Αποτυχία

[Ginawa]

Αποτυχία

 

Ήταν το καθήκον μου, το πεπρωμένο μου, κάτι που γεννήθηκα για να ολοκληρώσω…Κάτι που έπρεπε να κάνω. Απέτυχα, δεν μπορεί, αυτό,

 

έπρεπε να το τελειώσω. Τώρα είμαι ένα τίποτα, αν ήμουν ποτέ κάτι.

 

Μπροστά μου μια εικόνα πόνου και καταστροφής, το κλάμα μιας γυναίκας, κοιτάω απλά, δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει γίνει, τι έχω κάνει . Νιώθω, χαμένος, τα αυτιά μου βουίζουν, το στομάχι μου ανακατεύεται, ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ήξερα, αλλά δεν το έκανα. Ένας άνθρωπος κείτεται νεκρός, μπροστά μου, μπροστά σε μένα , τον ανίκητο, τον παντοδύναμο, των ήρωα… Είναι νεκρός, θα έπρεπε να ήμουν εγώ στη θέση του, χαίρομαι, αλλά ταυτόχρονα δεν μου μοιάζει σωστό, δεν πρέπει να είναι, εγώ…Η γυναίκα πιάνεται από το μανίκι του kimono μου και με κοιτά. Κλαίει, θέλω και εγώ, αλλά δεν πρέπει, έχω μάθει αλλιώς, κρατιέμαι, πιέζω τον εαυτό μου να μην αφεθεί. Ο πόνος της είναι τόσο μεγάλος, με ρωτάει συνέχεια «γιατί;», δεν ξέρω τι να πω, δεν πρέπει να μιλήσω, θέλω μόνο να κλάψω. ΟΧΙ! Σταμάτα, δεν είσαι εσύ, εσύ ζεις.

 

Απέτυχα, αναπνέω αίμα, το αίμα του, έχω τη γεύση του στο στόμα μου. Το παιδί της είναι νεκρό, εγώ δεν έκανα τίποτα! Τίποτα…

 

Δάκρυα ανεβαίνουν στα μάτια μου. Όχι, σε παρακαλώ, μην μου το κάνεις αυτό, εγώ είμαι δυνατός, δεν πρέπει. Αρχίζω και κλαίω με λυγμούς. Έπρεπε να τον προστατέψω, αλλά φοβήθηκα, φοβήθηκα για την ζωή μου, όλοι θα κάνανε το ίδιο, εγώ όμως έχω μάθει αλλιώς. Μυρίζω το αίμα του, αναγουλιάζω, η μυρωδιά κολλάει στα ρουθούνια μου για να με τυραννήσει λίγο ακόμα, τα δάχτυλά μου έχουν βαφεί με αυτό το κόκκινο, πηχτό, ποτάμι που κυλάει μέσα μας. Κάτι δεν είναι σωστό, χαίρομαι που είμαι ζωντανός, χαίρομαι που δεν είμαι στη θέση του, γιατί να είμαι; Ότι έχω διδαχτεί καταρρέει μπροστά μου σαν κάστρο από άμμο, καίγεται σαν χάρτινη πεταλούδα που δεν πέταξε ποτέ. Ήταν όλα ψέματα, ΟΛΑ! Εγώ, το καθήκον, η τιμή μου, όλα! ΟΛΑ!

 

Ξερνάω πάνω στα ρούχα μου. Γελάω, δυνατά, φωνάζω, επαναλαμβάνω δυνατά όλα αυτά που με φλομώσανε, ότι μου μάθανε. Δεν έπρεπε να φοβηθώ, έπρεπε να πεθάνω για να ζήσει, γιατί; Δεν είναι έτσι, δεν νιώθω έτσι, φοβάμαι. Πιάνω το σπαθί μου, κοιτάω την μητέρα, δεν είμαι άνθρωπος; Γιατί να πεθαίνω για άλλους; Η λεπίδα καθρεφτίζει τα μάτια μου. Είναι κόκκινα και αυτά, από το κλάμα, όπως το αίμα, το αίμα που χύθηκε χάρη στην δειλία μου, χάρη στο φόβο μου. «Γιατί να πεθαίνω για άλλους!», τρυπάω το λαιμό της γυναίκας γεμάτος οργή, γελώντας παρανοϊκά, κλαίγοντας με αναφιλητά. Συνεχίζω, την τρυπάω ξανά και ξανά, φωνάζω κατάρες σ’αυτήν, στην οικογένειά της, στο νεκρό παιδί της. Τους καταριέμαι, στο διάβολο όλοι τους, έχασα τα πάντα , και φταίνε αυτοί, απέτυχα και φταίνε αυτοί, στο διάβολο όλοι! Απέτυχα, ότι έμαθα είναι ψεύτικο στολίδι, σκουπίδι από χρυσάφι. Κλαίω ξανά, δεν σκέφτομαι να φύγω, δεν θέλω, απέτυχα, ξέρω τι πρέπει να ακολουθήσει. Έπειτα, κυλιέμαι κάτω, κολυμπάω στο αίμα τους, γελάω, κλαίω, φτύνω. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ! Είμαι δειλός. Φοβάμαι, φοβάμαι την αποτυχία, παντού υπάρχει, με κοιτάει, με χλευάζει βρίσκεται παντού, στο βλέμμα τους, στα χαμόγελα τους, σ’ όλα τα λόγια τους που έπρεπε να μάθω, στις σοφίες τους που έπρεπε να ακολουθήσω. Δεν είμαι εγώ αυτός! Δεν θέλω να είμαι! Γιατί εγώ; Θεοί! Γιατί;

