Εραστές στο Φθινοπωρινό Δειλινό

[Ginawa]

Kόσμος(Σύμπαν) :Legend Of The Five Rings

Copyright: AEG(Alderac Enterainment Group)

Όνομα Συγγραφέα:Ginawa

Είδος: ηρωική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Απο τις πρώτες ιστοριούλες που έργαψα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εραστές στο Φθινοπωρινό Δειλινό by Παναγιωτίδης Παναγιώτης

 

 

Σκούπισε το αίμα από το πρόσωπο του. Η αιμορραγία ήταν ασταμάτητη όμως. Το κόψιμο πάνω από το φρύδι του ήταν πολύ βαθύ. Το αίμα που έτρεχε σχεδόν τον τύφλωνε, έσκισε ένα κομμάτι από το kimono του και το έδεσε πάνω από το αριστερό του μάτι , εκεί ακριβώς που βρισκόταν η πληγή. Το ύφασμα πότισε σχεδόν αμέσως και κάποιες σταγόνες αίματος άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό του. Έξω άκουγε την βροχή να πέφτει καταρρακτωδώς , οι φωνές των ανδρών ανακατεύονταν με τους ήχους του ατσαλιού πάνω στο ατσάλι μαζί με βρισιές ,χλιμιντρίσματα αλόγων , ήχους θανάτου μαζί με αγκομαχητά γυναικών και κλάματα παιδιών. Δεν έπρεπε να μένει άλλο εκεί ,έπρεπε να βοηθήσει ,σηκώθηκε με τρεμάμενα πόδια από την κούραση και στηριζόμενος στο katana του περπάτησε έξω από την καλύβα . Δεν ήξερε αν ο αφέντης ήταν ακόμα ζωντανός , τον είχε χάσει πάνω στην ταραχή της μάχης . Τους ήξερε αυτούς που τους επιτέθηκαν , ήταν οι άνδρες της «Φτερωτής Γροθιάς» αδίστακτοι μισθοφόροι και ληστές όπου η μυρωδιά του χρήματος μπορούσε να τους οδηγήσει μέχρι την πόρτα του Jigoku. Ο αρχηγός τους ήταν ένας πρώην Unicorn διωγμένος από την φατρία του, ο Ide Yagiro επιδέξιος τοξότης και ξιφομάχος της τέχνης του σπαθιού των gaijin διαβόλων.

 

Το κεφάλι του είχε αρχίσει να τον ζαλίζει μάλλον από το αίμα που είχε χάσει ,όλα γύρω του έμοιαζαν με εκείνα τα βράδια που το sake τον συντρόφευε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Κοίταξε να βρει τον αφέντη αλλά μάταια ,το πιο πιθανό ήταν να είχε ταξιδέψει ήδη για τον παράδεισο των Kami. Είδε τρεις από τους ληστές να προσπαθούν να βιάσουν μια νεαρή κοπέλα, μάζεψε όλη του την δύναμη και έτρεξε προς τα’κεί, το ξίφος του έπεσε με οργή χτυπώντας τον ένα από τους άντρες στο κεφάλι με αποτέλεσμα να το ανοίξει στα δυο ,η συνέχεια της κίνησης ήρθε αυτόματα, κλοτσώντας τον άντρα στα δεξιά του στο στομάχι και γυρίζοντας προς τα αριστερά με μεγάλη ταχύτητα έκοψε με ένα του χτύπημα τα χέρια του άλλου. Οι φωνές των ανδρών προστέθηκαν μέσα στο ηχητικό κρεσέντο της μάχης. Προχώρησε τρέχοντας παρακάτω ψάχνοντας τον ξεπεσμένο Unicorn, όσους από τα τσιράκια του συνάντησε στο δρόμο του φρόντισε να τα οδηγήσει με ταχύτητα στο Jigoku. Προχώρησε κι άλλο μπροστά ,ένας οξύς πόνος τον διαπέρασε σόλο του το κορμί, κοίταξε και είδε ένα βέλος να προεξέχει από τον δεξιό του ώμο τράβηξε το wakizashi του και το πέταξε τυφλά προς τα πίσω , η λεπίδα βρήκε τον στόχο της στο πόδι κάνοντας τον στιγμιαία να γονατίσει και να χάσει την προσοχή του, το επόμενο πράγμα που είδε ήταν η κόψη ενός katana να βυθίζεται στον λαιμό του.

