Harakiri!

[Ginawa]

Harakiri!by Παναγιωτίδης Παναγιώτης

 

Φοβάμαι! Φοβάμαι να κοιτάξω!

 

Είναι εκεί όμως και με περιμένει, σιωπηλό, ακίνητο, ατρόμητο, χωρίς συναίσθημα οίκτου ή λύπησης! Είναι άσπρο το χρώμα του, το χρώμα της αγνότητας και της αθωότητας! Λιτό και τέλειο το σχήμα του, παγωμένη και γυαλιστερή η λεπίδα του, ξεκουράζεται μέσα στην λευκή του θήκη. Περιμένει, περιμένει εμένα. Πρέπει να το αγκαλιάσω, να το δεχτώ, όπως η μάνα αγκαλιάζει το πρωτότοκό της. Πρέπει να το ποτίσω, να το φροντίσω με μητρική χάρη, να το δεχτώ δικό μου. Κάτι που θα μου ανήκει μέχρι το τέλος, που φτάνει όλο και πιο κοντά, πρέπει να βρω το θάρρος μου, μια τελευταία πράξη θάρρους. Το δωμάτιο κατάλευκο, σαν πύλη προς τα σύννεφα, ίσως αυτό να είναι, μια πύλη, πρέπει να την περάσω, μια τελευταία πράξη θάρρους.

 

Το μυαλό μου αρχίζει να χάνεται, δεν θα τα καταφέρω. Η λεπίδα στέκεται εκεί στη βάση της, στη θήκη της, γιατί πρέπει να το κάνω αυτό; Κουράγιο είναι μόνο μια σκέψη, πρέπει να το κάνεις! Τα ρούχα μου λευκά και αυτά, θα γίνουν ο καμβάς της τελευταίας αυτής πράξης. Και χρώμα μου το κόκκινο, το κόκκινο του αίματος, του δικού μου αίματος. Αρνήθηκα τον «Δεύτερο», είναι κάτι που πρέπει να κάνω μόνος για να εξαγνιστώ, για να καθαρίσω την βρομιά από πάνω μου μια και καλή! Μα τι λέω, φοβάμαι, δεν έχω το θάρρος. Πιάνω το πινέλο, πρέπει να γίνουν όλα σωστά, το χέρι μου τρέμει. Το τελευταίο μου haiku, πρελούδιο για το μονόπρακτο που θα ακολουθήσει, τα λόγια μου στο χαρτί τρεμάμενα και μπερδεμένα όπως οι σκέψεις μου. Παρόλα αυτά γράφω:

 

«Κρύο ατσάλι

κόκκινο άστρο ψηλά

γίνε δικό μου.»

Αφήνω το πινέλο και διπλώνω το χαρτί που αφήνω πίσω για εκείνη να με θυμάται.

 

Παίρνω το wakizashi στο χέρι μου, τρέμω, θάρρος, μην φοβάσαι, σχεδόν έφτασες, η πύλη θα ανοίξει μπροστά σου, μην φοβάσαι. Τα σύννεφα θα σε αγκαλιάσουν, αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες. Δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω, είμαι δειλός. Ελευθερώνω τη λεπίδα από τη φωλιά της, η λάμψη της στο γυμνό φως τυφλώνει, το κελάηδημα της χαρούμενο, είναι έτοιμη και αυτή, με καλεί να την αγκαλιάσω, να την αγαπήσω σαν το τελευταίο πράγμα που θα αγαπήσω ποτέ.

 

Θα το κάνω, το σκέφτομαι και το λέω ταυτόχρονα για να το πιστέψω. Ακουμπάω το γυμνό ατσάλι πάνω στο δέρμα μου, η κρύα λεπίδα με ανατριχιάζει, πιέζω προς τα μέσα ελαφρά. Πονάω! Τι κάνω; Πρέπει να σταματήσω, όχι, όχι τώρα, συνέχισε τελείωσε το. Δεν φωνάζω , σφίγγω τα δόντια μου και συνεχίζω το κόψιμο, νιώθω το ρούχο μου να μουσκεύει. Αίμα! Αίμα! Κόκκινο, πηχτό, βάφει, πόνος, παντού, νιώθω.

