Star (Wars) Memories.

[Oberon]

Σε μια κλίμακα από το 1 ως 10, με 1 τις σειρές/ταινίες που θεωρώ "ε, καλούτσικες" και 10 αυτό που θεωρώ το "απόλυτο αριστούργημα που μου άλλαξε τη ζωή", η ταινία Starship Troopers είναι στο -10, η σειρά X-Files είναι στο 1,5, το Babylon 5 στο 5, η ταινία Contact στο 9,2, το Star Trek γενικά στο 9,1 και το Star Wars στο 9.

Οι μικρές διαφορές ανάμεσα στα 3 τοπ μου, δεν οφείλονται τόσο σε προτίμηση αλλά περισσότερο στη μεγαλύτερη ενασχόληση και επαφή με φανς π.χ. του Σταρ Τρεκ αντί του Star Wars, αλλά και στη μεγαλύτερη έκρηξη πάθους που ένιωσα με την ταινία Contact που τη θεωρώ την καλύτερη ταινία ε.φ. όλων των εποχών και από τις πιο αδικημένες, κάτι που με κάνει να της έχω ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία.

 

Όμως μιλώντας για πάθος δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό που ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά το αρχικό Star Wars τότε στα 1977.

Λίγους μήνες πριν, το καλοκαίρι του 1977, σε μια από τις συνήθεις βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας προς αναζήτηση Αμερικανικών κόμικς (κυρίως του Legion of Super-Heroes βέβαια) στα περίπτερα με ξένο τύπο -  μια που τότε η ιδέα ενός comic shop ήταν ένα όνειρο από ένα γαλαξία πολύ, πολύ μακριά -  έτυχε να περάσω μπροστά από τον κινηματογράφο Απόλλων στη Σταδίου.

Μια μικρή αφισούλα έδειχνε στα "πολύ προσεχώς" - δηλαδή προς το χειμώνα - μια ταινία με το όνομα "Star Wars".

 

 

Δεν έδωσα περισσότερη προσοχή εκτός από ένα "mental note" να πάω φυσικά να τη δω όταν θα ερχόταν. Γυρνώντας σπίτι άρχισα να διαβάζω τα κόμικς που πήρα, και έβαλα στο κασσετοφωνάκι που είχα να ακούσω τη Γαλάζια Ραψωδία του Γκέρσουιν, ένα συχνό "soundtrack" όταν διάβαζα κόμικς ή κανένα βιβλίο ε.φ (την οποία ακούω και αυτή τη στιγμή).

Θυμάμαι πως αφαιρέθηκα και ξαφνικά ήρθε στο νου μου η αφίσα η οποία με έναν παράξενο τρόπο συνδυάστηκε με τη μουσική που άκουγα. "Είδα" την εικόνα του εαυτού μου να κάθεται σε ένα σκοτεινό κινηματογράφο και να βλέπει το Star Wars με τη μουσική είτε να μοιάζει με τη Rhapsody in Blue είτε να μου προκαλεί πολύ παρόμοια και "φευγάτα" συναισθήματα! Τα ιδιότυπα "δικά μου" συναισθήματα που σχετίζονται με άλλους κόσμους και καταστάσεις...

 

Πέρασαν μήνες, πλησίασαν τα Χριστούγεννα του 1977 και έμαθα πότε θα ήταν η πρεμιέρα του "Πόλεμου των Άστρων". Πήγα με τον αδελφό μου κάποιο Σάββατο ή Κυριακή. Δε θυμάμαι καν αν ήταν στην πρεμιέρα ή 1-2 μέρες μετά, αλλά δεν έχει και σημασία.

Αν θυμάμαι καλά, και νομίζω πως θυμάμαι, πήγαμε στο Ράδιο Σίτυ στην Πατησίων που ήταν και πιο κοντά στο σπίτι μου τότε, και είχε και αυτό το νέο σύστημα "dolby stereo".

H αίθουσα ήταν κατάμεστη. Κάτσαμε στις πρώτες σειρές. Σκοτείνιασε.

