Μιρ και Νταρ

[Celestial]

«Πριν ξεκινήσουμε θέλω να μιλήσουμε λίγο» είπε η Μιρ.

«Ε τώρα σου ‘ρθε; Πρέπει να είμαι εκεί σε λίγο» απάντησε ο Νταρ. Είχε βάλει πάλι αυτό την απαίσια φορεσιά που πίστευε ότι τον κολακεύει, δυστυχώς το ίδιο πίστευαν και τα ανόητα θηλυκά της φυλής του και μιας και σήμερα ο στόχος τους θα ήταν ένα από αυτά, το είχε επιλέξει από τη μάλλον περιορισμένη γκαρνταρόμπα του αυτό.

«Ντυθήκαμε βλέπω για το καρναβάλι ε;»

«Ελπίζω ότι δεν καθυστερούμε για να σχολιάσεις την αμφίεσή μου, μικρούλα μου.»

«Χμ! μικρό είναι το μάτι σου, όχι δεν είναι αυτό.»

«Ε λέγε λοιπόν.»

«Ήθελα να σου πω ότι μετά από το σημερινό τελειώσαμε.»

«Τι τελειώσαμε; Τώρα αρχίζουμε» είπε με απορία στη φωνή του ενώ φόραγε το καπέλο με το λευκό φτερό, το κερασάκι στη τούρτα σκέφτηκε η Μιρ.

«Εννοώ οι δυο μας, τελειώσαμε, μετά από αυτό οι δρόμοι μας χωρίζουν.»

 

Η φωτιά από το τζάκι έκανε τα μάτια της να αστράφτουν καθώς ο Νταρ σταμάτησε να δένει το γιλέκο του και έστρεψε το βλέμμα του από το καθρέφτη για να την αντικρίσει. Για ένα λεπτό απλώθηκε ησυχία στο δωμάτιο με μόνο τον ήχο των εορτασμών που ακούγονταν από τη πόλη να τη διαταράζει, τελικά ο Νταρ είπε

«Γιατί;»

«Νομίζω ότι είναι προφανές, τώρα τελευταία πάμε από τον ένα κίνδυνο στον άλλο, δράκοι, αρχαίοι τάφοι, μάγισσες… η τύχη μας θα τελειώσει, και όταν αυτό συμβεί δε σκοπεύω να είμαι εκεί.»

«Μα…»

«Δεν έχει μα, τελειώσαμε, πάμε θα αργήσεις.»

 

Δεν αντάλλαξαν άλλες κουβέντες, ο Νταρ πήρε το μπαστούνι του και βγήκε στους δρόμους η Μιρ περίμενε λίγη ώρα να περάσει, έλεγξε τον εξοπλισμό της και άνοιξε το παράθυρο.

 

Η νύχτα ήταν φωτεινή, πολύ φωτεινή για το γούστο της, σχεδόν γεμάτο φεγγάρι, ξαστεριά, και τα φώτα που είχαν ανάψει για το αναθεματισμένο καρναβάλι κάνανε την πόλη να λάμπει. Σκαρφάλωσε στην ταράτσα από την υδρορροή και στάθηκε μια στιγμή στα κεραμιδιά της οροφής για να πάρει μια ανάσα και να προσανατολιστεί. Η πόλη γέμιζε το κρύο αεράκι της νύχτας με χιλιάδες μυρωδιές και ήχους, της έφερε στη μνήμη παλιότερες πιο ανέμελες εποχές από τη παιδική της ηλικία.

 

Ξεκίνησε να περνάει από στέγη σε στέγη, πάντα προσεκτική, αόρατη και αθόρυβη στους καρναβαλιστές που ξεφάντωναν στους δρόμους από κάτω της, και κατευθύνθηκε προς τη παλαιά πόλη όπου ήταν και ο στόχος της.

 

Η διαδρομή ήταν μεγάλη, αν και πολύ εύκολη, μόνο μια δυο φορές χρειάστηκε να κάνει το γύρο, όπου συνάντησε πλατείες ή φαρδιούς δρόμους και δε μπορούσε να περάσει από σκεπή σε σκεπή. Σε μια από αυτές τις παρακάμψεις συνάντησε έναν από τους τυπικούς, έρημους, αδιέξοδους δρόμους που δημιουργούνται στις πόλεις. Σε έναν τέτοιο δρόμο είχε συναντήσει τον Νταρ όταν ήταν παιδί ακόμα.

