Το Ιερό της Γνώσης

[Nihilio]

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1607

Αυτοτελής; Απόσπασμα από κάτι πολύ μεγαλύτερο, αλλά μπορεί να σταθεί και μόνη της

Σχόλια: Για το διαγωνισμό σύντομης ιστορίας Φεβρουαρίου 2008, με θέμα 'εκ βαθέων μεταμόρφωση'

---

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, από εκείνα που η ζέστη γίνεται αποπνικτική ακόμα και για τον πιο αναίσθητο άνθρωπο, όταν ο βασιλιάς Δημόκρατος ο τρίτος, μούσκεμα στον ιδρώτα και τυλιγμένος στα σκεπάσματά του, δέχτηκε την επίσκεψη του Αγγέλου Μάνχαρ.

 

“Δημόκρατε,” του είπε ο Άγγελος στο όνειρό του, “ζητάω από εσένα να με τιμήσεις όπως μου αρμόζει. Ξέρεις πολύ καλά ότι, όταν το βασίλειό σου χρειάστηκε τη βοήθειά μου, εγώ φρόντισα για εσάς. Απαιτώ λοιπόν, όπως εγώ δε σας έχω απογοητεύσει, κι εσείς να με τιμήσετε με ένα έργο αντάξιο της προσφοράς μου, χτίζοντας τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου προς τιμή μου.”

 

Η αλήθεια ήταν ότι ο Άγγελος της Γνώσης είχε βοηθήσει πολύ το βασίλειο του Κουράγκ. Όταν ο στόλος της Αστάρτια πολιορκούσε την πρωτεύουσά του, ο Άγγελος κατέβηκε και αποκάλυψε σε έναν από τους αλχημιστές το μυστικό της υγρής φλόγας, που κατέκαψε τον εχθρικό στόλο και έσωσε το βασίλειο από την καταστροφή. Αλλά ούτε και ο βασιλιάς είχε λόγο να παραπονείται, αφού οι θεοί του είχαν χαρίσει έναν ικανό διάδοχο και έναν ανίκανο δευτερότοκο, που δε θα προσπαθούσε να διεκδικήσει το θρόνο από τον αδερφό του.

 

Έτσι λοιπόν, το επόμενο πρωί, ο βασιλιάς Δημόκρατος εμφανίστηκε μπροστά στους αυλικούς του και ανακοίνωσε ότι θα χτίσει τη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη στον κόσμο προς τιμήν του σωτήρα τους Αγγέλου Μάνχαρ, καταχειροκροτούμενος από αυλικούς και ιερατείο. Και από την ίδια κιόλας ημέρα άρχισαν οι προετοιμασίες. Ο βασιλέας συγκέντρωσε τους καλύτερους αρχιτέκτονες του βασιλείου και τους ανέθεσε το σχεδιασμό του κτηρίου, το οποίο θα βρισκόταν στο κέντρο της πρωτεύουσάς του, πολύ κοντά στα ανάκτορα. Φρόντισε επίσης να αρχίσει να συγκεντρώνει τα καλύτερα υλικά για το χτίσιμό της Βιβλιοθήκης, καθώς και ικανούς τεχνίτες για να τα δουλέψουν.

 

Και πράγματι, ακριβώς ένα χρόνο μετά από το βράδυ εκείνο, που ο Άγγελος τον επισκέφτηκε, η κατασκευή ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Η πρώτη αξινιά για τα θεμέλια μάλιστα, ήταν από τα χέρια του ίδιου του βασιλιά, σε μία πανηγυρική τελετή. Και όταν, τρία χρόνια αργότερα, ο βασιλιάς Δημόκρατος πήγε να συναντήσει τον Κάλαχνταρ, οι πρώτοι τοίχοι του οικοδομήματος είχαν ήδη χτιστεί.

 

Όταν στον θρόνο ανέβηκε ο Νικόδημος ο Ικανός, ο πρωτότοκος του Δημόκρατου, φρόντισε να κάνει μια καταπληκτική δουλειά στο να εκτοξεύσει στα ύψη το δημόσιο χρέος και να αναζωπυρώσει τις μακροχρόνιες έχθρες με τα γειτονικά έθνη, δε φρόντισε όμως όσο θα έπρεπε τη συνέχιση των εργασιών για τη βιβλιοθήκη. Και έτσι, ενώ αρχικά υπολογιζόταν ότι το έργο θα ολοκληρωθεί σε δέκα χρόνια, σιγά σιγά άρχισαν να προστίθενται και μερικά επιπλέον έτη στους υπολογισμούς, έτσι ώστε, όταν μετά από δύο χρόνια ο Νικόδημος σκοτώθηκε ενώ κυνηγούσε αγριόχοιρους, υπολογιζόταν ότι θα χρειάζονταν άλλη μία δεκαετία για να ολοκληρώσουν τη Βιβλιοθήκη.

