Dopamine Posted May 7, 2008 Share Posted May 7, 2008 (edited) Όνομα Συγγραφέα:Dopamine Είδος: Άθλια Λογοτεχνία Βία; Μπα.. Σεξ; Υποτονικό.. Αριθμός Λέξεων:1.792 Αυτοτελής; Yes dear. Αν και μια ιστορία δεν τελειώνει ουσιαστικά ποτέ. Σχόλια: Αν βαρεθητε να το διαβαζετε μην διστασετε να το κλεισετε και να με ενημερωσετε για το ξενερωμα που παθατε.Κριτική είναι και αυτό.Όβερ. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τσεκάρετε το doc. στο τέλος του post, είναι πιο περιποιημένο απο ότι εδώ που βιάστηκα και το έκανα copy-paste και έτσι δεν φαίνονται ούτε οι παράγραφοι!.Θένκ γιού.) Βουκολικό Πήρε το δρόμο που οδηγούσε στο ποτάμι. Χωματόδρομος δηλαδή, χαραγμένος απ΄τα ζωντανά κυρίως, που ξεγλιστρούσαν πότε-πότε απ΄την προσοχή του βοσκού, μασουλώντας λιγάκι απ’την ελευθερία που είχε τη γλυκιά γεύση χορταριού, τυλιγμένο στην πρωινή πάχνη. Κι αν και ο χρόνος παραμονής τους κοντά στις πυκνόφυτες όχθες του ποταμού ήτανε λίγος, υιοθετούσαν την άγρια φύση τους σχεδόν αστραπιαία, που τόσο άκαρδα τους στέρησαν οι άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια. Σύντομα, εκεί που τέλειωναν το πρώτο πιάτο και ρουθούνιζαν σαν ηλεκτρικά σκουπάκια μια τυχαία μυρωδιά από βλαστάρια που συλλάμβαναν στον αέρα, τύχαινε και πιαναν’ με την άκρη του βολβού τους ένα κόκκινο ελαφάκι που έδειχνε παντελώς αδιάφορο για την αδικία που μάστιζε το ζωικό βασίλειο, να πίνει ανέμελα νερό πιο πέρα. Το ελαφάκι λύγιζε τα ντελικάτα ποδαράκια του, με χάρη επαγγελματία. Και όχι σαν τα καημένα αιχμάλωτα ζωντανά, ταλαιπωρημένα από λουμπάγκο, αποτέλεσμα χρόνιας κάμψης πάνω απ’ τις ταΐστρες ή από τις επανειλημμένες βίαιες ακινητοποιήσεις των βοσκών στα κορμιά τους την εποχή του κουρέματος κάθε Αύγουστο μήνα. Και τα άμοιρα τα ζωντανά που ιδέα δεν είχαν για το φαινόμενο της ‘εξημέρωσης’, τρελαίνονταν απ’ το φθόνο. Και για να φανούν αντάξια των ελαφιών, τσάκιζαν τα μπροστινά τους ποδαράκια, με τέτοιο βάναυσο τρόπο, που το σπάσιμο των κοκάλων αντηχούσε ολόγυρα, τρομάζοντας τα βατραχάκια, που μέσα στον πανικό τους άφηναν τους γυρίνους απροστάτευτους, και κάναν’ τα ψαράκια του γλυκού νερού να χτυπούν απ΄τη χαρά τους, τις χρωματιστές ουρές, στην θέα του μπεκρή μεζέ. Και ενώ ο πληθυσμός των γυρίνων αποδεκατιζόταν, το ελάφι χτυπούσε τις οπλές του μέσα στο ποταμάκι, πιτσιλίζοντας εδώ και εκεί, πνιγμένο στα γέλια σε μορφή βελάσματος, να κουνά το κεφάλι σαν να του ξεριζώνουν τα κέρατα. Μέσα στο χάος που προκάλεσαν τα εξημερωμένα ζωντανά, το