aScannerDarkly Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Πρώτ' απ' όλα γεια σας και καλώς σας βρήκα. Λοιπόν, στις (όχι και πάρα πολλές ακόμα) συγγραφικές μου προσπάθειες, έχω μόνιμο πρόβλημα με τα ονόματα των χαρακτήρων. Για την ακρίβεια, μιας και έτσι κι αλλιώς συνήθως χρησιμοποιώ έναν βασικό χαρακτήρα, προτιμάω να μην τον ονομάσω καν. Μου αρέσει η αίσθηση που δίνει ένας ανώνυμος χαρακτήρας,του δίνει αν θέλετε ένα μεγαλύτερο περιθώριο ταύτισης με τον αναγνώστη, αλλά αυτό μπορεί να δυσκολέψει πολύ την αφήγηση. Πολύ απλά, δίνοντας κάποιο όνομα σε έναν χαρακτήρα νιώθω ότι με κάποιο τρόπο περιορίζεται, ότι είναι ένα χαρακτηριστικό ξένο προς αυτόν. Και αυτό μάλλον γιατί προτιμάω να χρησιμοποιώ τον πραγματικό κόσμο, οπότε η ονοματοιία αποκλείεται. Με λίγα λόγια, θα ήταν ταιριαστό και θα βοηθούσε την ιστορία, πχ κάποιον πολύ κακό τύπο να τον ονομάσεις ξέρω γω Γκάργαροθ (συγγνώμη για την έλλειψη πρωτοτυπίας), αλλά έναν τέτοιο τύπο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας πώς θα τον πεις? Παναγιώτη? Λάκη? Ανδρόνικο? Και ναι, όσο και αν αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως ψωνισμένο, είναι αλήθεια ότι η έχω μεγάλο πρόβλημα με τα ελληνικά ονόματα.Απλώς δεν μου ταιριάζουν. Ίσως γιατί τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω, και ακόμη περισσότερο αυτά που ανήκουν στοη φανταστική λογοτεχνία, δεν είναι ελληνικά. Από την άλλη το βρίσκω λίγο αστείο να γράψω "ο Βίκτορ Νιούμαν πήρε το λεωφορείο για να πάει όπως κάθε πρωί στη δουλειά του"... 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 (edited) Πρώτ' απ' όλα γεια σας και καλώς σας βρήκα. Λοιπόν, στις (όχι και πάρα πολλές ακόμα) συγγραφικές μου προσπάθειες, έχω μόνιμο πρόβλημα με τα ονόματα των χαρακτήρων. Για την ακρίβεια, μιας και έτσι κι αλλιώς συνήθως χρησιμοποιώ έναν βασικό χαρακτήρα, προτιμάω να μην τον ονομάσω καν. Μου αρέσει η αίσθηση που δίνει ένας ανώνυμος χαρακτήρας,του δίνει αν θέλετε ένα μεγαλύτερο περιθώριο ταύτισης με τον αναγνώστη, αλλά αυτό μπορεί να δυσκολέψει πολύ την αφήγηση. Πολύ απλά, δίνοντας κάποιο όνομα σε έναν χαρακτήρα νιώθω ότι με κάποιο τρόπο περιορίζεται, ότι είναι ένα χαρακτηριστικό ξένο προς αυτόν. Και αυτό μάλλον γιατί προτιμάω να χρησιμοποιώ τον πραγματικό κόσμο, οπότε η ονοματοιία αποκλείεται. Με λίγα λόγια, θα ήταν ταιριαστό και θα βοηθούσε την ιστορία, πχ κάποιον πολύ κακό τύπο να τον ονομάσεις ξέρω γω Γκάργαροθ (συγγνώμη για την έλλειψη πρωτοτυπίας), αλλά έναν τέτοιο τύπο που κυκλοφορεί ανάμεσά μας πώς θα τον πεις? Παναγιώτη? Λάκη? Ανδρόνικο? Και ναι, όσο και αν αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως ψωνισμένο, είναι αλήθεια ότι η έχω μεγάλο πρόβλημα με τα ελληνικά ονόματα.Απλώς δεν μου ταιριάζουν. Ίσως γιατί τα περισσότερα βιβλία που διαβάζω, και ακόμη περισσότερο αυτά που ανήκουν στοη φανταστική λογοτεχνία, δεν είναι ελληνικά. Από την άλλη το βρίσκω λίγο αστείο να γράψω "ο Βίκτορ Νιούμαν πήρε το λεωφορείο για να πάει όπως κάθε πρωί στη δουλειά του"... Είπα να κάνω την αρχή, μιας και σίγουρα όλοι έχουν άποψη για το θέμα και πολλοί θα θέλουν να την καταθέσουν. Κατά τη γνώμη μου, ο αναγνώστης δεν ταυτίζεται καλύτερα με έναν ανώνυμο ήρωα. Απεναντίας, η ανωνυμία δημιουργεί απόσταση και μια λανθάνουσα καχυποψία. Όσο για το ότι περιορίζεται ο χαρακτήρας, με ένα όνομα "ξένο προς αυτόν", καθώς λες, αυτό είναι ένα πρόβλημα που το έχουμε πολλοί από μας με