Και έτσι εγκατέλειψε τη γη....

[Ivan Gig Nth Yuk]

Όνομα Συγγραφέα: Απόστολος (Guardian of the RuneRing #2)

Είδος: Επιστημονική Φαντασία

Αριθμός Λέξεων: 1072

Αυτοτελής: Ναι

Σχόλια: Βασικά ήταν για τον online διαγωνισμό του φεστιβάλ. Σήμερα το πρωί είχε κανονιστεί να φύγουμε, οπότε αποφάσισα να δουλέψω μόνο το βράδυ. Αποφάσισα βιαστικά-βιαστικά μια απ' τις 2-3 ιδέες που μου ήρθαν πρώτα και άρχισα να γράφω. Κάπου στις 3.30 με νίκησε ο ύπνος. Γυρίσαμε το απόγευμα και το τελείωσα βιαστικά αλλά έτσι θα έπρεπε κιόλας. Επίσης αν οι mods/admins θέλουν να το βάλουν σε κάποιο άλλο θέμα ή κάτι τέτοιο δεν έχω πρόβλημα. Φυσικά είναι εκτός συναγωνισμού.

 

 

 

 

 

Με κυνηγούσαν. Ήξεραν, ότι ήξερα. Κάποτε ήμουν στα χέρια τους αλλά τώρα όχι. Την μέρα με την λιακάδα. Που έβαζα μπουγάδα. Πόσα χρόνια είχα να τη δω; Πότε δεν την είδα. Την έκρυβαν. Καθάρματα, με κυνηγούν. Αλλά θα ξεφύγω. Τα στενά είναι κίτρινα σχεδόν, παραπατώ, πομ πα πομ πα πομ. Να τοι. Να οι σκιές τους λειψές φαίνονται στον δρόμο. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί. Είναι μηχανές; Είναι απ' άλλον κόσμο. Πρέπει να τρέξω απ' την άλλη μέρα. Με περικύκλωσαν; Χα!

 

Βασικά δε θυμάμαι. Θυμάμαι ότι πήγαινα στο καθαριστήριο και ότι έβρεχε. Σχεδόν πάντα βρέχει και οι ψιχάλες κοκκινωπές πέφτουν στον δρόμο. Λες και είναι το αίμα των θεών που αργοπεθαίνουν. Επειδή τους ξεχάσαμε. Και το αίμα τους κυλάει στα πεζοδρόμια και στους δρόμους και οι άνθρωποι, που είναι οι δολοφόνοι επειδή αυτοί τους ξέχασαν, αδιαφορούν. Είναι παράξενο, γιατί τον συνάντησα στη στάση. Είπε πως είχαν πρόβλημα και πως θα πήγαινε... πάντως το αυτοκίνητο ήταν σε καλή κατάσταση. Α ναι, θα πήγαινε να τα φτιάξει. Και μετά συνέβη.

 

Είναι τριγύρω μου. Μηχανές με τεράστια χέρια, γεμάτα λεπίδες και μαχαίρια. Και τα μάτια τους πετάνε φλόγες. Τρέχα! Τρέχα! Φωνάζουν! Φωνάζουν! Αρχίζω να τρέχω! Θα ξεφύγω. Τρέχω. Με πιάνουν. Γελούν! Γελούν! Αφήστε με! Αφήστε με! Αφήστε με! Ήρθαν, αυτοί τώρα. Ξέρουν ότι τους βλέπω. Με μαζεύουν και με δένουν. Σφιχτά να μη ξεφύγω. Αντίο! Είμαστε καταδικασμένοι!

 

Μπαμ! Τον μαλάκα! Θα με σκοτώσει. Η βροχή έχει σταματήσει. Σηκώνομαι και τί να δω; Όλα μοιάζουν αλλιώς. Σαν να πήρες κάποιος μια αντι-μπογιά, τα έβαψε όλα μονομιάς κι έτσι εγκατέλειψε τη γη το κόκκινο χρώμα. Όλα είναι παρδαλά ή γκρίζα, και το νερό της βροχής που τρέχει στα αυλάκια δίπλα στα πεζοδρόμια είναι διάφανο, ψιλοκαφέ, μάλλον εξ' αιτίας της λάσπης. Α, ο ήλος βγήκε, και λάμπει. Παραδόξως τον αισθάνομαι πιο δυνατό.

