DinoHajiyorgi Posted May 7, 2008 Share Posted May 7, 2008 Τον Σεπτέμβριο του 1993 είχα κλείσει εδώ και έναν μήνα τα τριάντα, και συνεργαζόμουν με έναν σκηνοθέτη στο μοντάζ της ταινίας που είχαμε γυρίσει στη Ρωσία. Πολλοί με ρωτούσαν αν θα έκανα ποτέ μια ταινία μικρού μήκους, αν είχα κάποιο σενάριο για το κέντρο κλπ. Έγραψα από αντίδραση το Καυτό Πάθος. Γιατί αντίδραση; Πρώτον, με ενοχλούσε που οι έλληνες filmmakers είχαν σαν στάδιο στην καλλιτεχνική τους πορεία το «παρακάλι» προς το Κέντρο για λεφτά. Δεύτερον, με ενοχλούσε που η θεματολογία των ταινιών μέσω έγκρισης του Κέντρου ήταν του κουλτουριάρικου, φιλοσοφικού «δύο άτομα σε ένα δωμάτιο» είδους. Έγραψα λοιπόν κάτι «φθηνό». Πλην κάτι αρκετά αμφίβολου για το φινάλε, δεν μπορούσε κανείς να μου πει πως είχα γράψει κάτι ακριβό. Από αυτούς που το διάβασαν, σκηνοθέτες που το είδαν σοβαρά μου είπαν το εξής ενδιαφέρον: Δεν επρόκειτο να βρω κατάλληλους ηθοποιούς στην Ελλάδα που να μπορούν να αποδώσουν τους χαρακτήρες που είχα γράψει. Φίλοι που το διάβασαν, ή μάλλον φιλενάδες, είπαν «Έχασα πάσα ιδέα για σένα.» «Έχεις πρόβλημα.» «Χρειάζεσαι ψυχίατρο.» κλπ Μια προειδοποίηση λοιπόν προς τους ευαίσθητους στις φτου-κακές λέξεις…Ακατάλληλο δι ανηλίκους. Καυτό Πάθος του Ντίνου Χατζηγιώργη Σταμάτησε στην άκρη του πεζοδρομίου και σήκωσε το παγωμένο βλέμμα της στην πινακίδα ψηλά. Κιτς νέον γράμματα σε έντονο κόκκινο αναβόσβηναν ενάντια στον νυχτωμένο ουρανό. ΜΟΤΕΛ. Μπορούσε να ακούσει ως εδώ τον βόμβο, την παλλόμενη ηλεκτρική συχνότητα που αναβόσβηνε εκείνα τα φριχτά γράμματα. Έκανε μια γκριμάτσα. Η άσφαλτος γυάλιζε μετά την ξαφνική μπόρα. Και τώρα, μέσα στη ζέστη, ο δρόμος άχνιζε και βρομούσε. Το Μοτέλ στεκόταν κακόγουστο και πράσινο πάνω στο αναποδογυρισμένο είδωλο του. Την προκαλούσε να αδειάσει το στομάχι της. Δεν είχε φάει τίποτα όλη μέρα. Ουίσκι και χολή θα ξέρναγε. Κρατούσε ακόμα την βαλίτσα. Ήταν βαριά και της πονούσε τον ώμο. Δεν ήθελε όμως να την αφήσει κάτω, ούτε για να ξαποστάσει. Το βάρος της ήταν όλη η σιγουριά που της είχε απομείνει. Διέσχισε τελικά τον δρόμο προς την είσοδο του μοτέλ. Θα το τέλειωνε αυτή τη νύχτα. Η προσμονή από μόνη της δημιούργησε νέο θάρρος μέσα της. Ήταν ένα συναίσθημα που άγγιζε την ηδονή. Πριν σπρώξει την πόρτα κοίταξε το είδωλο της στο τζάμι. Ξανθιά, με μακριά μαλλιά, χλωμή, με ψηλά ζυγωματικά, τα μάτια της αθέατα στη σκιά τους. Θα μπορούσε κανείς να δει μέσα στη ψυχή της; Ένα μικρό σαλονάκι με πέτσινες πολυθρόνες. Καρό μοκέτα. Κίτρινοι τοίχοι. Στη ρεσεψιόν μεσήλικας σε φανελάκι που βαριέται τη ζωή του. Σκουπίζει με ένα μαντήλι τον ιδρώτα στο μέτωπο του, στις μαλλιαρές μασχάλες του, και πάλι στο πρόσωπο. Βλέπει την Κάτια που μπαίνει μέσα. Η εντυπωσιακή της κορμοστασιά δεν τον αγγίζει. Όλες οι γυναίκες είναι πόρνες. Η Κάτια περιεργάζεται τον χώρο. Κοιτάζει το ρολόι της πριν διαλέξει μια πολυθρόνα. Αφήνει την βαλίτσα δίπλα στα πόδια της. Βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα και ανάβει ένα στο στόμα της. «Μπορώ να σας εξυπηρετήσω μαντάμ;» ρωτάει η βραχνή φωνή από τη ρεσεψιόν. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να τον κοιτάξει. «Περιμένω κάποιον.» Ξεφυσάει τον καπνό της. Παίζει νευρικά με τον αναπτήρα στα χέρια της. Τον αναβοσβήνει μερικές φορές και μετά γυρίζει την προσοχή της στο ταβάνι. Εκεί, στο έξι, ο Νίκος και η Μαίρη βγάζουν τα μάτια τους. Ιδρωμένοι, αναψοκοκκινισμένοι, επιδίδονται στον αθλητισμό του σεξ. Τα φώτα είναι αναμμένα για να τα βλέπουν όλα. Κάθε παχάκι και σπυρί. Ο Νίκος κοντεύει να καρφώσει τη Μαίρη στο προσκεφάλι. Εκείνη τον έχει τυλίξει με τα πόδια της και τον κρατάει σφιχτά. Το κρεβάτι αναπηδάει στην βρόμικη μοκέτα. Οι κραυγές τους διαπερνούν τους χάρτινους τοίχους που τους περιστοιχίζουν. Ο Νίκος αφήνει μια οργασμική κραυγή και σωριάζεται πάνω στη Μαίρη. Εκείνη γελάει θριαμβευτικά. Εκείνος στέλνει με ακόμα δύο-τρεις σπασμούς το βέλος στον στόχο. Ανασαίνει λαχανιασμένος. Η Μαίρη γλύφει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του. Προτρέπει ένα κύλισμα στα σεντόνια και ανεβαίνει πάνω του. «Παραδίνεσαι;» τον ρωτάει περιπαικτικά. «Ένα λεπτό να ανασάνω.» «Δεν έχω ένα λεπτό.» Σκύβει πάνω του. Η γλώσσα της παιγνιδίζει στο στήθος του. Και όλο και