Bardoulas© Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 (edited) Αγαπητέ αναγνώστη, Αν διαβάζεις αυτό το γράμμα, προφανώς θα είσαι σε κάποιο φόρουμ στο Ιντερνετ όπου κόσμος γράφει ιστορίες φαντασίας. Λοιπόν σου έχω κι εγώ μια ιστορία, μόνο που δεν είναι φαντασίας, αλλά πραγματική. Αν λοιπόν δεν αντέχεις την αλήθεια, καλύτερα δες κάποιο άλλο θέμα, αλλιώς συνέχισε να διαβάζεις. Διαβάζεις ακόμα; Ωραία. Είναι χρέος μου να σε ειδοποιήσω και πάλι, καθώς θα μάθεις κάποια πράγματα που θα ανατρέψουν τον τρόπο ζωής σου. Με την προϋπόθεση βέβαια ότι με πιστεύεις. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που γράφω στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα. Τα άτομα που διαβάζουν είναι ανοιχτόμυαλα και μπορεί και να με πιστέψουν. Οπουδήποτε αλλού θα με έπαιρναν για τρελλό. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως ουδέποτε έχω κάνει χρήση ναρκωτικών και παραισθησιογόνων ουσιών. Σίγουρα έχω πιει ένα-δυο ποτάκια, αλλά με μέτρο, όπως όλοι οι νεαροί της ηλικίας μου. Κοντά στα είκοσι είμαι. Αν καταφέρω να ζήσω μερικές μέρες ακόμα, μάλλον θα είμαι τυχερός. Αντί όμως να τρέχω στους δρόμους και να φωνάζω «Προφυλαχτείτε!! Έχουν έρθει!!!» ή να μαραζώνω σε κανένα μπαρ, προσπαθώντας να σαπίσω το συκώτι μου πριν προλάβουν αυτοί να κάνουν οτιδήποτε, σκέφτηκα να προσπαθήσω να σώσω τον κόσμο. Που ξέρεις, ίσως να με κάνει ταινία ο Σπίλμπεργκ μετά το θάνατό μου. Καταλαβαίνω ότι σου τα λέω λίγο απότομα (μου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό, έτσι;), αλλά συγχώρεσέ με. Δεν έχω περάσει και λίγα αυτήν τη βδομάδα. Το γεγονός ότι δεν έχω καταρρεύσει εκπλήσσει ακόμα και το εαυτό μου. Και να φανταστείς νόμιζα ότι με ξέρω καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Λοιπόν να τα πάρουμε από την αρχή. Πριν είπα «αυτοί». Στη συνέχεια θα σου αποκαλύψω ποιους εννοώ. Αν σου πω από τώρα, μάλλον θα σταματήσεις να διαβάζεις. Όλα ξεκίνησαν λοιπόν πριν από έξι εβδομάδες. Σαράντα ημέρες για την ακρίβεια. Το κινητό διένυε ήδη την τρίτη βδομάδα που ήταν κομμένο, και γενικά το ταμείο ήταν μείον. Ύστατη λύση ήταν να πάω να αγοράσω μια εφημερίδα ειδικευμένη στην αγορά εργασίας. Εκεί είδα την καταραμένη αγγελία «Ζητείται προσωπικό για εταιρία. Ευέλικτα ωράρια, καλός μισθός. Μην χάσετε τέτοια ευκαιρία». Η τελευταία πρόταση με δελέασε τόσο πολύ, ώστε την επόμενη μέρα βρισκόμουν ήδη έξω από το κτήριο. Ένα παλιό γυάλινο κτήριο με γραφεία. Τελείως αθώο και συνηθισμένο. Μπαίνοντας, ένας πενηντάρης, με καράφλα και κοιλίτσα με πληροφόρησε πως το γραφείο που ψάχνω είναι στον τελευταίο όροφο. Το ύφος του ήταν λίγο μουντό, αλλά θεώρησα πως σε τέτοια ηλικία θυρωρός, δεν θα είναι και η καλύτερη εξέλιξη καριέρας. Το ασανσέρ ήταν αργό, και οι όροφοι πολλοί. Ήμουν μόνος για περίπου έξι ορόφους όταν ξαφνικά άνοιξε η πόρτα. Μια μαγευτικά όμορφη κοπέλα μπήκε μέσα. «Στον τελευταίο πηγαίνω» της είπα και εκείνη αποκρίθηκε με ένα νεύμα μάλλον αδιάφορο. Η αλήθεια ήταν πως η πληροφορία που της έδωσα ήταν άχρηστη, αφού ήδη φαινόταν καθαρά στο ταμπλό με τα κουμπιά ο όροφός μου. Ο πάγος δεν έσπασε και συνεχίσαμε αμίλητοι μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Η πόρτα άνοιξε και βγήκαμε έξω. Εκείνη βιαστικά μπήκε σε ένα γραφείο. Εγώ πήγα προς τη ρεσεψιόν. Περίμενα αρκετή ώρα μέχρι που πέρασε ένας και μου είπε πως το γραφείο του διευθυντή είναι στο τέρμα του διαδρόμου. Μεσήλικας με ανοιχτό ξανθό μαλλί. Το πρόσωπό του δεν το είδα καθαρά. Προχώρησα μέχρι το διευθυντή. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη και έτσι μπήκα χωρίς να χτυπήσω. Εκεί καθόταν ένα άτομο γύρω στα εξήντα, με φανερά βαμμένο μαύρο το μαλλί. Κοστούμι και γραβάτα συμπλήρωναν την τυπική εικόνα του επιχειρηματία. Μιλήσαμε για τις αρμοδιότητές μου. Θα δούλευα στο αρχείο. Η δουλειά μου ήταν να βάζω έγγραφα σε φακέλους, τους οποίους και μοίραζα στα γραφεία. Τίποτα ενθουσιώδες, αλλά ο μισθός που θα έπαιρνα θα πλήρωνε κινητό και κέρασμα της παρέας. Η πρώτη εβδομάδα κύλησε ομαλά. Ο μεσήλικας που με έστειλε στο διευθυντή ονομαζόταν Λουκιανός και ήταν στην εταιρία περίπου έξι χρόνια. Ο θυρωρός λεγόταν Στέργιος και δούλευε στο κτήριο πάνω από τριάντα χρόνια. Ο κύριος Νίκος ήταν ο διευθυντής της επιχείρησης. Αυτό που με παραξένευε ήταν πως κανείς δε μου έλεγε ακριβώς με τι ασχολείται η επιχείρηση. «Γενικών Παροχών Υπηρεσιών» μου έλεγαν. Αλλά όσο είχα λεφτά όλα κυλούσαν ομαλά. Μέχρι που μια μέρα, πριν μια βδομάδα περίπου, μπήκα σε εκείνο το γραφείο που είχα δει την κοπέλα να μπαίνει. Ήταν άδειο. Εμένα η δουλειά μου βέβαια ήταν να αφήσω το φάκελο και να φύγω. Όμως η περιέργεια είναι ένα πολύ δυνατό κίνητρο. Αφού βεβαιώθηκα πως δεν είναι κανείς γύρω, και πως οι περσίδες ήταν κατεβασμένες, πήρα έναν πάκο με χαρτιά και τα πέταξα στο πάτωμα. Αν άκουγα κανένα να πλησιάζει, θα έλεγα πως έριξα κατά λάθος τα χαρτιά. Άρχισα να ψάχνω το γραφείο της. Το τελευταίο συρτάρι ήταν κλειδωμένο. Όλα τα άλλα είχαν αποδείξεις. Ο υπολογιστής της ήταν ανοιχτός, αλλά είχε ένα παραθυράκι που ζητούσε κωδικό, οπότε δεν μπήκα στον κόπο να τον πειράξω. Οι αποδείξεις του πρώτου συρταριού ήταν γραμμένες στο χέρι, ενώ στο δεύτερο είχε κάτι μισθοδοσίες. Έτσι έγραφε άλλωστε το ταμπελάκι του συρταριού. Το τρίτο συρτάρι έγραφε «Νοσοκομεία». Έκλεισα τα συρτάρια και άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά που έριξα. Αφού βεβαιώθηκα πως τα άφησα όλα όπως τα βρήκα, συνέχισα τη διανομή των φακέλων, μέχρι που ο Λουκιανός μου είπε πως με θέλει ο διευθυντής. Η αλήθεια είναι πως δε μου φάνηκε παράξενο. Όσο καιρό δούλευα εκεί, δεν είχα δει κανένα στη ρεσεψιόν. Τη δουλειά αυτή μάλλον είχε αναλάβει ο Λουκιανός. Μόλις πήγα στο γραφείο του διευθυντή, καθόταν η κοπέλα του ασανσέρ. Ο κύριος Νίκος ήταν όρθιος και έγραφε κάτι. Μου έδωσε μια επιταγή και μου είπε: «Ορίστε η αποζημίωσή σου. Άλλη φορά να μην κάνεις τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτά που σου λένε. Μπορείς να πηγαίνεις». Σάστισα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να πω κάτι, αλλά το βλέμμα της κοπέλας με πάγωσε. Με κοίταξε με ένα ύφος σχεδόν συμπονετικό. Σε αντίθεση με τον κύριο Νίκο που ούτε σήκωσε το βλέμμα του από τα χαρτιά που έγραφε. Έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Στην έξοδο ο Λουκιανός με κοίταξε και αυτός με ένα ύφος παράξενο. Με πλησίασε και με χτύπησε ελαφρά στην πλάτη. «Αν σε είχα δει…..αν σε είχα προλάβει……Τώρα είναι αργά…..» μου είπε με σχεδόν απολογητικό ύφος. «Δε βαριέσαι, θα βρω άλλη δουλειά. Εμείς να ‘μαστε καλά». Έφυγα χωρίς να τον κοιτάξω. Στην είσοδο του κτηρίου, ο κύριος Στέργιος με κοίταξε και αυτός με ένα ύφος σαν να πήγαινα σε κηδεία. Δεν άντεξα κι εγώ και ξέσπασα. «Τι τρέχει. Δεν πέθανα πια». Ούτε που ήξερα τι έλεγα. Ο κύριος Στέργιος με έπιασε από τον ώμο και άρχισε να με σπρώχνει προς την έξοδο. Αν και φυσιολογικά θα είχαμε έρθει στα χέρια, αυτά που μου ψιθύρισε με πάγωσαν: «Κανείς δε φεύγει από αυτή τη δουλειά. Ήδη έχεις δει πολλά και θα προσπαθήσουν να σε εξολοθρεύσουν. Τρέξε όσο πιο πολύ μπορείς μικρέ». Μέσα στο λεωφορείο, αρκετοί με κοιτούσαν με ένα πολύ γνώριμο ύφος. Αυτό της συμπόνιας. Με το ίδιο ύφος που με κοίταζαν όλοι εκείνη τη μέρα. Κατέβηκα στην πρώτη στάση και πήρα το λεωφορείο για την εταιρία. Είχα τρομοκρατηθεί, αλλά παράλληλα ήμουν και θυμωμένος. Τι έγκλημα είχα κάνει πια. Ποιος να με εξολοθρεύσει. Και που στο διάολο με ήξεραν όλοι αυτοί μέσα στο λεωφορείο. Θα πήγαινα πίσω και θα ζητούσα απαντήσεις. Φτάνοντας, την είδα πάλι. Κατευθυνόταν σε ένα παλιό Φίατ. Χωρίς να χάσω χρόνο πήγα δίπλα της: «Ξέρεις ότι δεν άνοιξα το τελευταίο συρτάρι. Γιατί με έδιωξε;». Γύρισε απότομα και με ρώτησε έκπληκτη: «Τι θες εσύ εδώ. Δε θα ‘πρεπε να ‘σαι….» πήγε να πει διστακτικά, αλλά μια κλωτσιά της στο πόδι με έριξε κάτω. Έγινα ένα με το έδαφος και το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν: «….