 

Το μυαλό της ταξίδεψε σε εκείνη τη νύχτα, έτσι φωτεινά ήταν και τότε και γι αυτό την είχαν δει κάποιοι μεθυσμένοι που γυρνούσαν από δω και από κει, είχε προσπαθήσει να τους αποφύγει, αλλά ήταν πολλοί και την περικύκλωσαν, θυμόταν ακόμα τη δυσωδία της ανάσας τους και τα γέλια τους καθώς τη κλώτσαγαν ο ένας στον άλλο, θυμόταν αμυδρά τη φωνή του Νταρ που τους έλεγε να σταματήσουν και το έντονο φως που είδε πριν χάσει τις αισθήσεις της. Είχε ξυπνήσει παρατημένη σε εκείνο το στενό, χωρίς τραύματα και κατάγματα, αλλά με μια αίσθηση του που είναι ο Νταρ μέσα στο μυαλό της. Ανόητος από τότε σκέφτηκε, η μαγεία του δε μπορεί να γιατρέψει, ποτέ δε μπορούσε και προσπαθώντας να τη σώσει της έδωσε ένα μέρος από τη δύναμή του και τους ένωσε με μαγικά δεσμά.

«Πφφ, του το χω ξεπληρώσει χίλιες φορές από τότε» ψιθύρισε και πήδηξε αθόρυβα στη διπλανή στέγη.

 

Σύντομα πλησίασε τα τείχη της παλιάς πόλης, κρύφτηκε πίσω από μια καμινάδα για να παρακολουθήσει λίγο τους φρουρούς και μόλις βρήκε κάποιο άνοιγμα στις περιπόλους τους, ψιθύρισε ένα ξόρκι απόκρυψης και σκαρφάλωσε από ένα κισσό τα τείχη και πέρασε μέσα.

 

Ένοιωσε τις τρίχες στο πίσω μέρος του λαιμού της να σηκώνονται καθώς πέρναγε το ξόρκι που φύλαγε την περίμετρο της πόλης, αλλά το δικό της ξόρκι δεν το έκανε να ενεργοποιηθεί και να προδώσει τη παρουσία της. Ξανανέβηκε σε μια οροφή και συνέχισε προς το σπίτι όπου ήταν η λεία της.

 

Σταμάτησε στην οροφή του απέναντι κτιρίου και κοίταξε από τα παράθυρα, ο Νταρ ήταν σε μια βιβλιοθήκη με την οικοδέσποινα, κρατούσαν από ένα ποτήρι με κάποιο ποτό και συζητούσαν, περίμενε λίγο μέχρι να τους δει να ακουμπάνε τα ποτήρια σε ένα τραπεζάκι και να την πάρει στην αγκαλιά του και πήδηξε στη στέγη του σπιτιού της, έλεγξε ένα ένα τα παράθυρα μέχρι να βρει το γραφείο της, εκεί κοντοστάθηκε.

 

Έψαλε δυο τρία ξόρκια αποκάλυψης για να βρει τις παγίδες που υπήρχαν και αφού τις εξουδετέρωσε όλες, μαγικές και μηχανικές, άνοιξε το παράθυρο. Αυτό που έψαχνε βρισκόταν εκεί μέσα.

 

Τέντωσε τα αυτιά της, από κάποιο δίπλα δωμάτιο ακούστηκαν γέλια, μια πόρτα να κλείνει και ο ήχος από ανθρώπων που βγάζουν τα ρούχα τους, θα έχω αρκετό χρόνο σκέφτηκε και άρχισε να ψάχνει προσεχτικά το χώρο, που και που σταματώντας και ψέλνοντας κάποιο ξόρκι.

 

Κόντευε να ξημερώσει όταν ο Νταρ έφτασε στο στενό δίπλα από το πανδοχείο που είχαν το δωμάτιο τους.

«Νωρίς ήρθες» είπε η Μιρ με ενοχλημένο υφός.

«Ε τι να κάνω δε μπορούσα ακριβώς να σηκωθώ να φύγω μόλις έφυγες κι εσύ.»

«Χμ! τέλος πάντων ό,τι χρειάζεσαι είναι εκεί» είπε και έδειξε μια περγαμηνή που είχε αφήσει πάνω σε ένα βαρέλι που είχε ο πανδοχέα για να μαζεύει τα νερά της βροχής.

«Ελπίζω να βρεις αυτό που αναζητάς και να αξίζει τον κόπο, εγώ φεύγω.»