τσοπανόσκυλο που τα ΄χει κάνει πλακάκια με το ανθρώπινο είδος στο βωμό του εκπολιτισμού των τετράποδων, τρέχει καταπάνω στα λιποταγμένα αρνιά και κατσίκια, κυνηγώντας μαζί και ποσοστά απ’ το Κυριακάτικο γεύμα του αφεντικού του. Συνήθως ένα κότσι προβάτου, ή τα έντερα μιας στέρφας κότας. Και επειδή εκείνη την αναθεματισμένη ώρα, το αρνάκι γεμάτο κατάγματα και οξείς πόνους στη μέση απ’ το λουμπάγκο, προσπαθεί να εναντιωθεί στην αδικία γενεών, βελάζει από το θυμό χωρίς ίχνος φόβου, σε μια γλώσσα που ακούγεται υπόπτως οικεία, τραντάζεται ολόκληρο πεσμένο στο πλάι, κλωτσώντας στα τυφλά από αντίδραση. Μα το τσοπανόσκυλο που βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση και άλλη όρεξη δεν έχει, απ’ το να το πιάσει το σούρουπο χωρίς να ‘χει καταφέρει να σωφρονίσει ένα παράλυτο πρόβατο σε κατάσταση πανικού με κρίσεις αυτογνωσίας, το ‘χει βρει να δαγκώνει τις ουρές τους, ως την καταλληλότερη μέθοδο και την πιο εγγυημένη. Ύστερα από λίγο, το ζωντανό ημερεύει και κουτσαίνοντας αποκαρδιωμένο, προχωρά μπροστά και το τσοπανόσκυλο από πίσω του. Γαβγίζοντας πότε μπάσα και πότε με οξείες νότες, προειδοποιώντας συγχρόνως για την λήξη του συναγερμού ώστε να τον ακούσουν όλοι, παραδειγματίζοντας έτσι και όποιο απολωλό πρόβατο έχει παρόμοιες τάσεις φυγής. Μέχρι στιγμής, αν κοιτάξεις τις στάνες γύρω απ ‘το χωριό, θα διακρίνεις περί τα δεκαπέντε ζωντανά με δαγκωμένες τις ουρές, να κουτσαίνουν αμήχανα με αδειανό το βλέμμα, σκεπτόμενα την επόμενη φυγή τους προς μια καλύτερη ζωή, γεμάτη χορτάρια τυλιγμένα απαλά σε δροσερή πάχνη. Εξαιτίας αυτού του ανεξήγητου φαινομένου, οι βοσκοί της περιοχής αποφάνθηκαν πως στο ποτάμι κατοικούν νεραΐδες, φοβερά μυγιάγγιχτες και ίσως λίγο αγοραφοβικές που επιδίδονται στο ψάρεμα γυρίνων που τρώνε κάθε πρωινό μαζί με βραστά βελανίδια και τσάι του βουνού με μια πρέζα σκόνης ασβεστόλιθου και λιγνίτη για την πρόληψη παθήσεων όπως εκείνη της οστεοπόρωσης ή του συνδρόμου Cushing. Ως γνωστόν, οι νεραΐδες είναι άνεργες, καθώς δεν αναγνωρίζονται από το κράτος. Έτσι και εκείνες, που στην πλειοψηφία τους είναι αθάνατες όπως συνηθίζεται στο κόσμο των αερικών, έχουν την τάση να πλήττουν αφόρητα και καταλήγουν να τρομοκρατούν κάθε τί ζωντανό που τυχαίνει να βρίσκεται στο δρόμο τους, για να περάσει η ώρα. Αρχικά, σύμφωνα πάντα με το διαβολεμένο τους σχέδιο, θα αρχίσουν το τραγούδι με τις απαλές φωνές και τους στίχους γεμάτους υπονοούμενα, ή θα πάρουν τη μορφή ενός κόκκινου ελαφιού εκπληκτικής