Μη-αντιστρεπτες Διεργασίες

[voodoo4]

Όνομα Συγγραφέα: voodoo4

Είδος: τρόμος (ok όχι και τόσο)

Βία; Έτσι κι έτσι

Σεξ; Όχι, αλλά πολλή αγάπη

Αριθμός Λέξεων: ~1500

Αυτοτελής; Ναι

Μη-αντιστρεπτές Διεργασίες

 

Ασθμαίνοντας, με το ένα χέρι στην τσέπη της καμπαρτίνας και το άλλο να κρατά το δερμάτινο χαρτοφύλακα πάνω απ' το κεφάλι, έτρεχα προς την είσοδο της σχολής. Τα παπούτσια μου πλατσούριζαν χαρούμενα στις διάσπαρτες λιμνούλες ενώ οι μουσκεμένες κάλτσες μου είχαν γίνει βαριές σα μολύβι. Ένιωσα τα δάχτυλα των ποδιών μου να μαραγκιάζουν, να ζαρώνουν, σαν να κολυμπούσα ώρες στη θάλασσα.

Μόνο που η θάλασσα ήταν έξι μήνες μακριά.

 

Πάλι ξέχασα να πάρω ομπρέλλα. Τελευταία ξεχνάω πολύ συχνά - απλά πράγματα που ποτέ δε χρειαζόταν να θυμάμαι στο παρελθόν. Η Κατερίνα ποτέ δε θα μ' άφηνε να φύγω χωρίς ομπρέλλα. Τώρα τρέχω σαν πληγωμένο ζώο, ξεστομίζοντας κατάρες μέσα απ' τα δόντια μου. Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να πίστευα σε κάποιο Θεό, μόνο και μόνο για να' χω κάποιον να καταριέμαι. Προς το παρόν βολεύομαι να βρίζω τον ουρανό, τη βροχή, τον εαυτό μου. Πάλι καλά που υπάρχει κι αυτός - στην κηδεία της Κατερίνας δε θα 'χα ποιον να καταριέμαι.

 

Η κίνηση στη σχολή είναι μάλλον αναιμική. Οι φοιτητές προτίμησαν τη θαλπωρή του σπιτιού (της καφετέριας;) από τη θέρμη της γνώσης. Δυο φοιτήτριες που προπορεύονταν παραμερίζουν ελαφρά καθώς κατευθύνομαι αλαφιασμένος προς την αίθουσα. Χαμογελούν, πρέπει να είμαι σπουδαίο θέαμα. Μπάινω στην αίθουσα και ακολουθούν κατα πόδας κατευθυνόμενες στις θέσεις τους - δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι είναι ελαφρά ντυμένες για την εποχή. Οι νεανικοί τους ώμοι προβάλουν απ' τα λεπτά τους ρούχα που διαγράφουν με σχολαστική λεπτομέρεια τις καμπύλες του σώματός τους. Έκλεισα τα μάτια και μόρφασα καθώς η ενοχή με χτύπησε στα μηλίγγια κι έδεσε κόμπο το στομάχι μου. Και μόνο τη σκέψη ενός γυναικείου σώματος τη θεωρούσα ιεροσυλία αυτόν τον καιρό. Κάπως έτσι πρέπει να νοιώθουν οι θρησκευόμενοι στο κατώφλι της αμαρτίας.

 

Έβγαλα την καμπαρτίνα και την απόθεσα στην καρέκλα. Ήταν μούσκεμα, και το χειρότερο είχαν μουσκέψει και τα τσιγάρα. Σκατά. Έκανα τόσο κόπο να το σταματήσω - κάναμε τόσο κόπο - αλλά κύλισα και πάλι, σα δαρμένο σκυλί που παρά το ξύλο γυρνάει πίσω στον αφέντη του.

Είμαι τόσο αξιοθρήνητος που σκέφτομαι να κάνω τράκα από κάνα φοιτητή στο διάλειμμα. Δε βαριέσαι...

 

Άνοιξα το χαρτοφύλακα κι έβγαλα μερικές διαφάνειες.

 

--------

 

"...Οι αντιστρεπτές διεργασίες βέβαια αποτελούν εξιδανίκευση. Στα πραγματικά συστήματα οι μεταβολές θεωρούνται μη αντιστρεπτές, κι αυτό διότι ο αστρονομικός αριθμός των σωματιδίων που συμμετέχουν σε μια πραγματική διεργασία καθιστούν εξαιρετικά απίθανη την περίπτωση να επαναφέρουμε το σύστημα στην αρχικη του κατάσταση. Σκεφτείτε το απλό παράδειγμα του τσιγάρου." συγκεντρώσου...