 

Επειδή ο Νικόδημος, όντας πολύ απασχολημένος με το κυνήγι, τις πολυτελείς γιορτές που διοργάνωνε και τα σχέδιά του για επέκταση του βασιλείου, δεν άφησε απογόνους, το θρόνο πήρε ο μικρότερος αδερφός του, ο Κρατισθένης ο Ανίκανος, ο οποίος, ανεξάρτητα με τις προσδοκίες του λαού του, έκανε μια εκπληκτική δουλειά διορθώνοντας ότι έκανε λάθος ο αδερφός του, κάνοντας τα πάντα για να βελτιώσει τις σχέσεις του με τους γείτονές του και να ξαναγεμίσει με χρήματα τα ταμεία του κράτους.

 

Τότε ήταν που, ανακαλύπτοντας πόσο του κόστιζε η ανέγερση της Βιβλιοθήκης, αναγκάστηκε, ομολογουμένως με βαριά καρδιά, να διακόψει προσωρινά τα έργα για την ανέγερσή της. Επειδή όμως ήταν δίκαιος, φρόντισε να ιδρύσει την ακαδημία του Κουράγκ, προς τιμή του Αγγέλου που τόσο είχε βοηθήσει το βασίλειό του. Στα τριάντα χρόνια που διήρκεσε η βασιλεία του, το Κουράγκ μεταμορφώθηκε από ένα βασίλειο με οικονομική άνεση, σε ένα πραγματικά πανίσχυρο κράτος, τόσο στον οικονομικό όσο και στον πολιτικό τομέα.

 

Αν ο Κρατισθένης είχε ένα παράπονο από τους θεούς, ήταν ότι η Μητέρα Ζαμάλα δεν είχε φροντίσει να του δώσει έναν γιο. Τα πέντε πρώτα παιδιά του ήταν κόρες, και μόνο ο έκτος, που γεννήθηκε στο εικοστό έτος της βασιλείας του, θα ήταν ο διάδοχός του. Το όνομα που έδωσε στο γιο του ο Κρατισθένης ήταν Αλέξανδρος, γιατί, σε αντίθεση με τον πατέρα του που, όπως και ο δικός του πατέρας, πίστευε ότι τα ονόματα των γιων του έπρεπε να δηλώνουν την ισχύ τους, αυτός πίστευε ότι χρέος ενός βασιλιά είναι να προστατεύει τους υπηκόους του.

 

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα και ο Κρατισθένης στάθηκε εμπρός στον Άγγελο του Θανάτου, τον διαδέχτηκε ο δεκάχρονος γιος του, κάνοντας πολλούς να μιλούν για το τέλος της παντοδυναμίας του Κουράγκ, χωρίς να γνωρίζουν ότι με την άνοδό του στο θρόνο ξεκινούσε και ο Χρυσός Αιώνας των Βασιλέων. Γιατί, όπως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Άστρακ του Ρέμπακαλ ήταν ο μεγαλύτερος μάγος στην ιστορία, έτσι και ο Αλέξανδρος ο πρώτος υπήρξε ένας στρατηλάτης η μεγαλοφυΐα του οποίου δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ.

 

Δε νομίζω ότι εδώ θα έπρεπε να αναλύσω τα, γνωστά εξάλλου στους πάντες, κατορθώματά του. Περιληπτικά μόνο θα αναφέρω ότι, αφού φρόντισε να καταπνίξει μια σειρά από συνωμοσίες που αποσκοπούσαν στον εκθρονισμό του, ξεκίνησε μια σειρά από εκστρατείες και, σε δέκα μόλις χρόνια, είχε κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Λαμόρκ, ενώ και οι νήσοι της Αστάρτια, κυριότερος εχθρός του Κουράγκ, αναγκάστηκαν να πληρώνουν φόρους υποτέλειας σε αυτό.