 

20th Century Fox.

 

A long time ago in a galaxy far, far away...

 

Μια υπέροχη συγχορδία...

 

STAR WARS

 

To θέμα του Star Wars ξεκινά όπως και το roll-up.

 

It is a period of civil war.

Rebel spaceships, striking

from a hidden base...

 

Kαι εξαφανίζομαι μέσα σε...σε τι άραγε?! Ήξερα πως αυτή την ταινία θα τη λάτρευα! Ο κόσμος χάθηκε όπως χανόταν πάντοτε εκείνη την εποχή όταν διάβαζα ή έβλεπα κάτι που αγαπούσα.

 

Και μετά το Star Destroyer! Αυτό το γιγαντιαίο, αλλόκοτο, απόλυτα φουτουριστικό, εξωγήινο, αληθινό διαστημόπλοιο.

 

Ιερές στιγμές.

 

Leia, Luke, Darth Vader, Obi-Wan, Han Solo, Υoda, C3PO, R2-D2, φωτόσπαθα, Jedi, οι διπλοί ήλιοι του Tattooine, η καντίνα στο Μos Eisley, η καταστροφή του Alderaan, το Death Star, το Millenium Falcon!

Και εκεί που δεν μπορούσε να χωρέσει η φαντασία μου κάτι πιο όμορφο και πιο υπέροχο, ήρθε το απόσμενο.

 

Το Millenium Falcon ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός και μπαίνει στο υπερδιάστημα. Τα άστρα γίνονται μια έκρηξη από κατάλευκες γραμμές που γεμίζουν την οθόνη του πλοίου, η υφή της πραγματικότητας διαλύεται, το σκοτάδι του ουρανού χάνεται και διαλύεται σε ένα λευκό φως ενώ το πλοίο εξαφανίζεται με....ναι...με την ταχύτητα του φωτός!!

 

Όλος ο κινηματογράφος ένα σώμα, ένα συλλογικό "Ωωωωωωω" με κομμένη την ανάσα, ποτέ δεν είχα νιώσει κάτι τέτοιο, ούτε ξαναένιωσα ανάμεσα σε τόσους άγνωστους ανθρώπους, πότε δεν είχα δει κάτι τόσο όμορφο.

 

Η ταινία φτάνει στο τέλος της, η πριγκίπισα Leia δίνει τα παράσημα, χαμογελούν, πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.

Φεύγουμε και νιώθω να αντηχούν όλα αυτά μέσα μου σαν να είμαι κάποιο είδος γκονγκ, δεν βλέπω ούτε τα φανάρια στο δρόμο, ευτυχώς είναι ο αδελφός μου μαζί που αν και ενθουσιασμένος δεν είναι σε τέτοια κατάσταση έκστασης όπως εγώ και φροντίζει να με κρατά στο έδαφος για να μην απογειωθώ σαν μπαλόνι γεμάτο ήλιον ή να μη με πατήσει κανένα αυτοκίνητο.

 

Παρακάλι για έξτρα χαρτζιλίκι από τους γονείς, υποσχέσεις του στυλ "δε θα ξαναζητήσω ποτέ τίποτα" και βλέπω την ταινία άλλες 4 φορές.

 

Με τα χρόνια, αν και είδα και τις άλλες ταινίες με σχεδόν ίδιο ενθουσιασμό όπως την πρώτη, και μην γνωρίζοντας άλλους φανς, το Star Wars έγινε κάτι σαν παρελθόν όπως είχε γίνει και το Σταρ Τρεκ στο τέλος των 70s για μένα. Αλλά παρέμεινε πάντα κάτι πολύ αγαπημένο και πολύ δικό μου. Η αληθινά κλασσική μουσική του ήταν πάντα, και είναι, κάτι μου με εμπνέει πάρα πολύ.

 

Αν και ήξερα πως έβγαιναν κόμικς με το Star Wars κάποια στιγμή είτε δεν τα εύρισκα πια, είτε δε με ενδιέφεραν τόσο. Η έμφαση είχε πάει προς το Σταρ Τρεκ, ειδικά το Next Generation.

