Ginawa Posted March 23, 2008 Share Posted March 23, 2008 ΙΠΠΟΤΗΣ Ο οξύς πόνος τον έκανε να ανοίξει απότομα τα μάτια του. Κοίταξε γύρω του, μερικά πτώματα υπήρχαν σκορπισμένα εδώ και εκεί. Το βέλος είχε διαπεράσει τον αλυσιδωτό του θώρακα, στο ύψος της καρδιάς, αλλά ευτυχώς τον είχε βρει στην δεξιά πλευρά. Η αιχμή του βέλους είχε βγει από την άλλη πλευρά του σώματός του, στο ύψος της ωμοπλάτης του. Σηκώθηκε στηριζόμενος στο σπαθί του, το χιτώνιό του ήταν ποτισμένο στο αίμα, δικό του και των εχθρών του. Ήταν τόσο κόκκινο που δεν επέτρεπε στον κόκκινο σταυρό του, σύμβολο των σταυροφόρων, να φανεί. Μάζεψε μια ασπίδα από κάτω και την πέρασε στο χέρι του. Ήταν άραγε τώρα πια ιππότης; Τώρα πια που είχε αποτύχει; Ένοιωθε ζαλάδα, ήταν μάλλον από το αίμα που είχε χάσει. Το βέλος που τον είχε καρφώσει είχε σπάσει, και έτσι ήταν πολύ δύσκολο να το τραβήξει έξω από μπροστά. Διψούσε, και ο πόνος του ήταν αφόρητος. Έψαξε ανάμεσα στους νεκρούς, ο ήλιος από ψηλά τον έψηνε κυριολεκτικά μεσ’την πανοπλία του, μα ήταν πολύ αδύναμος για να μπορέσει να την βγάλει. Για πιο λόγο είχε γίνει όλο αυτό; Γιατί να σκοτώνει ανθρώπους στο όνομα της Χριστιανοσύνης; Βρήκε ένα φλασκί, το άνοιξε λαίμαργα, δεν είχε νερό, ήταν γεμάτο με κόκκινο κρασί. Ρούφηξε δυο, τρεις γουλιές χωρίς δεύτερη σκέψη. Είχε χάσει το νόημα. Ένας ιππότης δεν θα έκανε ποτέ τέτοια εγκλήματα στο όνομα κανενός. Ένας ιππότης ήταν πάνω απ’όλα άνθρωπος. Έχανε το βήμα του, παραπατούσε και η όρασή του θόλωνε. Το είχε πάρει απόφαση, πέθαινε, τουλάχιστον είχε το κρασί να του κρατάει συντροφιά, και θα πέθαινε με τα όπλα του στο χέρι. Αυτό ήταν το μόνο που τον παρηγορούσε. Θα έφευγε σαν ιππότης, ήταν έτοιμος. Το τραύμα του άρχισε να αιμορραγεί και πάλι, μα αυτός συνέχισε να προχωράει, κάτι υπήρχε μπροστά του, κάτι ζωντανό, ίσως κάποιος απ’τους συντρόφους του. Πλησίασε κι άλλο, εκεί, κάτω από μια φοινικιά ένας αλλόθρησκος του έκανε νεύμα, ήταν και αυτός στην ίδια μοίρα, το πλευρό του είχε χτυπηθεί από ξίφος και το αίμα του είχε κάνει μια λιμνούλα λάσπης γύρω του, ο άνδρας αργοπέθαινε. Ο Άραβας ιππότης πέταξε επιδεικτικά το ξίφος του μακριά. Ήταν ανήμπορος για οτιδήποτε άλλο. Για μια στιγμή ετοιμάστηκε να εκμεταλλευτεί το γεγονός αυτό, έπειτα όμως σκέφτηκε… Ιππότης. Πέταξε το σπαθί και την ασπίδα μακριά, έπειτα αργά, έκατσε δίπλα στον εχθρό του. Εκείνος, τον κοίταξε αναγνωρίζοντας ότι και οι δυο τους θα πέθαιναν εδώ. Χαμογέλασαν, έπιασε το φλασκί και τράβηξε το πώμα, έκανε νόημα στον Άραβα να το πάρει και να πιει. Εκείνος ήπιε μια γουλιά, και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του ιππότη θέλοντας να του δείξει την ευγνωμοσύνη του, ύστερα έδωσε πίσω το φλασκί, έκλεισε αργά τα μάτια του, και πέθανε χαμογελαστός. Κοίταξε τον Άραβα δίπλα του, είχε μείνει πάλι μόνος του. Ήπιε και αυτός μερικές γουλιές κλείνοντας τα μάτια του και χαμογελώντας για τον νέο φίλο που είχε κάνει. Ποτέ τους δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν οι δυο τους. Απλά ήταν μπλεγμένοι σ’ένα καπρίτσιο ανόητων ανθρώπων. Τώρα πια το