Ζωντανές Πύλες: Ένα οραματιστικό παραμύθι.

[Oberon]

Η ιστορία είναι αφιερωμένη στην Κιάρα για το αρχείο που μου έστειλε πριν μέρες...

 

Είδος: Χμμ, "Οραματιστικό" παραμύθι.

Βία; Όχι ακριβώς.

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3581

Αυτοτελής; Μέρος 1 από 7.

Σχόλια: Κατά σύμπτωση το θέμα έχει κοινά με το θέμα για το Διαγωνισμό Απριλίου που έβαλε ο Ντίνος αν και άρχισα να τη γράφω μερικές μέρες πριν. Δεν σχετίζεται με το Διαγωνισμό όμως. Τα μεγάλα πνεύματα κλπ κλπ.

Κατά τα άλλα αν κάποιοι τη διαβάσουν και έχουν να ρωτήσουν "κάτι"...θα απαντήσω...

 

 

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΥΛΕΣ

----------------------------

 

Kεφάλαιο 1.

 

 

 

Μπήκα στο Δάσος.

Στην αρχή μόνο πυκνή βλάστηση, τεράστια δέντρα και ανεξήγητοι ήχοι, σύνολα ήχων, μυστήρια, παράξενα, άγνωστα. Ζουζούνισμα από αόρατα έντομα, το φως πράσινο.

Κοίταξα ολόγυρα για το μονοπάτι. Δε φαινόταν τίποτα. Έπρεπε να προχωρήσω μέσα στο ημίφως που γινόταν όλο και πιο αλλόκοτο.

Ανησυχούσα.

Ένα μέρος του εαυτού μου ήθελε να γυρίσει πίσω. Ήξερα όμως πως δεν γινόταν πια, αφού είχα αποφασίσει να μπω στο Δάσος.

Τα ρούχα μου τα είχα αφήσει στο λειβάδι, μπροστά από το πρώτο δέντρο λίγο πριν κάνω το πρώτο βήμα και εισχωρήσω σε αυτόν τον άγνωστο κόσμο.

Ήμουν γυμνός γιατί έτσι έπρεπε να είμαι. Έτσι ήταν το πρέπον δηλαδή.

Ήταν νωρίς το πρωί λίγο μετά την ανατολή - την οποία είχα πίσω μου - όταν ξεκίνησα και οι σκιές στα βάθη του δάσους φαίνονταν απειλητικές και όλο και πιο βαθιές καθώς προχωρούσα.

Ακόμα δεν μπορούσα να βρω το μονοπάτι που κανονικά θα έπρεπε να είχα ήδη δει. Η ανησυχία μου αυξανόταν καθώς προχωρούσα ανάμεσα σε θάμνους, κάτω από πυκνόφυλλα σκιερά δέντρα και του ζουζούνισμα γινόταν όλο και πιο δυνατό.

Δεν έπρεπε να αγγίξω τίποτα, ούτε καν να κόψω ένα φύλλο για να διώχνω τα έντομα που σίγουρα θα με τσίμπαγαν έτσι γυμνός που ήμουν.

Αλλά ως τώρα δε με είχε τσιμπήσει κανένα.

Στην πραγματικότητα δεν είχα δει κανένα έντομο αν και άκουγα τους ήχους τους, ούτε είχα δει κανένα ζώο, αλλά ήμουν τόσο ανήσυχος και συγκεντρωμένος στην καρδιά μου που χτύπαγε δυνατά, που εκείνη τη στιγμή δεν το πρόσεξα.

Μόνο εκ των υστέρων, ξαναφέρνοντας στο νου μου όλα όσα έγιναν, θυμήθηκα κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

 

Ήμουν σίγουρος πως είχα χαθεί, πως είχα προσπεράσει το μονοπάτι, και πως η μοίρα μου δε θα ήταν και πολύ ευχάριστη αν αποτύχαινα.

Δε θα είχα δεύτερη ευκαιρία να μπως στο Δάσος για πολλά πολλά χρόνια, και δεν ήταν καν σίγουρο αν θα μου δινόταν ξανά τέτοια ευκαιρία. Τέτοια τιμή.

Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω, να φορέσω πάλι τα ρούχα μου και να παραδεχτώ την ήττα μου. Να γυρίσω πίσω πριν χαθώ τελείως.

Γι'αυτό και όσοι έμπαιναν σε αυτό το Δάσος - που μερικοί έλεγαν Δάσος της Ψυχής ή Δάσος του Νου - έμπαιναν με την ανατολή πίσω τους ώστε να έχουν σαν οδηγό τους τον Ήλιο και να μπορούν να βρουν το δρόμο του γυρισμού είτε πετύχαιναν είτε αποτύχαιναν.

Δεν ήξερα τι να περιμένω, εκτός οτι θα έβρισκα ένα μονοπάτι, γιατί ποτέ κανείς δεν έλεγε τι είχε δει και τι είχε κάνει μέσα σε αυτό το Δάσος, και εξ άλλου ό,τι θα γινόταν ήταν πάντα εντελώς διαφορετικό για κάθε άνθρωπο.

Αλλά εγώ δεν έβρισκα ούτε καν το μονοπάτι και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα, ενώ ένα κύμα πανικού ξεσηκώθηκε μέσα στο στήθος μου.

 

Φοβόμουν.

 

Κάτι είχε πάει λάθος, κάτι είχα κάνει εγώ λάθος ή μήπως το Δάσος νιώθοντας το φόβο μου με απέρριπτε;

 

Αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Δεν άντεχα άλλο αυτή την αγωνία, αυτό το πρασινωπό, μυστήριο λυκόφως, τους ήχους που με τρόμαζαν, τη γύμνια μου που με έκανε να νιώθω ανυπεράσπιστος...αδύναμος και τόσο μα τόσο φτωχός.

 

Κοίταξα προς τα πίσω και η καρδιά μου πάγωσε. Δεν έβλεπα πια ούτε το φώς του Ήλιου, ούτε καν τα σημεία της πορείας μου. Μόνο πυκνά δέντρα και πράσινο διαθλασμένο ημίφως. Πόσες ώρες περπατούσα; Όχι πολλές. Όχι παραπάνω από μία ή δύο, αν και ήξερα πως ο χρόνος δεν είχε τον ίδιο ρυθμό μέσα στο Δάσος από εκείνον που είχε έξω.

Κοίταξα ψηλά προσπαθώντας να διακρίνω κάποιο πιο έντονα φωτεινό σημείο όπου θα βρισκόταν ο ήλιος, αλλά δεν έβλεπα παρά τεράστιους κορμούς, φυλλωσιές, κλαδιά, ένα λαβύρινθο με πάμπολλα επίπεδα, ένα ζωντανό σύμπλεγμα δέντρων που σαν στερέωμα καθόριζε τα όρια του δικού του αδιαπέραστου, παρθένου κόσμου.

 

Δεν μπορούσα να δω πού ήταν ο Ήλιος και ένιωσα τον πανικό τελικά να με καταβάλλει. Δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου. Έκλαιγα σαν μωρό που το είχαν εγκαταλείψει σε έναν άγνωστο, επικίνδυνο και αφιλόξενο κόσμο.

 

Δεν άντεχα άλλο.

Ετοιμάστηκα να κόψω μερικά κλαδιά από μια φτέρη και να φτιάξω ένα πρόχειρο ρούχο για να κρύψω τη γύμνια μου. Δε θα με προστάτευε ούτε από τα στοιχεία της φύσης, ούτε από τους κινδύνους του Δάσους, αλλά θα ένιωθα καλύτερα.

Κοίταξα ολόγυρα για να βρω μια μεγάλη πέτρα ή έστω κανένα χοντρό κλαρί να το πάρω μαζί μου για προστασία.

 

Ξαφνικά παρατήρησα κάτι λαμπερό μέσα στο βάθος, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Κάτι έλαμπε χρυσαφί σαν το φώς της μέρας στο τέλος ενός σκοτεινού τούνελ.

 

Μήπως ήταν ο Ήλιος; Μήπως είχαν περάσει τόσες ώρες ώστε ο Ήλιος πήγαινε για τη δύση ή μήπως είχα χαθεί τόσο ώστε είχα κάνει ένα κύκλο και ξαναπήγαινα προς την ανατολή από όπου είχα μπει;

Όποια και να ήταν η εξήγηση, το λαμπερό αυτό φώς αποτελούσε το μόνο σημείο αναφοράς, το μόνο σημείο προσανατολισμού που είχα και ξεχνώντας λίγο το φόβο μου - όπως και τις σκέψεις να φτιάξω ένα ένδυμα και να βρω κάποιο κλαδί ή πέτρα - προχώρησα προς το φως σχεδόν τρέχοντας.

 

Χωρίς να καταλάβω εκείνη τη στιγμή πως η πορεία μου είχε γίνει ανηφορική και πώς έτρεχα ανεβαίνοντας την πλαγιά ενός χαμηλού και πλατύ λόφου, και μη έχοντας συναίσθηση του χρόνου που είχα περάσει τρέχοντας, βρέθηκα σε ένα μεγάλο ξέφωτο - το πρώτο που είχα δει μέσα στο Δάσος - και το θέαμα που αντίκρισα ήταν κάτι που δεν είχα φανταστεί, δεν είχα ονειρευτεί καν, ποτέ μα ποτέ σε όλη τη ζωή μου!

