Επαγγελματικές vs. Ερασιτεχνικές εκδόσεις

[D'Ailleurs]

Το πιο σοκαριστικό (για να δούμε πόσο μπροστά βρίσκονται τα εκδοτικά εκτός Ελλάδας) στο τέλος του πρώτου μέρους, ανακοίνωνε την έκδοση του επόμενου (με ακριβώς την ημερομηνία) και παρέθετε το πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου (σοκ;).

 

για να πώ την αλήθεια δεν μου φαίνεται τόσο σοκαριστικό. Σε μια εποχή που το βιβλίο έχει καταντήσει προιόν προς κατανάλωση και όχι προσωπικό έργο, είναι λογικό οι εκδοτικές εταιρίες να δοκιμάζουν κάθε λογής κόλπο για να το διαφημίσουν και να το προωθήσουν. Αλλωστε και στις τριλογίες που έβγαζε η TSR υπήρχαν διαφημίσεις για το πότε θα κυκλοφορίσει το επόμενο βιβλίο της σειρας. Δεν ξέρω πόσο πίσω ήμαστε στην Ελλάδα σε αυτον τον τομέα, αλλα ειλικρινά χαίρομαι που εδώ η εγχώρια παραγωγή είναι ακόμα μακρυά απο τέτοια μαρκετινιστικά κόλπα...

[dreamwhisperer]

για να πώ την αλήθεια δεν μου φαίνεται τόσο σοκαριστικό. Σε μια εποχή που το βιβλίο έχει καταντήσει προιόν προς κατανάλωση και όχι προσωπικό έργο, είναι λογικό οι εκδοτικές εταιρίες να δοκιμάζουν κάθε λογής κόλπο για να το διαφημίσουν και να το προωθήσουν. Αλλωστε και στις τριλογίες που έβγαζε η TSR υπήρχαν διαφημίσεις για το πότε θα κυκλοφορίσει το επόμενο βιβλίο της σειρας. Δεν ξέρω πόσο πίσω ήμαστε στην Ελλάδα σε αυτον τον τομέα, αλλα ειλικρινά χαίρομαι που εδώ η εγχώρια παραγωγή είναι ακόμα μακρυά απο τέτοια μαρκετινιστικά κόλπα...

 

Αυτό που θυμίζει τον τρόπο που χαίρονταν οι Εγγλέζοι κατά το μεσοπόλεμο, όταν όλοι οι άλλοι αθλητες (κυρίως οι Αμερικάνοι) γινόντουσαν επαγγελματίες και αυτοί χαίρονταν που αντιπροσωπεύοταν στις διεθνείς διοργανώσεις, από κολεγιόπαιδα που πήγαιναν στην προθέρμανση με τη ρόμπα τους.

 

Είναι η χρόνια μάχη μεταξύ ερασιτεχνισμού και επαγγελματισμού. Εγώ δεν χαίρομαι καθόλου για ότι δείχνει προχειρότητα, άρπα κόλα, ερασιτεχνισμό, έλλειψη κονδυλίων, αλλά το κυριότερο έλλειψη οράματος.

[D'Ailleurs]

Αυτό που θυμίζει τον τρόπο που χαίρονταν οι Εγγλέζοι κατά το μεσοπόλεμο, όταν όλοι οι άλλοι αθλητες (κυρίως οι Αμερικάνοι) γινόντουσαν επαγγελματίες και αυτοί χαίρονταν που αντιπροσωπεύοταν στις διεθνείς διοργανώσεις, από κολεγιόπαιδα που πήγαιναν στην προθέρμανση με τη ρόμπα τους.

 

Είναι η χρόνια μάχη μεταξύ ερασιτεχνισμού και επαγγελματισμού. Εγώ δεν χαίρομαι καθόλου για ότι δείχνει προχειρότητα, άρπα κόλα, ερασιτεχνισμό, έλλειψη κονδυλίων, αλλά το κυριότερο έλλειψη οράματος.

 

ο ερασιτεχνισμός δεν είναι απαραίτητα οι πρόχειρες εκδόσεις αλλα οι εκδόσεις με μεράκι και αγάπη για το καλό βιβλίο. Δες εκδοτικούς οίκους όπως η Αγρα και η Πόλις. Ο επαγγελματισμός πολλές φορες οδηγεί στην εμπορευματοποίηση και τελικά στον ξεφτυλισμό του προιόντος.

Πάρε για παράδειγμα "πρωτοκλασσάτους" συγγραφείς όπως ο Τζέημς Πάττερσον και ο Σαλβατόρε. Απο πότε έχουν να κυκλοφορίσουν ένα πραγματικά καλό βιβλίο; Οι περισσότεροι συγγραφείς πλέον γίνονται υπάλληλοι ενος εκδοτικού οίκου, γράφοντας κατα παραγγελία τριλογίες οι οποίες μετά περνάνε απο επιμελητές και διάφορους άλλους ελέγχους ωστε να διαβεβαιώσουν οτι το προιόν θα βγεί στην αγορά κομμένο και ραμμένο για τα γούστα του ευρή κοινού. Σταδιακά ο συγγραφέας, χάνει την όρεξη του για δημιουργία και στο τέλος καταντάει να γίνει και αυτός ενα ακόμα γρανάζι της βιομηχανίας. Αν αυτο είναι το όραμα που έχουν πολλά παιδιά που γράφουν ε τότε τι να πω...

[dreamwhisperer]

ο ερασιτεχνισμός δεν είναι απαραίτητα οι πρόχειρες εκδόσεις αλλα οι εκδόσεις με μεράκι και αγάπη για το καλό βιβλίο. Δες εκδοτικούς οίκους όπως η Αγρα και η Πόλις. Ο επαγγελματισμός πολλές φορες οδηγεί στην εμπορευματοποίηση και τελικά στον ξεφτυλισμό του προιόντος.

Πάρε για παράδειγμα "πρωτοκλασσάτους" συγγραφείς όπως ο Τζέημς Πάττερσον και ο Σαλβατόρε. Απο πότε έχουν να κυκλοφορίσουν ένα πραγματικά καλό βιβλίο; Οι περισσότεροι συγγραφείς πλέον γίνονται υπάλληλοι ενος εκδοτικού οίκου, γράφοντας κατα παραγγελία τριλογίες οι οποίες μετά περνάνε απο επιμελητές και διάφορους άλλους ελέγχους ωστε να διαβεβαιώσουν οτι το προιόν θα βγεί στην αγορά κομμένο και ραμμένο για τα γούστα του ευρή κοινού. Σταδιακά ο συγγραφέας, χάνει την όρεξη του για δημιουργία και στο τέλος καταντάει να γίνει και αυτός ενα ακόμα γρανάζι της βιομηχανίας. Αν αυτο είναι το όραμα που έχουν πολλά παιδιά που γράφουν ε τότε τι να πω...

 

Έχεις πάει πολλά βήματα μπροστά. Μιλάς για μία εκδοτική αγνότητα που θα έπρεπε να επανέρθει μετά το χάος της εμπορευματοποίησης των τελευταίων ετών.

Για τα ελληνικά δρώμενα όμως, κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί ποτέ δεν πετύχαμε τέτοιο επίπεδο επαγγελματικότητας, ώστε να αναζητούμε την επιστροφή σε πιο αγνές μορφές δημιουργίας. Εδώ, η επαγγελματικότητα είναι ψεύτική και η αγνότητα, αγνότητα της άγνοιας, του άρπα κόλα και του χαβαλέ.

 

Άσε πρώτα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά και μετά συζητάμε το κατά πόσο πρέπει να περιορίσουμε τον επαγγελματισμό και τη στείρα επιδίωξη του κέρδους. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ ότι είχε το πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους, γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει (έστω εκδοτικό) όραμα.

 

Και μία τελευταία παρατήρηση, δεν θεωρώ το ευρύ κοινό, τόσο απαθές ώστε να καθοδηγείτε από τα τερτίπια του marketing. Σίγουρα επιρρεάζεται, αλλά αν κοιτάξουμε τις μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων ετών, θα δούμε ότι το κοινό έχει τόσο οξυμένο πνεύμα αναζήτησής, που εκτιμάει της αγνές και ειλικρινείς προθέσεις, και πολλές φορές όσο και να βομβρδίζεται από το ψυχρό επαγγελματισμό της διαφήμησης, δεν παρασύρετε αλλά αντιδρά με απάθεια (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Matrix II και ΙΙΙ).

[D'Ailleurs]

Έχεις πάει πολλά βήματα μπροστά. Μιλάς για μία εκδοτική αγνότητα που θα έπρεπε να επανέρθει μετά το χάος της εμπορευματοποίησης των τελευταίων ετών.

Για τα ελληνικά δρώμενα όμως, κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί ποτέ δεν πετύχαμε τέτοιο επίπεδο επαγγελματικότητας, ώστε να αναζητούμε την επιστροφή σε πιο αγνές μορφές δημιουργίας. Εδώ, η επαγγελματικότητα είναι ψεύτική και η αγνότητα, αγνότητα της άγνοιας, του άρπα κόλα και του χαβαλέ.

 

Άσε πρώτα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά και μετά συζητάμε το κατά πόσο πρέπει να περιορίσουμε τον επαγγελματισμό και τη στείρα επιδίωξη του κέρδους. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ ότι είχε το πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους, γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει (έστω εκδοτικό) όραμα.

