Παρατηρητής Posted April 5, 2008 Share Posted April 5, 2008 Όνομα: Συγγραφέα:Παρατηρητής Είδος: "Τρόμου" Βία: Ναι Σεξ: Όχι Αυτοτελής:Ναι Σχόλια: Διαβάστε το νηστικοί Ο Πετράκης Ακόμα και κάποιος σαν εμένα, όσο ζει στη Γη, είναι υποχρεωμένος να βρει μια δουλειά και να εργάζεται. Αυτός είναι ο νόμος των ανθρώπων, ο βιολογικός αν θέλετε, διότι κάπου οι γονείς μου έβαλαν το χεράκι τους κάποτε. Στα θέματα της αμοιβής και της διάκρισης πάντοτε, μα τα υπόλοιπα είναι καθαρά μια ανάγκη βιολογική. Είναι αυτό που λέτε εσείς οι ίδιοι οι άνθρωποι: για να βγάλω το ψωμί μου. Έτσι λοιπόν αναγκάστηκα να δουλέψω σε αυτό το ίντερνετ καφέ. Τίποτα το σοβαρό, μη φανταστείτε. Μια εντελώς παθητική περιοχή με σχεδόν ανύπαρκτη αγορά όπου οι νταβατζήδες και οι νονοί της νύχτας κάνουν πραγματικά ότι γουστάρουν. Τι έφταιγε ο καημένος ο ανθρωπάκος που έφτιαξε το μαγαζί του εδώ; Τίποτα, απλώς δεν του έδιναν άδεια για ένα καλύτερο μέρος. Δεν ήταν λοιπόν δύσκολο να προσληφθώ για να δουλέψω σε αυτό το μαγαζί. Κανείς ήθελε να εργαστεί ενώ όσοι το είχαν τολμήσει δεν άντεξαν για πάνω από μια εβδομάδα και πολύ σας λέω. Εδώ ο αφέντης γίνεται πελάτης και ο πελάτης αφέντης. Τα παιδιά αφήνουν τα λεφτά τους το πρωί για να τα πάρουν πίσω οι γονείς τους το βράδυ. Ω ναι, η ιδανική περιοχή για εμένα. Πάνω κάτω όλα τα παιδιά ήταν ίδια. Φώναζαν, έβριζαν, πλακώνονταν, ενώ δεν δίσταζαν να κλέψουν από ακουστικά μέχρι και πληκτρολόγια. Ο ιδιοκτήτης καμία επιρροή δεν είχε επάνω τους καθώς τον πρώτο καιρό που τους έτριζε τα δόντια, οι πατέρες των παιδιών ερχόντουσαν και τον απειλούσαν ότι θα του γκρέμιζαν το μαγαζί αλλά και πως θα του βίαζαν την κόρη ακόμα και τη γυναίκα του. Για αυτό καταλαβαίνετε πως και ο δικός μου ρόλος εκεί ήταν εντελώς διακοσμητικός. Έπρεπε να παριστάνω τον καλό και να προσφέρω ότι ζητούσαν τα παιδιά. Κανένα πρόβλημα για εμένα, έτσι κι αλλιώς από μικροί εμείς μαθαίνουμε να φερόμαστε καλά στους ανθρώπους για να αποκτούμε αργότερα αυτό που χρειαζόμαστε από εκείνους. Βέβαια εγώ δεν ήμουν ο όποιος κι όποιος υπάλληλος, ούτε το αδύναμο αφεντικό μου. Τα παιδιά μπροστά μου ήταν πάντα φρόνιμα και ευγενικά. Με ένα απλό βλέμμα μπορούσα να τα κάνω να σιωπούν ενώ σας διαβεβαιώνω πως καμία κλοπή δεν σημειώθηκε όσο εργαζόμουν στο καφέ. Το αφεντικό δεν πίστευε ότι προσλαμβάνοντας εμένα τα πράγματα για εκείνον θα ηρεμούσαν. Εγώ όμως τον είχα προειδοποιήσει εξαρχής. «Ξέρετε, είμαι ο κατάλληλος για αυτή τη δουλειά.» Μα ενώ όλα τα παιδιά φέρονταν κύριοι στις δικές μου ώρες, υπήρχε ένα το οποίο δεν έλεγε να συμμορφωθεί. Ο Πετράκης. Ο αγαπημένος μου Πετράκης. Από την πρώτα κιόλας μέρα στη δουλειά το αφεντικό μου