 

Αιωρούμενος αρκετά μέτρα πάνω από το έδαφος βρισκόταν ένας ολόχρυσος αετός - μόνο αετό μπορούσα να τον ονομάσω τότε - με απλωμένα φτερά που στραφτάλιζαν και κινούνταν αργά-αργά σαν ο αετός να προσπαθούσε να πετάξει αλλά κάτι τον εμπόδιζε που δεν μπορούσα να δω.

Ήταν πολύ-πολύ μεγαλύτερος βέβαια από ένα συνηθισμένο αετό. Τα φτερά του θα μπορούσαν να κλείσουν μέσα τους δέκα ή και είκοσι μεγαλόσωμους άντρες!

Το πουλί έλαμπε τόσο που αναγκάστηκα να σκιάσω τα μάτια μου με τα χέρια μου και μόνο ανάμεσα στα δάχτυλά μου μπόρεσα να δω κάποιες λεπτομέρειες όπως αυτές που περιέγραψα.

Το κεφάλι του ήταν στραμμένο προς τον ουρανό, ο λαιμός του τεντωμένος σαν να βρισκόταν σε αγωνία και τα μάτια του - όσο μπορούσα να δω - ήταν μαύρα-κατάμαυρα και κοιτούσαν και αυτά προς ένα σημείο στον ουρανό χωρίς ποτέ να χαμηλώνουν. Όλο του το ολόχρυσο κορμί έδειχνε να αγωνιά, να καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να πετάξει ελεύθερο αλλά μόνο λίγα μέτρα είχε καταφέρει ως τώρα να ανυψωθεί.

 

Ένιωσα τόσο μεγάλη λύπη για το όμορφο, δεσμευμένο πλάσμα που δάκρυα ανάβλυσαν πάλι από τα μάτια μου.

 

Κοίταξα μήπως υπήρχε κάποιο σκοινί που έδενε τον αετό εμποδίζοντάς τον να πετάξει αλλά δεν έβλεπα τίποτα τέτοιο, ούτε μπορούσα να φανταστώ πως υπήρχε σκοινί καταστκευασμένο από άνθρωπο ικανό να αιχμαλωτίσει ένα τέτοιο πλάσμα!

Τα δεσμά του, αν υπήρχαν, ήταν αόρατα. Ίσως μαγικά.

Όμως ποιος είχε τη δύναμη να αιχμαλωτίσει αυτόν τον αετό; Δεν είχα ποτέ ακούσει για κανένα βασιλιά, ή κακό μάγο ή μάγισσα που να είχε τέτοια δύναμη.

 

Αν και μου προκαλούσε φόβο η παρουσία αυτού του πουλιού, ο φόβος αυτός ήταν διαφορετικός από εκείνον που είχα νιώσει όταν ήμουν χαμένος στο Δάσος.

Ο τωρινός μου φόβος έμοιαζε περισσότερο με δέος αναμεμιγμένος με θλίψη, θαυμασμό και μια αδιόρατη οικειότητα την οποία δεν μπορούσα να εξηγήσω.

 

Η εκτυφλωτική του λάμψη με εμπόδιζε από το να πλησιάσω πολύ κοντά και παρ'όλο που ήθελα να αγγίξω, να χαιδέψω και να παρηγορήσω λίγο τον αετό, κάποιο ένστικτο μου είπε να μην το προσπαθήσω.

Όμως δεν μπορούσα να αφήσω έτσι το μαγικό και μαγεμένο πουλί, γι'αυτό φώναξα:

 

"Aν μπορώ να σε ελευθερώσω ή να κάνω κάτι για να ελευθερωθείς, πες το μου και σου υπόσχομαι να κάνω ό,τι περνά απ'το χέρι μου για να σπάσεις τα δεσμά σου και να ταξιδέψεις ξανά στον ουρανό".

 

Περίμενα λίγο αλλά ο αετός δεν είπε τίποτα, ούτε έδειξε καν πως με είχε ακούσει γι'αυτό φώναξα ξανά:

 

"Ποιος σε έχει αιχμαλωτίσει; Πες μου το όνομά του και θα φροντίσω να το μάθει ο βασιλιάς και όλοι οι στρατηγοί και όλος ο κόσμος και θα σε ελευθερώσουν! Κι αν δεν μπορούν τότε θα το μάθουν όλοι οι καλοί Μάγοι και οι Μάγισσες της χώρας και ό,τι δεν μπορεί να καταφέρει ποτέ ο στρατός και οι απλοί άνθρωποι - ακόμα κι αν είναι βασιλιάδες - εκείνοι θα το καταφέρουν! Πες μου το όνομα μόνο!"

 

Όμως και πάλι ο αετός δεν αντέδρασε καθόλου παρά συνέχισε να κουνά αργά και κοπιαστικά τα φτερά του με το γεμάτο αγωνία βλέμα του καρφωμένο στον ουρανό.

 

Στεναχωρημένος πολύ έκανα το γύρο του ξέφωτου μήπως ανακάλυπτα κάτι που θα μου έδινε να καταλάβω ποιος είχε παγιδεύσει εδώ τον αετό, όταν ξαφνικά, ακριβώς απέναντι από το σημείο που είχα βρεθεί βγαίνοντας στο ξέφωτο, είδα ένα κατηφορικό μονοπάτι!

Χανόταν βέβαια μέσα στα δέντρα και δεν μπορούσα να δω πού πήγαινε, αλλά ήταν μονοπάτι και σίγουρα όποιος είχε κάνει αυτό το κακό στον αετό θα είχε έρθει από εδώ! Σίγουρα δεν θα είχε έρθει από τη μεριά που είχα ακολουθήσει εγώ. Μήπως αυτό λοιπόν ήταν το μονοπάτι που έψαχνα στην αγωνιώδη πορεία μου στο Δάσος;

 

Δεν υπήρχε άλλο μονοπάτι οπότε αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό. Φοβόμουν λίγο μήπως συναντήσω αυτόν που είχε αιχμαλωτίσει τον αετό - ήμουν σίγουρος πως ήταν κάποιος κακός μάγος ή κακιά μάγισσα - και μπορεί να έκανε κακό και σε μένα, αλλά τελικά αποφάσισα πως αν ήθελε να μου κάνει κακό θα μπορούσε να το κάνει και στο σημείο που βρισκόμουν. Εξ άλλου δεν ήμουν παρά ένας ανυπεράσπιστος, γυμνός άνθρωπος και δεν αποτελούσα καμμία απειλή για κανέναν.

Αποτελούσα φαγητό όμως, τόσο για άγρια θηρία όσο και για κάποιον πιθανό - και ιδιαίτερα σατανικό - μάγο ή μάγισσα, αλλά ευτυχώς για μένα είχα θαμπωθεί τόσο από την ομορφιά του χρυσού αετού που δεν έκανα αυτή τη σκέψη παρά πολύ καιρό μετά, αλλιώς ή θα είχα λιποθυμήσει ή θα τα είχα κάνει πάνω μου ή θα είχα τρελαθεί, ή και όλα μαζί...

 

Δεν είχα κατηφορίσει για πάνω από πέντε λεπτά και το φώς που ερχόταν από πίσω μου από τον αετό έκανε το πράσινο λυκόφως του Δάσους να φαντάζει σμαραγδένιο, όταν ξαφνικά άκουσα ένα βαθύ βρυχηθμό.

 

Το αίμα στις φλέβες μου πάγωσε. Κοκκάλωσα.

 

Κοίταξα ολόγυρα τόσο για να βρω κάποιο δέντρο να σκαρφαλώσω, όσο και για την πηγή του βρυχηθμού. Όλα όμως τα δέντρα ήταν τεράστια και τα κλαριά τους ξεκινούσαν τόσο ψηλά που δε θα είχα καν την ευκαιρία να σκαρφαλώσω. Εκτός αυτού αν το θηρίο που γρύλισε ήταν τίγρης ή λιοντάρι μια θέση πάνω σε ένα κλαρί δε θα μου χρησίμευε σε τίποτα.

 

Και τότε τον είδα.

 

Πίσω από ένα πυκνό θαμνώδες δέντρο εμφανίστηκε ένας τεράστιος γκρίζος λύκος! Ήξερα πως οι λύκοι σπάνια επιτίθενταν σε ανθρώπους εκτός, για παράδειγμα, αν ένιωθαν απειλή ή αν - στη διάρκεια του χειμώνα - πεινούσαν πολύ, αλλά η στάση αυτού λύκου ήταν καθαρά απειλητική.

Ο λύκος γρύλισε ξανά γυμνώνωντας τα τρομερά του δόντια χωρίς να κάνει κάποιο παραπάνω βήμα και εγώ ήμουν τόσο παγωμένος από τον τρόμο που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Σίγουρα θα έκανε το άλμα που θα έμπηγε τα δόντια του στο λαιμό μου και αυτό θα ήταν το τέλος. Έλπιζα μόνο να ήταν γρήγορο...

 

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν πολύ περισσότερα αλλά ο λύκος δεν μου επιτέθηκε. Γρύλιζε και ανοιγόκλεινε τις μασέλες του απειλητικά αλλά δεν έκανε ούτε βήμα προς το μέρος μου.