είχε καταλάβει. Όλα σκοτείνιασαν σιγά σιγά, όλα ηρέμησαν, όλοι οι ήχοι έγιναν ένα, σιωπή, ένιωσε και πάλι για μια τελευταία φορά, ίσως την πιο σημαντική απ’όλες, Ιππότης…άνθρωπος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 26, 2008 Share Posted March 26, 2008 Στο πρώτο ανάγνωσμα, το διήγημα είναι γοητευτικό και μεταδίδει την ευαισθησία και τη συγκίνηση. Στο δεύτερο εντόπισα μερικά λάθη ενώ στο τρίτο και το τέταρτο βρήκα και άλλα. Δεν θα μιλήσω για αυτά όμως γιατί όπως και να έχει, αυτό που ήθελα να λάβω το κείμενο, το έλαβα. Μου αρέσε σαν ιδέα και ομολογώ πως την πρώτη φορά που το διάβασα, το έβλεπα συνέχεια μπροστά μου. Γράψε κι άλλα τέτοια ανθρωποκεντρικά αν μπορείς, το κατέχεις άλλωστε. Ο δικός σου Ιππότης δεν ξεφτυλίζει το είδος του και υπακούει καθαρά και μόνο στις αρχές του. Ιππότης...άνθρωπος. Απεύφευγε τα πολλά "του" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted November 1, 2008 Share Posted November 1, 2008 Όμορφη ιστορία...Μόνο σε μια φάση αναφέρεις ο Άραβας ιππότης που σα τίτλος δεν πολυ-ισχύει...Τα του όντως σε πολλά σημεία δεν είναι απαραίτητα και μπορούν να φύγουν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 1, 2008 Share Posted November 1, 2008 Το βρήκα υπερβολικά μικρό. Μέχρι να μπεις στην ψυχολογία των χαρακτήρων, τελείωσε. Πρέπει να υπάρχει και μια διάρκεια αν θέλεις να μείνουνε μνημονικοί οι χαρακτήρες. Ωραία η βασική ιδέα αλλά δεν πρόλαβα να την χαρώ. Μπορεί καλιστα να τριπλασιαστεί το μέγεθος του διηγήματος με σάλτσες, απλά και μόνο για να προλάβει ο αναγνώστης να νοιώσει οικεία με τους χαρακτήρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted November 1, 2008 Share Posted November 1, 2008 (edited) δεν είμαι σίγουρη οτι χρειάζεται να μεγαλώσει, προλαβαίνεις να ταυτιστείς με αυτό που εκφράζει ο ιππότης μέσα απο την πράξη του. είανι όντως ανθρωποκεντρικό, όμως προς το τέλος, εκεί που λές "τον καινούργιο φίλο του" γίνεται λίγο υπερβολικά μελό...δηλαδή, μιλάμε για έναν άνθρωπο που σκότωνε για τον Θεό του...οι σταυροφόροι δεν ήταν γλυκά ανθρωπάκια που έπεφταν στα γόνατα κλαίγοντας για την ανθρωπότητα και παρακαλώντας να μην υποφέρει το παιδάκι δίπλα τους ας πούμε, ήταν σκληροί άνθρωποι, τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έχω εγώ. σίγουρα υπήρχαν εξαιρέσεις, παντα υπάρχουν, απλά ίσως είναι λίγο υπερβολικό μέσα σε μία στιγμή, έστω και την στιγμή που πλησιάζει ο θάνατος, να βλέπει ξαφνικά σαν φιλαράκι του αυτόν που πρίν έβλεπε σαν θανάσιμο εχθρό του... έχω μάθει και δυστυχώς είμαι σίγουρη πως δεν κάνω λάθος, πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει όταν πλησιάζει στον θάνατο...δεν αλλάζει καθόλου! Απλά βγάζει καμμιά φορά αυτό που κρύβει μέσα του, το οποίο είναι πολύ διαφορετικό απο το να 'αλλάξεις'. Ίσως κάποια πράγματα που λέγονται ή γίνονται όταν ένας άνθρωπος θεωρεί οτι πεθαίνει, να φαίνονται αντιφατικά στους γύρω τους, αλλά πολύ λίγα πράγματα ΑΛΛΑΖΟΥΝ πραγματικά τον άνθρωπο. Γενικά αυτό είναι που με τσιγκλάει λίγο στα λεγόμενα ανθρωποκεντρικά έργα, είναι πολύ εύκολο να γίνει κανείς υπερβολικός, να χάσουν οι χαρακτήρες την πραγματική τους υπόσταση, κι αν την χάσουν τότε είναι πολύ δύσκολο να μεταφέρεις το μήνυμα με επιτυχία. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τί λέω. Για παράδειγμα, ε΄χεις διαβάσει εκείνο το διήγημα του Σαμαράκη (νομίζω) που μιλάει για τους δύο αντίπαλους στρατιώτες που συναντιούνται τυχαία (στην διάρκεαι του 40) σε ένα ποτάμι, ο ένας απο την μία πλευρά κι ο άλλος απο την άλλη; Μετά απο κάποιες στιγμές αγωνίας, και σκέψεις πολύ πραγματικές που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που πραγματικά σύρθηκε σε έναν πόλεμο, αλλά δεν θέλει να σκοτώσει κανέναν (ενώ οι σταυροφόροι το επέλεγαν να πάνε σ'αυτούς τους αισχρούς και βάναυσους πολέμους), τελικά ο αμυνόμενος (ο ¨ελληνας) κατέβασε το όπλο, και ο επιτιθέμενος (ο Γερμανός) ενώ έδειξε οτι όντως δίσταζε (ο άνθρωπος μέσα τουκ, αυτό το λίγο που είχε μείνει), βρήκε την ευκαιρία και τον σκότωσε... καταλαβαίνεις? δεν είχε λόγο να το κάνει, αλλά το έκανε. Αυτό το διήγημα πέρασε το μήνυμα που προσπαθείς να περάσεις εδώ, γιατί οι σκέψεις ήταν πραγματικές, και οι πράξεις το ίδιο...ήταν αληθοφανές και αναμενόμενο σε μεγάλο βαθμό, και μόνο μέσα απο το αληθοφανές και το αναμενόμενο μπορείς να δείς τον κοινό άνθρωπο, κι άρα να μιλήσεις μέσα στον κοινό άνθρωπο. Ακόμα και το αρνητικό και ΜΗ ανθρωποκεντρικό τέλος έδωσε τελικά καλύτερα το μήνυμα απο το αν κατέβαζε κι ο γερμανός το όπλο του ξε΄ρω γω και έφευγαν...γιατί η ύπαρξη του μαύρου κάνει εμφανή την παρουσία της ύπαρξης του λευκού, καταλαβαίνεις; αν τα δείξεις όλα άσπρα, μάλλον ο αναγνώστης θα χαθεί μέσα στο άσπρο και δεν θα του μείνει για πολύ στην σκέψη και την καρδιά...αυτό το διήγημα το διάβασα στο σχολείο, στο γυμνάσιο, είμαι 38 χρονών, δεν το έχω ξαναδιαβάσει απο τότε, και είναι ΤΟ ΜΟΝΟ διήγημα που θυμάμαι απο το σχολείο! Θυμάμαι ακόμα και τα συναισθήματα. Γιατί το μαύρο ήταν έντονο, πολύ έντονο, και πολύ κοντά στο λευκό. Η αντίθεση ήταν τρομερά έντονη! Ίσως ο ιππότης σου, και σύμφωνα με τα όσα έγραψα στην αρχή, να ήταν στην ουσία ένας άνθρωπος που δεν ήθελε εξαρχής να σκοτώνει, αλλά δεν έχουμε στοιχεία γι'αυτό. οι σκέψεις του δείχνουν οτι έβλεπε ως εχθρό τον άραβα, και απλά τώρα που πέθαινε τον είδε αλλιώς....δεν με πείθει αυτή η αλλαγή...αυτό είναι όλο, ή θα έπρεπε να δώσεις περισσότερα στοιχεία πως έγινε ιππότης γιατί 'οδηγήθηκε' εκεί απο τις καταστάσεις, αθέλητα ας πούμε, και έτσι δεν είχε μέσα του έντονο το στοιχείο του δολοφόνου που είχαν όλοι αυτοί με το πρόσχημα της θρησκείας τους, ή θα μπορούσες να έβγαζες κάτι άλλο που θα κρυβόταν μέσα του, δηλαδή όχι οτι ξαφνικά τον αγάπησε τον εχθρό, αλλά οτι ξαφνικά κάτι...δεν ξέρω Κατά τ'άλλα, μ'άρεσε σαν ροή γραφής, μ'άρεσε πάρα πολύ το μήνυμα που θές να περάσεις, θά'θελα να σε δώ να προσπαθείς να δουλέψεις πάνω σ'αυτόν τ ον τομέα, όπως είπε ο Παρατηρητής, γιατί σίγουρα το έχεις μέσα σου, και έχεις το ταλέντο να το εκθέσεις, απλά πρέπει να προσέξεις λίγο την υπερβολή, να μάθεις να μην περνάς τα όρια.. ήταν αρκετά συγκινητικό στην σύλληψή του... Edited November 1, 2008 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 1, 2008 Share Posted November 1, 2008 Το παραπάνω σχόλιο είναι μεγαλύτερο και από το ίδιο το διήγημα... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted November 1, 2008 Share Posted November 1, 2008 λολ, αυτό ακριβώς σκέφτηκα όταν το είδα ποσταρισμένο! (τώρα καταλαβαίνεις πόσο αστείο μου φάνηκε το σχόλιό σου για τις...αράδες; :ppp) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted December 5, 2008 Share Posted December 5, 2008 Σαν εικόνα είναι ολοκληρωμένη και στο σωστό μέγεθος. Μετά το σχόλιο της Ξανθεγκέφαλης, που οφείλω να ομολογήσω ότι με έπεισε (να θυμηθώ να μην αλλάξω γνώμη πριν πεθάνω), η μεταστροφή του ιππότη σου φαίνεται τραβηγμένη. Και δυο παρατηρήσεις: Αν ένα βέλος είχε διατρυπήσει το ένα μου πνευμόνι και οδηγούμουν στο θάνατο από αιμορραγία φαντάζομαι ότι θα είχα 1) λίγη δυσκολία στην αναπνοή και 2) θα έφτυνα και λίγο αιματάκι! Έχεις μια αγάπη στον θάνατο των ηρώων σου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted December 5, 2008 Share Posted December 5, 2008 Γλυκό και εύπεπτο στην ανάγνωση, αλλά προβλέψιμο και πολύ εύκολο. Του λείπει η τραγικότητα και η ανατροπή που θα το έκανε ένα εξαιρετικό έργο. Η γλώσσα είναι πολύ καλή. Η ιδέα, όμως, είναι ξεπερασμένη. Δούλεψέ την, για να σου δώσει το κάτι που θα την κάνει να ξεφύγει απ' την πεπατημένη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
joe Posted January 13, 2009 Share Posted January 13, 2009 Αν και μικρο, εχει καποια λαθη. Καταρχην ειναι σαν ενας συγχρονος ανθρωπος να μπαινει στο σωμα ενος σταυροφορου. Αν θες να ενταξεις την πλοκη σε ενα αληθινο ιστορικο πλαισιο, θα πρεπει και να το εχεις μελετησει για να εισαι αληθοφανεις. Δεν μπορεις να βαζεις ιδεες ανθρωπισμου πριν το ρευμα υπαρξει καν στην ευρωπη σαν σταση ζωης. Το ιπποτης δεν πηγαινε χερι χερι με το ανθρωπος αλλα με το δυναμη. Ολα αυτα που μας περασαν σαν ιπποτικα ιδεωδη τα κονομησαμε μεσω των ιπποτικων ροματζων και ουδε μια σχεση ειχαν με την πραγματικοτητα. Συμφωνα με τον Νορμανδικο νομο ο πρωτοτοκος επαιρνε ολη την περιουσια και οι επομενοι γιοι τον υπηρετουσαν σε διαφορες θεσεις. Αυτο γινοταν για να μην εξαφανιζονται πρακτικα τα φεουδα μετα απο τις πολλες διαιρεσεις. Ενα τεραστιο μερος μη πρωτοτοκων λοιπον, αδραξε την τεραστια.... επενδυτικη ευκαιρια να κανει περιουσια στους Αγιους τοπους, υπηρχε ενα μερος απληστων ηδη πλουσιων και φυσικα ενα μερος θρησκοληπτων φανατικων. Σε καθε περιπτωση θεωρουσαν τους Μωαμεθανους κατωτερα οντα και υπηρετες του διαβολου. Η ιστορια αποδεικνυει πως μαλλον οι Μωαμεθανοι φερθηκαν ιπποτικα σε πολλες περιπτωσεις και οι Ευρωπαιοι σκατιαρικα. Οποτε το πιθανοτερο ειναι πως θα εστελνε στο διαβολο με μια σπαθια τον Αραβα ο οποιος παρεπιπτωντος ποτε δεν θα επινε κρασι. Στην περιπτωση που δεν γινοταν αυτο θα επρεπε να αναπτυξεις λιγο τις σκεψεις που κλωθογυριζαν στο μυαλο του, κατι οχι ευκολο γιατι θα επρεπε να αναφερθειος σε γεγονοτα με ιστορικη βαση και προυποθετη αρκετη ερευνα. Το ιστορικο μυθιστορημα ειναι μεγαλο πακετο, μπορει να στην κανει ακομα και αν ειναι κια παραγραφος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ginawa Posted March 29, 2009 Author Share Posted March 29, 2009 Όλα τα σχόλια σου, γινονται δεκτά.