Λήθη

[mariposa]

Όνομα Συγγραφέα: Μαρία

Είδος: επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1656

Αυτοτελής; Ναι

 

Λήθη

«Πάλι δεν έφαγε σήμερα» σκέφτηκε ο Βίκτωρ. Της είχε μαγειρέψει ένα από τα αγαπημένα της φαγητά και εκείνη ούτε που το είχε αγγίξει. Παρόλο που οι άνθρωποι το 3072 τρέφονταν με κοκτέηλ ουσιών, η Θάλεια παρέμενε λάτρης του παραδοσιακού τρόπου σίτισης. Και τώρα, ό,τι και αν της μαγείρευε, το άφηνε ανέπαφο. Μια γρήγορη αναζήτηση στην βάση δεδομένων με τα γεύματα, τον πληροφόρησε ότι εδώ και δύο εβδομάδες υποσιτίζονταν.

 

Τα αποτελέσματα της άρνησής της να τραφεί ήταν ήδη εμφανή στο σώμα της. Την κοίταξε και έκανε ένα πρόχειρο ιατρικό έλεγχο. Είχε χάσει 4 κιλά και ο οργανισμός της άρχισε να έχει έλλειψη βασικών συστατικών. Αν συνέχιζε έτσι θα έπρεπε να πάρει δραστικά μέτρα.

 

Τον είχε αγοράσει από ένα robpetshop και το κανονικό του όνομα ήταν ΚΜ-36X. Από την πρώτη στιγμή του είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν τον ήθελε για «ζωάκι» ή για υπηρέτη όπως χρησιμοποιούσαν οι άλλοι τα ρομπότ του είδους του. Τον χρειάζονταν για παρέα, για να του μιλάει, για να του «λέει τον πόνο της». Αυτή την έκφραση είχε χρησιμοποιήσει και μέχρι τώρα ο Βίκτωρ δεν είχε αποκρυπτογραφήσει την σημασία της.

 

Του μιλούσε ασταμάτητα για τον Πέτρο. Τον είχε γνωρίσει σε μια συγκέντρωση, από αυτές που συνηθίζουν οι άνθρωποι στις οποίες πίνουν παράλογα και μιλάνε ά-λογα και είχε καταλάβει αμέσως ότι ταίριαζαν. Εκείνος ανταποκρίθηκε και δημιούργησαν μια παθιασμένη σχέση.

 

Είχε καταγράψει τεράστιο όγκο bytes με «τον πόνο» της. Είχε μάθει με κάθε λεπτομέρεια τα φυσικά χαρακτηριστικά του Πέτρου, το πόσο καλός, έξυπνος και όμορφος ήταν. Ήξερε τι του αρέσει και τι όχι. Τι θέλει και τι όχι. Ήξερε τα πάντα για αυτόν. Τα είχε ακούσει 325 φορές, αριθμός που σίγουρα θα μεγάλωνε μόλις ξανάνοιγε το στόμα της. Σε κάθε της λέξη για αυτόν, τα μάτια της γέμιζαν δάκρυα.

«Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω» μουρμούρισε το ρομπότ. «Έχουν καταφέρει τόσα πολλά, έφτιαξαν εμάς, συγκατοικούν με μεταλλαγμένους, έχουν αναλύσει τον τρόπο λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος αλλά δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματά τους. Μια στεναχώρια τούς διαλύει τον οργανισμό. Αποσυντονίζονται τα πάντα τους. Το μυαλό τους αρνείται να λειτουργήσει και το σώμα τους καταρρέει. Πόσο εύκολα είναι για εμάς τα πράγματα. Προγραμματισμένα και απλά».

 

Έπρεπε να την βοηθήσει. Εξάλλου αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του. Να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται καλύτερα, να τους εξυπηρετεί και να τους φροντίζει.

 

Αποφάσισε να ξαναδεί όλες τις συνομιλίες τους ή καλύτερα τους μονολόγους της για να μπορέσει, αναλύοντας τα δεδομένα, να βρεί μια λύση.

Άρχισε από την μέρα που τον έφερε στο σπίτι. Ξανακούγοντας την φίλη του, δεν μπόρεσε να μην εντυπωσιαστεί από τον πλούτο των επιθέτων που χρησιμοποιούσε η Θάλεια για να περιγράψει τον Πέτρο, την σχέση τους, τα συναισθήματά της. Ενώ στην καθημερινή της ζωή ήταν μετρημένη στις λέξεις της όταν μιλούσε για τον έρωτά της μεταμορφώνονταν σε ποιήτρια. Πού τις έβρισκε όλες αυτές τις λέξεις; Σαν να «φόρτωνε» ένα διαφορετικό λεξικό.