και τότε άρχισε να ξεφουσκώνει. Τρεις φορές έχω πάει σε βουλκανιζατέρ και δεν έχουν βρει τίποτα». Μετά από λίγο απομακρύνθηκε κάπως. Όταν επέστρεψε μου ζήτησε συγγνώμη, αλλά αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να μη μας δουν μαζί. «Θα μπορούσες να με φιλούσες. Σε τόσες ταινίες έχει πιάσει» της είπα, αλλά έδειξε να μην μου δίνει σημασία. Μπήκε μέσα και ξεκλείδωσε την πόρτα του συνοδηγού. «Μπες. Δεν είμαστε καλά εδώ» μου είπε. Στα επόμενα είκοσι λεπτά, αφού έστριβε αριστερά και δεξιά στα στενάκια, σαν επαρχιώτης που επισκέπτεται πρώτη φορά την Αθήνα, έφτασε σε ένα οικόπεδο. «Δεν είναι το κλειδωμένο συρτάρι, άρχισε να λέει, είναι το γεγονός ότι παράκουσες. Δε θα δούλευες μόνιμα στο αρχείο. Όλα όσα έκανες στη δουλειά τόσο καιρό ήταν άχρηστα. Ήταν μια απλή δοκιμασία. Αν άντεχες δυο μέρες ακόμα χωρίς ερωτήσεις, θα στα έλεγαν όλα. Θα μάθαινες τα πάντα για την εταιρία». Τη διέκοψα και άρχισα τις ερωτήσεις: «Ποια όλα; Ποίοι θα μου τα έλεγαν; Γιατί δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ πριν; Και τι στο διάολο εννοούσε ο κύριος Στέργιος όταν είπε πως θα με εξολοθρεύσουν;». Είχα αρχίσει να την ανακρίνω. Η Τάνια, έτσι την έλεγαν, άρχισε να μου λέει για τον κύριο Στέργιο. Όταν ήταν είκοσι χρονών, ο φίλος του, του είχε βρει μια δουλειά θυρωρού στο γραφείο που δούλευε. Ο προηγούμενος θυρωρός είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο κύριος Στέργιος δέχτηκε, αλλά μετά από μια βδομάδα θέλησε να φύγει. Αιτία ήταν η απόλυση του φίλου του. Εκείνη τη μέρα τον κάλεσε ο κύριος Νίκος στο γραφείο του. Του ζήτησε να μείνει μια βδομάδα ακόμα μέχρι να βρει αντικαταστάτη. Ήταν ο ίδιος υπεύθυνος για την πρόσληψη θυρωρού. Μάλλον όλο το κτήριο πρέπει να ανήκει στον κύριο Νίκο τώρα που το σκέφτομαι. Τέλος πάντων, μετά από δυο μέρες ο φίλος του κύριου Στέργιου σκοτώνεται από έναν κλέφτη. Έτσι τουλάχιστον έδειχναν όλα. Ακατάστατο το σπίτι, ίχνη πάλης και τα μετρητά είχαν κάνει φτερά. Ο τύπος με ένα μαχαίρι καρφωμένο στο στήθος. Ο κύριος Στέργιος την επομένη απέσυρε την παραίτησή του. Κατά καιρούς και σε διάστημα το πολύ μιας βδομάδας πέθαιναν όλοι όσοι είχαν αποφασίσει να φύγουν από την εταιρία. «Και εσύ πως τα ξέρεις όλα αυτά;» ήταν ίσως η πιο φυσική απορία που μπορούσε να έχει κάποιος. «Η μητέρα μου ήταν υπεύθυνη προσωπικού. Με έβαλε στη δουλειά και πέθανε μια πέντε μέρες αφού συνταξιοδοτήθηκε. Ήταν στο εξοχικό και έκανε μπάνιο, όταν ένας τύπος τη χτύπησε θανάσιμα με μια βάρκα. Κανείς δε φεύγει από την εταιρία. Πήρα τη θέση της γιατί με απείλησαν» μου έλεγε τρέμοντας. «Τι κάνουν σε αυτήν την εταιρία;» ρώτησα, πουσάροντας την τύχη μου στο έπακρο. «Καλύτερα να μην σου πω. Κατέβα εδώ και φύγε» μου είπε και δίνοντάς μου μερικά λεφτά συνέχισε: «Μην εξαργυρώσεις σε τράπεζα την επιταγή γιατί θα σε βρουν». Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Έχω ένα παιδικό μου φίλο που είναι στην τροχαία της περιοχής. Είναι ένα από τα λίγα άτομα που εμπιστεύομαι. Δεν του είπα τίποτα. Μόνο τον παίρνω τηλέφωνο κάθε λίγο και τον ρωτάω αν άκουσε για ένα παλιό Φίατ με συγκεκριμένες πινακίδες. Χτες μου είπε πως το βρήκαν σε ένα χαντάκι, καμένο. Διαρροή στην παροχή βενζίνης έλεγε το πόρισμα. Ποτέ δε θα μάθω τι κάνουν σε εκείνη την εταιρία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι και ο τοκογλύφος που έδωσα την επιταγή, είναι και αυτός νεκρός. Το κινητό του είναι βουβό. Δε σου λέω τη διεύθυνση της εταιρίας. Ούτε το τηλέφωνο. Ίσως έτσι να σου σώζω τη ζωή. Το μόνο που σου λέω είναι ακριβώς τι έγραφε η αγγελία: Ζητείται προσωπικό για εταιρία. Ευέλικτα ωράρια, καλός μισθός. Μην χάσετε τέτοια ευκαιρία. Στο τέλος έγραφε ‘προοπτικές εξέλιξης’, αλλά αυτό δε με ένοιαζε αρχικά. Μια προσωρινή δουλειά είναι είχα πει τότε. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σε προειδοποιήσω. Αν δεις πουθενά αυτήν την αγγελία μην απαντήσεις. Κάπου εδώ τελειώνει η ιστορία μου. Είμαι ήδη κοντά μια ώρα στο Ιντερνετ καφέ και μάλλον πρέπει να φύγω. Δεν κάθομαι παραπάνω από δύο ώρες σε ένα μέρος. Προχθές άφησαν όνομα σε ένα ξενοδοχείο και την επομένη παραλίγο να με χτυπήσει αυτοκίνητο. Έκτοτε τρέχω. Οπότε πρόσεχε φίλε αναγνώστη, γιατί αυτοί είναι παντού, και ελέγχουν τα πάντα. Φιλικά ΧΧΧ Edited October 22, 2004 by Bardoulas© Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drunk Elf Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 Γαμάτο, Βάρδουλα. Μου θυμίζει κάτι που είχα διαβάσει παλιότερα αλλά αυτή τη στιγμή δε μπορώ να το θυμηθώ. Θα ψάξω λίγο και θα απαντήσω αν βρώ τίποτα. Well done again. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 Πολύ καλός ο Βάρδουλάς. Πιάνει τέλεεια την ατμόσφαιρα της παράνοιας και της απειλής. Και καταφέρνει να αποφύγει τα σοβαρά συντακτικά/γραμματικά/εκφραστικά λάθη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted October 22, 2004 Share Posted October 22, 2004 Βάρδουλα, εσύ --εννοώ, εσύ ο ίδιος' εσύ ο συγγραφέας, ο Βάρδουλας του sff.gr-- ξέρεις ποιο ήταν το μυστικό της εταιρείας, ρε κατεργάρη; Κατά τα άλλα, ήταν συμπαθητική, αλλά δε με κέρδισε. Θα έχεις καταλάβει, βέβαια, ότι είμαι και λίγακι "δύστροπός" αναγνώστης, οπότε μην το παίρνεις αυτό κατάκαρδα. Αν θέλεις, όμως, να μάθεις γιατί δε με κέρδισε, ο λόγος είναι ο εξής: Η ιστορία είναι πολύ stream of consciousness. Δηλαδή, μια συνεχή ροή πληροφοριών. Θέλεις λίγο περισσότερο ρυθμό. Κι επίσης, το γεγονός ότι δίνεις την εντύπωση πως ούτε εσύ δεν ξέρεις τι έκανε τελικά η εταιρεία είναι κάτι που με απώθησε. Περίμενα ότι, προς το τέλος, θα υπήρχε ένα στοιχείο, που να βάζει, τουλάχιστον, το μυαλό μου σε μια κατεύθυνση σχετικά με το ποιο ήταν αυτό το μεγάλο μυστικό. Αυτή η εταιρεία θα μπορούσε από το να πουλάει ναρκωτικά, μέχρι να καλύπτει εξωγήινους, μέχρι να κυβερνάται από δρακονιανούς... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 Φίλε Η ιστορία σου μου άρεσε πολύ. Έχει μέσα το μυστήριο που γουστάρω. Το ότι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς κάνει αυτή η εταιρεία την κάνει ακόμη πιο καλή την ανάγνωση. Καλογραμένο κείμενο. Και μου άρεσε που απευθύνεσαι στον αναγνώστη με αυτόν τον τρόπο. Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Fatha Posted October 23, 2004 Share Posted October 23, 2004 ΓΑΜΑΤΟ, θεϊκό, άπεχτο Βέβαια δεν είμαι και δύσκολος αναγνώστης αντίθετα απο τον Βάρδο(αλλά μην το χρησιμοποιήσετε ως επιχελιρημα εναντίον μου). Στην αρχή τα έπαιξα γιατι δεν είχα παρατηρήσει οτι είναι στο τοπικ με την συγγραφή. Όσο για αυτό που είπες Βάρδε οτι δεν είχε σκευτεί τί έκανε η επιχείρηση μου άρεσε πιο πολυ έτσι ξεκάρφωτο γιατι έτσι είναι πιο μυστήριο και στο τέλος σου αφήνει ακόμα την γλύκα του μυστηρίου. Άν έλεγε τί έκανε η επιχείρηση 1. υπάρχει κύνδινος αυτό που θα σκευτεί ο συγραφέας να είναι μούφα πχ. καλύπτουν εξωγήινους 2. δεν θα είναι τόσο τρομακτικό μετά το τέλος αφού θα ξέρεις οτι το μυστήριο έχει εξηχνιαστεί 3. οι αναγνώστες δεν θα αγοράσουν το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα για να δουν τελικά τί εγινε με την εταιρία, επίσης δεν θα πάρουν το μεθεπόμενο για να δούν πάλι τι απέγινε η εταιρία γιατί πάλι ο συγγραφέας δεν θα δώσει απάντηση και παέι λέγοντας... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted October 25, 2004 Share Posted October 25, 2004 (edited) Πολύ ωραίο. Κι εγώ, όπως ο Fatha, νόμιζα πως αυτά γίνονταν στην πραγματικότητα αλλά μετά συνειδητοποίησα πως είμαι στη Βιβλιοθήκη... Πάντως μερικές φορές δεν καταλάβαινα ποιος μιλούσε και έπρεπε να ξαναδιαβάσω την σειρά λίγο πιο προσεκτικα. Επίσης νομίζω πρέπει να ξεκαθαρίσεις λίγο περισσότερο το σημείο με τον φίλο του κυρ-Στέργιου. Ίσως όμωσ να είναι και δικό μου λάθος γιατί αυτή τη στιγμή το μυαλό μου πάει να γίνει πολτός από τόσες ώρες φροντηστήριο. Edited October 25, 2004 by King_Volsung Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 25, 2004 Share Posted October 25, 2004 Πολύ, πολύ καλό. Η ατμόσφαιρα είναι βέβαια κάπως παρανοϊκή, αλλα δεν με τρόμαξε... Μια-δυο παρατηρήσεις : Καλό θα ήταν τις σκεψεις του αφηγητή να τις βάλεις σε πλάγια γράμματα, για να γίνεται πιο ευανάγνωστο το κείμενο. Επίσης, σε πολλά σημεία ο τύπος αναρωτιέται διάφορα, και στο τέλος της ερώτησης έχεις βάλει τελεία' ένα ερωτηματικό θα πήγαινε καλύτερα. Κατα τα άλλα, well done! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted October 26, 2004 Share Posted October 26, 2004 Eμ, παιδιά, ίσως να ακουστεί λίγο παρναϊκό, αλλά δε μοιάζει και τόσο απίθανο, σε τελική ανάλυση, δεν νομίζετε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 9, 2005 Share Posted November 9, 2005 To eixa diabasei paliotera. Δεν εχω τιποτα σοβαρο να προσθεσω στους παραπανω.