 

Η τηλεόραση είναι ανοιχτή. Δεν την κλείνω πια και αφήνω μια χαραμάδα το παντζούρι και το παράθυρο τέρμα κάθε νύχτα. Τα παράσιτα με ηρεμούν. Έτσι μπορώ να ξεφύγω αν έρθουν. Ήρθαν δύο φορές, κουστουμαρισμένοι με γραβάτες και τα συναφή και είπαν πως θέλουν να μου μιλήσουν. Την πρώτη φορά είπαν ψέματα πως είναι απ' το νοσοκομείο. Τη δεύτερη ήταν πιο ανοιχτοί. Είπαν πως είναι απ' την κυβέρνηση και πως οφείλω να τους ανοίξω. Νομίζω είδα έναν να έχει μια κεραία κάτω απ' το καπέλο του. Δεν πρέπει να ήταν άνθρωποι. Τουλάχιστον έτσι νομίζω. Και από τότε, που δε τους άνοιξα με παρακολουθούν. Νομίζουν πως δεν τους βλέπω αλλά εγώ τους βλέπω. Κάθε τόσο όταν γυρνάω το κεφάλι μου βλέπω τη σκιά τους να ξεφεύγει από καμιά γωνία ή το αμάξι τους -κάθε φορά διαφορετικό- να διασχίζει το δρόμο. Αλλά τον ύπνο τον φοβάμαι. Γιατί ποτέ δε ξέρεις. Μπορεί να μπουν από στιγμή σε στιγμή, να με αρπάξουν και να με γδάρουν. Γι' αυτό κιόλας ακούω τα παράσιτα.

 

Έρχεται. Βγήκε απ' το αυτοκίνητο του και μου ζητάει και τα ρέστα. Το αμάξι τίποτα δεν έπαθε αλλά φωνάζει. Άντε παράτα μας ρε συ. Πάρε το αμάξι σου και δίνε του μη σου κάνω και καμιά μήνυση. Έχω και μάρτυρα στη στάση απέναντι. Όχι δε θέλω να πάω στο νοσοκομείο. Δικαίωμά μου. Άντε φύγε γιατί μου χάλασες τη μέρα. Αλλά τί στο καλό; Όλα μοιάζουν αλλιώς. Τέλος πάντων ιδέα μου θα είναι. Εκτός κι αν έπαθα καμιά διάσειση ή τίποτα τέτοιο. Α όπου φύγει φύγει τώρα. Μόλις άκουσε μήνυση. Τον μαλάκα.

 

Δεν είμαι σίγουρος ότι θυμάμαι. Τώρα ναι. Αλλά τότε δε το ήξερα. Μάλλον το ξέχασα. Ίσως να είναι κι αυτό μια παρενέργεια. Πάντως τότε όλα έμοιαζαν σωστά. Μάλλον δε δούλευε σωστά, γιατί υποσυνείδητα - τουλάχιστον υποσυνείδητα - το ένιωθα συνεχώς. Πάντως χωρίς το κόκκινο ο κόσμος μοιάζει πραγματικά ωραιότερος. Όχι όχι. Ναι αυτό εννοώ.

 

Τρέμω. Με χτύπησε αυτοκίνητο αλλά το πιο σημαντικό, αυτό που με ανατριχιάζει δεν έχει καμία σχέση με το αυτοκίνητο. Πραγματικά. Πάντα το ήξερα. Το ένιωθα. Μια αίσθηση πως κάτι ήταν λάθος. Και τώρα οι υποψίες μου αρχίζουν να επιβεβαιώνονται. Ποιος ξέρει τί άλλο μας κρύβουν. Πρέπει να είμαι προσεχτικός. Τί είναι αυτό εκεί; Πίσω απ' τη γωνία; Κάποιος, ή κάτι. Μια σκιά που δε μοιάζει ανθρώπινη. Και εκείνος. Μόλις το αντιλήφθηκα άνοιξε το κινητό του και πήρε τηλέφωνο κάπου. Με κατάλαβαν; Είναι παντού. Τρέμω.