τα δικά μας ονόματα. Είτε όμως μου αρέσει είτε όχι, το όνομά μου είναι αυτό που με κάνει, όταν το ακούω, να γυρνάω να δω ποιος με φωνάζει. Κι όταν η φίλη μου με πει Στέφανο, ενώ με λένε Παναγιώτη, όσο ωραίο κι αν είναι το Στέφανος, μάλλον θα κάνω σκηνή. Σε πολύ λίγα και συγκεκριμένα είδη ιστοριών το όνομα παίζει ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή, οπότε (γνώμη μου πάντα) μην το κουράζεις το θέμα και κουράζεσαι κι εσύ, αν δεν πρόκειται να ασχοληθείς με τέτοια είδη. Και, τέλος, το όνομα (οφείλει να) είναι κάτι το ορισμένο, δηλαδή να προσδιορίζει μια συγκεκριμένη ταυτότητα στο χώρο και στο χρόνο. Αν σε βάφτισαν, ας πούμε "Πενθεσίλεια", θα είχαμε κάτι να συζητήσουμε για τη νονά σου και τους γονείς σου. Αν σε λένε Ανθούλα και ζεις στο Ρέικιαβικ, τότε και πάλι θα πρέπει να το δικαιολογήσεις. Αν ο κακός της ιστορίας σου λέγεται Γκάρκαροθ και είναι μαφιόζος στο Μανχάταν, άντε κουκούλωσέ τα! Τέλος, αν έχεις εσύ πρόβλημα με τα ελληνικά ονόματα, μην υποθέτεις ότι το ίδιο πρόβλημα το 'χει και ο αναγνώστης. Αυτά - πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη. Και με την ευκαιρία, καλωσόρισες! Edited April 8, 2008 by odesseo Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Σε πληροφορώ πως αν εσύ πρώτος από όλους πιστέψεις ότι "ο Βίκτορ Νιούμαν πήρε το λεωφορείο για να πάει όπως κάθε πρωί στη δουλειά του"... τότε εκείνος πράγματι θα το κάνει και όποιος διαβάσει το γραπτό σου θα το πιστέψει και εκείνος. Δεν έχω κανένα πρόβλημα στο να χρησιμοποιήσω ξένα ονόματα ούτε στο να διαβάσω ένα καλό διήγημα που ο ήρωας ονομάζεται Τιμ Τσάλμερς ή Τζον Ρόμπερτς ή Άντονι Ρόουζ. Τώρα αν με πείσεις πως ο Βίκτορ Νιούμαν πήρε πράγματι το λεωφορείο να είσαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να διαβάζω μέχρι να δω τι του συνέβη και αυτή η τόσο κοινή μέρα κατέληξε να γίνει διαφορετική. Αν η ιστορία που θέλεις να αφηγηθείς διαδραματίζεται στα Φάρσαλα είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο κακός τύπος δεν θα λέγεται Γουλιέλμο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ένας Παναγιώτης είναι ότι πρέπει.(Λάκης ίσως όχι, Ανδρόνικος μόνο αν είναι σενάριο για σίριαλ σε μεγάλο κανάλι.) Στο κάτω-κάτω εσύ δεν ξέρεις κανένα κάθαρμα που να το λένε Παναγιώτη; Χμμ εγώ όχι αλλά σίγουρα κάποιος θα υπάρχει και αν μου το σερβίρεις όμορφα είμαι έτοιμος να το φάω. Βάλε λοιπόν ονόματα. Πολλά ονόματα, εύκολα ονόματα, αν θες βάλε και εντυπωσιακά ονόματα. Ξένα για το εξωτερικό. Ελληνικά για την Ελλάδα (εκτός από τους τουρίστες). Και όσο για τους κακούς τύπους έχει πολλούς με ελληνικά ονόματα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Ας μην ξεχνάμε οτι πλέον ζούμε σε πολυπολιτισμικές χώρες. Δεν είναι απίθανο να υπάρχει ένας Βικτωρ Νιούμαν στην Ελλάδα. Ελεύθερη διακίνηση ιδεών και ανθρώπων.Όσο για την Ανθούλα, σίγουρα μπορεί να υπάρχει στο Ρεκιαβικ γιατί ως γνωστό :" Παντού υπάρχει ένας ...Έλληνας". Για να σοβαρευτούμε λίγο, τα ονόματα είναι πολύ σημαντικά για έργο. Βοηθάν τον αναγνώστη να κατανοήσει καλύτερα το χαρακτήρα, , να ταυτιστεί μαζί του και να συμπάσχει, να τον μισήσει, να τον αγαπήσει, να μπορέσει δηλαδή να του συμπεριφερθεί σαν να ήταν αληθινός. Και κατά την ταπεινή μου γνώμη τα έργα που μας αγγίζουν είναι εκείνα που είναι πιο κοντά στην καθημερινή μας ζωή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Αν σε ενοχλούν τα ονόματα, ακολούθησε την μέθοδο του ΜακΓκάιβερ: δώσε του ήρωα ένα όνομα, πέτα το 1-2 φορές στην ιστορία αν χρειαστεί, αλλά όλοι θα τον ξέρουν με το παρατσούκλι του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Συγγνώμη, δεν καταλαβαίνω. Για ποιο παρατσούκλι μιλάς; MacGyver είναι το επίθετο του ανθρώπου (του χαρακτήρα, sorry!) Ε, δεν είναι δα και τόσο σπάνιο να αναφέρεσαι σε άνθρωπο με το επίθετό του (ιδίως αν ο ίδιος σιχαίνεται το μικρό του όνομα και σπανιώς το λέει). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted April 8, 2008 Share Posted April 8, 2008 Συγγνώμη, δεν καταλαβαίνω. Για ποιο παρατσούκλι μιλάς; MacGyver είναι το επίθετο του ανθρώπου (του χαρακτήρα, sorry!) Ε, δεν είναι δα και τόσο σπάνιο να αναφέρεσαι σε άνθρωπο με το επίθετό του (ιδίως αν ο ίδιος σιχαίνεται το μικρό του όνομα και σπανιώς το λέει). Δεν ξέρω. Μικρός θυμάμαι να έχω δει ότι ήταν παρατσούκλι (νομίζω στο πρώτο επεισόδιο που συναντάει τη χαρακτήρα της Terri Hatchett) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 9, 2008 Author Share Posted April 9, 2008 Κι εγώ επίθετο νομίζω ότι είναι, αλλά μικρή σημασία έχει. Τέλος πάντων, επειδή ακριβώς το όνομα κάποιου χαρακτήρα είναι πολύ σημαντικό για το έργο, θέλω το όνομα αυτό να είναι ακριβώς αυτό που πρέπει. Και όταν δεν καταφεύγεις στην ονοματοποιία δε γίνετα πάντα αυτό. Επίσης: Βίκτορ Νιούμαν είναι μόνο ένας και ποτέ δε θα έπαιρνε το λεωφορείο. Θα πήγαινε με την 20μετρη λιμουζίνα του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted April 9, 2008 Share Posted April 9, 2008 Επίσης: Βίκτορ Νιούμαν είναι μόνο ένας και ποτέ δε θα έπαιρνε το λεωφορείο. Θα πήγαινε με την 20μετρη λιμουζίνα του. Μπορούμε να μάθουμε το δρομολόγιό του; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted April 9, 2008 Share Posted April 9, 2008 (edited) Κάνει στάση στη Λεωφόρο Ατίθασων Νιάτων Νο123456789 (όσα και τα επεισόδια) χιχιχιχι... Πέρα από την πλάκα όμως και συγνώμη για το σπαμ, αλλά θα μείνω σε αυτό που λέει ο Κίτσος: Αν καταφέρεις να με πείσεις ότι αυτός ο συγκεκριμένος Παναγιώτης, Νίκος, Βαγγέλης είναι κακός άνθρωπος, το ότι θα έχει πραγματικό όνομα μόνο πιο τρομακτικό ή αντιπαθητικό θα τον κάνει. Βέβαια δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείς ότι ένα όνομα περιορίζει το χαρακτήρα. Σκέψου ότι τα ονόματα που έχουμε εμείς στην πραγματικότητα είναι μια τυχαία επιλογή και σε καμμία περίπτωση δε συμβαδίζουν με το χαρακτήρα μας. Και να με συγχωρήσει η συμπαθής τάξη των Γιώργηδων, αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη μούφα από εκείνο το "όπου Γιώργος και μάλαμα" ή το ακόμη γελοιοδέστερο "Σαρανταπέντε Γιάννηδες" κτλπ. Edited April 9, 2008 by Naroualis Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted April 9, 2008 Share Posted April 9, 2008 Επίσης μούφα το "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη"-οι Γιάννηδες είναι ατρόμητοι. Ή το "Γιάννης κερνάει,Γιάννης πίνει"-σιγά μην κερνάμε κάθε φορά που πίνουμε..ακούς εκεί!!! Το μόνο που δεν είναι μούφα είναι το "σπίτι χωρίς Γιάννη,προκοπή δεν κάνει". Βασικά είναι το κόμπλεξ του "ΕΦ να διαδραματίζεταιστην Ελλάδα;Γελοίο!".Συγγνώμη αλλά όταν κοτζάμ Ζελάζνυ γράφει ΕΦ στην Ελλάδα με ήρωα από το Βόλο,γιατί να μην το κάνω κι εγώ που είμαι κι απο εδώ;Ο Ντικ έγραφε πχ για ήρωες από την Καλιφόρνια αλλά είχε ζήσει εκεί.Δεν είναι κάποια επιτακτική ανάγκη οι ήρωες να είναι Αμερικανοί.