είχε μιλήσει για αυτόν. Μου είπε να τον προσέχω , να τον φροντίζω, να του λέω πάντοτε ναι και ναι. Όχι, δεν ήταν ανάπηρος, ούτε άρρωστος, μια χαρά παιδί ήταν. Απλώς τύχαινε να ήταν ο γιος ενός από τους μεγαλύτερους νονούς της περιοχής. Του είχα μια ιδιαίτερη αδυναμία αυτού του παιδιού. Ήταν μόλις δεκατριών ετών, αποκτούσε ότι ήθελε με το έτσι θέλω και φυσικά το στόμα του δεν είχε μεγάλη διαφορά από έναν βόθρο, σε θέματα επικοινωνίας πάντα. Σεβασμός ανύπαρκτος, μαγκιά και ποζεριά, ενώ από αταξίες ήταν ο πρώτος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ακόμα κι εγώ έχασα την υπομονή μου απέναντι σε αυτόν, ειδικά μια μέρα που μου πέταξε τα λεφτά στο πάτωμα και μου είπε επιτακτικά «σκύψε για να μη σκύψεις αργότερα.» Συχνά με κοσμούσε με κάθε λογής ψευδώνυμα, ενώ δεν δίσταζε να χύνει αναψυκτικά επίτηδες για να με βλέπει να τα σφουγγαρίζω. Έπρεπε όμως να είμαι ευγενικός απέναντι του, όπως είχα συμφωνήσει με το αφεντικό. Αλλά και για το δικό μου όφελος βέβαια. Σας είπα, ήταν ο αγαπημένος μου. Καλά περνούσαμε που λέτε, μέχρι που μια μέρα έτυχε να είμαστε οι μόνοι μες στο μαγαζί. Ήταν πρωί θυμάμαι κι έβρεχε, ενώ ο Πετράκης έκανε κοπάνα από το σχολείο για να έρθει και να παίξει το καθιερωμένο του παιχνίδι. Τότε κι εγώ βρήκα ευκαιρία να τον πλησιάσω. Η κουβέντα μαζί του είχε ως εξής: «Πετράκη, φοβάσαι το σκοτάδι;» «Τι είμαι, μαλάκας σας εσένα;», μου απάντησε με την τρυφερή φωνούλα του. «Θέλω να με βοηθήσεις με μια δουλειά στο υπόγειο.» του είπα. «Παράτα μας, παίζω τώρα.» επέμεινε. «Βοήθησε με να κατεβάσουμε κάτι πράγματα και θα σου βάλω τρεις ώρες δωρεάν να παίξεις, σύμφωνοι;» Αν και δυσανασχέτησε, δέχτηκε. Εσείς οι άνθρωποι έχετε μια ιδιαίτερη λατρεία στη λέξη δωρεάν. Έτσι λοιπόν ο Πετράκης με ακολούθησε στο υπόγειο. Μόλις βρεθήκαμε κάτω, εκεί στα σκοτεινά, τον θυμάμαι να με ρωτάει με τον γνωστό του «ευγενικό» τρόπο: «Τι με κατέβασες εδώ ρε μαλάκα; Φοβάσαι το σκοτάδι μήπως;» «Όχι.» του απάντησα τη στιγμή που εναλλάσσονταν η μορφή μου. «Το σκοτάδι φοβάται εμένα…» Από εκείνη την ημέρα ο Πετράκης δεν ενόχλησε το μαγαζί. Αντί για αυτόν όμως το ενόχλησε ο πατέρας του. Ερευνούσε από εδώ κι από εκεί να βρει το γιο του, όμως δεν τα κατάφερνε ενώ είχε ξεσηκώσει τον κόσμο. Όπου κι αν έψαχνε μαζί με τους δικούς τους, εκείνους τους επίσης αγαπητούς μου τύπους, ο Πετράκης δεν βρισκόταν. Όλες οι φήμες ήθελαν εμάς και το μαγαζί υπαίτιους για την εξαφάνιση του. Ώσπου ένα βράδυ ήρθε εξαγριωμένος μαζί με τους δικούς του και απείλησε να κάνει το μαγαζί γυαλιά καρφιά. Κατηγορούσε το αφεντικό ότι τον είχε απαγάγει για να του κλέψει τα όργανα και να τα πουλήσει, πράγματα που έκανε ο