εισαγωγή σε έναν φανταστικό κόσμο

[Nihilio]

Σίγουρα όλοι κάποτε διαβάσαμε ένα μυθιστόρημα φαντασίας/ΕΦ που λαμβάνει χώρα σε έναν κόσμο αρκετά ξένο από τον δικό μας, με διαφορετικούς κατοίκους, γεωγραφία, κοσμολογία ή και εντελώς διαφορετική δομή από τον δικό μας. Και σίγουρα πολλοί από εμάς θα θέλησαν να γράψουν κάτι παρόμοιο και σίγουρα θα βρέθηκαν αντιμέτωποι με την εξής ερώτηση: "Πώς θα εξηγήσω στον αναγνώστη πώς είναι ο κόσμος;"

Εσείς τι απάντηση θα δίνατε, έτσι ώστε το βιβλίο σας να ήταν το καλύτερο που μπορούσε;

[Nienor]

Συνήθως μου αρέσουνε πολύ εκείνα τα μυθιστορήματα που σου περνάνε τον διαφορετικό κόσμο χωρίς να στον περιγράψουν. Που θεωρούν δηλαδή εξαρχής πως είσαι μέρος του κι εσύ και σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως κινείται και δουλεύει το σύμπαν μέσα από πινελιές της ιστορίας. Δε θεωρώ πλέον καλή λύση τις μακριές εισαγωγές που περιγράφουν εκτενέστερα τον κόσμο προτού να σε μπάσουν στην ιστορία που διηγούνται. Και λέω πλέον γιατί οκ, στον άρχοντα δε με πείραξε καθόλου ούτε και σε άλλα έργα παλαιότερων εποχών. Όμως όταν προσπαθώ εγώ να περιγράψω τον κόσμο μου, συνήθως προσπαθώ να το κάνω με τον πρώτο τρόπο γιατί βλέπω γρήγορα πως ο δεύτερος δε μου λειτουργεί. Σίγουρα αυτό συμβαίνει επειδή ο πρώτος είναι που με συνεπαίρνει και στην ανάγνωση, αλλά από την άλλη τον θεωρώ και πιο δυνατό, πιο σίγουρο για να βάλεις τον αναγνώστη να θυμάται μερικά πράγματα που είναι σημαντικά για την ιστορία.

[D'Ailleurs]

Διαφωνώ με τις περιττές εισαγωγές και τα βιογραφικά για τον κάθε δευτερο χαρακτήρα. Τα θεωρώ άσκοπο γέμισμα σελίδων. Προτημώ, ο συγγραφέας να αναφέρει λίγα πράγματα και τα υπόλοιπα να μαθαίνονται μέσα απο τις περιγραφές του καθώς ξεδιπλώνεται η ιστορία. Δεν νομίζω οτι ενδιαφέρει κανένα μια εισαγωγή 10 σελίδων για το πώς ζει ο κάθε άσχετος χωριάτης του κόσμου του ή για την ιστορία της ζωής του υπηρέτη του αδελφού του πρωταγωνιστή...

[dreamwhisperer]

Εξαρτάται σε τι κοινό απευθύνεσαι (και άρα τι αναγνώστης είσαι και ο ίδιος).

Νομίζω είναι πολύ απλοίκή και εύκολη η απλή παρουσίαση του "νέου κόσμου" μόνο μέσα από τα μάτια ηρώων (πρωτεύοντων και δευτερεύοντων).

Από την μια όταν η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο είναι καταφανές παράδοξο ο ήρωας που ζει στις συνθήκες που περιγράφει, να μιλάει σαν να απευθύνεται σε έναν αναγνώστη που δεν ξέρει τίποτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του παράδοξου και άρα αφηγηματικής αποτυχίας ήταν το "Νησιά του Ουρανού" του Κλαρκ, που ο ήρωας επιμένει να αφηγείται κάθε λεπτομέρεια σε ανθρώπους, που αν και σύγχρονοι του, φαίνεται να μην γνωρίζουν τίποτα για τις εξελίξεις και την ιστορία της εποχής τους.