Είναι λογικό βέβαια όταν πρόκειται για έναν ερευνητή σε ένα σπουδαίο εργαστήριο/πανεπιστήμιο.Επίσης μοιάζει αληθοφανές για έναν εξερευνητή του διαστήματος,αν και σε 1-2 αιώνες τουλάχιστον που θα χρειαστούν για να έχουμε πολλά παρε δώσε με άλλους πλανήτες κτλ...δε νομίζω ότι ντε και καλά οι ΗΠΑ θα είναι ακόμη η κυρίαρχη δύναμη στον πλανήτη. Όπως είπαν και τα παιδιά θα έχεις τα ονόματα που κολλάνε στο περιβάλλον που γράφεις.Γιάννης στην Αθήνα,Τζον στη Νέα Υόρκη,Γιόχαν στην αποικία της Νέας Φρανκφούρτης του Άρη και...Ελτζόναμιρ-ας πούμε!-σε έναν φάντασυ κόσμο(λέμε τώρα).Ο Μάρτιν στο SOIAF έχει μίγμα καθαρά φαντασυ με μάλλον Αγγλικά ονόματα. Πάντως, με εξαίρεση μικρά διηγήματα, πρέπει να δίνεις όνομα στον ήρωα.Από τη στιγμή που μπαίνουν κι άλλοι στην ιστορία δε γίνεται αλλιώς.Εκτός αν τον ονομάζεις "ο Αυτός" όπως έκανε ένας κολλητός μου στην πρώτη ιστορία που έγραψε...και έφαγε το αναμενόμενο δούλεμα εκ μέρους μου! Ο Βίκτωρ Νιούμαν δεν είναι ανάγκη να είναι ο μεγιστάνας αλλά ένας βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο και να πάει με το λεωφορείο.Αν εννοείς ότι δεν σου κάθεται καλά γενικά να γράφεις ιστορίες με ξένους ήρωες..τότε συγνώμη αλλά όσοι γράφουν φάντασυ θα πρέπει να σταματήσουν.Όλοι οι φάντασυ κόσμοι είναι ουσιαστικά ξένοι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted April 10, 2008 Share Posted April 10, 2008 Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με την όλη φάση που περιγράφεις, heiron, αλλά ισχύει και κάτι που έλεγα: φανταστείτε ένα φοβερό και τρομερό villain σε μια σκοτεινή high fantasy ιστορία (γραμμένη από Άγγλο συγγραφέα) με το όνομα Vladimir... Πείτε πόσοι από εσάς θα φροντίζατε τα ονόματα να είναι όλα απλώς μεταγραμμένα στα ελληνικά, αντί για μεταφρασμένα, για ν' αποφύγεται το... Βλαδίμηρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted April 10, 2008 Share Posted April 10, 2008 (edited) Kάθε όνομα χαρακτήρα είναι σημαντικό γι'αυτό και τα προσέχω πολύ στις ιστορίες μου. Το όνομα ενός χαρακτήρα ή τοποθεσίας μπορεί να είναι μια μικρή ιστορία από μόνο του και να πει πολλά χωρίς να χρειάζεται να τα περιγράψεις. Ακόμα και ένα συνηθισμένο και τυπικό όνομα, όπως Γιάννης Παπαδόπουλος έχει τη δική του σημασία και λογική, η οποία μπορεί να είναι πως ο χαρακτήρας είναι απλά ένας τυπικότατος καθημερινός άνθρωπος. Ακόμα και η ανυπαρξία ενός συγκεκριμένου ονόματος έχει τη δική της χρήση ανάλογα με το τι θέλει να περάσει ο συγγραφέας και τις στυλιστικές και λοιπές επιλογές του. Ο μεταγραμματισμός ή μετάφραση ή η δημιουργία εξωτικών ονομάτων έχει κι αυτή το δικό της ρόλο. Στο παράδειγμα που αναφέρει ο Ρασπ πιο πάνω, πιθανά αν ο χαρακτήρας μου ήταν βαμπίρ να το άφηνα Βλάντιμιρ, αν ήταν όμως καλόγερος ίσως το έγραφα σαν Βλαδίμηρος. Όλα αυτά εξαρτώνται από το είδος της ιστορίας, το είδος του χαρακτήρα, τον προσωπικό τρόπο γραφής, το συνολικό "feel" του κόσμου/σύμπαντος στο οποίο γράφω κλπ. Αν το δει κανείς σαν παιχνίδι χωρίς να αγχωθεί σίγουρα θα του έρθουν πολλές και καλές ιδέες για όλων των ειδών ονόματα. Edited April 10, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