ομορφιάς, για να τραβήξουν το βλέμμα του ταξιδιώτη πάνω τους και να αρχίσουν τα ξόρκια που ‘μόνο όταν λένε εκείνες πιάνουν’. Αφού ακινητοποιήσουν το θύμα, αρχίζουν να το τρελαίνουν διαβάζοντας τις σκέψεις του, μαθαίνοντας συγχρόνως τα τελευταία γεγονότα του πάνω κόσμου. Κάπως έτσι έμαθαν πως πέθανε ο Έλβις, ή για τότε που ανακαλύφθηκε το LCD, και αποδείχθηκε πως είναι πιο διασκεδαστικό από το να τρώς πασατέμπο στα θερινά σινεμά. Ή όπως τότε που Ευρωπαίοι επιστήμονες διασταύρωσαν ποντίκια με μία φωσφορίζουσα χημική ουσία και δημιούργησαν τρωκτικά-λάμπες· μέχρι που Αμερικανοί επιστήμονες διασταύρωσαν γάτες με κάποιο αμμώδη υλικό ελπίζοντας πως έτσι θα μεταλλαχτούν γάτες με γυαλιά. Στο τελικό στάδιο του πειράματος όμως, παρενέβησαν η WWF, GREENPEASE, η Διεθνής Αμνηστεία για τα Δικαιώματα των Ζώων, το Βατικανό, ο Δαλάι Λάμα, ο Ρίτσαρντ Γκίρ, άλλοι πεντακόσιοι οργανισμοί, με άμεσο ή έμμεσο ενδιαφέρον, αποσύρθηκαν οι χορηγοί ελαφρώς ζαχαρούχων αναψυκτικών και σώθηκε ο κόσμος από άλλη μία αυτοκτονική φαεινή ιδέα που θα τους οδηγούσε ένα βήμα πιο κοντά στην ανάπτυξη του πολιτισμού τους. Όταν οι νεραϊδες ενημερώνονταν επαρκώς από τέτοιου είδους πληροφορίες, παίρνανε μια πέτρα η καθεμιά και ρίχνονταν με μανία καταπάνω στα θύματά τους, τσακίζοντας κόκκαλα, κυρίως τα κάτω άκρα. Στο τέλος, λένε, έκαναν συμβούλιο πίσω από τις φασκομηλιές, και κάπως έτσι αποφάσιζαν αν θα σε αφήσουν να φύγεις ή αν θα σου πιούν το αίμα σε ψηλά ποτήρια Βοημίας. Ο θρύλος αυτός εξακολουθούσε να ζεί ακόμη. Κι όλοι τους ήταν τόσο πεπεισμένοι πως είναι αληθινός, που αδυνατούσαν να πάρουν εκείνο το δρόμο παράλληλα με το ποτάμι. Ο δρόμος αυτός, τώρα πια, έχει την έννοια του φυσικού ορίου της κοινότητας. Προσφέρει μία αίσθηση ασφάλειας, γιατί ο κόσμος εκεί έξω είναι άγνωστος, κι ο φόβος του διαφορετικού, ίσως και η υποψία του καλύτερου, του βολικού, των ρηχών και απίστευτα αφελών ανθρώπων, έχουν την δύναμη της σαγήνης. Άρα και επικίνδυνος. Όποιος τολμούσε πάλι, να σπάσει την παράδοση και να τον ακολουθήσουν, ένιωθαν το σώμα τους βαρύ, χωρίς αντανακλαστικά, την ζάλη που θόλωνε το μυαλό, εκείνο το απόκοσμο συναίσθημα της ταπεινότητας συγκεντρωμένο σαν κόμπος στο στομάχι και ύστερα τον κρύο ιδρώτα στο πρόσωπο και στα άκρα. Λες και ότι θα έβλεπες, ότι θα άγγιζες ήταν ικανό να σε αρρωστήσει. Όμως όπως κάποιοι κατακλύζονται από φόβο, έτσι και κάποιοι άλλοι αγνοούν τις προειδοποιήσεις και ξεγλιστρούν από αυτόν, ανοίγοντας το βήμα ακόμη