Ραφλγκαφ! ( Η το τρολ στο Τρόλευ.)

[demiraval]

Ράφλγκαφ

(ή το τρολ στο τρόλεϊ)

 

 

Μια ιστορία του Τίμοθυ Πάρκερ

απ’ τις πρώτες περιπέτειες του στην Αντάκρη

Δυο λόγια για τον Τίμοθυ.

 

 

Ο Τίμοθυ Πάρκερ είναι ένα αγόρι απ’ το Λονδίνο. Από μικρός ήταν πολύ έξυπνος και ταλαντούχος σε πολλά πράγματα. Είχε ιδιαίτερη τάση στη μάθηση και του άρεσε να διαβάζει, ήξερε να παίζει φλάουτο και μπορούσε να λύνει δύσκολους γρίφους.

 

Ο Τίμοθυ, όπως όλα τα παιδιά στα έντεκά τους (όπως, εξάλλου, κι όλοι οι άνθρωποι), ονειρευόταν όποτε κοιμόταν. Σε αντίθεση με τα παιδιά της ηλικίας του (και, φυσικά, με τους μεγάλους), όμως, ο Τίμοθυ διέθετε ένα σπάνιο χάρισμα: ήταν Ονειροβάτης. Μπορούσε, δηλαδή, αυθόρμητα να κάνει ένα «άλμα» κατευθείαν μέσα στα όνειρά του. Και – φανταστείτε! – σύντομα ανακάλυψε πως, μέσω αυτού του χαρίσματός του, μπορούσε να ζει δυο εντελώς διαφορετικές ζωές: τη μία στην Αγγλία ως μαθητής σ’ ένα τυπικό, βαρετό σχολείο και την άλλη σε έναν ονειρικό κόσμο ως μάγος της πρώτης συνομοταξίας.

 

Ό,τι γνωρίζω για εκείνον το έμαθα από ένα βιβλίο με τίτλο «Το ημερολόγιο της Ευγενίας Βασιλικού», που εξιστορεί τις έξι μεγάλες περιπέτειές του με τις φίλες του, την Ευγενία και την Κίρσι, σε έναν παράξενο τόπο που λεγόταν (ή μήπως να πω: λέγεται;) Αντάκρη.

 

Για την Αντάκρη γνωρίζω πολλά, μιας και είμαι πια μέρος της, αλλά μπορεί να τη φανταστεί κάποιος στο δικό μας κόσμο διαβάζοντας αυτό το μικρό ποίημα που έγραψε και μου χάρισε κάποτε ένας φίλος μου:

 

 

 

Δώδεκα της πλάσης οι πλευρές

Δώδεκα της εκλεκτής τα χρόνια

Δώδεκα τ’ αστέρια τυχερά

που δώδεκα έχουν κόσμους.

Αντάκρη στέκει μακρινή

Απέναντι απ’ την Άκρη.

Και σ’ όνειρα καβάλα έρχονται

πάμπολλοι επισκέπτες.

Και ποιος θαρρεί πως ξέρει;

Ποιος άραγε θα μάθει;

Τι μέλλουνε να κάνουνε,

όλοι αυτοί στο χρόνο;

Δώδεκα της πλάσης οι πλευρές

Δώδεκα της εκλεκτής τα χρόνια

Δώδεκα τ’ αστέρια τυχερά

που δώδεκα έχουν κόσμους.

 

 

 

 

*

* *

 

 

«Όχι, δε νομίζω! Ή, μάλλον, δε βαριέσαι… σπάνια βρίσκεις ένα καλό στιγμιαίο ταξίδι για… πόσο είπαμε πάλι;» ρώτησε σκεπτικός ο Τίμοθυ Πάρκερ, κοιτάζοντας την μεγάλη καραμέλα που έμοιαζε με γλυκάκι τσάρλεστον.

 

«Τρία ρεν. Κοψοχρονιά!» απάντησε ο νόκερ-πωλητής τακτοποιώντας το καλάθι με την πραμάτεια στους μικροκαμωμένους ώμους του. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί στην κεντρική αγορά του Αμπερότ που βούιζε απ’ την πολυκοσμία εκείνη την ώρα.

