Knightriders (1981)

[DinoHajiyorgi]

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ FANTASY; ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΛΕΖΑΝΤΑ «ΤΟ ΚΑΜΕΛΟΤ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ». ΕΝΤ ΧΑΡΙΣ, ΤΟΜ ΣΑΒΙΝΙ, ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΠΙΟ ΑΦΕΛΗΣ / ΑΘΩΑ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΤΖΟΡΤΖ ΡΟΜΕΡΟ.

Είναι η ιστορία ενός θιάσου κονταρομάχων που συνθλίβονται κάτω από την πίεση των προσωπικών τους προβλημάτων και την αποτυχία να αντεπεξέλθουν στην ίδια τους την ιδεολογία. Μονομαχούν καβάλα όχι σε άλογα αλλά μοτοσυκλέτες, ντυμένοι με ψευδο-μεσαιωνικές πανοπλίες, προσφέροντας μας μια αρκετά παράδοξη εικόνα με καταπληκτικές όμως κασκάντες. Τα μέλη του θιάσου υιοθετούν ονόματα και κοστούμια δανεισμένα από τον μύθο του βασιλιά Αρθούρου αλλά και άλλων μεσαιωνικών θρύλων. (Πχ, υπάρχει ένας Μέρλιν αλλά και ένας καλόγερος Τακ – από τον Ρομπέν των Δασών). Είναι ρόλοι που όχι μόνο τους υποδύονται αλλά τους ζουν κιόλας.

Στην αρχή του έργου όλα είναι ειδυλλιακά, στα παρασκήνια όμως έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα ραγίσματα. Ο Εντ Χάρις είναι ο Βασιλιάς Μπίλυ, ο ηγέτης του θιάσου. Βλέπει τον εαυτό του σαν έναν μοντέρνο Αρθούρο και τους ανθρώπους του γύρω σαν το Κάμελοτ. Σύντομα μας γίνεται αντιληπτό πως οι ιππότες δεν δίνουν παραστάσεις μόνο για τους θεατές. Παίρνουν τις κονταρομαχίες και τις μάχες τους στα σοβαρά, σαν ένα είδος επιβολής και καταξίωσης μέσα στην οικογενειακή δομή της ομάδας τους. Ο Μπίλυ είναι Βασιλιάς από δικαίωμα και σεβασμό που έχει κερδίσει με την αξία του στα παιχνίδια. Την θέση στον θρόνο διεκδικεί ο Μόργκαν (Τομ Σαβίνι) που πιστεύει πως η αδιαλλαξία του Μπίλυ είναι χαζή και άσκοπη. Πολλοί στον θίασο συμφωνούν με τον Μόργκαν αν και οι περισσότεροι συνεχίζουν να υπακούν στον Βασιλιά τους. Ο Μπίλυ πιστεύει πως ο κώδικας που ακολουθεί και που επιθυμεί να ακολουθούν και οι δικοί του, είναι ο μόνος τρόπος να κρατούν τον αυτοσεβασμό και την τιμή τους. Σε ένα σημείο λέει πως «μάχεται τον Δράκο» και κατά έναν τρόπο αυτό ακριβώς κάνει.

Όταν ένας λαμόγιο ατζέντης προσφέρεται να αναλάβει τον θίασο κλείνοντας τους παραστάσεις σε πανηγύρια και άλλες μεγάλες εκδηλώσεις, η συνοχή της ομάδας κλονίζεται. Ο Μπίλυ βλέπει την τάση προς την εμπορευματοποίηση της ομάδας, που ο Μόργκαν εγκρίνει, σαν ένα λάθος. Αρνείται τον πλούσιο δρόμο που τους δείχνει ο ατζέντης γιατί τότε θα είναι σαν να προσποιούνται αυτό που κάνουν, σαν άλλοι θεατρίνοι. Για εκείνον δεν είναι παίξιμο αλλά ένας πραγματικός τρόπος ζωής.

Ο Μόργκαν και αρκετοί ιππότες ακολουθούν τον ατζέντη, ποντάροντας στο χρήμα, στη δόξα και στην ασφάλεια, ενώ ο Βασιλιάς Μπίλυ αρνείται να μολύνει την ιδέα κάτω από την οποία ίδρυσε τον κύκλο τους. Αυτοί που μένουν έχουν καταρρακωθεί, ο Μπίλυ όμως πιστεύει πως στο τέλος αυτοί που έφυγαν θα γυρίσουν. Ξέρει πως ο ίδιος ο κώδικας τιμής του Μόργκαν θα τον αναγκάσει να επιστρέψει για να διεκδικήσει τον θρόνο.

Σε μια σκηνή ο Μπίλυ αρνείται να υπογράψει ένα αυτόγραφο σε ένα αγόρι. Αρνείται γιατί αυτό θα τον καθιστούσε αυτόματα έναν απλό κασκαντέρ, έναν ριψοκίνδυνο ακροβάτη με μοναδικό σκοπό να ψυχαγωγεί τις μάζες. Σε αυτή την πράξη κρύβεται η ομορφιά του κώδικα τιμής του Βασιλιά. Θα ήταν κάτι τόσο ασήμαντο να υπογράψει και να χαρίσει χαρά στο αγοράκι αλλά κάνοντας το αυτό θα έθετε τα θεμέλια για να πέσει η αξία του σαν ήρωας στο βλέμμα του παιδιού. Αν ο Μπίλυ είναι ένας σκέτος κασκαντέρ, γιατί να τον σέβεται κανείς; Αν όμως πολεμάει για το δίκιο και την αξιοπρέπεια σε έναν σάπιο κόσμο τότε είναι ένας άξιος άντρας και ένας αληθινά άξιος ήρωας.