Από την άλλη για να περιγράψεις ένα κόσμο (ως συγγραφέας) απαιτεί ένα τεράστιο ταλέντο εστίασης στις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά γίνεσαι κοινωνικός αναλυτής της ουτοπίας. Όπως ο Χάξλευ στο "Γενναιος νέος κόσμος" ή ο Οργουελ στο "1984", δεν ξέρω πόσοι έχουν αυτή την ικανότητα, να γίνονται ιστορικοί κοινωνιολόγοι, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει (προσωπικά δεν θα μπορούσα να γίνω ούτε στο δικό μας).

 

Γενικά αυτό που αναφέρεις σαν ερώτημα Nihilio, είναι η μεγάλη πρόκληση της sf. Δεν απαντάται με κανέναν τρόπο. Όποιος μπορεί να γράψει sf, αυτό λίγο ως πολύ έχει στον μυαλό του. Το πως θα περιγράψει πειστικά ένα κόσμο (με τις κοινωνικές, τεχνολογικές, ακόμα και θεολογικές συνθήκες) έτσι ώστε να μπει ο αναγνώστης στον κόσμο αυτόν και να πειστεί ότι είναι μέρος του.

[Naroualis]

Σχεδόν ποτέ δεν μου άρεσε να γράφω ένα κεφάλαιο μόνο εξηγήσεις, πόσο μάλλον να μπω και σε λεπτομέρεις του κόσμου που δημιούργησα. Άσχετα με το ότι κι εμενα μου αρέσει σαν αναγνωστης το φευγαλέο, το βρίσκω αδύνατον να γράψω ένα κατεβατό από ονόματα, κατευθύνσεις και περιγραφές. Ίσως επειδή έδινα πάντα περισσότερη βάση στους ανθρώπους, τις σχέσεις τους και τα συναισθήματά τους. Ο κόσμος είναι ένα είδος υποβάθρου που τελικά δεν έχει και πολύ σημασία.

 

Αν πάλι θέλω οπωσδήποτε να κάνω κάτι τέτοιο, να μιλήσω δηλαδή για το "στησιμο" του κόσμου πάντα προσπαθώ να το κάνω ανώδυνα. ίσως μέσω κάποιας μορφής ερωταποκρίσεων, μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν να διαλέξουν μια διαδρομή. ΄Η κάποιες φορές με πρόφαση κάποιον τοπικό μύθο.

 

Δεν ξε΄ρω αν αυτό θα έκανε το βιβλίο όσο καλύτερο μπορούσε, αλλά σίγουρα θα μου ήταν πολύ πιο ευχάριστο να το διαβάσω.

[odesseo]

Σχετικά με την ερώτηση "Πώς θα εξηγήσω στον αναγνώστη πώς είναι ο κόσμος;" θυμάμαι τότε που έπαιζα παιχνίδια τύπου Age of Empires, δεν μου άρεσε να παίζω full map. Ήθελα να ξεκινάω με το χάρτη σκοτεινό και να μου αποκαλύπτεται σιγά σιγά, ανάλογα με τις κινήσεις μου.

 

Δεν ξε΄ρω αν αυτό θα έκανε το βιβλίο όσο καλύτερο μπορούσε, αλλά σίγουρα θα μου ήταν πολύ πιο ευχάριστο να το διαβάσω.

 

Το παραπάνω το συνδυάζω με τη φράση του dreamwhisperer "Εξαρτάται σε τι κοινό απευθύνεσαι (και άρα τι αναγνώστης είσαι και ο ίδιος)". Αν, Ευθυμία, επιλέγεις ως συγγραφέας έναν τρόπο γραφής που ταιριάζει σε σένα ως αναγνώστρια, τότε είσαι σε ένα δρόμο ασφαλή, χωρίς απρόοπτα. Όμως δεν είναι πάντοτε δυσάρεστα τα απρόοπτα. Ορισμένα μάλιστα είναι και πολύ όμορφα, αλλά πρέπει να πειραματίζεσαι.