 

 

 

(Τώρα πρέπει κανείς να γνωρίζει πως το Αμπερότ είναι η τελευταία πόλη των μάγων στην Αντάκρη (αν και έμοιαζε περισσότερο με καστρόπολη, δηλαδή με μια περιφραγμένη πόλη). Επίσης πρέπει να ξέρουμε, για την ιστορία, ότι η Αντάκρη είναι ο τελευταίος απ’ τους δώδεκα κόσμους και πως κι εκεί σχεδόν όλοι πληρώνουν ό,τι αγοράζουν με πολύτιμους λίθους, που είναι για τους Αντακριανούς ό,τι ακριβώς είναι τα χρήματα για εμάς. Και οι νόκερς, επομένως, τα υπολογίζουν σοβαρά (ίσως πολύ σοβαρά μερικές φορές). Οι νόκερς είναι περιβόητοι έμποροι που συνήθως ζουν σε υπόγειες πόλεις και δε χάνουν ευκαιρία να συναναστρέφονται ανθρώπους – ιδιαίτερα τους μάγους στο Αμπερότ που ενδιαφέρονται ως επί το πλείστον για τα αγαθά τους.)

 

 

 

«Μμμ… τρία ρεν ε; Λίγο περισσότερα απ’ όσα ξοδεύω συνήθως σε τέτοια αντικείμενα», παραπονέθηκε ο Τίμοθυ.

 

«Ωωω, μα είναι ένα ιδιαίτερο ταξίδι, κύριε… αν μου επιτρέπετε…», αποκρίθηκε ο πωλητής, διαισθανόμενος ότι ο νεαρός μάγος είχε αρχίσει να σκέφτεται την πιθανότητα να μην αγοράσει κάτι απ’ το καλάθι του.

 

«Για πού είπαμε ότι είναι;»

 

«Για την οδό της Αντήχησης στο νούμερο… εεε, μισό λεπτό, να το, στο νούμερο 399», απάντησε ο μουσάτος νόκερ και του έδειξε το περιτύλιγμα της καραμέλας που είχε πάνω του γραμμένες τις οδηγίες με μικροσκοπικά γράμματα.

 

«Για την οδό Αντήχησης… μάλιστα. Όχι και πολύ μακριά από δω… κάπου εκεί κοντά, αν δεν κάνω λάθος, περνάει και η συγκοινωνία για το….»

 

«Για… ποιο;» ρώτησε ξαφνικά γεμάτος ενδιαφέρον ο νόκερ και τράβηξε την καραμέλα απ’ το χέρι του Τίμοθυ.

 

«Εεε, για την Γκριμόριεν, το σπουδαστήριο της συνομοταξίας μου», είπε βιαστικά ο νεαρός μάγος. «Ξέρεις, τώρα που το σκέφτομαι, από έναν νόκερ είχα αγοράσει και το μαγικό μου ραβδί πέρυσι. Από τότε δεν έχω καταφέρει να ολοκληρώσω ούτε μια γητειά», άλλαξε τελικά θέμα.

 

«Δεν ξέρω τι εννοείτε, κύριε…» απάντησε θιγμένος ο νόκερ και πήρε ύφος επαγγελματικό. «Τα δικά μου αντικείμενα είναι ελεγμένα και η χρησιμότητά τους εγγυημένη. Δεν ξέρω ποιος από μας σάς πούλησε το ραβδί, αλλά αποτελεί δυσφήμιση για την ποιότητα των εμπορευμάτων μας. Αγοράστε αυτό το ταξίδι και, αν δεν σας ικανοποιήσει, να μη με λένε Πήτερ Ρούμπινο! Ορίστε, σάς κάνω κι έκπτωση, ένα ολόκληρο ρεν!»

 

«Ας είναι! Θα το αγοράσω».

