Η ΦΩΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ

[kitsos]

Είδος: Φαντασία

Βία; λίγη

Σεξ; καθόλου

Αριθμός Λέξεων: 1346

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Άνευ

 

 

Ο πόνος ήταν οξύς. Σε κάθε χτύπημα του σφυγμού του ένιωθε αυτό το αφόρητο τσούξιμο στο χέρι. Ευτυχώς που η σφαίρα πέρασε ξυστά και μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να το ελέγχει. Ήταν η πρώτη φορά στην πολυτάραχη ζωή του που είχε τραυματιστεί. Κάπου κοντά άκουσε τη λαχανιασμένη ανάσα του αντιπάλου του. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να απαντήσει στο χτύπημα. Στο περίστροφο του είχε ακόμα δύο σφαίρες πράγμα που σήμαινε ότι είχε το πάνω χέρι αν και γρατσουνισμένο. Εάν είχε μετρήσει σωστά ο άλλος πρέπει να είχε μόνο μία και μετά την τρομαχτική κραυγή πόνου, που είχε ξεφύγει από τα χείλη του, ο αντίπαλος του θα πρέπει να τον θεωρούσε βαριά τραυματισμένο. Η λάμπα πάνω από το κεφάλι του τρεμόπαιξε. Έμεινε για μερικές στιγμές ακίνητος προσπαθώντας να πάρει δυνάμεις και να μαντέψει την ακριβή θέση του άλλου. Άκουσε τα αργά βήματα του Τζακ να απομακρύνονται και πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

 

«Έλα τώρα Μπιλ» άκουσε τον Τζακ να φωνάζει. «Όλα τελείωσαν τώρα πια. Βγες από την κρυψώνα σου να σε λυτρώσω.»

 

Είχε μαντέψει σωστά. Ο άλλος τον είχε ξεγράψει και αυτό ήταν υπέρ του. Έπρεπε τώρα να παίξει το παιχνίδι έξυπνα. Κρατώντας σφιχτά το πληγωμένο μπράτσο του κατευθύνθηκε προς τη γωνία με τους μεγάλους σκουριασμένους κάδους. Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Σίγουρα κάτι είχε ψοφήσει εκεί πίσω. Έκατσε με μεγάλη προσοχή πίσω από τους κάδους και έσφιξε την πληγή του με ένα κομμάτι ύφασμα που βρήκε μπροστά του. Ήταν πολύ τυχερός. Ο τζάκ ήταν ο καλύτερος σκοπευτής στον μεγάλο πόλεμο. Ήταν θαύμα που την είχε γλιτώσει τόσο φθηνά. Η παράδοση έλεγε πως όποιος είχε μείνει ακάλυπτος για ένα δευτερόλεπτο απέναντι του δεν είχε ξαναδεί το φως του ήλιου. Βέβαια θα μπορούσε να ήταν πιο τυχερός και να τον είχε αποφύγει κατά τη χθεσινή κλήρωση. Θα μπορούσε ας πούμε να του κάτσει ο γελαστός Φρανκ που ήταν του χεριού του, ή ο Βέλγος που ήταν τόσο αργός λόγω του πάχους του που δεν θα προλάβαινε ούτε να καλυφθεί μπαίνοντας μέσα στη φωλιά του χάρου. Έτσι ονόμαζαν οι φυλακισμένοι το τεράστιο κτίριο που γίνονταν οι μονομαχίες. Γύρισε το κεφάλι του προς τα πίσω και βρήκε την αιτία της απίστευτης δυσωδίας. Ένας παχουλός αρουραίος, σε μέγεθος μεγάλης γάτας, κείτονταν ψόφιος δυο μέτρα πίσω του με τη γλώσσα δαγκωμένη. Αυτά τα καταραμένα τρωκτικά είχαν πολλαπλασιαστεί με τρελή ταχύτητα μετά την καταστροφή. Και ο λόγος ήταν πολύ απλός. Έβρισκαν τροφή σε κάθε τους βήμα. Άφθονη πρωτεΐνη.

 

Άκουσε τα βήματα του Τζάκ από πάνω του στο δεύτερο όροφο και απομακρύνθηκε γρήγορα από το βασίλειο της βρωμιάς. Φθάνοντας στον απέναντι τοίχο έριξε μία φευγαλέα ματιά έξω από ένα σπασμένο παράθυρο. Το σούρουπο είχε απλωθεί στον ουρανό και μία χλωμή φέτα φεγγαριού είχε κάνει την εμφάνιση της μακριά πάνω από τον γκρίζο όγκο τον λόφων. Ένα τσούρμο οπλισμένων ανδρών στεκόντουσαν στο κακοφωτισμένο προαύλιο. Περίμεναν υπομονετικά να ανοίξει η πόρτα και να εμφανιστεί ο νικητής της μονομαχίας. Στη γωνία δίπλα στην είσοδο του κτιρίου είχαν τοποθετηθεί οι δύο μεγάλες κλούβες που στέγαζαν προσωρινά τους επόμενους μονομάχους. Μέσα στη μία είδε τον Βέλγο. Στην δεύτερη ήταν ο Τζίνο ο φονιάς. Προφανώς ο χοντρός Βέλγος ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα να αποχαιρετίσει τον μάταιο ετούτο κόσμο και κοίταζε με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο κατά ιδρωμένο λιπαρό πρόσωπο του τον φονιά. Ο Τζίνο καθόταν σε μια γωνία της κλούβας του ανέκφραστος έχοντας στο στόμα του ένα σπίρτο. Είχε πάει μέσα γιατί είχε καθαρίσει με ένα μαχαίρι της κουζίνας την οικογένεια του και τη μισή γειτονιά. Πριν την σύλληψη του κατάφερε να στείλει δύο αστυνομικούς στα θυμαράκια και άλλη μισή ντουζίνα στο νοσοκομείο. Όλα αυτά βέβαια πριν την καταστροφή.

