Παρατηρητής Posted February 10, 2008 Share Posted February 10, 2008 (edited) Πέντε λεπτά πέρασαν. «Σκάστε!» Άλλα πέντε λεπτά. «Σκάστε!» Ακόμα πέντε λεπτά. «Σκάστε...» Κάθε λίγο και λιγάκι το ίδιο πράγμα. Τα παιδιά φωνάζουν, βρίζουν, τσακώνονται ώσπου να τους πως την ίδια λέξη. «Σκάστε». Σιωπούν για μερικά δευτερόλεπτα και μετά ξανά. Μια καταραμένη οχλαγωγία από κραυγές, βρισιές, πατήματα πλήκτρων και ποντικιών, παραφωνίες κινητών, κιάμοι, καλομοίρες, φιφτισέντηδες και διάφορα άλλα «τραγούδια» με βαθύ νόημα. Και πίσω από αυτόν τον πάγκο εγώ. Μπροστά από έναν υπολογιστή προσπαθώντας να επικεντρωθώ στο κείμενο μου. Όταν έπιασα δουλειά σε αυτό το ίντερνετ, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν το ότι θα μπορώ να γράφω εκτός του σπιτιού ώστε να κερδίζω χρόνο για τις ιστορίες μου. Βλάκα, λέω στον εαυτό μου. Η συγγραφή χρειάζεται ησυχία όχι αυτή τη βαβούρα που επέλεξες για είκοσι ευρώ μεροκάματο και για να πετύχεις την ιδανική ζωή του συγγραφέα. Πιάνω το κεφάλι μου. Διάολε, δεν μπορεί να μου συμβαίνει! Που πήγε εκείνη η σκηνή που φαντάστηκα; Άντε πάλι από την αρχή. Ωραία τη βρήκα. Βρήκα και τον τρόπο που θα την αποτυπώσω στο κείμενο. Ναι, αντίκρισα επιτέλους εκείνον τον λαμπερό καταρράκτη και τώρα επιστρέφω για να σας τον αφηγηθώ. Μπαμ! Τα κέρματα χτυπούν στον πάγκο και με επαναφέρουν με βία στην πραγματικότητα. «Ένα ευρώ σε εμένα και ένα στον «Σμαζ». Ένα παιδί δώδεκα χρονών μου μιλάει με ύφος σαν να είναι ο άρχοντας της γειτονιάς. Δεν προλαβαίνω να χτυπήσω απόδειξη όταν ο μικρός έχει ήδη στρωθεί στην καρέκλα του και περιμένει τον υπολογιστή να ανοίξει για να παίξει εκείνο το παιχνίδι με τα σπαθιά και τα ξόρκια. Όλοι αυτό παίζουν. Ο φίλος του ο «Σμαζ», ο «Κίλερ», ο «Πάσαρης», ο «Μαμιάς», ο «Φακεράς» και όλοι οι κοπανατζήδες που έμειναν από απουσίες δίχως να το καταλάβουν. Δεν βαριέσαι, κάπου θα βολευτούν και αυτοί αύριο. Τι να τα κάνουν τα σχολεία και τα πτυχία; Είδαμε κι εμείς τι κάναμε στη ζωή μας... Στο παιχνίδι πολεμιστές σφάζονται, μάγια εκτοξεύονται, όλα αυτά σε μέρη μαγικά και φανταστικά. Ναι, μοιάζουν με αυτά που γράφω. Γράφω. Για να τα διαβάζω εγώ και άλλοι πέντε και να χαιρόμαστε. Τώρα που είπα πέντε, δεν μπαίνω και σε αυτό το ες εφ εφ να δω τι γίνεται; Έχω βάλει κάτι ιστορίες εκεί. Τις διάβασε κανείς άραγε; Ω ναι τις διάβασαν! Αλλά σχόλιο κανένα. Τι γίνεται, τόσο χάλια είναι ή μήπως έμειναν όλοι άφωνοι; Τι λέω; Λες και δεν ξέρω πως γράφω... Που πήγε τώρα εκείνο το βουνό; Όχι, κάτσε. Δεν ήταν βουνό, ήταν καταρράκτης. Κάπως φωτεινός. Γαμώτο, πάλι χάθηκα... Να τος! Τον βρήκα! Λοιπόν, ήταν κάπως έτσι... «Καλησπέρα?» Ωχ?Η πεθερά του αφεντικού. Ξέρω, ξέρω?Το προηγούμενο παιδί καθάριζε τους πάγκους, το προηγούμενο παιδί άλλαζε τις σακούλες, το προηγούμενο παιδί είχε επικοινωνία με τους πελάτες...