 

Και μία τελευταία παρατήρηση, δεν θεωρώ το ευρύ κοινό, τόσο απαθές ώστε να καθοδηγείτε από τα τερτίπια του marketing. Σίγουρα επιρρεάζεται, αλλά αν κοιτάξουμε τις μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων ετών, θα δούμε ότι το κοινό έχει τόσο οξυμένο πνεύμα αναζήτησής, που εκτιμάει της αγνές και ειλικρινείς προθέσεις, και πολλές φορές όσο και να βομβρδίζεται από το ψυχρό επαγγελματισμό της διαφήμησης, δεν παρασύρετε αλλά αντιδρά με απάθεια (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Matrix II και ΙΙΙ).

 

μάλλον υποτιμάς τους Ελληνες εκδότες. Εντάξυ δεν έχουμε γίνει αμερικανοί, αφού άλλωστε το αναγνωστικό κοινό εδώ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο στην Αμερική και στην Αγγλία αλλα σίγουρα οι μεγάλοι εκδότες εδώ πέρα δεν είναι αρπα-κολλατζίδες. Δες εκδοτικούς οίκους όπως ο Λιβάνης, ο Ψυχογιός και ο Κέρδος. Ακόμα και η Bell που βγάζει βιβλία περιπτέρου έχει εκδοτικό πρόγραμμα που καλύπτει ενα μεγάλο κομμάτι του έτους, ενώ αρκετοί απο αυτούς έχουν αποκλειστικές συνεργασίες με εκδότες και συγγραφείς (συνήθως επαγγελματίες συγγραφείς) του εξωτερικού και βγάζουν βιβλία με βάση τις πωλήσεις που έκαναν έξω αλλα και με βάση τις αναμενόμενες πωλήσεις που θα κάνουν εδώ. Σε σπανιότερες περίπτώσης η έκδοση ενος βιβλίου γίνεται με βάση την λογοτεχνική του αξία (οπως αυτη εκτιμάται απο τον υπευθυνό έκδοσης).

 

Επίσης να ξέρεις οτι ο επαγγελματισμός και η επιδίωξη κέρδους είναι απο τις βασικές προταιρεότητες κάθε επιχήρησης. Και ο κάθε εκδότης είναι επιχηρηματίας, και θα προσπαθήσει να πουλήσει το προιόν του με κάθε κόστος. Καταλαβαίνω γιατι σου άρεσε το κεφάλαιο που είχε στο τέλος του βιβλίου αλλα εμένα μου φάνηκε σαν στείρα διαφήμηση του επόμενου προιόντος-βιβλίου.

 

Τελος το κοινό είναι πολλές φορές ολίγον αψυχολόγιτο. Δεν είναι τυχαίο πως στις ελληνικές λίστες βιβλίων βρίσκεις τόσο best-seller ευρείας κατανάλωσης (όπως ο Κώδικας ΝταΒίνσι) μαζί με πιο σοβαρά λογοτεχνικά βιβλία. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως βιβλία που έκαναν σπουδαίες πωλήσεις στο εξωτερικό, εδώ πέρα αγνοήθηκαν (διάβαζα ένα άρθρο για αυτο που νομίζω οτι το έβαλε κάποιος εδώ μέσα).

[D'Ailleurs]

Έχεις πάει πολλά βήματα μπροστά. Μιλάς για μία εκδοτική αγνότητα που θα έπρεπε να επανέρθει μετά το χάος της εμπορευματοποίησης των τελευταίων ετών.

Για τα ελληνικά δρώμενα όμως, κάνεις την ανάγκη φιλοτιμία, γιατί ποτέ δεν πετύχαμε τέτοιο επίπεδο επαγγελματικότητας, ώστε να αναζητούμε την επιστροφή σε πιο αγνές μορφές δημιουργίας. Εδώ, η επαγγελματικότητα είναι ψεύτική και η αγνότητα, αγνότητα της άγνοιας, του άρπα κόλα και του χαβαλέ.

 

Άσε πρώτα να κάνουμε κανένα βήμα μπροστά και μετά συζητάμε το κατά πόσο πρέπει να περιορίσουμε τον επαγγελματισμό και τη στείρα επιδίωξη του κέρδους. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ ότι είχε το πρώτο κεφάλαιο του δεύτερου μέρους, γιατί κατάλαβα ότι υπάρχει (έστω εκδοτικό) όραμα.

 

Και μία τελευταία παρατήρηση, δεν θεωρώ το ευρύ κοινό, τόσο απαθές ώστε να καθοδηγείτε από τα τερτίπια του marketing. Σίγουρα επιρρεάζεται, αλλά αν κοιτάξουμε τις μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων ετών, θα δούμε ότι το κοινό έχει τόσο οξυμένο πνεύμα αναζήτησής, που εκτιμάει της αγνές και ειλικρινείς προθέσεις, και πολλές φορές όσο και να βομβρδίζεται από το ψυχρό επαγγελματισμό της διαφήμησης, δεν παρασύρετε αλλά αντιδρά με απάθεια (χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Matrix II και ΙΙΙ).

 

 

 

μάλλον υποτιμάς τους Ελληνες εκδότες. Εντάξυ δεν έχουμε γίνει αμερικανοί, αφού άλλωστε το αναγνωστικό κοινό εδώ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο στην Αμερική και στην Αγγλία αλλα σίγουρα οι μεγάλοι εκδότες εδώ πέρα δεν είναι αρπα-κολλατζίδες. Δες εκδοτικούς οίκους όπως ο Λιβάνης, ο Ψυχογιός και ο Κέρδος. Ακόμα και η Bell που βγάζει βιβλία περιπτέρου έχει εκδοτικό πρόγραμμα που καλύπτει ενα μεγάλο κομμάτι του έτους, ενώ αρκετοί απο αυτούς έχουν αποκλειστικές συνεργασίες με εκδότες και συγγραφείς (συνήθως επαγγελματίες συγγραφείς) του εξωτερικού και βγάζουν βιβλία με βάση τις πωλήσεις που έκαναν έξω αλλα και με βάση τις αναμενόμενες πωλήσεις που θα κάνουν εδώ. Σε σπανιότερες περίπτώσης η έκδοση ενος βιβλίου γίνεται με βάση την λογοτεχνική του αξία (οπως αυτη εκτιμάται απο τον υπευθυνό έκδοσης).

 

Επίσης να ξέρεις οτι ο επαγγελματισμός και η επιδίωξη κέρδους είναι απο τις βασικές προταιρεότητες κάθε επιχήρησης. Και ο κάθε εκδότης είναι επιχηρηματίας, και θα προσπαθήσει να πουλήσει το προιόν του με κάθε κόστος. Καταλαβαίνω γιατι σου άρεσε το κεφάλαιο που είχε στο τέλος του βιβλίου αλλα εμένα μου φάνηκε σαν στείρα διαφήμηση του επόμενου προιόντος-βιβλίου.

 

Τελος το κοινό είναι πολλές φορές ολίγον αψυχολόγιτο. Δεν είναι τυχαίο πως στις ελληνικές λίστες βιβλίων βρίσκεις τόσο best-seller ευρείας κατανάλωσης (όπως ο Κώδικας ΝταΒίνσι) μαζί με πιο σοβαρά λογοτεχνικά βιβλία. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως βιβλία που έκαναν σπουδαίες πωλήσεις στο εξωτερικό, εδώ πέρα αγνοήθηκαν (διάβαζα ένα άρθρο για αυτο που νομίζω οτι το έβαλε κάποιος εδώ μέσα).

[dreamwhisperer]

μάλλον υποτιμάς τους Ελληνες εκδότες. Εντάξυ δεν έχουμε γίνει αμερικανοί, αφού άλλωστε το αναγνωστικό κοινό εδώ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο στην Αμερική και στην Αγγλία αλλα σίγουρα οι μεγάλοι εκδότες εδώ πέρα δεν είναι αρπα-κολλατζίδες. Δες εκδοτικούς οίκους όπως ο Λιβάνης, ο Ψυχογιός και ο Κέρδος. Ακόμα και η Bell που βγάζει βιβλία περιπτέρου έχει εκδοτικό πρόγραμμα που καλύπτει ενα μεγάλο κομμάτι του έτους, ενώ αρκετοί απο αυτούς έχουν αποκλειστικές συνεργασίες με εκδότες και συγγραφείς (συνήθως επαγγελματίες συγγραφείς) του εξωτερικού και βγάζουν βιβλία με βάση τις πωλήσεις που έκαναν έξω αλλα και με βάση τις αναμενόμενες πωλήσεις που θα κάνουν εδώ. Σε σπανιότερες περίπτώσης η έκδοση ενος βιβλίου γίνεται με βάση την λογοτεχνική του αξία (οπως αυτη εκτιμάται απο τον υπευθυνό έκδοσης).

 

Επίσης να ξέρεις οτι ο επαγγελματισμός και η επιδίωξη κέρδους είναι απο τις βασικές προταιρεότητες κάθε επιχήρησης. Και ο κάθε εκδότης είναι επιχηρηματίας, και θα προσπαθήσει να πουλήσει το προιόν του με κάθε κόστος. Καταλαβαίνω γιατι σου άρεσε το κεφάλαιο που είχε στο τέλος του βιβλίου αλλα εμένα μου φάνηκε σαν στείρα διαφήμηση του επόμενου προιόντος-βιβλίου.

 

Τελος το κοινό είναι πολλές φορές ολίγον αψυχολόγιτο. Δεν είναι τυχαίο πως στις ελληνικές λίστες βιβλίων βρίσκεις τόσο best-seller ευρείας κατανάλωσης (όπως ο Κώδικας ΝταΒίνσι) μαζί με πιο σοβαρά λογοτεχνικά βιβλία. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως βιβλία που έκαναν σπουδαίες πωλήσεις στο εξωτερικό, εδώ πέρα αγνοήθηκαν (διάβαζα ένα άρθρο για αυτο που νομίζω οτι το έβαλε κάποιος εδώ μέσα).