Τότε πρόσεξα κάτι που - παρά τον τρόμο μου - με εντυπωσίασε. Ο λύκος ήταν τυφλός! Αυτό τον έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο και εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δε με είχε σκοτώσει. Δε χρειαζόταν μάτια, αρκούσε η μυρωδιά μου - η οποία είχε γίνει ξαφνικά πολύ δυσάρεστη - για να ξέρει τι είμαι και πού βρίσκομαι. Έδειχνε αρκετά αδύνατος παρά το τεράστιο μεγέθός του και σίγουρα θα ήμουν το καλύτερο γεύμα του εδώ και πολύ καιρό. Γιατί λοιπόν δεν έδινε ένα τέλος και στη δική του πείνα και στη δική μου αγωνία;

 

Δεν ήταν δυνατόν να με φοβόταν ο λύκος και να δίσταζε να επιτεθεί. Κι όμως φαινόταν να περιμένει εμένα να κάνω κάποια κίνηση. Η μόνη κίνηση που ήθελα να κάνω ήταν να τρέξω όσο πιο γρήγορα μπορούσα μακριά από εκεί. Να βρω ένα δέντρο να σκαρφαλώσω ή έστω μια μεγάλη πέτρα για να σκοτώσω το λύκο.

Λένε πως τα μάτια του λύκου βλέπουν κόσμους πέρα από το δικό μας γι'αυτό και έχουν υπνωτιστική επιρροή στους ανθρώπους, αλλά δεν είναι μόνο τα μάτια σίγουρα. Ολόκηρο το ζώο ήταν τόσο εντυπωσιακά τρομακτικό - η απειλή δηλαδή που αντιπροσώπευε - που το γεγονός πως ο λύκος αυτός ήταν τυφλός δε με καθησύχαζε καθόλου.

Όμως κατά παράξενο τρόπο - μήπως είχα χάσει τα λογικά μου ήδη; - ένα κομμάτι του εαυτού μου ένωθε οίκτο για το περήφανο, ανεξάρτητο ζώο που περπατούσε ανάμεσα στους κόσμους το λυκόφωτο και το λυκαυγές, που ούρλιαζε στη Σελήνη και στα άστρα τις νύχτες. Ποιος μπορεί να το είχε τυφλώσει;

 

Βέβαιος πια πως είχα τρελαθεί, αντί να φύγω τρέχοντας και ουρλιάζοντας έκανα μερικά βήματα προς το μέρος του λύκου. Η περιέργεια που με είχε κάνει να αποτολμήσω αυτό το αλλόκοτο ταξίδι μέσα

σ'αυτό ειδικά το Δάσος νίκησε - απίθανα - το ένστικτο επιβίωσης και με έκανε να παρατηρήσω προσεκτικά το λύκο που συνέχιζε να γρυλίζει παραμένοντας όμως στη θέση του με την πλάτη του καμπυλωμένη και απειλητική.

Η έκπληξή μου μπορεί μόνο να περιγραφεί σαν "συγκλονιστική" όταν είδα πως ο λύκος δεν ήταν τυφλός όπως νόμιζα αλλά είχε κλείσει σφιχτά τα μάτια του! Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου έδωσε αυτή την βεβαιότητα αλλά έχοντας δει ήδη ένα πολύ παράξενο θέαμα, και γνωρίζοντας πως πολλά παράξενα συνέβαιναν μέσα στο Δάσος της Ψυχής, ένας τεράστιος γκρίζος λύκος που κρατά τα μάτια του κλειστά δεν ήταν κάτι παράλογο.

Γι'αυτό και δε μου φάνηκε παράλογο όταν άνοιξα το στόμα μου και είπα:

 

"Γιατί έχεις κλείσει τα μάτια σου; Ή είσαι τυφλός; Aν δεν με φας ίσως μπορέσω να σε βοηθήσω".

 

Δεν είχα καμμία πρόθεση να βοηθήσω το λύκο. Ήθελα μόνο να κερδίσω χρόνο μήπως καταφέρω και ξεφύγω. Φυσιολογικά δε θα έκανα κακό σε κανένα ζώο αλλά αν αυτή τη στιγμή είχα στα χέρια μου ένα όπλο θα το είχα αδειάσει ολόκληρο πάνω στο κεφάλι του λύκου και θα είχα φύγει τρέχοντας.

 

Ο λύκος σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.

 

Ναι! Με κοίταξε έστω και με σφαλιστά μάτια και ένιωσα πως μπορούσε να τρυπήσει όλο το είναι μου, όλα τα στρώματα της ψυχής μου και να καταλάβει όλα τα ψέματα που έλεγα. Δεν μπορείς να κρυφτείς από το βλέμα του λύκου...

 

Ακόμα και ενός "τυφλού" λύκου. Αν είχε διαβάσει τη σκέψη μου για το όπλο τότε ήμουν σίγουρα καταδικασμένος. Θα με θεωρούσε απειλή και θα με σκότωνε.

 

"Ψεύτη!" γρύλισε ο λύκος δείχνοντας τα δόντια του.

 

Εγώ τα έκανα επάνω μου για δεύτερη φορά.

 

Είχα ξεπεράσει κάθε όριο πανικού και φόβου και ένιωσα τον κόσμο να στριφογυρίζει καθώς λιποθυμούσα. Η τελευταία μου σκέψη ήταν πως όποιο Συμπαντικό Πνεύμα υπήρχε να μου έκανε τη χάρη να με ξέσκιζε ο λύκος πριν ανακτήσω τις αισθήσεις μου. Να πεθάνω χωρίς να νιώσω τίποτα.

 

Αλλά το Πνεύμα δε με εισάκουσε και συνήλθα χωρίς να ξέρω πόση ώρα είχε περάσει. Μάλλον όχι πολλή. Ανασηκώθηκα και κόντεψα να λιποθυμήσω ξανά όταν είδα πως ο λύκος βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου και με μύριζε.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να προστατέψω τα μάτια μου με το ένα χέρι και τα γεννητικά μου όργανα με το άλλο (αφήνοντας έτσι ελεύθερο το λαιμό και το στομάχι μου να τα σερβιριστεί ο λύκος με κάθε άνεση).

 

"Δε θα σε φάω" είπε ο λύκος ξανά.

 

"Γιατί;" ρώτησα εγώ σαν ηλίθιος.

 

"Πρώτον γιατί βρομάς και δεύτερον γιατί παρ'όλο που δεν είχες σκοπό να με βοηθήσεις, ίσως τελικά να μου είσαι χρήσιμος σε κάτι".

 

"Σε τι;" ρώτησα πάλι νιώθοντας τη ζεστή ανάσα του λύκου πάνω στο πρόσωπό μου ενώ στο νου μου ήρθαν εικόνες από δράκους που εκτοξεύουν φλόγες κάνοντας κάρβουνο τους ιππότες που ήθελαν να τους σκοτώσουν.

 

"Είμαι τυφλός" είπε πάλι ο λύκος. "Και με τύφλωσε ο Αετός που είδες".

 

Αυτό δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ανάσανα απότομα και ο λύκος κατάλαβε τη δυσπιστία μου.

 

"Δε με πιστεύεις" είπε "αλλά θα σου πω την ιστορία και θα καταλάβεις".

 

Αν και βρισκόμουν σε πολύ άβολη θέση με το λύκο από πάνω μου, ξάπλωσα πάλι στο έδαφος. Ο λύκος μίλησε αργά και με?με λύπη.

Όσο άκουγα την ιστορία, τόσο πιο παράξενη μου φαινόταν και με μπέρδευε όλο και πιο πολύ.

Ο γκρίζος λύκος είχε ζήσει για πολλά-πολλά χρόνια μέσα στο Δάσος. Όταν ήταν ακόμα νεαρός υπερηφανευόταν για τις κατακτήσεις του στο κυνήγι, για τις μάχες με άλλους λύκους για να ανέβει στην ιεραρχία, για τις λύκαινες που δέχονταν να γίνουν ταίρι του. Δεν υπήρχε τίποτα στον κόσμο πιο δυνατό και πιο γνωστικό από αυτόν.

Το Δάσος δεν είχε μυστικά που δεν μπορούσε να τα ανακαλύψει, ώσπου μια νύχτα είδε ένα υπέρλαμπρο φως πάνω στο λόφο. Ήταν ο χρυσός αετός! Τι θήραμα είναι αυτό, σκέφτηκε και η επιθυμία του να κυνηγήσει και να φάει ένα τέτοιο μοναδικό ζώο έγινε εμμονή.

Έτσι πλησίασε το φωτεινό πουλί προσεκτικά (το έντονο φως το φοβόταν όπως όλοι οι λύκοι) και διαπίστωσε πως ο αετός ήταν δεμένος με αόρατα δεσμά. Επιτέθηκε σαν αστραπή προς το λαιμό του πουλιού. Εκείνο όμως ακτινοβόλησε ξαφνικά, τόσο που ο λύκος τυφλώθηκε στιγμιαία και από την ταραχή του έχασε το στόχο. Τα μάτια του συνήλθαν γρήγορα και δοκίμασε να επιτεθεί ξανά αλλά αυτή τη φορά η λάμψη του πουλιού ήταν τόσο τεράστια, σαν να ήταν ένας μικρός ήλιος, που ο λύκος ένιωσε ένα τρομερό πόνο στα μάτια του και τα σφάλισε σφιχτά τρέχοντας να ξεφύγει από τον πόνο και από το θηρίο που τον τραυμάτισε.