[heiron]

Χαχ,αυτο με το fog of war κτλ το ειχα κι εγώ.Από την άλλη έψαχνα τρόπο να έχω καλη intelligence.

Κι εγώ δεν προτιμώ τις μεγάλες περιγραφές του συγγραφέα του στυλ "Ο κοσμος είναι έτσι και γιουβέτσι.Εδώ ειναι αυτό εκει είναι το άλλο από τοτε που συνέβη εκείνο".Καλύτερα να το βλέπουμε μέσα από τα μάτια του ήρωα.Και πάλι θέλει προσοχη.Πχ δεν είναι και τόσο ωραίο να κάθετε να περιγράφει σε κάποιον ασχετο και καλα τον κοσμο γιατι αυτό είναι μια lame μεταμφίσεση της περιγραφής που προανέφερα.Το καλύτερο είναι η ίδια η ιστορία να βάζει τον ήρωα σε ένα ταξίδι στον κόσμο μέσα από το οποίο ξεδιπλώνονται και οι δύο.Μπορεί να είναι σε πρώτο πρόσωπο αυτό το οδοιπορικό(πχ Book of the New sun) μπορεί και όχι(το συνηθέστερο).

Μου κάνει εντύπωση που δεν είχα ποστάρει σε αυτό το topic μιας και στην πρώτη μεγάλη ιστορία μου ο ήρωας καλείται να διασχίσει τον κόσμο προτού αρχίσει ουσιαστικά η πλοκη και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να περιγράψω τόσο τη γεωγραφία όσο και την όλη κατάσταση.

[Cassandra Gotha]

"Πώς θα εξηγήσω στον αναγνώστη πώς είναι ο κόσμος;"

Δεν είχα δει αυτό το τόπικ, και ήρθα αντιμέτωπη μ' αυτή την ερώτηση πρόσφατα. Τελικά νομίζω πως κατέλειξα σε κάτι. Μ' αρέσει να διαβάζω ιστορίες όπου ο κόσμος γυρίζει και χωρίς εμένα, την αναγνώστρια. Δηλαδή, ο κόσμος ήταν εκεί και πριν, δεν πήδησε ξαφνικά στις σελίδες για να τον δω εγώ. Άσ' τον να υπάρχει. Ας έχω κάποιες απορίες, μπορεί στο μέλλον (στις επόμενες σελίδες) να μου λυθούν. Μπορεί και όχι, ε ας μην τα ξέρω όλα.

 

Έτσι θα αντιμετωπίσω και το πρόβλημά μου στην πρώτη μεγάλη ιστορία που γράφω, και να σας πω την αλήθεια, μου αρέσει! Δεν είναι θέμα ανακούφισης (ουφ, έφυγε από πάνω μου ένα βάρος) αλλά τελικά είναι αυτό που ήθελα και δεν το είχα καταλάβει.

Η ιστορία κυλάει, οι ήρωες συνεχίζουν να ζουν, κι εμείς μπαίνουμε στις ζωές τους τότε ακριβώς που αρχίζει το πανηγύρι, αυτό είναι όλο. Δεν χρειάζονται μαθήματα γεωγραφίας και ιστορίας, ούτε βιογραφικά.

[heiron]

Εξαρτάται απο την ιστορία.Μερικές φορές είναι απαραίτητα αυτά βρε Κασσάνδρα.Στο παράδειγμά μου η γεωγραφία αφορούσε έναν πολύ ιδιομορφο πλανήτη με περιοχές να ελέγχονται από διαφορες δυνάμεις,να γίνονται μάχες εδώ και εκεί ενώ και τα ιστορικά στοιχεία ήταν απαραίτητα δεδομένου ότι ο ήρωας συμμετείχε σε έναν πόλεμο.Σαν να λεμε στο Ντιουν να μην περιγράφεται ούτε ο πλανήτης,ούτε το όλο σκηνικο.Γινεται; Δε γινεται.