περισσότερο, σχεδόν μηχανικά. Κι αν είχες και μια βαλίτσα στο χέρι με δυό αλλαξιές, όπως εκείνος, τότε θα συμφωνούσες μαζί του, πως το να μην ακολουθούν οι άνθρωποι τους δρόμους, είναι στενόμυαλες νοοτροπίες, αποτέλεσμα μάλλον, κακού κυκλοφορικού και υψηλής χολυστερίνης που φαρδαίνουν τα σώματα και τα καθηλώνουν σε ακινησία. Το είχε πάρει απόφαση να φύγει από το χωριό από τότε που ο μπάρμπας του, πρόεδρος της ένωσης ταξιτζήδων Αττικής, έφερε στο παλιό του πατρικό μια τηλεόραση NordeMende,από δεύτερο χέρι, καθότι μόλις είχε ήδη αγοράσει μια SΟΝΥ και η παλιά έπιανε χώρο, έκαιγε και ρεύμα σαν πυρηνικός αντιδραστήρας και έτσι αποφάσισε στις Πασχαλινές του διακοπές στο χωριό, να αφήσει και ένα δώρο στους συγγενείς. Μικρός τότε ο ταξιδιώτης μας, πρωτόδε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, το Μπράβο Καλωσήρθατε που παρακολουθούσε ανελλιπώς η μάνα του, διαφημίσεις, κινούμενα σχέδια, μέχρι και την πρώτη του τσόντα. «Θεός ‘χωρέσ’ το μπάρμπα.» μουρμούρισε. Για εκείνον η τηλεόραση ήταν το παράθυρο στον κόσμο, και σιγά-σιγά σιχάθηκε η ψυχή του να βλέπει τις ίδιες και ίδιες φάτσες στο χωριό. Δεν γινόταν εναλλαγή εικόνων, τα χρώματα δεν ήταν τόσο ζωηρά πια, οι κοπέλες στο χωριό αδυνατούσαν να συναγωνιστούν την λάμψη των παρουσιαστριών, μέχρι και το χιόνι φαινόταν πιο ενδιαφέρον στην τηλεόραση. Σηκώθηκε σήμερα το πρωί, είχε προετοιμάσει βαλίτσες και υποχρεώσεις εδώ και καιρό, πέρασε την πλατεία γρήγορα για να μην τον καθυστερήσει κανείς, για τα νέα ψεκάσματα με χαλκό στις ελιές, την νόσο των πουλερικών και τυχόν συζητήσεις για τον αλλοπρόσαλλο καιρό, που κατέληγαν στις ίδιες θεωρίες περί θερμοκηπίου. Ένιωθε ελεύθερος, επιτέλους! Ένιωθε όμως και τύψεις. ‘Δεν είναι λίγο να τα παρατάς όλα και να φεύγεις’ σκέφτηκε, ‘ Φεύγω σαν τον κλέφτη, οι γέροι μου θα ανησυχήσουν, αλλά δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ. Αν καταλαβαίνανε.. Αν..’ Και ξάφνου κάτι δυνατό χτύπησε το πόδι του. Τινάχτηκε και εκείνος με όσα αντανακλαστικά λειτουργούσαν εκείνη την ώρα. Κοιτάει να δει από πού του ‘ρθε. «Ρε μπάς και υπάρχουν …νεραϊδες;» κράτησε την αναπνοή του. «Νεραϊδες; ΠΟΥ;» άκουσε. Ρίχνει πάλι μια ματιά, τίποτα. Ξαφνικά μπροστά του πετάγεται ένα προβατάκι κατάλευκο, αναμαλλιασμένο με την γλώσσα έξω. «Από πού ξεφύτρωσες εσύ;» είπε και έκανε να το χαϊδέψει στο κεφαλάκι. «Είδες νεράιδες; Πες μου πού;» Το πρόβατο μίλησε! Μίλησε με καθαρή φωνή και σε άπταιστα ελληνικά. Ο άνδρας έκανε πίσω αδέξια, έβγαλε μια κραυγή. Κι αυτό στα αντανακλαστικά οφείλεται.. «Μην μου πεις ότι φοβάσαι κύριε πνεύμα ένα πρόβατο;» «Μ….