Από τότε κατάλαβε πως είχε τυφλωθεί και δεν άνοιξε ξανά τα μάτια του ποτέ. Οι σύντροφοί του τον έδιωξαν από την αγέλη και έτσι άρχισε να τριγυρίζει μέσα στο Δάσος, τρώγοντας ό,τι μπορούσε να βρει και μην τολμώντας να πλησιάσει ξανά τον αετό μην πάει και πάθει τίποτα πολύ χειρότερο.

Καμμιά φορά ούρλιαζε τις νύχτες με πανσέληνο - κάθε λύκος ξέρει πολύ καλά τις φάσεις του φεγγαριού - αλλά περισσότερο ούρλιαζε ζητώντας συγγνώμη από τον αετό και επιθυμώντας να του μιλήσει και να του δώσει τα μάτια του πίσω.

Αλλά ο αετός είχε πάντα στραμένο το βλέμα προς τον ουρανό, μέρα-νύχτα, και ποτέ δεν έδειξε κανένα σημάδι πως είχε ακούσει το λύκο.

 

Όταν τελείωσε τη διήγηση ο γκρίζος λύκος έφυγε από πάνω μου και στάθηκε στα πίσω πόδια λίγο πιο πέρα επιτρέποντάς μου έτσι να ανασηκωθώ και γω και να κάτσω μπροστά του. Καταλάβαινα ήδη τι ήθελε να μου ζητήσει και σίγουρα δεν ήταν το συμφέρον μου να του πω πως ούτε σε μένα είχε μιλήσει ο αετός. Μπορεί βέβαια ο λύκος - που από ό,τι φαινόταν διάβαζε τη σκέψη μου σαν ανοιχτό βιβλίο - να ήξερε ήδη τα πάντα αλλά δεν είχα σκοπό να χάσω την ευκαιρία να φύγω ζωντανός από αυτό το καταραμένο Δάσος.

Μάλιστα νομίζω πως καταλάβαινα γιατί το έλεγαν Δάσος του Νου και Δάσος της Ψυχής. Γιατί εδώ μπορούσες να χάσεις το νου σου και τη ζωή σου και να μείνεις μια άυλη ψυχή. Ένα φάσμα, μια σκιά μέσα στα φυλλώματα των αιώνιων δέντρων.

 

"'Εχει και τρίτο όνομα" είπε ξαφνικά ο λύκος, διαβάζοντας τη σκέψη μου και παγώνοντάς με για άλλη μια φορά. "Το λένε και Δάσος με τις Ζωντανές Πύλες".

 

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω τι εννοούσε.

 

"Αυτό που θέλω από σένα είναι να βρεις τρόπο να ελευθερώσεις τον αετό αλλά όχι πριν σου υποσχεθεί πως θα μου δώσει τη ματιά μου πίσω" είπε σοβαρά ο λύκος.

 

Θα του υποσχόμουν και όλο το στάρι από εκατό βασίλεια και τις εκατό πριγκήπισές τους προκειμένου να έβγαινα ζωντανός, αλλά ο λύκος δε με άφησε να μιλήσω.

 

"Πρόσεξε όμως" γρύλισε δείχνοντάς ξανά τα φρικαλέα δόντια του,"αν κάνεις πως φεύγεις χωρίς να προσπαθήσεις να βρεις τη λύση, δεν θα υπάρχει σημείο στην πλάση ολόκληρη που θα είσαι ασφαλής από μένα. Θα σε βρω, είτε σε αυτόν είτε σε άλλο κόσμο, πριν προλάβεις να κάνεις πέντε βήματα".

 

"Σύμφωνοι" ψέλλισα με μισοσβησμένη φωνή και το εννοούσα. Ο λύκος ήξερε επίσης πως αυτή τη φορά έλεγα την αλήθεια.

 

Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι γιατί δεν είπα στο λύκο την πεποίθησή μου πως δεν ήταν πραγματικά τυφλός και πώς αν άνοιγε τα μάτια του θα έβλεπε ξανά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αφού μπορούσε να διαβάσει ή να μαντέψει έστω τις σκέψεις, τις προθέσεις και τα συναισθήματά μου δεν μπόρεσε να δει και αυτή τη σκέψη.

Και τελικά γιατί ενώ ήταν ένα τόσο έξυπνο και σοφό ζώο, παρά την αγριάδα του, προτίμησε να έχει σφαλιστά τα μάτια του αντί να τα ανοίξει και να διαπιστώσει αν ήταν πράγματι τυφλός; Γιατί ο γκρίζος λύκος προτίμησε να περάσει τόσα βασάνα, ακόμα και την εξορία και την απομόνωση, αντί να ριψοκινδυνέψει ένα απλό?πείραμα; Τουλάχιστον θα ήξερε την αλήθεια και μπορεί η αλήθεια να ήταν - όπως πίστευα εγώ τουλάχιστον - πως δεν ήταν τυφλός.

 

Ίσως βέβαια έκανα καλά που δεν του είπα τίποτα γιατί αν διαπίστωνε πως ήταν πράγματι τυφλός, μπορεί πάνω στο θυμό και την απόγνωσή του - για να μη μιλήσω για την πείνα του - να με ξέσκιζε εκεί που στεκόμουν αντί να μου προτείνει να τον βοηθήσω.

 

"Από πού να ξεκινήσω;" ρώτησα. Ίσως ο λύκος να μου έδινε κάποιες οδηγίες μια που σίγουρα ήξερε το Δάσος απ'άκρη σ'άκρη.

 

"Ακολούθησε το μονοπάτι" είπε. "Έχε όλες τις αισθήσεις σου - ό,τι θεωρείτε αισθήσεις εσείς οι άνθρωποι δηλαδή - ανοιχτές γιατί μπορεί αυτό που ζητάς να μη βρίσκεται πάνω στο μονοπάτι".

 

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε αλλά όσο πιο σύντομα απομακρυνόμουν τόσο καλύτερα θα ένιωθα, οπότε δε θέλησα να τον ρωτήσω τίποτα άλλο.

 

"Και να θυμάσαι τη συμφωνία μας" ακούστηκε η φωνή του, βαριά και απειλητική, από πίσω μου.

 

Λες και θα μπορούσα να την ξεχάσω...

 

 

---------------------

Τέλος Κεφαλαίου 1.

Edited June 14, 2008 by Dain

[Παρατηρητής]

Όμορφη περιήγηση στο δάσος, στη φοβία που εμπνέει και στους κινδύνους που κρύβει. Θα μπορούσα να πω άριστα δοσμένη η ψυχική κατάσταση του ήρωα-αφηγητή, εάν δεν υπήρχε αυτό το συνεχές φοβήθηκα-πάγωσα από φόβο-κ.τ.λ αν και καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να περιγράφεις την απόγνωση και τη φοβία κάποιου που βρίσκεται για πρώτη φορά σε ένα ξένο μέρος (πόσο μάλλον γυμνός). Ατμόσφαιρα φυσικά υπάρχει, όπως και στα περισσότερα για να μην πω όλα έργα σου, ενώ στο μυαλό μου υπάρχουν δυο εικόνες που συνδεόνται μεταξύ τους έχοντας στη μέση το γυμνό ήρωα: το φωσφορούχο δάσος με την πρασινωπή λάμψη πίσω από έναν ολόχρυσο αετό και από την άλλη το σκοτεινό, εκείνο με τις καφέ-γκρι αποχρώσεις πίσω από τον απειλιτικό λύκο. Μου άρεσαν επίσης τα λόγια που αναγκάστηκε να εκφράσει ο αφηγητής μέσα από τα συναισθήματα που ένιωθε (δέος στον αετό και τρόμο στο λύκο) όπως και το βαθύ μύνημα της αλαζονίας που υπάρχει μέσα απο το παραμύθι των δύο ζώων. Ο τρόπος που δώθηκε είναι ιδιαίτερος όπως και η πλοκή που έχει το εξής δυνατό: εκεί που πάει να σε κουράσει γκαπ! πετάγεται το επόμενο κομμάτι που σε κρατά δέσμιο, μαγικά σαν τη φυλακή του χρυσού αετού.

Αν κάτι δου μου άρεσε ήταν η επανάλειψη του φόβου από τη μεριά του ήρωα. Σαν να μη μου ταιριάζει με το αφηγηματικό παρόν, όπως και η συχνή αναφορά στα αόρατα έντομα στην αρχή. Ομολογώ βέβαια ότι το διάβασα μέσα σε με δόση φασαρίας μέσα στο μαγαζί, για αυτό και θέλω να το ξαναδιαβάσω ήρεμα αλλά και ολοκληρωμένο, ώστε να το απολαύσω καλύτερα. Θα μου πεις, γιατι΄το διάβασα κάτω από τέτοια κατάσταση; Είναι η γραφή σου που με γατζώνει και αν αρχίσω να διαβάζω κάτι δικό σου πρέπει να το τελειώσω αλλιώς το σκέφτομαι μετά συνεχώς. Η αρχή μάλιστα μου θύμισε την Κόλαση του Δάντη, οπότε δεν ήθελα και πολύ να παραμείνω συντονισμένος.