κατεβαίνει χαμηλότερα. Ο Νίκος χαμογελάει. «Είσαι μια πουτάνα. Ένα τσουλί.» Η γλώσσα στο στομάχι. Μια σκαμπρόζικη στάση στον αφαλό και συνεχίζει παρακάτω. Ο Νίκος παίρνει μια νέα, ηλίθια έκφραση. Η Μαίρη έφτασε στη βάση. «Μαίρη…είσαι υπέροχη…το γλυκό…το γλυκό σου στοματάκι…Η Κάτια ούτε να το κοιτάει δε θέλει…» Η Μαίρη ανασηκώνεται, τα χείλη της υγρά. «Ο κατεργαράκος έτοιμος.» Τον καβαλικεύει. «Σε παρακαλώ…τέλειωσε με…» της λέει ξεψυχισμένα. «Μετά. Τώρα σε θέλω εδώ.» Αρχίζει να τον ιππεύει. «Αυτή η στάση είναι πρόβλημα για τον Γιώργο. Τον έχει μικρό βλέπεις.» «Είχες ποτέ μεγαλύτερο από τον δικό μου;» «Κανείς δεν με γεμίζει σαν εσένα μωρό μου.» Εκείνος βογκάει από ηδονή. Εκείνη χαμογελάει με το ψέμα της. Το αυτοκίνητο φρενάρει μπροστά στο Μοτέλ. Παρκάρει ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Ο Γιώργος βγαίνει έξω. Το πρόσωπο του είναι κίτρινο σαν λεμόνι. Νιώθει άρρωστος. Σέρνει το βήμα του μέχρι το σαλονάκι. Βλέπει αμέσως την Κάτια. Τον κοιτάζει κι εκείνη. Κρατούν μια απόσταση. Η συνεννόηση τους είναι νοητική. Στο έξι ο αθλητισμός έχει γυρίσει στο οθωμανικό. «Ποιο γρήγορα…» κραυγάζει εκείνη. «Πονάς;» «Μη σταματάς!» «Η Κάτια δεν μ’αφήνει να της το κάνω…» «Ο Γιώργος δεν μπορεί να το κάνει σωστά…» Μια κλοτσιά ανοίγει την πόρτα του έξι διάπλατη. Ο Γιώργος μπαίνει μέσα και σηκώνει το μάγκνουμ προς το κρεβάτι. Οι εραστές αναπηδούν έντρομοι μακριά ο ένας από τον άλλο. «Γιώργο!!» τσιρίζει εκείνη. Σκεπάζει την γύμνια της με το σεντόνι. Ο Νίκος καταφέρνει να αρπάξει ένα μαξιλαράκι για να κρύψει τον «κατεργαράκο». Ο Γιώργος τρέμει. Το όπλο του σημαδεύει την γυναίκα του. «Μη Γιώργο!» ουρλιάζει εκείνη. Τα μάτια του Γιώργου είναι υγρά. Γυαλίζουν. Σάλια πετάγονται από το στόμα του καθώς φωνάζει. «Τι σκεπάζεις εκεί τσούλα;! Μουνί! Πουτάνα! Με κατέστρεψες!» Η Μαίρη μαζεύεται στη γωνία του δωματίου και τσιρίζει. «Μη Γιώργο! Μη! Μη αγάπη μου!» «Σκάσε τσουλί! Θα πεθάνεις ρε! Θα ψοφήσεις εδώ και τώρα! Εδώ τελειώνεις πουτάνα!» Η Μαίρη τσιρίζει και πέφτει γεμάτη δάκρυα στα γόνατα της. «Όχι Θεέ μου! Γιώργο, Γιώργο μου!» Ο Γιώργος γυρνάει το μάγκνουμ στον Νίκο. Ο Νίκος κρατάει το μαξιλάρι σφιχτά πάνω του σα να εξαρτάται η ζωή του από αυτό. «Το φχαριστήθηκες μωρέ καριόλη; Γελάσατε καλά σε βάρος μου;!» «Ρε Γιώργο…» «Μου τσάκισες την καρδιά φίλε. Γιατί ρε; Γιατί εμένα; Θα σε σκοτώσω, μ’ακούς» Ο Νίκος ξεσπάει σε αναφιλητά. «Μη Γιώργο…μη…μη με κατακρίνεις…Δεν φταίω εγώ…δε φταίω!» Η Μαίρη αρχίζει να ουρλιάζει προς τον αγαπητικό της. «Καθίκι! Πούστη!» Ο Νίκος συνεχίζει απτόητος την απολογία του. «Όχι…όχι ρε Γιώργο…Έχω προβλήματα στο σπίτι…η γυναίκα μου…» «Άσε τις μαλακίες! Όχι σε μένα!» Πέφτει και ο Νίκος στα γόνατα. «Μα τω Χριστώ! Σ’ορκίζομαι σ’ότι έχω ιερό! Η Κάτια δεν μου κάνει έρωτα…μήνες τώρα…Είμαι τόσο μόνος…» «Και διάλεξες να γαμήσεις την γυναίκα μου;! Την γυναίκα μου;!» «Δεν ξέρω πως έγινε ρε Γιώργο! Κατά λάθος!» «Τι κατά λάθος μωρέ;!» Το δάχτυλο του Γιώργου σφίγγει την σκανδάλη. Ο Νίκος παρακαλάει απνευστί. «Μη ρε Γιώργο για τη μανούλα μου που ζει ακόμα και σ’αγαπάει σαν παιδί της μη της το κάνεις αυτό μη ρε Γιώργο έγινε κατά λάθος δεν το ήθελα δε φταίω δεν ήθελα να σε πληγώσω ρε φιλάρα μη το κάνεις μη το κάνεις μη μη μη…» Ο Νίκος έχει γίνει ένα κουβάρι και μοιρολογεί. Το μάγκνουμ επιστρέφει στη Μαίρη. Τώρα τα μάτια του Γιώργου είναι που χύνουν δάκρυα. Η Μαίρη του απευθύνεται με παράπονο. «Αγάπη μου…» «Βούλωσ’το! Το ευχαριστήθηκες; Ε;! Σε γάμησε καλά; Αυτό γούσταρες; Το καυλί του;! Τσούλα! Γιατί; Πες μου γιατί; Δεν σε αγάπησα; Δεν σε λάτρεψα αρκετά; Σου αρνήθηκα ποτέ τίποτα;» Η Μαίρη ανασηκώνεται σιγά-σιγά. «Δεν…Δεν το πίστευα…» «Τι δεν πίστευες μωρέ;» «Ότι…μ’αγαπάς…» «Τι λες τώρα;» «Νόμιζα πως έβγαινες με άλλες γυναίκες…» «Εγώ;!!» Το μάγκνουμ χαμηλώνει ελαφρά. Η κίνηση είναι ανεπαίσθητη. Δεν πάει όμως χαμένη από την Μαίρη. Οπλισμένη με ελπίδα κάνει ένα βηματάκι μπροστά. «Όλα τα βράδια στο γραφείο, τι να σκεφτώ; Νόμισα πως δεν σου άρεσα πια. Ένιωσα άσχημη…» «Τι λες…Τι λες…» «Αγάπη μου…αγάπη μου εγώ…» «Σταμάτα!!» Το βλέμμα του Γιώργου καρφώνεται στη μέση του κρεβατιού. Στο ανακατωμένο, ιδρωμένο σεντόνι. Αρχίζει να κλαίει γοερά. Το χέρι με το μάγκνουμ πέφτει. Ο Γιώργος κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και θάβει το πρόσωπο του στις παλάμες του. Η Μαίρη και ο Νίκος κοιτάζονται. Ο Νίκος ανασηκώνεται. Οι δύο εραστές πλευρίζουν τον Γιώργο. Η Μαίρη ρίχνεται τρυφερά στον Γιώργο και τον αγκαλιάζει. «Αγάπη μου συγχώρα με!» «Μη μ’αγγίζεις» της λέει χωρίς αντίσταση. Ο Νίκος δεν παίρνει το βλέμμα του από το όπλο στα γόνατα του Γιώργου. Βάζει δειλά το χέρι του στον ώμο του φίλου του. Ο Γιώργος αποτραβιέται από το άγγιγμα. «Συγχώρεσε με φίλε μου. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Ήταν ένα μεγάλο λάθος…Η Μαίρη σ’αγαπάει…» «Ούτε το απόλαυσα» συνεχίζει εκείνη παραλαμβάνοντας την σκυτάλη. «Αλήθεια σου λέω. Εσύ είσαι η αγάπη μου. Ο καλύτερος εραστής της ζωής μου. Εσύ ξέρεις να κάνεις έρωτα. Αυτό ήταν κοινό, φτηνό σεξ χωρίς συναίσθημα…» «Δεν κάναμε και…δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα…» «Πάψτε…πάψτε…» Ο Γιώργος σηκώνεται και απομακρύνεται από το κρεβάτι. Κρατάει την πλάτη του γυρισμένη προς εκείνους. «Τέλειωσαν όλα. Είμαι κομμάτια.» Η Μαίρη κάνει άλλη μια προσπάθεια. «Αγάπη μου…Είσαι πληγωμένος και νιώθω τον πόνο σου. Όλοι…είμαστε συγχυσμένοι αυτή τη στιγμή. Δεν πρέπει να πάρουμε επιπόλαιες αποφάσεις. Πρέπει να τα πούμε αλλά όχι εδώ…όχι έτσι. Να πάμε σπίτι. Ναι Γιώργο μου; Να ντυθώ και να φύγουμε μαζί. Σ’αγαπώ και θέλω να το πιστέψεις αυτό…» Εξακολουθεί να κρατεί την πλάτη του σε εκείνη. «Πάω στο αυτοκίνητο» δηλώνει ξερά. «Ντύνομαι. Ντύνομαι κι έρχομαι» φωνάζει από πίσω του καθώς εκείνος βγαίνει από το έξι. Η Κάτια στέκεται στο διάδρομο, με την βαλίτσα της, και καπνίζει. Βλέπει τον Γιώργο που βγαίνει από το έξι και τον καρφώνει με το παγωμένο της βλέμμα. Εκείνος την πλησιάζει δειλά. Φοβάται να τη κοιτάξει στα μάτια. Με το κεφάλι σκυμμένο κοιτάζει τα παπούτσια του. Η Κάτια περιμένει άδικα μια εξήγηση. Εκείνος ξεροκαταπίνει και ανασηκώνει τους ώμους του. Το βλέμμα της Κάτιας γίνεται περιφρονητικό. «Γιώργο…ήσουν από πάντα ένα γυναικάκι.» Στο έξι ο Νίκος και Μαίρη ντύνονται βιαστικά. Έχουν μαζέψει από καταγής τα μισά τους ρούχα. «Που στο διάολο είναι το άλλο μου παπούτσι;» γκρινιάζει εκείνη. «Γαμώ την τύχη μου…Την τύχη μου!! Την άλλη φορά…» Κάποιος σπρώχνει την σπασμένη πόρτα του δωματίου. Γυρνάνε και παγώνουν στη θέα της Κάτιας. Η Κάτια κοιτάζει τον άντρα της με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Ανάβει τον αναπτήρα της. Ακουμπάει τη φλόγα στον πιλότο της κάνης και τον ανάβει. Η μπλε του φλόγα σφυρίζει κάτω από την ελαφρά πίεση του αερίου. Η Μαίρη ουρλιάζει ενώ ο Νίκος προσπαθεί ακόμα να αναγνωρίσει το φλογοβόλο που κρέμεται από τον ώμο της γυναίκας του γι αυτό που είναι. Η Κάτια σημαδεύει τους εραστές και χαμογελάει ενώ πιέζει την σκανδάλη. Η πύρινη γλώσσα ξεχύνεται σαν αναπάντεχος χείμαρρος και μετατρέπει το δωμάτιο σε καμίνι. Μέσα στις φλόγες δύο φιγούρες σπαρταρούν η μία πάνω στην άλλη, γίνονται ένα με την πύρινη μάζα. Τέλος 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted May 7, 2008 Share Posted May 7, 2008 Από αυτούς που το διάβασαν, σκηνοθέτες που το είδαν σοβαρά μου είπαν το εξής ενδιαφέρον: Δεν επρόκειτο να βρω κατάλληλους ηθοποιούς στην Ελλάδα που να μπορούν να αποδώσουν τους χαρακτήρες που είχα γράψει. Γιατί άραγε; Φίλοι που το διάβασαν, ή μάλλον φιλενάδες, είπαν «Έχασα πάσα ιδέα για σένα.» «Έχεις πρόβλημα.» «Χρειάζεσαι ψυχίατρο.» κλπ Μα ασφαλώς, γι' αυτό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 7, 2008 Author Share Posted May 7, 2008 Μα ασφαλώς, γι' αυτό! Γιατί, δεν υπάρχει το "λούμπεν" στοιχείο; Δεν έχεις συναντήσει τέτοια άτομα; Ξέρω πολύ καλά τι εννοούσαν οι καλλιτέχνες. Δεχόμαστε παπάδες από τους ξένους ηθοποιούς. Τους ντόπιους θα τους κράζαμε είτε γιατί δεν μπορούν ή γιατί είμαστε εμείς προκατειλημμένοι. (Όχι φυσικά, δεν πιστεύω πως το άνω κείμενο είναι κάτι σπουδαίο.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