Έχει γίνει αλλαγή του topic... Θα σου απαντήσω στον καινούριο χώρο, όταν μεταφερθεί το μνμ σου.

[DinoHajiyorgi]

Οι περισσότεροι συγγραφείς πλέον γίνονται υπάλληλοι ενος εκδοτικού οίκου, γράφοντας κατα παραγγελία τριλογίες οι οποίες μετά περνάνε απο επιμελητές και διάφορους άλλους ελέγχους ωστε να διαβεβαιώσουν οτι το προιόν θα βγεί στην αγορά κομμένο και ραμμένο για τα γούστα του ευρή κοινού. Σταδιακά ο συγγραφέας, χάνει την όρεξη του για δημιουργία και στο τέλος καταντάει να γίνει και αυτός ενα ακόμα γρανάζι της βιομηχανίας. Αν αυτο είναι το όραμα που έχουν πολλά παιδιά που γράφουν ε τότε τι να πω...

 

Κάθε όραμα στον καιρό του και εκφρασμένο από την ηλικία που να το δικαιολογεί.

 

Αχ, είναι δυνατό ποτέ να φτάσω εκεί; Να γίνω υπάλληλος-συγγραφέας ενός εκδοτικού οίκου; Να βγάζω αρκετά για να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να έχω το ψυγείο μου γεμάτο, να μπορώ να πάω σε μια ταβέρνα με φίλους και να κερνάω επιτέλους εγώ; Και όλα αυτά χωρίς να τσακίζω την μέση μου σε κάποιο εργοστάσιο, να παίρνω παραγγελίες σε κάποιο ταμείο, ή να πεθαίνω στην ορθοστασία σε κάποιο μαγαζί.

 

Αλλά να γράφω. Να γράφω τριλογίες, τετραλογίες και πενταλογίες. Πόσες είπατε πως θέλετε; Έφτασεεε…

 

Κρατείστε τα όνειρα σας αγνά. Μέχρι να κόψουν οι λόρδες. Ή μέχρι να ερωτευτείτε και το κορίτσι να ζητά σπιτικό. Ή μέχρι να γίνετε γονιός και το παιδί σας να χρειάζεται γιατρό.

 

Κρατάτε τα **** όνειρα σας όσο μπορείτε να ακούγεστε ρομαντικά συμβατοί.

 

Τώρα, μπορεί κανείς να μου δείξει που ζητάνε συγγραφείς-υπαλλήλους; Και δεν νομίζω να αρχίσει κάποιος από σας τρελό τρέξιμο να μου αρπάξει τη θέση. Μια και είμαι ίσως ο μόνος σπασίκλας ανάμεσα σας…

Edited May 23, 2008 by DinoHajiyorgi

[Παρατηρητής]

Δεν νομίζω να είσαι ο μόνος. Ποιος δεν θα ήθελε να ασκεί την αγαπημένη του ασχολία;

Μακάρι κι εμένα να με πληρώνανε για να γράφω κι ας΄άλλαζαν τα φώτα οι επιμελητές στ κείμενα μου. Θα με έβγαζαν και από τη δύσκολη θέση της διόρθωσης και τις φρίκες του στιλ "δεν ξέρω να γράφω-δεν γράφω τόσο καλά". Ας το έκανε κανείς αυτό και μετά ας γκρίνιαζε για τις απαιτήσεις του εκδοτικού του οίκου.

[dreamwhisperer]

μάλλον υποτιμάς τους Ελληνες εκδότες. Εντάξυ δεν έχουμε γίνει αμερικανοί, αφού άλλωστε το αναγνωστικό κοινό εδώ δεν είναι τόσο μεγάλο όσο στην Αμερική και στην Αγγλία αλλα σίγουρα οι μεγάλοι εκδότες εδώ πέρα δεν είναι αρπα-κολλατζίδες. Δες εκδοτικούς οίκους όπως ο Λιβάνης, ο Ψυχογιός και ο Κέρδος. Ακόμα και η Bell που βγάζει βιβλία περιπτέρου έχει εκδοτικό πρόγραμμα που καλύπτει ενα μεγάλο κομμάτι του έτους, ενώ αρκετοί απο αυτούς έχουν αποκλειστικές συνεργασίες με εκδότες και συγγραφείς (συνήθως επαγγελματίες συγγραφείς) του εξωτερικού και βγάζουν βιβλία με βάση τις πωλήσεις που έκαναν έξω αλλα και με βάση τις αναμενόμενες πωλήσεις που θα κάνουν εδώ. Σε σπανιότερες περίπτώσης η έκδοση ενος βιβλίου γίνεται με βάση την λογοτεχνική του αξία (οπως αυτη εκτιμάται απο τον υπευθυνό έκδοσης).

 

Επίσης να ξέρεις οτι ο επαγγελματισμός και η επιδίωξη κέρδους είναι απο τις βασικές προταιρεότητες κάθε επιχήρησης. Και ο κάθε εκδότης είναι επιχηρηματίας, και θα προσπαθήσει να πουλήσει το προιόν του με κάθε κόστος. Καταλαβαίνω γιατι σου άρεσε το κεφάλαιο που είχε στο τέλος του βιβλίου αλλα εμένα μου φάνηκε σαν στείρα διαφήμηση του επόμενου προιόντος-βιβλίου.

 

Τελος το κοινό είναι πολλές φορές ολίγον αψυχολόγιτο. Δεν είναι τυχαίο πως στις ελληνικές λίστες βιβλίων βρίσκεις τόσο best-seller ευρείας κατανάλωσης (όπως ο Κώδικας ΝταΒίνσι) μαζί με πιο σοβαρά λογοτεχνικά βιβλία. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως βιβλία που έκαναν σπουδαίες πωλήσεις στο εξωτερικό, εδώ πέρα αγνοήθηκαν (διάβαζα ένα άρθρο για αυτο που νομίζω οτι το έβαλε κάποιος εδώ μέσα).

 

 

Τους υποτιμάω πλήρως. Δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης οργάνωση, ούτε η βασική προστασία των συγγραφέων. Δεν υπάρχει τίποτα από τις βασικές προυποθέσεις που όλοι θεωρούμε δεδομένες. Όλα λειτουργούν μέσα σε ένα ερασιτεχνισμό και σε κλίμα δημοσιουπαλληλικό, εκτός από κάποιες φωτισμένες εξαιρέσεις (συνήθως συγκεκριμένα πρόσωπα) που έχουν την κουλτούρα του βιβλίου και έναν στυγνό επαγγελματισμό που προσωπικά εκτιμώ.

 

Φυσικά το κριτήριο είναι το κέρδος. Όλα γύρω του περιστρέφονται και εφόσον ζούμε σε μία κοινωνία που το αποθεώνει, τι άλλο κριτήριο να χρησιμοποιήσουμε. Αν πάμε στην ποιότητα που αναφέρεις και τη "σοβαρότητα", ειλικρινά δεν ξέρω πως το χρησιμοποιείς. Γιατί πολλές φορές έχω δει σαν κριτήριο ποιότητας το γεγονός ότι ένα έργο απλά δεν πούλησε. Ο περίφημος διαχωρισμός ποιοτικού - εμπορικού. Κάτι που υποτιμάει πλήρως το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού (μην πω γενικά του κοινού). Σε μία κοινωνία που συνεχώς αυξάνεται το ποσοστό των μορφωμένων, εξακολουθούν κάποιες αμφίβολες αυθεντίες να πολεμούν να μας επιβάλλουν το τι θα έπρεπε να θεωρούμε ποιοτικό με κριτήρια εντελώς παρωχημένα.

 

"Ο κώδικας Ντα Βίντσι" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έχω βαρεθεί να ακούω αυθεντίες να το χαρακτηρίζουν μη ποιοτικό, υποτιμώντας το γεγονός ότι πούλησε, όσα έχει πουλήσει το σύνολο της ελληνικής παραγωγής τα τελευταία είκοσι χρόνια. Λίγο σεβασμός προς όλο τον κόσμο που πλήρωσε τα ωραία του λεφτάκια για να το αγοράσει δεν βλάπτει.

 

 

Ναι όντως το κοινό είναι εντελώς αψυχολόγητο. Συμφωνώ απόλυτα. Μπορούμε να μιλούμε όλη την ημέρα για το τι τελικά θέλει και πάλι δεν θα βγάλουμε άκρη. Αντί όμως να το θεωρήσουμε αστοιχείωτο, ας το σεβαστούμε και τελικά ας εμπιστευτούμε την κρίση του. (Δεν μπορείς να τους βρίζεις επειδή διάβασαν τις Μάγισσες της Σμύρνης και να τους αποθεώνεις επειδή έχουν καταστήσει μύθο τον "Άρχοντα των δακτυλιδιών).

 

Στο κάτω κάτω, γι' αυτούς γράφουμε. Ούτε για τους εκδότες ούτε για τους κριτές. Για να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη, αγοράσουν το βιβλίο μας και εκτιμήσουν το έργο μας. Όλα τα άλλα είναι περιφερεικά. Ο κόσμος αποφασίζει στο τέλος. Για να μην σου πω το συλλογικό του υποσυνειδητο.

[odesseo]

Κάθε όραμα στον καιρό του και εκφρασμένο από την ηλικία που να το δικαιολογεί.