Τέλος, πρέπει να πω ότι υπήρχε σωστή δόση ρεαλισμού. Φόβος όχι μόνο επειδή ο αφηγητής ήταν στο δάσος αλλά κι επειδή ήταν γυμνός.

Τώρα να πω μπράβο; Περιττό είναι πιστεύω. Αναμένω τη συνέχεια.

[Oberon]

Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο, Παρατηρητή!! Αυτή την ιστορία ήθελα να τη γράψω εδώ και πολύ καιρό μια που δεν είναι απλά μια...ιστορία αλλά έχει κάποια ιδιαίτερη συμβολική σημασία. Ίσως να καταλάβεις τι εννοώ όταν τη διαβάσεις ολόκληρη. Η μάλλον..."θα" καταλάβεις τι εννοώ όταν ολοκληρωθεί.

 

Για τα αόρατα έντομα θα υπάρξει εξήγηση αργότερα.

Παρατήρησα και γω ξαναδιαβάζοντας το κείμενο πως μερικές φορές πεταγόμουν από μια κατάσταση έντονου φόβου σε μια πιο χιουμοριστική αντίληψη του αφηγητή και από κει πάλι στο φόβο αλλά υπάρχει εξήγηση γι'αυτό. Η πιο απλή "εξήγηση" είναι πως ο αφηγητής θυμάται όλα αυτά αφού έχουν τελειώσει και η παρούσα διάθεσή του δεν είναι ακριβώς αυτή που είχε όταν τα ζούσε από πρώτο χέρι. Ξέρεις. Δύο επίπεδα αντίληψης. Ένα "εκ των υστέρων" και ένα "στο σκοτεινό Δάσος".

 

Όπως και να έχει. Το 2ο κεφάλαιο είναι σχεδόν έτοιμο και θα το ποστάρω later.

 

Και πάλι ευχαριστώ.

Edited April 5, 2008 by Dain

[Nienor]

Διονύση μου σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση, παίζει να είναι το πρώτο και μόνο ομαδικό μήνυμα που έχω στείλει ποτέ

 

Θα ήθελα να τη διαβάσω επιτόπου αλλά είμαι στο πολύ μικρό vaio της μαμάς μου και μου είναι λίγο αδύνατο.

[Oberon]

It's ok Κιάρα. Όποτε μπορείς. Εξ άλλου έχει κάμποσα κεφάλαια ακόμα, αν και θα ήθελα γενικά γνώμες μια που είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι γράφω συνήθως.

[kitsos]

Dain Dain.

Its magic.

Διάβασα τις Πύλες πολύ προσεχτικά και μου φαίνεται ότι γράφεις μια πολύ ζωντανή ιστορία.

Αν μου επιτρέπεις θα σου πω τα ψιχουλάκια που θα άλλαζα.

 

Στην πραγματικότητα δεν είχα δει κανένα έντομο αν και άκουγα τους ήχους τους, ούτε είχα δει κανένα ζώο, αλλά ήμουν τόσο ανήσυχος και συγκεντρωμένος στην καρδιά μου που χτύπαγε δυνατά, που εκείνη τη στιγμή δεν το πρόσεξα.

Θα το έκανα στο δυνατό χτύπο της καρδιάς μου

και δεν ήταν καν σίγουρο αν θα μου δινόταν ξανά τέτοια ευκαιρία.

Θα έκανα το αν ότι.

Δεν μπορούσα να δω πού ήταν ο Ήλιος και ένιωσα τον πανικό τελικά να με καταβάλλει.

Θα έβγαζα το τελικά.

Ξαφνικά παρατήρησα κάτι λαμπερό μέσα στο βάθος, ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση.

Θα έβγαζα το μέσα.

Η εκτυφλωτική του λάμψη με εμπόδιζε από το να πλησιάσω πολύ κοντά.

Θα έβγαζα το από το.

Δεν είχα κατηφορίσει για πάνω από πέντε λεπτά και το φως που ερχόταν από πίσω μου από τον αετό έκανε το πράσινο λυκόφως του Δάσους να φαντάζει σμαραγδένιο, όταν ξαφνικά άκουσα ένα βαθύ βρυχηθμό.

Θα το ξανάγραφα κάπως έτσι: Το φως που ερχόταν από τον αετό έκανε το πράσινο λυκόφως του Δάσους να φαντάζει σμαραγδένιο. Δεν είχα κατηφορίσει για πάνω από πέντε λεπτά όταν ξαφνικά άκουσα ένα βαθύ βρυχηθμό.

 

Περιμένω τη συνέχεια με αγωνία.

[Spock]

Respect. Ξέρεις πραγματικά να δημιουργείς ατμόσφαιρα. Και γι' αυτό, το μόνο που δε μου πολυάρεσε είναι όταν σε κανα-δυο σημεία ξεφεύγεις για λίγες λέξεις από τον ατμοσφαιρικό τρόπο διήγησης, όπως πχ. εκεί που λες "θα τα έκανα πάνω μου". Βέβαια, κατανοώ αυτό που λες για τα δύο επίπεδα αντίληψης, αλλά, η ατμόσφαιρα που δίνεις παραείναι καλή για να 'χωράνε' τέτοιες φράσεις, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πάντα. Όμως, αν εξαιρέσεις αυτό, που καταλαμβάνει μόνο καμιά δεκαριά από τις 3.500 λέξεις, μου άρεσε πάρα πολύ και πιστεύω ότι θα μπορούσες -ή μάλλον θα έπρεπε- να γράφεις πιο πολλά και σ' αυτό το είδος! Εύγε, περιμένω αγωνιωδώς τη συνέχεια.

[Oberon]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια και τις παρατηρήσεις, παιδιά!!! Θα τις λάβω σοβαρά υπ'όψη μου στη συνέχεια. Όντως συχνά επαναλαβάνω λέξεις σε προτάσεις, οι οποίες είναι περιττές. Και πάλι ευχαριστώ και χαίρομαι που το απολαμβάνεται το παραμύθι μου (το οποίο δεν είναι και τόσο παραμύθι αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). ;)

[kitsos]

Μήπως υπάρχει τίποτα έτοιμο εδώ;

 

Προς θεού δεν πιέζουμε, ούτε θέλει κανείς να μάθει τη συνέχεια.

 

Αλλά να ίσως να κουραστεί ο αετός εκεί πάνω και να ελευθερωθεί μόνος του, ίσως πάλι να αλλάξει γνώμη ο λύκος και να σε φάει… και μετά τι;

 

Τέλος;

[Oberon]

Σ'ευχαριστώ και πάλι. Δεν έχω έτοιμο ακόμα το επόμενο κεφάλαιο μια που έμπλεξα με άλλα γραψίματα αυτές τις μέρες, αλλά άλλα 5 "ζώα" θα συναντήσει. Σύνολο επτά δηλαδή. ;)

[Naroualis]

Να υπενθυμίσω ( ) ότι μας χρωστάς τη συνέχιεα;

[kitsos]

Επειδή κατανοώ τα προβλήματα που έχεις με το χέρι σου και πιστεύοντας ότι η υπόλοιπη ιστορία βρίσκεται κάπου μέσα στο κρανίο σου, προτείνω την ηχογράφηση της ιστορίας και το upload σε αρχείο ήχου.

 

 

 

Δεν μπορείς να ξεφύγεις. ΧΑ ΧΑ ΧΑ

[Oberon]

Είδος: Χμμ, "Οραματιστικό" παραμύθι.

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1627

Αυτοτελής; Μέρος 2 από 7.

Σχόλια: Αsk and ye shall be given. H συνέχεια του "παραμυθιού". ;)

 

 

Ζωντανές Πύλες

--------------------

 

Κεφάλαιο 2

 

 

 

 

 

          Περπάτησα στο μονοπάτι για ώρα. Βρήκα ένα μικρό ρυάκι, ήπια λίγο νερό και πλύθηκα. Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά ένιωθα καλύτερα. Το ζουζουνητό των εντόμων συνεχιζόταν παρ'όλο που δεν είχα δει κανένα ως τώρα, ούτε είδα κάποιο άλλο ζώο.

 

Το πράσινο φως ήταν κάπως πιο έντονο πάνω στο μονοπάτι, ενώ ολόγυρα τα πυκνά δέντρα ήταν βυθισμένα στο απόκοσμο ημίφως. Τώρα μπορούσα να ξεχωρίσω τον Ήλιο που μεσουρανούσε, σαν ένα πιο φωτεινό σημείο από τα υπόλοιπα στο στερέωμα των τεράστιων δέντρων.

Άρχισα να απολαμβάνω την πορεία μου και η ύπαρξη του μονοπατιού μού έδινε κάποια σιγουριά.

 

Τουλάχιστον δεν ήμουν χαμένος.

 

Το μονοπάτι φιδογύριζε ανάμεσα στα δέντρα, δίπλα από τις πλαγιές λοφίσκων, άλλοτε ανηφορικό, άλλοτε κατηφορικό και σε κάθε στροφή έβλεπα νέα δέντρα, λουλούδια, φυτά, ακόμα και καρποφόρα που πολύ θα ήθελα να έκοβα κάποιο νόστιμο φρούτο αλλά - παράξενο - δεν ένιωθα πείνα.

Αλλά και να ένιωθα, ήξερα από τις οδηγίες που είχα πάρει πριν μπω στο Δάσος πως δεν έπρεπε να κόψω ή να φάω κανένα καρπό από κανένα δέντρο. Δεν ήταν δηλητηριώδεις - μου είχαν πει - αλλά δεν έπρεπε να το κάνω.

