On site διαγωνισμός συγγραφής στο 4ο Φεστιβάλ Ερμούπολης

[nikosal]

Στο τόπικ αυτό μπορείτε να διαβάσετε και να σχολιάσετε ορισμένα από τα διηγήματα που έγραψε ο κόσμος που ήταν παρών στην Ερμούπολη. Υπενθυμίζω μερικές διαφορές από τον online διαγωνισμό:

• Οι συγγραφείς είχαν μόνο 2 1/2 ώρες για να γράψουν, αντίθετα από τους εξ αποστάσεως (που είχαν 12 ώρες). Ήξεραν μεν το θέμα από τα μεσάνυχτα, μπορούσαν να το σκεφτούν όλο το βράδυ, αλλά συγγραφή μόνο 10:15 με 12:45 το πρωί
  
• Δεν έγραφαν σε οικείο χώρο, αλλά σε ένα ίντερνετ καφέ
  
• Η επιτροπή ήταν διαφορετική (Παπαδόπουλος, Χρυσός, Μαστοράκης)
  

Δεν θα ανεβάσω παρά μόνο τα διηγήματα όσων συγγραφέων το ζητήσουν. Μπορείτε να τα σχολιάσετε ελεύθερα.

Ξεκινώ με της Βάσως Χρήστου, το οποίο παρατίθεται στο επόμενο μήνυμα όπως ακριβώς το παρέδωσε εκείνη μέρα, χωρίς καμία διόρθωση.

[nikosal]

Το διήγημα της Βάσως Χρήστου

Ο ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ

 

Κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχουν ελεύθερα αιχμηρά αντικείμενα σ' ένα διαστημόπλοιο που οι συνθήκες κίνησής του δημιουργούσαν μηδενική βαρύτητα. Αλλά φυσικά, μετά από κάποιο διάστημα όλα χαλαρώνουν, κι έτσι ο φροντιστής Στεφ'Ντάικ'κνο βρέθηκε κάποια στιγμή μ' ένα μακρύ σκίσιμο πάνω από τον αριστερό του καρπό, ενώ οι φυσσαλίδες του αίματος ταξίδευαν ελεύθερες μέσα σε όλο το θάλαμο συντήρησης.

 

Μικρό το κακό. Το ιατρείο του σκάφους ήταν εξοπλισμένο για πολύ σοβαρότερα πράγματα, και σύντομα, εκτός από διάφορες φυσσαλίδες, που απόμειναν να περιφέρονται και να διαλύονται στα πιο δυσπρόσιτα σημεία της αίθουσας κι από μια μακριά ουλή στο χέρι του Στεφ'Ντάικ'κνο, δεν απόμεινε τίποτα άλλο που να θυμίζει τις όποιες παραλείψεις στην ασφάλεια. Το ΓΚΑΛ-4 συνέχισε την πορεία του προς τη ζώνη των αστεροειδών, με το πλήρωμα να ασχολείται με τις συνηθισμένες εργασίες του.

 

Ήταν δυο μέρες αργότερα, όταν το Κέντρο Ελέγχου στη Γη έλαβε ένα καλυμμένα πανικόβλητο, και σαφέστατα ανησυχητικό μήνυμα ότι η πληγή του Στεφ'Ντάικ'κνο είχε αρχίσει να μολύνεται. Ήταν μάλιστα μια μόλυνση την οποία ο γιατρός χαρακτήριζε πρωτοφανή.

 

Οι γιατροί του κέντρου εξέτασαν εσπευσμένα, αρχικά από φωτογραφίες και αργότερα από ζωντανή λήψη ­όσο ζωντανή μπορεί να είναι βέβαια μια λήψη πέρα από την τροχιά του Άρη­ την ουλή του φροντιστή. Οι εικόνες δεν έδειχναν τίποτα, και παρά τα ανησυχητικά μηνύματα από το ΓΚΑΛ-4, και οι τηλεμετρικές ενδείξεις του τραυματία φαίνονταν εξαιρετικά καλές και ο ίδιος, πέρα από τον ολοφάνερο πανικό του, ήταν σε άριστη φυσική κατάσταση.

 

Και μετά, άρχισε η υστερία. Όλοι οι αστροναύτες, ξεκινώντας από την ίδια την κυβερνήτρια, ανέφεραν μια ομαδική παράκρουση: ένα χρώμα, δήλωναν στα μηνύματα, ένα χρώμα που δεν είχε ξαναδεί ανθρώπινο μάτι, είχε αρχίσει να εμφανίζεται σε διάφορα σημεία γύρω τους. Ένα χρώμα δυνατό, τέτοιο που πρόσβαλε τις αισθήσεις, ένα χρώμα άρρωστο, ικανό να προκαλέσει αγωνία, ταχυπαλμία, ναυτία, ξεπρόβαλε σε περίεργες γωνιές του διαστημοπλοίου. Ένα χρώμα όμοιο με της πληγής του Στεφ'Ντάικ'κνο, που μολαταύτα κόντευε πια να κλείσει.

 

Οι οθόνες δεν εμφάνιζαν τίποτα. Αλλά τα μάτια των αστροναυτών, όταν γύριζαν προς τα παράθυρα παρατήρησης, το έβλεπαν να τα τρυπάει από πολλές μεριές, Ο Μπετελγκέζ κι ο Αντάρης πρόσβαλαν τις αισθήσεις τους, ο Άρης που είχαν αφήσει πίσω τους, αλλά κι ο Δίας μπροστά τους, κραύγαζαν απειλητικά ότι κάτι κακό, μα πολύ πολύ κακό συνέβαινε στο διάστημα. Κάτι που ούτε η ηθική ούτε η τεχνολογία του τριακοστού δεύτερου αιώνα ήταν έτοιμη να συλλάβει και ν' αντιμετωπίσει.

 

Πίσω στη Γη, παίρνοντας ένα-ένα τα μηνύματα και τις εικόνες, κι επιστρατεύοντας φυσικούς, γιατρούς και ψυχολόγους, δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα...

 

Και το ΓΚΑΛ-4 απομακρυνόταν σταθερά, πάντα προς τη ζώνη των αστεροειδών και τον τελικό του προορισμό, τον χρωματικά αλλοιωμένο Δία.

 

***

“Σήμερα θα μιλήσουμε για τον Απαγορευμένο Πλανήτη”, δήλωσε με μεγάλη σοβαρότητα ο Ομιλητής. “Συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό, που μας υποχρεώνει να βρισκόμαστε όλοι σε εγρήγορση. Είστε μικροί, αλλά η σοβαρότητα των γεγονότων μάς ωθεί να μιλήσουμε και σε σας για τους λόγους που ώθησαν στην απαγόρευσή μας τόσα εκατομμύρια χρονομονάδες πριν”.

 

Στα αισθητήρια όργανα των νεαρών ακροατών εμφανίστηκε η εικόνα του απαγορευμένου πλανήτη. Τίποτα το σπουδαίο. Σε όλες σχεδόν τις πιθανές διαστάσεις, δεν ήταν παρά ένας κοινότυπος, σχεδόν νεκρός ενεργειακά κόσμος, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή το ανησυχητικό.

 

Ο Ομιλητής συνέλαβε στο ενεργειακό φάσμα την αίσθηση αδιαφορίας του κοινού του. Αν τολμούσαν, θα του είχαν πει κατάμουτρα: Σιγά το πράγμα. Σιγά μην αξίζει αυτός ο πλανήτης να τεθεί και υπό απαγόρευση.

 

“ Θα σας πω λοιπόν την ιστορία, όπως την έχουμε καταγραμμένη στις ενεργομνημονικές μας παρακαταθήκες”, συνέχισε εκείνος απτόητος. “Και θα δείτε πώς μπορεί καμιά φορά ακόμα κι ένα κατώτερο είδος να προκαλέσει ασύλληπτες καταστροφές...

 

” Κάποτε ήταν κι αυτός ο πλανήτης μέσα στα όρια όλων μας. Τα κοντινά μας ξαδέλφια, όπως γνωρίζετε, τον κατοικούν, τον διαπερνούν, τον χαϊδεύουν και τον λούζουν με όλες τους τις διαστάσεις. Σε μας μόνο είναι απαγορευμένος και ήρθε η ώρα να μάθετε το γιατί.

 

” Ο πλανήτης αναπτύχθηκε μαζί με τους υπόλοιπους στο ηλιακό του σύστημα, χωρίς καμία διαφοροποίηση. Πέρασε από τη θερμότερη του νεότητα κι αργότερα αυτονομήθηκαν πάνω του πυκνώματα ύλης με ικανότητα αναπαραγωγής. Τα δισεκατομμύρια χρονομονάδων περνούσαν και η ύλη άλλαζε μορφή σε όλες τις διαστάσεις.

 

”Για κάποιο λόγο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ωστόσο, τα όντα που εξελίχθηκαν σ' αυτή την περιοχή του διαστήματος είχαν μια κάποια ... διαφοροποιημένη ικανότητα σύλληψης του κόσμου τους. Δεν αντιλαμβάνονταν όλες τις διαστάσεις”.