Επιπλέον στις ιστορίες μου ο κόσμος μπορεί να μην υπάρχει στο τέλος(2-3 διηγηματά μου να διαβασει κανείς στη Βιβλιοθηκη θα καταλάβει) ή να μην υπήρχε στην αρχή(!),οπότε υπάρχει μια κάποια διαφορά με τις ιστορίες που λες.

[Cassandra Gotha]

Μα, ναι! (Καταρχήν να σου πω ότι πρώτα έγραψα το ποστ και μετά διάβασα τις απαντήσεις σας). Φυσικά και έχουν άλλες απαιτήσεις οι διαφορετικές ιστορίες, αλλά ακόμη κι αυτό που είπα εγώ δεν ήταν ακριβώς "άσε τον αναγνώστη στα μαύρα μεσάνυχτα". Ήταν "άσε να μας παρουσιαστεί ο κόσμος γλυκά, μαλακά, χωρίς να το καταλάβουμε". Κι αυτό, όπου γίνεται βέβαια. ;)

[Guest Anime_Overlord]

Eδώ και χρόνια ασχολούμαι με την δημιουργία δικού μου κόσμου, που έχει αρκετές ιδιομορφίες και άλλους νόμους από τον δικό μας. Έχω καταφύγει να περιγράφω λίγο σαν αφηγητής την μορφολογία κάθε νέας περιοχής μόλις την πρωτο-εισάγω και μετά να βάζω τους χαρακτήρες να σκέφτονται τι παίζει με την κοινωνία σε εκείνο το μέρος. Οπότε λιθαράκι-λιθαράκι τον παρουσιάζω και φροντίζω να αφήνω συνδετικό κρίκο με ότι άλλο συνέβαινε πιο πριν με τις γειτονικές περιοχές. Και έχει φάση γιατί έτσι ο κόσμος παίρνει μορφή αργά και σταθερά, ώστε να μην μπερδεύει τον αναγνώστη.

 

Το σίγουρο είναι ότι δεν ξεκινάω ποτέ με ένα generic μέρος. Το περιγράφω ώστε τουλάχιστον να μη θυμίζει απλά ένα χωριό ή απλά ένα βουνό. Και η ιδιομοφία τους είναι που αφήνει άνοιγμα για την ιστορία να κυλίσει, γιατί επιρεάζει τον κόσμο που ζει εκεί. Οπότε είναι σαν να πετάς ένα λιθαράκι και το αφήνεις να δημιουργήσει σιγά-σιγά κατολίσθηση.

Edited April 11, 2010 by Anime_Overlord

[demiraval]