Τελικά οι δύο ομάδες έρχονται σε σύγκρουση για να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο αληθινός τους ηγέτης. Η παρακμή και πτώση του θιάσου καθρεπτίζει τις εσωτερικές διαμάχες που προκάλεσαν και την κατάρρευση του ίδιου του Κάμελοτ.

Και ο Στήβεν Κίνγκ σε μια έκτακτη εμφάνιση στην ταινία.

Ο Τζορτζ Ρομέρο εμπνεύστηκε το σενάριο από την Κοινότητα Δημιουργικού Αναχρονισμού (Society for Creative Anachronism), έναν οργανισμό που έχει τον μεσαίωνα σαν χόμπι. Θεματικά, οι φιλοσοφικές κόντρες των χαρακτήρων σχετικά με λεφτά και ασφάλεια από την μια, και να μην προδίδουν το όραμα τους από την άλλη, αντικατοπτρίζει και τα προβλήματα των ανεξάρτητων κινηματογραφιστών που συχνά πρέπει να συνδυάζουν οικονομικά οφέλη με δημιουργική ελευθερία και έλεγχο.

Είναι ταυτόχρονα η πιο ασυνήθιστη αλλά και η πιο προσωπική ταινία του Τζορτζ Ρομέρο. Συναισθηματικά φορτισμένη, συγκινητική και μοναδική, αγγίζει πολλά από τα θέματα που απασχολούν τον Ρομέρο και στις άλλες του ταινίες. Αλλά στο Knightriders η ενδοσκόπηση είναι βαθύτερη και πιο αποκαλυπτική. Μπορεί ένα άτομο να ακολουθήσει μια ζωή ευγένειας και τιμής χωρίς να υποκύψει στα πιο βασικά πάθη της ψυχής του; Μπορεί κανείς να αποφύγει τις παγίδες της απληστίας, της αυταρέσκειας και της λαγνείας σε έναν διεφθαρμένο κόσμο σαν τον δικό μας χωρίς να καταστρέψει αυτό το οποίο ελπίζει να χτίσει; Είναι τελικά ο συμβιβασμός η μόνη μέθοδος για να επιβιώνουμε;

Το σενάριο του Ρομέρο είναι γεμάτο από διορατικές περιγραφές και δυνατούς διάλογους. Μας παρουσιάζει ξεκάθαρα κάπου είκοσι πρόσωπα με χαρακτηριστικές προσωπικότητες μέσα σε λίγα λεπτά. Τον βοηθάει φυσικά ο αληθινός θίασος της ταινίας, μια ομάδα από καταπληκτικούς ηθοποιούς. Τους ηγείται ο Εντ Χάρις, στην τρίτη του ταινία αλλά στον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο. Η ερμηνεία του σε καθηλώνει. Τον συναγωνίζεται επάξια ο Τομ Σαβίνι που αν δεν είχε την καριέρα του σαν make-up effects master θα είχε διαπρέψει σαν ηθοποιός πολύ νωρίτερα.

Το Knightriders δεν είναι μια τέλεια ταινία. Γυρισμένη το καλοκαίρι του 1980 υπήρξε μια εμπορική αποτυχία. Έχει κάποια ψεγάδια και σήμερα δείχνει κάτι παραπάνω από ξεπερασμένη. Αλλά οι ερμηνείες των ηθοποιών και το σενάριο του Ρομέρο καταφέρνουν να το απογειώνουν ακόμα. Αν δεν την έχετε δει ποτέ, θα σας συνιστούσα να την δείτε. Είναι πολύ διασκεδαστική και θα μπορούσε για κάποιους να θεωρηθεί και η καλύτερη ταινία του Ρομέρο.

[D'Ailleurs]

Το "Κnightriders" είναι η αγαπημένη μου Romero ταινία μαζί με το "Day of the dead" (αλλα για τελείως διαφορετικούς λόγους). Πραγματικά καταπληκτικό έργο, που παρά την μεγάλη διάρκεια του κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο λεπτό. Το έργο είναι απόδειξη του τεράστιού ταλέντου του Ρομέρο και του τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά τον κινηματογράφο και φυσικά είναι έτη φωτος καλύτερο απο κάτι ψευτοκουλτούρες της κακιάς ώρας.

 

Να συμπληρώσω οτι η ελληνική έκδοση της ταινίας κυκλοφορούσε απο την Silver Star (και νομίζω ακόμα είναι διαθέσιμη) στην τιμή των 2.5 ευρώ (ναι καλά διαβάσατε) χωρίς όμως πολλες-πολλές παροχές. Ελπίζω κάποια στιγμή να κυκλοφορίσει μια ωραία και γεμάτη μπόνους έκδοση...

Edited January 29, 2008 by D'Ailleurs

[Nihilio]

Ναι, η ταινία βρίσκεται πάμφτηνα (αν θυμάμαι καλά υπάρχει και σε split με το "Καραντίνα" επίσης του Ρομέρο) και νομίζω ξέρω τι θα δω σήμερα ή αύριο...

[Oberon]

Δεν την έχω δει την ταινία και αν έβλεπα τυχαία τις εικόνες θα έλεγα πως θα ήταν κάποια b-movie παρωδία, αλλά μου φαίνεται πως θα την ψάξω και γω. Ειδικά αφού έχει σχέση και με τη S.C.A. τα sites της οποίας επισκέπτομαι πού και πού όταν έχω διάθεση για μια δόση "creative mediaevalism".

[RaspK]

Ditto. Ευχαριστώ για την παρουσίαση, Ντίνο!