ίδιος και από τις ενοχές του πίστευε ότι το ίδιο είχε υποστεί ο γιος του. Μάταια το αφεντικό του εξηγούσε ότι δεν είχε καμία σχέση με την εξαφάνιση, όσο κι αν του έλεγε για το πόσο «ιδιαίτερος» πελάτης ήταν ο Πετράκης για το μαγαζί. Οι μπράβοι άρχισαν να διαλύουν τους υπολογιστές ενώ ο ίδιος απείλησε το αφεντικό με το όπλο στο κεφάλι. Τότε ήταν που εκδηλώθηκα. Δεν είναι θέμα ευαισθησίας, απλώς ο άνθρωπος είχε υποστεί πολλά στη ζωή του και θεώρησα σωστό να τελείωνε η ταλαιπωρία του. Στάθηκα μπροστά στον πατέρα του Πετράκη και ομολόγησα ότι εγώ τον είχα. Απειλήθηκα με θάνατο και άλλου είδους ηλιθιότητες που εσείς οι άνθρωποι ξεστομίζετε όταν βρίσκεστε σε απόγνωση. Ήμουν όμως διατεθειμένος να τον επιστρέψω άνευ χρημάτων ή άλλων μέσων. Έτσι κι αλλιώς εκείνο που χρειαζόμουν από τον Πετράκη το είχα αποκτήσει. Την ψυχή του. Τίποτα άλλο δεν ήθελα να κρατήσω. Μου έπεφτε βαρύς στο στομάχι άλλωστε. Όπως καταλαβαίνετε ο ίδιος ήταν που έβαλε τέλος στη ζωή του όταν είδε το κορμί μου να μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν είχε ξαναδεί. Δεν ήταν τόσο ο πανικός που προκάλεσε η μορφή μου ούτε και τα κόκκαλα του μικρού που ξέρασα από μέσα μου. Ήταν εκείνη η ειρωνική μου ατάκα που του φύτεψε τη σφαίρα στο κεφάλι: «Πάρε το γιο σου. Έτσι κι αλλιώς δεν τον χώνεψα ποτέ μου.» Το σώμα του νονού δεν το ήθελα για αυτό και σας το άφησα να το βρείτε. Την ψυχή του όμως τη ρούφηξα σαν τσιγάρο. Μετά ασχολήθηκα με τους μπράβους οι οποίοι μου θύμιζαν εκείνα τα ωραία παιχνίδια που έπαιζε ο Πετράκης και οι φίλοι του, σκοτώνοντας άβουλα ανθρωπάκια που έτρεχαν από δω κι από εκεί φοβισμένα. Αυτοί χωνεύονταν τουλάχιστον. Όπως λοιπόν καταλαβαίνετε κύριοι ανακριτές ή όπως διάολο σας λένε, πως ότι και να αποφασίσουν οι ανθρώπινοι σας νόμοι, δεν μπορούν να μου κάνουν απολύτως τίποτα. Σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης και του Σύμπαντος, κανένα πλάσμα δεν κρίνεται ένοχο όταν σκοτώνει από ανάγκη να τραφεί. Η τροφή του είδους μου είναι αυτές οι μαύρες ψυχούλες, άσχετα με τον αν τις συνοδεύουμε με σάρκες και αίμα. Καλύτερα λοιπόν να σας απασχολεί το τι θα δείξετε στον κόσμο με τα κανάλια, παρά τι θα κάνετε με εμένα. Προτείνω να δείξετε κάτι από αυτά τα συνηθισμένα που σας αρέσει να δείχνετε, εκείνα τα αγαπητά μου τηλεπαιχνίδια. Σας συνιστώ επίσης να μην ασχοληθείτε με την υπόθεση του νηπιαγωγείου. Και η αδελφή μου κάτι παρόμοιο με εμένα θα σας πει. Μην ξεχνάτε ότι δεν είσαστε εσείς οι κυρίαρχοι αυτού του πλανήτη, ότι κι αν σας βολεύει να πιστεύετε. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted April 5, 2008 Share Posted April 5, 2008 Τελικά ο μαγαζάτορας τη γλίτωσε ή τον έφαγε και αυτόν. Χαριτωμενιά. Αν και εγώ δεν χρησιμοποιώ πρώτο πρόσωπο νομίζω πως στη συγκεκριμένη ιστορία σε βοήθησε αρκετά. Έτσι απέφυγες να περιγράψεις τη μορφή που πήρε το πλάσμα για να τραφεί και αυτό είναι καλό γιατί αφήνει να φανταστεί ο καθένας αυτό που του ταιριάζει περισσότερο. Μπρρ… Όμορφο θα μπορούσε ίσως να βγει κάτι μεγαλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 5, 2008 Share Posted April 5, 2008 Καλά δεν νομίζω να νομίζεις πως τρομάξαμε από το...πλάσμα που διηγείται την ιστορία. Μπορεί λόγο δύναμης να έχει το πάνω χέρι, αλλά κατά τα άλλα..."πρόσκοπος". Τα τέρατα γονείς και τα τερατάκια που μεγαλώνουν για να ταλαιπωρούν αύριο τα δικά μας παιδιά (που θα τους έχουμε μάθει κι ένα-δύο τρόπους δυστυχώς), αυτοί μάλιστα, αυτοί μου προκαλούν πραγματικό σύγκρυο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted April 6, 2008 Author Share Posted April 6, 2008 Κίτσο: Τη γλίτωσε ο ιδιοκτήτης από το δαιμονικό, αλλά όχι και από το τρελάδικο. Φυσικά το τραβολουγούσαν τον άνρθωπο κατηγορώντας αυτόν για το μακελειό στο μαγαζί. Σε κάποιον έπρεπε να ρίξουν το φταίξιμο, τι θα μάθαινε ο κόσμος άραγε; (φανταστείτε το δελτίο του star να λέει για ένα τέρας ου τρώει παιδιά! Και τα μεσημεριανάδικα!!!) Όντως το πρώτο πρόσωπο επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη να φανταστεί όπως θέλει το δαιμονικό. Πιστεύω επίσης πως δεν θα ήταν τόσο απολαυστική η ιστορία αν χρησιμοποιούσα τριτοπρόσωπη γραφή. Θα έλειπε κι αυτό το black humor της άνεσης του αφηγητή. Ντίνο: Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα τρόμαζες! Και συμφωνώ πως το δαιμονικό ήταν κατά κάποιο τρόπο "προσκοπάκι". Όρίστε, μόλις του βρήκα και όνομα! (εντάξει, τα πνευματικά δικαιώματα δικά σου.) Κι αυτό το τελευταίο ξαναπέστο: Τα τέρατα γονείς και τα τερατάκια που μεγαλώνουν για να ταλαιπωρούν αύριο τα δικά μας παιδιά (που θα τους έχουμε μάθει κι ένα-δύο τρόπους δυστυχώς), αυτοί μου προκαλούν πραγματικό σύγκρυο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
THE ANDROID Posted April 13, 2008 Share Posted April 13, 2008 (edited) Αν και κάπως μικρή (θα μπορούσες να το τραβήξεις λιγουλάκι ακόμα), είναι από εκείνες τις φορές που διιαβάζω (και δεν είναι πολλές αυτές οι φορές) και στο τέλος μου έρχεται και λέω "Όχι ρε γαμώτο τελείωσε". Αν ήτανε λίγο μεγαλύτερη και μπορεί να την ευχαριστιόμουνα περισσότερο και να σε έπαιρνε να περιγράψεις λίγο ακόμα τον χαρακτήρα σου έτσι για το φάντασυ της ιστορίας. Κατά τ'άλλα για άλλη μια φορά . Μπράβο P.S. Ναι είναι "προσκοπάκι" Edited April 13, 2008 by THE ANDROID Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted April 13, 2008 Author Share Posted April 13, 2008 Με τιμάς φίλε μου, σε ευχαριστώ. Θα τον έχω στα υπόψη μου αυτόν τον χαρακτήρα για κάτι μεγαλύτερο. Το όνομα Πρόσκοπος πιστεύω ότι του ταιριάζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