Θα μπορουσες να δωσεις μερικα στοιχεια παραπανω για το τι επαιζε αλλα βεβαια αφου το γραφει το θυμα υποθετω οτι δε θα ηξερε και τιποτα παραπανω.Ωραια θα ηταν να τελειωνε πιο αποτομα,ξερεις...απο βιασυνη! Στα μειον ειναι οτι δεν εχει σεκς και βια!!!!Μουχαχα.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 9, 2005 Share Posted November 9, 2005 Δεν την είχα διαβάσει την ιστορία αυτή. Πράγματι είναι καλά γραμμένη, και η αίσθηση της απειλής και του υποβόσκοντος πανικού, του κυνηγιού είναι παντού εμφανής. Μάλιστα, το οτι χώρισες το κείμενο σε σχετικά λίγες παραγράφους, που σε άλλη ιστορία θα έκανε κουραστική την ανάγνωση κάπως, εδώ λειτουργεί καλά, αφού ο αφηγητής γράφει σχεδόν ξέπνοα μέσα σε ένα Νετκαφέ και έχει λίγο χρόνο. Οπότε αυτό κάνει την ιστορία ακόμα πιο εντυπωσιακή. Πάντως συμφωνώ με τους άλλους. Και γω θα ήθελα έστω κάποιο Hint για το τι γινόταν στην εταιρία αυτή. Ίσως γιατί όπως λέει κι ο πρωταγονιστής σου "η περιέργεια είναι ένα πολύ δυνατό κίνητρο". Θα μπορούσες βέβαια να γράψεις κάποια συνέχεια. 1-2 σημεία που με ξένισαν λίγο ήταν η λέξη "πουσάρεις" και περισσότερο το οτι δεν κατάλαβα τι έκανε η κοπέλα όταν απομακρύνθηκε από το αυτοκίνητο και σε ποιους μιλούσε. Εκτός όμως από αυτά, good job! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted November 10, 2005 Share Posted November 10, 2005 Εγώ συμφωνώ με τον Atrelegis, και μ' άρεσε και το κείμενο. Είναι άμεσο. Έχει κάτι το Λαβκραφτικό. Είναι δημοσιογραφικοπροσωπικοκάτι. Μου αρέσει αυτό. Με πείθει. Γράψε κι άλλα τέτοια. Άρχισε μια νέα θεωρία συνομωσίας - μπορεί να κάψεις αρκετές συνάψεις αρκετών εκεί έξω. Καλή δουλειά! Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted November 10, 2005 Author Share Posted November 10, 2005 Μπορεί να απογοητευτείτε με τη συνέχεια. Είναι μισοτελειωμένη. ΑΝ βρω χρόνο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 10, 2005 Share Posted November 10, 2005 Mπορεί να απογοητευτούμε από τη συνέχεια ΑΝ είναι μισοτελειωμένη, οκ. Αλλά αν βρεις χρόνο να την τελειώσεις, δε νομίζω να απογοητευτούμε καθόλου! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted November 11, 2005 Share Posted November 11, 2005 Άντε ρε αγόρι μου, αφού σε θέλει το συγγραφιλίκι και ο λαός! ENCORE! ENCORE! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eldikinquel Posted November 11, 2005 Share Posted November 11, 2005 Θα συμφωνήσω πως το μέρος που περιγράφεις τι έγινε με το φίλο του Σταύρου δυσκολεύτηκα να το παρακολουθήσω. Όπως επίσης και η λέηει "πουσάρει" με έκανε να κολλήσω στην ανάγνωση. Πάντως εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Η ανάγνωση γίνεται με εξωφρενικούς ρυθμούς, παρ'όλο που δυσκολεύομαι να διαβάζω στην οθόνη του υπολογιστή. Συνήθως κουράζομαι στις πρώτες 10 γραμμές. Πολύ καλή δουλειά αλλά στο τέλος θα μου άρεζε πιο πολύ αν άφηνες ένα υποννοούμενο πως ο ήρωας ξέρει τι γινόταν στην εταιρία (χωρίς όμως να το αποκαλύψει). Ας πούμε θα μπορούσε να είχε ανοίξει το τελευταίο συρτάρι αλλά να μην μας πει τί περιείχε. Αλλιώς μας δίνει την εντύπωση ότι ο συγγραφέας δεν μπορεί να φανταστεί κάτι που θα έπρεπε να φυλάγεται τόσο καλά. Θα σε συμβούλευα (σύμφωνα με τις δικές μου προτιμήσεις πάντα) όταν το συνεχίσεις (πράγμα το οποίο πολλοί σου ζητούν, οπότε καν'το σε παρακαλώ ) να μην αποκαλύψεις το μυστικό, αλλά να το μάθει ο ήρωας μόνο. Καλή συνέχεια, θα περιμένουμε με ανυπομονησία!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted November 13, 2005 Author Share Posted November 13, 2005 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Bardoulas© Είδος: Τρόμος (λέμε τώρα) Βία; Όχι (πολύ...) Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1.179 Αυτοτελής; Οχι. Είναι το 2ο μέρος (και τελευταίο;) Σχόλια: Spoiler Βασισμένο σε WoD. Ο τύπος είναι σε ένα κρυφό μέρος των Tremere. Ο τύπος έχει κάνει ένα χαλάρό Auspex και έχει κρυφτεί στις σκιές. Το διάστημα το οποίο ο ήρωας δε θυμάται, ο Tremere τον έκανε βαμπιρ (το λεγόμενο αγκάλιασμα). Ο ήρωάς μας δεν έχει καταλάβει ακόμα τίποτα. Αλλά σιγά σιγά θα ανακαλύψει Αγαπητέ αναγνώστη, Ελπίζω να με θυμάσαι από την τελευταία φορά. Άργησα λίγο να σου ξαναγράψω γιατί φοβόμουν. Όχι για μένα ασφαλώς. Εγώ ξέρω πως σε λίγο καιρό το πιο πιθανό είναι μην έχω τη δυνατότητα να ξαναγράψω. Φοβάμαι κυρίως για σένα, γιατί αν στα πω όλα, βάζω αυτόματα τη ζωή σου σε κίνδυνο. Αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να μάθει ο κόσμος. Ίσως να υπάρχει και άλλος με το ίδιο πρόβλημα με το δικό μου, και να πει και αυτός την ιστορία του. Αν είμαστε πολλοί, έχουμε πιο πολλές ελπίδες. Είπα πριν πως το πρόβλημα είναι δικό μου. Η αλήθεια είναι πως είσαι και εσύ μπλεγμένος. Όλος ο κόσμος είναι. Είμαστε μπλεγμένοι σε μια σκακιέρα· εμείς είμαστε τα πιόνια και ένας παρανοϊκός σκακιστής παίζει ανελέητο παιχνίδι. Μπορεί να σε μπερδεύουν τα λόγια μου, όμως προσπαθώ μ’ αυτόν τον τρόπο να σε προετοιμάσω. Γιατί αν αυτά που λέω, αν ο τρόπος που τα λέω σου φαίνονται παράξενα, τότε δε θα καταφέρεις να αντέξεις τη συνέχεια. Την τελευταία φορά που σου έγραψα λοιπόν, έτρεχα να ξεφύγω από άτομα που δεν γνώριζα ούτε ποια είναι ούτε γιατί με κυνηγούν. Το μόνο που ήξερα είναι ό,τι σκότωναν και δεν άφηναν πίσω τους το παραμικρό στοιχείο (τώρα βέβαια ξέρω και, μέχρι το τέλος αυτού του σημειώματος θα ξέρεις κι εσύ). Έτρεχα λοιπόν να ξεφύγω από αυτούς. Επειδή όμως τα λεφτά μου τελείωναν, οι επιλογές που είχα ήταν ελάχιστες. Αν ξέμενα τελείως, θα έπρεπε ή να βρω κάπου δουλειά, οπότε και θα με έβρισκαν αργά ή γρήγορα ή να γινόμουν εγκληματίας. Επειδή καμία από τις δυο επιλογές δεν μου άρεσε, σκέφτηκα και μια τρίτη. Μια καθαρή αυτοκτονία, κρίνοντας αφενός από τη σοβαρότητά της κατάστασης, αφετέρου από την κατάληξη όλων όσων έχουν εμπλακεί σ’ αυτήν την ιστορία. Κυρίως της Τάνιας, που δεν είχα σταματήσει να σκέφτομαι. Θα πήγαινα πίσω στην εταιρία. Εκεί που ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Έκανα οτοστόπ μέχρι να φτάσω καθώς, στην περίπτωσή μου θα ήταν ο ασφαλέστερος τρόπος. Μετά από τρεις μέρες ταξίδι, έφτασα εξουθενωμένος πίσω. Εφοδιάστηκα με μερικά αντικείμενα που θα μου χρειάζονταν: λίγο αιθέρα -ας είναι καλά ένας συμφοιτητής μου χημικός μηχανικός που με προμήθεψε, ένα μαχαίρι-πεταλούδα και ένα ψεύτικο αεροβόλο πιστόλι, που έμοιαζε όμως πολύ με αληθινό. Επίσης είχα μαζί μου το ζίπο μου, και ένα αποσμητικό για να κάνω ένα πρόχειρο φλογοβόλο. Πήγα στην εταιρία και περίμενα καρτερικά το βράδυ, τότε που σχολούσαμε. Ένα άλλο πράγμα, που τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ακούγεται λογικό, δουλεύαμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και στα γραφεία δεν έμπαινε ήλιος, γιατί οι περσίδες ήταν κατεβασμένες. Ο δε Στέργιος και ο κύριος Νίκος ήταν πάντα στην εταιρία όταν έφτανα. Τόση σπατάλη ρεύματος, τη στιγμή που έξω ο ήλιος έλαμπε, μου είχε φανεί παράξενη. Για τα έγραφα έλεγαν, να μην καούν. Περίμενα λοιπόν το Στέργιο να βγει με τα κλειδιά της εταιρίας και να κατευθυνθεί προς το αυτοκίνητό του. Του επιτέθηκα πισώπλατα με ένα μαντήλι ποτισμένο με αιθέρα. Σε λίγο ήταν λιπόθυμος και κλειδωμένος μέσα στο πορτ- μπαγκάζ του αμαξιού. Μόλις τελείωνα θα τον έβγαζα και θα είχαμε μια συζήτηση οι δυο μας. Μου είχε φερθεί φιλικά, όμως δεν παύει να είναι με αυτούς. Πάντα νόμιζα πως ήταν μπλεγμένος με τη Μαφία. Ότι η εταιρία ήταν μια βιτρίνα, και γι’ αυτό κανείς δε θα ήθελε να διαρρεύσει τίποτα προς τα έξω. Και γι’ αυτό με κυνηγούσαν και γι’ αυτό υπήρξαν τόσοι θάνατοι μέχρι τώρα. Τελικά τίποτα από αυτά δεν επαληθεύτηκε, αν και ειλικρινά θα το ήθελα πάρα πολύ. Όταν μπήκα μέσα στην εταιρία, έπρεπε πρώτα απ’ όλα να σιγουρευτώ πως αν έφευγα από εκεί μέσα, δεν θα έπρεπε να αφήσω στοιχεία πίσω μου. Έτσι λοιπόν πήγα να σβήσω τις κασέτες από τις κάμερες παρακολούθησης. Θες η τύχη που βοηθά τους τολμηρούς, θες μια διαβολικά προσχεδιασμένη ‘σύμπτωση’, πάτησα ένα κουμπί κατά λάθος και το ασανσέρ κατέβηκε. Τα χρειάστηκα εκείνη τη στιγμή, Μου πήρε ένα δίλεπτο μέχρι να καταλάβω πως το κάλεσα εγώ και δεν κατέβηκε κανείς από πάνω. Πήγα να το τσεκάρω και αμέσως διαπίστωσα πως δεν ήταν το ασανσέρ που χρησιμοποιούσαμε