 

Άκουσε γέλια από εκεί κοντά ,έτρεξε και το θέαμα που αντίκρισε του προκάλεσε οργή ,ασυγκράτητη οργή . Ο Unicorn είχε στη μέση ενός κύκλου ,σχηματισμένο από τους άντρες του, το πτώμα του αφέντη και του προσωπικού του σωματοφύλακα και έπαιζε με την νεαρή κόρη του daimyo. Ο ronin έβγαλε μια κραυγή και χτύπησε με το σπαθί του δυο από τους άντρες που στεκότανε τριγύρω. Η επίθεση ήταν απρόσμενη και οι περισσότεροι τα έχασαν. Ο ronin μπήκε στη μέση του κύκλου ανάμεσα στην κοπέλα και τον unicorn. O Ide τράβηξε το σπαθί του και μίλησε με τραχιά φωνή.

 

-Σκύλε έχεις κότσια αλλά δεν έχεις δουλειά εδώ! Φύγε τώρα όσο νιώθω φιλεύσπλαχνος!

 

-Κάποτε ήμουν ο Mirumoto Hansin υπασπιστής του ανθρώπου που πριν από λίγο σκότωσες. Η κόρη του και εγώ θα παντρευόμασταν αλλά θεώρησε καλύτερο για γαμπρό του τον Crane που έχεις σκοτώσει δίπλα του. Παράτησα την φατρία μου γι’αυτή την ατίμωση… Δεν με πειράζει ιδιαίτερα για τον Crane αλλά την κοπέλα δεν θα την αγγίξεις ξανά .

 

-Πονεμένη ιστορία αλλά δεν συγκινούμαι εύκολα πάρε δρόμο!

 

Η κοπέλα τον γνώρισε και έτρεξε προς το μέρος του αγκαλιάζοντας τον, δεν του είπε τίποτα μόνο άρχισε να κλαίει. Εκείνος την αγκάλιασε με το ένα του χέρι και της είπε να σταθεί πίσω του.

 

Το σπαθί του το κρατούσε με το αριστερό του χέρι εφόσον το δεξί του είχε αχρηστευτεί από το βέλος που τον είχε χτυπήσει. Ο Unicorn ξαναμίλησε :

 

-Λοιπόν πρώην Dragon τελευταία ευκαιρία να φύγεις.

 

-Και εσύ πρώην Unicorn τελευταία ευκαιρία να γλιτώσεις.

 

Τα μάτια του unicorn στένεψαν και τα ρουθούνια του άνοιξαν σαν νεογέννητο πουλάρι. Σήκωσε το σπαθί του και το κατέβασε με δύναμη εκεί που πριν από λίγο στεκότανε ο Hansin.Ο Dragon πετάχτηκε στο πλάι με μια πολύ επιδέξια και γρήγορη κίνηση χτυπώντας έναν από τους άντρες που βρισκόταν εκεί φωνάζοντας στην κοπέλα «Reiko τρέξε γρήγορα», έπειτα σηκώθηκε ξανά στα πόδια του. Τα τσιράκια του όρμηξαν και κάποια τρέξανε προς την κοπέλα. Την ίδια στιγμή ο unicorn χτυπούσε σαν τρελός δεξιά ,αριστερά με το σπαθί του σπέρνοντας τον θάνατο σε πολλούς δικούς του άντρες χωρίς να τον ενδιαφέρει. Ο Hansin σκότωνε και αυτός όσους περισσότερους μπορούσε αποφεύγοντας ταυτόχρονα τα χτυπήματα του αντιπάλου του. Στο τέλος μείνανε οι δυο τους ,με την βροχή να πέφτει από πάνω τους ασταμάτητα γεμίζοντας παντού λάσπη ανακατεμένη με αίμα. Τα πόδια τους είχαν σχεδόν βουλιάξει μέχρι το γόνατο στην λάσπη και τα πτώματα δυσκολεύανε την κίνηση ακόμα περισσότερο. Ξαφνικά η φωνή της Reiko ακούστηκε ,ένα ουρλιαχτό που του πάγωσε το αίμα και τον έκανε να γυρίσει το κεφάλι του για να δει. Ο Unicorn όρμηξε. Η επόμενη στιγμή βρήκε τους δυο άντρες κοντά, ενωμένους σ’ένα σφιχταγκάλιασμα θανάτου. Το σπαθί του Unicorn είχε διαπεράσει τον θώρακα του Hansin, και η δικιά του λεπίδα κάρφωσε τον αντίπαλο του στο σαγόνι οδηγούμενη από τον Hansin προς τα πάνω διαπερνόντας πέρα για πέρα το κεφάλι του unicorn. Ο Hansin έπεσε πίσω όπως και ο αντίπαλος του. Οι δυο άντρες δεν κουνήθηκαν, είχαν σχεδόν βουλιάξει σε μια λίμνη αίματος .