odesseo Posted May 7, 2008 Share Posted May 7, 2008 Τους ντόπιους θα τους κράζαμε ... γιατί είμαστε εμείς προκατειλημμένοι. Αυτό εννοώ. Και ως προς αυτό το στοιχείο δικαιολογώ τους σκηνοθέτες. Όσο για το αν είναι σπουδαίο το κείμενο ή όχι, εξαρτάται από το τι σκοπό είχες δημοσιεύοντάς το. Κατά τη γνώμη μου, έκανε πολύ καλά τη δουλειά του, ως απόδειξη των όσων θέλησες να δηλώσεις στον πρόλογο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 7, 2008 Author Share Posted May 7, 2008 Όσο για το αν είναι σπουδαίο το κείμενο ή όχι, εξαρτάται από το τι σκοπό είχες δημοσιεύοντάς το. Όλα όσα γράφω τα γράφω με σκοπό να δημοσιευτούν. Δεν θα έγραφα ποτέ κάτι μόνο για μένα. Όλα όσα γράφω θέλω να δημοσιευτούν για να διαβαστούν. Από εκεί και μετά ο κάθε αναγνώστης θα βρει κάτι δικό του, δεν ορίζω δηλαδή την αντίδραση του. Η πιο ελάχιστη μου προσμονή είναι πως όση ώρα το διαβάζει δεν θα βαρεθεί και θα το διασκεδάσει, κι ας το ξεχάσει αμέσως μετά. Σκεπτόμενος λοιπόν σαν σκηνοθέτης, πάντα προσδοκία μου ήταν το όνομα μου να αποτελεί εγγύηση του "θα περάσω καλά με την ταινία του ή το βιβλίο του". Θέλω δηλαδή σαν όνομα να με έχουν "αξίζει το ποπ-κορν του". Τίποτα περισσότερο. (Στα αρνητικά σχόλια μπορεί να αντιδρώ, είναι όμως μόνο η αγωνία της αποτυχίας.) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morigan Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 Εγώ το βρήκα εκπληκτικό... Μπορεί να το λες φθηνό αλλά εγώ θα το έλεγα ρεαλιστικό. ειναι αλήθεια ότι δεν θα βρεις ηθοποιούς στην Ελλάδα για να το παίξουν. έχουμε ακόμα αρκετή δόση πουριτανισμού... Όσο για τις φίλες σου που το διάβασαν και το σχολίασαν έτσι εγώ διαφωνώ καθέτως. ας βάλει ο καθένας τον εαυτό του σε μία τέτοια θέση Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 Απολαυστικότατο μέσα στην "φθήνια" του. Δεν μπορώ να το φανταστώ, παρά μόνο με Έλληνες ηθοποιούς. Αλλά μάλλον είμαστε αιώνες πίσω σε κάποια πράματα. Βέβαια, όταν εμφανίζεται γυμνός ο Τζωρτζογλου στον Ντόριαν Γκρευ ή κάθε επίδοξη γκομενίτσα που τα πετάει χορεύοντας τον χορό των επτά πέπλων στο Ηρώδειο, είναι αλλιώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 Κι εγώ να πω την αμαρτία μου, δε μπόρεσα να καταλάβω που χωράει ο χαρακτηρισμός του συγγραφέα ως προβληματικού και "έχασα πάσα ιδέα". Αν δηλαδή αντί για φλογοβόλο έβαλες μπαζούκας ή κανένα ούζι, θα ήταν πιο φυσιολογικό; Εγώ το βρήκα καλογραμμένο. Ίσως κοινότυπο το θέμα, ίσως να έπρεπε να τραβηχτεί λίγο περισσότερο η σκηνή που λυγίζουν τον Γιώργο, αλλά δεν καταλαβαίνω τις κορώνες τύπου "έχεις πρόβλημα." Τώρα για ηθοποιούς... δεν ξέρω. Δεν εχω επαφή με τον χώρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 Ότι είναι "φτηνό" είναι. Βρωμάει Grindhouse. Ειδικά το φλογοβόλο στο τέλος. Το ότι είναι άρρωστο όμως... όχι. Με την καμία. Βασικά, πέρα από το τέλος, δε βλέπω κάτι που δε θα το βλέπαμε πλέον σε μια δραματική σειρά της τηλεόρασης και αμφιβάλλω ότι δε θα έβρισκες ηθοποιούς για κατι τέτοιο ΠΙΑ. Τώρα, για την ίδια την ιστορία, μου άφησε μια αίσθηση γραφικότητας σε κάποια σημεία (πέρα πάντα από το φλογοβόλο) και κάποιοι από τους διαλόγους φλερτάρουν με το camp περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Σίγουρα όμως θα ήθελα να το δω κάποια στιγμή σε οθόνη που δε θα είναι του υπολογιστή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 ο κάθε αναγνώστης θα βρει κάτι δικό του, δεν ορίζω δηλαδή την αντίδραση του. Η πιο ελάχιστη μου προσμονή είναι πως όση ώρα το διαβάζει δεν θα βαρεθεί και θα το διασκεδάσει, κι ας το ξεχάσει αμέσως μετά. Αυτός είναι ο κανόνας ο οδηγός και η μεγάλη μου ανησυχία. Είναι νόμος που καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να μην παραβαίνω (ομολογώ πως όχι με απόλυτη επιτυχία αλλά προσπαθώ όσο τίποτε άλλο). Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση απόλαυση και ανταμοιβή συνάμα από το να μου πει κάποιος ότι απλά πέρασε καλά όση ώρα διάβαζε κάτι δικό μου. Δεν θα το έλεγα φτηνό γιατί είναι πλούσιο σε εικόνες και συναισθήματα. Ντίνο πέρασα καλά διαβάζοντας το. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 Ντίνο πέρασα καλά διαβάζοντας το. Έτσι ακριβώς. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted May 8, 2008 Share Posted May 8, 2008 (edited) Έχω μία υποψία ότι αυτό που εννοεί ο Ντίνος λέγοντας φθηνό, είναι κάτι που θα μπορούσε να πληρώσει το κέντρο. Αναφερόταν δηλαδή το σχόλιο εξαρχής στη χρηματική αξία και ταυτόχρονα στο να μην είναι κουλτούρα. Τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα εγώ. Η φάση είναι ότι όντως είναι φθηνό. Από την άποψη δηλαδή χρηματικής αξίας, ναι μόνο η τελευταία σκηνή είναι στην ουσία και ακόμα και γιαυτή πλέον γυρνάς τη μισή και φτιάχνεις την υπόλοιπη στον υπολογιστή και καθάρισες. Επομένως, μια χαρά θα μπορούσε να το πληρώσει και θα τους είχες βγάλει και ταινία με τα μισά ίσως από όσα δίνουνε συνήθως για άλλους προϋπολογισμούς. Τώρα αυτό που σου είπανε οι σκηνοθέτες, πραγματικά δεν το πιάνω καθόλου. ΤΙ ΣΟΪ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΔΥΟ ΣΚΗΝΕΣ ΣΕΞ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΑΤΑΚΕΣ??????????????? Ήμαρτον δηλαδή.... Υ.Γ. Εξκιούσμι για τις φωνές, αλλά με πνίγει το δίικιο edit: Α, μπαρντόν, ξέχασα τις φιλενάδες. Πόσο χρονών ήτανε τα κορίτσια? 12? Edited May 8, 2008 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted May 8, 2008 Author Share Posted May 8, 2008 Υ.Γ. Εξκιούσμι για τις φωνές, αλλά με πνίγει το δίικιο edit: Α, μπαρντόν, ξέχασα τις φιλενάδες. Πόσο χρονών ήτανε τα κορίτσια? 12? α) Πριν καταλήξουμε στην Ρωσία για να γυρίσουμε το Terra Incognita εκεί, ψάχναμαι για τοποθεσίες και ηθοποιούς στην Πολωνία. Ο Γιάννης Τυπάλδος δεν πίστευε πως υπήρχε έλληνας ηθοποιός να αποδώσει πιστευτά τις ατάκες του. Ήταν δικό του κόμπλεξ βέβαια, αλλά ίσως είχε δίκιο πως κάποιο παρόμοιο κόμπλεξ κουβαλούσαν και οι ίδιοι οι έλληνες ηθοποιοί (στο να δέχονται καθοδήγηση μάλλον). Να βγουν δηλαδή πειστικοί. Σε προσωπική άποψη έχω να πω πόσο χάλια δείχνουν οι έλληνες ηθοποιοί όταν τους βλέπω σε ερωτικές σκηνές. Ή φταίει που αφήνονται να αυτοσχεδιάζουν μόνοι τους, ή δεν νιώθουν καθόλου άνετα. Και δεν εννοώ το γυμνό. Χέσ’το το γυμνό. Ας είναι και ντυμένοι. Συχνά δείχνει σαν μπαλέτο «κοίτα πως αποφεύγω να σου φιλήσω το στόμα.» Θυμάμαι μια σκηνή από σειρά, με τη Βάνα Μπάρμπα. Ο νεαρός που ήταν μαζί της στο κρεβάτι πήγε να τη φιλήσει στο στόμα, εκείνη τράβηξε απότομα το κεφάλι της με ένα ύφος «ε, τι κάνεις εκεί», και αυτόματα το διόρθωσε τεντώνοντας τον λαιμό της και κλείνοντας τα μάτια, σε στυλ «είμαι σε έκσταση». β) Ξέρεις κάτι φίλες που όταν εγώ, σαν άρρεν, λέω πχ. «Αγόρασα το τελευταίο Playboy με την Τζούλια Αλεξανδράτου» κοιτάζονται και λένε μπροστά σου «Περίμενες εσύ κάτι τέτοιο από τον Ντίνο, το σιγανό ποταμάκι; Τον καθώς πρέπει, ήσυχο, άκακο Ντίνο;» Γνώριζα κάποτε τέτοιες φίλες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
white_unicorn Posted July 25, 2008 Share Posted July 25, 2008 Η πιο ελάχιστη μου προσμονή είναι πως όση ώρα το διαβάζει δεν θα βαρεθεί και θα το διασκεδάσει, κι ας το ξεχάσει αμέσως μετά. Σκεπτόμενος λοιπόν σαν σκηνοθέτης, πάντα προσδοκία μου ήταν το όνομα μου να αποτελεί εγγύηση του "θα περάσω καλά με την ταινία του ή το βιβλίο του". Θέλω δηλαδή σαν όνομα να με έχουν "αξίζει το ποπ-κορν του". Τίποτα περισσότερο. Το διασκέδασα, ειδικά το τέλος... Burn!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted August 9, 2008 Share Posted August 9, 2008 Τον Σεπτέμβριο του 1993 είχα κλείσει εδώ και έναν μήνα τα τριάντα, και συνεργαζόμουν με έναν σκηνοθέτη στο μοντάζ της ταινίας που είχαμε γυρίσει στη Ρωσία. Πολλοί με ρωτούσαν αν θα έκανα ποτέ μια ταινία μικρού μήκους, αν είχα κάποιο σενάριο για το κέντρο κλπ. Έγραψα από αντίδραση το Καυτό Πάθος. Γιατί αντίδραση; Πρώτον, με ενοχλούσε που οι έλληνες filmmakers είχαν σαν στάδιο στην καλλιτεχνική τους πορεία το «παρακάλι» προς το Κέντρο για λεφτά. Δεύτερον, με ενοχλούσε που η θεματολογία των ταινιών μέσω έγκρισης του Κέντρου ήταν του κουλτουριάρικου, φιλοσοφικού «δύο άτομα σε ένα δωμάτιο» είδους. Έγραψα λοιπόν κάτι «φθηνό». Πλην κάτι αρκετά αμφίβολου για το φινάλε, δεν μπορούσε κανείς να μου πει πως είχα γράψει κάτι ακριβό. Από αυτούς που το διάβασαν, σκηνοθέτες που το είδαν σοβαρά μου είπαν το εξής ενδιαφέρον: Δεν επρόκειτο να βρω κατάλληλους ηθοποιούς στην Ελλάδα που να μπορούν να αποδώσουν τους χαρακτήρες που είχα γράψει. Φίλοι που το διάβασαν, ή μάλλον φιλενάδες, είπαν «Έχασα πάσα ιδέα για σένα.» «Έχεις πρόβλημα.» «Χρειάζεσαι ψυχίατρο.» κλπ Μια προειδοποίηση λοιπόν προς τους ευαίσθητους στις φτου-κακές λέξεις…Ακατάλληλο δι ανηλίκους. Καυτό Πάθος του Ντίνου Χατζηγιώργη Σταμάτησε στην άκρη του πεζοδρομίου και σήκωσε το παγωμένο βλέμμα της στην πινακίδα ψηλά. Κιτς νέον γράμματα σε