 

Τελείωνε το! Τραβάω τη λεπίδα προς τα δεξιά, πόνος, δεν αντέχω, ΠΡΕΠΕΙ! Συνεχίζω, νομίζω ότι αυτή με κοιτάει, τώρα είμαι κοντά, δεν θα σταματήσω, ο πόνος, όλο και λιγοστεύει, τελείωσα δεν νιώθω άλλο τίποτα, αίμα στα χέρια μου, ζεστό, ξεδίψασα τη λεπίδα, είναι ευτυχισμένη τώρα, πήρε το μερίδιό της. Κάπου ακούω ένα τραγούδι που έλεγες παλιά, κάπου ξεχωρίζω την σιλουέτα σου, το βλέμμα σου, τα καστανά σου μάτια στο χρώμα των Φθινοπωρινών φύλλων, δακρυσμένα. Δεν πονάω πια, ακούω το τραγούδι σου, μυρίζω το αίμα μου, τελείωσε πια, τώρα κοιτάω μόνο…τα…σύννεφα…

 

 

*Δεύτερος:Αυτός που σε περίπτωση που ο σαμουράι δίσταζε να ολοκληρώσει το χαρακίρι του έκοβε το κεφάλι για να μην ατιμαστεί

 

*Haiku:Είδος ποιήματος που αποτελείτε από 17 συλλαβές συνηθίζονταν πριν από το χαρακίρι ο σαμουράι να γράφει το τελευταίο του αποχαιρετιστήριο ποίημα.

 

*Wakizashi:Το πιο κοντό από τα δυο σπαθιά(katana,wakizashi) που έφεραν οι σαμουράι και ήταν το σήμα κατατεθέν τους. Συνήθως με αυτό το σπαθί γινόταν η τελετουργία του χαρακίρι

 

*Harakiri ή Sepuku:Τελετουργική αυτοκτονία όπου ο αυτόχειρας ανοίγει με συγκεκριμένο τρόπο την κοιλιά του για να εξιλεωθεί για κάποια ατιμωτική πράξη.

 

[Παρατηρητής]

Περιττό να αναφέρω ότι αυτό το σύντομο διήγημα είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Γενικά μου αρέσουν τα όσα αφηγούνται τα εσώψυχα των ηρώων σε στιγμές έντονης ψυχικής φόρτισης, πόσο μάλλον σε συγκυρίες σαν κι αυτή: τα λίγα λεπτά που τον χώρζίουν από το θάνατο.

Ευαίσθητο και ρομαντικό. Μου αρέσει που εκτός από ιστορίες αίματος, δύναμης, βίας και υποταγής, έχεις φροντίσει να υμνείς τις εσωτερικές μάχες των ηρώων σου. Πολλές είναι οι φορές που θαυμάζουμε κάποιον όταν σκοτώνει αλλά λίγες όταν κάποιος πεθαίνει. Και τι σκέφεται άραγε τότε; Πώς είναι ο θάνατος και η σύντομη ζωή λίγο πριν τον ερχομό του; Πόσο μάλλον όταν κάποιος αυτοκτονεί, είτε γιατί το προστάζει ο κώδικας του (όπως στο παρών κείμενο), είτε επειδή το επέλεξε.

Ξεκινά δυνατά, γατζώνει τον αναγνώστη με το ρήμα φοβάμαι, και τον κρατά αιχμάλωτο ως το τέλος. Ο ήρωας είναι άγνωστος κι όμως στο τέλος νομίζεις ότι έχεις ζήσει μαζί του και περισσότερο από όσο χρόνο χρειάστηκε για να διαβάσεις τις τελευατίες του σκέψεις. Δεν είναι καθόλου κουραστικό και (τουλάχιστον συμβαίνει με εμένα), δεν σε προκαλεί να πεις "άντε ψόφα να τελειώνουμε". Συγκινητικό από την αρχή ως το τέλος.

