"Ai Vasil, Dolmadanda Ye!"

[DinoHajiyorgi]

Είχα την τύχη να μεγαλώσω χωρίς τηλεόραση, είχα παππούδες και γονείς που μου έλεγαν ιστορίες. Μία από αυτές, από τις γιορτινές και αγαπημένες, μου την είχε πει ο πατέρας μου, που ήταν Φαναριώτης. Και λέγεται πως είναι αληθινή ιστορία. Όλες οι ιστορίες που μου έλεγαν οι δικοί μου είχαν την σφραγίδα της αυθεντικότητας.

Κάποτε, βαθιά στην Ανατολία, έφτασε παραμονή Πρωτοχρονιάς στο σπιτικό οικογένειας Καραμανλήδων. Το βράδυ, όπως κάθε χρόνο, το τραπέζι έστεκε φορτωμένο με κάθε λογής εδέσματα και καλούδια. Καθώς ήταν το έθιμο, αυτά θα προσφέρονταν πρώτα σαν κέρασμα στον Άγιο, όπως θα περνούσε εκείνος να ευλογήσει το σπίτι τους. Ό,τι δεν θα καταδεχόταν για τον εαυτό του ο Άγιος, θα ήταν το καθιερωμένο οικογενειακό τσιμπούσι. Τους ήρθε λοιπόν η ιδέα, να προσποιηθούν πως πάνε για ύπνο, να κρυφτούν στο διπλανό καθιστικό και να κατασκοπεύσουν τον Άγιο Βασίλη από την κλειδαρότρυπα.

 

Έτσι ακριβώς και έπραξαν. Μαζεύτηκαν όλοι στο καθιστικό, χασμουριόνταν και περίμεναν. Λίγο μετά τα μεσάνυκτα λοιπόν, άκουσαν πατιρντί από την τραπεζαρία. Πιατικά, μαχαιροπήρουνα και ποτήρια τσουγκρίζονταν τσίκι-τσίκι σαν να είχε ξεκινήσει ο Άγιος το φαγοπότι.

 

Σκύβει πρώτος ο πάτερ φαμίλιας και κοιτάζει από την κλειδαρότρυπα.

«Τι βλέπεις;» τον ρωτούν.

«Τίποτα. Μόνο τους ντολμάδες.»

Η κλειδαρότρυπα έδειχνε μόνο την άκρη του τραπεζιού με την πιατέλα με τους λαδερούς ντολμάδες. Από όσα μπορούσαν να ακούσουν, ο Άγιος τσάκιζε τις πιατέλες με το ψητό, το κοτόπουλο, το πλιγούρι με τα ψιλοκομμένα συκωτάκια, το τζιέρι, τα σαλάμια, τα αβγοτάραχα και τις λακέρδες, τα τυριά και τα σουτζούκια. Αλλά οι ντολμάδες τίποτα. Ανέγγιχτοι.

 

Περνούσαν τα λεπτά, άλλαζαν σειρά να κοιτούν από την κλειδαρότρυπα, άρχισαν να χάνουν και την υπομονή τους. Ο πάτερ φαμίλιας φωνάζει τότε πίσω από την πόρτα προς τον Άγιο.

«Ai Vasil, dolmadanda ye!» Δηλαδή, «Αϊ Βασίλη, φάε και από τους ντολμάδες!»

Η φωνάρα εκείνη δεν φαίνεται να πτόησε καθόλου τον Άγιο. Συνέχισε τη μάσα, τσίκι-τσίκι τα πιάτα, αλλά από ντολμάδες…ούτε έναν. Δεν είχε σκοπό να τους αφήσει τίποτα άλλο; Αρχίζουν τότε να φωνάζουν όλοι μαζί, να προτρέπουν τον Άγιο να δοκιμάσει τους ντολμάδες. Ξανά μανά τίποτα.

 

Δεν άντεξαν. Ξεκλείδωσαν την πόρτα και όρμησαν μέσα στην τραπεζαρία. Μόνο για να ανακαλύψουν πως είχαν ξεχάσει μέσα στο δωμάτιο τον γάτο τους, ο οποίος πανευτυχής ψιψίνος είχε απολαύσει το κέρασμα της οικογένειας πέραν του δεόντως. Τώρα, τι έφταιγε αν τα λαδωμένα αμπελόφυλλα με ρύζι δεν ήταν στα γατίσια του γούστα;

[month]

Ο γάτος ήταν απλά τυχερός! Μακάρι να την είχανε όλοι την τύχη του εκείνη την στιγμή, αν και υποθέτω ότι μετά θα έφαγε ένα γερο μπερτάκι ξύλο... Καλή πρωτοχροιά σε όλους!