 

Μέχρι που ήρθε το τέλος της δεκαετίας του 90 και η δεύτερη τριλογία ξεκίνησε με το Phantom Menace. Το βλέπω στη Θεσσαλονίκη με φίλους. Και πάλι καθώς σβήνουν τα φώτα και πέφτουν οι τίτλοι, και πάλι η μουσική, και πάλι το ίδιο sensation. Που είμαι? Στο Ράδιο Σίτυ της Αθήνας στα 1977 ετών 15, ή στο Ράδιο Σίτυ της Θεσσαλονίκης στα 1999 ετών 37?

 

Αλλά δεν έχει σημασία.

 

Αυτό που έχει σημασία είναι πως η αγνότητα με την οποία στην αρχική τριλογία συμπληρώναμε τα κενά - όπως η γνωστή αλλά αθέατη Γαλαξιακή Πρωτεύουσα - τώρα πια με την τεχνολογία των υπολογιστών είναι εκεί μπροστά μας. Ο πανέμορφος "Σπινθηροβόλος", ο πλανήτης Coruscant!

Αλλά και τόσα άλλα που είτε τα λίγα χρήματα, είτε η ακατάλληλη τεχνολογία δεν μάς άφησε να δούμε στην αρχική τριλογία. Eίναι το όραμα του Lucas, οι εικόνες που "ταξίδευαν" από ένα απόμακρο παρελθόν ενός γαλαξία πολύ, πολύ μακριά, και έρχονταν στο νου του, αλλά και στο νου όλων των άλλων συγγραφέων, καλλιτεχνών κλπ, τώρα μπορούσαν αυτούσιες να μεταφερθούν στην οθόνη μεταφέροντας και το δικό μας όνειρο ακόμα πιο μακριά.

 

Όλα αυτά όμως, μόνο για όσους από μας μπορούσαμε ακόμα να ονειρευτούμε όπως ονειρεύονταν όλα αυτά τα παιδιά που έβλεπαν για πρώτη φορά μια ταινία Star Wars.

Ναι, το σενάριο είχε "κενά", ναι το Phantom Menace είχε και μερικές "παιδικές σκηνές", αλλά όχι! Δεν ήταν η αρχική τριλογία καλύτερη και πιο μαγευτική. Ήταν και η δεύτερη. Η διαφορά είναι μόνο πως εμείς ίσως δεν μπορούμε να μαγευτούμε με τον ίδιο τρόπο ξανά όπως τότε παλιά και νομίζουμε πως "πάει, χάλασε το Star Wars. Tότε παλιά μπλα...μπλα..μπλα...".

 

Αmidala, Anakin, Qui-Gon Jinn, ο Οbi-Wan νεαρός "padawan", Coruscant, Naboo, Jedi Council, φωτόσπαθα, υπέρλαμπροι και σκοτεινοί κόσμοι, η Δύναμη!! Η Δύναμη που τόσο μοιάζει με το Tao των Ταοιστών και κατά κάποιο τρόπο και με την αιθερική "πράνα" των Ινδουιστών και Βουδιστών.

 

Και το γιγαντιαίο Expanded Universe του Star Wars, που είναι μέρος του "Κανόνα". Βιβλία, κόμικς (με άφθαστο συχνά σχέδιο), μυθιστορήματα που εξερευνούν χιλιάδες χρόνια και εκατοντάδες χαρακτήρες στο σύμπαν του Star Wars. Προσεγμένα πάρα πολύ, τα μυθιστορήματα και τα κόμικς του Star Wars είναι από τα καλύτερα στο είδος τους και σχεδόν ποτέ δεν ξεφεύγει κάποια "πατάτα". Ένα σύμπαν τόσο ζωντανό, κι ας μην το θεωρούν "science fiction" κάποιοι αλλά "space fantasy" ή light entertainment κλπ κλπ.

 

Και υπάρχει μέλλον ακόμα. Πολύ μέλλον. Η νέα σειρά με cgi το Φθινόπωρο και η live action tv series του χρόνου. Θα είμαι εκεί και πάλι στα 2009 - Τhe Force willing - ετών 47.