 

Το κουδούνι. Το κουδούνι κουδουνίζει. Ποιος είναι; Δύο νέοι, απ' το νοσοκομείο λένε. Δε νομίζω να λένε αλήθεια. Παριστάνουν ότι με ξέρουν αλλά εγώ όχι. Κάποιο κόλπο είναι. Ένας έχει ένα μηχάνημα στην τσέπη του. Πιθανότατα καταγράφει αυτά που λέμε. Πρέπει να είναι προσεχτικός. Αν πω κάτι λάθος την έβαψα. Τί λέει; Τί λέει; ΣΚΑΣΤΕ! Φύγετε! Δε σας ξέρω. Φύγετε! Σιχαμένοι. Ξεσκεπαστήκατε! Σκατά. Σκατά. Τα είπα φωναχτά. Τώρα ξέρουν. Ξέρουν ότι ξέρω. Ας κλειδώσω κιόλας. Σίγουρα θα ξαναέρθουν. Είμαι σίγουρος.

 

Τί; Άκουσα την πόρτα. Ευτυχώς δεν την λαδώνω τώρα εδώ και καιρό και έτσι ξυπνάω. Χα. Ήρθαν. Έρχονται. Καλά που άφησα το παράθυρο ανοιχτό. Τρέχω, μέσα στη νύχτα. Χα. Τους ακούω. Το κατάλαβαν. Σειρήνες! Με κυνηγούν. Πόσους έχουν στείλει. Είχα δίκιο είχα δίκιο είχα δίκιο! Τώρα τουλάχιστον ξέρω! Ξέρω ότι ήξερα! Ότι πάντα ήξερα! Ποδοβολητό! Τί ωραία να βλέπω μουντή την πόλη, όχι κόκκινη όχι κόκκινη. Σας ξεσκέπασα!

 

Ναι, εμφύτευμα. Κρύβονται αλλά είναι εδώ. Είναι από άλλον πλανήτη είμαι σίγουρος. Τί γελάς; Τί νομίζεις ότι κάνω πλάκα; Όχι βέβαια. Τους έχω δει. Τί; Ναι τικ. Κλείνει το μάτι μου σπασμωδικά. Προσπαθώ αλλά χάπια δε παίρνω. Φοβάμαι τους γιατρούς. Είναι και αυτοί στο κόλπο. Σταμάτα να γελάς. Ναι είμαι σοβαρός. Ναι μετά το ατύχημα. Αλήθεια λέω. Έχουν κεραίες στο κεφάλι τους, και κόκκινα μάτια. Ναι. Με παρακολουθούν. Μας παρακολουθούν. Και έχουν και μηχανές. Αυτές βγαίνουν μόνο τη νύχτα. Σκοτώνουν. Ανθρώπους. Όχι. Όχι δε νομίζω. ΝΑΙ τα έχω δει; Τί νομίζεις ότι είμαι τρελός; Δε ξέρω γιατί τους κρύβουν. Ίσως...

 

Ο προδότης. Σίγουρα αυτός ήταν. Από τότε που του το είπα, τους βλέπω παντού. Απροκάλυπτα πλέον. Αλλά δε νομίζω να ξεφύγω αυτή τη φορά. Θα φέρουν τις μηχανές! ΝΑΙ! Όχι, δε μπορεί να είναι αλήθεια. Ρίζες! Ρίζες! Α, ξέχασα. Που πάω. Από εδώ; Ποια γειτονιά είναι αυτή; Δε ξέρω. Χάθηκα. Δεν με χάνουν. Πομπός. Σίγουρα αυτό είναι, έχουν βάλει πάνω μου πομπό. Πόσος καιρός πάει; Πόσο καιρό με κυνηγούσαν. Τώρα με βρήκαν.

 

Ναι το καταλαβαίνω ότι ήταν εναλλακτική θεραπεία. Ναι το καταλαβαίνω πως υπέγραψα. Όχι όχι δε θέλω να συνεχίσω. Τα χάπια είναι καλύτερα. Πραγματικά; Δε νομίζω. Δε ξέρω. Έχω ένα ποδήλατα. Με φρένα. Ναι, για να σταματάει. Συγγνώμη γιατρέ, αλλά ακόμα δεν τα έχω θυμηθεί όλα. Ναι. Ναι. Μπα. Το κόκκινο κουράζει, αν μπορούν ας το αλλάξουν.

 

Άντε φύγε ανόητε. Τον είδες; Έπεσε πάνω μου ο ηλίθιος και... Κόκκινα θρύψαλα. Τί είναι; Τί συμβαίνει;

Edited May 17, 2008 by Guardian of the RuneRing #2

[tetartos]

Τι κατάλαβα: Ένας τρελός δοκιμάζει μια εναλλακτική θεραπεία που ωστόσο δεν καταφέρνει να τον θεραπεύσει από την παράνοιά του.