έντονο κόκκινο αναβόσβηναν ενάντια στον νυχτωμένο ουρανό. ΜΟΤΕΛ. Μπορούσε να ακούσει ως εδώ τον βόμβο, την παλλόμενη ηλεκτρική συχνότητα που αναβόσβηνε εκείνα τα φριχτά γράμματα. Έκανε μια γκριμάτσα. Η άσφαλτος γυάλιζε μετά την ξαφνική μπόρα. Και τώρα, μέσα στη ζέστη, ο δρόμος άχνιζε και βρομούσε. Το Μοτέλ στεκόταν κακόγουστο και πράσινο πάνω στο αναποδογυρισμένο είδωλο του. Την προκαλούσε να αδειάσει το στομάχι της. Δεν είχε φάει τίποτα όλη μέρα. Ουίσκι και χολή θα ξέρναγε. Κρατούσε ακόμα την βαλίτσα. Ήταν βαριά και της πονούσε τον ώμο. Δεν ήθελε όμως να την αφήσει κάτω, ούτε για να ξαποστάσει. Το βάρος της ήταν όλη η σιγουριά που της είχε απομείνει. Διέσχισε τελικά τον δρόμο προς την είσοδο του μοτέλ. Θα το τέλειωνε αυτή τη νύχτα. Η προσμονή από μόνη της δημιούργησε νέο θάρρος μέσα της. Ήταν ένα συναίσθημα που άγγιζε την ηδονή. Πριν σπρώξει την πόρτα κοίταξε το είδωλο της στο τζάμι. Ξανθιά, με μακριά μαλλιά, χλωμή, με ψηλά ζυγωματικά, τα μάτια της αθέατα στη σκιά τους. Θα μπορούσε κανείς να δει μέσα στη ψυχή της; Ένα μικρό σαλονάκι με πέτσινες πολυθρόνες. Καρό μοκέτα. Κίτρινοι τοίχοι. Στη ρεσεψιόν μεσήλικας σε φανελάκι που βαριέται τη ζωή του. Σκουπίζει με ένα μαντήλι τον ιδρώτα στο μέτωπο του, στις μαλλιαρές μασχάλες του, και πάλι στο πρόσωπο. Βλέπει την Κάτια που μπαίνει μέσα. Η εντυπωσιακή της κορμοστασιά δεν τον αγγίζει. Όλες οι γυναίκες είναι πόρνες. Η Κάτια περιεργάζεται τον χώρο. Κοιτάζει το ρολόι της πριν διαλέξει μια πολυθρόνα. Αφήνει την βαλίτσα δίπλα στα πόδια της. Βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα και ανάβει ένα στο στόμα της. «Μπορώ να σας εξυπηρετήσω μαντάμ;» ρωτάει η βραχνή φωνή από τη ρεσεψιόν. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να τον κοιτάξει. «Περιμένω κάποιον.» Ξεφυσάει τον καπνό της. Παίζει νευρικά με τον αναπτήρα στα χέρια της. Τον αναβοσβήνει μερικές φορές και μετά γυρίζει την προσοχή της στο ταβάνι. Εκεί, στο έξι, ο Νίκος και η Μαίρη βγάζουν τα μάτια τους. Ιδρωμένοι, αναψοκοκκινισμένοι, επιδίδονται στον αθλητισμό του σεξ. Τα φώτα είναι αναμμένα για να τα βλέπουν όλα. Κάθε παχάκι και σπυρί. Ο Νίκος κοντεύει να καρφώσει τη Μαίρη στο προσκεφάλι. Εκείνη τον έχει τυλίξει με τα πόδια της και τον κρατάει σφιχτά. Το κρεβάτι αναπηδάει στην βρόμικη μοκέτα. Οι κραυγές τους διαπερνούν τους χάρτινους τοίχους που τους περιστοιχίζουν. Ο Νίκος αφήνει μια οργασμική κραυγή και σωριάζεται πάνω στη Μαίρη. Εκείνη γελάει θριαμβευτικά. Εκείνος στέλνει με ακόμα δύο-τρεις σπασμούς το βέλος στον στόχο. Ανασαίνει λαχανιασμένος. Η Μαίρη γλύφει τον ιδρώτα από το πρόσωπο του. Προτρέπει ένα κύλισμα στα σεντόνια και ανεβαίνει πάνω του. «Παραδίνεσαι;» τον ρωτάει περιπαικτικά. «Ένα λεπτό να ανασάνω.» «Δεν έχω ένα λεπτό.» Σκύβει πάνω του. Η γλώσσα της παιγνιδίζει στο στήθος του. Και όλο και κατεβαίνει χαμηλότερα. Ο Νίκος χαμογελάει. «Είσαι μια πουτάνα. Ένα τσουλί.» Η γλώσσα στο στομάχι. Μια σκαμπρόζικη στάση στον αφαλό και συνεχίζει παρακάτω. Ο Νίκος παίρνει μια νέα, ηλίθια έκφραση. Η Μαίρη έφτασε στη βάση. «Μαίρη…είσαι υπέροχη…το γλυκό…το γλυκό σου στοματάκι…Η Κάτια ούτε να το κοιτάει δε θέλει…» Η Μαίρη ανασηκώνεται, τα χείλη της υγρά. «Ο κατεργαράκος έτοιμος.» Τον καβαλικεύει. «Σε παρακαλώ…τέλειωσε με…» της λέει ξεψυχισμένα. «Μετά. Τώρα σε θέλω εδώ.» Αρχίζει να τον ιππεύει. «Αυτή η στάση είναι πρόβλημα για τον Γιώργο. Τον έχει μικρό βλέπεις.» «Είχες ποτέ μεγαλύτερο από τον δικό μου;» «Κανείς δεν με γεμίζει σαν εσένα μωρό μου.» Εκείνος βογκάει από ηδονή. Εκείνη χαμογελάει με το ψέμα της. Το αυτοκίνητο φρενάρει μπροστά στο Μοτέλ. Παρκάρει ακριβώς μπροστά στην είσοδο. Ο Γιώργος βγαίνει έξω. Το πρόσωπο του είναι κίτρινο σαν λεμόνι. Νιώθει άρρωστος. Σέρνει το βήμα του μέχρι το σαλονάκι. Βλέπει αμέσως την Κάτια. Τον κοιτάζει κι εκείνη. Κρατούν μια απόσταση. Η συνεννόηση τους είναι νοητική. Στο έξι ο αθλητισμός έχει γυρίσει στο οθωμανικό. «Ποιο γρήγορα…» κραυγάζει εκείνη. «Πονάς;» «Μη σταματάς!» «Η Κάτια δεν μ’αφήνει να της το κάνω…» «Ο Γιώργος δεν μπορεί να το κάνει σωστά…» Μια κλοτσιά ανοίγει την πόρτα του έξι διάπλατη. Ο Γιώργος μπαίνει μέσα και σηκώνει το μάγκνουμ προς το κρεβάτι. Οι εραστές αναπηδούν έντρομοι μακριά ο ένας από τον άλλο. «Γιώργο!!» τσιρίζει