 

“Δηλαδή”, διέκοψε ένα από τα παιδιά του ακροατηρίου, “δεν δρούσαν σε όλες τις διαστάσεις;”

 

“Μπορείς να το πεις κι έτσι”, απάντησε ο Ομιλητής, ικανοποιημένος που είχε αρχίσει να τραβάει την προσοχή τους. “Η αλήθεια είναι λίγο πιο περίπλοκη. Παρόλο που υπήρχαν, φυσικά, σε περισσότερες διαστάσεις, όπως και όλοι μας, μπορούσαν ν' αντιληφθούν μονάχα τρεις, και με κάποιον παράξενο και συχνά εσφαλσμένο τρόπο, μια τέταρτη. Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το πνεύμα της ιστορίας μας, γιατί αυτό που συνέβη είναι κατά κάποιον τρόπο τόσο πιο κάτω από τα δικά μας δεδομένα σκέψεις ώστε δεν θα μπορέσετε καν να το αντιληφθείτε, θα σας παρακαλέσω να απενεργοποιήσετε τώρα τις διαστάσεις 6 έως 11 για να έχουμε μια σχεδόν κανονική εξομοίωση με τα είδη που τον κατοικούσαν”.

 

Ενώ οι μαθητές του προχωρούσαν με κάποια έκπληξη σ' αυτή την ηθελημένη απενεργοποίηση-τύφλωση των αισθήσεών τους, ο Ομιλητής συνέχισε. “Θα σας πω μάλιστα ότι τον πλανήτη τους τον ονόμαζαν Γη και ίσως θα εκπλαγείτε αν μάθετε ότι εμάς μάς αντιλαμβάνονταν μονάχα σαν μια ιδιότητα των αντικειμένων σε μια μόνο από τις αισθήσεις τους-”

 

“Μονάχα μια;” πετάχτηκε απόλυτα ξαφνιασμένο κάποιο άλλο από τα παιδιά.

 

“Μάλιστα, μονάχα μία”, τόνισε ο Ομιλητής. “Όλος ο υπέροχος χορός μας, όλο το παιχνίδι μας σε φάσματα και διαστάσεις, όλη η χαρά της ενέργειας του Σύμπαντος, που φέρνουμε πάνω μας από την αρχή του χρόνου, όλα αυτά γίνονταν αντιληπτά μονάχα από μια τους αίσθηση κι αυτή ατελή. Κι όταν κάποια από τα πλάσματα αυτά κατάφεραν και προχώρησαν, ε, όσο μπορούσαν δηλαδή να προχωρήσουν στην αντίληψη του κόσμου”, συμπλήρωσε συγκαταβατικά, “το μόνο που είχαν τη δυνατότητα να πουν για μας ήταν να μας αποδώσουν ένα εύρος αριθμών -ακούστε μονάχα αριθμών!- σε κάτι που ονόμαζαν Ορατό Φάσμα”.

 

“Δηλαδή;”

 

“ Δηλαδή, γι αυτούς ήμασταν απλώς ένα εύρος μήκους κύματος, μια ποιότητα ακτινοβολίας, που ονόμαζαν 'το Κόκκινο Χρώμα'”.

 

Τώρα είχε αμείωτη την προσοχή του ακροατηρίου του. Τα παιδιά παρακολουθούσαν μ' έναν οίκτο και μια δυσπιστία ταυτόχρονα την ομιλία του, κι εκείνος συνέχισε την ιστορία.

 

“Την όποια τους πρόοδο, οι κάτοικοι του πλανήτη την ονόμαζαν Επιστήμη. Αλλά, είναι φανερό, δε χρειάζεται να λέμε πολλές κουβέντες, πλάσματα που δεν έχουν αντίληψη όλων των διαστάσεων, πλάθουν γύρω τους έναν κόσμο δοσμένο στην προκατάληψη. Κι όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν τον κόσμο με τις αισθήσεις τους, αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ως υποκατάσταστα κάποια εργαλεία. Έτσι άρχισαν να πειραματίζονται... Όλα καλά μέχρι που άρχισαν να σκίζουν το άτομο...

 

”Ω, ναι. Προσπαθούσαν ν' ανακαλύψουν την αρχή του σύμπαντος, να τραβήξουν ενέργεια από διάφορες πηγές, να εξηγήσουν ... μα τι να εξηγήσουν όταν οι αισθήσεις τους δεν τους επέτρεπαν να καταλάβουν! Έφτιαξαν πρώτα κάποια μηχανήματα που τα ονόμασαν αντιδραστήρες. Άρχισαν να μιλάνε για νετρόνια, ηλεκτρόνια, πρωτόνια, και σαν να μην έφτανε που τα λάθη τους εξαπολύονταν όχι μόνο σε διαστάσεις που δεν αντιλαμβάνονταν αλλά στις δικές τους, προχώρησαν και πάρα κάτω: Νόμιζαν πως έβρισκαν διαρκώς καινούργια σωματίδια. Και κάθε τους ανακάλυψη γεννούσε μεγαλύτερη απορία: 'Μιόνια', 'μποζόνια', 'χαδρόνια'. Βλέπετε, όσο δεν μπορούσαν ν' αντιληφθούν το ευρύτερο πλαίσιο, τόσο δεν μπορούσαν να συλλάβουν και την πραγματική εικόνα. Τα έβλεπαν όλα σκόρπια”.

 

“Και τι έκαναν μ' αυτά τα πριόνια, ψαρόνια, χοντρόνια;” πετάχτηκε κάποιος ξανά.

 

“Ναι, χμ”, έκανε κάπως αυστηρά ο Ομιλητής. “Δεν τα έλεγαν ακριβώς έτσι, αλλά δεν έχει σημασία. Όπως σας είπα, δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά. Όσο δεν αντιλαμβάνονταν ότι όλα ήταν έκφανση της ίδιας υλοενέργειας, για την οποία δεν ήταν έτοιμες ούτε οι αισθήσεις τους ούτε τα εργαλεία τους, τόσο επέμεναν. Περισσότερα μηχανήματα, πιο καταστροφικά εργαλεία, μέχρι που σε κάποια στιγμή έφτιαξαν τον λεγόμενο Υπερεπιταχυντή. Κι εκεί, για πρώτη φορά, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, μας έκαναν κακό. Οι ενέργεις που εξαπέλυαν σε όλες τις μη αντιληπτές γι αυτούς διαστάσεις, άρχισαν να μας πονάνε και να μας σκοτώνουν”.

 

“Μόνο εμάς;”

 

“Ακριβώς. Μόνο εμάς. Μόνο το συγκεκριμένο, δικό μας είδος ήταν ευαίσθητο σ' αυτές τις ανώμαλες, ανύπαρκτες σε όλο το γνωστό σύμπαν μορφές ενέργειας, που απελευθέρωναν με τα επικίνδυνα μηχανήματά τους. Αλλά δεν το καταλάβαιναν. Και δεν είμαι τελείως σίγουρος τι θα έκαναν κι αν το καταλάβαιναν. Προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε. Μάταιο! Σαν να περιμένεις απάντηση από μια μαύρη τρύπα. Μας πονούσαν, μας διέλυαν, ο κόσμος στο λεγόμενο Ορατό Φάσμα άρχισε να κλονίζεται γύρω τους. Αλλά εκείνοι, ανένδοτοι, ανίκανοι να καταλάβουν, να σταθούν, να αναλογιστούν τι έκαναν, συνέχισαν τα πειράματα που μας σκότωναν. Όπως καταλαβαίνετε, αγαπητά μου παιδιά, έπρεπε να φύγουμε. Με μια ομαδική έξοδο, που όμοιά της δεν έχει γίνει από τον τελευταίο παλμό του Σύμπαντος, εγκαταλείψαμε τον πλανήτη και θέσαμε την απαγόρευση”.

 

Ο Ομιλητής επανέλαβε σαν να μονολογούσε: “Έτσι έγινε λοιπόν. Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα”.

 

Έπεσε σιωπή, καθώς έγινε βαρύ κι όλο το ενεργειακό πλέγμα του δασκάλου. Η παράξενη περιπέτεια των προγόνων τους στον Απαγορευμένο Πλανήτη είχε προβληματίσει τελικά και τους μικρούς μαθητές. Ωστόσο, δεν είχαν τελειώσει.

 

“ Μας είπες, Ομιλητή, ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό και γι αυτό μάς ενημερώνεις σήμερα”, παρατήρησε κάποιο από τα παιδιά.

 

Ο Ομιλητής επανήλθε. “Ω, βέβαια”, έκανε μετά. “Κάτι σοβαρό. Λοιπόν... μετά την εγκατάλειψη της Γης, οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάτι είχε συμβεί. Οτιδήποτε κόκκινο γι αυτούς έχασε ξαφνικά αυτή την ιδιότητά του. Μακριά, πέρα από την τροχιά του πλανήτη τους, τους παρακολουθούσαμε. Το κόκκινο δεν ήταν ένα ασήμαντο χρώμα γι αυτούς. Κι όταν το έχασαν, μια δεισιδαιμονική ταραχή έπεσε πάνω στον πλανήτη τους. Μιλούσαν για το τέλος του κόσμου. Οι ανόητοι! Το δικό μας κόσμο είχαν τσακίσει, εκείνοι νόμιζαν ότι κινδύνευαν!

 

”Δεν ήθελαν και πολύ. Ατελείς, αμαθείς, φοβισμένοι, και με απίστευτα φονικά εργαλεία στη διάθεσή τους, άρχισαν ν' αλληλοσκοτώνονται. Ανάμεσά τους φάνηκαν καθοδηγητές που τους έσπρωξαν σ' ένα σκοτάδι εκαττομμυρίων χρονομονάδων πίσω. Όσα είχαν φτιάξει, μαζί και με το φονικό για μας Επιταχυντή, καταστράφηκαν. Στη δίνη της ανυπαρξίας του κόκκινου χρώματος, πλήγηκαν στο αίμα τους και κάηκαν στις φωτιές τους.