για τους επάνω ορόφους. Μπαίνοντας μέσα είδα ένα μόνο κουμπί. Εκεί κατάλαβα πως δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής. Θα πατούσα το κουμπί όπως και να’χε. Θα ακολουθούσα κάθε βήμα μέχρι το τέλος. Η επιβίωσή μου ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Το βασικότερο ήταν να μάθω τι συνέβαινε. Όταν κατέβηκα κάτω αυτό που αντίκρισα ήταν αποκρουστικό και ταυτόχρονα παράξενο: μια τράπεζα αίματος! Φιάλες με αίμα στοιβαγμένες σε ράφια. Στο βάθος ήταν ένας πάγκος με ελάχιστο φως. Από κει και πέρα το μυαλό δε λειτουργούσε. Πήγα κατ’ ευθείαν στον πάγκο γιατί ήμουν περίεργος, αντί να σηκωθώ να φύγω τρέχοντας. Ένα βιβλίο, δύο φιάλες αίμα και ένα κόκαλο σε ένα μεταλλικό κουτί με εσωτερική επένδυση επένδυση από βελούδο. Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας μου έκανε. Και εκεί χέστηκα πάνω μου: «Πολύ περίεργος δεν είσαι;». Ήταν πίσω μου όλη την ώρα και με κοιτούσε. Δεν είχα πάρει χαμπάρι τίποτα. Πήδηξα πάνω από τον πάγκο, και προσγειώθηκα γονατιστός. Γύρισα να κοιτάξω, αλλά αυτός δεν είχε κουνηθεί καθόλου. «Η περιέργειά σου με ενδιαφέρει. Έχεις προσόντα!» είπε και με πλησίασε. Έβγαλα το πιστόλι και τον σημάδεψα. Επί τη ευκαιρία, ήταν η πιο χαζή κίνηση που έκανα. Ούτε βλέφαρο δεν κούνησε, ούτε καν να ανασάνει απότομα. Παρά μου είπε πως αυτά τα παιχνίδια σπάνια βλάπτουν άτομα σαν κι εμάς. Σαν ποιους γαμώτο; Τι στο διάολο ήταν αυτός; Κατάχλωμος, σα να είχε βγει από τον τάφο του και τόσο ήρεμος που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν άνθρωποι με παγωμένο αίμα. Πέταξα το πιστόλι και έβγαλα το μαχαίρι. Όχι για να του επιτεθώ, σιγά μην έκανε τίποτα η πεταλούδα. Τρύπησα δυο φιάλες και όπως είχα φανταστεί ταράχτηκε. Ή μάλλον, τσαντίστηκε. «Ηλίθιε! Για σένα είναι αυτά!» είπε φωνάζοντας και χίμηξε κατά πάνω μου. Έριξα κάτω το έπιπλο με τα ράφια και έτρεξα. Αυτός δεν έδωσε σημασία, παρά συνέχισε να με κυνηγά. Είχα ένα μικρό προβάδισμα όμως. Έβγαλα τον αναπτήρα και το σπρέι και έκανα επί τόπου μεταβολή. Είχε φτάσει ακριβώς μπροστά μου όταν το άναψα και η φλόγα του έκαψε τη μούρη. Όμως, καλός μαλάκας κι εγώ, παραπάτησα και έπεσα. Χτύπησα το κεφάλι μου και από εκεί δε θυμάμαι πολλά. Η μνήμη μου επαναλειτούργησε όταν βρέθηκα μπροστά στο αυτοκίνητο. Ο κύριος Στέργιος έλειπε, όμως τα κλειδιά ήταν πάνω στη μίζα. Χωρίς δεύτερη σκέψη το πήρα. Ίσως φίλε μου, που νομίζεις πως διαβάζεις τα λόγια ενός τρελού, ίσως το αίμα να είναι το καινούριο χρήμα. Ίσως εκείνος ο τύπος να ήταν παρανοϊκός. Ένας παρανοϊκός όμως που είχε σκοτώσει αρκετούς και είχε τα κοννέ για να σκοτώσει ακόμα περισσότερους. Ίσως να είναι κι άλλοι σαν κι αυτόν. Δεν ξέρω σίγουρα. Τώρα ξέρεις ό,τι ξέρω. Αν σου συμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο, θυμήσου με. Αν έχεις βιώσει κάτι παρόμοιο, τρέξε. Εγώ τρεις μέρες τώρα τρέχω και κρύβομαι. Ταξιδεύω νύχτες για ασφάλεια και τις μέρες κρύβομαι. Από το άγχος μου δεν τρώω· ό,τι τρώω το ξερνάω. Ώρες ώρες νομίζω πως θα τρελαθώ τελείως, πάντα όμως την τελευταία στιγμή κρατιέμαι. Και όσο και να πίνω, έχω μια καταραμένη δίψα. Κάθε βράδυ που ξυπνάω, γίνεται όλο και πιο δυνατή. Όμως δεν έχω χρόνο για να σκεφτώ. Μόνο για να τρέχω Φιλικά ΧΧΧ Edited November 13, 2005 by Bardoulas© Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted November 13, 2005 Share Posted November 13, 2005 Ήταν ωραίο Βάρδουλα, αλλά να σου πω την αλήθεια προτιμώ το πρώτο μέρος μόνο του... μπορεί να συνέχισες στην ίδια ατμόσφαιρα και ίδιο στυλ, αλλά έχει κάτι το δεύτερο μέρος που δε μου αρέσει. Μερικές παρατηρήσεις: Έτσι λοιπόν πήγα να σβήσω τις κασέτες από τις κάμερες παρακολούθησης. so simple? λίγο αιθέρα -ας είναι καλά ένας συμφοιτητής μου χημικός μηχανικός που με προμήθεψε, ένα μαχαίρι-πεταλούδα και ένα ψεύτικο αεροβόλο πιστόλι, που έμοιαζε όμως πολύ με αληθινό. Επίσης είχα μαζί μου το ζίπο μου, και ένα αποσμητικό για να κάνω ένα πρόχειρο φλογοβόλο. και Έβγαλα τον αναπτήρα και το σπρέι και έκανα επί τόπου μεταβολή. Είχε φτάσει ακριβώς μπροστά μου όταν το άναψα και η φλόγα του έκαψε τη μούρη. Αυτά τα δύο σημεία μου κακοφάνηκαν πάρα πολύ... Για το πρώτο: ε πες και κάτι παραπάνω για το πως πήρε τον εξοπλισμό αυτό. π.