Αλλά δεν ήθελα να εντάξω την πλοκή, σενα καθαρά ιστορικό πλαίσιο.Επίσης όλες τις πληροφορίες που μου δίνεις τις γνορίζω.Αλλά το νόημα της ιστοριούλας αυτής ήταν άλλο.Αν κατάλαβες είναι κάποιες σκέψεις που κλωθογυρίζουν στο δικό μου μυαλό δοσμένες σε αυτή την χρονική περίοδο και με αυτόν τον πιο ρομαντικό τρόπο. Όπου δυο άνθρωποι κάνουν στην άκρη όλα αυτά που τους χορίζουν(πχ.άραβας που πίνει κρασί,θρησκείες, έχθρες) και καταλαβαίνουν ότι το μόνο που τους μένει είναι να πεθάνουν σαν δυο απλοί άνθρωποι που δεν τους χωρίζει τίποτα. Ευχαριστώ για τα σχόλια σου πάντος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
laas7 Posted June 7, 2009 Share Posted June 7, 2009 Το ηθικο διδαγμα της ιστοριας πως τελικα ολοι ειμαστε ενα, ανθρωποι που δεν εχουν στην πραγματικοτητα τιποτα να χωρισουν ειναι ομορφο και το κειμενο παρολες τις αδυναμιες του καταφερνει να στο περασει... Απο εκει και περα απλα πρεπει να προσεχεις περισσοτερο τον λογικο ειρμο του κειμενου σου καθως και καποιες εκφρασεις που μοιαζουν αδοκιμες. "Ο οξύς πόνος τον έκανε να ανοίξει απότομα τα μάτια του. Κοίταξε γύρω του, μερικά πτώματα υπήρχαν σκορπισμένα εδώ και εκεί." Καθως διαβαζα το κειμενο ηταν να σαν ειχε γινει μια μεγαλη μαχη οποτε δεν θα ηταν μερικα πτωματα σκορπισμενα αλλα πολλα διασπαρτα στο πεδιο μαχης "Σηκώθηκε στηριζόμενος στο σπαθί του," Ειναι ενα λαθος εκφρασεως που συχνα κανω και εγω, ομως η χρηση απαρεμφατου (αν δεν κανω λαθος απαρεμφατο δεν ειναι ;) δεν ειναι κομψη... ισως να προτιμουσες κατι τετοιο: Στηριχτηκε στο σπαθι του για να σηκωθει - στηριχτηκε στο σπαθι για να σταθει στα ποδια του... ισως θα μπορουσες μετα να πλουτισεις το κειμενο με περιγραφικα στοιχεια στηριχτηκε στο σπαθι για να σταθει με δυσκολια στα ποδια του πανω στο κοκκινο απο το αιμα χωμα, στο αιματοβαμμενο χωμα κτλ Εκει που αναφερεις τον κοκκινο σταυρο εχω την εντυπωση πως ο κοκκινος σταυρος σε λευκο χιτωνα ( αν και εσυ δεν αναφερεις χρωμα χιτωνα) ηταν συμβολο των ναιτων μεταγενεστερων των σταυροφορων. Ήταν άραγε τώρα πια ιππότης; Τώρα πια που είχε αποτύχει; Εδω θα ηθελα επεξηγηση γιατι νιωθει πως εχει αποτυχει; Ένοιωθε ζαλάδα, ήταν μάλλον από το αίμα που είχε χάσει. Ισως να το εγραφες καπως ετσι "ζαλιζοταν ειχε χασει πολυ αιμα, ηταν ετοιμος να λιποθυμισει, ενιωθε πως θα λιποθιμουσε, ενιωθε πως απο λεπτο σε λεπτο θα εχανε τις αισθησεις του" Το βέλος που τον είχε καρφώσει είχε σπάσει, και έτσι ήταν πολύ δύσκολο να το τραβήξει έξω από μπροστά. Εδω επισης νομιζω πως θελει διορθωση... αν εχει σπασει η αιχμη του βελους ειναι ευκολο να το τραβηξεις παρα αν εχει μεινει μεσα γιατι τοτε κανει μεγαλυτερη ζημια και εχει περισσοτερο πονο. Για να βγαλου ενα τοξο παντα σπανε την μυτη για να το τραβηξουν. Για πιο λόγο είχε γίνει όλο αυτό; Γιατί να σκοτώνει ανθρώπους στο όνομα της Χριστιανοσύνης; Εδω