εκείνη. Σκεπάζει την γύμνια της με το σεντόνι. Ο Νίκος καταφέρνει να αρπάξει ένα μαξιλαράκι για να κρύψει τον «κατεργαράκο». Ο Γιώργος τρέμει. Το όπλο του σημαδεύει την γυναίκα του. «Μη Γιώργο!» ουρλιάζει εκείνη. Τα μάτια του Γιώργου είναι υγρά. Γυαλίζουν. Σάλια πετάγονται από το στόμα του καθώς φωνάζει. «Τι σκεπάζεις εκεί τσούλα;! Μουνί! Πουτάνα! Με κατέστρεψες!» Η Μαίρη μαζεύεται στη γωνία του δωματίου και τσιρίζει. «Μη Γιώργο! Μη! Μη αγάπη μου!» «Σκάσε τσουλί! Θα πεθάνεις ρε! Θα ψοφήσεις εδώ και τώρα! Εδώ τελειώνεις πουτάνα!» Η Μαίρη τσιρίζει και πέφτει γεμάτη δάκρυα στα γόνατα της. «Όχι Θεέ μου! Γιώργο, Γιώργο μου!» Ο Γιώργος γυρνάει το μάγκνουμ στον Νίκο. Ο Νίκος κρατάει το μαξιλάρι σφιχτά πάνω του σα να εξαρτάται η ζωή του από αυτό. «Το φχαριστήθηκες μωρέ καριόλη; Γελάσατε καλά σε βάρος μου;!» «Ρε Γιώργο…» «Μου τσάκισες την καρδιά φίλε. Γιατί ρε; Γιατί εμένα; Θα σε σκοτώσω, μ’ακούς» Ο Νίκος ξεσπάει σε αναφιλητά. «Μη Γιώργο…μη…μη με κατακρίνεις…Δεν φταίω εγώ…δε φταίω!» Η Μαίρη αρχίζει να ουρλιάζει προς τον αγαπητικό της. «Καθίκι! Πούστη!» Ο Νίκος συνεχίζει απτόητος την απολογία του. «Όχι…όχι ρε Γιώργο…Έχω προβλήματα στο σπίτι…η γυναίκα μου…» «Άσε τις μαλακίες! Όχι σε μένα!» Πέφτει και ο Νίκος στα γόνατα. «Μα τω Χριστώ! Σ’ορκίζομαι σ’ότι έχω ιερό! Η Κάτια δεν μου κάνει έρωτα…μήνες τώρα…Είμαι τόσο μόνος…» «Και διάλεξες να γαμήσεις την γυναίκα μου;! Την γυναίκα μου;!» «Δεν ξέρω πως έγινε ρε Γιώργο! Κατά λάθος!» «Τι κατά λάθος μωρέ;!» Το δάχτυλο του Γιώργου σφίγγει την σκανδάλη. Ο Νίκος παρακαλάει απνευστί. «Μη ρε Γιώργο για τη μανούλα μου που ζει ακόμα και σ’αγαπάει σαν παιδί της μη της το κάνεις αυτό μη ρε Γιώργο έγινε κατά λάθος δεν το ήθελα δε φταίω δεν ήθελα να σε πληγώσω ρε φιλάρα μη το κάνεις μη το κάνεις μη μη μη…» Ο Νίκος έχει γίνει ένα κουβάρι και μοιρολογεί. Το μάγκνουμ επιστρέφει στη Μαίρη. Τώρα τα μάτια του Γιώργου είναι που χύνουν δάκρυα. Η Μαίρη του απευθύνεται με παράπονο. «Αγάπη μου…» «Βούλωσ’το! Το ευχαριστήθηκες; Ε;! Σε γάμησε καλά; Αυτό γούσταρες; Το καυλί του;! Τσούλα! Γιατί; Πες μου γιατί; Δεν σε αγάπησα; Δεν σε λάτρεψα αρκετά; Σου αρνήθηκα ποτέ τίποτα;» Η Μαίρη ανασηκώνεται σιγά-σιγά. «Δεν…Δεν το πίστευα…» «Τι δεν πίστευες μωρέ;» «Ότι…μ’αγαπάς…» «Τι λες τώρα;» «Νόμιζα πως έβγαινες με άλλες γυναίκες…» «Εγώ;!!» Το μάγκνουμ χαμηλώνει ελαφρά. Η κίνηση είναι ανεπαίσθητη. Δεν πάει όμως χαμένη από την Μαίρη. Οπλισμένη με ελπίδα κάνει ένα βηματάκι μπροστά. «Όλα τα βράδια στο γραφείο, τι να σκεφτώ; Νόμισα πως δεν σου άρεσα πια. Ένιωσα άσχημη…» «Τι λες…Τι λες…» «Αγάπη μου…αγάπη μου εγώ…» «Σταμάτα!!» Το βλέμμα του Γιώργου καρφώνεται στη μέση του κρεβατιού. Στο ανακατωμένο, ιδρωμένο σεντόνι. Αρχίζει να κλαίει γοερά. Το χέρι με το μάγκνουμ πέφτει. Ο Γιώργος κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και θάβει το πρόσωπο του στις παλάμες του. Η Μαίρη και ο Νίκος κοιτάζονται. Ο Νίκος ανασηκώνεται. Οι δύο εραστές πλευρίζουν τον Γιώργο. Η Μαίρη ρίχνεται τρυφερά στον Γιώργο και τον αγκαλιάζει. «Αγάπη μου συγχώρα με!» «Μη μ’αγγίζεις» της λέει χωρίς αντίσταση. Ο Νίκος δεν παίρνει το βλέμμα του από το όπλο στα γόνατα του Γιώργου. Βάζει δειλά το χέρι του στον ώμο του φίλου του. Ο Γιώργος αποτραβιέται από το άγγιγμα. «Συγχώρεσε με φίλε μου. Δεν ήθελα να σε πληγώσω. Ήταν ένα μεγάλο λάθος…Η Μαίρη σ’αγαπάει…» «Ούτε το απόλαυσα» συνεχίζει εκείνη παραλαμβάνοντας την σκυτάλη. «Αλήθεια σου λέω. Εσύ είσαι η αγάπη μου. Ο καλύτερος εραστής της ζωής μου. Εσύ ξέρεις να κάνεις έρωτα. Αυτό ήταν κοινό, φτηνό σεξ χωρίς συναίσθημα…» «Δεν κάναμε και…δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα…» «Πάψτε…πάψτε…» Ο Γιώργος σηκώνεται και απομακρύνεται από το κρεβάτι. Κρατάει την πλάτη του γυρισμένη προς εκείνους. «Τέλειωσαν όλα. Είμαι κομμάτια.» Η Μαίρη κάνει άλλη μια προσπάθεια. «Αγάπη μου…Είσαι πληγωμένος και νιώθω τον πόνο σου. Όλοι…είμαστε συγχυσμένοι αυτή τη στιγμή. Δεν πρέπει να πάρουμε επιπόλαιες αποφάσεις. Πρέπει να τα πούμε αλλά όχι εδώ…όχι έτσι. Να πάμε σπίτι. Ναι Γιώργο μου; Να ντυθώ και να φύγουμε μαζί. Σ’αγαπώ και θέλω να το πιστέψεις αυτό…» Εξακολουθεί να κρατεί την πλάτη του σε εκείνη. «Πάω στο αυτοκίνητο» δηλώνει ξερά. «Ντύνομαι. Ντύνομαι κι