 

Τι δούλεψε καλά: Παρότι υπό καταδίωξη από την πρώτη στιγμή, η κατανόηση της τρέλας μού ήρθε πολύ αργότερα και άρα ήταν πειστικό το κείμενο. Η περιγραφή του τι μπορεί να συμβαίνει μέσα στο μυαλό ενός παρανοϊκού είναι λογική και συνεπής. Η χρήση των σύντομων προτάσεων και των χαλαρών συνειρμών δείχνει με επιτυχία την αποσπασματικότητα και τον εκτροχιασμό της σκέψης του.

 

Τι δεν δούλεψε καλά: Η πλοκή μου φάνηκε απλή, δεν είχε πολλά γεγονότα. Μερικά στοιχεία, όπως το είδος της θεραπείας που δοκιμάστηκε ή η σημασία του κόκκινου, μου έμειναν απορίες.

 

Ερώτηση: ΟΚ, την έγραψες στα γρήγορα. Τι θα άλλαζες αν είχες περισσότερο χρόνο;

Edited August 11, 2008 by tetartos

[Ivan Gig Nth Yuk]

Τί θα άλλαζα αν είχα περισσότερο χρόνο; Δε ξέρω. Ίσως η ιδέα να ήταν για μια απλή ιστορία. Εγώ δεν ήθελα να υπάρχει η προτελευταία παράγραφος αλλά μου είπαν (όσοι το είδαν πριν το ανεβάσω) ότι δε καταλάβαιναν τίποτα. Είχα διάφορες ιδέες για να έχει το κόκκινο κάποια σημασία (σε τελείως διαφορετικές ιστορίες) αλλά μου φάνηκαν σχετικά κοινότυπες οπότε απ' τη στιγμή που το κόκκινο δε χρειαζόταν να έχει κεντρικό νόημα στο κείμενο αλλά η φράση να έχει κεντρικό νόημα στο κείμενο αποφάσισα πως η σημαντικότητα ήταν στο γεγονός ότι εγκαταλείφθηκε το χρώμα παρά στο ότι ήταν κόκκινο. Θα μπορούσε να ήταν και μπλε.

 

Η θεραπεία είχε να κάνει με κάποιου είδους "φακούς" που βάζει στα μάτια του αυτός που πάσχει από σχιζοφρένεια (κάτι για "θρύψαλα" που λέει στο τέλος - συνεχίζω να αισθάνομαι πως υπάρχει μια καλύτερη λέξη που περιγράφει κάποιου είδους κατεστραμμένα πλαστικο-υαλο πράγματα). Αυτοί οι φακοί έχουν ένα ελαφρύ κόκκινο χρώμα - η παρατήρηση του ήρωα για το ότι μοιάζουν με αίμα τα νερά στο δρόμο είναι υπερβολή και εικόνα που έχει ο ίδιος σχηματίσει αφού έχουν φύγει οι φακοί· όμοια και η παρατήρηση πως υπήρχε ένα κόκκινο χρώμα στα πάντα είναι κάτι που γίνεται αμέσως μόλις φεύγουν οι φακοί και όχι νωρίτερα (ουσιαστικά η διαφορά όταν τα φοράς είναι μικρή). Μια ιδέα που είχα στο μυαλό μου (αλλά δεν θέλησα να παρουσιάσω στο κείμενο) είναι πως το να ξεχάσει για το πρόβλημά του (και πολλά γεγονότα απ' το παρελθόν) ήταν μέρος της θεραπείας που παρέχει αποτελεσματικότητα (εγώ άφησα να εννοηθεί πως η έλλειψη μνήμης ήταν παρενέργεια γιατί μάλλον δε θα ήθελαν να πουν στον ήρωα ότι παίζουν με τις μνήμες του). Το τί ακριβώς κάνει η θεραπεία δε το ξέρω. Πιθανώς να αφαιρεί μνήμες που σχετίζονται με τη σχιζοφρένεια και να αναγκάζει να σταματήσουν κάποιες λειτουργίες του εγκεφάλου (ή οτιδήποτε προκαλεί ψευδαισθήσεις και τα λοιπά, beats me) ώστε να σταματάει η σχιζοφρένεια (προφανώς δουλεύει πιο αποτελεσματικά απ' τις υπάρχουσες θεραπείες, αποφεύγεται ο κίνδυνος του να μη παίρνει τα χάπια ο ασθενής, μπορεί να μην έχει παρενέργειες που έχουν οι άλλες θεραπείες και ποιος ξέρει τί άλλο). Αν φορεθούν για αρκετά μεγάλο διάστημα ο εγκέφαλος συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά ή απλώς οι άνθρωποι σαν αυτόν είναι αναγκασμένοι να φοράνε αυτούς τους φακούς μια ζωή. Μάλλον η αφαίρεση των μνημών στον ήρωα δε πέτυχε πλήρως, οπότε όταν τον χτύπησε το αυτοκίνητο έφυγαν αυτοί οι φακοί απ' τα μάτια του και μαζί την παράνοια που έχει αυτός (όντας σχιζοφρενής) άρχισε τις θεωρίες του. Προφανώς οι γνώσεις μου στην σχιζοφρένεια και την παράνοια και τη μνήμη των ανθρώπων και σε πολλά άλλα θέματα είναι μηδαμινές οπότε μπορεί και να γράφω αρλούμπες για τον τρόπο που δουλεύουν αυτά.