 

” Αλλά ανέκαμψαν. Σύντομα ξέχασαν αυτό που είχαν χάσει”, συνέχισε ο Ομιλητής. “Το εξαφάνισαν κι αυτό και όσους τους ανέφεραν στο αίμα και στην πυρά.. Έμαθαν να μην το ξέρουν και να μην τους λείπει. Κι έζησαν για καίρο στο φτωχότερο σκοτάδι τους”.

 

“Και γιατί δεν επιστρέφατε, αφού είχε καταστραφεί το μηχάνημα;” ρώτησε δειλά ένα από τα παιδιά.

 

“Γιατί οι ενέργειες που είχε εξαπολύσει δρούσαν ακόμα βλαπτικά για μας γύρω από τον πλανήτη. Και δρουν ακόμα, παρόλο που εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται φυσικά τίποτα”.

 

“Και το σοβαρό που συνέβη;” επέμεινε εκείνος που είχε κάνει την πρώτη ερώτηση.

 

“Όπως σας είπα, ανέκαμψαν. Έχουν φέρει την επιστήμη και την τεχνολογία τους περίπου στα ιδια επίπεδα που βρίσκονταν κι όταν έγινε η αρχική καταστροφή. Είχαν πολλά διαστημόπλοια γύρω από τον πλανήτη τους τον τελευταίο καιρό, αλλά τώρα για πρώτη φορά ξεπέρασαν τον όριο της απαγόρευσής μας και τελευταία γίναμε πάλι αντιληπτοί σ' αυτούς”.

 

“Μα, δεν είπες Ομιλητή ότι δε βλέπουν το 'κόκκινο χρώμα';”

 

“Είπα, 'έμαθαν να μην το ξέρουν και να μην τους λείπει'. Έμαθαν να φτιάχνουν μηχανήματα που δεν μας βλέπουν. Έμαθαν να ζουν χωρίς εμάς. Δεν πρόλαβαν όμως να προσαρμοστούν τόσο πολύ στις νέες συνθήκες τον πλανήτη τους, ώστε να μη μας αντιλαμβάνονται με τα αισθητήρια όργανά τους”.

 

“Για πρώτη φορά μάς είδαν στο διαστημόπλοιο που απομακρύνεται από τη Γη. Είναι περιττό να σας πω ότι αντιμετωπίζουν την εμφάνισή μας με τον ίδιο τρόπο που είχαν αντιμετωπίσει την εξαφάνισή μας παλιότερα.... Τώρα θα μου πείτε, τι μας νοιάζει εμάς; Ας σκοτωθούνε, να ησυχάσουμε. Ας γυρίσουν πίσω, στο στερημένο και γυμνό από μας πλανήτη τους κι όλα καλά”.

 

Ο Ομιλήτης στάθηκε για μια στιγμή, σαν να ήθελε να δώσει ακόμα μεγαλύερη έμφαση στα επόμενα λόγια του:

 

“Τι θα γίνει όμως, αν δεν το κάνουν; Για τόσο ατελή όντα, έχουν αποδείξει πως έχουν εξαιρετικά μεγάλη αντοχή και προσαρμοστικότητα. Φοβόμαστε μήπως αυτή τη φορά ανακάμψουν ταχύτερα από την αναταραχή και καταφέρουν κι εξαπλωθούν στο γύρω από τον πλανήτη τους διάστημα. Μήπως φέρουν και έξω από τη Γη τα φονικά τους μηχανήματα. Και τότε, αγαπητά μου παιδιά, πρέπει και πάλι, στο δρόμο της προσφυγιάς να σταθούμε γενναίοι...”

 

 

ΤΕΛΟΣ

Edited May 26, 2008 by nikosal

[Nienor]

Και το δικό μου σε παρακαλώ όταν μπορέσεις και θα το κλέψω κατευθείαν από δω, μην το κάνεις και mail.

Ευχαριστώ πολύ.

[nikosal]

Το διήγημα της Nienor

 

Οι αιώνες της Σκιάς

Σκοπεύουμε να σας προσφέρουμε μία δεύτερη ευκαιρία, παρόλο που μόνο να ελπίζουμε μπορούμε πως πραγματικά την αξίζετε. Την ενέργεια που σας προσφέρθηκε για να ζήσετε, το φως του άστρου, το νερό, τη φύση, την ομορφιά της και το δικαίωμα να τα βλέπετε, να τα ζείτε να τα χαιρόσαστε και να αναπαράγετε τη μορφή τους, μην τα χαραμίσετε για δεύτερη φορά. Ίσως δεν καταλαβαίνετε ακόμη γιατί εσείς γεννηθήκατε και ζήσατε μαζί μας εξ ολοκλήρου και όσο και να προσπαθήσουμε να σας δώσουμε να καταλάβετε αν δεν αποκτήσετε εκείνο που είχαν οι πρόγονοί σας και που από δική σας βούληση σας στερήσαμε -αφού ακόμη φωνή ανάμεσά σας δεν είχαμε για να ακουστούμε- ελπίζουμε πως θα μάθετε να ζείτε με τη γνώση και πως το μυαλό σας επιτέλους θα συνεργαστεί. Ακούστε για μια μοναδική φορά την πραγματική ιστορία και ύστερα αποφασίστε μόνοι σας τι θα κάνετε με τη γνώση που κατέχετε. Μπροστά ή πίσω; Δική σας η απόφαση κι η βούληση δική σας.

 

Τα αντιφωτόνια από τα οποία αποτελούμαστε εμείς, οι Σκιές, δεν κυριαρχούσαν πάντα των φωτονίων. Η γη σας δεν ήταν πάντοτε ... αόρατη για εσάς. Εμείς ερχόμασταν μαζί με το φως του άστρου σας και φεύγαμε μαζί του και τούτο συνέβαινε κάθε μέρα, η μία πίσω από την άλλη ακολουθούσαν την πορεία του στερεώματος με τρόπο κανονικό. Την εποχή εκείνη τα μάτια σας δεν ήτανε κλειστά. Ήταν ορθάνοιχτα και κοιτούσαν κι έβλεπαν και μπορούσαν να αναγνωρίσουν τα αντικείμενα με μια αίσθηση που τώρα δεν γνωρίζετε και που την ονομάζατε τον καιρό εκείνο “όραση”. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ακριβώς βλέπατε και τι είδους συναισθήματα σας δημιουργούσε η αίσθηση εκείνη, μα ξέρουμε πως αυτό που βλέπατε επάνω στα αντικείμενα ήταν κύματα ενέργειας που έφτιαχναν εφτά βασικά χρώματα και που η ανάμειξή τους δημιουργούσε αμέτρητα άλλα που δεν είχαν όλα τους ονόματα. Υποθέσαμε τότε πως αυτή η ουσιαστική ιδιαιτερότητα που είχατε σε σχέση με μας ήταν εκείνη που έπρεπε να σας στερηθεί ώστε να αρχίσετε να ακούτε και να καταλαβαίνετε όλα εκείνα που είχαμε να σας πούμε. Πρέπει να καταλάβετε πως αν δεν σας στερούσαμε την αίσθηση εκείνη, θα είχατε ξοδέψει κάθε ενεργειακό πόρο του πλανήτη, θα είχατε εξαντλήσει τα αποθέματα του νερού, κάψει ή ξεριζώσει κάθε δέντρο, εξαφανίσει όλα τα είδη των ζώων. Θα είχατε καταστρέψει ολοσχερώς τον πλανήτη, και αυτό κάνατε ήδη, μέχρι που καταφέραμε ύστερα από εξαντλητική μελέτη να βρούμε τον τρόπο να σας επιβληθούμε και να σας μάθουμε τους τρόπους. Τους τρόπους με τους οποίους θα σταματούσατε να είστε φύρα και οδύνη για τον κόσμο μας, τους τρόπους που με αυτούς επιβιώνουμε όλοι μας μέχρι σήμερα.

 

Η μέρα που ξεκίνησε το μακελειό ήταν ηλιόλουστη -αυτό είναι το επίθετο που χρησιμοποιούσατε για να περιγράψετε την υπερίσχυση των φωτονίων του άστρου μας επάνω μας- παρόλο που στο γαλανό του ουρανού περιφέρονταν αδιάφορα παχουλά λευκά συννεφάκια. Ξαπλώναμε ανέμελοι κάτω από τους φοίνικες του δημαρχείου σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου πελάγους, στην Ελλάδα. Ήταν καλοκαίρι, 11 του Ιούνη του έτους 2008 και ώρα 6:30 πρωινή, και ήμασταν ανέμελοι γιατί είχαμε βρει τη λύση.

 

Ξεκινήσαμε από τις Ελληνικές Κυκλάδες, από την πρωτεύουσά τους την Ερμούπολη, επειδή κατά γενική ομολογία του είδους σας το φως εκεί είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ξεκινήσαμε το ξημέρωμα και μέχρι το σούρουπο είχαμε τελειώσει. Ξαπλωμένοι, χρησιμοποιώντας μονάχα νουέργια, τη δύναμη του νου μας που ακόμη τότε το είδος σας δεν είχε μάθει να χρησιμοποιεί και για ανάλογες διεργασίες εξαντλούσατε ως καύσιμο τους υλικούς πόρους του πλανήτη, αργά, σταδιακά και σίγουρα μετατρέπαμε τα φωτόνια των χρωμάτων σε αντιφωτόνια φτιάχνοντας από το φως σας τη σκιά μας.