 

Παρά το γεγονός ότι ο πατέρας του, ενώ βρισκόταν στο νεκροκρέβατό του, του είχε ζητήσει να ξαναρχίσει το χτίσιμο της Βιβλιοθήκης, ο Αλέξανδρος τον αγνόησε, τόσο εξαιτίας των σημαντικών εξόδων που απαιτούσαν οι πόλεμοί του, όσο και επειδή απλά δεν ενδιαφερόταν για κάτι τόσο ταπεινό όσο μια απλή βιβλιοθήκη.

 

Τα επόμενα δέκα χρόνια της βασιλείας του βέβαια, και οι τρεις αποτυχημένες εκστρατείες του ενάντια στο βασίλειο του Ρέμπακαλ, δημιούργησαν μέσα του ένα βαθύ μίσος για τον Άστρακ, το νεαρό τότε βασιλιά του νότιου κράτους, και, όταν έμαθε ότι ο Άστρακ σχεδίαζε να φτιάξει στο Ρέμπακαλ την περίφημη ακαδημία του, αποφάσισε να μην τον αφήσει έτσι, αλλά να μετατρέψει την πρωτεύουσά του βασιλείου του σε κέντρο των γραμμάτων και της γνώσης. Έτσι λοιπόν φρόντισε ευθύς αμέσως να προσλάβει τους καλύτερους καθηγητές για την Ακαδημία του Κουράγκ, ενώ διέταξε ευθύς αμέσως να ξαναρχίσει το χτίσιμο της βιβλιοθήκης. Έδωσε μάλιστα την εντολή να βελτιωθεί το έργο ώστε να είναι ένα πραγματικό: 'Ιερό της Γνώσης'.

 

Όσα επαινετικά κι αν πει κανείς για τον Αλέξανδρο τον Πρώτο ως στρατηλάτη, είναι γενική παραδοχή ότι η πολιτική του δεινότητα σταματούσε στην αιχμή του ξίφους του, και, αποκορύφωμα των πολιτικών λαθών που έκανε, ήταν η απόφαση που αφορούσε τη διαδοχή του: Ο Αλέξανδρος είχε τρία παιδιά: έναν καθυστερημένο πρωτότοκο, μία κόρη και έναν ικανό γιο, που όμως ήταν νόθος. Σε όποιον λοιπόν κι αν άφηνε το θρόνο του, θα παρουσιάζονταν προβλήματα. Έτσι λοιπόν ίδρυσε το θεσμό της τριαρχίας, ορίζοντας και τους τρεις ως βασιλιάδες. Και, από το νεκροκρέβατό του, τους ζήτησε να φροντίσουν για την ολοκλήρωση της βιβλιοθήκης, η οποία είχε αποφασιστεί να επεκτεινόταν και άλλο, ώστε να είναι 'το μεγαλύτερο έργο όλων των εποχών'.

 

Όπως ήταν φυσικό, βέβαια, οι διάδοχοι του Αλεξάνδρου του Πρώτου ήταν τόσο αφοσιωμένοι στο πως θα βγάλουν από τη μέση τους συγκυβερνήτες τους, που δεν ασχολήθηκαν στιγμή με το κράτος τους, οδηγώντας σταδιακά την αυτοκρατορία που είχε χτίσει ο πατέρας τους στην συρρίκνωση της.

 

Όσο για το θέμα της Βιβλιοθήκης, αυτό ήταν ένα από τα ελάχιστα θέματα στα οποία συμφώνησαν, αναθέτοντας το χτίσιμό της σε μια πενταμελή επιτροπή ιερέων. Και πράγματι, μέσα στην επόμενη δεκαετία, και ενώ δύο από τους τρεις Τρίαρχους βρίσκονταν στο βασίλειο του Κάλαχνταρ, η κατασκευή της Βιβλιοθήκης ολοκληρώθηκε με πανηγυρικές τελετές και η ιερατική επιτροπή που είχε αναλάβει την κατασκευή της, ανέλαβε και τη διαχείρισή της.

 

Η επιτροπή διοίκησης, πιστή στην αποστολή της να φτιάξει την τελειότερη βιβλιοθήκη στην Πλάση, έλαβε την απόφαση τα ράφια της να τα γεμίσουν μόνο τα τελειότερα βιβλία, το αποκορύφωμα της Γνώσης που άξιζε στο Ιερό της, και ξεκίνησε το δύσκολο έργο της διαλογής τους. Εκατοντάδες χιλιάδες έργα πέρασαν από τα χέρια τους, όλα τους όμως είχαν ατέλειες, μικρά ελαττώματα που τα κατέτασσαν ακατάλληλα για τα ιερά ράφια για τα οποία προορίζονταν. Έτσι, για πάνω από έναν αιώνα, τα ράφια της Βιβλιοθήκης παρέμεναν άδεια και σκονισμένα.

