Η Αδηφάγα Τρύπα της Έμπνευσης

[manstredin]

Όνομα Συγγραφέα:Βάγια Ψευτάκη

Είδος: φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων:1.951

Αυτοτελής; Ναι, αλλά εντάσσετε στα πλαίσια μιας σειράς σύντομων ιστοριών για την Επικράτεια της Ενυδρίας.

Σχόλια: Θα ήθελα να σας χαιρετήσω όλους, καθώς πρώτη φορά ανεβάζω κάτι στο φόρουμ σας, το οποίο μάλιστα μου έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση. Ελπίζω να είμαι ενεργό μέλος από εδώ και πέρα.

.................................................................

Η Αδηφάγα Τρύπα της Έμπνευσης

 

Το πρωινό είχε παγώσει σ’ αυτούς τους λόφους, στα έγκατα του χειμώνα. Οι νιφάδες παρασέρνονταν από το απαλό αεράκι, στροβιλίζονταν γύρω από τα γυμνά δέντρα, στροβιλίζονταν στο μονότονο σκοτάδι. Το μοναχικό διώροφο σπίτι στην κορυφή του λόφου είχε παγώσει κι εκείνο. Τα σανίδια του έτριζαν και τα τζάμια του έμπαζαν και οι σωλήνες του ράγιζαν. Είχε όμως καταπληκτική θέα. Θα είχε δηλαδή, αν δεν υπήρχε όλο εκείνο το πηχτό μαύρο σύννεφο που αγκάλιαζε ολόκληρη την περιοχή εδώ και πολύ καιρό τώρα. Οι ένοικοί του προσπαθούσαν όσο μπορούσαν να το εμψυχώνουν και να το φροντίζουν. Να σφουγγαρίζουν τα πατώματά του, να στοκάρουν τους τοίχους του, να καθαρίζουν την μούχλα από τις γωνίες της κουζίνας του. Μα, το Σπίτι στον Λόφο ήξερε πως οι ένοικοί του δεν μπορούσαν καλά καλά να κρατήσουν τους εαυτούς τους ζωντανούς. Μύριζαν όλοι τους σάπιο μήλο και αιθέρα. Το Σπίτι δεν έτρεφε αυταπάτες. Έτσι, ένα κρύο πρωινό που το ρολόι σήμανε εφτά, τους έδιωξε. Και εκείνοι φύγανε για πιο ζεστές περιοχές, γιατί η παγωνιά δεν έλεγε να φύγει και γιατί ο ήλιος του μεσημεριού δεν φαίνονταν να ανατέλλει.

 

Έμειναν μόνο ο Τζο και η Μίνι. Ο Τζο και η Μίνι ήταν συγγραφείς. Η Μίνι έγραφε περιπετειώδη μυθιστορήματα τρόμου κι ενίοτε ποιήματα μαύρου χιούμορ σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και η επιτυχία της ήταν τεράστια. Τελευταία στην Ενυδρία, ο τρόμος είχε μεγάλη πέραση. Η δουλειά της ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το παρουσιαστικό της Μίνι. Ήταν μικροκαμωμένη κι αδύνατη, φορούσε πάντα ανοιχτόχρωμα αεράτα φορέματα και φιόγκους. Τίποτα δεν μαρτυρούσε την αιμοβόρα έμπνευσή της που την είχε κάνει πλούσια και διάσημη σε ολόκληρη την επικράτεια.

 

Ο Τζο ήταν εκκεντρικός. Φορούσε πάντα μακριούς μαύρους μανδύες που κάλυπταν τους αστραγάλους του και είχε ένα σωρό τατουάζ στα χέρια του και τα μάτια του είχαν το χρώμα του κεχριμπαριού, έντονα γατίσια μάτια με μεγάλες γυριστές βλεφαρίδες, σαν κοριτσιού. Φορούσε και φυλαχτά με αρχέγονα σύμβολα και δαχτυλίδια σε σχήμα αιγυπτιακού σκαθαριού, τα οποία η Μίνι πάντα αποκαλούσε μαύρους μπάμπουρες που τρώνε σκατά. Κι εκείνη γελούσε καθαρά, καμπανιστά, εκνευριστικά, και τότε ο καθένας καταλάβαινε ποιος είχε τον αληθινό τρόμο για έμπνευση. Ο Τζο έγραφε παιδικά παραμύθια. Αλλά ποτέ του δεν το ομολογούσε. Τα έγραφε με ψευδώνυμο γιατί ντρεπόταν που ένας τόσο φοβερός τύπος σαν κι εκείνον είχε κλίση στα παιδικά παραμύθια. Τα περισσότερα μικρά της Ενυδρίας είχαν μεγαλώσει με τα παραμύθια του στο προσκεφάλι τους και τα λάτρευαν και δημιουργούσαν κόσμους ολόκληρους μ’ αυτά, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα παιδιά, μέχρι που μεγάλωναν και γνώριζαν την ζωή που τους είχε χαρίσει το Όλον τους και τότε αλλαξοπιστούσαν κι έπεφταν με τα μούτρα στις γκοθ ιστορίες της Μίνι, βουτηγμένες στο αίμα και στο σκοτάδι της Ενυδρίας.