 

Αχ, είναι δυνατό ποτέ να φτάσω εκεί; Να γίνω υπάλληλος-συγγραφέας ενός εκδοτικού οίκου;

 

Κρατείστε τα όνειρα σας αγνά. Μέχρι να κόψουν οι λόρδες. Ή μέχρι να ερωτευτείτε και το κορίτσι να ζητά σπιτικό. Ή μέχρι να γίνετε γονιός και το παιδί σας να χρειάζεται γιατρό.

 

Κρατάτε τα **** όνειρα σας όσο μπορείτε να ακούγεστε ρομαντικά συμβατοί.

 

...είμαι ίσως ο μόνος σπασίκλας ανάμεσα σας?

 

Φίλε Ντίνο, το όνειρο τρέφει τον οραματιστή, σε όποια ηλικία κι αν είναι. Ένα όνειρο, το δικό σου όνειρο, τρέφει κι εσένα, σε τρέφει και σε τρώει. Το όνειρό σου δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο γαμημένο από του D'Ailleurs, του Dreamwhisperer, του Παρατηρητή ή το δικό μου. Θα πάψει να γαμιέται και να μας γαμάει όταν (αν) γίνει πραγματικότητα. Τότε ασφαλώς θα μας γαμάει κάτι άλλο, αλλά αυτό θα το συζητήσουμε τότε, σε κάποιο άλλο topic.

Edited May 23, 2008 by odesseo

[dreamwhisperer]

Κάθε όραμα στον καιρό του και εκφρασμένο από την ηλικία που να το δικαιολογεί.

 

Αχ, είναι δυνατό ποτέ να φτάσω εκεί; Να γίνω υπάλληλος-συγγραφέας ενός εκδοτικού οίκου; Να βγάζω αρκετά για να πληρώνω τους λογαριασμούς μου, να έχω το ψυγείο μου γεμάτο, να μπορώ να πάω σε μια ταβέρνα με φίλους και να κερνάω επιτέλους εγώ; Και όλα αυτά χωρίς να τσακίζω την μέση μου σε κάποιο εργοστάσιο, να παίρνω παραγγελίες σε κάποιο ταμείο, ή να πεθαίνω στην ορθοστασία σε κάποιο μαγαζί.

 

Αλλά να γράφω. Να γράφω τριλογίες, τετραλογίες και πενταλογίες. Πόσες είπατε πως θέλετε; Έφτασεεε…

 

Κρατείστε τα όνειρα σας αγνά. Μέχρι να κόψουν οι λόρδες. Ή μέχρι να ερωτευτείτε και το κορίτσι να ζητά σπιτικό. Ή μέχρι να γίνετε γονιός και το παιδί σας να χρειάζεται γιατρό.

 

Κρατάτε τα **** όνειρα σας όσο μπορείτε να ακούγεστε ρομαντικά συμβατοί.

 

Τώρα, μπορεί κανείς να μου δείξει που ζητάνε συγγραφείς-υπαλλήλους; Και δεν νομίζω να αρχίσει κάποιος από σας τρελό τρέξιμο να μου αρπάξει τη θέση. Μια και είμαι ίσως ο μόνος σπασίκλας ανάμεσα σας…

 

Α, είσαι η εξαίρεση. Όλοι οι συγγραφείς θέλουν να είναι ποιοτικοί και να μην πουλάν. Γράφουν για την ιστορία και όχι για το κέρδος.

 

Πόσοι καλλιτέχνες που έβριζαν το κατεστημένο και το στείρο επαγγελματισμό, τα χαράμησαν όλα για να τρέξουν να μπουν μέσα στις αμερικάνικες οδούς οργάνωσης (Χόλυγουντ).

 

Dino, θα τρέξω πρώτος εγώ και θα παραβγούμε στο τρέξιμο. Αλλά υποπτεύομαι ότι δεν θα είμαστε μόνο οι δυο μας.

[D'Ailleurs]

Τους υποτιμάω πλήρως. Δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης οργάνωση, ούτε η βασική προστασία των συγγραφέων. Δεν υπάρχει τίποτα από τις βασικές προυποθέσεις που όλοι θεωρούμε δεδομένες. Όλα λειτουργούν μέσα σε ένα ερασιτεχνισμό και σε κλίμα δημοσιουπαλληλικό, εκτός από κάποιες φωτισμένες εξαιρέσεις (συνήθως συγκεκριμένα πρόσωπα) που έχουν την κουλτούρα του βιβλίου και έναν στυγνό επαγγελματισμό που προσωπικά εκτιμώ.

 

Φυσικά το κριτήριο είναι το κέρδος. Όλα γύρω του περιστρέφονται και εφόσον ζούμε σε μία κοινωνία που το αποθεώνει, τι άλλο κριτήριο να χρησιμοποιήσουμε. Αν πάμε στην ποιότητα που αναφέρεις και τη "σοβαρότητα", ειλικρινά δεν ξέρω πως το χρησιμοποιείς. Γιατί πολλές φορές έχω δει σαν κριτήριο ποιότητας το γεγονός ότι ένα έργο απλά δεν πούλησε. Ο περίφημος διαχωρισμός ποιοτικού - εμπορικού. Κάτι που υποτιμάει πλήρως το κριτήριο του αναγνωστικού κοινού (μην πω γενικά του κοινού). Σε μία κοινωνία που συνεχώς αυξάνεται το ποσοστό των μορφωμένων, εξακολουθούν κάποιες αμφίβολες αυθεντίες να πολεμούν να μας επιβάλλουν το τι θα έπρεπε να θεωρούμε ποιοτικό με κριτήρια εντελώς παρωχημένα.

 

"Ο κώδικας Ντα Βίντσι" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Έχω βαρεθεί να ακούω αυθεντίες να το χαρακτηρίζουν μη ποιοτικό, υποτιμώντας το γεγονός ότι πούλησε, όσα έχει πουλήσει το σύνολο της ελληνικής παραγωγής τα τελευταία είκοσι χρόνια. Λίγο σεβασμός προς όλο τον κόσμο που πλήρωσε τα ωραία του λεφτάκια για να το αγοράσει δεν βλάπτει.

 

 

Ναι όντως το κοινό είναι εντελώς αψυχολόγητο. Συμφωνώ απόλυτα. Μπορούμε να μιλούμε όλη την ημέρα για το τι τελικά θέλει και πάλι δεν θα βγάλουμε άκρη. Αντί όμως να το θεωρήσουμε αστοιχείωτο, ας το σεβαστούμε και τελικά ας εμπιστευτούμε την κρίση του. (Δεν μπορείς να τους βρίζεις επειδή διάβασαν τις Μάγισσες της Σμύρνης και να τους αποθεώνεις επειδή έχουν καταστήσει μύθο τον "Άρχοντα των δακτυλιδιών).

 

Στο κάτω κάτω, γι' αυτούς γράφουμε. Ούτε για τους εκδότες ούτε για τους κριτές. Για να βάλουν το χέρι τους στην τσέπη, αγοράσουν το βιβλίο μας και εκτιμήσουν το έργο μας. Όλα τα άλλα είναι περιφερεικά. Ο κόσμος αποφασίζει στο τέλος. Για να μην σου πω το συλλογικό του υποσυνειδητο.

 

Υποθέτω οτι γράφεις έτσι; Αν ναι σίγουρα θα ξέρεις περισσότερα για την σχέση εκδότη-συγγραφέα απο έμενα. Ομως αρνούμαι να πιστεψω οτι εκδόσεις οπως Λιβάνης, Πατάκης, Καστανιώτης, Αγρα, Εστια, Πόλις κ.α. είναι ερασιτέχνες, αρπακολλατζίδες και δημόσιοι υπάλληλοι. Σαφώς και κάποιοι απο αυτούς εκδίδούν με βάση το αναμενόμενο κέρδος ενώ κάποιοι άλλοι εκδίδουν βιβλία που πιστευουν οτι πρέπει να υπάρχουν στην ελληνική αγορά. Τα κριτήρια είναι πολλά και μήν ξεχνάς οτι πολλές φορές ισχύει το "οτι δεν φτάνει η αλεπού...", δηλαδή επειδή δεν αναγνώρησε ο εκδότης το αριστούργημα του κάθε συγγραφέα ή του ζήτησε να κάνει κάποιες αλλαγές, φταίει αυτος. Δυστηχώς φίλε μου, ο χώρος είναι δύσκολος και αναγκαστικά ο κάθε εκδότης πρέπει να είναι επιλεκτικός με τα προιόντα που θα βγάλει στην αγορά.

 

Επίσης για το θέμα της ποιότητας του βιβλίου. Επειδή θεωρώ οτι το περιεχόμενο του καθε βιβλίου είναι αμφιλεγόμενο και στην κρίση του καθενός, το κριτήριο που έχω για την ποιότητα είναι η έκδοση. Δηλαδή μου αρέσει ιδιαίτερα οταν το βιβλίο είναι καλαίσθητο με ωραίο εξώφυλλο, καλή μετάφραση (χωρίς περικοπές αλλα με σχόλια και παραπομπές εκεί που πρέπει) και όμορφο, λειτουργικό δέσιμο. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απο ένα βιβλίο με πρόχειρη μετάφραση. Πιστευω οτι όταν εκδίδεις, ακόμα και το πιο φτηνό βιπερ, πρέπει να προσέχεις να γίνεται σωστή επαγγελματική δουλεία, άσχετα αν το περιεχόμενο του βιβλίου είναι μια κλισέ αστυνομική περιπέτεια, χωρίς φαντασία η ιδιαίτεροτητα στο γράψιμο.

