Λησμονιά

[Ginawa]

Λησμονιά by Παναγιωτίδης Παναγιώτης

 

 

<H1 style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt"> </H1>Η γεύση του κρασιού στο στόμα του ήταν ξινόγλυκη αλλά άδειασε την κούπα του με δυο γουλιές. Έκανε νόημα στον ταβερνιάρη να του φέρει μια ακόμα κανάτα. Εκείνος υπάκουσε αμέσως. Όσο κρασί και να έπινε απόψε όμως η δίψα του δεν θα έσβηνε ,ούτε θα τον έκανε να ξεχάσει εκείνη. Αδάμαστη, σαν τον ελεύθερο άνεμο, πολεμίστρια σαν και αυτόν, περήφανη, δυνατή, λυγερή σαν αίλουρος του Κιτάι, με κόκκινα μακριά μαλλιά σαν το πυρωμένο ατσάλι, γαλαζοπράσινα μάτια σαν τις κρυστάλλινες θάλασσες του παγωμένου Βορρά που είχε κουρσέψει μαζί με άντρες μελαψούς, γεμάτους δίψα για πλιάτσικο και κοπέλες άσπρες σαν το χιόνι που σκέπαζε την γη εκείνη. Σόνυα, Κόκκινη Σόνυα, το όνομά της αντηχούσε στους άδειους διαδρόμους του μυαλού του και τον έκαιγε. Ήταν αυτός ο πόνος που έκανε και τους πιο μεγάλους πολεμιστές να λυγίζουν. Ήταν σαν χίλια Ζαμοριανά λεπίδια να του ξέσκιζαν τη σάρκα, και μα τον Κρόμ κανένας δεν μπορούσε να σε γλιτώσει από αυτόν τον πόνο. Δεν είχες οίκτο από πουθενά. Κατέβασε άλλη μια γουλιά από το ποτό του και κοίταξε αόριστα προς το πουθενά. Ήταν κάποτε ληστής, τυχοδιώκτης, μισθοφόρος, πειρατής, και κατά τα λεγόμενα ενός γερό-ξεκούτη σοφού που γνώρισε στην Κορίνθια μια μέρα θα γινόταν βασιλιάς... Η σκέψη τον έκανε να χαμογελάσει για λίγο, αλλά όλα αυτά θα τα αντάλλαζε για μια νυχτιά μαζί της. Απόψε , μόνο απόψε.

 

Αχ! Ήταν αυτά τα βράδια που έπλεε σε θάλασσες κρασιού αλλά δεν ζητούσε να ξεδιψάσει. Απόψε ήθελε να χορτάσει το πάθος του, να κυριέψει τον πόθο του για αυτήν. Είχε ανάγκη να τυλίξει τα δάχτυλά του στα φλόγινά της μαλλιά, να μυρίσει τα χίλια αρώματα του κορμιού της, να την αγαπήσει όπως της ταίριαζε, άγρια, ατίθασα, χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως ταιριάζει σε μια πριγκίπισσα, μια πριγκίπισσα του σπαθιού. Ακόμα ένα ποτήρι τελείωσε και το κανάτι έμεινε μισό-άδειο. Δύο Στηγιανές χορεύτριες άρχισαν να τυλίγονται γύρω του όπως κάνουν τα καταραμένα ερπετά που λατρεύουν στην σκοτεινή τους χώρα, εκεί που παρθένες σφάζονται για να ποτίσουν με το αίμα τους και να ξεδιψάσουν τους ερπετόμορφους θεούς τους. Μια ματιά του χρειάστηκε για να τις δώσει να καταλάβουν πως απόψε δεν έψαχνε την φτηνή παρηγοριά της αγκαλιάς τους, οι κοπέλες έφυγαν αμέσως χωρίς να πιέσουν την τύχη τους παραπάνω. Πόσες μάχες ; Πόσοι ανόητοι βρήκαν το θάνατό τους από το κοφτερό του ατσάλι. Το αίμα που στράγκιξε από τα ψόφια τους κουφάρια έφτανε να κοκκινίσει ολόκληρη την Βαλάτια θάλασσα. Στο διάβολο να πάνε τα παλιόσκυλα! Όλοι τους πήρανε αυτό που τους άξιζε, ας βράσουν στα βάθη της Αράλου. Όλα όμως μοιάζανε μάταια τώρα!