 

Μαζί, αποτελούσαν ένα αλλόκοτο ζευγάρι, μα πολύ αγαπημένο. Ο ένας φρόντιζε τον άλλο, ο Τζο χτένιζε τα ξανθά μαλλιά της Μίνι και έφτιαχνε τους περίτεχνους φιόγκους της, εκείνη του έραβε τους μανδύες και του ζωγράφιζε τα τατουάζ και οι δυο τους φρόντιζαν το Σπίτι στον Λόφο για να μην καταρρεύσει κάτω από το ασήκωτο πηχτό σκοτάδι της Χλέμια της Πίκρας που βασίλευε στον Θρόνο.

 

Στο κέντρο του Σπιτιού, στο υπόγειο, υπήρχε ένα κλειδαμπαρωμένο δωμάτιο, όπου η πρόσβαση δεν επιτρεπόταν παρά μόνο στους ενοίκους του σπιτιού. Κι εκεί, στο κέντρο του μικροσκοπικού δωματίου, που βρισκόταν στο κέντρο του υπογείου, εκεί υπήρχε ένα ολοστρόγγυλο άνοιγμα στην γη, ένα πηγάδι, μια τρύπα. Κι αυτή ήταν η πιο μαγική τρύπα σε ολόκληρη την Ενυδρία. Ήταν η καρδιά του Σπιτιού, γύρω από την οποία είχε χτιστεί μεθοδικά μέσα στο πέρασμα του χρόνου, το ίδιο το Σπίτι. Ήταν μια τρύπα στο έδαφος που προκαλούσε δέος κι έκανε τα γόνατα όσων κοιτούσαν μέσα να τρέμουν και να λύνονται. Όχι όμως της Μίνι και του Τζο. Οι ένοικοι του Σπιτιού, αυτοί που είχαν μείνει κι αυτοί που είχαν φύγει, όλοι τους ήταν γεννήματα της μαύρης τρύπας. Μάνα τους ήταν η Τρύπα της Έμπνευσης. Κανείς δεν το ‘λεγε πηγάδι, γιατί απλώς, διέφερε κατά πολύ από ένα πηγάδι. Για τ’ όνομα των Θεών, δεν ήταν πηγάδι, ήταν απλά μια τρύπα στο έδαφος που ανάβλυζε έμπνευση. Κι η έμπνευση των ενοίκων αποτελούσε κληρονομικό χάρισμα που δεν μπορούσαν να αλλάξουν, παρά μόνο να αποδεχτούν ή να απορρίψουν. Η Μίνι το είχε αποδεχτεί. Είχε καταλάβει πως οι γυναίκες είναι τρομερά πλάσματα, παρά τα αρώματα και τους φιόγκους και τα χρωματιστά αεράτα φορέματα. Ο Τζο το απέρριπτε. Ένιωθε τα μάγουλα του να φλέγονται από οργή και ντροπή για το χάρισμα που του ‘χε δώσει η μάνα του. Πού ακούστηκε ένας άντρας σαν και του λόγου του να γράφει παιδικά παραμύθια. Ο Τζο θεωρούσε τα παραμύθια κατώτερα και ανούσια, ιστορίες για παιδιά, για να κοιμούνται το βράδυ και να κάθονται ήσυχα και να τρώνε το φαγητό τους δίχως δεύτερη κουβέντα. Ο Τζο απεχθανόταν την έμπνευσή του. Και φουρκίζονταν ακόμα περισσότερο όταν σκεφτόταν την αίγλη της έμπνευσης της Μίνι. Καθώς περνούσαν τα χρόνια άρχισε να γράφει τα παραμύθια του προσπαθώντας να τα κάνει κάποιο ενδιάμεσο είδος λογοτεχνίας, για ενήλικες κι όχι για παιδιά, ίσως έτσι να ήταν λιγότερο ντροπιαστικό. Έτσι, γεννήθηκαν τα παραμύθια για μεγάλους, που είναι σκοτεινά και χαιρέκακα και παίζουν σκανταλιάρικα με ξεχασμένα απωθημένα και ξεχασμένες πληγές, και ταράζουν και ανατρέπουν και θυμίζουν και για αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου διάσημα. Ο κύριος Ταφ, έτσι είναι το ψευδώνυμο του Τζο, είναι φτωχός και κουρελής και πεινασμένος και οργισμένος, γιατί ο Τζο δεν τον χάιδεψε ποτέ.