RaspK Posted April 11, 2008 Share Posted April 11, 2008 Εδώ θα υποχωρήσω, Διονύση: το αντιπαράδειγμα που έφερες ήταν εξαιρετικό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted April 13, 2008 Share Posted April 13, 2008 Νομίζω ότι η ενόχλησή μας με τα ελληνικά ονόματα έχει να κάνει με τα βιώματα/αναγνώσματά μας. Αν οι περισσότεροι συγγραφείς που διαβάζουμε χρησιμοποιούν μη ελληνικά ονόματα, αν οι κόσμοι τους είναι σουφου ή φου που εκ των πραγμάτων δεν διαδραματίζονται στην Ελλάδα, είναι λογικό να μην χρησιμοποιούν ελληνικά ονόματα και να εκπαιδεύουν το αυτί/μάτι μας σε ξένα ονόματα. Υποθέτω ότι αν αρχίσουμε να 'λανσάρουμε' ιστορίες που διαδραματίζονται στην Ελλάδα (μελλοντική, παρελθοντική ή παράλληλη) θα συνηθίσουμε και εμείς και οι άλλοι τα ελληνικά ονόματα - τι πιο φυσικό; Καμιά φορά όμως είναι δύσκολο να μεταμορφώσεις κάτι τόσο οικείο σε 'εξωτικό'... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dreamwhisperer Posted April 14, 2008 Share Posted April 14, 2008 Θα πω και εγώ μία άποψη. Το όνομα του ήρωα μπορεί να είναι ένα σύμβολο, αλλά και το αντίθετο, το σύμβολο να καθοριστεί από τη δύναμη του χαρακτήρα. Το μποντ, μου ακούγεται γελοίο, και ο ήρωας το έκανε σύμβολο αρρενωπότητας, Τζέιμς Μποντ. Από την άλλη, Γιάννης Αγιάννης, ήδη περικλείει την έννοια του πάρανομου και αφανούς, που έρχεται να συμπληρώση ο χαρακτήρας. Με άλλα λόγια, το θέμα δεν είναι το όνομα, αλλά η δύναμη της περιγραφής του χαρακτήρα και τα επίπεδα ανάγνωσης που δίνει. Όσο για τα ελληνικά ονόματα, έχει καταντήσει αρρώστια η χρήση ξένων ονομάτων. Περιττό να πω, ότι πολλά ελληνικά ονόματα από τη μυθολογία, περικλείουν σαφείς συμβολισμούς, και για να πω κάτι πρακτικό, αν διαβαστόύν από ξένο προκαλούν φοβερή εντύπωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted April 14, 2008 Share Posted April 14, 2008 Όλα τα ονόματα από τη μυθολογία περιέχουν πάμπολλους και σαφείς συμβολισμούς και ακουστικά είναι υπέροχα. Από αυτά ξεκίνησε το ενδιαφέρον μου για την ονοματοποιία. Αλλά και πολλά ξένα ονόματα ακούγονται πολύ όμορφα ειδικά αν ξέρει κάποιος τι σημαίνουν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 14, 2008 Author Share Posted April 14, 2008 Ίσως κάπου δεν έχει γίνει όμως και τόσο σαφές τι ακριβώς εννοώ. Συμφωνώ με τον Τέταρτο ότι έχουμε συνηθίσει στην (φανταστική κυρίως) λογοτεχνία τα ξενικά ονόματα και τα ελληνικά πολλές φορές φαίνονται παράξενα (έως και ενοχλητικά θα έλεγα). Αυτό όμως που προσπαθώ να πω είναι το εξής. Προφανώς και σε έναν πλήρως προσδιορισμένο κόσμο, ένας Ιταλοαμερικάνος μαφιόζος θα λέγεται Τσίκο, ένας Βίκινγκ θα λέγεται Έρικ, και ο γενναίος ιππότης Σερ Γκάρεθ. Αλλά, έστω ότι θέλεις να γράψεις για παράδειγμα μια σύντομη ιστορία, σε απροσδιόριστο τόπο. Μια ιστορία επικεντρωμένη σε ένα χαρακτήρα και σε κάτι που του συμβαίνει, χωρίς να χρειάζεται και πιθανώς χωρίς να θέλεις να προσδιορίσεις τον τόπο. Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω περισσότερο, ίσως είναι κάτι που δεν τους έχει απασχολήσει όλους, είναι όμως ένα μοτίβο που μου αρέσει να χρησιμοποιώ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted April 14, 2008 Share Posted April 14, 2008 (edited) Τότε δεν είναι καν απαραίτητο να του δώσεις ένα όνομα, μια που ο χαρακτήρας σου δε λειτουργεί σαν τυπικός "ήρωας" αλλά σαν ουδέτερο πρόσωπο-εκφραστής, κατά κάποιο τρόπο. Εϊναι θέμα περισσότερο στυλιστικό και κατά δεύτερο λόγο, θέμα λογοτεχνικού - και προσωπικού - τρόπου γραφής. Μια αναλογία θα ήταν ο μοντέρνος χορός. Μπορεί κάλλιστα ένας χορευτής να "παραστήσει" μια ολόκληρη ιστορία μέσω των χορευτικών κινήσεων σε συδυασμό με λίγη μιμητική χωρίς υποχρεωτικά να "υποδύεται" κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα, όπως π.