 

Ο Τίμοθυ έβγαλε απ’ το πουγκί του δυο θαμποπράσινα πετραδάκια και τα πέταξε στον Ρούμπινο. Εκείνος τ’ άρπαξε στον αέρα, ενώ από μια τσέπη του εμφάνισε ένα χρυσό μονόκλ. Το φόρεσε, εξέτασε τα ρεν κι ύστερα τα έχωσε στην τσέπη του. Ικανοποιημένος, ευχαρίστησε το μάγο, έκανε μια παρωδία υπόκλισης κι εξαφανίστηκε μέσα στον κόσμο.

 

Ο Τίμοθυ έβαλε το στιγμιαίο ταξίδι σε μια τσέπη της χούπελαντ που φορούσε. Την τύλιξε γερά πάνω του και κοίταξε τον κεντρικό δρόμο του Αμπερότ. Στο βάθος διέκρινε τον ολόλευκο Πύργο του Νεύτωνα, στα δεξιά του την κατάφυτη περιφέρεια της σχολής Γκριμόριεν και αριστερά του την πυκνοχτισμένη περιοχή των Ελεύθερων Πολιτών με το παλιό Δημαρχείο.

 

Πήρε μια βαθιά ανάσα και φόρεσε την κουκούλα της χούπελάντ του.

 

«Σπίτι ξανά…» μονολόγησε ευχαριστημένος.

 

 

 

 

 

Συνεχίζεται….

Μενεστρέλ της Μιραβάλ

[Sileon]

Καλως ήρθες demiraval. Ωραία η ιστορία σου, αν και πρόλογος. Υποθέτω θα αναρτήσεις και τις συνέχειες.

Φαίνεται οτι είναι δουλεμένα αρκετά πράματα, σαν υπόβαθρο.

Βέβαια, δεν μπορώ να παραλείψω πόσο μου έφερε στο μυαλό το ξεκίνημα Λαβκραφτ (Ονειροταξιδευτής), καθώς και στην συνέχεια Χαρι Ποτερ. Δεν ειναι κατι απαραίτητα κακό. Το δέσιμο των επιρροών, αν ειναι σωστό, δίνει όμορφα πράγματα.

Edited May 13, 2008 by Sileon

[demiraval]

Καλως σας βρήκα Sileon, βεβαίως και θ ακολουθήσουν οι συνέχειες. Σ ευχαριστώ για το σχόλιο σου. Η σχέση μου με τον Lovecraft δεν ειναι πολυ μεγάλη ομολογώ, έχω απλώς διαβάσει ορισμένα απ' τα μεγάλα έργα του, αλλα τον θεωρώ σπουδαίο συγγραφέα, πραγμα το οποίο και μετουσιώνει το σχόλιο σου σε φιλοφρόνηση. Επιρροές έχουμε φυσικά ολοι οι συγγραφείς και κατα τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος να τις χρησιμοποιούμε οργανικά στα κείμενα μας ειναι μέσω των νύξεων (allusions) και των ασυντέλεστων συμβολισμών στα πρόσωπα, στα πραγματα και στα τοπία. Πολλές φορές μάλιστα οι επίδραση των επιρροών μας δεν ειναι μεγαλύτερη απο την επιρροή των ίδιων επιδρόντων στοιχείων σε αυτούς που μας επηρεάζουν! Και κει σαφώς υπάρχει μια απειρη αναδρομη προς τα πισω. ;)

Φυσικά ο Χάρυ Πόττερ ειναι ενας εξαιρετικά ολοκληρωμένος ήρωας και γι αυτό δεν χωρούν περισσότερα σχόλια.