 

Μόνος του δεν έβγαλε καμιά άκρη από την ανάλυση. Έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. Έπρεπε να «τρέξει» τον Αριστοτέλη, το εξειδικευμένο λογισμικό για την αντιμετώπιση κρίσιμων καταστάσεων.

 

Έβαλε τα αρχεία του ήχου στο πρόγραμμα και περίμενε. Σε λίγο άκουσε τον γνώριμο ήχο ολοκλήρωσης της εκτέλεσης της εφαρμογής.

 

Ο Αριστοτέλης είχε μιλήσει. Το πρόβλημα ήταν οι αναμνήσεις της Θάλειας και ο χωρισμός της με τον Πέτρο. Δύο ήταν οι πιθανές λύσεις του προβλήματος.

 

Η μία ήταν να ξαναβρεθεί η Θάλεια μαζί με τον Πέτρο. Ανέφικτη σκέφτηκε ο Βίκτωρ. Ο Πέτρος μόλις είχε φύγει εξερευνητικό ταξίδι στην άκρη του γαλαξία Ωμέγα. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε λήξει η σχέση τους.

Η άλλη λύση ήταν να μην υπάρχουν αναμνήσεις. Ίσως κάτι τέτοιο να μπορούσε να το πετύχει.

 

Ο Βίκτωρ συνδέθηκε στην κεντρική τράπεζα δεδομένων και αναζήτησε πληροφορίες σχετικές με την ανθρώπινη μνήμη. Βρήκε ότι ο άνθρωπος κατανέμει τις αναμνήσεις σε πολλά μέρη του εγκεφάλου του σε αντίθεση με τους υπολογιστές που αποθηκεύουν ολόκληρα κομμάτια πληροφορίας σε συγκεκριμένες περιοχές. Υπήρχε όμως ένα πρόγραμμα, το «Λήθη», που χρησιμοποιούσαν για τον επαναπρογραμματισμό των ρομπότ. Αυτή η εφαρμογή μπορούσε να βρει τους νευρώνες που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλος για την αποθήκευση συγκεκριμένης πληροφορίας και να αλλάξει τις μεταξύ τους διασυνδέσεις έτσι ώστε να είναι αδύνατη η ανάκλησή της.

 

Αυτό είναι που χρειάζομαι σκέφτηκε ο Βίκτωρ. Όταν όμως της εξέθεσε το σχέδιό του, η φίλη του θύμωσε πάρα πολύ. Του φώναξε ότι « δεν έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην ζωή της», ότι «κακώς τον αγόρασε και κακώς τον νόμιζε για φίλο της», ότι «η διαχείριση των αναμνήσεών της και του εγκεφάλου της ήταν δική της υπόθεση » και άλλα πολλά που το ρομπότ δεν μπορούσε να κατανοήσει καθώς είτε δεν υπάκουαν στην λογική του είτε δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιό του.

Τελικά αποκαμωμένη έπεσε σε λήθαργο αφήνοντας τον Βίκτωρα να προσπαθεί να επεξεργαστεί την νέα κατάσταση.

 

«Δεν βρίσκω καμία λογική συνέπεια στα λόγια της. Η κατάστασή της χειροτερεύει, χάνει και την δυνατότητά της να σκέφτεται». Θεωρώντας ότι η Θάλεια έβαλε κατά του εαυτού της αποφάσισε να δράσει χωρίς την συγκατάθεσή της. Την συνέδεσε, ενώ αυτή κοιμόταν, με τον κεντρικό υπολογιστή, φόρτωσε το πρόγραμμα «Λήθη» και άρχισε την διαδικασία.

Για αρκετή ώρα η εφαρμογή ανέλυε τον εγκέφαλο της Θάλειας.

 

«Ποια κατηγορία θέλετε να τροποποιήσετε;» τον ρώτησε το ολόγραμμα με την μορφή αρχαίας Ελληνίδας που εμφανίστηκε μπροστά του. Δίπλα της υπήρχε μια λίστα με τις κυριότερες κατηγορίες αναμνήσεων της κοιμωμένης φίλης του. Τα δεδομένα ήταν ταξινομημένα ως προς τα πρόσωπα που γνώριζε η Θάλεια οπότε ο Βίκτωρ εύκολα βρήκε τον Πέτρο και τον επέλεξε.

 

«Θέλετε δημιουργία αντιγράφου ασφαλείας;» ξαναρώτησε η φιγούρα. Το ρομπότ συμφώνησε για την δημιουργία του και το πρόγραμμα προχώρησε στην αλλαγή των συνδέσεων των νευρώνων που αφορούσαν τις σχετικές με τον Πέτρο αναμνήσεις. Όταν θα ξύπναγε η φίλη του δεν θα μπορούσε να ανακαλέσει καμιά στιγμή της με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Θα ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ στην ζωή της, σαν να μην το γνώρισε ποτέ και λογικά θα επανερχόταν στη φυσιολογική της ζωή.