Μι..Μιλάς!» «Μέντιουμ είσαι;….Για μισό λεπτό..Είσαι πνεύμα ή άνθρωπος;» «Α…Α….» «Κατάλαβα. Άνθρωπος. Πόοοοπο μαμακίααα! Σε πέρασα για πνεύμα, μα καλά ρε φίλε γιατί παίρνεις αυτό τον δρόμο αφού είσαι άνθρωπος;» Ο άνδρας πήρε μια απόχρωση λευκού. «Μουγκάθηκες; Φοβάσαι ένα πρόβατο, ε; Χέχεεεε Καλά να πάθεις, να δεις τι έχουμε τραβήξει εμείς από σας..Πολύ γουστάρω! Πρέπει να δεις την φάτσα σου, ρε!» Το ενοχλητικό προβατάκι βέλαξε. Ο άνδρας το πήρε απόφαση ότι μπλέχτηκε στο μεταφυσικό για τα καλά. Θα έδειχνε και ωραίος στην εκπομπή του Χαρδαβέλλα, αν τον καλούσε ποτέ, να καταθέσει την ιστορία του… Πέρασαν βέβαια περίπου δύο λεπτά για να το χωνέψει, γιατί εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγο πράγμα να συναντήσεις στο δρόμο σου ένα ομιλούμενο προβατάκι. «Κωστής..» ψέλλισε ο άνδρας. «Βάγγος, χάρηκα.» βέλαξε το τετράποδο. «Είπες πριν οτι είδες νεραϊδες;» ρώτησε ο Βάγγος. «Όχι, νεραϊδες δεν υπάρχουν.. Βέβαια θα ορκιζόμουν πριν από λίγο ότι ούτε πρόβατα που μιλούν υπάρχουν..» Γέλασαν και οι δύο. «Ξέρεις..» είπε ο Βάγγος «Εγώ δεν φοβάμαι εύκολα, μ’αρέσει να ρισκάρω. Δεν φοβάμαι ούτε τσέλιγκες, ούτε πνεύματα και άλλα… Εκτός ίσως από τις νεράϊδες. Με μεγάλωσαν να τις φοβάμαι. Ας έχει.» «Ούτε και εγώ φοβάμαι, μην κρίνεις το προηγούμενο, πραγματικά δεν περίμενα να έχει τέτοια εξέλιξη η φυγή μου.» «Ναι, βρε don’t worry. Μπορώ να μπώ στην θέση σου. Φαίνεσαι εντάξει άτομο. Αν ήθελες να με συνοδεύσεις μέχρι να βγούμε από τούτα τα νεραιδομερη, θα σου ήμουν υποχρεωμένος. Όμως γιατί φεύγεις;» ρώτησε ο Βάγγος και τέντωσε την μουσούδα του από ενδιαφέρον. «Υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος από εδώ, χρόνια τώρα έβλεπα στην τηλεόραση άλλες εικόνες, υπέροχες. Ανήκω εκεί, καταλαβαίνεις;» εξήγησε ο Κωστής. «Τηλεορασάκιας, ε; Και ‘γω ήθελα να φύγω εδώ και καιρό. Με συγχωρείς κιόλας, αλλά εσείς οι άνθρωποι ρε παιδί μου είστε …πώς να το πώ..Ζώα. Κοντεύει Πάσχα και δεν θα κάτσω να περιμένω την σφαγή μου σαν ηλίθιος..» είπε με οργή. «Θα χαρώ να γίνεις ο συνταξιδιώτης μου.» απάντησε ο Κωστής προσπαθώντας να του φτιάξει την διάθεση. Κίνησαν μαζί, ενώ ο ήλιος έπαιρνε την θέση του. Είδε με ενδιαφέρον τους φυγάδες, είχε ξαναδεί παρόμοιες καταστάσεις,δυστηχώς ήξερε και πώς τελειώνουν.