THE ANDROID Posted April 13, 2008 Share Posted April 13, 2008 (edited) Μπα το Πρόσκοπος σαν όνομα είναι πολύ "ξερό". Θα προτιμούσα κάτι σε πιο φαντασο-αμερικανιά (τύπου Punisher) π.χ. SoulClaimer (δικό μου είναι) που θα μπορούσες άνετα με αυτό να παίξεις και να βάλεις στην προσωπικότητα του ένα κάτι π.χ. να τον βάζεις να τις οικειοποιείται ή"τρώει" για τιμωρία όπως λες αλλά αυτό να έχει σαν συνέπεια να επηρεάζει κάπως αρνητικά την προσωπικότητα του και στον τρόπο που φέρεται, κάτι σαν δίκαιος μα με ένα brutal τρόπο και πολλά άλλα αν θες εγώ έχω ιδέες (πυ ξέρεις μπορεί να γράψουμε και κάτι μαζί καμιά μέρα ;) ) Edited April 13, 2008 by THE ANDROID Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted April 14, 2008 Share Posted April 14, 2008 Πολύ ωραίο το διήγημα, ως άσκησης ύφους, ασφαλώς. Αν το ανέπτυσσες περισσότερο, θα μπορούσε να γίνει μια πολύ ανατριχιαστική και στοιχειωτική ιστορία. Θα έχανε, ωστόσο, το βιτριολικό χιούμορ και το κοινωνικό σου σχόλιο, που νομίζω πως ήταν η αρχική σου πρόθεση. Εν ολίγοις, πιστεύω πως δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτε. Η αφήγηση λειτουργεί ικανοποιητικά ως έχει και αποτελεί μια νεανική ματιά (εννοώντας "φρέσκια") σε μια κλισέ θεματολογία. Μου θυμίζει (ως φιλοσοφία) τα σατιρικά κείμενα του Έντγκαρ Άλλαν Πόου. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted April 14, 2008 Author Share Posted April 14, 2008 Ευχαριστώ για τα σχόλια Αdinol. Παρατηρώ ότι όσοι κάνατε σχολιασμό θα θέλατε μια συνέχεια. Θα το αφήσω παγωμένο το δαιμονικό μέχρι στιγμής και θα ασχοληθώ μετά από κάμποσο καιρό ξανά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 20, 2009 Share Posted June 20, 2009 Κάνα δυο ψιλά: «Ακόμα και κάποιος σαν εμένα, όσο ζει στη Γη, είναι υποχρεωμένος να βρει μια δουλειά και να εργάζεται. Αυτός είναι ο νόμος των ανθρώπων, ο βιολογικός αν θέλετε, διότι κάπου οι γονείς μου έβαλαν το χεράκι τους κάποτε. Στα θέματα της αμοιβής και της διάκρισης πάντοτε, μα τα υπόλοιπα είναι καθαρά μια ανάγκη βιολογική. Είναι αυτό που λέτε εσείς οι ίδιοι οι άνθρωποι: για να βγάλω το ψωμί μου.» -Με μπέρδεψε λίγο αυτή η πρώτη παράγραφος ή αυτή η πρώτη παράγραφος είναι λίγο μπερδεμένη... Εννοώ πως δεν έιμαι και τόσο σίγουρος ότι το να «βγάζουμε το ψωμί μας» είναι βιολογική ανάγκη. «Τα παιδιά αφήνουν τα λεφτά τους το πρωί για να τα πάρουν πίσω οι γονείς τους το βράδυ. Ω ναι, η ιδανική