 

Ο θόρυβος στη σκάλα τον έβγαλε από τις σκέψεις του. Έπεσε με την πονεμένη του πλευρά πίσω από μια μεγάλη κούτα και παραλίγο να ουρλιάξει από τον πόνο. Έσφιξε τα δόντια και έμεινε ακίνητος. Ο ιδρώτας έτσουξε μέσα στα μάτια του και η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Ο Τζακ πλησίασε με αργά βήματα. Έχει φτάσει σχεδόν στα πέντε μέτρα όταν κάτι έπεσε στην άλλη πλευρά του ορόφου. Γύρισε απότομα και απομακρύνθηκε τρέχοντας. Θα έπρεπε να του είχε ρίξει. Ήταν μοναδική ευκαιρία.

 

Αποφάσισε πως έπρεπε να τελειώσει αυτή τη μονομαχία. Σηκώθηκε και πήγε προς τη σκάλα. Ο αντίπαλος του είχε κατέβει είδη στο ισόγειο. Στάθηκε στην κορυφή της σκάλας και έριξε μια προσεκτική ματιά προς τα κάτω. Ο φωτισμός στο ισόγειο ήταν ισχνός. Δεν μπορούσε να δει και πολλά αλλά άρχισε σιγά-σιγά να κατεβαίνει. Σε κάθε του βήμα ο ιδρώτας έσταζε και η πληγή του έκαιγε σαν αναμμένο ηλεκτρικό μάτι. Όταν έφτασε κάτω έμεινε για μια στιγμή ακίνητος προσπαθώντας να ακούσει κάτι. Τελικά άκουσε κάτι πίσω του.

 

«Γεια σου μικρέ. Τι χαμπάρια;»

 

Ο Μπιλ έβγαλε έναν αναστεναγμό παράδοσης και έκανε να γυρίσει.

 

«Ο!! Όχι μικρέ. Καλά είμαστε και έτσι. Ποτέ δεν είχα πρόβλημα στο να πυροβολήσω κάποιον πισώπλατα.» έκανε ο Τζάκ.

 

«Έλα λοιπόν τελείωνε.» του πέταξε ο Μπιλ φανερά εξαντλημένος.

 

«Βιάζεσαι να αποκτήσεις φτερά μικρέ; Κάτσε λίγο να τα πούμε. Τόσα χρόνια κάτω από την ίδια στέγη και δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα ο ένας για τον άλλο.»

 

«Δεν μπήκα στη φυλακή για να κάνω γνωριμίες.»είπε κοφτά ο Μπιλ.

 

«Ναι πράγματι. Και γιατί μπήκες άραγε;»

 

«Σκοτώνω περίεργους.» έκανε ο Μπιλ και το περίστροφο ξέρασε φωτιά κάτω από την μασχάλη του.

 

Ο άλλος πετάχτηκε προς τα πίσω και έσκασε με δύναμη στο πάτωμα σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης. Ο Μπιλ πήδηξε στο πλάι και πριν κρυφτεί πίσω από έναν σωρό σπασμένα έπιπλα είδε το αίμα να τρέχει από τον αριστερό ώμο του αντιπάλου του. Τον άκουσε να σέρνεται και κατάλαβε πως είχε έρθει πια η ώρα. Έσφιξε στο χέρι το όπλο του και σηκώθηκε όρθιος. Ο Τζακ είχε εξαφανιστεί. Έπρεπε να κινηθεί αστραπιαία.

 

Η ζωή μετά την καταστροφή είχε γίνει τόσο σκληρή που μια στιγμή αδράνειας μπορούσε να σου στοιχίσει τη ζωή. Άρχισε να ψάχνει στο σκονισμένο πάτωμα για ίχνη αίματος. Προχωρούσε πολύ προσεχτικά. Τώρα πια είχαν και οι δύο από μία σφαίρα στο σιδερικό τους και από μία πληγή στο κορμί τους. Είχαν τις ίδιες πιθανότητες. Η επιβίωση των ελάχιστων ανθρώπων που είχαν απομείνει επάνω στον πλανήτη ήταν καθαρά θέμα πιθανοτήτων. Και όλα αυτά χάρη στον ηλίθιο που έδωσε τη διαταγή για το πάτημα του κουμπιού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα τα γεγονότα έδειχναν ότι πρόκειται για άλλον ένα πόλεμο. Στη χειρότερη περίπτωση κάτι παρόμοιο με τον μεγάλο πόλεμο. Αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι πάντα υπάρχει εκείνος που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο μεγάλος ηγέτης.