Η πρώτη παράγραφος είναι σκέτη ΠΟΙΗΣΗ! Τόση στοργή απέναντι σε ένα φονικό όπλο που θα στερήσει τη ζωή του αφήγητή/ήρωα, δεν την περίμενα! Για ακόμα μια φορά οι παρομοιώσεις σου θριαμβεύουν. Απο την πρώτη κιόλας παράγραφο ανγνώστης/ήρωας γίνονται ένα.

Στη συνέχεια έχουμε τη μάχη του δειλού και του γενναίου εαυτού, την αποία αποδίδεις εξαίσια. Τόσο αυτά που σκέφτεται ο ήρωας όσο κι εκείνα που κάνει, όπως το να γράψει το τελευταίο του χαικού. Η ποίηση δεν κλείνεται στο επίσης συγκινητικο χαικού, αλλά συνεχίζεται μέχρι την τελευαταία παράγραφο όπου νέες, διαφορετικές εικόνες γεννιούνται μέσα από τις αναμνήσεις του ήρωα. Η κορύφωση δε, αληθινή γαλήνη.

Σου έχω βέβαια κάποιες παρατηρήσεις. Πρέπει να διαχωρήσεις τις σκέψεις του ήρωα από τα λόγια του. Αυτό μέχρι στιγμής συμβαίνει με αλλαγή προσώπου στην αφήγηση.

Παράδειγμα

Παίρνω το wakizashi στο χέρι μου, τρέμω, θάρρος, μην φοβάσαι, σχεδόν έφτασες, η πύλη θα ανοίξει μπροστά σου, μην φοβάσαι. Τα σύννεφα θα σε αγκαλιάσουν, αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες. Δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω, είμαι δειλός

Τελείωνε το! Τραβάω τη λεπίδα προς τα δεξιά, πόνος, δεν αντέχω

 

Πρόσεξε επίσης τα σημεία στίξης. Θέλεις να παρασύρεις τον αναγνώστη στην κρίσισμη στιγμή όπου όλα κυλούν ταχύτατα. Σε μερικά σημεία το καταφέρνεις, σε άλλα όχι. Καθόρισε το χρόνο στο μυαλό σου και αιχμαλώτισε τον με τελείες.

 

Τέλος, καθόρισε ποιο πρόσωπο θα χρησιμοποιήσεις σχτικά με την κοπέλα. Κάνεις το εξής λάθος: Στην πρώτη παράγραφο όπου αναφέρεις την κοπέλα, ο ήρωας της μιλά σε τρίτο πρόσωπο:

Αφήνω το πινέλο και διπλώνω το χαρτί που αφήνω πίσω για εκείνη να με θυμάται.

Ενώ στη δεύτερη μιλά στο δεύτερο

Κάπου ακούω ένα τραγούδι που έλεγες παλιά, κάπου ξεχωρίζω την σιλουέτα σου, το βλέμμα σου, τα καστανά σου μάτια στο χρώμα των Φθινοπωρινών φύλλων, δακρυσμένα.

 

Και κάτι σεναριακό: καλό θα είναι σε μια προτασούλα να αναφέρεις το λόγο για τον οποίο γίνεται το χαρακίρι.

 

Έξυπνο το κόλπο με το κόκκινο χρώμα by the way

 

Εύγε

 

 

 

 

[Ginawa]

 

 

 

Σου έχω βέβαια κάποιες παρατηρήσεις. Πρέπει να διαχωρήσεις τις σκέψεις του ήρωα από τα λόγια του. Αυτό μέχρι στιγμής συμβαίνει με αλλαγή προσώπου στην αφήγηση.