 

«Η εντολή σας εκτελέστηκε με επιτυχία» είπε η φιγούρα και ρώτησε «Θέλετε να συνεχίσετε;»

 

Ο Βίκτωρ δεν ήθελε να κάνει άλλες αλλαγές επομένως τερμάτισε το πρόγραμμα. Το μόνο που έμενε ήταν να δει τα αποτελέσματα της διαγραφής στην συμπεριφορά της Θάλειας.

 

Όταν ξύπνησε η φίλη του, η συμπεριφορά της ήταν φυσιολογική. Δεν ανέφερε τον Πέτρο, δεν έκλαιγε, δεν φαινόταν λυπημένη. Ούτε την διαφωνία που είχαν την προηγούμενη νύχτα ανέφερε. Φαίνεται πως επειδή συνδεόταν με τον αγαπημένο της το «Λήθη» τον είχε διαγράψει και αυτόν. Η Θάλεια δεν έφαγε πρωινό και ο Βίκτωρ θεώρησε ότι ήθελε να πάει γρήγορα στην δουλειά της.

 

Όταν επέστρεψε και το ρομπότ της έβαλε μπροστά της το αγαπημένο της φαί, εκείνη δεν έδωσε καμιά σημασία. Ούτε έφαγε, ούτε ήπιε νερό. Κάτι δεν πάει καλά σκέφτηκε ο Βίκτωρ. Ένα γρήγορο ιατρικό σκανάρισμα απέδειξε την αλήθεια της σκέψης του. Ο οργανισμός της βρίσκονταν στα όρια της αφυδάτωσης. «Πρέπει να φας και να πιεις κάτι» της είπε.

Εκείνη δεν έδειξε να κατάλαβε. Το βράδυ η κατάσταση είχε χειροτερέψει. Η Θάλεια δεν είχε βάλει τίποτα στο στόμα της και αρνήθηκε να ξαπλώσει όταν της το πρότεινε το ρομπότ.

 

«Δεν θα αντέξει πάνω από τρεις ημέρες έτσι. Πρέπει να δω τι έχει συμβεί και να το διορθώσω» μουρμούρισε ο Βίκτωρ. Το πρόβλημα θα πρέπει να είχε δημιουργηθεί από την εφαρμογή του «Λήθη». Ήταν το μόνο που είχε αλλάξει από την προηγούμενη μέρα. Ανέλυσε τα νέα δεδομένα.

«Αυτό είναι…» σκέφτηκε. Οι νευρώνες του εγκεφάλου που πειράχθηκαν δεν χρησιμοποιούνταν μόνο για την ανάμνηση του Πέτρου. Προφανώς αποθήκευαν πληροφορίες για βασικές λειτουργίες του οργανισμού της. Είχε χάσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης της. Για αυτό δεν πεινούσε ούτε διψούσε. Έπρεπε οπωσδήποτε να επαναφέρει τον εγκέφαλό της στην προηγούμενή του κατάσταση και γρήγορα.

 

Το πρόβλημα όμως ήταν πώς θα συνέδεε την Θάλεια με τον υπολογιστή αφού αυτή αρνιόταν να κοιμηθεί. «Θα την ναρκώσω, δεν υπάρχει άλλη λύση».

 

Μόλις η κοπέλα έχασε τις αισθήσεις της, την συνέδεσε πάλι με το «Λήθη».Μπροστά του εμφανίστηκε για άλλη μια φορά το ολόγραμμα της κοπέλας.

«Υπάρχει δυνατότητα επαναφοράς προηγούμενης κατάστασης. Θέλετε να συνεχίσετε σε επαναφορά ή θα διαλέξετε κατηγορία για τροποποίηση;» τον ρώτησε.

Ο Βίκτωρ επέλεξε την επαναφορά.

 

«Υπάρχει η πιθανότητα ατελούς επαναφοράς και μη κανονικής λειτουργίας του εγκεφάλου. Θέλετε να συνεχίσετε;»

Αυτό ήθελε ανάλυση. Αν δεν επέλεγε την επαναφορά θα έπρεπε να γίνει εκείνος το ένστικτο της αυτοσυντήρησής της. Να είναι συνέχεια μαζί της και να την φροντίζει. Πόσο εφικτό όμως ήταν αυτό; Δεν ήταν τόσο εύκολο όταν μάλιστα η Θάλεια έφευγε συχνά ταξίδια εκτός γης.

