Το Τέχνασμα

[Παρατηρητής]

Το Τέχνασμα

 

Κι αν σας πω την αλήθεια, δεν θα με πιστέψετε. Δεν γίνεται όμως να την κρατώ για πάντα μέσα μου. Θα την αποκαλύψω και όποιος θέλει ας τη δεκτεί, διότι πριν γεμίσει ο κόσμος με παραμυθάδες, καλό είναι οι υποψήφιοι να έχουν τη γνώση για το μέλλον που τους περιμένει.

 

Από μικρός ο Γιαννάκης διέφερε από τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορούσε να βλέπει τους Δαίμονες. Τους συναντούσε παντού, όπου κι αν πήγαινε, τόσο τη μέρα όσο και τη νύχτα. Δεν ήταν φιλικοί μαζί του, τον φόβιζαν, τον τρομοκρατούσαν και το χειρότερο, τον φυλούσαν μακριά απο τα άλλα παιδιά. Στο χωριό του ο Γιαννάκης, από πολύ νωρίς έγινε δαχτυλοδυκτούμενος και μεγάλωνε μέσα στη μοναξιά και τη δυστυχία.

Ο Γιαννάκης έγινε Γιάννης και πολλά από τα άσχημα της παιδικής του ηλικίας χάθηκαν στο παρελθόν. Οι Δαίμονες όμως όχι. Συνέχιζαν να τον φοβίζουν και να τον τρομοκρατούν αποξενώνοντας τον από τους πάντες. Οι επισκέψεις τους αντί να σταματήσουν πλήθαιναν. Ο Γιάννης έλπιζε πως κάποτε θα κατάφερνε να τους διώξει.

Προσπάθησε αλλά δίχως αποτέλεσμα. Οι Δαίμονες ήταν πανταχού παρόντες.

Και όσο μεγάλωνε οι Δαίμονες εκδηλώνονταν περισσότερο. Τον ανάγκαζαν να τους συστήσει στον υπόλοιπο κόσμο. Πως έγινε αυτό; Ήταν απλό. Ο Γιάννης θα έγραφε παραμύθια σχετικά με αυτούς.

Του είπαν: "Γράψε για εμάς και δώσε τα παραμύθια στους διανοούμενους να τα παρουσιάσουν στον κόσμο. Μόνο τότε θα σε αφήσουμε στην ησυχία σου."

Τότε ο Γιάννης άρχισε να γράφει μανιωδώς. Ίστορίες και ιστορίες έγραψαν τα χέρια του, καθοδηγούμενα από τους Δαίμονες που τον βασάνιζαν από μικρό παιδί. Ήταν ο μόνος τρόπος για να βρει την πολυπόθητη λύτρωση του από εκείνους.

Αφού έγραψε ιστορίες πολλές, έτρεξε να βρει τους διανοούμενους. Εκείνοι διάβασαν τα έργα του όμως αντί να τα παρουσιάσουν στον κόσμο, τα απέρριψαν λέγοντας του πως ήταν εντελώς ασόβαρα και πως οι άνθρωποι δεν είχαν την ανάγκη να διαβάσουν ιστορίες για Δαίμονες.

Μάταια ο Γιάννης προσπαθούσε να τους αλλάξει γνώμη.

"Σας εκλιπαρώ κύριοι, σας εκλιπαρώ! Αν δεν παρουσιάστετε τα παραμύθια μου στον κόσμο, οι Δαίμονες που με έβαλαν να τα γράψω θα με ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή!"

Εκείνοι όχι μόνο δεν συγκινήθηκαν αλλά και τον χαρακτήρισαν τρελό. Τον στιγμάτισαν και τον άφησαν να περιφέρεται άσκοπα από τόπο σε τόπο, μιλώντας για τους Δαίμονες. Και όλοι άρχισαν και πάλι να τον δείχνουν με το δάχτυλο.

Ώσπου μια νύχτα, καθώς η θλίψη του έφαγε τα σωθικά και εισχώρησε βαθειά μες στην καρδιά του, ο Γιάννης πέθανε. Ο θάνατος του ήταν τόσο ασήμαντος όσο και η ζωή του.

Τη στιγμή που πέθαινε κοίταξε τους Δαίμονες και χαμογέλασε:

"Αντίο Δαίμονες! Επιτέλους ελεύθερος!"