Για να δούμε τι θα ακούσω σήμερα; «Πήγα στον Άγιο Δημήτριο και άναψα κερί. Στο δρόμο είδα εκείνη τη βρωμογυναίκα, την Τασία...» Μιλάει, μιλάει, μιλάει. Κακολογεί, κακολογεί, κακολογεί. Σειρά έχω εγώ. «Τα τασάκια μυρίζουν. Οι καρέκλες είναι γερμένες. Τα παιδιά φωνάζουν.» Φωνάζουν ε; «ΣΚΑΣΤΕ!!!» Το φωνάζω μέσα από την ψυχή μου. Όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για εκείνη. Για μια στιγμή να σκάσουν όλοι. Όλοι! Να μην ακούγεται ούτε ένας! Ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου ο καταρράκτης. Τον βλέπω. Για μια στιγμή προσπαθώ να τον κρατήσω στη μνήμη μου. Ξέρω θα χαθεί σύντομα. Θα χαθεί όπως τα προηγούμενα τοπία, τα γεγονότα, οι ήρωες, οι περιπέτειες, η φαντασία μου. Η πεθερά κάνει την αρχή. «Πως μιλάς έτσι στα παιδιά; Θα διώξεις τους πελάτες!» Ας τους διώξω, σκέφτομαι. Για κάθε ήσυχη στιγμή που έδιωξαν από το ταραγμένο μου μυαλό, ας φύγουν. Να βρουν εκείνοι τον καταρράκτη και να πάνε να πνιγούν! Μέχρι στιγμής αναζητώ τον καταρράκτη. Σύντομα θα αναζητώ δουλειά. Δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς το έχω πάρει απόφαση σε αυτή τη ζωή. Η θα δουλεύω ή θα φαντάζομαι. Τι να κάνω που αυτός ο κόσμος δεν καταλαβαίνει πως η συγγραφή είναι δουλειά; Τι να κάνω που από μικρό παιδί αναζητώ τον "άλλο" κοσμο, αυτόν που μας προβάλλουν οι συγγραφείς πατέρες μας; Ελπίζω όταν ξαναδώ εκείνον τον καταρράκτη να κρύβει πίσω του μια σπηλιά γεμάτη φαγητά. Άρχισα να πεινάω... Edited February 10, 2008 by Παρατηρητής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 10, 2008 Share Posted February 10, 2008 Πρωτότυπο, έξυπνο, απολαυστικό. Ένιωσα την απελπισία του συγγραφέα. Μπράβο... Δεν μου άρεσε η τελευταία φράση, σκέψου κάτι άλλο ίσως. Ερώτηση: Γιατί μου βγάζει σε διάφορα σημεία αγγλικό ερωτηματικό; Πχ. στο τέλος-τέλος. Τι χαρακτήρα έχεις μετά το "πεινάω" ; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted February 10, 2008 Author Share Posted February 10, 2008 Πρωτότυπο, έξυπνο, απολαυστικό. Ένιωσα την απελπισία του συγγραφέα. Μπράβο... Δεν μου άρεσε η τελευταία φράση, σκέψου κάτι άλλο ίσως. Ερώτηση: Γιατί μου βγάζει σε διάφορα σημεία αγγλικό ερωτηματικό; Πχ. στο τέλος-τέλος. Τι χαρακτήρα έχεις μετά το "πεινάω" ; Δεν ξέρω γιατί βγαίνει το ερωτηματικό. Εγώ έβαζα τις τρεις τελίτσες! Ευχαριστώ για το σχόλειο Νικοσαλ. Όντως το τέλος με προβλημάτισε. Έβαλα τελικά το συγκεκριμένο σκεφτόμενος την άσχημη κατάληξη ενός συγγραφέα που αφιερώνεται καθαρά και μόνο με τη συγγραφή, δίχως να απασχολείται με κάτι άλλο. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό το επάγγελμα δεν είναι καθόλου βιοποριστό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Spock Posted February 10, 2008 Share Posted February 10, 2008 Ερώτηση: Γιατί μου βγάζει σε διάφορα σημεία αγγλικό ερωτηματικό; Πχ. στο τέλος-τέλος. Τι χαρακτήρα έχεις μετά το "πεινάω" ; Φαντάζομαι ότι την ιστορία ο Παρατηρητής την έγραψε σε Word, στο οποίο όταν βάζεις τρεις τελίτσες, τις κάνει με μορφή ενός ειδικού χαρακτήρα, γι' αυτό το βγάζει ως αγγλικό ερωτηματικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted February 10, 2008 Share Posted February 10, 2008 (edited) Σωστό. Στο Μακ με encoding ελληνικό έβλεπα το αγγλικό ερωτηματικό. Στο ubuntu με unicode - 8, βλέπω κανονικά τις τρεις τελίτσες. Edit: Σποκάριε, δεν μας λες και τη γνώμη σου για την ιστορία, αντί για τις τρεις τελίτσες μόνο; Edited February 10, 2008 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted March 25, 2008 Share Posted March 25, 2008 Πολύ μου άρεσε αυτή η ιστοριούλα αλλά και ‘γω θα προτιμούσα ένα διαφορετικό τέλος. Εκεί που κοιτάς το καταρράχτη να πεταχτεί ας πούμε μέσα από τη σπηλιά ένας σαλεμένος τύπος με αλυσοπρίονο να βρεθεί ξαφνικά μέσα στο μαγαζί να τα κάνει όλα όπα και να αρχίσει να κυνηγάει τα πιτσιρίκια. :maul: Ε !!! Πώς; Μπα άστο βρες κάτι άλλο καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
month Posted March 25, 2008 Share Posted March 25, 2008 Σε νιώθω, παρατηρητή. Αρκετά καλό κείμενο, λίγο κοφτό ίσως. Πάντως το τέλος μου θύμισε δηλώσεις Χόμπιτ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted March 28, 2008 Share Posted March 28, 2008 Ελπίζω όταν ξαναδώ εκείνον τον καταρράκτη να κρύβει πίσω του μια σπηλιά γεμάτη φαγητά. Άρχισα να πεινάω... Συμφωνώ με τον month. Ορμώμενος μάλιστα από το σχόλιό του, μπορώ να σε φανταστώ κάπως έτσι: ως Φρόντο, να κουβαλάς ένα βαρύ χρέος που ο ίδιος ανέλαβες, χωρίς να σου το ζητήσει κανείς, και ως Σαμ, να κουβαλάς σαν το γαϊδούρι όλη την οικοσκευή του Φρόντο και να 'χεις να αντιμετωπίσεις, εκτός από την τρέλα του, την πείνα και των δυο σας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted July 4, 2008 Share Posted July 4, 2008 As i wrote before... Κάπως έτσι ξεκίνησα και εγώ το 'γράψιμο' βέββαια τότε δεν είχα υπολογιστή στην δουλειά και ότι έγραφα ήταν σε τετράδιο (που πάντα με βόλευε περισσότερο...) Και αντί για τα πιτσιρίκια είχα τον Γιατρό και τους ασθενείς του Εποχειακού Ιατρείου που ακόμα δουλεύω τα καλοκαίρια... Αλλά, μ'αρεσε αυτό, όλοι να ανρωτιούνται "Τι γράφεις εκεί" και γω απλά να ανασηκώνω τους ώμους "τίποτα ιδιαίτερο..." Και μετά ήρθε η έμπνευση της γραφής στον ιατρό... αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία.... :tongue: Στο θέμα μας τώρα... είναι από αυτές τις ιστορίες που δεν ξέρεις τι ακριβώς σου προκαλεί... "τώρα γελάω ή κλαίω?" Μάλλον και τα δύο μαζί... τα αντικαταθλιπτικά που λέγαμε..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.