Αγκάλιασε και τους δυο με ένα χρυσό φωτοστέφανο, και τους ευχήθηκε τόσο λαμπερή να γίνει και η φιλία τους. THE END Βουκολικό.doc Edited May 8, 2008 by Dopamine Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dopamine Posted May 8, 2008 Author Share Posted May 8, 2008 (edited) Edited May 8, 2008 by Dopamine Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted May 12, 2008 Share Posted May 12, 2008 Στην αρχή οφείλω να ομολογήσω ότι δυσκολεύτηκα να συνηθίσω τη γραφή σου. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τη βρήκα ενδιαφέρουσα, το αντίθετο μάλιστα. Έχεις μοναδικό ύφος, εξαιρετικό. Θα μου άρεσε να διαβάσω κάτι δικό σου και έξω από τα πλαίσια του φανταστικού. Για την ακρίβεια θα γινόμουν φανατική θαυμάστριά σου και μόνο από το ύφος και σε οποιοδήποτε πλαίσιο. Τώρα για την ιστορια... Το πρώτο μισό μου μοιάζει κάπως αλλοπρόσαλο. Πέρα από το ότι δεν υπάρχει σαφής εικόνα του ήρωα-πετ, οι τρεις πρώτες παράγραφοι είναι πολύ μπερδεμένες, σε σημείο που να χρειάστηκα να διαβάσω παρακάτω για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Και κάτι τέτοιο μπορεί δουλεύει άνετα σε ένα διήγημα, αλλά όχι σε μια τόσο μικρή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted July 31, 2008 Share Posted July 31, 2008 Από την πρώτη κι όλας παράγραφο δείχνεις την καταπληκτική σου ικανότητα για συνειρμούς. Στη συνέχεια αποκαλύπτεται ένα αναπάντεχο χιούμορ και τα δυο τους συνεχίζουν να διατρέχουν όλο το αφήγημα! Βέβαια, το τρελό παρανοϊκό στυλάκι μερικές φορές με μπέρδευε, μια και δεν καταλάβαινα που το πας και πώς συνδέονται όλα αυτά, αλλά την περισσότερη ώρα απλώς απολάμβανα να αφήνομαι!.. Μέχρι λοιπόν την 3η σελίδα είναι μια όμορφη εισαγωγή στο ύφος σου, στον κόσμο που περιγράφεις και σίγουρα στο βουκολικό πνεύμα. Και νομίζω μετά, στην 4η σελίδα, ξεκινάει η πραγματική ιστορία. Περιγράφεις τον πρώτο, ανθρώπινο χαρακτήρα σου και τα κίνητρά του, εισάγεις από την πίσω πόρτα και τον δεύτερο και...; Ουσιαστικά δεν έχει γίνει τίποτα ακόμα. Εκτός του ότι το ταξίδι έχει ξεκινήσει! Σταματώντας την ιστορία σου εκεί, υποθέτω λόγω περιορισμού λέξεων (και χρόνου) μου δημιουργείς ένα αίσθημα ανολοκλήρωτου. Προφανώς αυτό το μοντέλο δεν δουλεύει για ένα διαγωνισμό σύντομης ιστορίας. Αλλά, ξαναδιαβάζοντάς το τώρα, ως εισαγωγή σε ένα μυθιστόρημα (ναι! γιατί όχι;) μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον και δελεαστικό! Συμπέρασμα: άλλαξε τον τίτλο σε "Βουκολικό: Κεφάλαιο 1ο" και πέσε με τα μούτρα στη δουλειά. Θέλουμε να μάθουμε τι έγινε μετά! Please!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.