«Είσαι σίγουρη;» είπε ο Νταρ, η φωνή του ήταν ήρεμη και απαλή όπως συνήθως, όπως πάντα.

«Ναι έχω μεγαλώσει πολύ για όλα αυτά θέλω να ζήσω φυσιολογικά και ήρεμα σε κάποια πόλη, και όχι να τραβιέμαι από δω και από κει.»

«Εντάξει λοιπόν, θα τα ξαναπούμε ελπίζω.»

«Μην το πολυελπίζεις, το ξόρκι δε θα το ανακαλέσεις; Δε θες τη δύναμη σου πίσω;»

«Μμμμ δε νομίζω ότι ξέρω πώς να το ανακαλέσω, χωρίς να πρέπει να σε σκοτώσω τουλάχιστον, άλλωστε ό,τι σου έδωσα είναι πια δικό σου, δεν είναι σωστό να παίρνει κάποιος τα δώρα του πίσω νομίζω!» Είπε και στα χείλη του διαγράφτηκε εκείνο το μισοειρωνικό χαμόγελο που πάντα την εκνεύριζε. «Αν ποτέ χρειαστείς τίποτα…»

«Μην κολακεύεις τον εαυτό σου, μάγε» είπε απότομα η Μιρ, «αν χρειαστώ κάτι θα το ταχτοποιήσω μόνη μου, εσύ να προσεχείς μη φας το κεφάλι σου»

«Είμαι σίγουρος γι αυτό μικρούλα» είπε, με μια απότομη κίνηση της χάιδεψε τα μαλλιά πριν προλάβει να αντιδράσει και ξεκίνησε να φεύγει, σταμάτησε μετά από δυο βήματα γύρισε και έκανε μια μικρή υπόκλιση «ελπίζω να βρεις κι εσύ αυτό που ψάχνεις, αντίο».

 

Απομακρύνθηκαν και οι δυο έχοντας στο μυαλό τους τις επόμενες κινήσεις τους, ο μάγος αφού πήρε τα πράγματα του πλήρωσε το πανδοχέα και ξεκίνησε με το άλογό του να φύγει από την πόλη.

 

Σε κάποιο στενό της πόλης ένας σκύλος είδε μια γάτα να στρίβει από τη γωνία, όρμησε πάνω της γαβγίζοντας, όταν ξαφνικά ένοιωσε ένα χτύπημα στη μουσούδα του και άκουσε μια φωνή να έρχεται από τη γάτα.

«Α! α να χαθείς βλαμμένο, με τρόμαξες.»

Γάτα και σκύλος κοιτάχτηκαν για μια στιγμή, από τη γάτα ακούστηκε ένα μουρμουρητό «Αχ, Φυσιολογική ζωή είπαμε… λοιπόν εμμ... Κχχχχχχχχχ»

Η γάτα κύρτωσε την πλάτη της, γρύλισε στο σκύλο, οι τρίχες της φούντωσαν, ο σκύλος συνήλθε από το σοκ, και ξαναόρμηξε πάνω της γαβγίζοντας, κάνοντας τη να πηδήξει πάνω σε ένα δέντρο και από κει σε μια στέγη.

 

Καθώς ξημέρωνε κάπου πάνω από τα σπίτια της πόλης ακούστηκε μια φωνούλα

«Χα! Πλάκα είχε αυτό, μπορεί και να το συνηθίσω».

[Naroualis]

Χα! Τέλειο. Όπως πολλοί εδώ μέσα αγαπώ τις γάτες γι' αυτόν ακριβώς το λόγο: για την ανεξαρτησία τους. Παρόλο που διάβασα τα σχόλια πριν την ιστορία και η φύση της Μιρ που είχε ήδη σποϊλεριαστεί (ήμαρτον, τι λέξεις λέω σήμερα) δε βλέπω κάτι που να προδίδει το γεγονός πριν από την τελευταία παράγραφο.Αυτό που δε μου άρεσε ήταν το ότι η όλη "αποστολή" είχε πολύ μικρό μέγεθος, σε σχέση με το πριν (την προετοιμασία και τις δηλώσεις της Μιρ) και το μετά (τον χωρισμό τους). Και βεβαίως περιμένω το πριν και το μετά από ετούτο το φλασάκι! Θέλω μεγάααααλο και χορταστικό μυθιστόρημα με τους δυο τους. Ναι.