 

Τα λεφτά που βγάζει η Μίνι όμως φτάνουν και για τους δυο. Παρόλη την ντροπή του, ο Τζο τρώει απ’ αυτά, και τι άλλο να κάνει άλλωστε, να πεθάνει της πείνας;

 

Είχε τρεις ή τέσσερις μέρες από τότε που έφυγε και το τελευταίο από τα αδέλφια της Μίνι και του Τζο. Δεν είχε φύγει στ’ αλήθεια, αλλά έτσι είχαν συμφωνήσει να λένε για να καθησυχάζονται κάπως.

 

 

Τέσσερις Μέρες Πριν

 

 

Αν κάποιος έφτανε έξω από το Σπίτι εκείνη την μέρα (ή νύχτα αν θέλετε, δεν έχει και καμιά σπουδαία διαφορά γιατί τα τελευταία χρόνια τον ήλιο της Ενυδρίας τον είχε καταπιεί παντελώς το σκότος), δεν θα αντίκριζε τίποτα που θα προμηνούσε αυτό που ακολούθησε. Μέσα στο Σπίτι στον Λόφο επικρατούσε φασαρία. Ξεκούρδιστες κιθάρες κουρδίζονταν ανεπιτυχώς, μεταλλικές χορδές βούηζαν τον μεταλλικό τους βόμβο, τα πνευστά μούγκριζαν στομωμένα και τα τύμπανα βαρούσαν ασυντόνιστα. Ο Ίων βρίσκονταν στην μέση όλης αυτής της χάβρας και κρατούσε το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του, διπλωμένος στα δύο. Πήγαινε αρκετός καιρός που το μόνο που μπορούσε να συνθέσει ήταν αυτό το ακουστικό έκτρωμα.

 

«Σταματήστε!» ούρλιαξε απελπισμένος.

 

«Σωπάστε πια!»

 

Μεμιάς, τα όργανα έπεσαν κάτω άψυχα και σιωπηλά. Ο Ίων πήρε μια κοφτή ανάσα και κράτησε την εκπνοή στα μάγουλά του φουσκώνοντας τα. Έξυσε λίγο το κεφάλι του, απογοητευμένος. Έσκυψε και μάζεψε μερικές παρτιτούρες από το πάτωμα. Το σπίτι αναρρίγησε στο άγγιγμα των δαχτύλων του.

 

«Ξέρω…» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, «Δε με θες άλλο εδώ».

 

