Η Πτώση

[Παρατηρητής]

Η Πτώση

 

Οι γονείς τον αναζητούσαν. Το μόνο που είχαν βρει στο ακατάστατο δωμάτιο του ήταν ένα μικρό γράμμα.[/size][/font]

 

 

 

Βλέμματα δόλια. Χαμόγελα πονηρά. Γέλια σαρκαστικά. Τα πρόσωπα τους οδηγούν το δρόμο μου, το φόβο μου, τον πόνο μου, τον φθόνο μου.

 

Είμαι ένας άγγελος. Σκυφτός και φτερωτός. Φύλακας και συμπονετικός.

 

Είμαι ένα τίποτα. Άσκοπος σκοπός.

 

Τη μια καλός, την άλλη κακός. Υπόδουλος ήρωας και ψεύτικος θεός.

 

Μια τρέλα όλη μου η ζωή. Θαμμένο όνειρο ενός μεθυσμένου ποιητή.

 

Εκεί που τα αστέρια λάμπουν, σβήνω σε κάθε στιγμή.

 

Θα γίνω ο Ένας. Θα παραμείνω ο Κανένας.

 

Γιατί όταν υψώνομαι πέφτω και σκοτώνομαι.

 

Κι όταν ξανασηκώνομαι με το Θεό τσακώνομαι.

 

Γεννάω μέσα μου την απειλή. Σπορά της θλίψης που με προκαλεί.

 

Βλέμματα δόλια. Χαμόγελα πονηρά. Γέλια σαρκαστικά. Τα πρόσωπα τους θα αντικρίσουν το δρόμο μου, το φόβο μου, τον πόνο μου, τον φθόνο μου.

 

Δάκρυα ενός παιδιού σε μια ευχή. Κάποιος να ζήσω με παρακαλεί. Να θυσιάσω τη θλίψη μου για μια ακόμα υποταγή.

 

Σκύβω το κεφάλι και μετά κοιτώ ψηλά.

 

Γιατί όταν δακρύζω τον πόνο εξορκίζω. Στο παρελθόν γυρίζω και το μέλλον καθορίζω.

 

Και όταν γελάω τη χαρά μου πολεμάω. Ξεχνώ τα όνειρα και στη ζωή γυρνάω.

 

Τα παραμύθια, τα βιβλία, δεν υπάρχουν.

 

Τα παραμύθια τα βιβλία, δεν πρέπει να υπάρχουν.

 

Γεννήθηκα εδώ για να ζήσω εδώ. Ίσως μετά να βρω την χαμένη μου πατρίδα. Μετά. Τώρα ζωή.

 

Λάβε το δώρο πίσω μεθυσμένε ποιητή. Δώσε τα φτερά στον άγγελο να φύγει από τη Γη. Λυπάμαι μα το κατάλαβα. Ίσως αργά, ίσως νωρίς, ένας Θεός ξέρει.

 

Δεν είμαι Άγγελος. Είμαι άνθρωπος.

 

Άνθρωπος. Εσείς το θελήσατε.

 

 

Η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή. Ο αγέρας φυσούσε τα μυριάδες πούπουλα που ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα. Ακολούθησαν συγγράμματα και παλιές φωτογραφίες. Χόρεψαν στο δωμάτιο και έπεσαν αργά αργά σαν όνειρο εφήβου που έσβησε με τον καιρό.

Edited February 8, 2008 by Παρατηρητής