 

Τα χέρια του προσπαθούσαν να πιάσουν την λαβή του σπαθιού μα η βροχή και το αίμα τα έκαναν να γλιστράνε. Νύσταζε , τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν, κάθε σταγόνα στο κορμί του την ένοιωθε σαν ένα τεράστιο σφυρί που τον χτυπούσε αλύπητα, μια ακόμη προσπάθεια ,όχι για εκείνον μα για την Reiko. Έπιασε σφιχτά την λαβή του σπαθιού που τον δια περνούσε, έσφιξε τα δόντια του και τράβηξε με δύναμη προς τα έξω. Η κραυγή του ακούστηκε ως τα βάθη της κόλασης και τα ατελείωτα ύψη των κορυφών του παραδείσου. Μουσκεμένος από το αίμα και την βροχή σηκώθηκε ,με βήμα αργό περπατούσε προς την φωνή της αγαπημένης του ,ενώ γύρω του έβλεπε να προχωράει σε μια μεγάλη αίθουσα από κάποιο τεράστιο παλάτι. Μπροστά του μια τεράστια πόρτα και εκεί τον περίμεναν μερικοί πολεμιστές .Μα ποιοι ήταν κάπου τους γνώριζε ,είδε ανάμεσα τους τον παππού του ,και τον αδερφό του που είχε πεθάνει πριν από χρόνια. Όλοι τον φωνάζανε να τους ακολουθήσει αυτός όμως άκουγε την Reiko από πίσω του να καλεί το όνομα του με τρόμο και απόγνωση. Γύρισε την πλάτη του στους προγόνους του και στα αδέρφια του , αγνόησε το κάλεσμα τους για την ώρα. Άνοιξε τα μάτια του ξανά και ένοιωσε την ανάσα του να ξαναμπαίνει στα πνευμόνια του μετά από πολύ ώρα. Είδε την Reiko να πολεμά για την ζωή της ,είχε καταφέρει να χτυπήσει έναν από του δυο άντρες με ένα μικρό στιλέτο στο λαιμό. Αλλά ο δεύτερος προσπαθούσε τώρα να την στραγγαλίσει Είδε δίπλα τους και λίγο πιο πίσω να βρίσκετε ένα κοντάρι καρφωμένο στον τοίχο, ήξερε τι έπρεπε να κάνει ,έτρεξε με όση δύναμη του είχε απομείνει και άρπαξε τον άντρα από πίσω κλειδώνοντας τα χέρια του γύρω του, μετά βάζοντας όλο το βάρος και την ελάχιστη δύναμη του τραβήχτηκε μαζί του προς τα πίσω. Ο ήχος της σάρκας που σχίζεται ήταν πιο δυνατός από οτιδήποτε άλλο εκείνη την στιγμή. Μα όλα είχαν τελειώσει και εκείνος μπορούσε να ξεκουραστεί , μπορούσε να κοιμηθεί επιτέλους . Η Reiko πήγε κοντά του, εκείνος χαμογέλασε ,τα δάκρυά της ανακατεύτηκαν με το ματωμένο του πρόσωπο ,εκείνος μίλησε με κουρασμένη και σιγανή φωνή :