Εντέλει, να πω δυο λογια για το κειμενο καθαυτο. Αποτελεί μόνο την αρχή ενός μικρού διηγήματος που εξυπηρετεί σαν prequel του μυθιστορήματος μου, το οποιο και θα κυκλοφορήσει, αν ολα πανε καλα, τον επόμενο χρόνο. Μιλάει για έναν απ τους πολλούς ήρωες και απλα καταγράφει τα έργα και τις ημέρες του στην Αντάκρη. Ελπίζω να απολαύσετε τα κείμενα που θα ανεβάζω τακτικά και προσβλέπω την βάρβαρη κριτική σας σπάθα. Αλλα ναμη γεμίσουμε αίματα παρακαλω. Γιατί δε θέλω ν αλλάζω τα πανάκριβα σινιέ πουκάμισα μου. χαχαχαχαχαχαχαχαχα

[Oberon]

Καλώς ήρθες demiraval. Δεν μπορώ να κρίνω ακόμα το μυθιστόρημά σου βέβαια, αλλά από το λίγο που διάβασα, αυτό που πόσταρες δηλαδή, με ιντριγκάρει και έχει μια ατμόσφαιρα που μ'αρέσει. Το όνομα του χαρακτήρα παραπέμπει βέβαια σε Harry Potter ή στον Timothy Hunter (των Books of Magic) αλλά μια που αυτοί οι ήρωες μ'αρέσουν, προσωπικά δε με ενοχλεί καθόλου η ομοιότητα στο όνομα.

Ελπίζω να ποστάρεις σύντομα και τη συνέχεια.

 

 

btw, μετέφερα το τόπικ στις Ιστορίες Φαντασίας στη Βιβλιοθήκη μια που εκεί βάζουμε τα γραπτά μας (σε όποια Βιβλιοθήκη θέλει ο καθένας ανάλογα με το είδος της ιστορίας του).

[Παρατηρητής]

Demi καλωσόρισες κι από μένα!

Το παραμύθι σου υπόσχεται πολλά. Βέβαια με αυτό τον πρόλογο που πόσταρες δεν μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για τον κόσμο και τη δική σου μυθοπλασία. Είναι αρκετά σύντομο αν κι έχει κάμποσες πληηροφορίες που αποτελούν το στησιμο, κυρίως απο την πλευρά της πόλης

 

(Τώρα πρέπει κανείς να γνωρίζει πως το Αμπερότ είναι η τελευταία πόλη των μάγων στην Αντάκρη (αν και έμοιαζε περισσότερο με καστρόπολη, δηλαδή με μια περιφραγμένη πόλη). Επίσης πρέπει να ξέρουμε, για την ιστορία, ότι η Αντάκρη είναι ο τελευταίος απ’ τους δώδεκα κόσμους και πως κι εκεί σχεδόν όλοι πληρώνουν ό,τι αγοράζουν με πολύτιμους λίθους, που είναι για τους Αντακριανούς ό,τι ακριβώς είναι τα χρήματα για εμάς. Και οι νόκερς, επομένως, τα υπολογίζουν σοβαρά (ίσως πολύ σοβαρά μερικές φορές). Οι νόκερς είναι περιβόητοι έμποροι που συνήθως ζουν σε υπόγειες πόλεις και δε χάνουν ευκαιρία να συναναστρέφονται ανθρώπους – ιδιαίτερα τους μάγους στο Αμπερότ που ενδιαφέρονται ως επί το πλείστον για τα αγαθά τους.)

 

Θα ήθελα και λίγη ακόμα συνέχεια για να ελένξω τη γραφή. Μέχρι στιγμής το βλέπω ζωντανό εξαιτίας του διαλόγου. Βρίσκω καλή την ιδέα να έχει πολλούς διαλόγους ως νεανικό μυθιστορήμα.

Όσο για το Χάρι Πότερ είναι λογικό να μοιάζει.Και όχι μόνο στο Χάρι αλλά και στον Αρτέμη Φάουλ και την Ακαδημία του Εφιάλτη. Νομίζω πως κάτι τέτοιο αποσκοπείς έτσι κι αλλιώς. Καλή συνέχεια λοιπόν και περιμένω να διαβάσω το παρακάτω.

[Naroualis]

Θα συμφωνήσω με τα παιδιά και θα ζητήσω λίγο ακόμη! Είναι ευχάριστο ανα΄γνωσμα και αρκετά ιντριγκαδόρικο. Τι θα γίνει παρακάτω;