 

Για το θέμα του αναγνωστικού κοινου, πιστευω οτι ένα μεγάλο μέρος του επηρρεάζεται απο τα μμε και τις διαφημίσεις. Οταν βγήκε ο "Κωδικας Ντα Βίνσι" διάφοροι γνωστοί μου που έχουν διαβάσει ενα-δύο βιβλία στην ζώη τους το βρήκαν πολύ καλό. Προσωπικά το βρήκα αδιάφορο, ακόμα και σαν περιπέτεια θρίλλερ. Τους πρότεινα να διαβάσουν κάποια άλλα, πιο παλιά ή λιγότερο διαφημισμένα αλλα οι περισσότεροι δεν μπήκαν στον κόπο να το κάνουν. Μαλλον επειδη εκείνη την εποχή η μόδα έπέβαλλε κάπως την ανάγνωση κάποιων βιβλίων. Απο εκεί τι συμπέρασμα μπορώ να βγάλω για την πλεοψηφία των αναγνωστων;

Επιπλέον μην μπερδέυεις την μόρφωση με την αγάπη για ανάνγωση. Πήγαινε σε ένα πενεπιστήμιο και ρώτα πόσοι απο τους φοιτητές έχουν διαβάσει βιβλία του Στεινμπεκ ή του Χεμινγκγουει ή γενικότερα διαβάζουν συστηματικά και ενημερώνονται για τον χώρο.

 

--------

 

Τέλος Παρατηρητή και DinoHajiyorgi, εναν συγγραφέα-υπάλληλο δεν τον θεωρώ κάτι περισσότερο απο υπάλληλο γραφείου που ασχολείται με μια δουλεία ρουτίνας, όσο άσχημο και να ακούγεται αυτο. Πιστευω οτι κάποια στιγμή, αφού έχεις βαρεθεί τον κάθε εκδότη και επιμελητή να σου λέει τι θα γράψεις και πώς θα το γράψεις χωρίς βέβαια να ασχολείται με την δικιά σου άποψη, οτι η δουλεία θα παυει να είναι ευχάριστη και σύντομα θα γίνει μια άσχημη καθημερινότητα. Δεν ξέρω, εγω νομίζω οτι αν ασχολιόμουν με το σπόρ θα έγραφα για την πάρτη μου και ας μήν εκδόσω ποτε...

[dreamwhisperer]

Υποθέτω οτι γράφεις έτσι; Αν ναι σίγουρα θα ξέρεις περισσότερα για την σχέση εκδότη-συγγραφέα απο έμενα. Ομως αρνούμαι να πιστεψω οτι εκδόσεις οπως Λιβάνης, Πατάκης, Καστανιώτης, Αγρα, Εστια, Πόλις κ.α. είναι ερασιτέχνες, αρπακολλατζίδες και δημόσιοι υπάλληλοι. Σαφώς και κάποιοι απο αυτούς εκδίδούν με βάση το αναμενόμενο κέρδος ενώ κάποιοι άλλοι εκδίδουν βιβλία που πιστευουν οτι πρέπει να υπάρχουν στην ελληνική αγορά. Τα κριτήρια είναι πολλά και μήν ξεχνάς οτι πολλές φορές ισχύει το "οτι δεν φτάνει η αλεπού...", δηλαδή επειδή δεν αναγνώρησε ο εκδότης το αριστούργημα του κάθε συγγραφέα ή του ζήτησε να κάνει κάποιες αλλαγές, φταίει αυτος. Δυστηχώς φίλε μου, ο χώρος είναι δύσκολος και αναγκαστικά ο κάθε εκδότης πρέπει να είναι επιλεκτικός με τα προιόντα που θα βγάλει στην αγορά.

 

 

Σου μιλάω ως εκδομένος συγγραφέας, που ποτέ δεν απορρίφθηκε από εκδοτικό οίκο και άρα δεν σου τα λέω ως πικραμένος, αλλά μάλλον ως ευνοημένος του συστήματος (ίσως και σκανδαλωδώς ευνοημένος)

 

Δεν μπορώ να πω ότι τα προσωπικά μου παράπονα είναι τόσο μεγαλα, αλλά ότι εισερχόμενος μέσα στο σύστημα, κατάλαβα τον τρόπο που λειτουργεί και το τι ακριβώς είναι αυτό το "μυστηριακό" που συμβαίνει στους εκδοτικούς οίκους. Όσο γράφεις ερασιτεχνικά, έχεις ένα σεβασμό, όταν τα δεις από μέσα θα καταλάβεις ότι πρέπει να απαιτήσεις, γιατί τίποτα δεν σου χαρίζεται.

 

Μπορούμε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα topic όλοι οι συγγραφείς που έχουν εκδόσει τα βιβλία τους από το sff και να δούμε τι ήταν οι προσδοκίες μας (για τον τρόπο λειτουργίας των Εκδοτικών οίκων) και τι έγινε τελικά. Για να πέσουν οι μύθοι. Όχι για να δημιουργηθεί απογοήτευση, αλλά για να καταλάβουμε όλοι οι συγγραφείς, ότι αν δεν είμαστε ενωμένοι στις απαιτήσεις μας, δεν στοχεύουμε σε συγκεκριμένα πράγματα, μια ζωή θα είμαστε έρμαια απαιτήσεων και αρωγοί του καλλιτεχνικού μας οράματος.

 

Και ελπίζω να κατάλαβες πόσο προσβλητικό ήταν το υποννοούμενο, ότι "απορρίφθηκες γι' αυτό μιλάς έτσι". Μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα για το ποιόν κανενός εδώ πέρα και μην πηγαίνεις με την νοοτροπία "εκεί που αποτύγχατε όλοι, θα πετύχω εγώ". Αυτό που χρειάζεται είναι να ενημερωνόμαστε, να αλληλοβοηθιόμαστε και να είμαστε ενωμένοι. Έστω και στο sff.

[DinoHajiyorgi]

Δεν ξέρω, εγω νομίζω οτι αν ασχολιόμουν με το σπόρ θα έγραφα για την πάρτη μου και ας μήν εκδόσω ποτε...

 

Ε, μα, κύκλους θα κάνουμε στη διαολεμένη αυτή συζήτηση; Το αποκαλείς και σπορ, και με το δίκιο σου. Γιατί θα βγάζεις τα προς το ζειν κάνοντας μια δουλειά που δεν γουστάρεις και σε πατάει. Έτσι χαλαρός και αραχτός ξέρω να το παίζω κι εγώ. Να σε δακτυλδείχνουμε κι εμείς να γελάμε που είσαι "Υπάλληλος καρπαζιάς by day" χωρίς να μας καίγεται καρφάκι που είσαι συγγραφεύς by night! Αδιάβαστος και ανέκδοτος δεν το γουστάρεις;

 

Στην σχολή κινηματογράφου που σπούδασα, όταν παρουσιάζαμε το ταινιάκι μας (που γυρίσαμε με τα λεφτουδάκια μας) είμασταν αναγκασμένοι να ακούσουμε τις κριτικές και υποδείξεις συμμαθητών και καθηγητών και μετά έπρεπε να πάμε να διορθώσουμε τα λάθη. Να ξαναμοντάρουμε την ταινία, να αφαιρέσουμε ολόκληρες σκηνές, ή και να γυρίσουμε άλλες πάλι από την αρχή. Το ίδιο γινόταν και στο γράψιμο σεναρίου. Αυτό λέγεται "προετοιμασία για τον επαγγελματικό κόσμο". Είναι μέσα στο πρόγραμμα και την μέθη του επαγγέλματος. "Συγγραφέας-Υπάλληλος"; Είναι ο όρος που χρησιμοποιώ για να τον καταλαβαίνεις εσύ d'ailleurs, και όχι δεν είναι κατάντια. Είναι σημαντικό προνόμοιο. Εγώ το λέω "επαγγελματίας συγγραφέας".

Edited May 23, 2008 by DinoHajiyorgi

[dreamwhisperer]

Ε, μα, κύκλους θα κάνουμε στη διαολεμένη αυτή συζήτηση; Το αποκαλείς και σπορ, και με το δίκιο σου. Γιατί θα βγάζεις τα προς το ζειν κάνοντας μια δουλειά που δεν γουστάρεις και σε πατάει. Έτσι χαλαρός και αραχτός ξέρω να το παίζω κι εγώ. Να σε δακτυλδείχνουμε κι εμείς να γελάμε που είσαι "Υπάλληλος καρπαζιάς by day" χωρίς να μας καίγεται καρφάκι που είσαι συγγραφεύς by night! Αδιάβαστος και ανέκδοτος δεν το γουστάρης;

 

Στην σχολή κινηματογράφου που σπούδασα, όταν παρουσιάζαμε το ταινιάκι μας (που γυρίσαμε με τα λεφτουδάκια μας) είμασταν αναγκασμένοι να ακούσουμε τις κριτικές και υποδείξεις συμμαθητών και καθηγητών και μετά έπρεπε να πάμε να διορθώσουμε τα λάθη. Να ξαναμοντάρουμε την ταινία, να αφαιρέσουμε ολόκληρες σκηνές, ή και να γυρίσουμε άλλες πάλι από την αρχή. Το ίδιο γινόταν και στο γράψιμο σεναρίου. Αυτό λέγεται "προετοιμασία για τον επαγγελματικό κόσμο". Είναι μέσα στο πρόγραμμα και την μέθη του επαγγέλματος. "Συγγραφέας-Υπάλληλος"; Είναι ο όρος που χρησιμοποιώ για να τον καταλαβαίνεις εσύ d'ailleurs, και όχι δεν είναι κατάντια. Είναι σημαντικό προνόμοιο. Εγώ το λέω "επαγγελματίας συγγραφέας".