 

Διαλέξαμε να μετατρέψουμε πρώτο εκείνο το χρώμα που ονομάζατε κόκκινο και ήταν συνδεδεμένο με τον έρωτα και το αίμα της καρδιάς σας. Μας ήταν εύκολο στην αρχή να ρουφάμε τα φωτόνια του κόκκινου και να τα μετατρέπουμε σε αντιφωτόνια εκείνου του άλλου χρώματος που το λέγατε γαλανό. Ήμασταν εξοικειωμένοι με το γαλανό και ήταν ιδανικό για να μάθουμε τη διαδικασία. Μετατρέπαμε φωτόνια σε όλο τον κόσμο ταυτόχρονα, κι έτσι εγκατέλειψε τη γη το κόκκινο χρώμα. Και το ακολούθησαν κι όλα τα υπόλοιπα. Κι όταν επιτέλους, με πάρα πολύ κόπο καταφέραμε να διώξουμε το γαλανό που μας είχε μείνει τελευταίο, σταματήσαμε τη λειτουργία του νου μας τελείως και αφήσαμε την ενέργειά μας να φορτώσει ξανά για περίπου ένα χρόνο. Δε μπορούσαμε να σας μιλήσουμε εξαρχής, ήμασταν εξαντλημένοι κι η επικοινωνία απαιτεί εντυπωσιακά αποθέματα νουέργειας από το είδος μας. Όταν... ξυπνήσαμε, ανακαλύψαμε πως το νέο καθεστώς, το να ζείτε με τέσσερις αισθήσεις, σας είχε γυρίσει στην αρχή ξανά. Στο σημείο σχεδόν από όπου ξεκινήσατε. Η κατάσταση της κοινωνίας σας ήταν ημιάγρια και μας πήρε πάρα πολύ καιρό να σας δώσουμε να καταλάβετε πως δεν ήμασταν θεοί μα έλλογα όντα των οποίων απλά την ύπαρξη αγνοούσατε.

 

Το να σας διδάξουμε όσα γνωρίζαμε ήταν μακριά και δύσκολη διαδικασία, όμως ήταν ευχάριστη, όπως είδαμε και για τα δύο είδη. Όσο για μας τόσο και για εσάς. Ρουφούσατε τη γνώση όπως γάργαρο νερό και γρήγορα μάθατε να ζείτε όπως σήμερα. Μαζί, όχι επάνω. Σύντροφοι με τον πλανήτη, όχι κυρίαρχοι. Γνωρίζετε την υπόλοιπη ιστορία γιατί είναι και δική σας. Θεωρήσαμε πως τώρα πια τα επίπεδα της νόησής σας είναι υψηλά. Ελπίζουμε πως δε θα επιστρέψετε εκεί από όπου σας πήραμε. Το ελπίζουμε για τη φυλή σας αλλά και για τη δική μας κι έτσι αρχίζουμε την επαναφορά. Δεν ξέρουμε αν όταν θα τελειώσετε θα μπορείτε ακόμη να μας αναγνωρίσετε και επικοινωνήσετε μαζί μας. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αν θα λησμονήσετε κάποτε τη γνώση που προσφέραμε στο είδος σας. Μπορούμε μόνο να ελπίσουμε και να σας εμπιστευτούμε. Και η εμπιστοσύνη είναι το μόνο αίσθημα που κερδίζεται, αλλά και προδίδεται. Ανοίξτε τα μάτια σας ήσυχα και μη μας προδώσετε.

Edited May 26, 2008 by nikosal

[mistseeker]

Το διήγημα του Celestial το έχω τυπωμένο.

 

Μάριε, θες να στο στείλω πιέμ ή να το ανεβάσω εδώ;

[Celestial]

an mporeis anebase to aloiws scanarismeno mail kai tha to plikrologisw egw

 

Thnxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Edited May 26, 2008 by Celestial

[mistseeker]

Το διήγημα του Celestial (Μάριου Σκουλά)

 

Με την ανάπτυξη των χωροχρονικών τεχνολογιών πολλές επιχειρήσεις κάναν την εμφάνιση τους οι οποίες χρησιμοποιούσαν αυτά τα τεχνολογικά επιτεύγματα για εμπορικούς λογούς, ο ποιο συνήθεις ήταν το να προσφέρουν κάποιο ιστορικό θέαμα στους πελάτες τους, μερικές από αυτές ήταν πολύ επιτυχημένες όπως το μπάρμπεκιου "Νέρων", που πήγαινε τους πελάτες του στο κάψιμο της Ρώμης (Δευτέρα - Τετάρτη - Παρασκευή το πρώτο, Τρίτη - Πέμπτη Σάββατο το δεύτερο ), μερικές ήταν εντελώς αποτυχημένες όπως η ψησταριά "Χιροσίμα".

Ορισμένοι οικολόγοι διαμαρτύρονταν εντόνως ότι άλλα αυτά τα ετεροχρονικέ ταξίδια διαταράσσουν τις λεπτές ισορροπίες του σύμπαντος, μέχρι που μια διαμαρτυρία τους μεταφέρθηκε μυστηριωδώς στην εποχή των δεινοσαύρων και έκτοτε δεν ξανακούστηκε τίποτα γι αυτούς.

Σε μια από τις λιγότερο επιτυχημένες τέτοιες επιχειρήσεις, το μπαρ στην αρχή του Κόσμου, διεξάγεται και η ιστορία μας...

Δεν είναι ότι το Μπαρ ήταν άσχημο, η ότι σερβίριζε μπόμπες, απλά όλη αυτή η κοσμογονία που διεξαγόταν απ έξω συχνά προκαλούσε κατάθλιψη στους πελάτες και τους θύμιζε το πόσο μικροί και ασήμαντοι είναι μπροστά στα πραγματικά θαύματα του σύμπαντος, το μόνο που το έσωζε από τη πτώχευση ήταν ότι ήταν το ιδανικό μέρος να πας όταν αισθανόσουνα πεσμένος, γιατί αφ ενός δεν ένιωθες μόνος, και αφ εταίρου η Κενταυριανή μπύρα έκανε μόνο 10 Σερλινκους η κανάτα.

Έτσι την επομένη της μεγαλύτερης και ποιο πολύκροτης δικαστικής διαμάχης που είχε κριθεί από το ανώτατο δικαστήριο της Γαλαξιακής Ομοσπονδίας ήταν ίσως λογικό ότι ο δικηγόρος των εναγόντων πήγε εκεί να τα πιει.

Δεν ήταν εντυπωσιακός σαν τους Χειμέριους μεγαλοδικηγόρους που βγαίναν στα παράθυρα και ανάλυαν τα αποτελέσματα της δίκης, ούτε σοφός όπως οι δικαστές του Ιότα Δρακονίς που πήραν την απόφαση.

Φορούσε ένα απλό Γκρι κουστούμι που του έδινε μια μάλλον "στεγνή* χροιά, το πρόσωπο του ήταν

χλωμό και η φωνή του έτρεμε καθώς έκατσε στο μπαρ και είπε:

"μια κανατούλα παρακαλώ"

ο Μπάρμαν, ένας δεξιόχειρας Γκομεισανός, τον κοίταξε ενώ ετοίμαζε ένα Μαιαν Μοσκιτο, πολύ

δημοφιλές κοκτέιλ τα τελευταία χρόνια, και είπε ενώ άρχισε να γεμίζει τη κανάτα ( τα έξι χέρια

είναι πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για ένα μπάρμαν ).

"αμέσως φίλε μου, ει σε καλά?"

Πρέπει να ήταν μαλών βαρετή η βάρδια, και να είχε όρεξη για κουβέντα γιατί κατά τα άλλα η

ερώτηση του ήταν μάλον ρητορική.

"Ε, όχι πολύ, θα τα είδες και στις ειδήσεις"

Είπε με ύφος παραίτησης ο Δικηγόρος.

"Α φίλε μου δε το πολυβλέπω το χαζοκούτι για πες"

Τα μάτια του δικηγόρου σαν να έλαμψαν, όπως συνήθως γινόταν με όσους έψαχναν κάποιον να

πουν το καημό τους.

"Άστα φίλε μου είναι να μη σου τύχει η στραβή, έχω που λες είμαι δικηγόρος, βέβαια δεν είμαι από

τη Σειριά ακαδημία, όποτε μπορείς να πεις ότι είμαι δευτεροκλασάτος δικηγόρος, άλλα δεν έχει

σημασία βλέπεις η πρώτη μου σύζυγος είχε μπαμπά συγκλητικό και ο πεθερούλης μου, όσο και να

μη με συμπαθούσε, φρόντισε να μου βρει μια θέση στο Δημόσιο για να εξασφαλίσει τη κορούλα

του, φυσικά ως δευτεροκλασάτος δικηγόρος ασχολούμουν με τα κλασικά διαδικαστικά θέματα,

κάνα συμβόλαιο, καμιά κλήτευση, άντε και κάνα πταισματοδικείο."

