Η Γαλανή κι η Αλεπού

[Nienor]

Όνομα Συγγραφέα:Κιάρα

Βία; γιαπ

Σεξ; νο

Αριθμός Λέξεων:1646

Αυτοτελής; γιαπ

Τόσες μυρωδιές... τόσες μυρωδιές... τα κοτόπουλα με τους φρεσκοανοιγμένους λαιμούς... ο φόβος του χωρικού -ούρα, μια στάλα μόνο, αλλά μυρίζουν τόσο δυνατά τόσο έντονα- τα δάκριά της... τα δάκριά της... Η νυφίτσα που ήταν εδώ τη νύχτα μυρίζει πιο έντονα από όλα, σχεδόν καλύπτει τις άλλες μυρωδιές. Αλλά είναι εκεί. Το αίμα στο χέρι του... το στόμα μου έχει τη μεταλλική του γεύση. Δεν έχω δοκιμάσει άνθρωπο ποτέ, νομίζω θα ήταν άγευστος ή ξινός τούτος εδώ. Ευχαρίστως θα δοκίμαζα μία μπουκιά αν δεν υπήρχαν τα κοτόπουλα.

 

Τόσες μυρωδιές... τα κοτόπουλα κάνουν τα σάλια μου να τρέχουν και πως με σφίγγει έτσι; Που τη βρίσκουν τόση δύναμη τούτα τα μικρά της μπράτσα. Δεν καταλαβαίνω. Ο χωριάτης της φωνάζει και το μάγουλό της έχει το χρώμα της γούνας μου και το σχήμα των δαχτύλων του. Δεν καταλαβαίνω. Πόσο θα ήθελα να μπήξω τα δόντια μου στο λαιμό του και να του ξεριζώσω αυτό το πεταχτό πράγμα που οι άνθρωποι λένε «καρύδι». Τότε δε θα την ξαναχτυπούσε. Τότε θα ήταν νεκρός. Γιατί κλαίει; Δεν καταλαβαίνω... Σώπα Γαλανή μου, σώπα σε παρακαλώ...

 

 

 

Την είδα για πρώτη φορά μέσα σε μια γαλάζια θολούρα, όπως εκείνη που στρώνει το πούσι στη γη το ξημέρωμα. Πονούσα και μύριζα το αίμα που κυλούσε από το στραπατσαρισμένο μου πόδι. Και τότε έκλαιγε, πρώτα είχα μυρίσει τα δάκριά της και ύστερα εντόπισα τη φιγούρα της. Όταν άνοιξε το δόκανο και έπιασε το πόδι μου για να το ξεκαρφώσει από τις δαγκάνες τη δάγκωσα και λιποθύμησα.

 

Είχα ξυπνήσει σε μια ανθρώπινη φωλιά, μέσα σε ένα στρογγυλό πράγμα από καλαμιές κι ήμουνα σκεπασμένη με κάτι ζεστό που μύριζε όμορφα. Το πόδι μου πονούσε ακόμα πολύ και ήταν τυλιγμένο με ένα λευκό υλικό, δε μπορούσα να το κουνήσω. Είχα προσπαθήσει να σηκωθώ αλλά μια μικρή ανθρώπινη μπροστινή πατούσα -που ήταν κι εκείνη δεμένη με ένα άσπρο υλικό σαν αυτό που είχα κι εγώ- είχε ακουμπήσει στο κεφάλι μου και ψίθυροι ακουγόντουσαν. Ψίθυροι που όσο με άγγιζε με την πατούσα της μαλακά τους καταλάβαινα κάπως. Έλεγε «Θα γίνεις καλά, θα δεις. Θα είσαι γερή και θα τρέχεις ξανά ελεύθερη στα χορτάρια. Κοιμήσου. Δε θα σε πειράξει κανείς εδώ.» Όταν σταμάτησα να προσπαθώ να σηκωθώ και λούφαξα άρχισε να τραγουδάει. Η φωνή της ήταν σα γάργαρο νερό, πιο μπάσα από του αηδονιού μα το τραγούδι της διαρκούσε περισσότερο από του κότσυφα και η μαύρη γούνα που έχει στο κεφάλι της μύριζε ασφάλεια και θυμάρι. Είχα αποκοιμηθεί εκείνο το πρώτο βράδυ κοιτάζοντας τα μάτια της που ήταν πιο γαλανά από την κουίντια μεσούρανη έξω από την τρύπα της φωλιάς κι ακούγοντας τη γάργαρη φωνή της να τραγουδά.