Edited January 27, 2008 by Dain

[Darkchilde]

Θυμάμαι ότι πρωτοείδα το Star Wars: A New Hope σε βιντεοκασσέτα. Την είχα νοικιάσει τότε από το video club στο Μινιόν στην Πατησίων. Την κράτησα μία εβδομάδα, και την βιντεοκασσέτα την κουβαλούσα παντού μαζί μου. Όπου είχανε βίντεο εκτός σπιτιού, τους ρωτούσα να την βάλω να δώ έστω και τις αρχικές σκηνές... Την δεύτερη ταινία την είδα και αυτή σε βιντεοκασσέτα.

 

Την τρίτη όμως πήγα στο σινεμά. Με την αδελφή μου την Τίνα και τον πατέρα μου. Η μόνη φορά που ο μπαμπάς μας πήγε σινεμά. Και στην σκηνή όπου ο Luke Πολεμάει το Rancor, Χαλάει η ταινία. Μπου και αποδοκιμασίες από το σινεμά. Χάσαμε μερικά δευτερόλεπτα από την ταινία, αλλά τελικά είδαμε την υπόλοιπη.

 

Τώρα τις έχω όλες σε βιντεοκασσέτες και DVD (και στις 2 εκδόσεις: αρχικές όταν πρωτοβγήκαν στο σινεμά και remastered που βγήκαν στην δεκαετία του '90, πριν τα prequels.)

[DinoHajiyorgi]

Μακάρι να είχα να προσθέσω μια εξίσου ειδυλλιακή αφήγηση, όμοια με τις δικές σας, για την πρώτη μου επαφή με το Star Wars. Δύσκολα τα «πέτρινα μου χρόνια» στη Χαλκίδα, και τα περισσότερα σας τα έχω γράψει σκόρπια και αλλού.

 

Να πω όμως πως, σαν κι εσάς, ήμουν δοχείο έτοιμο να δεχτώ αυτή την μαγεία. Γι αυτό και δεν ξεχνώ την πρώτη μου επίγνωση του «κάτι έρχεται»! Ήταν ένα εξώφυλλο στον Ταχυδρόμο, οι C3-PO και R2-D2 πόζαραν μαζί για τον φακό στην έρημο του Τατουίν. Το άρθρο μιλούσε για την νέα ταινία που σάρωνε τα πάντα στην Αμερική, κι εγώ, σαν ντόπιος στην Παπούα, διάβαζα για πρώτη φορά κάτι για το οποίο δεν είχα πληροφορίες από πουθενά αλλού, και δεν θα είχα για αρκετόν καιρό ακόμα. Μετά ήρθαν τα οπισθόφυλλα του Κάπτεν Αμέρικα και Σπάιντερ-Μαν με την υπέροχη αφίσα της ταινίας που κοίταζα αχόρταγα.

 

Τώρα διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά έχω και είχα την εντύπωση πως το Ράδιο Σίτυ (τελείως γκανγκστερικά κατά την γνώμη μου) είχε αποκλειστικότητα στην προβολή της ταινίας για έναν χρόνο τουλάχιστο, μέχρι να το αλλάξει με το Close Encounters. Τέλος πάντων, για έναν χρόνο η ταινία δεν ήρθε ποτέ στην Χαλκίδα. Όποτε κατέβαινα Αθήνα με την μητέρα μου, πηγαίναμε στη ξαδέρφη της που ζούσε κοντά στην πλατεία Κολιάτσου. Είχα την ευκαιρία να βλέπω τις φωτογραφίες έξω από το Ράδιο Σίτυ και να μου τρέχουν τα σάλια. Όταν ρωτούσα τον εξάδελφο μου για να κάναμε κάτι για να μπορέσω να δω την ταινία, μου παρουσίαζε την διαδικασία αγοράς του εισιτήριου, εξασφαλίσεως θέσης και θέασης του έργου όμοια με αίτηση ακρόασης με τον Πάπα. (Γιατί με τον ξάδερφο έτυχε να τρέξουμε να δούμε άλλα έργα στην Αθήνα, ταινίες όπως «Ο Πιθηκάνθρωπος του Πεκίνου» και το «Ελάτε να Σας Δείρουμε»!) Έμεινα με την λαχτάρα, το Πόλεμος των Άστρων μου ήταν απαγορευμένο καθώς το Ράδιο Σίτυ την είχε δει πολύ Σκάλα του Μιλάνου. Αυτό τέλος πάντων μου μετέδωσε ο ξάδελφος.