Οι Δαίμονες όμως άρχισαν να γελούν. Τέτοιο γέλιο πρώτη φορά έβγαλαν απέναντι στο Γιάννη. Ένα γέλιο κακό, δόλιο, πονηρό.

"Γιαννάκη, τόσα χρόνια δεν κατάλαβες μια μικρή λεπτομέρεια. Δεν είμαστε εμείς οι Δαίμονες. Εμείς είμαστε αυτοί που σε έφεραν κοντά τους!"

Ο Γιάννης δεν κατάλαβε τι σήμαιναν εκείνα τα λόγια. Πέθανε πριν να δει τους διανοούμενους να βγάζουν τα προσωπεία τους και να αποκαλύπτουν την πραγματική τους μορφή γελώντας πάνω από το άψυχο κορμί του. Εκείνοι ήταν οι αληθινοί Δαίμονες.

"Πολύ ωραία κύριοι. Τώρα που πέθανε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το "ταλέντο" του!"

Μετά το θάνατο του Γιάννη οι Δαίμονες, που όλοι τους νόμιζαν για διανοούμενος, πήραν τα έργα του και τα παρουσίασαν στον κόσμο. Ο Γιάννης, αφού πέρασε μια άθλια ζωή χωρίς καμία απόλαυση, καμία γλύκα και κανένα νόημα, έγινε ένας από τους αγαπημένους παραμυθάδες. Ακόμα και μετά το θάνατο του παραμένει θύμα των Δαιμόνων και των δόλιων σκοπών τους.

 

Δεν λυπάμαι τον καημένο Γιάννη φίλοι μου. Εσάς λυπάμαι που θέλετε να γίνεται σαν κι αυτόν, δίχως να έχετε ακόμα σκεφτεί από που πηγάζει η φαντασία σας.

Αυτά για τώρα νεαροί παραμυθάδες. Ζούμε σε έναν πολύ κακό κόσμο, να το θυμάστε.

[odesseo]

Μετά το θάνατο του Γιάννη οι Δαίμονες, που όλοι τους νόμιζαν για διανοούμενος, πήραν τα έργα του και τα παρουσίασαν στον κόσμο. Ο Γιάννης, αφού πέρασε μια άθλια ζωή χωρίς καμία απόλαυση, καμία γλύκα και κανένα νόημα, έγινε ένας από τους αγαπημένους παραμυθάδες. Ακόμα και μετά το θάνατο του παραμένει θύμα των Δαιμόνων και των δόλιων σκοπών τους.

 

Δεν λυπάμαι τον καημένο Γιάννη φίλοι μου. Εσάς λυπάμαι που θέλετε να γίνεται σαν κι αυτόν, δίχως να έχετε ακόμα σκεφτεί από που πηγάζει η φαντασία σας.

Αυτά για τώρα νεαροί παραμυθάδες. Ζούμε σε έναν πολύ κακό κόσμο, να το θυμάστε.

 

Ωραία ιστορία αλλά, θέλοντας και μη, την κρίνω ως βασικά αυτοβιογραφική. Μοιάζει να θέλεις (εσύ, εάν ως συγγραφέας ταυτίζεσαι με τον αφηγητή) να γλιτώσεις τους επίδοξους νεαρούς παραμυθάδες από την παγίδα των αληθινών Δαιμόνων. Όμως θα ήθελα να είσαι πιο μεγάλος μέσα στη θλίψη σου, πιο γενναίος από τη δειλή και ύπουλη φύση των Δαιμόνων - να μην ακυρώνεις το έργο για χάρη της προσωπικής προβολής. Αυτά σε προσωπικό επίπεδο.

 

Αν όμως κλείσω (ή, αντίθετα, ξεχειλώσω) τα αυτιά μου στους αυτοβιογραφικούς ψιθύρους, θα σου πω ένα μεγάλο μπράβο για την εξαιρετική, λεπτή (και εξίσου οξεία) ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζεις τη λαχτάρα των επίδοξων συγγραφέων να γίνουν γνωστοί, έστω και μετά θάνατον.