έρχομαι» φωνάζει από πίσω του καθώς εκείνος βγαίνει από το έξι. Η Κάτια στέκεται στο διάδρομο, με την βαλίτσα της, και καπνίζει. Βλέπει τον Γιώργο που βγαίνει από το έξι και τον καρφώνει με το παγωμένο της βλέμμα. Εκείνος την πλησιάζει δειλά. Φοβάται να τη κοιτάξει στα μάτια. Με το κεφάλι σκυμμένο κοιτάζει τα παπούτσια του. Η Κάτια περιμένει άδικα μια εξήγηση. Εκείνος ξεροκαταπίνει και ανασηκώνει τους ώμους του. Το βλέμμα της Κάτιας γίνεται περιφρονητικό. «Γιώργο…ήσουν από πάντα ένα γυναικάκι.» Στο έξι ο Νίκος και Μαίρη ντύνονται βιαστικά. Έχουν μαζέψει από καταγής τα μισά τους ρούχα. «Που στο διάολο είναι το άλλο μου παπούτσι;» γκρινιάζει εκείνη. «Γαμώ την τύχη μου…Την τύχη μου!! Την άλλη φορά…» Κάποιος σπρώχνει την σπασμένη πόρτα του δωματίου. Γυρνάνε και παγώνουν στη θέα της Κάτιας. Η Κάτια κοιτάζει τον άντρα της με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Ανάβει τον αναπτήρα της. Ακουμπάει τη φλόγα στον πιλότο της κάνης και τον ανάβει. Η μπλε του φλόγα σφυρίζει κάτω από την ελαφρά πίεση του αερίου. Η Μαίρη ουρλιάζει ενώ ο Νίκος προσπαθεί ακόμα να αναγνωρίσει το φλογοβόλο που κρέμεται από τον ώμο της γυναίκας του γι αυτό που είναι. Η Κάτια σημαδεύει τους εραστές και χαμογελάει ενώ πιέζει την σκανδάλη. Η πύρινη γλώσσα ξεχύνεται σαν αναπάντεχος χείμαρρος και μετατρέπει το δωμάτιο σε καμίνι. Μέσα στις φλόγες δύο φιγούρες σπαρταρούν η μία πάνω στην άλλη, γίνονται ένα με την πύρινη μάζα. Τέλος Ντινο ειναι ό,τι πιο αληθινο διαβασα ποτε...Φτηνο, μπορει, βρομικο, ισως....Μα 100% αληθινο! Δεν "εχασα πασα ιδεα". Ισα ισα, βρηκα εναν ακομα λογο να σε εκτιμησω! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
winds poet Posted March 5, 2010 Share Posted March 5, 2010 απολαυστικό το story σου Ντίνο μοναδική μου κάπως αστεία παρατήρηση είναι ότι στο σημείο που το αφεντικό του κατεργαράκου βλέποντας το Χάρο με τα μάτια του..όταν λέει..«Μη ρε Γιώργο για τη μανούλα μου που ζει ακόμα και σ’αγαπάει σαν παιδί της" ...δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ το Χατζηχρήστο που ζητάει λεφτά για να κάνει εγχείρηση η μανούλα του.....και λέει ... η μάνα μου ρε...η θειά σου η κυρα Θοδώσαινα...θυμάσαι που σ αγάπαγε σα παιδί της...και να τα παστέλια και να τα ξερολούκουμα...χαχαχα... βέβαια οι δικαιολογίες καλώς γελιοποιούν το μικροτσούτσουνο εραστή και εύστοχα επιλέχθηκαν Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SpirosK Posted March 5, 2010 Share Posted March 5, 2010 Έχει πολύ γέλιο πάντως )) Αλλά, δε νομίζω ότι στη νέα γενιά Ελλήνων ηθοποιών δε θα έβρισκες κάποιους να το παίξουν.... Μάλλον με τα εφε΄θα είχες πρόβλημα.... (αλλά πολύ "ξεκάρφωτο" για μικρού μήκους.....) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Local Regulator Posted March 5, 2010 Share Posted March 5, 2010 Η αληθεια ειναι πως ένα ρεαλισμο τον εχει. Οι αντιδρασεις των ηρωων θυμιζουν Ελληνες, οποτε, ξεχναμε τους ξενους ηθοποιους. ΥΓ: Που βρηκε το φλογοβολο; Και πως το κουβαλησε ως το δωματιο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 8, 2010 Share Posted May 8, 2010 You can't be serious! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted September 16, 2014 Share Posted September 16, 2014 Ωραία ιστορία, διασκεδαστική. Μου άρεσε η Κάτια που το είχε σίγουρο ότι θα τον λυγίσουν και είχε τη δική της λύση έτοιμη. Εντάξει το φλογοβόλο ήταν κάπως πολύ αλλά κατά τα άλλα το διασκέδασα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted September 18, 2014 Share Posted September 18, 2014 Τη διάβασα κι εγώ! Ωραία ιστορία, κλασική η σκηνή στο κρεβάτι ( ), όμορφα υπερβολικό το τέλος! Διαφωνώ κάθετα με τους χαρακτηρισμούς που αναφέρεις στον πρόλογο ότι δέχτηκες, μια χαρά υπόθεση έχει. Επίσης διαφωνώ ότι δεν θα μπορούσαν να το ενσαρκώσουν Έλληνες ηθοποιοί, ίσως όχι όταν την έγραψες, αλλά τώρα πια σίγουρα (για παράδειγμα, Μπέσυ Μάλφα και Γεράσιμος Γεννατάς ως οι απατημένοι σύζυγοι, Φάνης Μουρατίδης και Τάνια Τρύπη ως το παράνομο ζευγάρι, με τον Μποσταντζόγλου στη ρεσεψιόν). Όπως και να έχει την απόλαυσα, θα ήθελα να το δω με εικόνα, εντάξει, όχι με το όπλο που προτίμησες στην ιστορία, αλλά με ένα μπουκαλάκι "ζιππέλαιο" κι ένα σπίρτο ίσως.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.