χ. συμβαίνει στο μπαλέτο όπου οι χορευτές είναι συνήθως συγκεκριμένοι "ήρωες". Όπως είπα και σε προηγούμενο ποστ όλα εξαρτώνται από το τι θέλεις να περάσεις στον αναγνώστη και ποια "θέση" δίνεις στον αναγνώστη. Ένας χαρακτήρας χωρίς όνομα που του συμβαίνει κάτι μπορεί κάλλιστα να είναι μια έμμεση πρόσκληση στον αναγνώστη να γίνει ο ίδιος ο χαρακτήρας της ιστορίας σου. Δηλαδή να έχει μια πιο άμεση και προσωπική σχέση με τα δρώμενα, από ότι με έναν "βαφτισμένο ήρωα" με τον οποίο μπορεί να ταυτίζεται εν μέρει, ή να παρακολουθεί "από απόσταση" κλπ. Όσο για τα ονόματα που ανέφερες, δεν υπάρχουν "πρέπει" ακριβώς. Δηλαδή ένας Βίκινγκ δεν μπορεί βέβαια να λέγεται Haruhiko ή Kamehameha, αλλά δεν είναι αναγκαίο να λέγεται "Έρικ". Υπάρχουν χιλιάδες Σκανδιναβικά ονόματα που θα του ταίριαζαν (και δεν είναι καν απαραίτητο να είναι και πειρατής. Υπήρξαν Βίκινγκς έμποροι των οποίων η χάρη έφτασε μέχρι και την Περσία) ;) Edited April 14, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted April 14, 2008 Author Share Posted April 14, 2008 Όχι δεν υποννόησα ότι όλοι οι Βίκινγκ λέγονται Έρικ, όπως δε λέγονται όλοι οι Γερμανοί Χανς ;) . Ένας χαρακτήρας χωρίς όνομα που του συμβαίνει κάτι μπορεί κάλλιστα να είναι μια έμμεση πρόσκληση στον αναγνώστη να γίνει ο ίδιος ο χαρακτήρας της ιστορίας σου. Δηλαδή να έχει μια πιο άμεση και προσωπική σχέση με τα δρώμενα, από ότι με έναν "βαφτισμένο ήρωα" με τον οποίο μπορεί να ταυτίζεται εν μέρει, ή να παρακολουθεί "από απόσταση" κλπ. Πάντως καταλαβαίνεις τι θέλω να πω (για την ακρίβεια το λες πολύ καλύτερα από εμένα), γι' αυτό είπα και εξαρχής ότι μου αρέσει το εφέ ενός ανώνυμου χαρακτήρα. Απλώς μπορεί να κάνει την αφήγηση μεγάλο βάσανο. Αλλά μάλλον χωρίς βάσανα δεν πρόκειται να πετύχεις τίποτα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted April 14, 2008 Share Posted April 14, 2008 Ναι, ότι είναι βάσανο, είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολη η συγγραφή αξιώσεων. Και γω προσπαθώ να τα βλέπω όλα σαν προκλήσεις που θα με κάνουν καλύτερο συγγραφέα, αν και δεν το καταφέρνω πάντα. Όμως αν ξέρεις το χαρακτήρα σου, δηλαδή γι'αυτόν που γράφεις κι αν αυτό που γράφεις βγαίνει είτε από προσωπική εμπειρία, είτε από προσωπικά πιστεύω, έχω παρατηρήσει πως τα πράγματα γίνονται πιο απλά. Κάπως. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dopamine Posted June 12, 2008 Share Posted June 12, 2008 Επειδή συνηθίζω να δίνω μεγάλη βαρύτητα στα ονόματα των ηρώων μου καταλήγω να μπλέκομαι ανάμεσα σε δεκάδες σημειώσεις χωρίς να με ικανοποιεί κανένα. Έτσι όταν κολλάω όπως γίνεται συχνά, ρίχνω μια ματιά ...στα περιεχόμενα βιβλίων ή περιοδικών. Όλο και κάποιος εκδότης, αρθογράφος, διαφημιστής ή όποιος άλλος βρίσκεται εκεί θα μου τραβήξει το ενδιαφέρον το όνομά του. Αυτό γίνεται περισσότερο στα ξένα ονόματα οπου καμιά φορα αν τα περάσεις απο μετάφραση έχεις βρει ήδη ένα ξεχωριστό ελληνικό! Στην συνέχεια θα αλλάξω τα ονόματα γιατί εξάλλου εκεί που δυσκολεύομαι είναι στα επίθετα. Τώρα αν σε μια ιστορία με μάγισσες και δράκους χρειάζομαι ένα όνομα, θα πάρω απλές αγγλικές λέξεις και θα τις κολλήσω. Ποιός θα κοιτάξει αν όντως υπάρχει; Όμως μία απο τις πιο καλές λύσεις είναι και.....τα links με τα baby names! Ω, ναι! Η πλάκα είναι και οτι το ψευδώνυμο που χρησιμοποιώ πιο συχνά απο οποιοδήποτε άλλο (και όχι δεν είναι το Dopamine..) βγήκε κατα λάθος.