"Οι πιθανότητες ο καπνός και η στάχτη να ξαναγίνουν τσιγάρο είναι μηδαμινές, πέρα από κάθε υπολογισμό. Σκεφτείτε ακόμη κι αυτό το φαινόμενο της ζωής.

Ο ενήλικας δε μπορεί να ξαναγίνει παιδί, ο νεκρός δεν επανέρχεται στη ζωή. Ο θάνατος είναι ίσως το απόλυτο παράδειγμα μη-αντιστρεπτής διεργασίας."

 

Μουρμούρα στην αίθουσα - προφανώς σε κάποιους δεν άρεσε αυτό το τελευταίο.

Ας είναι, ούτε έμένα με ικανοποιεί. Θα προτιμούσα έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό, αλλά είμαι αναγκασμένος - πρέπει - να συμφιλιωθώ με την πραγματικότητα, να αποδεχτώ τον κόσμο όπως είναι κι όχι να κρύβομαι πίσω από ουτοπικές πεποιθήσεις και ανόητες ιδεοληψίες. Να διαχωρίσω αυτό που είναι από αυτό που θα θελα να είναι.

 

"Ο δεύτερος νόμος της θερμοδυναμικής μας λέει πως σε κάθε απομονωμένο σύστημα -άρα και στο σύμπαν- η εντροπία δε μπορεί να μειωθεί, το σύστημα δε μπορεί να οδηγηθεί σε κατάσταση μεγαλύτερης τάξης. Το βέλος του χρόνου..."

 

Ο κρότος ήταν εκκωφαντικός. Ένας γίγαντας σφυροκοπούσε το κτίριο με μανία. Οι τοίχοι δονούνταν στον ασσύμετρο ρυθμό τον χτυπημάτων και των κραυγών που συνηχούσαν σε ένα εξοντωτικό κονσέρτο. Οι εκρήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη και ο πανικός είχε προ πολλού κάνει την εμφάνισή του. Τρέξαμε ομαδόν προς την έξοδο. Παντού αναβρασμός και ουρλιαχτά, ένα άτακτο πλήθος που έψαχνε απεγνωσμένα τη σωτηρία από μια άγνωστη, αόρατη απειλή. Μέσα από το συσσωμάτωμα των ανθρώπινων κορμιών κατάφερα παλεύοντας να φτάσω στο διάδρομο και από κει στην έξοδο, μετά από ένα αιώνιο λεπτό αγωνίας.

Το θέαμα μου έκοψε την ανάσα, σαν σιδερένια γροθιά στο στέρνο. Πεσμένος στα γόνατα στην είσοδο του κτιρίου, ποδοπατημένος, ζαλισμένος, έμεινα να κοιτώ το αποτρόπαιο θέαμα.

 

Ο ουρανός, ένας αναβράζων ωκεανός φωτιάς, σαν αντεστραμμένο ηφαίστειο ξερνούσε την καυτή του λάβα προς τα κάτω.

Φλεγόμενοι πίδακες άγγιζαν το έδαφος σε διάφορα σημεία της πόλης, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, σαν πυρωμένοι στύλοι ενός καιόμενου οικοδομήματος. Ρήγματα είχαν ξεπροβάλει στο έδαφος, χαρακώνοντας το φλοιό σα γυαλί έτοιμο να θρυμματιστεί. Η βοή του πλήθους που έτρεχε ξέφρενο στους δρόμους συνοδευόταν δυσαρμονικά από τους συναγερμούς των αυτοκινήτων και το βρόντο μιας ιδιότυπης μονομαχίας, μεταξύ γης και ουρανού. Το τρέμουλο των σεισμικών δονήσεων τρυπούσε το μεδούλι των οστών μου και οι πρώτες καταρεύσεις κτιρίων έγιναν ορατές.

Έτρεξα γρήγορα, ενστικτωδώς, να βρω "καταφύγιο" στην ανοικτή πλατεία του πανεπιστημίου, μήπως και αποφύγω την κατάρρευση της σχολής - χωρίς εγγύηση πως στο επόμενο δευτερόλεπτο δε θ'ανοίξει η γη να με καταπιεί. Οι στάχτες περιστρέφονταν ολόγυρά μου, πυρωμένες χιονονιφάδες που έτσουζαν το δέρμα και τα μάτια μου. Κρύφτηκα πίσω από την πεσμένη προτομή κάποιου μαρμάρινου ευεργέτη.