Ο Ίων ήταν ο τρίτος στην σειρά από τα αδέλφια, μετά την Μίνι και τον Τζο. Ήταν μικρόσωμος και του έλειπε ένα δάχτυλο εκ γενετής, μα αυτό ποτέ δεν τον εμπόδισε να εξασκεί την τέχνη του. Άλλωστε είχε γλυκό πρόσωπο και πλούσια σκούρα μαλλιά και γενικώς, το παρουσιαστικό του είχε μείνει σχεδόν ανεπηρέαστο από την άνοδο της Χλέμιας της Πίκρας στον Θρόνο της Ενυδρίας. Συνέχισε να κάνει περιοδείες και να δίνει συναυλίες, κι οι περισσότεροι λάτρευαν τα τραγούδια του. Μα η μουσική μέσα του δεν είχε μείνει ανέπαφη από το διαρκές σκοτάδι. Σταδιακά, συνέβαιναν μικροαλλαγές μέσα του που άργησε να παρατηρήσει. Έχανε ένα σκαλοπάτι καθώς κατέβαινε, έκρωζε στις πολύ ψηλές νότες, άρχισε το κάπνισμα. Τέτοια πράγματα, μικρά που χωρίς να το ξέρει σηματοδοτούσαν αυτό που θα ακολουθούσε. Όλα τα μικρότερα αδέρφια τους είχαν φύγει εδώ και αρκετό καιρό και το περίεργο ήταν πως κανείς δεν είχε ξανακούσει νέα τους. Ούτε άκουσαν για κάποιο χορευτικό σχήμα όπου ηγούνταν η Σίσι, ούτε είδαν καμιά νέα ποιητική συλλογή του Μάξιμου, ούτε κυκλοφόρησε καμιά νέα ταινία του Ιακώβου, και το περιβόητο άγαλμα μοντέρνας τεχνοτροπίας του Θίο που θα τοποθετούνταν στην διαβόητη Κόκκινη Πόλη είχε μείνει πίσω, μισό. Τουλάχιστον η Ζίνα είχε πάρει μαζί της σχεδόν τους μισούς από τους πίνακές της, αν και κατά την γνώμη του Ίων είχε αφήσει πίσω τα αριστουργήματά της κι είχε κουβαλήσει κάτι απαίσια κομμάτια με σκούρο βρώμικα χρώματα και ασουλούπωτες μορφές χωρίς στόματα. Ο Ίων σκεφτόταν ότι ίσως να ήθελε απλώς να τα καταστρέψει πρώτη, πριν προλάβουν τα τερατουργήματα να καταστρέψουν την φήμη της.

 

Να τώρα όμως που κι εκείνος είχε πέσει σε τέλμα. Η έμπνευση, το κληρονομικό αυτό χάρισμα, τον είχε εγκαταλείψει αφήνοντάς τον σύξυλο. Ο ρυθμός είχε χαθεί ολοσχερώς από το βήμα του, απ’ την ανάσα του. Κοιτούσε θλιμμένα τα μουσικά όργανα γύρω του, όταν άκουσε ένα απαλό χτύπημα. Σήκωσε λίγο το κεφάλι κι αφουγκράστηκε. Το χτύπημα ακούστηκε ξανά, ελαφρώς πιο δυνατά. Σηκώθηκε και προχώρησε με δυσκολία μέχρι την πόρτα. Πλέον του ήταν δύσκολο ακόμα και να περπατά έτσι όπως είχαν αποσυντονιστεί τα μέλη του. Κυριολεκτικά χρειαζόταν πολύ σκέψη για να αποφασίσει ποιο πόδι πρέπει να πατήσει, πότε και που. Ο ήχος ακούστηκε ξανά. Δεν ερχόταν απ’ έξω. Ερχόταν από κάτω.

 

Μόλις βγήκε στον διάδρομο, κοίταξε αριστερά και δεξιά μήπως κι έβλεπε τον Τζο ή την Μίνι, μα κανείς τους δεν φαινόταν. Προχώρησε λοιπόν αργά και κατέβηκε τις σκάλες που οδηγούσαν στην Τρύπα της Έμπνευσης. Τα πράγματα ήταν τόσο περίεργα στην Ενυδρία τελευταία. Ο κόσμος είχε κρυφτεί στο καβούκι του τρομοκρατημένος και κανείς δεν φαινόταν να ενδιαφέρεται πια για μια απόλαυση πολυτελείας όπως η Τέχνη. Η δημοτικότητά του είχε καταβαραθρωθεί, όπως και των αδελφών που είχαν φύγει από το Σπίτι. Μόνο η Μίνι και ο Τζο τα κατάφερναν ακόμα και μάλιστα καλύτερα από ποτέ, λόγω του κλίματος φόβου κι απομόνωσης.

 

Κατέβηκε και το τελευταίο σκαλοπάτι και βρέθηκε μπροστά στην ξύλινη παλιά πόρτα. Έμοιαζε ψεύτικη, έτσι καμωμένη από σανίδες και άβαφη, γεμάτη ρόζους και ξέφτια. Γύρισε το πόμολο και έτριξε, και άνοιξε αργά, μα διάπλατα. Η τρύπα ήταν εκεί. Μαύρη και τέλεια στρογγυλή, έπιανε σχεδόν ολόκληρο το δωμάτιο. Μαγνήτιζε το βλέμμα του. Το χτύπημα είχε σταματήσει και τώρα το μόνο που πλάκωνε την ψυχή του ήταν η απέραντη ησυχία. Στο υπόγειο της Τρύπας, δεν ακουγόταν ούτε το παραμικρό. Ήταν λες και ρουφούσε όλους τους ήχους μέσα της. Ο Ίων ένιωθε την ανάσα του βαριά μα ακανόνιστη. Μέρες πήγαιναν που δεν μπορούσε να βγάλει τον μαύρο της κύκλο από τα όνειρά του. Η Τρύπα τον παρενοχλούσε διαρκώς. Βρίσκονταν συνεχώς μπροστά στα μάτια του κι εκείνος προσποιούνταν πως δεν καταλάβαινε γιατί. Όπως όλοι τους προσποιούνταν πως τα αδέλφια τους είχαν φύγει.