θα προτιμουσα να ακολουθουσες τα λογια των σταυροφορων στο ονομα Του Θεου ετσι νομιζω θα σκεφτοταν ενας σταυροφορος ανθρωπος του μεσαιωνα στο ονομα Του Θεου Του Χριστου οχι της χριστιανοσυνης ειναι μεταγενεστερη εννοια οταν οι ανθρωποι διαχωρισαν την εννοια της θρησκειας απο Τον Θεο, ενω για τους σταυροφορους αυτα ειναι ενα η θρησκεια και Ο Θεος. Είχε χάσει το νόημα. Ένας ιππότης δεν θα έκανε ποτέ τέτοια εγκλήματα στο όνομα κανενός. Ένας ιππότης ήταν πάνω απ’όλα άνθρωπος. Έχανε το βήμα του, παραπατούσε και η όρασή του θόλωνε. Το είχε πάρει απόφαση, πέθαινε, τουλάχιστον είχε το κρασί να του κρατάει συντροφιά, και θα πέθαινε με τα όπλα του στο χέρι. Αυτό ήταν το μόνο που τον παρηγορούσε. Θα έφευγε σαν ιππότης, ήταν έτοιμος. Το τραύμα του άρχισε να αιμορραγεί και πάλι, μα αυτός συνέχισε να προχωράει, κάτι υπήρχε μπροστά του, κάτι ζωντανό, ίσως κάποιος απ’τους συντρόφους του. Πλησίασε κι άλλο, εκεί, κάτω από μια φοινικιά ένας αλλόθρησκος του έκανε νεύμα, ήταν και αυτός στην ίδια μοίρα, το πλευρό του είχε χτυπηθεί από ξίφος και το αίμα του είχε κάνει μια λιμνούλα λάσπης γύρω του, ο άνδρας αργοπέθαινε. Δεν εχει χασει το νοημα, το νοημα για τους σταυροφορους ηταν πως πολεμουσαν για Τον Θεο, να ξαναπαρουν την Ιερη Πολη Του Θεου σε χριστιανικα χερια. Νομιζω πως θα επρεπε να τον βαλεις να αναρωτηθει αν αυτο που ειχε μολις συμβει ειναι τελικα το θελημα Του Κυριου να πεθαινουν τοσες ψυχες, να χυνεται τοσο αιμα, μηπως οι ανθρωποι δεν καταλαβαναν καλα και εκανα πολεμο ενω Ο Θεος ζητουσε ειρηνη... Και η τελευταια φραση ειναι πολυ μεγαλη.Ισως για να δωσεις εμφαση να την εκοβες σε μικροτερες. Οταν κοβουμε τις φρασεις και το μυαλο σταματαει στιγμιαια σε μια τελεια για να ξαναρχισει δινει εμφαση στην αρχη της νεας προτασης. Πλησιασε κι αλλο. Κατω απο μια φοινικια ενας αλλοθρησκος του εκανε νευμα. ( εδω πολυ ωραια χρησιμοποιεις το αλλοθρησκος ετσι θα το αντιλαμβανοταν ενας σταυροφορος). Ηταν και αυτος στην ιδια μοιρα, αργοπεθαινε. Το πλευρο του ειχε χτυπηθει απο ξιφοςκαι το αιμα του ειχε κανει μια λιμνη λασπης και αιματος γυρω του (οχι λιμνουλα ειναι υποκορεστικο συμπαθητικο ενω εμεις περιγραφουμε μια σκληρη εικονα εναν ετοιμοθανατο) Ο Άραβας ιππότης πέταξε επιδεικτικά το ξίφος του μακριά. Το αραβας ιπποτης στο ειπαν και οι αλλοι δεν ταιριαζει ισως ο αραβας πολεμιστης στρατιωτης Ήταν ανήμπορος για οτιδήποτε άλλο. Για μια στιγμή ετοιμάστηκε να εκμεταλλευτεί το γεγονός αυτό, έπειτα όμως σκέφτηκε… Ιππότης. Εδω δεν το επιασα τι θελεις να πεις... ισως να ανελυες τι σκεφτηκε ο αραβας Πέταξε το σπαθί και την ασπίδα μακριά, έπειτα αργά, έκατσε δίπλα στον εχθρό του. Εκείνος, τον κοίταξε αναγνωρίζοντας ότι και οι δυο τους θα πέθαιναν εδώ. Χαμογέλασαν, έπιασε το φλασκί και τράβηξε το πώμα, έκανε νόημα στον Άραβα να το πάρει και να πιει. Χαμογελασαν με κοπο, χαμογελασαν περιμενοντας στωικα το τελος, μην ξεχνας πως πεθαινουν πρεπει να εισαι νομιζω πιο περιγραφικος γλαφυρος να προσδιοριζεις περισσοτερο Εκείνος ήπιε μια γουλιά, και ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του