 

 

Συμφωνώ απόλυτα Dino. Είναι ένα απίστευτο προνόμια που πρέπει να το υπερασπιστούμε μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος. Πόσα ταλέντα χάθηκαν από την αναγκαστική απασχόληση με άλλους επαγγελματικούς τομείς;

 

Μπράβο και πάλι μπράβο και πάλι μπράβο. Μακάρι να υπήρχε τέτοια ειλικρίνια γενικά. Γράφω, γιατί μ' αρέσει. Θέλω να εκδοθώ, γιατί μ' αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και το έργο μου. Θέλω να πουλήσω, για να ζήσω και να συνεχίσω να γράφω!

[Παρατηρητής]

Έχεις δίκιο D'Alliers, κι εγώ έτσι το βλέπω. Επαγγελματίας συγγραφεάς= υπάλληλος γραφείου. Το ότι κάποιος γράφει για την πάρτη του νομίζω ότι όλοι οι συγγραφείς, ακόμα κι εκείνοι που έφτασαν πολύ ψηλά, στην αρχή είπαν αυτό ακριβώς γνωμικό. Και εννοείται πως κάποια πράγματα που γράφονται είναι αποκλειστικά προσωπικά και μοιράζονται (αν μοιράζονται) σε επιλεγμένα άτομα, για λόγους που μόνο οι ίδιοι οι δημιουργοί γνωρίζουν.

Όμως το θέμα της εργασίας είναι διαφορετικό. Ναι μεν ένας επ. συγγραφέας είναι υπάλληλος γραφείου (με πολύ πιο άνετες συνθήκες φυσικά) αλλά τουλάχιστον βρίσκεται στο αντικείμενο του. Σε όσες δουλειές έχω βρεθεί, πάντα κάποιος θα με έπιανε αφηρημένο (όπως συνέβαινε και στο σχολείο) και θα με ρωτούσε "που έχεις το μυαλό σου;". Όσες φορές κι αν συνέβη αυτό δεν μπορούσα να απαντήσω με ειλικρίνια, ότι π.χ ξέρεις σκέφτομαι τβ συνέχεια του βιβλίου που γράφω ή επεξεργάζομαι μια νέα ιδέα εδώ και κάτι μέρες ή έχω κάποια ζητήματα στην ιστορία μου να διορθώσω. Δεν θα καταλάβαινε κανείς άλλωστε. Και είναι ζόρι να σου μένει λίγος χρόνος τη μέρα για να μπορείς να γράψεις (αν καταφέρεις διότι εκείνες οι ελάχιστες στιγμές του ελεύθερου χρόνου εξαρτιώνται από πάρα πολλές μεταβλητές). Με τα πολλά με τα λίγα καταφέρνεις να το ολοκληρώσεις αλλά μένεις ξεκρέμαστος. είτε επειδή τρως πορτούλα που γράφει πχ Λιβάνης είτε επειδή πιστεύεις ότι δεν είσαι ακόμα έτοιμος να προχωρήσεις. Όπως και να έχει, το σκηνικό θα επαναλαμβάνεται: θα δουλεύεις κάπου κάτα ανάγκη, με ένα μυαλό γεμάτο διαόλια (πως αλλιώς να τα πω) και με το όνειρο ότι κάποια στιγμή θα μπορείς να κάνεις ελέυθερα (κάτα κάποιο τρόπο) αυτό που θέλεις.

 

Και συμφωνώ με τον Ντίνο για το θέμα του δαχτύλου. Γράφεις, γράφεις, όλοι χέσ...ν. Αν εκδώσεις κάτι αλλάζει λιγουλάκι στην αντιμετώπιση. Αν πετύχεις, τότε σε ξέρουν ως καλλιτέχνη (βέβαια εμένα αυτόν τον τίτλο μου τον είχαν κολλήσει προσβλητικά στο στρατό).

Edited May 23, 2008 by Παρατηρητής

[D'Ailleurs]

Σου μιλάω ως εκδομένος συγγραφέας, που ποτέ δεν απορρίφθηκε από εκδοτικό οίκο και άρα δεν σου τα λέω ως πικραμένος, αλλά μάλλον ως ευνοημένος του συστήματος (ίσως και σκανδαλωδώς ευνοημένος)

 

Δεν μπορώ να πω ότι τα προσωπικά μου παράπονα είναι τόσο μεγαλα, αλλά ότι εισερχόμενος μέσα στο σύστημα, κατάλαβα τον τρόπο που λειτουργεί και το τι ακριβώς είναι αυτό το "μυστηριακό" που συμβαίνει στους εκδοτικούς οίκους. Όσο γράφεις ερασιτεχνικά, έχεις ένα σεβασμό, όταν τα δεις από μέσα θα καταλάβεις ότι πρέπει να απαιτήσεις, γιατί τίποτα δεν σου χαρίζεται.

 

Μπορούμε κάποια στιγμή να κάνουμε ένα topic όλοι οι συγγραφείς που έχουν εκδόσει τα βιβλία τους από το sff και να δούμε τι ήταν οι προσδοκίες μας (για τον τρόπο λειτουργίας των Εκδοτικών οίκων) και τι έγινε τελικά. Για να πέσουν οι μύθοι. Όχι για να δημιουργηθεί απογοήτευση, αλλά για να καταλάβουμε όλοι οι συγγραφείς, ότι αν δεν είμαστε ενωμένοι στις απαιτήσεις μας, δεν στοχεύουμε σε συγκεκριμένα πράγματα, μια ζωή θα είμαστε έρμαια απαιτήσεων και αρωγοί του καλλιτεχνικού μας οράματος.

 

Και ελπίζω να κατάλαβες πόσο προσβλητικό ήταν το υποννοούμενο, ότι "απορρίφθηκες γι' αυτό μιλάς έτσι". Μην βγάζεις εύκολα συμπεράσματα για το ποιόν κανενός εδώ πέρα και μην πηγαίνεις με την νοοτροπία "εκεί που αποτύγχατε όλοι, θα πετύχω εγώ". Αυτό που χρειάζεται είναι να ενημερωνόμαστε, να αλληλοβοηθιόμαστε και να είμαστε ενωμένοι. Έστω και στο sff.

 

χμ...μάλλον δεν το έγραψα στο προηγούμενο ποστ, αλλα δεν μιλούσα συγκεκριμένα για έσενα (καθότι δεν σε ξέρω προσωπικά οπότε δεν μπορώ να μιλήσω). Την άποψη "απορρίφθηκες για αυτο μιλάς έτσι" την έχω ακούσε απο εκατοντάδες άτομα, απο όλους τους χώρους (οχι μόνο συγγραφείς και καλλιτέχνες). Προσωπικά οταν με απορρίπτουν απο εταιρίες (και γίνεται συνέχεια τους τελευταίους τρείς μήνες) που τους στέλνω βιογραφικό, τότε κατεβάζω καντήλια. Οπότε συγνώμη αν σε πρόσβαλλα, αλλα δεν ήταν αυτος ο σκοπός μου.

Επίσης το "εκεί που αποτύγχατε όλοι, θα πετύχω εγώ" δεν μπορώ να καταλάβω απο που το έβγαλες. Εγώ δεν ασχολούμαι με το γράψιμο, είμαι μόνο αναγνώστης και οι απόψεις που εκφράζω είναι ενός ατόμου που βλέπει τα πράγματα κάπως πιο αντικειμενικά.

 

Ε, μα, κύκλους θα κάνουμε στη διαολεμένη αυτή συζήτηση; Το αποκαλείς και σπορ, και με το δίκιο σου. Γιατί θα βγάζεις τα προς το ζειν κάνοντας μια δουλειά που δεν γουστάρεις και σε πατάει. Έτσι χαλαρός και αραχτός ξέρω να το παίζω κι εγώ. Να σε δακτυλδείχνουμε κι εμείς να γελάμε που είσαι "Υπάλληλος καρπαζιάς by day" χωρίς να μας καίγεται καρφάκι που είσαι συγγραφεύς by night! Αδιάβαστος και ανέκδοτος δεν το γουστάρεις;

 

Στην σχολή κινηματογράφου που σπούδασα, όταν παρουσιάζαμε το ταινιάκι μας (που γυρίσαμε με τα λεφτουδάκια μας) είμασταν αναγκασμένοι να ακούσουμε τις κριτικές και υποδείξεις συμμαθητών και καθηγητών και μετά έπρεπε να πάμε να διορθώσουμε τα λάθη. Να ξαναμοντάρουμε την ταινία, να αφαιρέσουμε ολόκληρες σκηνές, ή και να γυρίσουμε άλλες πάλι από την αρχή. Το ίδιο γινόταν και στο γράψιμο σεναρίου. Αυτό λέγεται "προετοιμασία για τον επαγγελματικό κόσμο". Είναι μέσα στο πρόγραμμα και την μέθη του επαγγέλματος. "Συγγραφέας-Υπάλληλος"; Είναι ο όρος που χρησιμοποιώ για να τον καταλαβαίνεις εσύ d'ailleurs, και όχι δεν είναι κατάντια. Είναι σημαντικό προνόμοιο. Εγώ το λέω "επαγγελματίας συγγραφέας".

 

κοίτα έχεις δίκιο αλλα και εγώ δεν έχω άδικο.