 

Όταν η ταινία βγήκε και στις άλλες αίθουσες, πάλι δεν ήρθε στην Χαλκίδα. Αυτά ήταν τα χρόνια που δεν μπορούσα να κατέβω μόνος μου στην Αθήνα. Και αν ήταν να δω ταινία έπρεπε να έχω να μείνω μετά το βράδυ σε κάποιον συγγενή. Και η θεία ήταν ο μοναδικός πιθανός σύνδεσμος. Ένα καλοκαίρι λοιπόν, να ο Πόλεμος των Άστρων σε μια αίθουσα κάπου στην Κολιάτσου. Ήταν ένα περίεργο σινεμά, χειμερινό, που το καλοκαίρι άνοιγαν τον πίσω τοίχο σαν πόρτα του γκαράζ και συνέχιζε σε κήπο με χαλίκι όπου πρόσθεταν πλαστικές καρέκλες. Εκεί είδα για πρώτη φορά το Star Wars, με μια τρικλοποδιά όμως που μου έκοψε λίγο την μαγεία. Μέχρι να βρούμε την αίθουσα…χάσαμε την αρχή του έργου. [Όσοι είστε μαζί μου σε αυτό…ΤΟ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ, the absolute worst! Την σήμερον ημέρα απλά αρνούμαι να μπω μέσα.] Ψάχναμε δηλαδή που θα καθίσουμε όταν ο Βέηντερ έσπαγε τον λαιμό του άντρα που ανέκρινε στο σκάφος της Λέια. Σε κάτι τέτοιο έχω μόνο μια λύση για παρηγοριά. Δεν κάθομαι στην επόμενη προβολή για να δω μέχρι εκεί «που μπήκαμε» αλλά βλέπω ξανά ολόκληρο το έργο. Αυτό κι έκανα. Άφησα το ξάδερφο να φύγει στο «εδώ μπήκαμε» και του είπα πως θα τον δω μετά το τέλος του έργου.

 

Και εδώ έχω το παράπονο. Δεν θυμάμαι εκείνη την πρώτη μου θέαση σαν συγκλονιστική, μαγική, να νιώθω να μου αλλάζει το σύμπαν κλπ. Αυτό έγινε σταδιακά αργότερα. Νιώθω όμως πως φταίνε οι συνθήκες που μου στέρησαν την πρώτη εκείνη χαρά. Ίσως μια κάποια καταπιεσμένη οργή. Όλη αυτή η αναμονή, το φτύσιμο στη διάρκεια της αναμονής, οι τρικλοποδιές, γαμώτο δηλαδή! Το πιο απλό πράγμα, αγοράζω εισιτήριο-βλέπω έργο, ούτε για αστροναύτης να πήγαινα. Σαν να την μισούσα που με είχε στο περίμενε αυτή η ταινία που την έβλεπα τώρα σαν γυφτάκι, θεατής τελευταίας κατηγορίας.

 

Μήνες μετά, μέσα στον χειμώνα, ήρθε και στην Χαλκίδα. Πήγα να το δω δυο φορές, την μία έκατσα και για τις δύο παραστάσεις. Ο σινεμάς ήταν άδειος. Πριν την ταινία, παιζόταν-σε ελληνική αφήγηση- το πρώτο teaser των Στενών Επαφών, αυτό που έδειχνε σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους συντελεστές του έργου και το μοναδικό πλάνο με τον δρόμο και την λεζάντα «δεν έχετε ξαναδεί ποτέ κάτι παρόμοιο» ή κάτι τέτοιο. Αργότερα όταν ήρθε το CE3K στην Χαλκίδα, παιζόταν μία βδομάδα σε φίσκα αίθουσα.