 

Και δεν το έκανα.

 

Έστριψα σε μια απότομη στροφή, σαν το μονοπάτι να πήγαινε απότομα προς τα δεξιά, και περίμενα να δω τη συνέχειά του. Αλλά δυστυχώς για μένα το μονοπάτι χάθηκε απότομα και βρέθηκα μπροστά σε μια τεράστια συστάδα από αγκάθια, τόσο περιπλεγμένα μεταξύ τους που ήταν αδύνατον να περάσει άνθρωπος και μάλιστα γυμνός!

 

Κοίταξα δεξιά και αριστερά μήπως φαινόταν το τέλος του αγκάθινου τοίχου ή έστω κάποια δίοδος αλλά δεν φαινόταν τίποτα. Περπάτησα προς τα δεξιά ξεφεύγοντας από το μονοπάτι αλλά ο αγκάθινος τοίχος εισχωρούσε σε μια τόσο πυκνή συστάδα δέντρων και θάμνων που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω πού τελείωναν τα αγκάθια και πού ήταν οι κορμοί των δέντρων μέσα στο ημίφως.

 

Επέστρεψα στο μονοπάτι και πήρα την αριστερή πλευρά. Τα αγκάθια φαίνονταν να προχωρούν ανηφορικά ανάμεσα σε δέντρα και τεράστιους ογκόλιθους δημιουργώντας ένα φυσικό τείχος μέσα απ'το οποίο δεν υπήρχε κανένα πέρασμα.

 

Καταράστηκα την παράδοση που απαιτούσε να μπαίνει κανείς στο Δάσος γυμνός και χωρίς το παραμικρό στην κατοχή του - ούτε καν ένα μαχαίρι - και ένιωσα πάλι την απελπισία να με τυλίγει στις παγερές της δαγκάνες.

 

Τι θα συνέβαινε αν με εύρισκε εδώ η νύχτα; Κι αν επέστρεφα πίσω τι θα έκανε ο λύκος; Προτιμούσα να μη σκεφτώ τις πιθανότερες απαντήσεις στα δύο μου ερωτήματα.

 

Αναρωτήθηκα πόσο πάχος να είχαν τα αγκάθια και αν θα μπορούσα με κάποιο τρόπο να τα κόψω ή τουλάχιστον να τα τσακίσω ώστε να δημιουργηθεί κάποιο πέρασμα.

Δε θα γλύτωνα από πολλές αμυχές αλλά τουλάχιστον δεν θα πέθαινα από αιμορραγία και αν τα αγκάθια δεν είχαν μεγάλο πλάτος θα μπορούσα να περάσω ανάμεσά τους και να βρεθώ πάλι - έλπιζα - στο μονοπάτι.

Όμως ήταν τόσο πυκνά και το πρασινωπό ημίφως τόσο λίγο που δεν μπορούσα να δω τι υπήρχε από την άλλη μεριά.

 

Τότε μου ήρθε μια ιδέα!

 

Ανάμεσα στους ογκόλιθους που είχα δει υπήρχαν και μικρότερες πέτρες που μπορούσα να κουβαλήσω. Αν έριχνα τις πιο μεγάλες πέτρες - όσες μπορούσα να σηκώσω δηλαδή - πάνω στα αγκάθια, αυτά θα κόβονταν σίγουρα. Μπορεί έτσι να δημιουργούσα ένα πέτρινο μονοπάτι για να περάσω, ή τουλάχιστον θα μπορούσα να δω πόσο πάχος είχε ο αγκαθότοιχος και να διαπιστώσω αν όντως το μονοπάτι μου συνεχιζόταν από την άλλη πλευρά.

 

Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα γυμνασμένος αλλά η ανάγκη, λένε, μπορεί να κινήσει και τη γη ακόμα, οπότε ρίχτηκα αμέσως στη δουλειά. Κουβάλησα δεκάδες πέτρες, μικρότερες, μεσαίες και μεγαλύτερες. Πήρα μια μεσαίου μεγέθους πέτρα και την έριξα πάνω στα αγκάθια με όλη τη δύναμη των μυών μου!

Πολλά αγκαθωτά κλαριά κόπηκαν και σωριάστηκαν καθώς η πέτρα μου έπεσε στο έδαφος. Μια μικρή τρύπα είχε δημιουργηθεί. Κοίταξα από μέσα αλλά και πάλι δεν μπορούσα να δω πού τελείωνε αυτός ο τοίχος.

 

Ήταν όμως μια αρχή.

 

Πήρα μια μεγαλύτερη πέτρα, την εκσφενδόνισα με μεγαλύτερη φούρια και περισσότερα αγκάθια έσπασαν καθώς η πέτρα έπεσε δίπλα στην προηγούμενη με ένα βαρύ γδούπο.

Μου φάνηκε πως άκουσα κάτι σαν φουρφούρισμα μέσα από τα αγκάθια αλλά δεν έδωσα σημασία και σήκωσα μια ακόμα πέτρα έτοιμος να τη ρίξω όταν μια τσιριχτή και ανήσυχη φωνή ακούστηκε:

 

"Να με σκοτώσεις θέλεις; Μπορώ να μάθω τι σου έκανα;"

 

Έμεινα άφωνος και άφησα την πέτρα να πέσει (ευτυχώς όχι πάνω στα πόδια μου).

Ήταν δυνατόν να μιλούν τα αγκάθια;

 

"Τι είσαι;" ρώτησα στον αέρα.

 

"Ζωντανό ακόμα" απάντησε η φωνή με θυμωμένο τόνο. "Και θα ήθελα να παραμείνω έτσι, αν δεν έχεις αντίρρηση" συνέχισε ειρωνικά.

 

"Μιλούν τα αγκάθια;" είπα ανόητα.

 

"Δεν ξέρω. Ρώτα τα" απάντησε η φωνή. "Εγώ πάντως μιλάω σίγουρα!"

 

"Δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Θέλω μόνο να βρω μια διέξοδο από τα αγκάθια και να περάσω στην άλλη μεριά" είπα.

 

"Και γιατί δεν ζητάς βοήθεια αντί να εκτοξεύεις πέτρες; "

 

"Δεν ήξερα καν πως ήσουν μέσα στα αγκάθια. Και ακόμα δεν ξέρω τι και ποιος είσαι!" είπα ανυπόμονα νιώθοντας να οργίζομαι με την αναίδεια αυτού του πλάσματος, ό,τι κι αν ήταν.

 

"Ήμουν--δηλαδή είμαι ένα αηδόνι! Και όχι απλά ένα τυχαίο αηδόνι. Ήμουν-- δηλαδή είμαι το πιο μελωδικό αηδόνι που γεννήθηκε ποτέ!" είπε με φωνή γεμάτη υπερηφάνια και λίγη αλαζονία.

 

"Ζουν τα αηδόνια μέσα στα αγκάθια;" ρώτησα έκπληκτος.

 

Το αηδόνι αγνόησε την ερώτησή μου και συνέχισε:

 

"Υπήρχε μια εποχή--δηλαδή υπάρχει ακόμα, που το τραγούδι μου το καταλάβαιναν όλα τα ζώα, μαζί και οι άνθρωποι, και έρχονταν όλοι να με ακούσουν να τραγουδώ.

Μάλιστα πολλοί έλεγαν--δηλαδή λένε πως το τραγούδι μου έκανε το χρυσό αετό να κατέβει στον κόσμο γιατί ήθελε να με ακούσει--"

 

Η τελευταία του φράση είχε κάποια πικρία μέσα και λυπήθηκα το δύστυχο, παγιδευμένο στα αγκάθια, πουλί. Ο εκνευρισμός μού πέρασε και αναρωτήθηκα αν θα μπορούσε το αηδόνι να με εμπιστευτεί αρκετά ώστε να με αφήσει να το ελευθερώσω. Αρκεί βέβαια να μπορούσα να ελευθερωθώ και γω από το εμπόδιο του αγκαθότοιχου και να περάσω απέναντι. Παρά τον εξυπνακίστικο και αναιδή τρόπο του, το πουλάκι θα ήταν ενδιαφέρων σύντροφος, και αν τραγουδούσε τόσο καλά όσο έλεγε θα περνούσαμε μια χαρά οι δυο μας.

 

Τότε συνειδητοποίησα τι είχε πει!!

 

Ήταν το τραγούδι του που είχε φέρει τον αετό στη γη; Μα αν ήταν έτσι τότε είχα ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα για να λύσω τόσο το γρίφο του δεσμευμένου αετού αλλά και να γλυτώσω από την απειλή του γκρίζου λύκου.

 

Αν βέβαια το αηδόνι έλεγε την αλήθεια--

 

"Θα στέκεσαι εκεί όλη μέρα μέχρι να δύσει ο ήλιος;" ρώτησε πάλι ανυπόμονα. "Αν θες να σε βοηθήσω να βγεις από τα αγκάθια, κουνήσου! Μη στέκεσαι εκεί με ανοιχτό το στόμα!"

 

Ο τόνος του με εκνεύρισε!

 

"Δε μου λες, αν μπορείς τόσο άνετα να βρεις τη διέξοδο" είπα θυμωμένος "γιατί παραμένεις και συ παγιδευμένο μέσα στα αγκάθια;"

 

Tο πουλί έκρωξε με απόγνωση και καθόλου μελωδικά.