 

 

 

Η μυρωδιά των κοτόπουλων με τρελαίνει. Έχω να δοκιμάσω το κρέας τους από τότε που τη γνώρισα και τώρα αυτός... στέκεται στην πόρτα και εμείς δε μπορούμε να φύγουμε, γύρω μας είναι το κρύο σύρμα του κοτετσιού, δε μπορούμε να φύγουμε... και τώρα αυτός την ταρακουνά... χρατς... μασάω τον αέρα... Δεν πρόλαβα να τον δαγκώσω αυτή τη φορά. Η Γαλανή μου με γύρισε από την άλλη. Αχ, να σταματούσες να κλαις... Σώπα, άσε με να τον δαγκώσω και σώπα... Κάνε εκείνο που κάνεις και μίλα μου, πες μου τι τρέχει... Δεν καταλαβαίνω...

 

 

 

Μου είχε φέρει σταφύλια και σύκα την επόμενη μέρα και μου τα έδινε ένα ένα με το χέρι της. Ύστερα είχε έρθει ένα γερασμένο θηλυκό -που αργότερα έμαθα πως ήταν η δασκάλα της- και σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, της μάθαινε πως να μου μιλά. Στην αρχή καταλάβαινα λίγα πράγματα και δίσταζα να της μιλήσω κι εγώ. Προσπαθούσε με διάφορες ερωτήσεις να μου πάρει κουβέντα κι όταν κάποτε της απάντησα χτύπησε χαρούμενη τις μπροστινές της πατούσες και έκανε εκείνη τη ζεστή γκριμάτσα με τα χείλη της, που αργότερα έμαθα πως σημαίνει ότι είναι ευχαριστημένη.

 

Η φωλιά όπου έμενα τώρα ήταν ζεστή και παρόλο που το πόδι μου μπορούσα πια να το πατήσω δε χρειαζόταν να κυνηγώ, αφού με τάιζε η Γαλανή μου. Έβγαινα έξω μόνο για τις ανάγκες μου και για βόλτα τις πρώτες μέρες κι ύστερα, όταν το πόδι μου έγειανε έτρεχα στο δάσος που ήταν δίπλα στις ανθρώπινες φωλιές γιατί μου έλειπαν οι μυρωδιές και το γρασίδι του. Όμως πάντα γυρνούσα.

 

 

 

Και σήμερα θα γύρναγα δεν ήταν ανάγκη να με κυνηγήσει. Ήρθα μέχρι εδώ με τη μυρωδιά των φρεσκοσφαγμένων κοτόπουλων να κάνει τα σάλια μου να τρέχουν βρήκα και την πόρτα ανοιχτή και μπήκα –επιφυλακτικά λίγο γιατί μύρισα και τη νυφίτσα μπαίνοντας, παρόλο που είχε φύγει- και πριν να προλάβω να δοκιμάσω ούτε μια μπουκιά από τις κότες που κείτονταν νεκρές, μα ζεστές ακόμα, μπήκε η μικρή σα σίφουνας και με άρπαξε... γιατί με σφίγγει έτσι; Κι ύστερα μπήκε κι αυτός και σήκωσε το τεράστιο μπροστινό πόδι του και τη χτύπησε κι εγώ τον δάγκωσα αλλά όχι αρκετά... όχι αρκετά... και πριν να αρχίσει να κλαίει η Γαλανή μου, πριν να πανικοβληθεί, το μόνο που πρόλαβα να καταλάβω ήταν λόγια που τα έλεγε σε εκείνον κι όχι σε μένα «όχι, κάνεις λάθος, δεν ήταν αυτή που...» κι ύστερα εκείνος άρχισε να γρυλίζει κάτι που δεν το καταλάβαινα κι η Γαλανή μου κλαίει και να με σφίγγει στην αγκαλιά της...

 

 

 

Πιο πολύ από τις μυρωδιές του δάσους μου έλειπε εκείνη, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα που με είχε σώσει από την παγίδα των άλλων της φυλής της και που σαν στεκόταν στο λοφάκι και η τραμουντάνα της φυσούσε την κατάμαυρη γούνα της νόμιζες πως ένα σμήνος κοράκια πετάριζαν στο γαλανό ουρανό.

 

Είχε απορίες για τα πάντα. Με ρωτούσε πώς οι κάστορες φτιάχνουν φράγματα στις λίμνες και πώς οι μέλισσες μπορούν και πετούν με εκείνα τα μικροσκοπικά φτερά τους. Συνήθως δεν είχα ιδέα, μα αργότερα, που άρχισε να μπορεί να μιλά και στα άλλα ζώα ό,τι μάθαινε μου το έλεγε κι εμένα και το συζητούσαμε με τις ώρες˙ εκείνη γελούσε όταν κάτι το έβρισκε αστείο κι εγώ περνούσα την ουρά μου κάτω από το πιγούνι της και τότε γελούσε πιο πολύ και με γυρνούσε ανάποδα κι έξυνε την κοιλιά μου.