Έψαχνα για αρχαίο κέλτικο όνομα για ένα παιχνίδι, έχω πώρωση με την ερμηνεία των ονομάτων, μπήκα στο baby names, βρήκα ένα -αγορίστικο γιατι για ήρωα orc άντρα πήγαινε- σήμαινε αν θυμάμαι καλά 'beloved' όμως κάποιο λάθος έγινε και δεν το αντέγραψα σωστά. Όταν μπήκα στο online game, και αφού απο την βιασύνη μου έβαλα γρήγορα το όνομα μετά κατάλαβα την πατάτα. Μου βγήκε σε καλό γιατί το κράτησα και είναι πολύ δύσκολο να το βρει κανεις. Ασε που στο mirc δεν έχουν ιδέα αν είμαι άντρας ή γυναίκα, και έτσι γλυτώνω τα σχόλια 'δεν μου λες το ονοματάκι σου μάνα μου;' και άλλα τέτοια ..δείγματα του greek kamaki.. :puke: Παρ'όλα αυτά δεν θα με ενοχλούσε ένα ελληνικό όνομα σε κείμενα που συνηθίζουμε να βλέπουμε αγγλικά ονόματα. Αρκεί να μην είναι κραυγαλέο ως γελοίο.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 13, 2008 Share Posted June 13, 2008 Dopamine, ευχαριστώ που μου θύμησες αυτό το τόπικ. Ίσως κάπου δεν έχει γίνει όμως και τόσο σαφές τι ακριβώς εννοώ. Συμφωνώ με τον Τέταρτο ότι έχουμε συνηθίσει στην (φανταστική κυρίως) λογοτεχνία τα ξενικά ονόματα και τα ελληνικά πολλές φορές φαίνονται παράξενα (έως και ενοχλητικά θα έλεγα). Αυτό όμως που προσπαθώ να πω είναι το εξής. Προφανώς και σε έναν πλήρως προσδιορισμένο κόσμο, ένας Ιταλοαμερικάνος μαφιόζος θα λέγεται Τσίκο, ένας Βίκινγκ θα λέγεται Έρικ, και ο γενναίος ιππότης Σερ Γκάρεθ. Αλλά, έστω ότι θέλεις να γράψεις για παράδειγμα μια σύντομη ιστορία, σε απροσδιόριστο τόπο. Μια ιστορία επικεντρωμένη σε ένα χαρακτήρα και σε κάτι που του συμβαίνει, χωρίς να χρειάζεται και πιθανώς χωρίς να θέλεις να προσδιορίσεις τον τόπο. Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω περισσότερο, ίσως είναι κάτι που δεν τους έχει απασχολήσει όλους, είναι όμως ένα μοτίβο που μου αρέσει να χρησιμοποιώ Όταν διάβασα τον Πάκο σου κατάλαβα και τι εννοούσες σε αυτήν την παράγραφο. Δηλαδή, οκ, είχα ψιλοκαταλάβει από πριν, αλλά ήθελα και να σου απαντήσω και το ξεχνούσα. Εγώ λοιπόν αυτό το θέμα θα το χώριζα σε τρεις περιπτώσεις. Η πρώτη είναι (και συμφωνώ απόλυτα) πως όταν ονοματίζεις κάποιον φτιάχνεις αυτόματα το πλαίσιο γύρω από το οποίο γράφεις. Αλλού πάει το μυαλό σου όταν διαβάζεις κάτι για έναν ήρωα που τον λένε Γιάννη, αλλού για τον Τζον κι αλλού για τον Χουάν. πχ (γιατί δε μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς): Ο Γιάννης περπατούσε στον έρημο δρόμο. Τα παπούτσια του τον στένευαν. Ο Τζον περπατούσε στον έρημο δρόμο. Τα παπούτσια του τον στένευαν. Ο Χουάν περπατούσε στον έρημο δρόμο. Τα παπούτσια του τον στένευαν. Δεν έχεις και μια άλλη εικόνα για κάθε πρόταση? Εγώ συνήθως έχω, άλλος δρόμος, άλλα παπούτσια, άλλος άντρας. Και πιστεύω κι εγώ πως όταν αυτό δε φαίνεται να γίνεται ηθελημένα τότε το όνομα δείχνει ξένο με την ιστορία κι ότι γενικά το όλο θέμα θέλει πολύ προσοχή όταν χρησιμοποιείς ονόματα που υπάρχουν ήδη και δεν είναι δικής σου κατασκευής. Το ίδιο πιστεύω πως συμβαίνει όταν φτιάχνεις ονόματα αναπαράγοντας τον ήχο μιας χώρας. Από που είναι ξέρωγώ ένας τύπος που τον λένε Όβιεφ, ή ένας άλλος που τον λένε Σίμαν? Εμένα πάντως με παραπέμπουν κατευθείαν (καλά οκ, αν έχω την απαραίτητη γνώση) και μου δημιουργούν σέτινγκ κι εκεί είναι που πιστεύω πως θέλει προσοχή, στο αν θέλεις το σέτινγκ που δημιουργούν ή όχι. Η δεύτερη είναι αυτή που συζητούσαμε και σε αυτό εδώ το τόπικ Συγγραφέας νονός (στο οποίο αν θες ρίξε μια ματιά, παίζει να σου αρέσει αν και είναι περισσότερο για τα ονόματα των