 

«Γιατί με θέλεις πίσω;» ρώτησε καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να ακουστεί μα μάταια. Η Τρύπα του ‘παιρνε τις λέξεις μόλις γεννιόνταν στα χείλη του. Κι η ησυχία του απάντησε.

 

«Το Όλον επιθυμεί να ξεγίνεις».

 

Η καρδιά του σφίχτηκε. Δεν υπήρχε πιο ιερή λέξη στην Ενυδρία από το Όλον. Κι η επιθυμία του ήταν διαταγή.

 

«Μάνα, κανείς δεν ξέρει τι είναι το Όλον. Κανείς δεν το ‘χει δει, κανείς δεν το ‘χει ακούσει. Γιατί…»

 

«Το Όλον επέλεξε να γίνω. Το Όλον επέλεξε να γίνεις. Το Όλον επέλεξε να βασιλεύει η Χλέμια η Πίκρα στην Ενυδρία. Για να βασιλεύσει η Χλέμια σωστά και καταπώς θέλει, εσύ πρέπει να πάψεις. Κι εγώ να υπακούω. Και να γεννάω τα τέρατα που το Όλον επιθυμεί».

 

Η ησυχία ήταν αμείλικτη. Ένιωθε τις φλεβίτσες στους κροτάφους του να πάλλονται και τα γόνατά του να τρέμουν, να τρέμουν τόσο πολύ και τόσο ασυντόνιστα το ένα με το άλλο, που ο Ίων έπεσε στα τέσσερα κι αμέσως τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν κάτω από το βάρος του κορμιού του, κι οι αγκώνες του λύγισαν και τα μάτια του αντίκρισαν, στο χείλος του κύκλου, το σκοτάδι στα έγκατα του Όλου, το σκοτάδι που αγκάλιαζε και βύθιζε και ρουφούσε και μαγνήτιζε ολόκληρη την άλλοτε ανθούσα Επικράτεια της Ενυδρίας. Κι ο Ίων, αθόρυβα, έγινε άλλος ένας αδερφός που έφυγε κι άλλο ένα πλάσμα της Ενυδρίας που ξέγινε.

 

[Παρατηρητής]

Μου αρέσει!!!

Τη βρήκα με αυτό το γκοθάκι. Παραμυθάδες, συγγραφείς, μουσικοί, ποιητές...καλλιτέχνες, βαμμένοι στις αποχρώσεις του μαύρου και του γκρι. Ωραία η ιδέα με την Τρύπα της Έμπνευσης και το μυστήριο Όλον. Πολύ καλή παρουσίαση των χαρακτήρων όπως και του σπιτιού στο Λόφο. Πιστεύω πιάνεις μια χαρά την ατμφόσφαιρα και μπάζεις εύκολα τον αναγνώστη στο κλίμα. Σε πρώτη ανάγνωση το ευχαριστήθηκα. Να περιμένω τη συνέχεια;

[DinoHajiyorgi]

Μου άρεσε επίσης. Μπράβο. Με πανέμορφες λιτές αναφορές μου περιέγραψες (και ζωγράφισες) έναν πιστευτό παραμυθένιο κόσμο. Το σπίτι με την τρύπα της έμπνευση είναι απίθανη ιδέα, και εικόνα!

[Morigan]

πάρα πολύ καλό...αν εξαιρέσεις μερικά λαθάκια (τόσο μικρά που θα περνούσαν απαρατήρητα αν δεν ήμουν μία μικρή τελειομανής -π.χ. χρήση του "και" σε σημεία που δεν είναι απαραίτητο) είναι μία πολύ πρωτότυπη ιδέα... να ελπίζουμε σε ένα μεγαλύτερο διήγημα για την τρύπα της έμπνευσης??? . μου άρεσαν πολύ οι χαρακτήρες που έχεις βάλει. κυρίως το ότι ο ένας είναι το αρνητικό του άλλου. ποιος θα πίστευε ότι το ξανθό κοριτσάκι με τους φιόγκους γράφει γκόθ πράγματα... Εύχομαι λοιπόν η δικιά σου "τρύπα" να μην σε ρουφήξει ποτέ και να συνεχίσεις έτσι και καλύτερα