περιοχή για εμένα.» -Γιατί είναι η ιδανική περιοχή γι’ αυτόν (σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη πρόταση, όχι ολόκληρη την περιγραφή της περιοχής); «Ήταν μόλις δεκατριών ετών, αποκτούσε ότι ήθελε με το έτσι θέλω και φυσικά το στόμα του δεν είχε μεγάλη διαφορά από έναν βόθρο, σε θέματα επικοινωνίας πάντα.» -Αυτό το «σε θέματα επικοινωνίας πάντα» ίσως περισσεύει... ίσως όχι. «Σεβασμός ανύπαρκτος, μαγκιά και ποζεριά, ενώ από αταξίες ήταν ο πρώτος.» -Η «ποζεριά» είναι γαμάτη λέξη, αλλά σίγουρα κολλάει εδώ; «Όχι.» του απάντησα τη στιγμή που εναλλάσσονταν η μορφή μου. «Το σκοτάδι φοβάται εμένα…» -«Εναλλασόταν» ή μήπως κάτι άλλο; «Το σώμα του νονού δεν το ήθελα για αυτό και σας το άφησα να το βρείτε. Την ψυχή του όμως τη ρούφηξα σαν τσιγάρο.» -Πσσς... ωραίος! Να σου πω... στην αρχή δεν πολυκαταλάβαινα τι παίζει, αλλά όταν ο δικός μας πάει στο υπόγειο με τον Πετράκη, μπαίνει το πράγμα σε τάξη. Έχει και ένα στοιχείο τιμωρίας του κακού νονού, αν και φαίνεται ότι ο Πετράκης δεν επιλέγεται γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Μοιάζει σαν ο ίδιος ο χαρακτήρας του παιδιού να ευθύνεται για το κακό που παθαίνει. Η τελευταία παράγραφος συνιστά ένα αρκετά απειλητικό κλείσιμο και ιδιαίτερα η τελευταία ατάκα (η υπόθεση με το νηπιαγωγείο δίνει επίσης έναν γερό τόνο απειλής). Υπάρχουν κι άλλοι... δεν είμαστε μόνοι εδωπέρα... Μικρούλι ήταν, ήθελα κι άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted July 16, 2009 Share Posted July 16, 2009 τώρα μην περιμένεις να σου πω πως τρόμαξα.... το διασκέδασα πάντως.... είχα ένα θέμα μέχρι να ξεκαθαρίσει τι είναι τέλος πάντων αυτός ο τιμωρός αλλά... όταν ξεκαθάρισε το κατευχαριστήθηκα.... (πρόσεξε μόνο κάποια μικρολάθακια του στυλ "Όπου κι αν έψαχνε μαζί με τους δικούς τους, εκείνους τους επίσης αγαπητούς μου τύπους, ο Πετράκης δεν βρισκόταν. Όλες οι φήμες ήθελαν εμάς και το μαγαζί υπαίτιους για την εξαφάνιση του.) αν ήταν λίγο μεγαλύτερο.... ίσως να έχανε κάτι, ίσως και να κέρδιζε ακόμα περισσότερα.... "Μην ξεχνάτε ότι δεν είσαστε εσείς οι κυρίαρχοι αυτού του πλανήτη, ότι κι αν σας βολεύει να πιστεύετε." oh yes... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 25, 2011 Share Posted March 25, 2011 Χεχεχε...Το φχαριστήθηκα. Καλά να πάθουν όλες οι "μαύρες ψυχούλες", ακόμα και αν ανήκουν σε παιδιά! Στα κομμάτια η πολιτική ορθότητα! Σφάξιμο! Παλούκωμα! Ξεκοίλιασμα! Ούξου ρε! Συμφωνώ με τον Δάγωνα ότι κάποιες λέξεις και φράσεις ίσως δεν ταιριάζουν ή περισσεύουν. Ένα χτένισμα ακόμα θα το ήθελε. Και αυτά τα "εσείς οι άνθρωποι" δεν είναι και ο πιο διακριτικός τρόπος για να δείξεις ότι αυτός δεν είναι