 

"Ποιος σου είπε, ανόητε άνθρωπε, πως είμαι παγιδευμένο;"

 

"---"

 

"Δεν είμαι παγιδευμένο. Κρύβομαι!"

 

"Από ποιον;" ρώτησα έκπληκτος.

 

"Από το λύκο, φυσικά!" φώναξε το αηδόνι, σαν να έλεγε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Φουρφούρισε λίγο το φτερά του και έμεινε σιωπηλό.

 

"Γιατί φοβάσαι πως θα σε φάει, ε;"

 

"Γιατί σίγουρα θα με φάει αν με βρει! Γι'αυτό και έχω σταματήσει να τραγουδώ--"

 

Η τελευταία του φράση έκλεινε τόση θλίψη μέσα της που ειλικρινά το λυπήθηκα. Τι είδους ζωή ήταν για ένα αηδόνι να παραμένει φυλακισμένο μέσα σε έναν αγκαθώνα, μην τολμώντας καν να τραγουδίσει όπως ήταν το φυσικό του;

 

Σκέφτηκα να το ρωτήσω γιατί δεν έβγαινε από το δάσος πετώντας ή έστω δεν ζούσε μόνο σε ψηλά δέντρα όπου ο γκρίζος λύκος δεν θα μπορούσε να το φτάσει.

Το αηδόνι, σαν να κατάλαβε τη σκέψη μου, είπε:

 

"Δεν μπορώ να βγω μόνο μου από το δάσος και εξ άλλου εδώ είναι το σπίτι μου. Ούτε μπορώ να ζω πάντα στις κορυφές των δέντρων. Μπορεί κάποτε να κοιμηθώ και να πέσω στο έδαφος, ή να με παρασύρει ο άνεμος και η βροχή και να βρεθώ μέσα στο στόμα του λύκου".

 

Η φωνούλα του είχε χάσει την προηγούμενη αλαζονία της και τώρα ακουγόταν φοβισμένη και ψιθυριστή.

 

"Κοίτα," είπα με σιγουριά που δεν ένιωθα πραγματικά. "Αν με βοηθήσεις να βγω, σου υπόσχομαι πως θα ζητήσω από το λύκο να σε αφήσει ήσυχο, όταν του--όταν του πάω αυτό που μου ζήτησε. Εξ άλλου τι να φάει από σένα; Μια μπουκιά είσαι, και μόνο το τραγούδι σου σε κάνει να ξεχωρίζεις."

 

"Θα έμενες έκπληκτος από πόση σημασία είχε--δηλαδή έχει ένα τραγούδι" είπε το αηδόνι. "Ας είναι! Δεν έχω να χάσω τίποτα. Θα σε βοηθήσω να βγεις από τα αγκάθια, αλλά να θυμάσαι την υπόσχεσή σου!

 

"Μπορείς να έρθεις μαζί μου, αν θέλεις!" είπα.

 

Το αηδόνι έκρωξε σοκαρισμένο.

 

"Σαν θα τρελάθηκες! Έχεις κάνει συμφωνία με το γκρίζο λύκο - και τις ξέρω καλά τις συμφωνίες του - και θα έρθω μαζί σου κιόλας; Αν εσύ είναι να γίνεις το κύριο γεύμα του, εγώ δεν έχω καμμία όρεξη να γίνω το επιδόρπιό του επειδή θα είμαι δίπλα σου!"

 

Αν και δεν μου άρεσε η εικόνα που δημιουργήθηκε στο νου μου, έπρεπε να παραδεχτώ πως το πουλί είχε δίκιο.

 

"Εντάξει, λοιπόν. Από πού πρέπει να πάω για να βγω από τον αγκαθώνα;"

 

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, αλλά αργά και κοπιαστικά ακολουθούσα επακριβώς τις οδηγίες του αηδονιού, περνώντας ανάμεσα στα αγκάθια, σηκώνοντας το ένα, πηδώντας πάνω από το άλλο, παραμερίζοντας προσεκτικά το τρίτο και ούτω καθ'εξής.

Δεν γλύτωσα από κάμποσα κοψίματα και αμυχές βέβαια, αλλά αρκετή ώρα μετά βγήκα στην άλλη πλευρά του αγκαθότοιχου και αντίκρισα πάλι το μονοπάτι που τώρα ήταν κατηφορικό.

 

Πίσω μου άκουσα τη φωνή του αηδονιού: "Να θυμάσαι τι μου υποσχέθηκες!"

Δεν επρόκειτο να το ξεχάσω.

 

Ο ήλιος θα πλησίαζε προς τη δύση γιατί το πράσινο λυκόφως είχε αρχίσει να πυκνώνει και το ζουζουνισμα των αόρατων εντόμων λιγόστευε.

 

Πλύθηκα σε μια μικρή λιμνούλα, ήπια πάλι νερό και συνέχισα το δρόμο μου.

 

Έπρεπε σύντομα να βρω κάποιο καταφύγιο για να περάσω τη νύχτα που θα ερχόταν--

 

-------------------------

Edited October 17, 2008 by Dain

[Nienor]

Λοιπόν, είναι όντως πολύ διαφορετικό από ότι άλλο δικό σου έχω διαβάσει. Έχει ένα περίεργο χιούμορ, τουλάχιστον στο πρώτο του μέρος, το οποίο εμένα δε με ενοχλεί, απλά με ξενίζει λίγο επειδή δεν έχω διαβάσει κάτι παρόμοιο από σένα, δε μου είναι αναγνωρισίμο ας πούμε.

Γενικά νομίζω πως το κείμενο θέλει ακόμα πολύ πολύ χτένισμα, ειδικά το πρώτο κομμάτι μου δίνει την αίσθηση πως είναι τελείως αδιόρθωτο και έχει σίγουρα μέσα φρασούλες που το "κολλάνε" και δεν το αφήνουν να ρέει.

 

Όμως μου αρέσει πολύ το όλο θέμα με το σμαραγδί φως και τις σκιές που περιγράφει κι ο Παρατηρητής επάνω, αισθάνθηκα τον αετό παγιδευμένο και ήθελα μάλλον να τον δω λιγουλάκι ακόμα, νομίζω πως μου τον πήρες νωρίς από την εικόνα, και μου αρέσει πάρα πάρα πολύ το κόνσεπτ του δάσους. Για το αηδονάκι η πρώτη μου σκέψη ήταν το αηδόνι του αυτοκράτορα, αλλά εκείνο δεν ήταν καθόλου ξιπασμένο... τέσπα, άσχετο. Πολύ ωραία σκηνή.

 

Τώρα, για τη συνέχεια, ξέρω... θα αργήσει Μάλλον ήταν λάθος που δεν το περίμενα να ολοκληρωθεί και το διάβασα από τώρα

 

edit: Αργκκκκ... μόλις είδα τον τίτλο ξανά και νομίζω ξέρω τι είναι οι πύλες...

Edited June 14, 2008 by Nienor

[Oberon]

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο Κιάρα. Πράγματι θέλει διορθώσεις. Τον αετό θα τον ξαναδείς, don't worry! ;)

 

Για πες. Τι νομίζεις πως είναι οι πύλες?

Edited June 14, 2008 by Dain

[Nienor]

Ε, έτσι εδώ ανοιχτά? οκ

 

 

τα ζώα δεν είναι? χα?

 

[Oberon]

Nαι, φυσικά είναι. Αλλά υπάρχουν και άλλα δύο "επίπεδα" στις Πύλες που θα γίνουν πιο εμφανη προς το τέλος του παραμυθιού.

Οι σχέσεις των ζώων δεν είναι απλά θέμα πλοκής. Είναι το ένα "κλειδί".

Edited June 14, 2008 by Dain

[Παρατηρητής]

Είναι φανερό ότι τα ζώα αποτελούν το κλειδί της πλοκής, έναν μυστήριο γρύφο τον οποίο οι αναγνώστες θα περιμένουμε να λυθεί στη συνέχεια.

Dain, επειδή περίμενα καιρό τη συνέχεια, θα μου επιτρέψεις να πω ότι μου φάνηκε μικρό σε σχέση με το πρώτο κεφάλαιο. Ο διάλογος το έκανε αρκετά σύντομο. Έγινε μια νέα γνωριμία καθώς και μια νέα συμφωνία την οποία όμως μας έκρυψες (οπότε πάλι στην αναμονή με άφησες)! Θα περιμένω λοιπόν (χα, η αναμονή είναι κάτι συνιθισμένο στο sff!)

Μου φάνηκε που υπήρχε ένα λαθάκι κάπου. Στην πέμπτη από το τέλος παράγραφο γράφεις το εξής:

 

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, αλλά αργά και κοπιαστικά ακολουθούσα επακριβώς τις οδηγίες του χελιδονιού, περνώντας ανάμεσα στα αγκάθια, σηκώνοντας το ένα, πηδώντας πάνω από το άλλο, παραμερίζοντας προσεκτικά το τρίτο και ούτω καθ'εξής.

 

αηδόνι δεν ήταν το πουλί;

[Oberon]

Έχεις δίκιο Παρατηρητή! Μπερδεύτηκα και το έγραψα χελιδόνι σε κείνο το σημείο. Thanks!