 

Εγώ θέλω να ζήσω, μα ξέρω πως πρέπει να πληρώσω την αποτυχία μου. Ξέρω, μα μου λείπει το θάρρος για να το κάνω…Harakiri! Η σκέψη και μόνο με ανακατεύει. Μόνο έτσι πρέπει να τελειώσει. Εδώ που έφτασα, μονάχα αυτό θα με λυτρώσει.

 

Ήμουνα πιόνι σ’ένα παιχνίδι γεμάτο όμορφες λέξεις και αξίες χαμένες προ πολλού.

 

Αλλά θα το τελειώσω. Θα το κάνω, θα βρω το κουράγιο για να το τελειώσω, θα τους δείξω πως … Πως ο πολεμιστής ξεπλένει την αποτυχία του…

[odesseo]

Δεν μου πέρασες το λόγο για τον οποίο ο ήρωάς σου έχει αποτύχει, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα σώνει-και-καλά, από τη στιγμή που μου αφήνει τουλάχιστον μια εξήγηση. Υποθέτω (και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος) ότι το σημαντικό στην ιστορία σου δεν είναι να δείξει πού απέτυχε ο ήρωας, αλλά την εσωτερική πάλη ανάμεσα στο (αμφιλεγόμενο) καθήκον και την αξία της ζωής, μια πάλη που του παίρνει τα λογικά.

Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω (ή, μάλλον, έτσι δικαιολογείται από το κείμενο) το γιατί στη συνέχεια ο ήρωάς σου καταλήγει στην αυτοκτονία.

[Ginawa]

Δεν μου πέρασες το λόγο για τον οποίο ο ήρωάς σου έχει αποτύχει, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα σώνει-και-καλά, από τη στιγμή που μου αφήνει τουλάχιστον μια εξήγηση. Υποθέτω (και διόρθωσέ με, αν κάνω λάθος) ότι το σημαντικό στην ιστορία σου δεν είναι να δείξει πού απέτυχε ο ήρωας, αλλά την εσωτερική πάλη ανάμεσα στο (αμφιλεγόμενο) καθήκον και την αξία της ζωής, μια πάλη που του παίρνει τα λογικά.

Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω (ή, μάλλον, έτσι δικαιολογείται από το κείμενο) το γιατί στη συνέχεια ο ήρωάς σου καταλήγει στην αυτοκτονία.

 

"Έπρεπε να τον προστατέψω, αλλά φοβήθηκα, φοβήθηκα για την ζωή μου, όλοι θα κάνανε το ίδιο, εγώ όμως έχω μάθει αλλιώς." Αυτός είναι ο λόγος που ο ήρωας αυτοκτονεί.

Ευχαριστώ για τα σχόλια σου.Διάβασε και τη συνέχεια το "Χαρακίρι" και πες μου τη γνώμη σου.

[Arachnida]

Ωραίο κείμενο, που δημιουργεί έντονες εικόνες μπροστά στα μάτια μου.

Βρήκα, όμως τη συνεχή παράθεση σκέψεων λίγο αποπροσανατολιστική. Ξέρω ότι ο ήρωας ήταν χαμένος στους συνειρμούς του και στα γεγονότα που θυμόταν, άρα οι σκέψεις του ήταν μπερδεμένες και σε σύγχυση. Αλλά νομίζω όταν το μεταφέρεις στο χαρτί θα μπορούσες να κάνεις μερικές παραχωρήσεις προκειμένου να διαβάζεται πιο εύκολα. Όταν γράφεις: "Απέτυχα, δεν μπορεί, αυτό, έπρεπε να το τελειώσω." με μπερδεύεις. Πιστεύω γενικά ότι σε κάποια σημεία θα μπορούσες να αλλάξεις λίγο τη στίξη ώστε να είναι πιο στέρεα δομημένο δηλαδή. Άποψη μου αυτό, μπορεί σε κάποιον άλλον να αρέσει να διαβάζει πιο ελεύθερα και πιο "ρεαλιστικά" τις σκέψεις ενός ήρωα.

Επίσης κάπου στη μέση έχεις μαζί μία σούπερ-κοινότυπη έκφραση, μαζί με μία απ' τις καλύτερες παρομοιώσεις που έχω διαβάσει:

"Ότι έχω διδαχτεί καταρρέει μπροστά μου σαν κάστρο από άμμο, καίγεται σαν χάρτινη πεταλούδα που δεν πέταξε ποτέ."

Βγάλε την πρώτη και άσε την δεύτερη σε μία πρόταση μόνη της να αναπνεύσει. Είναι εκπληκτική.