εσύ που σπούδασες κάτι που να αφορά τον χώρο σκευτεσαί με ένα τελείως διαφορετικό σκεπτικό απο εμένα που απλά απολαμβάνο το τελικό αποτέλεσμα σαν θεατής/αναγνώστης. Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ενα βιβλίο σκευτικά οτι σε κάποια σημεία περενέμβηκε ο εκδότης ώστε το βιβλίο να γίνει πιο προσιτό στο ευρή κοινό, ενώ αν ήταν γραμμένο διαφορετικά πιθανότατα να μήν το έβγαζαν στην αγορά. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σου σε αυτο το θέμα αλλα εγώ νομίζω οτι κάθε άτομο που δημιουργεί τέχνη θα ένιωθε πολύ προσβεβλημένο όταν έρθει απο πάνω του ο έμπορος και του πεί "αλλαξε το αυτο γιατι θα πουλήσει περισσότερο". Απο την άλλη βέβαια όταν είσαι υπάλληλος/μέρος του συστήματος και η δουλεία σου είναι να γράψεις αυτο με αυτόν τον τρόπο ωστε να βγεί αυτό το αποτέλεσμα που θέλουμε τότε αλλάζουν τα πράγματα...

[dreamwhisperer]

Η συζήτηση δεν γίνεται ποτέ επί προσωπικού. Απόψεις λέμε, κάποιος ξέρει περισσότερα κάποιος λιγότερα, κάποιος είναι περισσότερο πεισματάρης, κάποιος πιο εύθικτος. Δεν έχει σημασία. Η ισχύς των επιχειρημάτων μας κρίνεται από την αντικειμενική τους αξία και όχι από την υποκειμενική (το ποιος την εξέφρασε).

 

Ωστόσο στο θέμα των εκδόσεων, μπορείς μόνο να υποθέσεις ή να είσαι πληροφορημένος έμμεσα. Η πραγματικότητα είναι ότι ένας συγγραφέας πρέπει να πολεμήσει για να επιβάλλει την άποψη ή το όραμά του. Να αγωνιστεί ενάντια στην απρέπεια, ατην αγένεια, στο αίσθημα "ωχ, και εσύ γράφεις. Δεν σε έχουμε ανάγκη".

 

Ο συγγραφέας είναι η βάση. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει τίποτα. Τι να το κάνεις το marketing, τα γκλαμουράτα εξώφυλλα, αν δεν υπάρχει η έμπνευση και η δουλειά πίσω από κάθε γραπτό;

 

Αυτό εννοώ επαγγελματισμό. Να θυμηθούν όλοι, ότι η βιομηχανία του βιβλίο δεν υπάρχει, αν δεν κάτσει κάποιος να στρωθεί και να γράψει το βιβλίο.

[DinoHajiyorgi]

Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζοντας ενα βιβλίο σκευτικά οτι σε κάποια σημεία περενέμβηκε ο εκδότης ώστε το βιβλίο να γίνει πιο προσιτό στο ευρή κοινό, ενώ αν ήταν γραμμένο διαφορετικά πιθανότατα να μήν το έβγαζαν στην αγορά.

Αυτό μου θύμισε κάτι που μου συνέβη κάποια χρόνια πίσω, 1978-1979, όταν ήμουν 15 με 16 χρονών. Η Λέσχη Κινηματογράφου Χαλκίδας πρόβαλε το «Καγκεμούσα» του Κουροσάβα. Σηκώθηκε κάποιος κύριος πριν την προβολή και διάβασε μια κριτική για αυτό το αριστούργημα του ιάπωνα σκηνοθέτη, που όμως είχε μιανθεί από τις πιεστικές παρεμβάσεις των αμερικανών παραγωγών του, των Κόπολα και Λούκας.

 

Εγώ, 15 χρονών έφηβος ήμουν, είδα σαμουράι στην αφίσα, γι αυτό και μπήκα στην αίθουσα. Και η ταινία, πλην κάποιων σκηνών που έδειχναν να προελαύνουν στρατά, ήταν μια ταινία του οκλαδόν. Πως δηλαδή όταν συναντιούνται στις ιαπωνικές ταινίες εποχής, κάθονται αντικριστά οκλαδόν και τα λένε, ε, όλη η ταινία πήγαινε στο οκλαδόν.

 

Ξαφνικά, κάπου προς το τέλος της ταινίας πέφτει ένα μπαμ. Βλέπω όλα τα κεφάλια μέσα στην σκοτεινή αίθουσα να πετάγονται ξύπνια. «Επιτέλους» ψέλλισε κάποιος. Γινόταν μια ένοπλη σύγκρουση στην οθόνη. Δυστυχώς δεν κράτησε ούτε πέντε λεπτά. Αυτή ήταν όλη κι όλη η δράση στο έργο.

 

Θα ήταν αφελές να πιστέψω σήμερα πως οι Κόπολα και Λούκας, που θαυμάζουν τον Κουροσάβα, θα πίεζαν τον δάσκαλο για τρία λεπτά πιστολίδι. Τότε όμως που είχα κάτσει να δω την ταινία, τους ευχαριστούσα από μέσα μου για την παρέμβαση. Και αναρωτιόμουν και ακόμα αναρωτιέμαι τι μ****ία έδερνε αυτούς που σύνταξαν εκείνη την κριτική.

[D'Ailleurs]

δεν κατάλαβα τίποτα απο όσα είπες εκτός απο το οκλαδόν, και θέλω να σε διορθώσω λέγοντας οτι οι Ιάπωνες κάθονται στα γόνατα και οι Ινδιάνοι κάθονται οκλαδόν.

[trillian]

My 2 cents:

 

Τι σημαίνει "επαγγελματική έκδοση" (κατ' εμέ πάντα)

 

*επαγγελματίας/έμπειρος μεταφραστής [περί συγγραφέων στη συνέχεια]

*επαγγελματίας/έμπειρος διορθωτής ή/και επιμελητής

*επαγγελματίας/έμπειρος γραφίστρας για στήσιμο/σελιδοποίηση/εξώφυλλο

*επαγγελματίας/έμπειρος τυπογράφος/βιβλιοδέτης

 

Τα παραπάνω καθορίζουν την "επαγγελματικότητα" της έκδοσης. Το κατά πόσο βέβαια ο κάθε (ελληνικός αλλά όχι μόνο) οίκος πιάνει το τοπ της κλίμακας στα παραπάνω στάδια (και σε όλα τα βιβλία) είναι άλλο θέμα. Ως γνωστόν, δεν υπάρχει το "τέλειο" βιβλίο.

 

Το να συμπεριλάβεις ένα κεφάλαιο του επόμενου στο πρώτο βιβλίο είναι πάρα πολύ εύκολο -- σκεφτείτε ότι ακόμα και το Feast for Crows είχε τέτοιο κεφάλαιο, και 3 χρόνια μετά το επόμενο βιβλίο δεν έχει βγει ακόμα!

 

Όσον αφορά τους συγγραφείς, δε νομίζω ότι έχουν άμεση σχέση με την "επαγγελματικότητα" της έκδοσης. Απλά ο "επαγγελματίας" συγγραφέας έχει το επιπλέον προσόν ότι (υποθέτω) θα παραδίδει στο καθορισμένο χρόνο τα βιβλία του. Επίσης (υποθέτω) ότι, για να είναι "επαγγελματίας συγγραφέας" θα γράφει και καλά, διευκολύνοντας έτσι τους επόμενους στη σειρά παραγωγής. Αλλά εν τέλει δεν είναι κάτι που αποτελεί άμεση συνάρτηση μιας "επαγγελματικής έκδοσης"... Μιας έκδοσης σκέτο, ναι - κάποιος πρέπει να το γράψει πρώτα το ρημάδι :tongue: Αλλά ακόμα και ο πιο άσχετος, άθλιος συγγραφέας φαντάζει αλλιώς ως τελικό προϊόν μιας "επαγγελματικής" έκδοσης.

[Arachnida]

Ομως αρνούμαι να πιστεψω οτι εκδόσεις οπως Λιβάνης, Πατάκης, Καστανιώτης, Αγρα, Εστια, Πόλις κ.α. είναι ερασιτέχνες, αρπακολλατζίδες και δημόσιοι υπάλληλοι.

Τέλος Παρατηρητή και DinoHajiyorgi, εναν συγγραφέα-υπάλληλο δεν τον θεωρώ κάτι περισσότερο απο υπάλληλο γραφείου που ασχολείται με μια δουλεία ρουτίνας, όσο άσχημο και να ακούγεται αυτο. Πιστευω οτι κάποια στιγμή, αφού έχεις βαρεθεί τον κάθε εκδότη και επιμελητή να σου λέει τι θα γράψεις και πώς θα το γράψεις χωρίς βέβαια να ασχολείται με την δικιά σου άποψη, οτι η δουλεία θα παυει να είναι ευχάριστη και σύντομα θα γίνει μια άσχημη καθημερινότητα.

 

Στο εξωτερικό δεν γνωρίζω τι συμβαίνει. Θα μιλήσω για εδώ και για όσα ξέρω από πρώτο χέρι.

 

Το "υπάλληλος-συγγραφέας" είναι λίγο αόριστο και μου φαίνεται τραβηγμένο. Δεν νομίζω ότι έχει κανένας εκδοτικός οίκος "υπαλλήλους" που γράφουν. Δηλαδή να τους έχει δώσει ένα γραφείο, που απ' έξω να γράφει: "Συγγραφέας", να έχει ένα καρτελάκι στην πόρτα που να λέει: "Μην ενοχλείτε" και να περιμένει από αυτόν να γράψει ένα βιβλίο μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, δεκατρείς ώρες και είκοσι λεπτά.

Ούτε έχει από πάνω του έναν επιμελητή με μαστίγιο, ο οποίος του έχει πει: "Θα γράψεις για την Κωνσταντινούπολη και την αγαπημένη σου πανακότα" και περιμένει πότε θα τελειώσει ο συγγραφέας για να πάρει το κείμενο και να του βγάλει τα μάτια.