 

Πόσα πλούτη; Ήταν μέρες που θα μπορούσε να αγοράσει ολόκληρα βασίλεια! Να έχει όλες τις γυναίκες του κόσμου, όποιες αυτός ποθούσε! Αλλά αυτός ζητούσε μονάχα εκείνη! Για πού να ταξίδευε; Θα την συναντούσε ποτέ ξανά; Ποιος ανόητος θα έβαφε με το αίμα του το σπαθί της; Πολλές οι σκέψεις του και μπερδεμένες. Ήθελε να την ξαναδεί, να την φιλήσει πάλι παθιασμένα, να χαϊδέψει το βελούδινό της κορμί, να...Να πάρει και να σηκώσει! Έσφιξε τις γροθιές του ασυναίσθητα!

 

Κάπου στο βάθος η μαγικές χορδές ενός βάρδου γαλήνευαν λιγάκι την ψυχή του.

 

Ήταν το μοναδικό πράγμα εκείνη την στιγμή που τον κρατούσε από το να διαλύσει αυτό το σάπιο μέρος ,γεμάτο με μπεκρήδες, ζητιάνους , πόρνες και κάθε λογής σκουπίδι που η Ζάμορα είχε να προσφέρει! Ακόμα ένα κανάτι άδειο! Όμως η σκέψη του γύριζε πάλι σ’αυτήν. Κατάρες και δαίμονες στο παλιοθήλυκο! Δεν θα τον έκανε αυτή να είναι έτσι!

 

Αυτός είχε κάνει πριγκίπισσες να παρατήσουν τα βασίλειά τους και να σέρνονται στα πόδια του για να τις πάρει μαζί του! Μα τον Κρόμ, και αυτό το παλιόκρασο δεν την έκανε καλά την δουλειά του, ούτε που είχε αρχίσει να ζαλίζεται! Αυτή η βραδιά έμοιαζε ατελείωτη λες και οι θεοί ήθελαν να τον βασανίσουν απόψε για όλα αυτά που είχε κάνει, για όσες βρισιές και κατάρες ξεστόμισε στο όνομά τους, για όσα πετράδια έκλεψε από τους ναούς τους, για όσους πιστούς τους έστειλε στην κόλαση! Στο διάβολο! Στο διάβολο να πάνε και οι θεοί και τα πονηρά τους καμώματα, σκυλιά να ξεσκίσουν τα τομάρια τους για το μαρτύριο που περνούσε τώρα!

 

Φασαρία διέκοψε την σκέψη του! Λίγο πιο πέρα ένας τεράστιος Νεμεδός, και μάλλον πολύ μεθυσμένος, χτυπούσε αλύπητα τον βάρδο. Σηκώθηκε από την καρέκλα του και βάδισε προς τον γίγαντα που συνέχιζε να χτυπά τον άνθρωπο χωρίς να δίνει και πολύ σημασία τριγύρω. Δεν τον προειδοποίησε, απλά έσφιξε την γροθιά του και την προσγείωσε με δύναμη πάνω στο πρόσωπο του Νεμεδού, όπως ένας σιδεράς χτυπά με το σφυρί του το ζεστό ατσάλι πάνω στο αμόνι. Ο γίγαντας κοντοστάθηκε, γύρισε σαστισμένος προς τα πίσω, και έπειτα σωριάστηκε κάτω σαν σακί.

 

Σήκωσε τον βάρδο στα πόδια του, έπειτα έψαξε στο πουγκί του και έβγαλε ένα ασημένιο νόμισμα.

 

«Πάρε αυτό και συνέχισε να παίζεις, και αν κανένα από αυτά τα σκυλιά έχει πρόβλημα πες τους ότι ο Κόναν από την Κιμμέρια θα κάθεται στο διπλανό τραπέζι. Αν ο πονοκέφαλος από αυτό το κάτουρο γίδας που σερβίρουν για κρασί εδώ δεν τους είναι αρκετός, ας έρθουν να με βρουν.»

 

Ένιωσε το αίμα του να βράζει, ένιωσε δυνατός ξανά, κατακτητής, ήρωας, βασιλιάς.

 

Φώναξε με βροντερή φωνή «Φέρε κρασί! Και εσείς οι δύο φοράδες, φέρτε τα όμορφα καπούλια σας εδώ.»