 

Όντως είναι μικρότερο αυτό το κεφάλαιο, μια που στο πρώτο συναντά 2 ζώα ενώ σ'αυτό μόνο ένα. Προφανώς θα έπρεπε το πρώτο να το είχα χωρίσει στα δύο.

 

Ο γρίφος δεν είναι ιδιαίτερα μυστήριος όπως θα δεις στο τέλος. Το όποιο μυστήριο βρίσκεται μετά το τέλος της ιστορίας, για όποιον θέλει. ;)

[Spock]

Τελικά θα το διορθώσεις το χελιδόνι;

 

Λοιπόν, διάβασα σήμερα το μεσημέρι τη συνέχεια. Μου φάνηκε μικρούλα, να πάρει η ευχή, μας είχες καλομάθει με το πρώτο μέρος, κλαψ!

Μου άρεσε εξίσου με το προηγούμενο κεφάλαιο και ανυπομονώ ακόμη πιο πολύ για τη συνέχεια. Πάντως, μπορώ να πω ότι στο πρώτο μέρος ένιωθα πιο πολύ την ατμόσφαιρα, με είχε συνεπάρει τελείως. Παρεμπιπτόντως, αυτή η εικόνα του αετού όπως την είχες περιγράψει, μου είχε εντυπωθεί τόσο έντονα, είναι το καλύτερο σημείο. Μετά από τόσον καιρό μου είχε μείνει στο μυαλό τόσο έντονα, σαν να το είχα διαβάσει χθες.

Συνεχίζει και σ΄αυτό το κεφάλαιο να υπάρχει η ατμόσφαιρα βέβαια, απλά δεν τη νιώθω τόσο έντονα όσο πριν. Ίσως βέβαια αυτό να είναι αναπόφευκτο, ίσως επειδή έχω ήδη μπει στο δάσος από το προηγούμενο κεφάλαιο, τώρα να μου είναι γνώριμο και να μην μου κάνει την ίδια εντύπωση. Είναι και λογικό, γιατί το πρώτο ήταν το κεφάλαιο όπου περιέγραφες την όλη κατάσταση και μας έβαλες στο δάσος, ενώ εδώ συνεχίζει η ιστορία.

 

Keep up the good work! Eλπίζω να έχουμε τη συνέχεια σύντομα! Αλήθεια, ποιο είναι το ΕΤΑ (όχι ότι σε πιέζω! );

Edited June 15, 2008 by Spock

[Oberon]

Το διόρθωσα το "χελιδόνι", το διόρθωσα!

 

Τhanks για το σχόλιο Δημήτρη. Είναι πιο μικρό το κεφάλαιο αλλά αυτό είχα σχεδόν έτοιμο μόνο, οπότε οταν το τελείωσα το έβαλα. Χαίρομαι που σας αρέσει γενικά και ειδικά ο  χρυσός αετός. Όπως είπα και στην Κιάρα θα τον δείτε πάλι αργότερα.

 

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ΕΤΑ γιατί ούτε και γω ξέρω ακριβώς πώς θα τελειώσει. Εξ άλλου είναι οντως "οραματιστικό" παραμύθι και γραμμένο μάλλον αυθόρμητα. Το περίεργο είναι πως μερικά ζώα είναι τώρα διαφορετικά από αυτά που "ήξερα".

 

Ακούγεται λίγο "cryptic" αυτό, το ξέρω, αλλά όπως σωστά παρατήρησε η Κιάρα, η ιστορία αυτή είναι τελείως διαφορετική από αυτές που γράφω συνήθως. Just another- and virtually unexpressed in the forum - side of me, I guess...

Edited June 15, 2008 by Dain

[Spock]

Just another- and virtually unexpressed in the forum - side of me, I guess...

One which we'd like to see more of in the future, along with the others, of course!

[manstredin]

Μου άρεσαν και τα δύο μέρη, ίσως το πρώτο περισσότερο από δεύτερο γιατί ήταν μεγαλύτερο. Μου θύμισε κάποιες ασκήσεις διαλογισμού πολύ έντονα, πράγμα που μου άρεσε πολύ και με βοήθησε να μπω κατευθείαν στο concept πύλες, δοκιμασία και γενικώς οραματιστικό παραμύθι. Τα ζώα επίσης μου άρεσαν αρκετά και θα έλεγα ίσως περισσότερο από τον πρωταγωνιστή, γιατί μου φάνηκε ότι ο ήρωας δεν έχει μεγάλο συναισθηματικό εύρος, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Θα ήθελα να δω πολύ την συνέχεια κι ανυπομονώ περισσότερο για το ταξίδι παρά για την λύση του γρίφου!

[kitsos]

Ναι. Χμ. Δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα γιατί σου έβαλαν όλοι χέρι λόγο του μικρού μεγέθους της ιστορίας. Ξέρω ότι σε πίεσα ίσως λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε. Αλλά δεν νομίζω πως έμεινε κάποιος ανικανοποίητος από αυτούς που το διάβασαν. Άρα επιβεβαιώνονται οι φήμες που λένε ότι δε μετράει πάντα το μέγεθος. Χα χα.

 

End of spam.

 

Γλυκύτατη η συνέχεια, νομίζω πως ήταν ελαφρώς καλύτερα γραμμένη. Το μυστήριο παραμένει τουλάχιστον για μένα. Επίσης μου αρέσει πολύ που αυξάνονται οι υποσχέσεις γιατί θέλω να σε δω πως θα τα ξεμπλέξεις.

 

Να ξέρεις πως περιμένω.

 

Αυτό δεν είναι απειλή, υπόσχεση είναι όπως λέει και μια φίλη.

[Oberon]

Μου άρεσαν και τα δύο μέρη, ίσως το πρώτο περισσότερο από δεύτερο γιατί ήταν μεγαλύτερο. Μου θύμισε κάποιες ασκήσεις διαλογισμού πολύ έντονα, πράγμα που μου άρεσε πολύ και με βοήθησε να μπω κατευθείαν στο concept πύλες, δοκιμασία και γενικώς οραματιστικό παραμύθι. Τα ζώα επίσης μου άρεσαν αρκετά και θα έλεγα ίσως περισσότερο από τον πρωταγωνιστή, γιατί μου φάνηκε ότι ο ήρωας δεν έχει μεγάλο συναισθηματικό εύρος, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Θα ήθελα να δω πολύ την συνέχεια κι ανυπομονώ περισσότερο για το ταξίδι παρά για την λύση του γρίφου!

 

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο και οι παρατηρήσεις σου είναι πραγματικά χρήσιμες. Πράγματι ο ήρωας δεν έχει προς το παρόν συναισθηματικό εύρος. Ίδωμεν όμως στη συνέχεια. Επίσης

μπράβο γιατί είσαι η πρωτη και η μόνη που "έπιασε" πως πρόκειται για κάτι σαν άσκηση διαλογισμού!!! Ακριβώς αυτό είναι. Directed meditation/visualisation on the human chakras βασισμένη σε κάποιο βιβλίο που είχα διαβάσει!

:)

 

kitsos said

Ναι. Χμ. Δεν αισθάνομαι και τόσο άνετα γιατί σου έβαλαν όλοι χέρι λόγο του μικρού μεγέθους της ιστορίας. Ξέρω ότι σε πίεσα ίσως λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε. Αλλά δεν νομίζω πως έμεινε κάποιος ανικανοποίητος από αυτούς που το διάβασαν. Άρα επιβεβαιώνονται οι φήμες που λένε ότι δε μετράει πάντα το μέγεθος. Χα χα.

 

End of spam.

 

Γλυκύτατη η συνέχεια, νομίζω πως ήταν ελαφρώς καλύτερα γραμμένη. Το μυστήριο παραμένει τουλάχιστον για μένα. Επίσης μου αρέσει πολύ που αυξάνονται οι υποσχέσεις γιατί θέλω να σε δω πως θα τα ξεμπλέξεις.

 

Να ξέρεις πως περιμένω.

 

Αυτό δεν είναι απειλή, υπόσχεση είναι όπως λέει και μια φίλη.

 

Σ'ευχαριστώ και γι'αυτό το σχόλιο. Και μην νιώθεις καθόλου άσχημα μια που αφ'ενός μεν τη χρειάζομαι την πίεση για να γράψω (ρώτα την Trillian ) και αφ'ετέρου το ότι αρκετοί είπαν πως το κεφάλαιο ήταν μικρό, το θεώρησα καλό δείγμα. Δηλαδή πως θέλουν να διαβάσουν τη συνέχεια.  (Πράγμα που μου κάνει εντύπωση γιατί αυτή την ιστορία τη γράφω σε εντελώς χαλαρό στυλ, δηλαδή δεν νιώθω να κάνω κανένα κόπο). Ίσως βέβαια το ότι δεν κάνω κόπο είναι και η αιτία που έχει κάμποσα τεχνικά ελλατώματα...

Αλλά θα τα διορθώσω μετά. Προς το παρόν προτιμώ να τη γράφω πιο "αυθόρμητα" από τις άλλες ιστορίες μου, μια που είναι "οραματιστική". ;)

 

O γρίφος της ιστορίας δεν είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Μάλλον ο όλος συμβολισμός της είναι που έχει σημασία, η mandala που δημιουργείται, όπως ελπίζω πως θα φανεί στο τέλος.