άνθρωπος. Κάπως κλισέ. Μια απορία: αφού "έτρωγε" μόνο τις ψυχές, γιατί έφαγε και το σώμα του μικρού; Για να γίνει τρόμου το διήγημα; Εγώ σχεδόν περίμενα το παιδί να επιζεί, σωματικά, από την επίθεση, αλλά να έχει μείνει φυτό, να έχει γίνει αυτιστικό ή κάτι τέτοιο. Θα ήταν πιο τρομακτικό. Ο χαρακτήρας όντως ενδιαφέρων και έχει ψωμί και για άλλες περιπέτειες. Μπράβο, μικρέ μας σατανιστή. Δηλώνω φαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 25, 2011 Author Share Posted March 25, 2011 Πού πήγες και τον ξέθαψες τον Πετράκη; Είχα ξεχάσει πως είχα γράψει ένα τέτοιο αριστούργημα διήγημα! Βρε τι μου θύμισες! Υποθέτω πως ο "πρόσκοπος" πεινούσε πολύ για τον φάει ολόκληρο. Είναι και λιγουλάκι απρόβλεπτος, οπότε όλα να τα περιμένεις από αυτόν... και την αδελφή του. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τα σχόλια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted March 26, 2011 Share Posted March 26, 2011 (edited) Χαχα ωραία ιστορία. Περισσότερο κυνική, παρά τρομακτική. Όπως και οι άλλοι, έτσι και εγώ θα ήθελα λίγο περισσότερο. Συμφωνώ όμως με τον Adinol πως έτσι ίσως και να έχανε την ταυτότητα της. Γράψε άμα είναι όποτε σου 'ρθει η έμπνευση κανένα άλλο -μεγαλύτερο- sequel με τον Πρόσκοπο να βγαίνει εκ νέου για κυνήγι ανυπεράσπιστων ψυχών Μπορεί να 'χει μεγαλώσει και η αδελφούλα μέχρι τότε Edited March 26, 2011 by Δημήτρης Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted March 26, 2011 Share Posted March 26, 2011 Πολύ καλή ιστορία! Έξυπνη, σαρκαστική και χιουμοριστική. Ό,τι πρέπει για το μέγεθός της. Μακάρι να μπορέσεις να μας δώσεις κι ένα σίκουελ απ' την μεριά της αδερφής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Παρατηρητής Posted March 26, 2011 Author Share Posted March 26, 2011 Πολύ καλή ιστορία! Έξυπνη, σαρκαστική και χιουμοριστική. Ό,τι πρέπει για το μέγεθός της. Μακάρι να μπορέσεις να μας δώσεις κι ένα σίκουελ απ' την μεριά της αδερφής Γιατί όχι; Πολύς κόσμος θέλει να μάθει τι συνέβη σε εκείνο το νηπιαγωγείο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted December 19, 2012 Share Posted December 19, 2012 Εδώ διάβασα μια από τις καλύτερες ατάκες: "Δεν φοβάμαι το σκοτάδι. Το σκοτάδι φοβάται εμένα". Κατά τα άλλα, πάνω που πήγες να με πιάσεις στα δίχτυα του τρόμου με άφησες. Το πιο δυνατό χαρτί, πιστεύω, είναι εκείνο το "εσείς οι άνθρωποι με αυτά που πιστεύετε... αλλά εμείς..." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μιτσούκω Posted February 21, 2013 Share Posted February 21, 2013 Εντάξει, δεν έχω διαβάσει πολλά στη ζωή μου, και δεν είμαι καθόλου ειδική στις κριτικές, αλλά αν υπήρχε κατηγορία διηγημάτων: τρομοχιούμορ, ο Πετράκης θα κέρδιζε τις πρώτες θέσεις ! Να το πω και απλά; Το καταφχαριστήθηκα! Μορφή ο Πέτράκης (οι ατάκες άπαιχτες), μορφή και ο...