χ. ότι επιχείρησε να πάει σπίτι του για να τα πάρει αλλά κάτι συνέβη (όχι απαραίτητα το "κακό συναπάντημα" --μπορεί απλώς να καταλάβαινε πως κάποιος τον παρακολουθούσε, ή μπορεί να έβρισκε το σπίτι του άνω κάτω). Και για το δεύτερο: δε ξέρω ρε συ... πολύ "γκάου" σκηνή μου φάνηκε. Λίγο το ότι δε κολλάει στο στυλ με τα υπόλοιπα, λίγο το ότι είναι ποζεριά το φλογοβόλο, λίγο το δεν-ξέρω-και-'γώ-τι... Πολύ ωραίο, αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερο. Άντε, περιμένω και την άλλη συνέχεια (πάντως το ξαναλέω, το πρώτο από μόνο του μου άρεσε περισσότερο) ps. Το spoiler δε το διάβασα, δε ξέρω τι παίζει (αν και έχω ψιλο-ψιλιαστεί). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 13, 2005 Share Posted November 13, 2005 Εγω διαβασα το σποιλερ και μετα απο αρκετη ωρα το κειμενο... Κι εγω το προτιμουσα ως αυτοτελες αλλα καλα συνεχιζεις-δεν το χαλας. Εβαλες και βια μπαγασικο ε; " Θα ακολουθούσα κάθε βήμα μέχρι το τέλος" " Ώρες ώρες νομίζω πως θα τρελαθώ τελείως, πάντα όμως την τελευταία στιγμή κρατιέμαι"(εγω κρατιεμαι να μηνπαω τουαλετα,κρατημα για τρελα...) Ασχημη εκφραση x2 Που ηξερε ο τυπος οτι ο κακος ηταν πισω του ολη την ωρα ρε;Αφου δεν υπαρχει κατι που το δειχνει και ο ηρωας διηγειται σε πρωτο προσωπο...ειναι λαθος. "Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας μου έκανε" Χε,χε... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 13, 2005 Share Posted November 13, 2005 To δεύτερο μέρος είχε ενδιαφέρον, αλλά μου φάνηκε ότι το ζορίζεις αρκετά. Το ότι ο ήρωάς μας κουβαλά ένα αυτοσχέδιο φλογοβόλο είναι μία από τις (αρκετές) υπερβολές της ιστορίας. Υπάρχουν και άλλες όμως: για παράδειγμα το τέλος, όπου ξεχνάς να αναφέρεις κάποιες λεπτομέρειες. Επίσης, δε θα ήταν λογικό να τον άφηνε, με βάση τα όσα λέει το spoiler, αλλά θα τον είχε εντάξει στην ιεραρχεία, όπως έπρεπε να κάνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Bardoulas© Posted November 14, 2005 Author Share Posted November 14, 2005 (edited) Ώρες ώρες νομίζω πως θα τρελαθώ τελείως, πάντα όμως την τελευταία στιγμή κρατιέμαι Για να μην πέσει σε frenzy. Πάει να τρελαθεί, αλλά ρίχνει μια καλή ζαριά και το αποφεύγει. Που ηξερε ο τυπος οτι ο κακος ηταν πισω του ολη την ωρα ρε;Αφου δεν υπαρχει κατι που το δειχνει και ο ηρωας διηγειται σε πρωτο προσωπο...ειναι λαθος. Το κείμενο το έγραψε αφού πήρε λίγο από το αίμα του Βαμπιριού. Είναι λογικό να έχει λίγη από την πιο πρόσφατη επιφανειακή μνήμη του (νομίζω δηλαδή) Nihilio, το πρώτο μέρος είναι background του χαρακτήρα μου στο Vampire (που υποτείθεται πως θα ξεκινούσα). Μετά από αρκετό καιρό (από τότε που έγραψα την ιστορία) , ξεκίνησα να παίζω. Μέχρι τότε άλλαξα γνώμη για το χαρακτήρα που θα έπαιζα. Αλλά το background το κράτησε ο άλλος παίκτης. Το πρώτο μέρος γράφτηκε εξ' ολοκλήρου σαν ιστορία, το δεύτερο παίχτηκε σαν session. Είναι λογικό να έχει λούπες. Οι κασσέτες ας πούμε σβήστηκαν με μια καλή ζαριά (πιο εύκολα απ' όσο φαντάστηκες King Volsung). To γιατί δεν εντάχθηκε στην ιεραρχία...ε, εξηγείται μετά από 8 ώρες session. Εγώ πάντως σας είπα πως θα απογοητευτείτε ΥΓ: Όσο για το φλογοβόλο, το έχετε δοκιμάσει ποτέ; Edited November 14, 2005 by Bardoulas© Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted November 14, 2005 Share Posted November 14, 2005 Πολύ καλές και οι δύο... (μα τι λέω αφου είναι μία)... τον κακομοιρη τι τραβηξε.. πές το τόσο καιρό κι έψαχνα για δουελιά !!! Πολύ hide & seek πάντως, πολύ καλό !!! Γουέλ Ντάν , ήταν απο τις ιστορίες τρόμου που αγάπησα ιδιαίτερα !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 13, 2011 Share Posted January 13, 2011 Πολύ καλό. Για όσους το χρειάζονται, στο ποστ #17 υπάρχει και η συνέχεια. Όπως συμβαίνει συχνά, είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που όλοι ζητούν "κι άλλο" και όταν το πάρουν, ξινίζουν τα μούτρα τους. Κάντε όπως νομίζετε. Το αρχικό κείμενο στέκεται μια χαρά μόνο του. [Εξερευνάτε τη βιβλιοθήκη του φόρουμ.];) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.