 

Εμένα η προσωπική εμπειρία είναι εντελώς αντίθετη και υποθέτω σε όλους τους, ας πούμε, σοβαρούς οίκους συμβαίνουν τα ίδια. Ο οίκος μου έχει κάμποσα μεγάλα ονόματα. Δεν τον νοιάζει όλοι αυτοί να βγάζουν ένα βιβλίο το χρόνο, ούτε να τηλεφωνεί στη Δημουλίδου κάθε μήνα και να της λέει: "άντε, πότε θα βγάλεις βιβλίο; άντε πότε θα βγάλεις βιβλίο, άντε πότε θα βγάλεις βιβλίο;"

Είμαι σίγουρος ότι έχουν την ίδια περίπου ελευθερία (και δέσμευση παράλληλα) με εμένα. Για τα επόμενα Χ χρόνια θα ανήκω στο δυναμικό του εκδοτικού μου οίκου και τα επόμενα Ψ βιβλία μου θα εκδοθούν αποκλειστικά με τη σφραγίδα του. Και κάθε έξι μήνες ας πούμε πληρώνομαι, ανάλογα με τις πωλήσεις.

Τώρα τι θα γράψω; Ε εγώ επιλέγω. Αν δεν τους αρέσει απλά δεν το εκδίδουν.

 

Τέλος για τις διορθώσεις. Στα βιβλία μου έχει δουλέψει η επιμελήτριά μου. Φυσικά δεν έκανε αλλαγές στην πλοκή. Για αυτό με είχαν διαβεβαιώσει από την πρώτη στιγμή.

Το χτένισε διεξοδικά για ορθογραφικά-συντακτικά λάθη και για σημεία που ίσως υπήρχαν ανακολουθίες, όπως να γράφω ότι βρέχει, ενώ πριν δύο παραγράφους ότι έχει ήλιο κλπ κλπ. Όταν ήθελε να αλλάξει οτιδήποτε (πχ δεν της άρεσε ένα όνομα) με έπαιρνε τηλέφωνο και συζητήσουμε ζητώντας μου να βρω ένα άλλο. Επίσης μπορεί να άλλαξε εκφράσεις ή γλωσσικά σχήματα, αλλά σε όλα ήμουν ενήμερος, μιας και πριν από κάθε διόρθωση στέλναμε τα κείμενα ο ένας στον άλλο με μικροαλλαγές κλπ Δεν νομίζω ότι θα πάρει κάτι ο επιμελητής και θα αρχίσει να κόβει, να ράβει, να δένει, να λύνει, να προσθέτει και γενικά να αλλοιώνει ένα κείμενο.

 

Γενικότερα έχω συναντήσει υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό.

[DinoHajiyorgi]

δεν κατάλαβα τίποτα απο όσα είπες εκτός απο το οκλαδόν, και θέλω να σε διορθώσω λέγοντας οτι οι Ιάπωνες κάθονται στα γόνατα και οι Ινδιάνοι κάθονται οκλαδόν.

 

[dreamwhisperer]

Στο εξωτερικό δεν γνωρίζω τι συμβαίνει. Θα μιλήσω για εδώ και για όσα ξέρω από πρώτο χέρι.

 

Το "υπάλληλος-συγγραφέας" είναι λίγο αόριστο και μου φαίνεται τραβηγμένο. Δεν νομίζω ότι έχει κανένας εκδοτικός οίκος "υπαλλήλους" που γράφουν. Δηλαδή να τους έχει δώσει ένα γραφείο, που απ' έξω να γράφει: "Συγγραφέας", να έχει ένα καρτελάκι στην πόρτα που να λέει: "Μην ενοχλείτε" και να περιμένει από αυτόν να γράψει ένα βιβλίο μέσα στους επόμενους τρεις μήνες, δεκατρείς ώρες και είκοσι λεπτά.

Ούτε έχει από πάνω του έναν επιμελητή με μαστίγιο, ο οποίος του έχει πει: "Θα γράψεις για την Κωνσταντινούπολη και την αγαπημένη σου πανακότα" και περιμένει πότε θα τελειώσει ο συγγραφέας για να πάρει το κείμενο και να του βγάλει τα μάτια.

 

Εμένα η προσωπική εμπειρία είναι εντελώς αντίθετη και υποθέτω σε όλους τους, ας πούμε, σοβαρούς οίκους συμβαίνουν τα ίδια. Ο οίκος μου έχει κάμποσα μεγάλα ονόματα. Δεν τον νοιάζει όλοι αυτοί να βγάζουν ένα βιβλίο το χρόνο, ούτε να τηλεφωνεί στη Δημουλίδου κάθε μήνα και να της λέει: "άντε, πότε θα βγάλεις βιβλίο; άντε πότε θα βγάλεις βιβλίο, άντε πότε θα βγάλεις βιβλίο;"

Είμαι σίγουρος ότι έχουν την ίδια περίπου ελευθερία (και δέσμευση παράλληλα) με εμένα. Για τα επόμενα Χ χρόνια θα ανήκω στο δυναμικό του εκδοτικού μου οίκου και τα επόμενα Ψ βιβλία μου θα εκδοθούν αποκλειστικά με τη σφραγίδα του. Και κάθε έξι μήνες ας πούμε πληρώνομαι, ανάλογα με τις πωλήσεις.

Τώρα τι θα γράψω; Ε εγώ επιλέγω. Αν δεν τους αρέσει απλά δεν το εκδίδουν.

 

Τέλος για τις διορθώσεις. Στα βιβλία μου έχει δουλέψει η επιμελήτριά μου. Φυσικά δεν έκανε αλλαγές στην πλοκή. Για αυτό με είχαν διαβεβαιώσει από την πρώτη στιγμή.

Το χτένισε διεξοδικά για ορθογραφικά-συντακτικά λάθη και για σημεία που ίσως υπήρχαν ανακολουθίες, όπως να γράφω ότι βρέχει, ενώ πριν δύο παραγράφους ότι έχει ήλιο κλπ κλπ. Όταν ήθελε να αλλάξει οτιδήποτε (πχ δεν της άρεσε ένα όνομα) με έπαιρνε τηλέφωνο και συζητήσουμε ζητώντας μου να βρω ένα άλλο. Επίσης μπορεί να άλλαξε εκφράσεις ή γλωσσικά σχήματα, αλλά σε όλα ήμουν ενήμερος, μιας και πριν από κάθε διόρθωση στέλναμε τα κείμενα ο ένας στον άλλο με μικροαλλαγές κλπ Δεν νομίζω ότι θα πάρει κάτι ο επιμελητής και θα αρχίσει να κόβει, να ράβει, να δένει, να λύνει, να προσθέτει και γενικά να αλλοιώνει ένα κείμενο.

 

Γενικότερα έχω συναντήσει υψηλού επιπέδου επαγγελματισμό.

 

 

Εγώ προσωπικά που είμαι από τον ίδιο εκδοτικό οίκο, δεν θα συμφωνήσω με τον Arachnida. Ναι μεν υπάρχει κάποιο είδος επαγγελματισμού και οργάνωσης, αλλά νομίζω ότι εξαρτάται κατά περίπτωση και δεν είναι γενικό το φαινόμενο.

 

Προσωπικά είχα μία αγαστή σχέση με την επιμελήτρια όπου με κοινή συμφωνία δεν πρήζαμε ο ένας τον άλλον και κάναμε ο καθένας τη δουλειά του. Υψηλό επαγγελματικό επίπεδο, σημαίνει πάρα πολλά πράγματα και όχι μόνο να ενημερωνόμαστε και να έχουμε μία κάποια προσωπική σχέση με τον εκδοτικό οίκο.

 

Θα αναφέρω τι εννοώ ερασιτεχνικό:

 

1. Μη άμεση έκδοση (από τη στιγμή που έχει αποφασιστεί η έκδοση βεβαίως βεβαίως) και αυθαίρετη απόφαση για το πότε θα εκδοθεί.

 

2. Συμβόλαια άκρως δεσμευτικά για το συγγραφέα, χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν της προσωπικές ιδιαιτερότητες του.

 

3. Άκρως ερασιτεχνικός τρόπος παρουσίασης του βιβλίου. Κανένας δεν ξέρει ποτέ τίποτα για τίποτα. Συνήθως τρέχει ο ίδιος ο συγγραφέας για να κανονίσει το marketing και τις παρουσιάσεις.

 

Όσο περισσότερο το κυνηγάς τόσα περισσότερα θα λάβεις, με κίνδυνο βέβαια να γίνεις φορτικός. Όμως δεν υπάρχει καθεστώς προστασίας του συγγραφέα. Επαφίεται στην καλή θέληση του εκδοτικού οίκου και μόνο σ' αυτήν και ανά πάσα στιγμή είναι έρμαιό της.

Δεν μιλάω επί προσωπικού. Η συχνότερη συμβουλή που ακούω είναι "Υπομονή..." και από συγγραφείς πολύ καταξιωμένους που έχουν πραγματικά μεγάλη δυνατότητα να εκδόσουν τα βιβλία τους. Ακόμα και αυτοί κινούνται στα ίδια πλαίσια.

 

Σ' όλα αυτά προσθέτω τις πάγιες ταλαιπωρίες της ελληνικής κοινωνίας (λειτουργία ουσιαστικά 9 μήνες το χρόνο, αδιαφορία, αγένεια κτλ).

 

Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις και όπως είπα φαεινές περιπτώσεις ατόμων που είναι πραγματικά επαγγελματίες.