Παράδειγμα

Παίρνω το wakizashi στο χέρι μου, τρέμω, θάρρος, μην φοβάσαι, σχεδόν έφτασες, η πύλη θα ανοίξει μπροστά σου, μην φοβάσαι. Τα σύννεφα θα σε αγκαλιάσουν, αλλά πρώτα πρέπει να τελειώσεις αυτό που ξεκίνησες. Δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω, είμαι δειλός

Τελείωνε το! Τραβάω τη λεπίδα προς τα δεξιά, πόνος, δεν αντέχω

Georgosu-san επέτρεψε μου να σε διαφοτίσω σε μερικά απο τα σημεία που σε προβληματίζουν.

1.Οι σκέψεις του ήρωα είναι και τα λόγια του ή και το αντίθετο αυτός ο τρόπος που έγραψα τα κείμενο θέλω να δείχνει οτι ο ήρωας τα'χει χαμένα και δεν σχεδόν δεν καταλαβαίνει ή προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβός πάει να κάνει.

 

 

Τέλος, καθόρισε ποιο πρόσωπο θα χρησιμοποιήσεις σχτικά με την κοπέλα. Κάνεις το εξής λάθος: Στην πρώτη παράγραφο όπου αναφέρεις την κοπέλα, ο ήρωας της μιλά σε τρίτο πρόσωπο:

Αφήνω το πινέλο και διπλώνω το χαρτί που αφήνω πίσω για εκείνη να με θυμάται.

Ενώ στη δεύτερη μιλά στο δεύτερο

Κάπου ακούω ένα τραγούδι που έλεγες παλιά, κάπου ξεχωρίζω την σιλουέτα σου, το βλέμμα σου, τα καστανά σου μάτια στο χρώμα των Φθινοπωρινών φύλλων, δακρυσμένα.

2.τη δεύτερη φορα της μιλάει στο δεύτερο πρόσωπο γιατί νομίζει ότι την βλέπει.

 

Και κάτι σεναριακό: καλό θα είναι σε μια προτασούλα να αναφέρεις το λόγο για τον οποίο γίνεται το χαρακίρι.

 

3.Τον λόγο για τον οποίο γίνεται το χαρακίρι θα τον διαβάσεις στη αποτυχία.

 

Αυτά τα ολίγα ελπίζω να σε διαφώτησα, περιμένω τα νεα σχόλια σου...

[Waylander]

Αρκετα ωραιο φλασακι που περιγραφει τα συναισθηματα που (κατα την γνωμη μου) θα εννοιωθε καποιος που συντομα θα αφαιρεσει την ζωη του. Επισης ωραια η προσθηκη ιαπωνικων φρασεων και στοιχειων κουλτουρας(wakizashi,haiku κτλ)

[dagoncult]

-Αρχικά να πω ότι οι πληροφορίες στο τέλος είναι πολύ οκ και βοηθούν/ξεκαθαρίζουν, παρότι κανείς καταλαβαίνει μέσες άκρες τι εννοεί ο ήρωας.

 

-Όλη η πρώτη παράγραφος (και στην πορεία και σε άλλα σημεία) με ξενίζει. Παραείναι ποιητικός ο σαμουράι.

 

-Τα κόκκινα γράμματα δεν μου πολυάρεσαν (εκτός από τα λόγια του Haiku).

 

‘’Τα ρούχα μου λευκά και αυτά, θα γίνουν ο καμβάς της τελευταίας αυτής πράξης.’’

-Ωραία.

 

-Θα προτιμούσα επίσης το κείμενο με κανονικά γράμματα και κάποιες πιο έντονες σκέψεις(μαζί και αυτές που έχουν κόκκινο χρώμα) με πλάγια.

 

-Στο σύνολο, δεν κατάφερε να με αρπάξει. Αν ήταν μεγαλύτερη, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και καλύτερα η φάση ‘σαμουράι’. Εννοώ ότι σ’ αυτό το φλασάκι η κεντρική ιδέα είναι τα συναισθήματα του αυτόχειρα και το ζητούμενο είναι η ένταση της στιγμής. Ο τρόπος του σαμουράι προσφέρει πάτημα για μεγάλες εντάσεις, αλλά σε τόσο μικρό χώρο χάνει την αξία και την ιδιαιτερότητά του.