 

Να σημειώσω το παράδοξο πως και το καλοκαίρι που είδα για πρώτη φορά τον Πόλεμο των Άστρων στην Αθήνα και μετά στην Χαλκίδα, δεν ξέρω αν ήταν η ίδια κόπια, και τις δύο φορές όμως έλειπαν τρεις σκηνές από το φιλμ. 1) Η σκηνή που οι Τζάβας, αφού έστειλαν τον R2-D2 στην ρουφήχτρα, ανεβαίνουν τα σκαλιά του οχήματος τους και μετά βλέπουμε πως το όχημα να κινείται στην έρημο. 2) Οι αυτοκρατορικοί φρουροί στην έρημο του Τατουίν, δίπλα στο σκάφος διαφυγής, και ένας από αυτούς καβάλα στη σαύρα. Αυτά τα είχα δει σε φωτογραφίες στα ξένα περιοδικά και είχε και διαφημιστικό που πουλούσαν το όχημα των Τζάβας και νόμιζα πως ήταν η μόνη φορά που το έβλεπε κανείς ολόκληρο. Και 3) Η σκηνή ανάκρησης της Λέια από τον Βέηντερ, με την σφαίρα και την σύριγγα. Ε, αυτό ήταν στο trailer! Που στο διάολο είχαν πάει αυτές οι σκηνές. Αυτή η μία πετσοκομμένη κόπια κυκλοφορούσε στην Ελλάδα ή είχε πέσει μυστήριο ψαλίδι σε όλες;!

 

Εκείνη την εποχή γνώρισα έναν φίλο του αδερφού μου, τρία χρόνια νεότερου μου, Αθηναίος που περνούσε τα καλοκαίρια του στην Χαλκίδα. Έγινε και δικός μου φίλος ο Στέλιος, και είναι ακόμα, ήταν και στην ανάγνωση του διηγήματος μου στο Φαεινόν. Έγινε μανιακός οπαδός του Star Wars από τις κουβέντες και μόνο που κάναμε. Αγόραζα τότε Famous Monsters, Starlog και άλλα ξένα περιοδικά με άφθονο οπτικό υλικό. Η πρώτη φορά που ο Στέλιος είδε τον Πόλεμο των Άστρων ήταν στον τοίχο του σπιτιού μου, όταν αγόρασα την 18λεπτη εκδοχή του σε Super 8, with Sound and in Color. Ένα καλοκαίρι ένας κινηματογράφος κόλλησε στον τοίχο του φωτογραφίες από την ταινία για ΠΡΟΣΕΧΩΣ. Μείναμε με την χαρά γιατί δεν το φέρανε ποτέ.

 

Δώσαμε όμως ραντεβού με τον Στέλιο. Στην Αθήνα έμενε δίπλα στον Άγιο Ελευθέριο. Χειμώνα του 80-81, στο Σινέ Νίτσα, κοντά στον σταθμό των Κάτω Πατησίων, είμασταν εκεί, εγώ, ο αδερφός μου και ο Στέλιος για το Empire Strikes Back. Πρώτοι στην πρώτη προβολή, με τον μπάρμπα που ανέβαζε βαριεστημένος τα ρολά να μας κοιτάζει καχύποπτα. Το είδαμε εμείς οι τρεις και άλλοι δύο, ένας παππούς με τον εγγονό του. Καθίσαμε και στην επόμενη παράσταση, να’ρθαν άλλοι πέντε-έξι.