υπάλληλος.. Υπάρχουν δε μερικά σημεία σημεία που τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία: «Πετράκη, φοβάσαι το σκοτάδι;» «Τι είμαι, μαλάκας σας εσένα;», μου απάντησε με την τρυφερή φωνούλα του. «Θέλω να με βοηθήσεις με μια δουλειά στο υπόγειο.» του είπα. «Παράτα μας, παίζω τώρα.» επέμεινε. «Βοήθησε με να κατεβάσουμε κάτι πράγματα και θα σου βάλω τρεις ώρες δωρεάν να παίξεις, σύμφωνοι;» Και δε σχολιάζω το: «Πάρε το γιο σου. Έτσι κι αλλιώς δεν τον χώνεψα ποτέ μου.» Να ελπίζω και σε άλλα δείγματα του τρομοχιούμορ σου; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Drake Ramore Posted April 28, 2013 Share Posted April 28, 2013 Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση είναι αυτή που κερδίζει τον αναγνώστη, και σε συνδυασμό με το κυνικό χιούμορ και τις απίστευτες ατάκες την βγάζει καθαρή ο συγγραφέας χωρίς πολλά πολλά. Έχει ένα point να κάνει η συγκεκριμένη ιστορία και το κάνει, αλλά πέραν τούτου έχει κάποια λογικά κενά που δεν μπορείς εύκολα να προσπεράσεις. Πχ: -ο καταστηματάρχης για να μείνει σε μια τέτοια περιοχή θα έπρεπε να βγάζει τόσα ώστε και να πληρώνει αλλά και να του μένουν. Στην ιστορία φαίνεται ακριβώς το αντίθετο Και δεν βγάζει πολλά, και αυτά που βγάζει το πρωί τα δίνει πίσω το βράδυ (για προστασία) αλλά και τον έχουν του κλώτσου και του μπάτσου τα παιδάκια της γειτονιάς. Δεν ξέρω έναν λογικό άνθρωπο που δεν θα έβγαζε λεφτά, θα είχε να υποστεί εξευτελισμό κάθε μέρα, θα του απειλούσαν την ζωή και την ζωή των δικών του, και θα έμενε ακόμη εκεί. -Κανένα παιδάκι 13 χρονών δεν κατεβαίνει σε σκοτεινά υπόγεια όσο μάγκας και αν νιώθει, με κάποιον μεγαλύτερο άγνωστο. Ειδικά όταν ο πατέρας του πουλάει όργανα στην μαύρη αγορά. Τα έχουν δασκαλέψει από το σπίτι να φυλάγονται. -Το τέρας, πολύ χριστιανόπουλο ρε συ! Του στυλ, "εγώ κάνω την δουλειά μου, δεν την απολαμβάνω κιόλας, αλλά σαν παράπλευρο καλό, καθαρίζω και τον κόσμο από τους κακούς". Κάτι που έρχεται σε αντίθεση και με το τέλος που αρχίζει τις νουθεσίες προς τους ανθρώπους. Εντάξει, μην δίνεις και πολύ σημασία στα παραπάνω, ψιλολεπτομέριες είναι. Σε γενικές γραμμές την φχαριστήθηκα την ιστορία σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted April 29, 2013 Share Posted April 29, 2013 μην το πολυαναλυουμε...Απο τις αγαπημενες μου ιστοριες, και με μια ατακα που θα ηθελα να εχω γραψει εγω : Ρουφηξα την ψυχη του σαν τσιγαρο (εμενα σε καψουρομπαλαντα θα μου εβγαινε βεβαια) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.