"Άρα εισε βολεμένος φιλαράκο, γιατί τόσο κατηφείς λοιπών;

"Α φίλε μου βλέπεις η σύζυγος με παράτησε για έναν Λεσαθιανό ντράμερ, και φυσικά έχασα και

την υποστήριξη του πεθερούλη μου που με θεωρεί υπαίτιο για το σκάνδαλο που προέκυψε, αλλά

βλέπεις Δημόσιο δε μπορεί να με διώξει."

"Ε τι σε νοιάζει τότε αστον να βράζει στο ζουμί του"

"Δε μπορεί να με διώξει άμεσα, αλλά βρήκε τρόπο να με ξεφορτωθεί, άρχισαν να μου αναθέτουν

δίκες που δε μπορούσα να κερδίσω με τίποτα, με βαλαν να εκδικάζω απέναντι σε μεγαλοσείριους

όπως ο Νλιρκουνέζος και ο Μπούγιαζ και φυσικά έχανα τη μία δίκη μετά την άλλη, βλέπεις αν

κάποιος Δημόσιος Κατήγορος χάσει πολλές δίκες τον περνάν πειθαρχικό και τον στέλνουν σπίτι

του."

"Ωχχχ κατάλαβα"

"Υπάρχουν και χειρότερα φίλε μου, θυμάσαι πριν κάμποσο καιρό που μπήκαν στην ομοσπονδία οι

Βεγκανοί;"

"Ναι κάτι πήρε το αυτί μου αλλά δεν έχω δεί κανέναν"

"Ε δε πολυκυκλοφορούν αλλά και να χες δει μπορεί να μη το ήξερες, βλέπεις η ύπαρξη τους πριν

ήταν ψιλοάγνωστη οι τύποι είναι αλωστε μια νοήμων απόχρωση του Μπλε!"

"Ναι ε, είπε ο Μπάρμαν και κοίταξε καχύποπτα γύρω στο μπαρ"

"Ναι, που λες καθώς καταλαβαίνεις με την αποκάλυψη της φυλής αυτής τους έπιασε όλους μια

κρίση παράνοιας, μήπως υπάρχουν και άλλοι σαν και αυτούς ανάμεσα μας"

"Ναι αλλά δε βρήκαν άλλη τέτοια φυλή ε;"

"Δυστυχώς φίλε μου, έχεις ακούσει για ενα τριτοκοσμικό πλανήτη, τη Γη;"

"Αυτοί δεν είναι που κάνουν κάθε 5-6 χρόνια πόλεμο;"

"Ναι μπράβο! Βάλε άλλη μια κανατούλα ντε στεγνώσαμε"

"Άντε γεια μας"

"Γεια μας, που λες αυτοί βρήκαν μια απόχρωση του κόκκινου, εξίσου νοήμονα, η οποία μάλιστα

ήταν άγνωστη σε εμάς και η οποία είχε αποκλείσει το πλανήτη πόλους αιώνες πριν."

"Τι λες ρε φίλε!"

"Ναι ναι, αυτοί που λες είναι από το διπλό άστρο Μιζάζ και φυσικά όπως καταλαβαίνεις σε

αντίθεση με τους Γήινους που έχουν εξαντλήσει τους κόσμους τους από φυσικούς πόρους, ζουν σε

πλανήτες πλούσιους και παρθένους, γιατί τι να τα κάνει ένα χρώμα τα υλικά αγαθά"

"Ε ναι λογικό"

"Που λες φίλε μου οι Γήινοι ήταν έτοιμοι να πουλήσουν τη Γη ως χωματερή για να ξεχρεώσουν τα

χρέη από το τελευταίο πόλεμο, και με αυτή την ανακάλυψη βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν κάνα

φράγκο."

"Πως δηλαδή;"

"Στείλανε αντιπροσωπία στη σύγκλητο και μήνυσαν τους Μιζαζιανούς για ότι είχαν!"

"Ε, γιατί;"

"Ααααα από που να αρχίσω και που να τελειώσω φίλε μου, από παραβίαση ευαίσθητων

προσωπικών δεδομένων, παρεμβολή στην εξέλιξη του είδους..."

"Ποια εξέλιξη;" είπε γελώντας ο Μπάρμαν.

"Ε λέμε τώρα, τι ηδονοβλεψία είπαν τι βιομηχανική κατασκοπία τι ηθική αυτουργία για τα πάντα,

ότι τους ήρθε το βάλανε μέσα."

"Ποπό άκου ρε φίλε τι γίνεται... Να βάλω άλλη μία; Κερασμένη.

"Ναι ναι βάλε, που λες κάναν τη μήνυση μεν αλλά δεν είχαν ούτε Σερλινκους για να προσλάβουν

σοβαρό δικηγόρο και έτσι ήρθε η δικογραφία σε μααας."

"Ωχ!"

"Ωχ δε λες τίποτα. Και φυσικά μάντεψε σε ποιον φέραν την υπόθεση;"

"Ω! ρε φίλε, και τι έκανες;"

"Ευτυχώς οι Μιζαζιανοι δε ξέρανε από νομικά και αποφάσισαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς

τους, έπαιξα και λίγο τα μίντια ξέρεις τώρα, πεδία μαχών με Κόκκινο αίμα, Κυβερνητικά έγγραφα

γραμμένα με Κόκκινο μελάνι, τσόντες με Κόκκινα γεννητικά όργανα, αυταρχικά καθεστώτα με

Κόκκινες σημαίες, τσιγάρα με Κόκκινα πακέτα, Κόκκινα αλκοολούχα ποτά, ναρκωτικά με Κόκκινα

χάπια, Κόκκινες εκρήξεις, Κόκκινα, Κόκκινα Κόκκινα..."

"Και τι έγινε τελικά;"

"Ε τι να γίνει... νίκησα τη δίκη και κράτησα τη δουλίτσα μου."

"Και τι απόφαση βγήκε;"

"Κατ αρχήν περιοριστικά μέτρα, κανείς Μιζαζιανός δεν επιτρέπεται να πλησιάσει πλανήτη με

γήινους στα 2 Παρσέκ"

"Τι λες ρε παιδί μου"

"Ναι και έτσι εγκατέλειψε τη Γη το Κόκκινο χρώμα, μιας και δεν είναι φυσικό στη σύστημα τους,

αλλά αυτό είναι το λιγότερο"

"Δηλαδή;"

"Ε όπως σου πα οι Γήινοι κάνανε μηνύσεις και ορίστηκε και αποζημίωση."

"Πολλά λεφτά;"

"Δύο πλανήτες φίλε μου, βλέπεις ειπώθηκε ότι θα πρεπε να τους ξαναδοθεί παρθένα η κοιτίδα του

πολιτισμού τους..."

"Άκου να δεις..."

"Φυσικά καθώς καταλαβαίνεις πολύ που καιγόντουσαν για το πολιτισμό οι γήινοι, σκότωσαν τη Γη

και το δορυφόρο της για χωματερές, μετακίνησαν πληθυσμούς στους νέους πλανήτες και αρχίσανε

να τους ξηλώνουν από ότι πολύτιμο υπάρχει και να τα κάνουν όλα διαστημόπλοια και

εξοπλισμούς"

"Ωχ..."

"Άστα να πάνε και τώρα βασικά όλοι περιμένουν το μπαμ. Για άλλη μια φορά"

"Κατάλαβα..."

"Γι αυτό σου λέω... άστα να παν, πέρασε και η ώρα, πρέπει να φύγω δουλειά αύριο..."

"Ε κι εγώ πρέπει να κλείσω, να βάλω κάτι για το δρόμο;"

"Και δε βάζεις;"

Ο Μπάρμαν έβαλε δυο Τελιθιανές Τεκίλες και αφού της ήπιαν βιαστικά ο Δικηγόρος έβγαλε τα

κλειδιά από τη τσέπη του, βγήκε από το μπαρ και άρχισε να βαδίζει αργά προς το πάρκινγκ.

"Και εγένετο Φως"

"Αργκκκκ μου τη δίνει αυτό" είπε ενοχλημένος, καθώς σήκωσε το χέρι του να καλύψει τα μάτια

του και ξεκλείδωσε τη πόρτα του Αστρόπλοιου του.

 

Τέλος :Ρ

 

(Να χαίρεσαι κακομοίρη μου που είχα OCR πρόγραμμα και σκάνερ )

Edited May 26, 2008 by mistseeker

[trillian]

Χμμ... άντε... *sigh*... Αφού έκαναν κάποιοι την αρχή, ας ανεβάσετε και το δικό μου (ούτε κι εγώ το έχω ηλεκτρονικά, δε μου έκοψε εκείνη την ώρα να το στείλω με μέηλ...)

 

Απλά αφού το ανεβάσετε θα πάω να χώσω το κεφάλι μου στην άμμο σαν στρουθοκάμηλος :tongue:

[hombre]

Μπορείς, βεβαίως, να "ανεβάσεις" και το δικό μου!