[manstredin]

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια, είναι πολύ ενθαρρυντικά! Εκτιμώ πάρα πολύ την κριτική σας και τα σχόλιά σας γιατί θεωρώ, όπως φαντάζομαι και οι περισσότεροι που συμμετέχουν σο φόρουμ, ότι μια τρίτη (και τέταρτη και πάει λέγοντας) ματιά μπορεί να τραβήξει την προσοχή σε πράγματα που δεν φανταζόμαστε ότι χρήζουν προσοχής (και διόρθωσης). Σύντομα θα ανεβάσω και κάποια άλλη ιστορία σχετικά με την Επικράτεια της Ενυδρίας. Όπως και να 'χει, σας ευχαριστώ! ;)

[Naroualis]

Χρειάζεται να επαναλάβω αυτά που είπαν οι προλαλήσαντες; Άντε ας τα επαναλάβω. Όμορφο, δροσερό, φρέσκο, απροσποίητο. Δε μοιάζει με τίποτε και δεν κανακέυει τίποτε. Η εικόνα τη Τρύπας πυο γύρω γύρω χτίστηκε (από μόνο του; ) το σπίτι είναι ΄ντως πολύ εμπνευσμένη. Και πάλι ένα ψείρισμα από μέρος μου: Η φράση "τα έγκατα του χειμώνα" μου φαίνεται αδόκιμη. Δεν έχω ξανακούσει. Συνήθως είναι "η καρδιά του χειμώνα". Η λέξη έγκατα δίνει την διάσταση ενός πράγματος με βάθος.

[aScannerDarkly]

Το έχω διαβάσει εδώ και κάμποσο καιρό αλλά δεν πρόκοψα να γράψω κανένα σχόλιο. Η ιδέα είναι πάρα πάρα πολύ καλή, η κοσμοπλασία ιδιαίτερη θα έλεγα (δηλαδή φαντασι με πρωταγωνιστή ένα τύπο που θα μπορούσε να συχνάζει στo Underworld δεν έχω ματαξαναδεί, αν και ίσως ξενίζει λίγο, δε βρίσκω κάτι κακό, ίσα ίσα). Μοναδική μου ένσταση, ότι καμιά φορά προσπαθείς ίσως υπερβολικά να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα (για παράδειγμα η αρχή του κειμένου, τα έγκατα του χειμώνα κτλ), ενώ η ιστορία έχει μοναδική ατμόσφαιρα από μόνη της. Αλλα σε γενικές γραμμές, η τρύπα της έμπνευσης και το Όλον φαίνεται να σε ευνοούν

[Throgos]

Καλησπέρα! Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία σου: συγκεκριμένα μου άρεσε που χρησιμοποιείς παρατακτική σύνδεση όπως εδώ

Τα σανίδια του έτριζαν και τα τζάμια του έμπαζαν και οι σωλήνες του ράγιζαν

κι εδώ

Ο κύριος Ταφ, έτσι είναι το ψευδώνυμο του Τζο, είναι φτωχός και κουρελής και πεινασμένος και οργισμένος, γιατί ο Τζο δεν τον χάιδεψε ποτέ.

.

Γενικά οι προτάσεις σου έχουν μια γλύκα, αλλά εκείνο το άλμα το χρόνο με το "τέσσερις μέρες πριν" με ξένισε λίγο. Θα μπορούσες να το βάλεις λίγο πιο ύπουλα.

[Nihilio]

Ενδιαφέρουσα ιδέα και κοσμολογία, ωραία γραφή, αλλά νιώθω ότι κάτι λείπει από το τέλος, κάτι που θα δώσει την τελική γροθιά στον αναγνώστη. Ίσως να φταίει ο ρυθμός στην αρχή, με τις πολλές πληροφορίες του. Ίσως το "τέσσερις μέρες πριν" και το κρυπτικό φινάλε. Ίσως η αναφορές στον κόσμο να έπρεπε να συνοδεύονταν από επεξηγήσεις. Ίσως πάλι να φταίω εγώ ως αναγνώστης

[manstredin]