Τις πιο πολλές φορές η περιγραφή του εναλλακτικού κόσμου, που μπορούμε να καλούμε εφεξης υποπραγματικότητα είναι απαραίτητη. Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι ώστε να περιγράψει κανείς την υποπραγματικότητα για τον αναγνώστη. Ο πιο άστοχος είναι φυσικά η περιγραφή του πρωταγωνιστή σε πρώτο πρόσωπο, τύπου είδα, πήγα, έπιασα, θώρησα, έζησα κλπ. Αναγκάζει τον συγγραφέα να επινοήσει άσχετους χαρακτήρες πάνω στους οποίους ξεσπά αφηγηματικά ο πρωταγωνιστής και ακόμη σημαντικότερα, η περιγραφή είναι συνήθως μονόπλευρη, ακριβώς επειδή δίνεται απ' τον ιδιο τον φανταστικό χαρακτήρα και περνά απ' τον παραμορφωτικό φακό του. Τώρα υπάρχει μια άλλη συνάρτηση, αυτή του κόσμου/μεγέθους του κειμένου. Όταν έχεις αποφασίσει ότι θα γράψεις ένα διήγημα γύρω στις 15 σελίδες, δεν είναι σοφό να περιγράφεις στο 80% του όγκου του, τον κόσμο, και μάλιστα με κανέναν τρόπο. Η υποπραγματικότητα θα ξεπηδήσει μέσα απ' τις λέξεις του κειμένου, μέσα απ' τους διαλογους των χαρακτήρων, μέσα απ' τις περιγραφές των σκηνικών (της υποπραγματικότητας) κλπ. Εντούτοις, αν αντιμετωπίζεις ένα κείμενο σε έκταση μυθιστορήματος, τι συμβαίνει; Τότε τα πράγματα είναι λιγο πιο γκρίζα. Εκεί έχεις τη δυνατότητα να επιλέξεις, φόρμες και τρόπους ώστε να περιγράψεις την υποπραγματικότητα. Φερ'ειπειν, με μια εισαγωγή. Εναλλακτικά, βάζοντας τον ίδιο τον πρωταγωνιστή στη θέση του νεόφυτου. Τοποθετώντας σοφά διάφορους γεωγραφημένους και «περπατημένους» χαρακτήρες, αλλά με μέτρο και λογική. Άλλωστε και στην πραγματικότητα πόσοι μπορούν να περιγράψουν λεπτομερώς πολλές περισσότερες πραγματικές εικόνες έξω απ' την Ελλάδα, αν δεν έχουν ταξιδέψει κάπου άλλου; Ακόμα κι ο Μαγγελάνος θα είχε καποια κενά στις εικόνες που αποκόμισε απ' τον περίπλου της Γης. Έτσι και στην υποπραγματικότητα είναι σημαντικά ισχνές οι πιθανότητες να έχεις έναν χαρακτήρα που μπορεί να περιγράψει μονορούφι τον Κόσμο. Θα μπορεί να περιγράψει την πόλη του, την κοινωνία του, το δάσος του, τα μέρη που έχει δει σαν ταξιδιώτης και πάει λέγοντας. Προς το παρόν, και για τον αναγνώστη και για τον πρωταγωνιστή το μέγεθος της υποπραγματικότητας είναι τόσο όσο το δηλώνει ο συγγραφέας και μεγαλώνει κάθε φορά.

Τέλος υπάρχει και ο μύθος μην ξεχνάμε, καθώς επίσης και η ιστορική γεωγραφία. Μπορεί πάντα ο συγγραφέας να περιγράψει κάλλιστα έναν κόσμο μέσα απ' τους μύθους του που συνήθως εμπλέκουν μακρινά γωγραφικά και κοινωνικά ταξίδια καθώς επίσης και γεγονότα. Ακόμα και ο μέσος άνθρωπος του σήμερα, όσον αφορά την Ελλάδα μπορεί να περιγράψει με απλά λογια τον Τρωικο Πόλεμο, ξέρει που πήρε μέρος άσχετα με το αν έχει πάει στην Τροία ή όχι και γνωρίζει πιθανόν του κύριους πρωταγωνιστές του. Επίσης γνωρίζει που υπογράφηκε το διάταγμα των Μεδιολάνων ή που έγινε η σύνοδος της Νίκαιας ή το παρανάλωμα του Σαμουήλ. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι η «μυρωδιά» του τόπου, η υφή του και η πραγματική του εικόνα, γιατι πιθανόν δεν έχει επισκεφτεί το μέρος. Ωστοσο μπορεί να περιγράψει τι έγινε ή τι θρυλούται ότι έγινε εκεί. Αυτά τα ίδια όπλα χρησιμοποιεί κι ο συγγραφέας για να περιγράψει την υποπραγματικότητα όσο ρεαλιστικότερα μπορεί. Φυσικά επειδή η λογοτεχνία είναι μια ελευθεριακή τέχνη, τα πάντα μπορεί κανείς να γράψει αρκεί να δικαιολογούνται απ' το όλον.