 

Στο τόπικ αυτό μπορείτε να διαβάσετε και να σχολιάσετε ορισμένα από τα διηγήματα που έγραψε ο κόσμος που ήταν παρών στην Ερμούπολη. Υπενθυμίζω μερικές διαφορές από τον online διαγωνισμό:

• Οι συγγραφείς είχαν μόνο 2 1/2 ώρες για να γράψουν, αντίθετα από τους εξ αποστάσεως (που είχαν 12 ώρες). Ήξεραν μεν το θέμα από τα μεσάνυχτα, μπορούσαν να το σκεφτούν όλο το βράδυ, αλλά συγγραφή μόνο 10:15 με 12:45 το πρωί
  
• Δεν έγραφαν σε οικείο χώρο, αλλά σε ένα ίντερνετ καφέ
  
• Η επιτροπή ήταν διαφορετική (Παπαδόπουλος, Χρυσός, Μαστοράκης)
  

Δεν θα ανεβάσω παρά μόνο τα διηγήματα όσων συγγραφέων το ζητήσουν. Μπορείτε να τα σχολιάσετε ελεύθερα.

Ξεκινώ με της Βάσως Χρήστου, το οποίο παρατίθεται στο επόμενο μήνυμα όπως ακριβώς το παρέδωσε εκείνη μέρα, χωρίς καμία διόρθωση.

[nikosal]

To διήγημα της Τρίλιαν

 

Δευτέρα Παρουσία

 

“... και ευρέθη πλανήτης μολυθέν εκ του κόκκινου. Και το έδαφος αυτού εκ κόκκινου μολυθέντα. Και ο αέρας αυτού εκ κόκκινου μολυθέντα. Και τα έμβια όντα αυτού εκ κόκκινου μολυθέντα. Και το γαλάζιο αυτού ουκ αγνόν εστι. Και το λευκό αυτού ουκ αγνό εστί. Και ο παράδεισος ουκ παράδεισος εστί...”

 

Κόμπιασε. Ήταν η δίψα που έκλεισε το λαιμό του; Ή μήπως η κόπωση; Εκείνη η χρόνια αδυναμία των μελών του, εκείνη η χρόνια ατροφία, που τον κρατούσε πάντα στα όρια της κατάρρευσης; Μπορεί. Πιθανότατα. Αλλά ίσως ήταν και οι εικόνες. Οι εικόνες που γέμιζαν πάντα τα μάτια του στο κυριακάτικο κύρηγμα. Ο ήλιος να δύει στη θάλασσα. Χωράφια με παπαρούνες. Η κόκκινη κουβαρίστρα της μητέρας του. Η αγαπημένη του κούπα καφέ... Και αίμα. Αίμα, το αίμα του είδους του, το αίμα του πλανήτη του, “κόκκινο σαν το αίμα”, θυμόταν ακόμα τη φράση, θυμόταν όλες τις φράσεις, θυμόταν ακόμα το χρώμα, θυμόταν ακόμα το κόκκινο, εκείνος θυμόταν, δεν ήξερε αν είχε μείνει άλλος ζωντανός που να θυμόταν, όχι στο δικό του στρατόπεδο τουλάχιστον, και...

 

“...και το έδαφος αυτού μολυθέν. Και ο αέρας αυτού μολυθέν. Και τα έμβια όντα αυτού μολυθέντα. Και ο Πατέρας εμίλησε: “Παράδεισος ουκ εστί.” Και ο Πατέρας διέταξε: “Εξαλείψτε τον.” Και ο λόγος του Πατέρα ιερός εστί. Και όπως ο Πατέρας διέταξε όπερ και εγένετο. Και όπως ο Πατέρας εθέλησε, όπερ και εγένετο...”

 

Εικόνες. Κόκκινες. Κόκκινο παντού. Η φωτιά στον ουρανό, το αίμα να ποτίζει τη γη, τα ποτάμια να βάφονται κόκκινα. Για τελευταία φορά. Κι ύστερα μόνο λευκό. Αλλά αυτό δεν το είδαν, όχι. Ήταν ήδη στα στρατόπεδα τότε. Ήταν ήδη μακριά όταν η γη καυτηριάστηκε και...

 

Γουάπ! Το μαστίγιο προσγειώθηκε στην πλάτη του.

 

“...Όπερ και εγένετο. Και το κόκκινο εξαλείφθη και το μίασμα απολυμάνθη και τα έλλογα όντα αυτού στη βασιλεία των ουρανών εισήλθαν. Και ο Πατέρας ευλόγησε τους αγγέλους του, όπως ορθώς έπραξαν και το έργο Αυτού εκτέλεσαν...”

 

Κι έτσι εγκατέλειψε τη γη το κόκκινο χρώμα. Το κόκκινο, ως σύμβολο της αμαρτίας.

 

Σταμάτησε. Κοίταξε γύρω του τα χλωμά, λιπόσαρκα πρόσωπα, τα χλωμά, λιπόσαρκα παιδικά πρόσωπα. Την τελευταία γενιά του είδους του. Αδύναμοι από την καθημερινή αφαίμαξη που τους άφηνε μόλις ζωντανούς, ανίκανους σχεδόν να κουνηθούν, ελάχιστα περισσότερο από μούμιες. Κατάλευκα, βουβά πρόσωπα, ατροφικά μέλη, βλέμμα κενό. Αθώοι, με όλη την έννοια της λέξης. Δεν είχαν δει ποτέ τους ηλιοβασίλεμα, δεν είχαν δει ποτέ τους το ίδιο τους το αίμα, δεν είχαν δει ποτέ κόκκινο. Κοίταξε τους νεαρούς με πρόσωπα λευκά σαν κιμωλία, κοίταξε κοπέλες που δε μπορούσαν καν να σταθούν όρθιες, γυναίκες που δεν ήταν πια γυναίκες, που δε μπορούσαν καν να σταθούν όρθιες εξαιτίας της εγχείρησης αφαίρεσης μήτρας. Κοίταξε το ποίμνιό του, το απαλλαγμένο από το προπατορικό αμάρτημα ποίμνιό του. Κι εκείνος τι ήταν; Προδότης. Από τους ελάχιστους τυχερούς με ελάττωση “ποινής” - εξαιτίας του κολάρου στο λαιμό του. Και με την υποχρέωση να γονατίσει μπροστά στους “αγγέλους”. Και με την υποχρέωση να ασπαστεί την αληθινή πίστη. Με την υποχρέωση να κηρύττει την αληθινή πίστη. Στην τελευταία γενιά του είδους του.

 

Κοίταξε τους εξωγήινους επόπτες στο βάθος της αίθουσας. Τον εξωγήινο δεσμοφύλακα δίπλα του με το μαστίγιο. Εξωγήινους. Τι νόημα είχε πλέον αυτή η φράση; Δεν υπήρχαν πια εξωγήινοι, γιατί δεν υπήρχαν πια γήινοι. Μόνο σκλάβοι και αφέντες, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, εκατομμύρια φωτός από το σπίτι του. Όλοι αιχμάλωτοι μιας ηλίθιας κοσμικής ιδέας, της οποίας ήταν κι ο ίδιος κάποτε δέσμιος. Πόσο διαφορετικοί ήταν από τους ίδιους, αλήθεια; Πόσο πιο τρελοί; Πόσο πιο μονομανείς; Όχι πολύ, ίσως. Ίσως καθόλου. Κόκκινο αίμα. Πράσινο αίμα. Η μόνη διαφορά.

 

Και υπήρχε σωτηρία; Όχι. Το “ποίμνιό” του ήταν ό,τι απέμενε από την ανθρωπότητα, το όποιο μέλλον της οποίας είχε χαθεί με τις μήτρες των γυναικών.

 

Γουάπ! Ξανά. Το αγνόησε.

 

Κοίταξε τα κενά πρόσωπα των παιδιών μπροστά του. Δεν είχε να τους προσφέρει τίποτε. Δεν υπήρχε ελπίδα, δεν υπήρχε μέλλον. Υπήρχε μόνο το παρελθόν. Θυμήθηκε τον εαυτό του, ντυμένο με τα ιερατικά του άμφια, να κηρύττει αυτό που πίστευε ως αλήθεια. Θυμήθηκε το φως του ήλιου να μπαίνει από τα παράθυρα της εκκλησίας και να βάφει το πάτωμα κόκκινο. Θυμήθηκε το λόγο του θεού – με μικρό θ πλέον. Παρελθόν, όλα παρελθόν. Κόκκινο. Το παρελθόν ήταν κόκκινο.

 

Και ξαφνικά σκέφτηκε ότι αυτό μπορούσε να τους προσφέρει.

 

Έφερε τον δεξί του καρπό στο στόμα. Και πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, δάγκωσε. Ήταν τόσο απλό τελικά. Εξιλέωση. Δάγκωσε με όλη τη δύναμη. Μεταλλική γεύση γέμισε το στόμα του και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Άπλωσε το χέρι του και κοίταξε κι ο ίδιος με δέος το αίμα. Δεν ήταν πολύ, όχι. Δεν ήταν πίδακας αίματος, δε μπορούσε να είναι, το είχαν στραγγίξει. Αλλά ήταν αρκετό. Ήταν κόκκινο. Ήταν παρελθόν.

 

Είδε τα πρόσωπα των παιδιών να γεμίζουν δέος. Είδε τα πρόσωπα των φυλάκων να γεμίζουν τρόμο. Και καθώς οι δυνάμεις του τον εγκατέλειπαν, είχε χρόνο για άλλη μια φράση:

 

“Τούτο εστί το αίμα μου, το υπερ υμών εκχυνόμενον...”

Edited May 26, 2008 by nikosal

[nikosal]

Το διήγημα του hombre

 

Και έτσι το κόκκινο χρώμα εγκατέλειψε τη Γη...

“Κατηγορούμενε, σηκωθείτε!... Παρακαλώ, δρ Κνουτ Στρέιντζχέιτ, σηκωθείτε!”