Καταρχήν, σας ευχαριστώ για τα post σας. Δυστυχώς περιμπένω εδώ και ένα μήνα να μου συνδέσουν το ίντερνετ και μάλλον θα περιμένω γιά άλλο ένα μήνα όπως το βλέπω κι έτσι είμαι ανενεργή στο φόρουμ. Ξαναδιάβασα την ιστορία και βλέπω ότι έχει αρκετά προβληματάκια που σηκώνουν επιμέλεια. Σε κάποια σημεία ο λόγος είναι υπερβολικός και μερικές επαναλήψεις κουράζουν. Όσο για το τέλος κι εγώ θα το προτιμούσα λίγο πιο...κάτι΄! Κάτι του λείπει που δεν το έχω εντοπίσει ακριβώς, αλλά και για μένα μετά από τόσο καιρό που το ξαναδιάβασα νιώθω ότι "χάνει". Η συγκεκριμένη ιστορία πιθανόν να αλλάξει ελαφρώς έτσι κι αλλιώς για να δέσει με άλλες ιστορίες περί της Ενυδρίας ώστε να μπορούν να έχουν ένα κοινό concept που θα αλληλοσυμπληρώνεται. Έτσι θα απαντώνται και κάποια ερωτήματα που δημιουργούνται στον αναγνώστη πέρι της συγκεκριμένης κοσμολογίας. Όπως και να 'χει σας ευχαριστώ πολύ

[Electroscribe]

Κάπως πιο προσγειωμένο από τα άλλα δυο κείμενα της Ενυδρίας, αλλά το ίδιο καλό. Άλλη μια εντυπωσιακή ιδέα που δεν την προδίδει η υλοποίησή της. Ανέβηκε πρώτο, το διάβασα τελευταίο, αλλά η γραφή μου δίνει την εντύπωση πως γράφτηκε μετά την Άλμα και πριν τη Σπάτουλα, και νομίζω πως αυτή είναι και η καλύτερη σειρά ανάγνωσης.

 

Μερικές σημειωσούλες ακόμη:

Η_αδηφάγα_τρύπα_της_έμπνευσης.doc

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε περισσότερο από τα άλλα δύο, αλλά μου τα χάλασε στο τέλος. Εκεί που μας μίλαγες για τον Τζο και τη Μίνι, (τους οποίους λάτρεψα), τους αφήνεις για να μην τους ξαναπιάσεις! Θα μου άρεσε αν ξαναγυρίζαμε σ' αυτούς, πίσω στο παρόν.

[Tiessa]

Πραγματικά εντυπωσιακή σύλληψη αυτή με την πηγή της έμπνευσης και εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Μόνο που θα συμφωνήσω με την Cassandra Gotha. Θα ήθελα να μην τελείωνε έτσι και να επέστρεφα πίσω στους δυο ήρωες, τη Μίνι και τον Τζο που παρουσιάστηκαν από την αρχή και να έβλεπα κάτι παραπάνω από τη ζωή τους μετά την αποχώρηση των άλλων.

[manstredin]

Ευχαριστώ για όλα τα καλά λόγια και για τα σχόλια ! Έχετε δίκιο, η ιστορία αλλάζει απότομα και πράγματι είναι σα να έχω αφήσει εντελώς στη μοίρα τους τους δύο πρώτους χαρακτήρες. Το σκεπτικό μου ήταν να επανέλθω σ' αυτούς σε κάποια άλλη ιστορία, κι ίσως θα έπρεπε να αναρτηθούν μαζί αυτές οι δύο ή τουλάχιστον σε μικρό χρονικό διάστημα η μία από την άλλη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλή επιλογή, αλλά έτσι βγήκε... Όταν μάθω τι απέγιναν, θα φροντίσω να αναρτήσω την ιστορία

[Nienor]

Διάβασα για τη Μίνι και το Τζο και τον Ίωνα αμέσως μετά την Άλμα. Συνέχισα να είμαι ενθουσιασμένη με τη γραφή σου και παρόλο που η πλοκή στις ιστοριούλες είναι υποτυπώδης, βασίζεται ουσιαστικά στην περιγραφή και το "θάνατο" κάποιου χαρακτήρα, συνέχισα να διαβάζω ότι δικό σου βρήκα σηκωμένο. Αυτό είναι κάτι που γενικά μου συμβαίνει σπάνια, συνήθως θέλω απλά να μάθω τι θα γίνει παρακάτω. Εδώ όμως -πάμε επανάληψη- έχεις κάτι πραγματικά καλό που ελπίζω να βρει το δρόμο του και να το διαβάσει κι άλλος κόσμος.