 

Να ξαναδιαβάζεις τα κείμενά σου, γιατί τα ορθογραφικά λάθη μαρτυρούν προχειρότητα. Στο επίπεδο που κινείται η γραφή σου, τέτοια λαθάκια είναι παιδαριώδη. Τέτοιους δαίμονες καλό είναι να τους αποφεύγεις (αφού δεν θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ότι θα αποφύγεις τους δαίμονες του τυπογραφείου).

[Παρατηρητής]

Ωραία ιστορία αλλά, θέλοντας και μη, την κρίνω ως βασικά αυτοβιογραφική. Μοιάζει να θέλεις (εσύ, εάν ως συγγραφέας ταυτίζεσαι με τον αφηγητή) να γλιτώσεις τους επίδοξους νεαρούς παραμυθάδες από την παγίδα των αληθινών Δαιμόνων. Όμως θα ήθελα να είσαι πιο μεγάλος μέσα στη θλίψη σου, πιο γενναίος από τη δειλή και ύπουλη φύση των Δαιμόνων - να μην ακυρώνεις το έργο για χάρη της προσωπικής προβολής. Αυτά σε προσωπικό επίπεδο.

 

 

Αν όμως κλείσω (ή, αντίθετα, ξεχειλώσω) τα αυτιά μου στους αυτοβιογραφικούς ψιθύρους, θα σου πω ένα μεγάλο μπράβο για την εξαιρετική, λεπτή (και εξίσου οξεία) ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζεις τη λαχτάρα των επίδοξων συγγραφέων να γίνουν γνωστοί, έστω και μετά θάνατον.

 

 

 

Να ξαναδιαβάζεις τα κείμενά σου, γιατί τα ορθογραφικά λάθη μαρτυρούν προχειρότητα. Στο επίπεδο που κινείται η γραφή σου, τέτοια λαθάκια είναι παιδαριώδη. Τέτοιους δαίμονες καλό είναι να τους αποφεύγεις (αφού δεν θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος ότι θα αποφύγεις τους δαίμονες του τυπογραφείου).

 

Φίλε Οδυσσέα σε ευχαριστώ θερμά για την κριτική (Τόσο για το παρών κείμενο όσο και το Ζητιάνο στο άλλο τόπικ)

Ειλικρινά το κείμενο δεν έχει να κάνει με αυτοβιογραφία. Το έγραψα σκεφτόμενος κυρίως τον Λαβκραφτ και τον Χάουαρντ, αλλά και κάθε δημιουργό που δεν κατάφερε να γνωρίσει την επιτυχία ενώ κάποιοι άλλοι πλούτισαν-πλουτίζουν από τα δικά τους έργα και εμείς (οι νεώτεροι) πλάθουμε ιστορίες και ήρωες πάνω στα δικά τους πρότυπα.

 

Μακάρι κάθε επιδόξος συγγραφέας να κερδίσει την αθανασία. Αυτό θεωρώ πως είναι δώρο Θεού και όχι κάποιου δαίμονα.

 

Έχεις δίκιο. Τα ορθογραφικά μου είναι για γέλια! Μου έλειψαν οι εποχές όπου τις ιστορίες τις λέγαμε προφορικά γύρω από μια φωτιά!

Πάντως σε ευχαριστώ πάρα πολύ που θεωρείς ότι η γραφή μου βρίσκεται σε καλό επίπεδο.

Edited February 22, 2008 by Παρατηρητής

[Neminefir]

Μου φαίνεται ότι σχεδόν ό,τι μπορούσα να πω τα είπε ο odesseo πριν από μένα.

 

Όμως θα ήθελα να είσαι πιο μεγάλος μέσα στη θλίψη σου, πιο γενναίος από τη δειλή και ύπουλη φύση των Δαιμόνων - να μην ακυρώνεις το έργο για χάρη της προσωπικής προβολής.

 

Αν και δεν το θεωρώ απαραίτητα αυτοβιογραφικό, μου αρέσει το θλιμμένο ύφος/φόρος τιμής που είναι διάχυτο. Τέλος, υπάρχει πάντα και η σχολή που λέει ότι η δημιουργία δεν ανήκει συνήθως στους δημιουργούς, αλλά σε αυτούς που τη χρειάζονται...

 

Καλή συνέχεια!

Edited February 22, 2008 by Neminefir