 

Καμιά φορά την παρατηρούσα να μελαγχολεί κρατώντας αγκαλιά μια φτελιά κι ακούγοντας την ιστορία που είχε να της πει κι άλλες τη χάζευα να χορεύει στην παραλία, κάτω από το φως της γαλανής σελήνης καθώς η γριά της τραγουδούσε και της μάθαινε τα βήματα˙ κι άκουγα σαν σε όνειρο τον ψίθυρο των κυμάτων της Αλμυρής της Πλανεύτρας, μέσα από το δικό της το κεφάλι, να βγάζει νόημα και να μας καλεί στην απέραντη κρύα αγκαλιά της με μαλαγανιές.

 

Ήταν το πιο υπέροχο πλάσμα που είχα συναντήσει ποτέ η Γαλανή μου και δε μπόρεσα να φύγω από κοντά της, παρόλο που πολλές φορές αναπολούσα τη μοναξιά και τις χαρές του δάσους˙ το κυνήγι και το ψάξιμο άλλου μονοπατιού για να γυρίσω στη φωλιά μου και τη δροσιά επάνω στο χορτάρι την αυγή.

 

Καμιά φορά τις νύχτες κουλουριασμένη στην αγκαλιά της άκουγα ξανά την στερνή κραυγή ενός ποντικού, ένιωθα το καυτό αίμα να κυλά στο λαιμό μου και άγρια χαρά με τύλιγε. Ύστερα όμως ξυπνούσα και πάλι και μύριζα το θυμάρι στα μαλλιά της κι αισθανόμουν τη ζέστη της καθώς κοιμόταν και κάθε όρεξη για φονικό χανόταν μέσα μου, ώσπου χάθηκε κι από τα όνειρά μου.

 

 

 

Άμα τελειώσουν όλα αυτά θα φάω ένα. Νεκρά είναι έτσι κι αλλιώς. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα παράτησε η νυφίτσα αφού τα σκότωσε. Τίποτα δεν καταλαβαίνω, το κλάμα της θα με τρελάνει και τα μηνύματα που έρχονται στο μυαλό μου είναι τόσο μπερδεμένα... νομίζω κλαις για μένα Γαλανή μου, σταμάτα κι άσε με να τον δαγκώσω...Σώπα μην κλαις, σώπα... Δεν πρέπει να με ακούει, φωνάζει τόσο δυνατά αυτός... αυτός ο .... αυτό το σιχαμερό αρσενικό δίποδο που φράζει την πόρτα του κοτετσιού κι ο φόβος του γεμίζει τα ρουθούνια μου... και νομίζω για κάτι την κατηγορεί. Εκείνη όμως δεν έχει πειράξει ποτέ κανέναν... κανέναν... Κι ο φόβος της... η μυρωδιά από τα δάκρια. Τον φοβάμαι κι εγώ Γαλανή μου, τον φοβάμαι κι εγώ. Γιατί σε χτύπησε; Γιατί με σφίγγεις έτσι;

 

 

 

Ήμασταν ξαπλωμένες κάτω από μία λεύκα που τη χρύσωνε το φως της Ράουρα και οι γούνες μας είχαν γεμίσει κλέφτες, το χιόνι του καλοκαιριού. Με παρακολουθούσε να προσπαθώ να ξεκολλήσω τους κλέφτες από τη μύτη μου και γελούσε. Ύστερα, όταν κουλουριάστηκα δίπλα της, την είχα ρωτήσει γιατί οι άνθρωποι στήνουν παγίδες, όπως εκείνη που είχα πιαστεί όταν με βρήκε. Μου είχε πει πως είναι ένας τρόπος για να πιάνουν τα ζώα κι ανάλογα τι θέλουν από το καθένα να το παίρνουν. Μου είχε πει ακόμα, πως από μένα, άμα με εύρισκαν, θα μου έπαιρναν τη γούνα μου κι ότι θα με σκότωναν παρόλο που δε με τρώνε. Δεν κατάλαβα γιατί αλλά δεν την ρώτησα. Αφού έχουν τις δικές τους γούνες στο κεφάλι τους κι άλλα πράγματα για να τους κρατούν ζεστούς, τι την ήθελαν τη δική μου τη γούνα; Δεν την ρώτησα όμως για να μη φανώ χαζή στα μάτια της. Δεν την ρώτησα και τώρα δεν ξέρω˙ όπως δεν ξέρω και τι θέλει αυτός ο άνθρωπος από μας.