 

Είχε άραγε χαθεί μόνο αυτό το κομμάτι; Η πιθανότητα να εμφανιστούν μη αντιμετωπίσιμα προβλήματα στην πορεία ήταν μεγαλύτερη από την πιθανότητα μη κανονικής λειτουργίας του εγκεφάλου της φίλης του λόγω ατελούς επαναφοράς. Έπρεπε να το διακινδυνεύσει και να συνεχίσει την διαδικασία.

 

«Η επαναφορά εκτελείται. Παρακαλώ περιμένετε» τον πληροφόρησε το ολόγραμμα μετά την επιλογή του και δίπλα της εμφανίστηκε μια κλεψύδρα.

 

Ύστερα από αρκετή ώρα, η εργασία ολοκληρώθηκε και ο Βίκτωρ έκλεισε την σύνδεση. Απόμενε να περιμένει την αντίδραση της Θάλειας όταν θα συνερχόταν.

 

«Βίκτωρ, μου φέρνεις σε παρακαλώ λίγο νερό και κάτι να φάω. Ξαφνικά πεινάω πολύ», άκουσε την φωνή της από το άλλο δωμάτιο. Ωραία σκέφτηκε το κομμάτι της αυτοσυντήρησης αποκαταστάθηκε.

 

«Μμμμμ….Μακαρόνια με κιμά…Το αγαπημένο φαί του Πέτρου…». Η επαναφορά ήταν πλήρης. Οι νευρώνες λειτουργούσαν όπως και πριν.

«Θα την αφήσω να λύσει μόνη της το πρόβλημα. Οι άνθρωποι έχουν άλλες λειτουργίες διαχείρισης των θεμάτων που τους απασχολούν» αποφάσισε ο Βίκτωρ.

 

 

Ο μετρητής των μονολόγων της για τον Πέτρο είχε φτάσει στα 587, όταν η Θάλεια όρμησε μια μέρα μέσα στο σπίτι φωνάζοντας : «Βίκτωωωρρρ, γρήγορα … Ετοίμασε τα πράγματά μας φεύγουμε… Μου έστειλε μήνυμα. Βρήκαν ένα νέο πλανήτη και θα εγκαταστήσουν εκεί την βάση. Θέλει να πάω να τον βρω…». Η κοπέλα χοροπηδούσε και τον αγκάλιαζε.

«Αδύνατο να καταλάβω πως λειτουργούν οι άνθρωποι. Την μια στιγμή είναι ζωντανοί νεκροί και την άλλη είναι μικροί ήλιοι. Η λογική τους δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες. Τα συναισθήματά τους πολλές φορές είναι κυρίαρχα», σκέφτηκε και αποφάσισε να ασχοληθεί με το πακετάρισμα. «Είμαι περίεργος να δω τον καινούργιο πλανήτη και επιτέλους να γνωρίσω και τον Πέτρο. Έχω πολλά να του πω…»

[kitsos]

Είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω στο σφφ. Σαν ντεμπούτο το θεωρώ πάρα πολύ καλό και ελπιδοφόρο. Δεν θα ήθελα να κάνω εδώ τα υπόλοιπα σχόλια μου. Θα τα διαβάσεις στο τοπικ του διαγωνισμού. Τώρα που άρχισες να ανεβάζεις μη σταματάς.

[mariposa]

Είναι η πρώτη σου ιστορία που διαβάζω στο σφφ. Σαν ντεμπούτο το θεωρώ πάρα πολύ καλό και ελπιδοφόρο. Δεν θα ήθελα να κάνω εδώ τα υπόλοιπα σχόλια μου. Θα τα διαβάσεις στο τοπικ του διαγωνισμού. Τώρα που άρχισες να ανεβάζεις μη σταματάς.

 

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια

[Naroualis]

Ήταν μάλλον το πρώτο κείμενο του διαγωνισμού που διάβασα. Δεν ξερω γιατί, ίσως λόγω του ότι αυτήν την εποχή παίζω ένα παχνίδι που το λένε Μαριπόζα :Ρ . Θα συμφωνήσω ότι το κείμενο είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο κι εύχομαι κι ελπίζω να διαβάσω κι άλλα κείμενά σου. Όπως είπαν και τα παιδία είναι τίμια απέναντι στον αναγνώστη της και χωρίς να προσπαθεί να τον μπερδέψει. Αντίθετα, οι ήρωές είναι εκείνοι που μπερδεύονται, όταν τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα. Έχω μόνο μια μικρή ένσταση: θα περίμενα να έχει μια ιδέα περισσότερη εμβάθυνση. ίσως αν ήταν λίγο μεγαλύτερο.