Προσωπικά μ' αρέσουν οι περιγραφές του σκηνικού και της υποπραγματικότητας όσο μικρές ή μεγάλες κι αν είναι. Τις θεωρώ απαραίτητο συστατικο του καλού βιβλίου φαντασίας. Όσο πιο εντεχνημένες είναι, τόσο το καλύτερο για τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας απ' τη στιγμή που απαιτεί πράγματα απ' τον εαυτό του, και είναι ευσυνείδητος, θα φάει πολλη ώρα απ' την εργασιακή του μέρα για να λειάνει και να τελειοποιήσει μια περιγραφή, να παιξει σωστά με τις λέξεις, να είναι οικονομικός και να αποβάλει πλεονασμούς και περιττολογίες. Ξέρει πως θα κάνει ζωντανή την αφήγηση του και πως να αποτρέψει την κούραση του αναγνώστη ακόμη και στις πιο σύνθετες καταστάσεις. Αυτή είναι η δουλειά του! ;)

[heiron]

Υπάρχουν ποικίλοι τρόποι ώστε να περιγράψει κανείς την υποπραγματικότητα για τον αναγνώστη. Ο πιο άστοχος είναι φυσικά η περιγραφή του πρωταγωνιστή σε πρώτο πρόσωπο, τύπου είδα, πήγα, έπιασα, θώρησα, έζησα κλπ. Αναγκάζει τον συγγραφέα να επινοήσει άσχετους χαρακτήρες πάνω στους οποίους ξεσπά αφηγηματικά ο πρωταγωνιστής και ακόμη σημαντικότερα, η περιγραφή είναι συνήθως μονόπλευρη, ακριβώς επειδή δίνεται απ' τον ιδιο τον φανταστικό χαρακτήρα και περνά απ' τον παραμορφωτικό φακό του.

 

Δεν είναι ο πιο άστοχος απλά ο πιο δύσκολος.Ανέφερα ήδη το book of the New sun αλλά επίσης το ΑΜπερ μοιάζει πολύ με αυτό που περιγράφεις.Με την καλή έννοια.Προσωπικά νομίζα η τριοπροσωπη γραφή που ακολουθά έναν ή περισσοτερους ήρωες που διασχιζουν τον κόσμο και μεπλέκονται στα γεγονότα είναι η πιο κλασικη.

[Guest Anime_Overlord]

To βρίσκω πολύ δύσκολο να μην χρησιμοποιείς καθόλου περιγραφή αφηγητή για να δώσεις στον αναγνώστη να καταλάβει τι παίζει με ένα μέρος. Πως για παράδειγμα θα καταλάβει κάποιος την ζωή ενός χωρικού αν ποτέ του δεν έχει δουλέψει σε χωράφια ο ίδιος; Φαντάσου τώρα πόσο πιο δύσκολο είναι να καταλάβει για την ιδιόμορφη φύση της μαγείας σε έναν φανταστικό κόσμο. Αν έχεις ένα ιπτάμενο νησί για παράδειγμα, αρκεί απλά να πεις, "α, να ένα ιπτάμενο νησί" και τελείωσε; Δε πρέπει να προετοιμάσεις τον αναγνώστη για να μη σε πάρει με τις πέτρες; Για παράδειγμα, "το ιπτάμενο νησί που χρησιμοποιεί κρυστάλλους Φιλτζιν για να αιωρείται, και συντηρείται από ιπτάμενους καλλικατζάρους που αλλάζουν τους κρυστάλλους όταν χαλάνε". Φυσικά μπορείς να αναφέρεις αργότερα τους κρυστάλλους ή τους καλλικατζάρους, σαν χρειαστεί να τους αναφέρουν οι πρωταγωνιστές. Γιατί όμως να μη κάνεις και τα δύο; Δηλαδή και τα αναφέρεις χονδρικά στην αρχή και πιο εκτενέστερα σε διάλογο αργότερα;

[manstredin]