 

Ένας οξύς συριστικός ήχος τρύπησε τα τύμπανά μου και έξαφνα έδωσε τη θέση του σε μια γιγαντιαία εκρηκτική βροντή. Η γη αναταράχθηκε βίαια και η πόλη ανασηκώθηκε εκατοστά από το έδαφος, για να πέσει και πάλι με πάταγο, συντρίβοντας κτίρια μνημεία και ανθρώπους. Έμεινα για λίγα λεπτά αγκαλιασμένος με το μαρμάρινο φίλο μου.

 

Όταν σταμάτησε ο χαλασμός, σήκωσα δειλά τα ερεθισμένα μου μάτια.

Ο ουρανός είχε σβήσει σε ένα γκρίζο σκοτεινό πέπλο που έκανε τη μέρα νύχτα, αλλά οι φωτιές που έκαιγαν παντού αντιστάθμιζαν την αφάνεια του ηλιακού δίσκου. Κι αυτό που φανέρωναν ήταν φρικιαστικό:

 

Άνθρωποι που πριν λίγο κείτονταν άψυχοι στα συντρίμμια σηκώθηκαν στα πόδια τους κι όσοι δεν είχαν πόδια βάδιζαν με τα χέρια κι όσοι δεν είχαν χέρια έρπονταν σα σκουλήκια. Ακρωτηριασμένοι, καρατομημένοι, διαλυμένοι, κινούνταν και συστρέφονταν χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σκοπό. Και τώρα το πλήθος ήταν πολύ περισσότερο από πριν, γιατί στη μακάβρια αυτή παρέλαση πήραν μέρος και τα πτώματα των νεκρών του κοντινού κοιμητηρίου. Τώρα η τρέλα έπαιρνε διαστάσεις επικές, καθώς τα μάτια μου αρνούνταν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Λιπόσαρκα, σκελετωμένα κορμιά ανακτούσαν και πάλι τις σάρκες τους, ακρωτηριασμένοι αναγεννούσαν τα μέλη τους και η τέφρα ξαναγινόταν άνθρωπος.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα του παραλόγου, ένιωσα τα σπασμένα μου πλευρά να ξαναμπαίνουν στη θέση τους και τα από χρόνια χαμένα μου δόντια να ξαναφυτρώνουν. Η παιδιώθεν αναιμική μου καρδιά βρήκε ρυθμό και ο πόνος ήταν πλέον μακρινή ανάμνηση.

 

Ανασηκώθηκα και ενσωματώθηκα στον όχλο που πλέον αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, συνωστισμένους σε κάθε πιθαμή εδάφους.

Το τσίρκο της φρίκης κινούνταν ασυναίσθητα προς πάσα κατεύθυνση, σα στάχυα στη δίνη ενός αλλοπρόσαλου ανέμου. Μια τρομερή οχλοβοή σκέπαζε τα πάντα καθώς εκατομμύρια άνθρωποι μιλούσαν ταυτόχρονα. Απορίες, ασυναρτησίες, κλάματα, προσευχές, σε άπειρες διαλέκτους, ένα καζάνι που κόχλαζε ασταμάτητα. Η δική μου φωνή έμεινε φυλακισμένη στα έγκατα των πνευμόνων μου καθώς αποσβολωμένος έκοβα βόλτες μες την κοσμοπλημμύρα.

Μίλησα μόνο όταν αντίκρυσα αυτό που εψαχνα απεγνωσμένα ν' αντικρύσω:

 

"Κα..Κατερινα!...ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!!"

Γύρισε το κεφάλι. Τα μάτια της, αυτά τα μάτια που σημάδεψαν τη ζωή μου, έξυπνα, υγρά και μελαγχολικά, καρφώθηκαν πάνω μου.

Με ασυγκράτητη ορμή ξεχύθηκα μέσα στο πλήθος, στριμώχτηκα, έσπρωξα, σκαρφάλωσα και τελικά έφτασα σε απόσταση αναπνοής. Τα χέρια της ανοιχτά με προσκαλούσαν να χαθώ μέσα στην αγκαλιά τους, τα μάτια της βουρκωμένα όπως τα δικά μου.

Άνοιξε το στόμα της και ψέλλισε "Αγάπη μου, επιτέλ..."

