Γράμμα σε μια Φίλη

[DinoHajiyorgi]

Δεν σου είπα ποτέ για την στιγμή που μπήκες πρώτη φορά στην ζωή μου, στιγμή αξέχαστη από τις σπάνιες. Καθόμουν στην σύναξη σαν χαμένος όταν έσπρωξες την γυάλινη πόρτα και έφερες λίγο από την δροσιά της νύχτας στον πνιγμένο εκείνον χώρο. Θυμάμαι μια καμπαρτίνα, ένα κασκόλ, σήκωσα το βλέμμα μου και προς στιγμή χάθηκα, βρέθηκα σε ένα τελείως καινούργιο μέρος. Δεν υπήρχε τίποτα το συνηθισμένο, το καθημερινό στο εξωτικό πλάσμα που αντίκριζα. Τόσο αριστοκρατική η κάθε κίνηση, τόσο τραγουδιστή η κάθε φράση, τι ζεστό όμως βλέμμα, πως σε αγκάλιαζε εκείνο το χαμόγελο.

 

Και δεν ήταν μια απατηλή πρώτη εντύπωση. Υπήρχε αληθινό μεγαλείο από πίσω, ένας κόσμος πλούσιος σε ταλέντο, ευαισθησία, οξυδέρκεια και καλοσύνη. Από αυτά πρόλαβα να γνωρίσω πολύ λίγα γιατί ήμουν μικρός τότε, μικρός είμαι ακόμα. Σε επισκέφθηκα δύο ή τρεις φορές στο σπίτι, καθίσαμε στην κουζίνα σου και με κέρασες τσάι με μέλι. Το έπινα μόνο με ζάχαρη μέχρι τότε. Έκτοτε έγινες το μέλι και δεν υπήρξε φορά που να μην σε σκεφτώ όποτε έπαιρνα το τσάι μου. Θυμάμαι το κομπιούτερ σου ανοιγμένο πάντα στην τελευταία μετάφραση που δούλευες. Πόσο αγάπη μπορεί να χωρέσει δίπλα στον θαυμασμό και τον σεβασμό;

 

Μετά ξαφνικά χαθήκαμε. Την τελευταία φορά με αγκάλιασες στο αντίο λίγο παραπάνω, λίγο πιο σφιχτά, σαν να έλεγες «βλάκα». Δεν επέμεινα να ρωτήσω, να μάθω, έλπιζα όμως πως θα είχα πάντοτε την ευκαιρία να σε ξαναδώ μια μέρα. Το έριξα στην συγγραφή τελευταία, τρομάρα μου, και πασχίζω να τα καταφέρω κάπως. Κάποτε ίσως θα πρόσεχες κάτι δικό μου και ίσως θα γεννιόταν η ευκαιρία να βρεθούμε, να τα πούμε.

 

Προχθές έκανα κάτι που δεν ξέρω γιατί δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα. Έγραψα το όνομα σου και σε έψαξα στο ίντερνετ. Πως χάθηκε ο κόσμος κάτω από τα πόδια μου μέσα σε ένα κλικ. Ήσουν όχι μόνο φευγάτη αλλά έχασκε ένα τρομακτικό κενό στον χώρο και τον χρόνο που κατείχες, δύο χρόνια τώρα. Όλες οι φορές που σε φανταζόμουν να κινείσαι, να μιλάς, να γράφεις, να αγαπάς, σκορπίστηκαν σαν ψέμα. Με τσάκισε η απώλεια, έμοιαζε να μου εξαφανίζει τα δικά μου τελευταία δύο χρόνια. Και τόσο βάναυσα, βίαια και σκληρά. Πασχίζω να θυμηθώ, ψάχνω ημερολόγια και καταχωρήσεις μήπως θυμηθώ τι έκανα εκείνη τη μέρα, τι σκεφτόμουν, που είχα τα μυαλά μου. Ριγώ στο τι σκεφτόσουν εσύ τις τελευταίες σου στιγμές.

 

Αγαπητή, αγαπημένη Λευκή, δεν θα σου πω ποτέ όλα αυτά τώρα. Έμεινα να αναλογίζομαι την δική μου θνητή ύπαρξη και την δική μου, ολόδικη μου απώλεια. Θα μου λείψεις πολύ.

[DinoHajiyorgi]

Το ανωτέρω έχει δημοσιευτεί και στο logokipos.gr

 

Είναι κάτι αληθινό που με βασανίζει και σαν τιμωρία θαρρείς δεν μπορώ να το μυραστώ με κανέναν. Γι αυτό και η ανάγκη μου να το ποστάρω, να το ποστάρω οπουδήποτε.

 

[Από «Τα Νέα» 18 Μαρτίου 2005

Τραγικό θάνατο βρήκε χθες η Ελληνογαλλίδα ποιήτρια, πεζογράφος και μεταφράστρια Λευκή Μολφέση. H μοτοσικλέτα στην οποία επέβαινε συγκρούστηκε με νταλίκα στον Πειραιά με αποτέλεσμα τον θάνατο τόσο της ίδιας όσο και του οδηγού της μοτοσικλέτας, ζωγράφου Φίλιππου Φέσσα.

 

H Λευκή Μολφέση, ιδιαίτερα αγαπητή στους λογοτεχνικούς κύκλους, ήταν κόρη του γλύπτη Ιάσονα Μολφέση και ανιψιά του Λεωνίδα Κύρκου. Ο Ζακ Λακαριέρ είχε αφιερώσει ειδικό λήμμα σε εκείνη, στο «Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας», γράφοντας ότι «τα πεζά της έχουν ένα ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό αφηγηματικό σχήμα, απείθαρχο στους συνήθεις κανόνες του είδους». Γεννήθηκε το 1953 στο Παρίσι όπου και μεγάλωσε. Έζησε αρκετά χρόνια στις Βρυξέλλες και πλέον, εγκατεστημένη μόνιμα στην Ελλάδα, ζούσε στην Αθήνα και την Αίγινα. Βιβλία της έχουν εκδοθεί στα γαλλικά και τα ελληνικά. Έγινε γνωστή στο ελληνικό κοινό με το αφήγημα «Γυάλινα Σύνορα» (Εξάντας 1996), μια ανάπλαση του μύθου της Ελλάδας με «ξεναγό» την Καλή Κύρκου. Στα γράμματα εμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή «Croisiere sur le styx» (Άγρα 1987), ενώ τα τελευταία χρόνια είχε κυκλοφορήσει δύο βιβλία: το παιδικό «Ο Αγγελύκος και οι δύο του αδελφές» (Περίπλους 2002) και τη συλλογή διηγημάτων «H μέρα που λέγεται σήμερα» (Μελάνι 2003), βιβλίο που είχε μπει στη short list (βραχύς κατάλογος) των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2004. Είχε μεταφράσει στα γαλλικά αρκετά ελληνικά κείμενα, ανάμεσά τους τα «Φτερά Μπεκάτσας» του Θανάση Βαλτινού, ποιήματα του Γιώργου Βέλτσου κ.ά.]