 

Ίσως αν είχα περισσότερο χρόνο και όρεξη να προσπαθούσα να περάσω κάτι απ' τα παραπάνω. Επίσης θα προτιμούσα να έχτιζα σιγά σιγά την παράνοια και να παρουσίαζα περισσότερα γεγονότα που οδηγούν στο να τα χάσει τελείως. Πάντως, πράγματι, η πλοκή δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο.

Edited August 11, 2008 by Guardian of the RuneRing #2

[Dopamine]

Λοιπόν πρέπει να σου πω πως είσαι απο τους αγαπημένους μου συγγραφείς.Σε παρακολουθώ συχνά κι εύχομαι ότι σχολιάσω να σε βοηθήσει.Φυσικά ίσως να υπάρχουν και πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί απο τον 4ο, και μπορεί σε κάποια σημεία να φανώ εκτός τόπου και χρόνου.Υπομονή λοιπόν.

 

Σε κάποια σημεία του κειμένου έχεις εκφράσει υπέροχα εικόνες-στιγμές και σκέψεις. (Η δεύτερη παράγραφος για παράδειγμα)

 

Σε κάποια άλλα πάλι έμοιαζε λίγο πιο πρόχειρο εξαιτίας ίσως της μορφής του κειμένου (δεν μιλώ για ορθογραφικά, αυτά ήταν απ 'τη γρηγοράδα σου). Μικρολεπτομέρεια αλλά θα φαινόταν διαφορετικό αν είχε αποτυπωθεί με πλάγια γραμματοσειρά -και ίσως εισαγωγικά-. Φταίει που έχω συνηθίσει να 'διαβάζω' τις σκέψεις των ηρώων σε αυτή την μορφή, γι αυτό ίσως να είναι απλά δική μου παραξενιά και να μην χρειάζεται καθόλου φτιάξιμο εκεί.

 

Θυμάμαι το θέμα του διαγωνισμού, λίγα έχω προλάβει να διαβάσω δυστυχώς. 'Έχωσες' έξυπνα την επίμαχη πρόταση σαν να μοιάζει απολύτως φυσικό, λές και δεν ήταν ο σκοπός σου να ανεβεί η ιστορία σε εκείνον τον διαγωνισμό.

 

Απο την μέση και μετά ξετυλίγεις καλύτερα την ψυχική διαταραχή του ήρωα. Είναι αλήθεια πως βλέπουν (συνήθως) σκιές 'στις γωνίες', ή μπορούν να σου μιλούν συγχρόνως κοιτώντας αλλού ενώ το μυαλό τους τρέχει. Φυσικά γιατρός δεν είμαι αλλά ήξερα περιπτώσεις που αντιμετώπιζαν τέτοιο πρόβλημα. Διπολική διαταραχή συγκεκριμένα. Γιατί οι ασθενείς με σχιζοφρένεια στην πραγματικότητα είναι πολύ λιγότεροι και αν μπούν σε κλινική δεν βγαίνουν ποτέ.

Να μου πείς ο ήρωας είναι έτοιμος για την Φωλιά του Κούκου, αλλά συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις (της σχιζοφρένειας που είναι και η πιο σοβαρή και ανίατη) σίγουρα το έχουν δεί απο πολύ νωρίς για να τον κλείσουν μέσα.Οπότε θα ήταν η εξαίρεση στον κανόνα.