ιππότη θέλοντας να του δείξει την ευγνωμοσύνη του, ύστερα έδωσε πίσω το φλασκί, έκλεισε αργά τα μάτια του, και πέθανε χαμογελαστός. Αυτο δεν ξερω αν ειναι ρεαλιστικο ανθρωποι που ανηκουν σε αλλη εποχη, εχουν αλλα μυαλα πολεμουν μεχρι θανατου για την θρησκεια τους και ειναι μεταξυ τους εχθροι και αγνωστοι να δειξουν τετοια οικειοτητα η να πεθανουν χαμογελωντας... ετσι πεθαινουν οι ανδρες που εκαναν ερωτα με μια ωραια γυναικα πριν φυγουν η σοφοι γηραιοι ανθρωποι που εχουν ζησει την ζωη τους και φευγουν ευχαριστημενοι. Μπροστα στο δεος του θανατου λιγοι μπορουν να χαμογελουν. Κοίταξε τον Άραβα δίπλα του, είχε μείνει πάλι μόνος του. Ήπιε και αυτός μερικές γουλιές κλείνοντας τα μάτια του και χαμογελώντας για τον νέο φίλο που είχε κάνει. Ποτέ τους δεν είχαν τίποτα να χωρίσουν οι δυο τους. Απλά ήταν μπλεγμένοι σ’ένα καπρίτσιο ανόητων ανθρώπων. Τώρα πια το είχε καταλάβει. Εδω θα προτιμουσα να τον βαλεις να αναρωτιεται... δεν ξερω κατα ποσο θα μπορουσε ενας σταυροφορος να ειναι εχει τοσο πλατια ματια σε ενα τετοιο θεμα Όλα σκοτείνιασαν σιγά σιγά, όλα ηρέμησαν, όλοι οι ήχοι έγιναν ένα, σιωπή, ένιωσε και πάλι για μια τελευταία φορά, ίσως την πιο σημαντική απ’όλες, Εδω δεν μου λες τι ενιωσε ενιωσε για μια τελευταια στιγμη κατι τι; Γαληνη ηρεμια ανακουφιση τι; Ιππότης…άνθρωπος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted June 8, 2009 Share Posted June 8, 2009 Ωραίο κείμενο, μου άρεσε. Όταν διάβασα τα σχόλια προβληματίστηκα, όμως λίγο, ειδικά από αυτό του joe, που ήταν υπερβολικά εύστοχο. Αλλά και πάλι ο δικός σου Ιππότης θα μπορούσε απλά να είναι διαφορετικός και όταν βρισκόταν ένα βήμα πριν το μοιραίο, ένα σωρό καινούργιες ιδέες να τον πλημμύρισαν. Και μπορεί και ο Άραβας να έπινε κρασί- δεν μου φαίνεται τόσο απίθανο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
joe Posted June 25, 2009 Share Posted June 25, 2009 Oι μονοι μουσουλμανοι που αγγιζαν κρασι ηταν οι Τουρκοι σουλτανοι και συν αυτω. Ακομα και αυτο σε υστερες εποχες οπου καποιοι νομοι του Ισλαμ παρακαμπτονταν (παιζει να εχει να κανει και με την διαιρεση σε σιιτες σουνιτες κτλ, αλλα δεν ειμαι σιγουρος, δεν ειναι μεσα στπ πεδιο των ενδιαφεροντων μου). Καλο ειναι οταν γραφουμε ενα ιστορικο διηγημα, να ριχνουμε και μια ερευνα για την εποχη, το πολιτικοκοινωνικο γιγνεσθαι, την θρησκεια και προπαντων το βασικο πλαισιο ιδεων μεσα στο οποιο μεγαλωναν οι ανθρωποι. Ο χαρακτηρας στην ιστορια εδω διεπεται απο ιδεες που εμφανιστηκαν 300-400 χρονια μετα, κατα την αναγεννηση στην δυση. Η ευρωπη της εποχης των σταυροφοριων ηταν ενας πολυ απολυτος και βαρβαρος κοσμος. Αυτα που μαθαμε μεσα απο παραμυθια περι ιπποσυνης κτλ τα οφειλουμε στα ρομαντικα μυθιστορηματα του υστερου μεσαιωνα. Δεν μου καιγεται καρφι αν εγραψε ''στηριζομενος στο σπαθι'' αντι ''στηριχτηκε'', αυτα ειναι πολυ ψιλα γραμματα οταν εχεις χασει με την μια το αναγνωστικο κοινο που ξερει 5 βασικα πραγματα. Και το οποιο ειναι ο πιθανοτερος αναγνωστης σου. Θελει μια καλη ερευνα. Πως φερονται οι ανθρωποι, τι ιδεες ειναι οι επικρατεστερες στην