 

Γέμισε την κούπα του κρασί, χαμογέλασε και μονολόγησε, «Μα τον Κρόμ! Στην υγειά της λησμονιάς!» Στράγγιξε την κούπα του και γέλασε τρανταχτά, η νύχτα ήταν φρέσκια ακόμα και υποσχόταν εκπλήξεις…

 

 

Τέλος

[Παρατηρητής]

Το συγκεκριμένο διήγημα ανήκει στην κατηγορία Fan Fiction.

 

Για αυτό που είναι, είναι επιτυχημένο. Βέβαια έχει κάμποσα λαθάκια σε θέμα τεχνικής. Όμορφες παρομοιώσεις και μεταφορές, πλούσιο λεξιλόγιο, ζωντανές εικόνες και αυτό που σού έλεγα κάποτε κινηματογραφικό γράψιμο. Όμως κάπου παρασύρεσαι στο μυαλό του ήρωα (συγκεκιρμένα του Κόναν). Αν και γίνεται με τρόπο ποιητικό, με ξενίζει και πιστεύω και πολλούς αναγνώστες. Η αφήγηση μπλέκεται με τη σκέψη του ήρωα.

Παράδειγμα

Αχ! Ήταν αυτά τα βράδια που έπλεε σε θάλασσες κρασιού αλλά δεν ζητούσε να ξεδιψάσει. Απόψε ήθελε να χορτάσει το πάθος του, να κυριέψει τον πόθο του για αυτήν. Είχε ανάγκη να τυλίξει τα δάχτυλά του στα φλόγινά της μαλλιά, να μυρίσει τα χίλια αρώματα του κορμιού της, να την αγαπήσει όπως της ταίριαζε, άγρια, ατίθασα, χωρίς δεύτερη σκέψη, όπως ταιριάζει σε μια πριγκίπισσα, μια πριγκίπισσα του σπαθιού. Ακόμα ένα ποτήρι τελείωσε και το κανάτι έμεινε μισό-άδειο. Δύο Στηγιανές χορεύτριες άρχισαν να τυλίγονται γύρω του όπως κάνουν τα καταραμένα ερπετά που λατρεύουν στην σκοτεινή τους χώρα, εκεί που παρθένες σφάζονται για να ποτίσουν με το αίμα τους και να ξεδιψάσουν τους ερπετόμορφους θεούς τους. Μια ματιά του χρειάστηκε για να τις δώσει να καταλάβουν πως απόψε δεν έψαχνε την φτηνή παρηγοριά της αγκαλιάς τους, οι κοπέλες έφυγαν αμέσως χωρίς να πιέσουν την τύχη τους παραπάνω. Πόσες μάχες ; Πόσοι ανόητοι βρήκαν το θάνατό τους από το κοφτερό του ατσάλι. Το αίμα που στράγκιξε από τα ψόφια τους κουφάρια έφτανε να κοκκινίσει ολόκληρη την Βαλάτια θάλασσα.

 

Ως εδώ μια χαρά. Στη συνέχεια όμως παρατήρησε το εξής:

Στο διάβολο να πάνε τα παλιόσκυλα! Όλοι τους πήρανε αυτό που τους άξιζε, ας βράσουν στα βάθη της Αράλου. Όλα όμως μοιάζανε μάταια τώρα!

Ξεφεύγεις από το ρόλο του αφηγητή και γίνεσαι ο ίδιος ο Κόναν.

 

Αν διορθώσεις αυτά, διαχωρίζοντας αφηγητή με πρωταγωνιστή, το διήγημα θα γίνει πολύ δυνατό καθώς έχει τα φόντα. Επίσης απέφευγε τα πολλά θαυμαστικά. Η ένταση, η συγκίνηση και όλα τα συναισθήματα που θες να μεταδώσεις, το κάνεις επιτυχώς και δίχως τα θαυμαστικά.

 

Ομολογώ πάντως ότι η προσωπικότητα του Κοναν αποδώθηκε επιτυχώς. Τα πας καλά με τους σκληροτράχηλους, δίνοντας τους και μια ελαυριά δική σου πνοή χωρίς να τους ξενίζεις από αυτό είναι (και αυτό που ξέρουμε όλοι πως είναι χάρη στους δημιουργούς τους)

Keep up the good work friend

Edited March 23, 2008 by Παρατηρητής

[Ginawa]

Ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σου φίλε μου όσο αυτές υπάρχουν τόσο καλύτερος θα προσπαθώ να γίνομαι!

Περιμένω σχόλια σου και για τις υπόλοιπες ιστοριούλες μου.