Εδώ όμως μου θυμίζει έντονα διπολική διαταραχή, γι αυτό και στα αναλύω όλα αυτά.Μοιάζει με κρίση μανιοκατάθλιψης.

Πρόκειται για ανθρώπους που δείχνουν να έχουν φυσιολογική ζωή, αλλά σε κάποια φάση της ζωής τους η ασθένεια τους βάζει κάτω.

 

Το κακό είναι πως όταν είναι σε ύφεση, μου έχουν αναφέρει (με κάποιες παραλαγές) πως καταλάβαιναν πολύ καλά τί έλεγαν και τί απίστευτα πράγματα έπρατταν μα δεν μπορούσαν να σταματήσουν τις σκέψεις,λές και κάποιος άλλος ήταν στο κεφάλι τους,όχι ξένος αλλά ο άλλος τους εαυτός (εκείνος που όλοι έχουμε μέσα μας και κρύβουμε θα πρόσθετα, σαν την Σκιά το έχω στο μυαλό μου-ξέρω άστοχος συσχετισμός αλλά αυτό μου βγαίνει) και νιώθουν ενοχές ή πέφτουν σε κατάθλιψη που κι αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί.Φαύλος κύκλος δηλαδή.Το ακόμη χειρότερο είναι πως απο κάποια ηλικία και αργότερα οι κρίσεις αυτές γίνονται όλο και πιο συχνές, ίσως γιατί η πίεση των υποχρεώσεων (δουλειά,οικογένεια,μέλλον γενικά) είναι πιο έντονη.

 

Επίσης την περίοδο των κρίσεων νιώθουν απίστευτη δύναμη, μπορεί να μην φαίνεται και να μην είναι έτσι αλλά την ώρα που σηκώνεται και νιώθει τον ήλιο πιο δυνατό εγώ αυτό κατάλαβα κι ας είχα διαβάσει και τα σχόλιά σας πριν διαβάσω το ίδιο το κείμενο! lol..

 

Αν δεν πρόσεχα την εξηγησή σου για τους φακούς δεν θα μου πήγαινε το μυαλό σε τέτοιου είδους θεραπεία-πές με αργόστροφη,τί να κάνω;- και μια ερώτηση, αφού είναι περισσότερο βιολογική μια τέτοια διαταραχή που 'τσιγλίζεται' απο το περιβάλλον του πάσχοντα άρα κατα δεύτερο ρόλο ψυχολογική, γιατί θα έπρεπε να σβηστούν οι μνήμες; Καλύτερα φαίνεται ως παρενέργεια της θεραπείας παρά ως η ίδια η θεραπεία.(για το δικό μου ζευγάρι μάτια πάντα)

Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι ή θεραπεύονται(όχι πλήρως αλλά μπορούν να ζούν φυσιολογική ζωή εξαρτώμενοι πάντα απο θεραπείες) ή κάνουν κακό στον εαυτό τους. Το να τα χάσει τελείως δεν μοιάζει με σωστό τέλος. Ίσως ένας θάνατος να έμοιαζε λυτρωτικός. Killare τον! B)

 

by the way Tetarte, ευχαριστώ που το ξέθαψες,

στο είπα οτι βγαίνει σε καλό να σε κυνηγώ!

 

υ.γ.= κάτι μου λέει οτι το σχόλιό μου είναι μεγαλύτερο κι απο το ίδιο το κείμενο... sorry guys!

[woolfie]

file mu,vasika emena mu arese paaara poli acrivos epidi itan grigoro&afine arketa pragmata anexigita(se tetoia grigori afigisi an exigithi p.x to kokkino xroma,i acrivis therapeia pu acoluthise o tipos,i liturgia tis enallaktikis therapeias)tha xathi i roi&auti i esthisi tis sinexus maniodus katadioxis pu prospathuses na apodseis.alla pali poia imai ego gia na crino???....(den boro na catalavo giati eprepe na analithi to thema tu kokkinu...opo sipes tha boruse na einai&ble..an&exo mia ipopsia giati to dialekses,esto iposinidita:kokkino=edasi,agriotita,iperedasi.opote teriazei ganti.sorry guys,alla gia grigoro flashaki emena mu arese poli,diavazotan poli kala!....) ;)