 

 

 

Έβγαλε από την τσέπη του ένα κομμάτι μέταλλο κοφτερό και μας πλησιάζει. Η Γαλανή μου ουρλιάζει ακόμα πιο δυνατά. Τσιρίζει. Μπερδεμένα φτάνουν στο μυαλό μου τα λόγια της˙ άλλα που ‘ναι για μένα για μένα, άλλα για εκείνον ειπωμένα και η σκέψη της ένα κουβάρι, από όπου ξεδιαλέγω ελάχιστα: «θάνατος», φόβος, «δεν το έκανε αυτή», οργή, κι η μυρωδιά από τα κοτόπουλα μαζί, τρελαίνομαι... «μηηη... άσ’ την....» με έχει πιάσει από το σβέρκο και με τραβάει «άσ’ την σου λέω» τσιρίζει και με σφίγγει πιο δυνατά, τυλίγει το σώμα της γύρω μου, μα αυτός είναι πιο δυνατός, του δαγκώνω το μπράτσο, φωνάζει και με τραβάει, με παίρνει απ’ τα χέρια της... Γαλανή μου... τον ξαναδαγκώνω, φωνάζει και με το μέταλλο που κρατάει χαράζει από άκρη σε άκρη το λαιμό μου... η μυρωδιά από το αίμα μου ανακατεύεται με αυτή από τα δάκρια που έχουν ποτίσει τη γούνα μου και εκείνη των κοτόπουλων που δε θα δοκιμάσω. Η μικρή μου πέφτει μπρούμυτα στο πάτωμα... όχι, Γαλανή μου, όχι... μην της κάνεις κακό...

[Morigan]

Είσαι φιλόζωη? Μόνο αυτό θα ρωτήσω πριν αφήσω την γνώμη μου

[Nienor]

Ξέρεις τι, η φάση είναι ότι αν το διάβαζες το κείμενο κάπου όπου δε θα μπορούσες να με ρωτήσεις δε θα είχε σημασία, ε?

 

Θα ήθελα να μου πεις χωρίς να ξέρεις (άσε που πιστεύω πως αν το διαβάσεις προσεκτικά στάνταρ βγαίνουν οι ... πεποιθήσεις μου επί του θέματος) και εγώ σου υπόσχομαι πως μετά θα σου πω αναλυτικά ;)

[Naroualis]

Εμ. Μ. Λυπάμαι. Αλλά δεν έχω σχόλιο εδώ. Εσύ, Κιάρα μπορείς και γράφεις μια παραγραφούλα για τις δικές μου ιστορίες, εγώ δε μπορώ. Πάω να μαζέψω τα κομμάτια μου.

[Electroscribe]

-

Edited July 30, 2008 by Electroscribe

[Nienor]

Electroscribe, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις διευκρινήσεις. Κάποια από αυτά, ειδικά το "καρύδι" -αργκκκ- τα είχα δει κι εγώ κατόπιν εαρτής (κατάθεσης για το διαγωνισμό) και προφανώς δεν τα πείραξα γιατί θα ήταν εκπρόθεσμο. Η συγκεκριμένη ιστορία με ταλαιπώρησε πολύ, το έχω πει κι αλλού, από πολλές απόψεις, οπότε δε θα την πιάσω σύντομα να τη φτιάξω. Όταν θα το κάνω όμως η βοήθειά σου θα μου είναι πολύτιμη.

 

Χρωστάω επίσης μια απάντηση η οποία είναι οφφ τόπικ (έχω λάβει τα σχόλια σε πμ έχω απαντήσει κιόλας αυτά περίπου που θα γράψω κι εδώ, όμως επειδή η ερώτηση παραμένει και δημοσίως θεωρώ πως πρέπει να την απαντήσω)

Είσαι φιλόζωη? Μόνο αυτό θα ρωτήσω πριν αφήσω την γνώμη μου

Όχι δεν είμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ένας "φιλόζωος". Αν ας πούμε υποθέσουμε πως είναι φίλος των ζώων με την κυριολεκτική έννοια, δεν είμαι φίλη τους γιατί ο τρόπος με τον οποίο ζω δυσχεραίνει τη δική τους ζωή. Επομένως, όχι, δεν είμαι φίλη τους και δε θα μπορούσα να ζητήσω την τιμή.

Εγώ πιστεύω πως τα ζώα είναι ανώτερα από τον άνθρωπο γιατί δεν έχουν τα δικά μας χαζά πάθη και γιατί, φυσικά, δεν καταστρέφουν τον πλανήτη που είναι το σπίτι τους. Σέβομαι κάθε μορφή ζωής και προσπαθώ να την υποστηρίζω και να τη βοηθάω με όποιο τρόπο μπορώ και ξέρω.

 

Τώρα, αν είναι να με κηνυγήσετε με δάδες για να με κάψετε στην πλατεία του χωριού κι αν υπάρχει αρκετός κόσμος που να το επιθυμεί κάντε το σε ένα άλλο τόπικ (θα μπορούσε ας πούμε να πάει για ψήφιση στις αιρετικές απόψεις) αλλά πάντως όχι εδώ. Αρκετά σπάμαρα η ίδια