κοινωνια για να δεις μεχρι που θα το τραβηξεις με ''ριζοσπαστικες σκεψεις''. Τι φορανε, τι οπλα φερουν, τι ζημια κανουν αυτα τα οπλα. Πχ τι ζημια κανει ενα βελος, πως βγαινει σωστα (αν ειχε ακιδες πολλες φορες το επρωχναν να βγει απο πισω αν γινοταν ή το αφαιρουσαν με ενα εργαλειο που εμοιαζε με κουταλι σε συνδιασμο με ταναλια. Η σαρκα εχει την ταση να κλεινει γυρω απο την πληγη και δεν διατηρει την διαμετρο εισοδου.) Ολα αυτα δημιουργουν αισθηση αληθοφανειας και πολλες φορες μπορουν να κατευθυνουν την πλοκη σου με ιδεες. Αν ο Αραβας σου πχ αποφασισε να γραψει τις δοξασιες σου και να το βρεξει πριν τα τιναξει, θα επρεπε να ειναι σημειο αναφορας. Να τονιστει. Και τοτε ισως να περναγε το μηνυμα που θελεις. Για παραδειγμα ο Μαρτιν που γραφει φαντασυ και θα μπορουσε να παρει αρκετες ελευθεριες, κανει μπαμ οτι εχει λιωσει στην ερευνα για τις μεσαιωνικες κοινωνιες αλλα και αλλες κουλτουρες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
manstredin Posted June 25, 2009 Share Posted June 25, 2009 Συμφωνώ με τα παραπάνω σχόλια περί ιστορίκού πλαισίου και ούτω καθ' εξής. Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για τις συνήθειες και τις συνθήκες εκείνης της περιόδου περιορίζονται σε ντοκυμαντέρ, ταινίες και λίγη ιστορία από το σχολείο, αλλά τις βρήκα εξαρετικά εύστοχες πρατηρήσεις. Ωστόσο, επειδή σε όλο το κείμενο ο συγγραφέας δεν δείχνει να παίρνει υπ' όψην του τα ιστορικά στοιχεία, θεώρησα πως απλώς ήθελε να πει κάτι, να μεταδώσει μια εικόνα, ένα συναίσθημα κι ένα μήνυμα, κι αυτό επετεύχθη ως ένα βαθμό. Θεωρώ πως ήταν άστοχο να διαλέξεις αυτό το ιστορικό πλαίσιο γιατί πάντα ελλοχεύουν ασάφειες και ανακρίβειες που μπορεί να ξενίσουν τον αναγνώστη (εκτός κι αν το κατέχεις πολύ καλά), και πιστεύω πως θα "έδειχνε" πολύ περισσότερο σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Τότε θα μπορούσαμε καλύτερα να επικεντρωθούμε στο μήνυμα, παρά στο background. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted July 14, 2009 Share Posted July 14, 2009 μια φορά το διάβασα και ως συνήθως το τελευταίο που κάνω είναι να ψάχνω λάθη.... με παρεξένεψε ο Άραβας που πίνει κρασί αλλά δεν στάθηκα εκεί. οι εικόνες ήταν ζωντανές και αυτό. προσωπικά, μου έφτασε. Ίσως οι άνθρωποι τελικά να μην αλλάζουν, αλλά δεν είναι απίθανο να βρεις έναν σταυροφόρο που να 'παρασύρθηκε' στην μάχη με τα ιδανικά από τους ρομαντικούς μύθους του Αρθούρου.... ίσως τελικά εγώ να είμαι υπερβολικά ρομαντική.... Δεν είμαι σίγουρη αν θα ήταν καλύτερα να το μεγαλώσεις ή όχι. προσωπικά μεταφέρθηκα για λίγο στο πεδίο της μάχης, δίπλα σε έναν Ιππότη που βρίσκει την γαλήνη κάτω από ενα μικρό δέντρο, και αυτό το συναίσθημα δεν είναι εύκολο να το αναλύσεις..... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dolph Posted August 1, 2009 Share Posted August 1, 2009 (edited) Θα συμφωνήσω με την Sonya ότι είναι γλυκό, εύπεπτο και πολύ προβλέψιμο. Δεν έχει τίποτα να προσθέσει και θα το έβλεπα μόνο ώς άσκηση γραφής. Edited August 1, 2009 by dolph Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.