 

-Ένα φιλί μόνο, ένα φιλί…

 

Η κοπέλα τον φίλησε απαλά στα χείλη, και τον χάιδεψε στο μάγουλο με χέρι που έτρεμε. Προσπάθησε να πει κάτι μα μόνο δάκρυα κυλούσαν από τα κατάλευκα μάγουλα της, άνοιξε το στόμα της μα κανένας ήχος δεν ακούστηκε.

 

Ο Hansin ξαναμίλησε :

 

-Reiko εγώ…θέλω να ξέρεις ότι…σα…σ’αγαπάω και θα σ’αγαπάω για πάντα…θα βρίσκομαι πάντα μαζί σου…δεν θα αφήσω να …να μας χωρίσει κάτι ξανά…θα σε περιμένω αγάπη μου…

 

Η λάμψη των ματιών του έσβησε , η κοπέλα τον αγκάλιασε σφιχτά. Ήταν ξανά μαζί, σαν δυο εραστές στο φθινοπωρινό δειλινό.

Edited March 30, 2008 by Ginawa

[Παρατηρητής]

Για ακόμα μια φορά συναντώ ένα κλασσικό "γκιναβικό" ή αν θες "παναγιωτίδικο" διήγημα. Διαθέτει δηλαδή τις γνωστές δυνάμεις και αδυναμίες. Οι δυνάμεις είναι οι εικόνες που δημιουργείς, ο λυρισμός που χρησιμοποιείς, οι παρομοιώσεις/μεταφόρές, οι σκέψεις, τα συναισθήματα και τα ένστικτα του ήρωα και η ροή που από την αρχή ως το τέλος κυλά δίχως να παρεκλίνει από το σκοπό της (ο ήρωας θα πεθάνει, τίποτα δεν θα τον σώσει την τελευταία στιγμή), ο σύνδεσμος του παρόντος με το παρελθόν ή το μέλλον και φυσικά η δράση και η σύγκρουση. Οι αδυναμίες είναι η έκρηξη, αυτό που σε κάνει να φλυαρείς, η εμμονή να περιγράψεις οτιδήποτε βλέπεις στο μυαλό σου (ξεφεύγεις από συγγραφέας και γίνεσαι σκηνοθέτης) με αποτέλεσμα να χάνεις το μέτρο. Αν προσέξεις την τελευταία παρατήρηση πιστεύω ότι θα βελτιωθείς κατά πολύ ως συγγραφέας στις επόμενες σου ιστορίες. Γιατί σίγουρα έχεις τρομερή φαντασία και την ιακνότητα να "βρίσκεσαι" ακριβώς στη στιγμή των γεγονότων που συμβαίνουν στο μυαλό σου.

Βέβαια αν αυτή την ιστορία την άκουγα αντί να τη διαβάσω, δεν ξέρω αν έλεγα τα προηγούμενα. Είσαι από τους καλύτερους αφηγητές και το ξέρεις (ο Γκινάβα έχει και το κατάλληλο ύφος αλλά και φωνή να αφηγείται).

Κατά τα άλλα το θέμα της ιστορίας μου άρεσε έτσι όπως αποδώθηκε. Για ακόμα μια φορά ένας "γκιναβικός" ευαίσθητος πολεμιστής θα βρει το θάνατο πολεμώντας σαν λιοντάρι. Αυτή τη φορά δεν το κάνει για τις αρχές ή τον άρχοντα του αλλά για την αγαπημένη του. Πεθαίνει γλυκά και αποχαιρετά τον κόσμο όμορφα. Στο συγκεκριμένο μάλιστα διήγημα η σκηνή του θανάτου ήταν από τις καλύτερες που έχεις γράψει.