Νομίζω πως μιλάς για την συνέπεια του κειμένου (στην προκειμένη περίπτωση του εκάστοτε φανταστικού κόσμου). Νομίζω πως σχετικά με αυτό, δεν πρέπει ούτε να προσπαθήσεις πολύ και να γίνεις ψείρας παραθέτοντας μικρούλες λεπτομέρειες που μπορεί να βγάλουν τον αναγνώστη από το κλίμα της πλοκής ούτε να αφήνεις τα πράγματα εντελώς φλου απλά αναφέροντας κάτι τόσο κραυγαλέο που θα άφηνε απορίες. Είναι θέμα ισορροπίας και κατά πόσο μπορεί ο συγγραφέας να ελισσέται με τέτοιο τρόπο ώστε να την διατηρεί (κάτι που μου φαίνεται αρκετά δύσκολο).

Λίγο άσχετο, αλλά το σκεφτόμουν εξαιτίας ενός άνιμε που βλέπω τελευταία, πως στο συγκεκριμένο είδος, το χτίσιμο των φανταστικών κόσμων (συνήθως βέβαια είναι ε.φ) αφήνει αμέτρητες απορίες που ενισχύονται από αόριστες ατάκες. Δημιουργούνται απορίες που ποτέ δεν λύνονται, εμφανίζονται χαρακτήρες από το πουθενά, οι οποίοι συνήθως εξαφανίζονται στην επόμενη σκηνή χωρίς προφανή λόγο, κ.ο.κ, κάτι που έχω παρατηρήσει πως δεν συμβαίνει συχνά στους δυτικούς που προτιμούν την οδό της λεπτομέρειας και της ενδελεχούς εξήγησης. Βέβαια το πιθανότερο είναι πως η συγκρισή μου είναι άτοπη καθώς οι κουλτούρες είναι τελείως διαφορετικές...

[Guest Anime_Overlord]

^ Μπα, όχι, πραγματικά είναι σκηνοθετική αδυναμία αυτό. Ξεκινάει από τις μεταφορές από νουβέλες που βγάζουνε πολύ περιγραφή και αφήνουνε μόνο την ξερή πράξη. Επίσης έχει και να κάνει με το ότι στα ανιμέ πιο πολύ μετράει η ιδέα παρά η εφαρμογή. Το ότι τα περισσότερα από αυτά απευθύνονται σε άτομα με εφηβικό mental age το ενισχύει ακόμα περισσότερο.

 

Στην τελική όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι συνολικά τα δυτικά σενάρια του κιλού είναι γελοία απλοϊκά και πολαρισμένα σε άσπρο μαύρο, πράγμα που αφήνει χώρο σε απλές και κατανοητές εξηγήσεις. Τα ανιμέ που μπουρδουκλώνουν τα μπούτια του με όσα περισσότερα (και συχνά ασύνδετα) στοιχεία μπορούνε, δεν μπορούνε να την σκαπουλάρουνε έτσι εύκολα. Οπότε ένας Οδηγός Απαντήσεων και Ευρυτηρίων πάντα βοηθάει. Αλλά και πάλι μιλάμε να είσαι από αυτούς που γουστάρουνε να ψάχνουνε για πληροφορίες έξω από την σειρά παρά να έχουνε τις απαντήσεις έτοιμες και μασημένες μέσα στην σειρά. Αυτό είναι κάτι που το έχω παρατηρήσει πολύ στα φόρουμ που μπαίνω με ανιμέ.

[Nihilio]

^ Μπα, όχι, πραγματικά είναι σκηνοθετική αδυναμία αυτό. Ξεκινάει από τις μεταφορές από νουβέλες που βγάζουνε πολύ περιγραφή και αφήνουνε μόνο την ξερή πράξη. Επίσης έχει και να κάνει με το ότι στα ανιμέ πιο πολύ μετράει η ιδέα παρά η εφαρμογή. Το ότι τα περισσότερα από αυτά απευθύνονται σε άτομα με εφηβικό mental age το ενισχύει ακόμα περισσότερο.