 

“Συγγνώμη κυρία πρόεδρε του σεβαστού δικαστηρίου ήμουν αφηρημένος.”

 

“Δρ Στρέιντζχέιτ, μπορείτε να απολογηθείτε”.

 

“Κυρία πρόεδρε του Ειδικού Διεθνούς Δικαστηρίου, κύριοι δικαστές, σεβαστό δικαστήριο! Αν και έχουν αναλυθεί τα γεγονότα τόσο διεξοδικά και πιστεύω ότι η αλήθεια έχει ήδη λάμψει μετά και την εμπνευσμένη όσο και συγκινητική αγόρευση του εμπνευσμένου ποινικολόγου και συνηγόρου υπεράσπισής μου, επιτέψτε μου να εκθέσω και εγώ την άποψή μου για τα γεγονότα. Παρήλασαν, κυρία πρόεδρε, εμπειρογνώμονες που έχει ορίσει το σεβαστό δικαστήριο όσο διάφοροι γραφικοί τύποι που κάλεσε και η πολιτική αγωγή όμως η καθαρή και εκθαμβωτική αλήθεια είναι η εξής: Όσο και αν ακούγεται αλλαζονικό και ίσως χαρακτηριστεί και ως ύβρις, η ανθρωπότης οφείλει ευγνωμοσύνη στην ημετέρα μετριότητα. Θα έπρεπε “να σιτίζομαι εν πρυτανείω” σεβαστοί δικαστές και όχι να κατηγορούμαι ότι έθεσα σε έσχατο κίνδυνο της ανθρωπότητα και όλον τον πλανήτη!

 

”Γνωρίζετε ότι ήμουν ο επικεφελής του προγράμματος για το επονομαζόμενο “Πείραμα του Αιώνα” στον επιταχυντή σωματιδίων στο CERN της Ελβετίας. Ήμουν, πέραν της επιστημονικής μου επάρκειας κυρίως ο διοικητικά υπεύθυνος για το πείραμα. Στο επιστημονικό μέρος του πειράματος, πέραν της δικής μου συνέργειας και συντονισμού, είχαν εμπλακεί πλήθος επιστημόνων και πανεπιστημίων από όλον τον κόσμο. Η επιτυχής ολοκλήρωση του πειράματος θα επέκτεινε τις γνώσεις μας για το σύμπαν έτη φωτός μακριά. Σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε την φύση του σωματιδίου Χίγκινς, το οποίο προσδίδει μάζα στα υπόλοιπα αδρόνια, τα σωματίδια που συνθέτουν τα πρωτόνια και νετρόνια. Μάλιστα καποιοι χαριτολογούντες το ονόμασαν το προαναφερθέν, σωματίδιο του Θεού. Θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε έτσι, γιατί το σύμπαν προτίμησε προτίμησε την υλική του μορφή δηλαδή γιατί υπάρχει μάζα ή εν τέλει γιατί υπάρχουμε εμείς. Εξαιρετικά φιλόδοξος στόχος, δεν νομίζετε! Όμως όλα τα μεγάλα επιτεύγματα που έβγαλαν την ανθρωπότητα από το τέλμα της άγνοιας είχαν και τα ρίσκα τους. Το δικό μας ρίσκο, ήταν απολύτως υπολογισμένο και σχεδόν μηδαμινό. Αυτό συνίστατο στη δημιουργία μιας μικροσκοπικής μελανής οπής ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων σωματιδίων, με χωρικό όριο οριακά μεγαλύτερο του ορίου Μπος – Αϊνστάιν και χρονικό τέτοιο ακριβώς ίσο με το όριο Χωκινς. Με άλλα λόγια η δημιουργία της μελανής οπής δεν θα δημιουργούσε κανένα κίνδυνο επειδή αυτή θα ήταν εξαιρετικά μικρή και θα διαρκούσε εξαιρετικά λίγο.

 

”Η φύση, κυρία πρόεδρε, δεν παύει να μας εκπλήσσει· Η μελανή οπή δημιουργήθηκε, και μάλιστα προτού καν ολοκληρωθεί το πανάκριβο πείραμα. Ήταν στο μέγεθος που είχε υπολογιστεί ότι ήταν, αλλά, μας διέψευσε στο χρόνο ζωής της. Δεν εξαφανίστηκε άμα τη δημιουργία της όπως είχε αποδείξει ο κουφαίος φυσικός Χώκινς αλλά συνέχιζε τη δαιμονική της ύπαρξη συνεχίζοντας να μεγαλώνει φτύνοντας ακτινοβολία Χ και γ από την ύλη που μεταβόλιζε.

 

”Η ανθρωπότης, σεβαστό δικαστήριο, οφείλει αυτή τη στιγμή την ύπαρξή της στον ομιλώντα. Η ακαριαία μου αντίδραση, απέτρεψε την μελανή οπή από το να προλάβει να καταναλώσει την ύλη του επιταχυντή. Η έμπνευσή μου να τροποποιήσω άμεσα την κλίση των τερματικών μαγνητών με αποτέλεσμα η οπή να εκτοξευτεί με σχετιστική μόλις υποφωτεινή ταχύτητα. Διαπέρασε την ατμόσφαιρα της γης καταναλώνοντας ούτε ενα εκατομμύριο τόνους αέρα και συνέχισε για μερικά λεπτά στο διάστημα όσπου να συγχωνευθεί με τον ήλιο. Το αποτέλεσμα της συγχώνευσης και εν τέλει της διάλυσης της μελανής οπής είναι αυτά που γνωρίζουμε.

 

”Κυρίες και κύριοι έσωσα τη Γη και το ηλιακό σύστημα! Το τίμημα ήταν απειροελάχιστο και το ελάχιστο δυνατόν. Και σε τι συνίσταται αυτό το τίμημα; Αφήστε να παραθέσω τα ήδη γνωστά: Είχαμε μία αναστέψιμη διαταρραχή της άνω γήινης ατμόσφαιρας με μια επίσης αναστέψιμη διαταρραχή του στρώματος του όζοντος. Κάποια, όντα, αναλόγως το ημισφαίριο, το γεωγραφικό πλάτος και το αν προστατεύονταν από φυσικά εμπόδια, βουνά χαράδρες κτίρια κ.λπ., δέχτηκαν ακτινοβολία που στη χειρότερη των περιπτώσεων ισοδυναμούσε με δύο ή τρεις το πολύ αξονικές τομογραφίες. Το κοσμικό γεγονός ήταν η μεταβολή που σντελέστηκε στην υφή της ηλιακής ακτινοβολίας. Ο ήλιος άρχισε -επιτέλους- να εκπέμπει τα αβαρή νετρίνα που όλη η επιστημονική κοινότητα ανέμενε και είχαμε και μια αλλαγή στο φάσμα της μικροκυματικής ακτινοβολίας, που περιλάμβανε δυστυχώς και το ορατό μέρος αυτής. Και έτσι το κόκκινο χρώμα εγκατέλειψε τη Γη. Το προηγούμενο ήταν ανεύθυνος και υπερβολικός τίτλος σε πολλές εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Αναληθές, και τραβηγμένο το προηγούμενο σχόλιο, κυρία πρόεδρε. Πράγματι, οι άνθρωποι, λόγω της εξαφάνισης εκείνης της συγκεκριμένης συχνότητας του οπτικού φάσματος, έχασαν την ικανότητα στο φυσικό φωτισμό να διακρίνουν τις αποχρώσεις του κόκκινου φωτός και αντ' αυτού βλέπουν τα πρώην κόκκινα αντικείμενα ως γκρι. Δεν έιναι δα και κάτι καταστροφικό, κυρία πρόεδρε. Το κόκκινοι δεν εγκατέλειψε τη Γη, υφίσταται στον τεχνητό φωτισμό. Ας μη γκρινιάζουν οι καλλιτέχνες: η συντριπτική πλειονότητα των ζωγραφικών έργων τέχνης βρίσκεται εντός κτιρίων και φωτίζεται με τεχνητό φως. Και οι μυνήσεις και αγωγές που έχουν υποβληθεί εναντίον του CERN κινούνται στα όρια της γελοιότητας. Εντάξει, η μετοχή της Ferrari καταβαραθρώθηκε επειδή ποιά γκόμενα θα κοιτούσε πια ένα γκρι σπορ αυτοκίνητο στο δρόμο. Όμως, αντιστοίχως, η μετοχή της Λαμποργκίνι που είχε εντρυφύσει σε άλλες χρωματικές επιλογές. Δε θα σχολιάσω επίσης τη γελοιότητα της αγωγής κάποιου ελληνικού αθλητικού σωματείου με παρτσούκλι γνωστό θαλασσινό ή της Τουρκίας για προσβολή του εθνικού της συμβόλου ούτε των οικολόγων για την απώλεια της εικόνας με τα λιβάδια με τις κόκκινες παπαρούνες αν και είμαι σίγουρος ότι αυτοί θα προτιμούσαν τους αγρούς με τις κόκκινες παπαρούνες. Ούτε επίσης θα σταθώ στις αγωγές των οίκων μόδας και αυτών με τις διαφημιστικές πινακίδες. Μου είναι επίσης αδιάφορο αν κάνουν απεργία και οι Πασχαλίστες.