 

Δε με πείραξε που άλλαξες εντελώς την αφήγηση και ξεχάσαμε τη Μίνι και το Τζο. Δε μπορώ να το δω σαν κάτι ολοκληρωμένο κι ίσως γιαυτό. Μου έφτασε που μοου τους γνώρισες.

 

Πρόσεξε λίγο λαθάκια σαν

Η Τρύπα τον παρενοχλούσε διαρκώς. Βρίσκονταν συνεχώς μπροστά στα μάτια του κι εκείνος προσποιούνταν πως δεν καταλάβαινε γιατί. Όπως όλοι τους προσποιούνταν πως τα αδέλφια τους είχαν φύγει.

όπου έχεις το ρήμα στον πληθυντικό και το υποκείμενο στον ενικό.

[manstredin]

Ναι, αυτά τα λαθάκια μου τα υπέδειξε κι ο Electroscribe-να 'ναι καλά ο άνθρωπος-γιατί τα έκανα συνεχώς και δεν το είχα πάρει πρέφα!

[Nova]

Ωραία ιστορία και μου άρεσε.

 

Θέλει όμως δουλειά γιατί η ιστορία έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες.

1.Κατάλαβα πολύ νωρίς (από τη στιγμή που διάβασα τον τίτλο αναρωτήθηκα αν μια τρύπα από όπου βγαίνει όλη η έμπνευση θα μπορούσε να καταβροχθίζει ανθρώπους... για οποιοδήποτε λόγο, για να δίνει έμπνευση σε κάποιους ή σαν αντίτιμο για την έμπνευση που έδωσε...) τι συνέβαινε. Μόνο όταν μίλησε η τρύπα κατάλαβα το γιατί συνέβαινε, αλλά -το ότι κατάλαβα νωρίς το τι συνέβαινε- μου το χάλασε αρκετά.

 

Ειλικρινά δεν ξέρω πως θα μπορούσες να κάνεις κάτι για αυτό.

Εκτός ίσως από αυτο:

 

2.Γύρνα στον Τζο και τη Μίνι. Κάνεις μια νύξη πως ίσως γνώριζαν τι συνέβαινε, στην τελευταία φράση πριν γυρίσεις τέσσερις ημέρες πριν. Γύρνα στο τέλος και μίλα για τα συναισθήματα, την απελπισία, το φόβο τους.

 

Ίσως είναι μια ιδέα και δεν λέω πως είναι η καλύτερη απλά μια πρόταση που μπορείς σκεφτείς ή να απορρίψεις.

 

It's your story after all, right?

 

Ο κόσμος είναι ενδιαφέρων, η γραφή σου όμορφη και οι χαρακτήρες έχουν το βάθος που χρειάζονται.

 

Πιο πολύ απ' όλα μου άρεσαν οι διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες, στον Τζο και τη Μίνι.

Ήταν αδέρφια και δεν έγραψες τίποτα το καθαρά ερωτικό ή σεξουαλικό, αλλά υπήρχε ένας λεπτός και διακριτικός ερωτισμός σε ότι έγραψες, περιγράφοντας τα ρούχα και το πόσο είχαν αποδεχθεί την έμπνευσή τους.

 

Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε διαβάζοντάς το.

 

Δεν ξέρω αν το ήθελες και το έγραψες έτσι ή έτσι απλά σου βγήκε, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ.

[Martin Ocelotl]

Το διάβασα και μου άρεσε, μεσα στην αδηφάγα τρύπα βρήκα πολλούς γνωστούς μου από παλιά και αναμνήσεις ιδεών που είχα χαμένες...

Δεν θα πω ότι ήδη ειπώθηκε από τους προλαλίσαντες εκτός ίσως από το ότι η διάχυτη ευαισθησία του με συνεπήρε.

 

Well done

[manstredin]

Καταρχήν, ευχαριστώ για την ανάγνωση!

Ρίχνοντας ξανά μια ματιά στα σχόλια, θέλω να πω, πως ναι Nova συμφωνώ πως πρέπει να δωθεί συνέχεια στον Τζο και στη Μίνι. Μπορεί να μην πρόσθεσα κάτι παραπάνω στην συγκεκριμένη ιστορία, αλλά τώρα γράφω τη συνέχεια (κατά κάποιον τρόπο), που φανερώνει τί απέγιναν οι δύο πρωταγωνιστές της Τρύπας. Ελπίζω να την τελειώσω σύντομα