 

Στην τελική όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι συνολικά τα δυτικά σενάρια του κιλού είναι γελοία απλοϊκά και πολαρισμένα σε άσπρο μαύρο, πράγμα που αφήνει χώρο σε απλές και κατανοητές εξηγήσεις. Τα ανιμέ που μπουρδουκλώνουν τα μπούτια του με όσα περισσότερα (και συχνά ασύνδετα) στοιχεία μπορούνε, δεν μπορούνε να την σκαπουλάρουνε έτσι εύκολα. Οπότε ένας Οδηγός Απαντήσεων και Ευρυτηρίων πάντα βοηθάει. Αλλά και πάλι μιλάμε να είσαι από αυτούς που γουστάρουνε να ψάχνουνε για πληροφορίες έξω από την σειρά παρά να έχουνε τις απαντήσεις έτοιμες και μασημένες μέσα στην σειρά. Αυτό είναι κάτι που το έχω παρατηρήσει πολύ στα φόρουμ που μπαίνω με ανιμέ.

Καλό είναι να μην μετατρέπουμε την αδυναμία/τεμπελιά σε άλοθι για το πόσο ψαγμένο είναι κάτι.

Δεν ξέρω τι εννοείς όταν λες "δυτικά σενάρια του κιλού" αλλά τα όσα βγαίνουν σήμερα στη δύση, είτε σειρές είτε κόμικ είτε βιβλία μόνο γελοία απλοϊκά και πολαρισμένα σε άσπρο μαύρο, πράγμα που αφήνει χώρο σε απλές και κατανοητές εξηγήσεις δεν είναι.

[Guest Anime_Overlord]

Όταν λέω του κιλού εννοούσα σενάρια του στυλ Avatar, Legend of the Seeker και σχεδόν κάθε χολιγουντιανή ταινία. Σειρές όπως Lost και Heroes τα βρίσκω καλοδουλεμένα αλλά χάνουν την μπάλα από ένα σημείο και μετά, συνηθές όταν με το ζόρι ξεζουμίζουν συνέχεια στην ιστορία.

[Nihilio]

Σειρές όπως Lost και Heroes τα βρίσκω καλοδουλεμένα αλλά χάνουν την μπάλα από ένα σημείο και μετά, συνηθές όταν με το ζόρι ξεζουμίζουν συνέχεια στην ιστορία.

Ενώ πχ το Naruto και το Bleach δεν το κάνουν;

[Guest Anime_Overlord]

Φυσικά και το κάνουν, δε το αρνούμαι.

[demiraval]

Προσωπικά νομίζα η τριοπροσωπη γραφή που ακολουθά έναν ή περισσοτερους ήρωες που διασχιζουν τον κόσμο και μεπλέκονται στα γεγονότα είναι η πιο κλασικη.

 

 

Είναι όντως η πιο κλασική μορφή και αυτο συμβαίνει για καλό λόγο. Προσωπικά έχω βρει ελάχιστα βιβλία που να έχουν περιγράψει επιτυχώς έναν κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός και μόνο χαρακτήρα. Τις περισσότερες φορές είναι ελλειμματικά νοήματος ή απλώς κακοστημένα γύρω απ' την κεντρική ιδέα η οποία μάλιστα είναι αξιόλογη ενίοτε.

Ως συγγραφέας προτιμώ κυρίως την γραφή σε τρίτο πρόσωπο χωρίς να αποκλείω όμως τιποτα. Πχ έναν κατοπινό των γεγονότων του βιβλίου αφηγητή ή κάτι τέτοιο. Εντούτοις θεωρώ την αποκλειστική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο ή ακόμα χειρότερα σε ιστορικό ενεστώτα επιίνδυνη για πολλούς λόγους, που εμπίπτουν κυρίως στα εκάστοτε αναγνωστικά και συγγραφικά γούστα του κάθε ατόμου.