 

Μια σχισμή εμφανίστηκε στον ουράνιο θόλο, η τομή μιας πελώριας λεπίδας που έσκιζε τα πυκνά νέφη. Μια εκτυφλωτική λάμψη κάλυψε τα πάντα και μια υπόκωφη βοή συντάραξε το είναι μου. Και καθώς το φως μετρίαζε την έντασή του, είδα ανθρώπους να ανυψώνονται, να αναδύονται στον ουρανό. Σε μια φαινομενικά τυχαία επιλογή κάποιοι έλκονταν στα ουράνια ενώ άλλοι έμεναν καρφωμένοι στη γη. Ένας μαγνήτης που χώριζε τα ρινίσματα από τα ροκανίδια. Την είδα να αιωρείται για δευτερόλεπτα και μετά να ανυψώνεται αργά. Σε μια στιγμή τρέλας έκανα ένα άλμα κι άπλωσα τα χέρια να την αρπάξω, να την κρατήσω κοντά μου - δε μπορούσα να την ξαναχάσω - αλλά μάταια.

Τα χέρια μου πέρασαν από μέσα της χωρίς να την αγγίξω. Μια οπτασία, ένα ολόγραμμα, ένας ειρωνικός αντικατοπτρισμός. Έπεσα με πάταγο στο χώμα και γρήγορα γύρισα ανάσκελα μέσα στα συντρίμμια και τη σκόνη, για να τη δω μια τελευταία φορά.

Αέρινη και όμορφη όσο ποτέ πετούσε εκεί όπου δικαιωματικά της άξιζε να είναι. Εγώ ποτέ δεν υπήρξα αντάξιός της. Ένα καπρίτσιο της τύχης μας έφερε κοντά, μια τύχη που ευγνωμονούσα σε όλη μου τη ζωή, αλλά δεν εθελοτυφλώ.

Η τύχη ήταν μόνο δική μου.

 

Δάκρυα κύλησαν στο σκονισμένο μου πρόσωπο, που έγιναν λάσπη πολύ πριν πέσουν στο έδαφος, καθώς η μορφή της εξαφανιζόταν μέσα στο λαμπρό πέρασμα.

Την επόμενη στιγμή το ρήγμα έκλεισε και όσοι έμειναν πίσω - η πλειοψηφία - ξέσπασαν σε λυγμούς και ουρλιαχτά. Ένας πελώριος αναβρασμός από φρικιαστικές κραυγές γέμισε τον αέρα. Αναταραχή - βρισιές και κατάρες εκτοξεύονταν προς πάσα κατέυθυνση, άνθρωποι τραβούσαν τα μαλλιά τους, έσκιζαν το δέρμα τους, πλήγωναν τα μάτια τους.

Όπου και να γυρνούσες το βλέμμα επικρατούσε χάος. Μια οδυνηρή αναμονή ενός τέλους ή -χειρότερα- μιας αιώνιας τιμωρίας.

 

Επέλεξα να μη συμμετάσχω στις εορταστικές εκδηλώσεις.

Με το βλέμμα κενό, πεθαμένο, έμεινα ξαπλωμένος να παρατηρώ ανέκφραστα τον καπνό και τη στάχτη μιας μικρής εστίας δίπλα μου.

 

Πόσο θα θελα ένα τσιγάρο...

[tetartos]

Έχει ενδιαφέρον!

 

Η ιδέα μου ήταν γνώριμη και από άλλες διηγήσεις αλλά ο τρόπος που υλοποιείται ήταν καινούριος. Μου άρεσε πολύ η αρχική περιγραφή, η γνωριμία με το χαρακτήρα και την ιστορία του, ένιωσα να τον συμπαθώ. Επίσης ήταν ωραίο που χρησιμοποίησες ελληνικά ονόματα και "ελληνικό" background (προτομές κλπ ή τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ!)

 

Μου κακοφάνηκε ο τρόπος με τον οποίο έγινε η "αντιστροφή" των διεργασιών - δεν ταιριάζει με την ιδέα που έχω για τη φυσική. Από την άλλη μεριά, δεν είναι διήγημα επιστημονικής φαντασίας αλλά τρόμου. Ίσως δε θα έπρεπε καν να μπεις στον κόπο να εξηγήσεις γιατί/πώς έγινε παρά να δώσεις μια εξήγηση που δεν είναι και τόσο στέρεη επιστημονικά.

