/01b/pi192.htm

[odesseo]

Ο κόσμος είναι... Αρκεί να πω ότι η ήπειρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία, ονομάζεται Ροσίγια, οι χαρακτήρες ονομάζονται Ορλώφ, Αντρέι, Κόστια, ενώ αντίπαλο δέος της Ροσίγια είναι μία χώρα που λέγεται Φράντσια.

 

Αλίμονο! Κι αυτό τώρα το ονομάζουν... φαντασία;

[Oberon]

Ναι, Odesseo, ακριβώς έτσι το ονομάζουν και ακριβώς αυτό είναι. Φαντασία. Μπράβο στον thecube για την όμορφη παρουσίαση.

Edited December 14, 2007 by Dain

[odesseo]

Ναι, Odesseo, ακριβώς έτσι το ονομάζουν και ακριβώς αυτό είναι. Φαντασία. Μπράβο στον thecube για την όμορφη παρουσίαση.

 

Συμπάθα με, Dain, αλλά αυτή η μέθοδος μεταγραφής των ονομάτων συνηθίζεται στη φαντασία; Κι αν ναι, εξυπηρετεί σε κάτι;

Για να μην χαλάσω το post, μετακίνησέ το αν θέλεις σε άλλο topic ή σβήστο εντελώς κι απάντησέ μου σε ΠΜ. Πραγματικά με ενδιαφέρει το γιατί κάποιοι που γράφουν καταφεύγουν σε αυτό το πράγμα.

 

 

Μπράβο κι από μένα στον thecube, για την σταράτη παρουσίασή του.

Edited December 14, 2007 by odesseo

[Oberon]

Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να κάτσω να σου εξηγήσω όλα τα είδη, υπο-είδη, τεχνικές και πρότυπα της φανταστικής λογοτεχνίας. Είναι κάτι που το διαπιστώνει κανείς διαβάζοντας φανταστική λογοτεχνία αν του αρέσει βέβαια. Αν δεν του αρέσει, και είναι δικαίωμά του αυτό φυσικά, απλά δεν έχει τα σημεία αναφοράς για να κρίνει.

 

Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες με την ιστορία της λογοτεχνίας του φανταστικού που θα μπορούσες να πληροφορηθείς περισσότερα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι πως η παραλλαγή γνωστών κύριων ονομάτων ή τοπονυμίων είναι μια ενδείξη πως η ιστορία διαδραματίζεται πιθανά σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Είναι παμπάλαια και βασική ιδέα σε διάφορα υποείδη τόσο της επιστημονικής φαντασίας όσο και της μυθοπλασίας. Αυτά.

[RaspK]

Συμπληρώνοντας εν τάχει αυτό που λέει ο Διονύσης, ν' αναφέρω δύο σχετικά πρόσφατα παραδείγματα χρήσης αυτού του μοτίβου στο σύνολο των sff έργων (όχι βιβλίων, αλλά έργων με τη γενικότερη έννοια): το παιχνίδι "7th Sea" (με έθνη όπως Montaigne, Avalon, Vodacce, Ussura, Castillo/Castille, Vestemannavnjar/Vendel, και τη Vaticine Church) και το anime "Last Exile" [με τα (φαινομενικά) αντίπαλα δέη "Dusis" και "Anatole"].

 

Ευχαριστούμε για την είδηση.

[Nihilio]

Συμπάθα με, Dain, αλλά αυτή η μέθοδος μεταγραφής των ονομάτων συνηθίζεται στη φαντασία; Κι αν ναι, εξυπηρετεί σε κάτι;

Για να μην χαλάσω το post, μετακίνησέ το αν θέλεις σε άλλο topic ή σβήστο εντελώς κι απάντησέ μου σε ΠΜ. Πραγματικά με ενδιαφέρει το γιατί κάποιοι που γράφουν καταφεύγουν σε αυτό το πράγμα.

Για τους ίδιους λόγους που κάποιοι προτιμούν να γράφουν για φανταστικά βιβλία στον πραγματικό κόσμο (Τσέημπερς, Λαβκραφτ, Μπόρχες) ή για φανταστικές προϊστορίες του κόσμου μας (Χάουαρντ) ή για κρυμένες υπερφυσικές κοινότητες στον κόσμο μας (Μπάρκερ, Γκάιμαν, Ρόουλινγκ) ή έναν κόσμο σαν τον δικό μας με μία δύο εμφανείς αλλαγές (Λ. Χάμιλτον) ή μεταφέροντας γνωστές μυθολογίες σε έναν δικό τους κόσμο (Τόλκιεν, Σίμμονς) κλπ.

Επειδή:

α) από εκεί πήραν έμπνευση

β) ο κόσμος μας λειτουργεί ως καλό σημείο αναφοράς για να χτίσουν γύρω του τον φανταστικό κόσμο τους

γ) είναι πιο οικείος έτσι στον αναγνώστη, που μπορεί να κάνει πιο εύκολα συνειρμούς

δ) επειδή η φαντασία δεν έχει 'πρέπει', μόνο 'μπορώ' και 'θέλω'

 

 

ΥΓ: Κι εγώ αυτόν τον καιρό γράφω κάτι σε έναν κόσμο που θυμίζει τον 17ο αιώνα. Τα έθνη δεν είναι τα ίδια με αυτά του κόσμου μας (αν και υπάρχουν ομοιότητες), όμως υπάρχει Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αμερική και Αφρική, υπάρχει μια μεγάλη μονοθεϊστική θρησκεία (διαιρεμένη στα δύο) και η ιερά εξέτασή της, υπάρχουν σχολές μαγείας που θυμίζουν πραγματικές μαγικές παραδόσεις και πάει λέγοντας.

Και όλα ξεκίνησαν επειδή ήθελα να γράψω τις περιπέτειες ενός κυνηγού μαγισσών σε μία φάνταζυ Ν. Αγγλία - άσχετο αν στην πορεία άλλαξε και ο ήρωας και η ήπειρος.

[thecube]

δ) επειδή η φαντασία δεν έχει 'πρέπει', μόνο 'μπορώ' και 'θέλω'

 

Έτσι είναι. Άλλωστε όλα τα λογοτεχνικά έργα μυθοπλασίας δεν είναι φανταστικά;

Όσο γερά κι αν κρατιούνται απ'τον "πραγματικό κόσμο" δεν παύουν να περιγράφουν φανταστικές ιστορίες.

Έπαψε ποτέ ο Kay να θεωρείται σημαντικός για την φάνταζυ λογοτεχνία (προσωπικά, δεν είμαι θαυμαστής του ) επειδή οι περισσότεροι κόσμοι του βασίζονται σε μεταφορές "πραγματικών κόσμων"; Όχι.

 

Επιπλέον, όπως και στην εν λόγω σειρά, η αναφορά σε υπαρκτές χώρες / χρονικές περιόδους έχει και τα θετικά της. Χωρίς πολλά πολλά, χτίζεται μια ατμόσφαιρα, ο αναγνώστης καταλαβαίνει που πατάει κι έτσι ο συγγραφέας αφιερώνεται στην ιστορία, την σκιαγράφηση των χαρακτήρων κλπ

 

Πάντως η αρνητική εντύπωση που σχημάτισα για την σειρά της Ash, δεν έχει καθόλου να κάνει με την επιλογή του κόσμου της.