Συγγραφείς και εκθέσεις βιβλίων

[Παρατηρητής]

΄Σε αυτό το σημείο παραθέτω τους στίχους της Tracy Chapman από το θρυλικό Fast Car

 

 

And I

had a feeling that i belong

And I

Had a felling i could be someone

be someone

be someone

Edited June 26, 2008 by Παρατηρητής

[Souzana]

Σε μια έκθεση βιβλίου συνήθως κάνω μια αργή βόλτα γύρω γύρω και χαζεύω. Πάνω στους πάγκους τα βιβλία με τα λεία χρωματιστά εξώφυλλα, τα έντονα χρώματα, τους παράξενους τίτλους, μου θυμίζουν καραμέλες ή ζαχαρωτά σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου. Όσο μένουν κλειστά, έτσι αραδιασμένα μπροστά μου, είναι σα να μου ψιθυρίζουν το καθένα κι από μία υπόσχεση. Ξέρω εκ των προτέρων ότι η γεύση μερικών απ΄ αυτά τα γλυκίσματα δε θα μου άρεσε ιδιαίτερα, όπως ξέρω κι ότι κάποια άλλα θα μου φαίνονταν υπέροχα χωρίς ακόμα να τα έχω καν ξετυλίξει. Έχουν όμως μια μαγεία έτσι κλειστά, το ένα πλάι στο άλλο, σα να σε καλούν το καθένα με τη φωνή του να τα γευτείς, να τα ακολουθήσεις σε μια άγνωστη ιστορία.

Θα μπορούσα να σκεφτώ ένα σωρό αρνητικά πράγματα, να κάνω ένα σωρό αρνητικές σκέψεις. Ξέρω ότι ορισμένα απ΄ αυτά θα ΄πρεπε να είναι στα σκουπίδια, κι ότι πολλά που είναι πεταμένα στα σκουπίδια θα ΄πρεπε να βρίσκονται σ΄ αυτόν εκεί τον πάγκο ψηλότερα απ΄ όλα τα υπόλοιπα. Αν κάτσω όμως και τα σκεφτώ όλα αυτά, η μαγεία θα χαθεί και θα είναι κρίμα. Πολύ λίγα μαγικά πράγματα έχουν απομείνει πια στον κόσμο για να τα θρυμματίζουμε μ΄ αυτό τον κυνισμό.    

Θα ήθελα κάποτε να μπορούσα να γράψω κι εγώ κάτι πραγματικά καλό που θα άξιζε στ΄ αλήθεια να συμπεριληφθεί σ΄ αυτή την αστραφτερή βιτρίνα. Θα ήταν πολύ όμορφο αυτό το συναίσθημα. Όμως αυτό δεν αλλάζει το πως θα ένιωθα σε μια τέτοια γιορτή λογοτεχνίας.

Ίσα ίσα μπορεί να μου έφερνε και έμπνευση. 

[dreamwhisperer]

Έχω την αίσθηση συχνά πως πολλοί άνθρωποι νιώθουν μια αδιόρατη απειλή στην ιδέα του φανταστικού. Δεν ξέρω γιατί, αν και έχω κάποιες υπόνοιες, αλλά από τις αντιδράσεις τους καταλήγω πως κάτι φοβούνται και από κάτι απειλούνται όταν πρόκειται για οτιδήποτε εκτός "απτής, καθημερινής πραγματικότητας".

 

Dain ανοίγεις μία τεράστια κουβέντα.

 

Σε ένα κόσμο που ο έξυπνος (smart) ερμηνεύεται ως αυτός που έχει διαβάσει πολλά και έχεις πολλές γνώσεις, είναι λογικό να υπάρχει αυτός ο στείρος ορθολογισμός.

Η λογοτεχνία φαντασίας, είναι η λογοτεχνία της επανάστασης (η φαντασία στην εξουσία του Μάη). Σε ένα κόσμο που επικρατεί η Κάρι Μπράντσο και οι τρεις φίλες της, που ο κάθε ανασφαλής διαβάζει το "Πως θα γίνεται εκατομμηριούχοι", που το να είσαι Γιάπης θεωρείται τέχνη και ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι Γιάπης, που το καλύτερο που μπορεί να φανταστεί κανείς είναι το πως θα γίνει πλούσιος, τι περιμένεις;

 

Και στην Ελλάδα συγκεκριμένα, αυτός που φαντάζεται βλέπει κάποιες αλήθειες, γι' αυτό είναι προτιμότερο να μείνει στα ψέματα της πραγματικότητας.