πραγμάτων κι όχι των ηρώων) κι έχουμε επίσης και αυτό εδώ που θα μπορούσε να βοηθήσει ίσως. Η περίπτωση αυτή εγώ δεν πιστεύω πως έχει κάποια πάγια λογική. Ιδιαίτερα, κι επειδή είναι κάτι που πραγματικά το κάνω χρόνια, δε μπορώ να σου εξηγήσω κάποιον στάνταρ τρόπο και ακόμα και να μπορούσα δεν ξέρω αν δουλεύει στα κείμενά μου έτσι κι αλλιώς. Η ιδέα είναι ότι θες να δώσεις στον ήρωά σου έναν ήχο ο οποίος να του ταιριάζει για σένα πριν από όλους τους άλλους. Κι επειδή εγώ έχω πολύ πολύ καιρό να γράψω σε πραγματικό κόσμο (ή έστω να ξεκινήσω από πραγματικό και να τον παραλλάξω) είναι και ο αγαπημένος μου τρόπος ονομάτισης. Η τρίτη περίπτωση που θα χώριζα είναι οι ιστορίες στις οποίες πιστεύω πως δεν πρέπει να ξέρουμε πως λένε τον ήρωα. Ή πως δεν έχει σημασία. Αυτές τις ιστορίες νομίζω τις ξεχωρίζεις επίσης αυθόρμητα. Αν εσύ που γράφεις την ιστορία δεν ξέρεις πως λένε τον ήρωα, ή δε θέλεις να ξέρεις και πας να του βρεις ένα όνομα αναγκαστικά, τότε εμένα τουλάχιστον, μου βγαίνει παράταιρο και αταίριαστο και μετά δε μου αρέσει. Και φυσικά μπορείς να γράψεις ιστορίες χωρίς να ονοματίσεις κανέναν. Ιδιαίτερα αν είναι μικρές κι έχεις λίγα πρόσωπα μέσα. Αυτή είναι και η περίπτωση στην οποία μπορείς να καταφύγεις σε κάποιο παρατσούκλι, αν και δεν πιστεύω πως είναι η μόνη δουλειά που σου κάνει ένα παρατσούκλι μέσα σε μια ιστορία αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted June 13, 2008 Author Share Posted June 13, 2008 Η τρίτη περίπτωση που θα χώριζα είναι οι ιστορίες στις οποίες πιστεύω πως δεν πρέπει να ξέρουμε πως λένε τον ήρωα. Ή πως δεν έχει σημασία. Αυτές τις ιστορίες νομίζω τις ξεχωρίζεις επίσης αυθόρμητα. Αν εσύ που γράφεις την ιστορία δεν ξέρεις πως λένε τον ήρωα, ή δε θέλεις να ξέρεις και πας να του βρεις ένα όνομα αναγκαστικά, τότε εμένα τουλάχιστον, μου βγαίνει παράταιρο και αταίριαστο και μετά δε μου αρέσει. Και φυσικά μπορείς να γράψεις ιστορίες χωρίς να ονοματίσεις κανέναν. Ιδιαίτερα αν είναι μικρές κι έχεις λίγα πρόσωπα μέσα. Αυτή είναι και η περίπτωση στην οποία μπορείς να καταφύγεις σε κάποιο παρατσούκλι, αν και δεν πιστεύω πως είναι η μόνη δουλειά που σου κάνει ένα παρατσούκλι μέσα σε μια ιστορία αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα Αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ. Μάλιστα όταν αξιωθώ να στείλω την ιστορία για τον καινούργιο διαγωνισμό θα δεις πόσο μέσα έχεις πέσει. Έχει ακόμα και παρατσούκλι! Δυστυχώς ίσως για μένα, μου αρέσει πολύ συχνά να γράφω μια ιστορία που ο χαρακτήρας δεν πρέπει να έχει όνομα. Ένα όνομα δημιουργεί αμέσως μια εντύπωση, τόσο για τον ίδιο τον χαρακτήρα, όσο και για τον τόπο που ζει. Γι΄αυτό, όταν θελήσω να ονοματίσω κάποιον, πρέπει το όνομα να είναι ακριβώς αυτό που ταιριάζει. Ο Αλμπέρτο και ο Πάκο είχαν λόγο που τους έλεγαν έτσι. Θα ήταν πολύ διαφορετική ιστορία αν ήταν ο μπάρμπα Μήτσος με τον Ψαρρή. Άσε που βρήκα το όνομα Πάκο σύντομο, εύηχο και αρκετά γλυκό για να ταιριάζει σε ένα συμπαθητικό γαϊδουράκι, αλλά και αρκετά ανθρώπινο για ένα ζώο που μας παρουσιάζει τον χαρακτήρα του και τις σκέψεις του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted June 14, 2008 Share Posted June 14, 2008 Αυτό ακριβώς εννοούσα κι εγώ για τον Πάκο, ότι έχει όνομα και το έχεις ψάξει το γιατί το έχει κι εγώ αυτό τι πράγμα το βλέπω όταν συμβαίνει. Ξέχαασα να το συμπληρώσω αυτό πριν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.