 

Είχε πλέον φτάσει στην έξοδο. Θα μπορούσε απλά να ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω. Ήξερε καλά όμως πως οι άντρες του κυβερνήτη είχαν σαφέστατες εντολές. Μετά την έξοδο του νικητή από το κτίριο να κάνουν έρευνα και εάν έβρισκαν τον αντίπαλο έστω να αναπνέει εκτελούσαν επιτόπου τον εξελθόντα. Η χάρη του κυβερνήτη ήταν κάτι που δινόταν μόνο εάν είχες στείλει τον αντίπαλο σου στον άλλο κόσμο. Σε έναν κόσμο που δύσκολα ικανοποιούσε τις ανάγκες για την τροφή των ευυπόληπτων πολιτών ήταν κάτι περισσότερο από πολυτέλεια το να ταΐζεις τα αποβράσματα της κοινωνίας. Έτσι ο κυβερνήτης είχε εφαρμόσει το σχέδιο του με τις μονομαχίες κρατουμένων. Το όφελος διπλό για την κοινωνία. Στο νικητή δινόταν χάρη με την προϋπόθεση να βγει από τα τείχη της πόλης και ο χαμένος δεν είχε ανάγκη σίτισης.

 

Ο θόρυβος πίσω του τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Είχε κάνει το ίδιο λάθος δεύτερη φορά. Του άξιζε να είναι αυτός ο χαμένος.

 

«Μου την έφερες προηγουμένως μικρέ αλλά τώρα δεν έχω όρεξη για πολλές κουβέντες.»

 

Το κλικ που ακούστηκε αντήχησε σαν θεία ψαλμωδία στα αυτιά του Μπιλ. Γύρισε απότομα και κοίταξε τον Τζακ ίσια μέσα στα μάτια. Εκείνος τα είχε εντελώς χαμένα. Το αίμα που έτρεχε από τον ώμο του είχε δώσει μια πορφυρή απόχρωση στο μισό του πουκάμισο.

 

«Θα έπρεπε να είχα άλλη μια σφαίρα.» ψέλλισε.

 

«Έχεις δίκιο.» είπε ο Μπιλ «Φαντάζομαι πως θα ήθελες να ζητήσουμε επανάληψη.»

 

Έστρεψε το πρόσωπο του και έκανε ένα βήμα προς την πόρτα.

 

«Ξέρεις κάτι;» έκανε ο Μπιλ γυρνώντας πάλι προς τον αντίπαλο του. «Ποτέ δεν μου άρεσε που με φώναζες μικρό.»

 

Ο Τζακ δεν άκουσε ποτέ τον θόρυβο που έκανε το όπλο του Μπιλ. Για την ακρίβεια δεν άκουσε ποτέ ξανά κανένα θόρυβο.

 

Edited March 11, 2008 by kitsos

[Arachnida]

Καλογραμμένο, αλλά ίσως θα μπορούσε να είναι μέρος κι από κάτι μεγαλύτερο;

Ίσως θέλει μερικές μικροαλλαγές στην περιγραφή της φωλιάς του χάρου, αποπροσανατολίστηκα κάπως.

Περίμενα πάντως αυτούς που σκοτώνονται στις μονομαχίες να τους τρώνε οι "ευυπόληπτοι" πολίτες.

Edited March 11, 2008 by Arachnida

[kitsos]

Καλογραμμένο, αλλά ίσως θα μπορούσε να είναι μέρος κι από κάτι μεγαλύτερο;

Ίσως θέλει μερικές μικροαλλαγές στην περιγραφή της φωλιάς του χάρου, αποπροσανατολίστηκα κάπως.

Περίμενα πάντως αυτούς που σκοτώνονται στις μονομαχίες να τους τρώνε οι "ευυπόληπτοι" πολίτες.

 

 

Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ιδέα για κάτι μεγαλύτερο (βασισμένο στο υπάρχον) στο βάθος του μυαλού. Όσο για την αρχιτεκτονική του κτιρίου είναι κάπως σουρεαλιστική. Γι αυτό το λόγο και για να βοηθήσω τους ήρωες έχω τοποθετήσει όπως μπαίνεις δεξιά ένα σταντ με χάρτες, οδηγίες καθώς και σακουλάκια.

 

Και τώρα στο κρίσιμο θέμα της αξιοποίησης των χαμένων στις μονομαχίες. Η πρόταση σου είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και θα ληφθεί σοβαρά υπόψη.

 

Ευχαριστώ.