 

Ξέρω, ξέρω, offtopic.

[synodoiporos]

Έχω την αίσθηση συχνά πως πολλοί άνθρωποι νιώθουν μια αδιόρατη απειλή στην ιδέα του φανταστικού... από τις αντιδράσεις τους καταλήγω πως κάτι φοβούνται και από κάτι απειλούνται όταν πρόκειται για οτιδήποτε εκτός "απτής, καθημερινής πραγματικότητας".

Ίσως επειδή εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό.

 

Με λίγα λόγια και σύντομα, για να μην μας ακούσουν πολύ...

 

Στην πραγματικότητα (), όλα τα πράγματα του κόσμου μας είναι φανταστικά, επειδή κάποιοι κάποτε τα φαντάστηκαν, δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα αλλά τα φαντάστηκαν και τα έφεραν στην πραγματικότητα, κι έτσι επηρέασαν, άλλαξαν, την πραγματικότητα, που σήμερα θεωρούμε δεδομένη και μέσα στην οποία βολοδέρνουμε ανυπεράσπιστοι.

 

Οι πραγματικές πραγματικότητες προέρχονται πάντα από κάποιες φανταστικές πραγματικότητες...

 

Αλλά αυτό είναι το μεγάλο Παιχνίδι και το μεγάλο Μυστικό...

 

 

αλλά, ξέρω, ξέρω, κι εγώ off-topic

[mman]

Είμαι ευτυχής: Ποτέ δεν είχα την παραμικρή ψευδαίσθηση για την απήχηση που έχει η λογοτεχνία του Φανταστικού στη χώρα μας. Είμαι επίσης ευτυχής και γιατί έχω αξιωθεί (αυτό είναι το σωστό ρήμα) να δω ένα βιβλίο μου στα ράφια βιβλιοπωλείων και εκθέσεων και μάλιστα να χαίρει ιδιαίτερης φροντίδας και παρουσίασης από τον εκδότη (για να το σηκώσει ο υποψήφιος αναγνώστης έπρεπε πρώτα να πάρει το σοκολατάκι που υπήρχε πάνω του, αναφορά σε ένα σχετικό με σοκολάτα διήγημα , οπότε αναγκαστικά ρωτούσε, οπότε αναγκαστικά του εξηγούσαν, εγώ ήμουν παραδίπλα κλπ).

Τέλος, όπως αναφέρθηκε, είχα την τύχη σε κάθε έκθεση και υπογραφή αντιτύπων, να βρίσκομαι με φίλους συγγραφείς του "Τρίτωνα" (PiKei στην αρχή και πρόσφατα προστέθηκε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος), οπότε περνάγαμε μια χαρά, χώρια που πάντοτε έρχονταν φίλοι και γνωστοί είτε είχαν το βιβλίο και τους έλειπε η υπογραφή είτε τα είχαν όλα και απλώς έκαναν μια στάση στη βόλτα τους.

Ο συνδυασμός καλής παρέας και προσγειωμένων προσδοκιών (συχνά μπορώ να προσδιορίσω με καλή ακρίβεια το πόσα αντίτυπα θα πουληθούν / υπογραφούν) έκανε κάθε φορά τα πράγματα πολύ πιο εύκολα. Βέβαια σ' αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ και το γεγονός ότι ποτέ δεν έβλεπα τις εκθέσεις (ή την δημοσίευση) σαν κάτι που έπρεπε οπωσδήποτε να πετύχω στο μέλλον καθώς και το γεγονός ότι βρήκα γελοιωδώς εύκολα εκδότη (Βανέλλης: "Να δείξω τα διηγήματά σου σε έναν εκδότη που ξέρω;", Εγώ: "Και δεν τα δείχνεις;" Αρβανίτης: "Θέλω να βγάλουμε ένα βιβλίο"! ) οπότε δεν κουβαλούσα τίποτα ανεκπλήρωτα όνειρα.