 

Και, όταν στην τριαρχία ανέβηκε ο Κρατισθένης ο όγδοος, ο Παράφρων ο Πρώτος, όπως τον αποκαλούμε σήμερα, φρόντισε, με συνοπτικές διαδικασίες, να εξοντώσει τόσο τους άλλους δύο βασιλείς, όσο και τους διαδόχους τους, ορίζοντας τελικά, όπως προέβλεπαν σε τέτοιες περιπτώσεις οι νόμοι του βασιλείου, τους δύο γιους του, τον Αναξίμανδρο τον πέμπτο (ή Παράφρονα τον Δεύτερο) και το Νικόδημο τον Ένατο (ή Παράφρονα τον Τρίτο), οι οποίοι ήταν πειθήνια όργανά του.

 

Τότε ήταν που, με διάταγμά του, όρισε τον εαυτό του ως την Επιτομή της Γνώσης, ενσαρκωμένης από το Δημιουργό σε ανθρώπινο σώμα, και με διάταγμά του, επέβαλλε να ταφεί μέσα στη Βιβλιοθήκη, αφού αυτό άρμοζε σε κάποιον που έφερε μέσα του την καθαρή Γνώση. Οι τρεις από τους πέντε ιερείς της επιτροπής αντέδρασαν και θανατώθηκαν αμέσως, έτσι ώστε κανένας άλλος να μην τολμήσει να αρνηθεί στον βασιλέα το αίτημά του και, όταν πέθανε, κηδεύτηκε με ανακούφιση σε μια κρύπτη στο υπόγειο του Ιερού.

 

Παρόμοιες κηδείες είχαν και οι διάδοχοί του, που ταλαιπώρησαν για πολλές δεκαετίες ακόμα το βασίλειο με την τρέλα που στοίχειωνε τη γενιά τους. Και όταν και ο τελευταίος τους, ο Κρατισθένης ο Δέκατος (Παράφρων ο Ενδέκατος), αυτοκτόνησε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες (πρώτο θύμα της κατ' ευφημισμόν 'ασθένειας των μαύρων γαντιών' που έκτοτε προσβάλει επιβλαβείς βασιλείς και τους οδηγεί στο θάνατό από ανεξήγητες αυτοκτονίες), κηδεύτηκε στη Βιβλιοθήκη, η οποία και έκλεισε μια και καλή.

 

Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να ξορκιστεί το κακό της διακυβέρνησης των Παραφρόνων, η Βιβλιοθήκη αφιερώθηκε στον Άζλαμαρ, και μετονομάστηκε από Ιερό της Γνώσης σε Μαυσωλείο του Χρόνου, συνοδευόμενη από πολλές προσευχές και αναθήματα στον Άγγελο του Χρόνου, έτσι ώστε να φυλακίσει για πάντα στο παρελθόν την τρέλα των κυβερνητών.

 

 

 

 

Και αυτή είναι η ιστορία του Ιερού της Γνώσης ή, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, Μαυσωλείου του Χρόνου.

[synodoiporos]

Πολύ καλή ιστορία ! Μου άρεσε.

 

Μου άρεσε και η τελική ιδέα, η μεγάλη βιβλιοθήκη του Κουράγκ, το Ιερό της Γνώσης, να καταλήξει τελικά το Μαυσωλείο της γενεαλογίας των Παραφρόνων, "αφού αυτό άρμοζε σε κάποιον που έφερε μέσα του την καθαρή Γνώση"...

 

Στο τέλος νόμισα πως είχα διαβάσει μια κιτρινισμένη σελίδα από κάποιο βιβλίο ιστορίας αυτού του μακρινού βασιλείου (σχόλιο κολακευτικό σχετικά με την αληθοφάνεια της γραφής).

[Ἀπόστολος Βρανᾶς]

Ὑπέροχο!

Κάποιες ἀπὸ τὶς ἐπιμέρους συλλήψεις εῑναι μαγευτικές!

Νὰ κάνω τὴν ἐπίμαχη ἐρώτηση, @Nihilio: τὸ συνέχισες ἢ ἔμεινε ἐδῶ;