 

"Παιδιώθεν", "έρπονταν" και μερικοί παρατονισμοί νομίζω σου ξέφυγαν. Μου μένουν ακόμα απορίες για το τι έγινε και τι έγινε μετά από αυτό (τα δόντια του έπεσαν; γιατί ανελήφθησαν οι νεκροί;) Ίσως αυτές οι απορίες να μου χάλασαν την ευχαρίστηση της ανάγνωσης. Ίσως και το ότι είναι πρωί ακόμα!

 

Καλή συνέχεια!

[DinoHajiyorgi]

Τα παπούτσια μου πλατσούριζαν χαρούμενα στις διάσπαρτες λιμνούλες ενώ οι μουσκεμένες κάλτσες μου είχαν γίνει βαριές σα μολύβι.

 

Αινιγματικό σαν όνειρο. Δεν τα κατάλαβα όλα, ο κεντρικός όμως χαρακτήρας ήταν αρκετά αληθινός για να ζήσω τις αντιδράσεις του και να συμπάσχω μαζί του. Δεν το βλέπω σαν τρόμου. Ούτε όμως επιστημονική φαντασία αν δεν δικαιολογείς γιατί συνέβησαν όσα συνέβησαν.

 

Η άνωθεν λεπτομέρεια...Αν ο ίδιος είναι λυπημένος, τότε είναι και τα παπούτσια του, που δεν θα μπορούσαν να πλατσουρίζουν χαρούμενα στα βροχόνερα.

[voodoo4]

Ευχαριστώ για τα σχόλια.

 

Έχετε δίκιο, το διήγημα σίγουρα δεν το λες hard ε.φ. αλλά ούτε και τρόμου. Απλά δεν ήξερα που ακριβώς να το κατατάξω και το έβαλα εδώ.

Ένα γενικό πρόβλημα που έχω είναι πως, ενώ στο μυαλό μου οι ιστορίες και τα νοήματα είναι ξεκάθαρα, στην πράξη -στον αναγνώστη δηλαδή- δυσκολεύομαι να τα περάσω. Αναγκαστικά θα το σποϊλεριάσω λίγο για όσους δεν το διάβασαν με σκοπό να σας δώσω να καταλάβεται που το πήγαινα.

 

Το κόνσεπτ της ιστορίας μου ήρθε καθώς διάβαζα κάποιο άρθρο περί χάους, πολυπλοκότητας και αυτοοργάνωσης της ύλης (geeky stuff) όπου αναπόφευκτα έγινε λόγος περί θερμοδυναμικής, και κάπου αναφέρθηκε ο θάνατος ως μη αντιστρεπτή διεργασία.

 

Η ιστορία ωστόσο δεν είχε να κάνει με το επιστημονικό του θέματος, αλλά με την ψυχοσύνθεση του ήρωα, ο οποίος όντας επιστήμονας ο ίδιος έχει μια πιο "κυνική" εικόνα για το θάνατο, βαθιά μέσα του όμως -λόγω της αγάπης για τη γυναίκα του- εύχεται η πραγματικότητα να μην τον δικαιώσει.

Κι όταν η πραγματικότητα δεν τον δικαιώνει, σε μια δικής μου εμπνεύσεως -σαφώς επηρεασμένης από την αποκάλυψη- δευτέρα παρουσία, έρχεται η ώρα να ξανασυναντήσει την αγαπημένη του. Οι ελπίδες του όμως εξανεμίζονται καθώς δευτέρα παρουσία σημαίνει Θεός, και Θεός στη δευτέρα παρουσία σημαίνει διαχωρισμός της "φύρας απ' το στάρι", με αποτέλεσμα να χωριστούν και πάλι. Αυτή στην ουράνια βασιλεία, αυτός εδώ κάτω με μας τους υπόλοιπους κολασμένους ;). Μένει σύξυλος, αλλά κάπου μέσα του χαίρεται κιόλας, αφού αγάπη σημαίνει να θες το καλύτερο για τον άλλον. Ύστερα από τόσα θαύματα, και αφού η έννοια της μη αντιστρεπτής διεργασίας έπαψε να ισχύει με την αντιστροφή του θανάτου, ελπίζει τουλάχιστον ο καπνός και η στάχτη να γίνουν ένα ωραιότατο τσιγάρο (μια επίσης μη αντιστρεπτή μεταβολή).

 

Αυτά όλα στο μυαλό μου πάντα. Στην πράξη όλα έγιναν ένας αχταρμάς απ'τον οποίο κανείς δεν έβγαλε συμπέρασμα (the story of my life )

Υπόσχομαι να βελτιωθώ.