 

Τον Μάιο του 1983 φίλοι μου…the eagle landed! Μπήκα σε ουρά για να δω το Return of the Jedi σε κεντρικό σινεμά στο Los Angeles. Μια ουρά που διέσχιζε τετράγωνα, μια ουρά από μόνη της φεστιβάλ, με τροβαδούρους, ταχυδακτυλουργούς, κοστουμαρισμένους και άλλους τρελούς, να συζητάμε μεταξύ μας σαν να γνωριζόμαστε. Οι πρώτοι της ουράς είχαν κατασκηνώσει έξω από τον σινεμά μέρες πριν αρχίσει να προβάλλεται η ταινία. Η αίθουσα γεμάτη, να μετρούν όλοι αντίστροφα για να σβήσουν τα φώτα, και να μην ακούς νότα από τις πρώτες νότες του Τζον Γουίλιαμς από τις τσιρίδες μας. Δάκρυσα μόνο που πληκτρολόγησα αυτές τις γραμμές.

 

Τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου, 7 μήνες μετά(!), ήρθα Ελλάδα για τις γιορτές, σίγουρος πως θα δω ξανά την ταινία με τον αδερφό μου. Όχι όμως. Σε μια αίθουσα μόνο στην Αθήνα βρήκαμε φωτογραφίες του Jedi για ΠΡΟΣΕΧΩΣ. Πέτρινα χρόνια.

[DinoHajiyorgi]

Bump γιατί με έπιασε μια νοσταλγία. Πόσοι από τους νεότερους το πρωτοείδαν δυστυχώς δε βίντεο ή διβιδί;

[Oberon]

Ίσως να το είδαν σε κάποιο από τα reissues στον κινηματογράφο?

[Mort13]

Είδα πρώτο το RotJ σε θερινό σινεμά στο Λουτράκι, μάλλον το 83 αλλά παίζει και να ήταν 84 ή 85, δεν θυμάμαι... Τα άλλα δύο τα είδα στο βίντεο (άπειρες φορές, αφού ο υπάλληλος στο βίντεο-κλαμπ με είχε μάθει και κάθε φορά που έμπαινα μέσα ρώταγε "ποιό από τα 3 αυτή τη φορά;") λίγα χρόνια μετά και ανάποδα, δηλαδή είδα την τριλογία με σειρά RotJ-TESB-SW! Αλλά είδα πολλά χρόνια μετά και τα 3 Special Edition στο σινεμά, στο Αθήναιον.

[DimitrisX]

Πέραν των επεισοδίων 1-2-3 και των επανεκδόσεων των 4-5-6, τα οποία είδα στον κινηματογράφο κάμποσες φορές (για DVD δεν το συζητώ :tongue:), θυμάμαι να μας πηγαίνει ο πατέρας μου σε θερινό κινηματογράφο για την "Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται" και την "Επιστροφή των Jedi".

Το "Μια Νέα Ελπίδα" το είδα για πρώτη φορά σε μαγνητοσκόπιο σε φιλικό σπίτι, ζητώντας από τον οικοδεσπότη να μας συνδέσει το Atari για να παίξουμε. Φοβούμενος να μην το διαλύσουμε, μας έβαλε την ταινία. Και πολύ καλά έπραξε.

Edited December 7, 2010 by DimitrisX

[DinoHajiyorgi]

Αυτό ποιος το θυμάται;

 

 

1977-1978, μόνιμο οπισθόφυλλο για μήνες στα ελληνικά ΚΑΠΤΕΝ ΑΜΕΡΙΚΑ, ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ και λοιπά της Μάρβελ που έβγαιναν εδώ τότε. Μου τρέχαν τα σάλια και η εμπειρία πεισματικά αργούσε...

Edited May 27, 2011 by DinoHajiyorgi

[Oberon]

Moi! (Big surprise there). Κάπου έχω κάποια τέτοια τεύχη όπως και τα λίγα από το Star Wars κόμικ της Μάρβελ στα Ελληνικά. Αναρωτιέμαι αν η μετάφραση, όχι τελείως ακριβής, του τίτλου στα Ελληνικά έγινε γιατί ακουγόταν ποιο εύηχο το "Ο Πόλεμος των Άστρων" από το "Αστροπόλεμοι", "Πόλεμοι των/στα Άστρα" κλπ. Τhanks για το τριπάκι στα μονοπάτια της μνήμης Ντίνο.