 

”Κυρίες και κύριοι δεν ευθύνομαι για την αποτυχία του πειράματος και επιπλέον έσωσα τον Κόσμο. Ευχαριστώ!”

 

...

 

Αθώος και με τη βούλα πια ο δρ Στρέιντζχέιτ, χαχάνισε από μέσα του χαιρέκακα. Μπορούσε να το κάνει και το έκανε. Το κρυφό του ελάττωμμα, η αχρωματοψία δεν είχε πια σημασία.

 

 

 

 

ΤΕΛΟΣ

[DinoHajiyorgi]

@trillian: Βγάλτε γλυκιά μου δεσποινίς το κεφάλι από την άμμο γιατί το διήγημα σας είναι συγκινητικό και έξοχο. Τα πήγατε πολύ καλά.

 

@hombre: classic λογιότατος. Που ήταν όμως η γκόμενα; Ήταν το στοιχείο που έφαγε ο περιορισμένος χρόνος; Στη Βιβλιοθήκη δεχόμαστε και τα writer's edition.

[Celestial]

ευχαριστω πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ

 

το ocr την ψιλοεσκισε αλλα δε πειραζει την ανεβαζω διορθωμενη στη βιβλιοθηκη

[heiron]

Dr Strangehate!

SOS, CERN καλεί Μόσχα!

Λίγο περίεργη η μορφή της απολογίας αλλά αρκετά ενδιαφέρον.SF όπως περίπου του Khar,οπότε μου άρεσε αρκετά.

Της Τρίλλιαν μου άρεσε,αν όχι για άλλο λόγο, γιατί έμοιαζε κάπως με τη δικιά μου.Είχε το θρησκευτικό thing,αν και εγώ δεν έβαλα εξωγήινους.Του Ουράνιου ακόμη δεν το διάβασα.Ούφ,πολλά μαζί και έχασα τον μπούσουλα...

 

ΥΓ:Τώρα έκανα σκρόλ και είδα ότι έχω διαβάσει και της Νίενορ.Λίγο preachy,προτιμώ περιπετειώδες στυλ.Αλλά είχε πιο έντονο το ΣΦ στοιχείο από τη σύνηθη Κιάρα. Η διαμονή στην Ερμούπολη βλάπτει σοβαρά το φαντασυ φαινεται.

[mistseeker]

ευχαριστω πολυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ

 

το ocr την ψιλοεσκισε αλλα δε πειραζει την ανεβαζω διορθωμενη στη βιβλιοθηκη

 

Δυστυχώς φίλε Μάριε το OCR ήταν πιστότατο με αυτήν, απλά λόγω βιασύνης σας, είχατε μερικά ορθογραφικά και τυπογραφικά, που είναι απολύτως αποδεκτό σε τέτοιες περιπτώσεις :r2d2:

[hombre]

@trillian: Βγάλτε γλυκιά μου δεσποινίς το κεφάλι από την άμμο γιατί το διήγημα σας είναι συγκινητικό και έξοχο. Τα πήγατε πολύ καλά.

 

@hombre: classic λογιότατος. Που ήταν όμως η γκόμενα; Ήταν το στοιχείο που έφαγε ο περιορισμένος χρόνος; Στη Βιβλιοθήκη δεχόμαστε και τα writer's edition.

 

Ναι, δυστυχώς, ο χρόνος έφταιγε (και το χορτάρι για τα αγριογούρουνα), που δεν υπήρχε η γκόμενα. Στην extended version, θα υπάρχει κάποιο "μπλέξιμο" του Δρος Στρέιντζλαβ (συγγνώμη Δρος Στρέιντχέιτ), με την πρόεδρο του δικαστηρίου. Σόρυ, δε θα το ξανακάνω, διήγημα χωρίς σεξ και βία...=ουρανός με ταβάνι...!

[Oberon]

Να και η δική μου ιστορία. Δεν έχω κάνει την παραμικρή διόρθωση, ούτε την έχω διαβάσει δεύτερη φορά. Πάντως μία διορθωμένη - και επεκταμένη, έως νουβέλα - εκδοχή θα εκδοθεί, μάλλον, στις Συμπαντικές Διαδρομές κάποια στιγμή.

 

 

 

 

Θέμα: Και έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα

 

 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΤΖΑΒΑΡΑΣ

 

Η Πανεικονική Αυτοκρατορία θα έπεφτε όταν ο ήλιος θα αυτοκαταστρεφόταν μερικά δισεκατομμύρια χρόνια πριν την προκαθορισμένη ημερομηνία.

Αυτό η σχετικά άβολη πρόβλεψη δημιούργησε μια γραφειοκρατική συμφόρηση στο ηλιακό σύστημα της ?Γης?, την οποία το σώμα των δημόσιων υπαλλήλων ? μερικά φεμτομπάϊτς δεδομένων δηλαδή, που αντιστοιχούσαν σε λίγα εκατομμύρια εικονικές οντότητες ? δεν ήταν προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει.

Έτσι, για να μειωθεί τόσο η μαζική έξοδος σε αντίπαλες Κομβικές συμμαχίες όλων των δεδομένων από τα οποία αποτελούνταν η Εικονική Αυτοκρατορία, όσο και για να σωθεί η τοπική οικονομία, αποφασίστηκε να αποσυγχωνευτεί η Πανεικονική Αυτοκρατορία σε ίσες αλλά αυθύπαρκτες και ξεχωριστές ηγεμονίες με λεπτομερώς προκαθορισμένα χαρακτηριστικά και αρμοδιότητες.

 

Παρ'όλο που μερικές θρησκευτικές σέχτες διέδωσαν πως η Αποκάλυψη είχε έρθει και το τέλος του κόσμου βρισκόταν προ των πυλών, λίγοι Πανεικονικοί αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν.

 

Η αυτού εικονικότητα Πατριάρχης Φενέστρο 18.1 ερεύνησε τα ιστορικά αρχεία του ιερού βιβλίου του Μέγκασοφτ και εισήγαγε το μοντέλο με το οποίο θα λειτουργούσαν οι ηγεμονίες.

Το μοντέλο βασίστηκε σε τόσο παμπάλαιους μύθους που ακόμα και ο πατριάρχης είχε δυσκολία να καταλάβει. Οι μύθοι έλεγαν πως κάποτε υπήρχαν υλικοί κόσμοι που περιστρέφονταν γύρω από τον ήλιο οι οποίοι λειτουργούσαν με ένα άγνωστο σύστημα, εντελώς χαοτικών σχέσεων και αλληλεπιδράσεων που ονομαζόταν ?φύση?.

Ανέφεραν δε και την ύπαρξη έμβιων όντων τα οποία είχαν εξελιχθεί μέσω ενός μοντέλου που λεγόταν ?φυσική επιλογή και εξέλιξη?. Ακόμα και οι υψηλόβαθμοι καρδινάλιοι δεν είχαν πρόσβαση σε τέτοιες αιρετικές και σατανικές πληροφορίες. Για να αποφευχθούν οι αιρέσεις, το ευρύ κοινό της Πανεικονικής Αυτοκρατορίας έπρεπε να ξέρει μόνο τα ήδη γνωστά και θρησκευτικώς ορθόδοξα

?Εν αρχή ην το χάος . . . .και εγένετο Σύνδεση.? Ο κόσμος ήταν μια σφαίρα που ονομαζόταν ?Γη? και περιέκλειε τον ήλιο. Έτσι ήταν από πάντα, και η ιερά εξέταση της Αυτοκρατορίας θα τιμωρούσε με ολική εξαφάνιση όποιον τολμούσε να ισχυριστεί πως η Πανεικονική δεν είχε δημιουργηθεί ?ελέω Μέγκασοφτ προ πάντων των αιώνων? αλλά από ένα διαβολικό ον τον ?άνθρωπο?. Αυτός είχε χρησιμοποιήσει όλη την ύλη που υπήρχε στα ουράνια σώματα που περιστρέφονταν γύρω από τον ήλιο, αλλά και πέρα από αυτά για να κατασκευάσει το ?σώμα? της εικονικής Γης με το οποίο τύλιξε μετά από ατέλειωτες αιώνες τον ήλιο. Τελικά όμως το μυθικό αυτό ον χάθηκε και η ύλη του απορροφήθηκε από την νεογέννητη αυτοκρατορία.

 

Όμως οι καιροί ήταν χαλεποί και ο πατριάρχης δεν μπορούσε παρά να αποκαλύψει εν μέρει την πηγή του νέου μοντέλου. Ο ίδιος και οι άλλες Νοημοσύνες συζήτησαν το θέμα για μερικούς αιώνες υποκειμενικής εμπειρίας και αποφάσισαν τα κατάλληλα μέτρα. Κανείς δεν χρειαζόταν να μάθει πως το μοντέλο θα ήταν μια νοητή απεικόνιση του μυθικού όντος πάνω στο σώμα του οποίου υπήρχαν επτά ?πύλες? η κάθε μια από τις οποίες αντιστοιχούσε στα χρώματα ενός μέρους του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, που το ον αποκαλούσε ?ορατό φως?.

Οι πύλες πάλι είχαν προκαθορισμένες ιεραρχικές λειτουργίες κάτι που άρεσε πολύ στον πατριάρχη Φενέστρο.

Οι νομομαθείς της εκκλησίας έγραψαν το νέο κώδικα ο οποίος θα αναβάθμιζε υποχρεωτικά κάθε κάτοικο της Πανεικονικής κάνοντάς τον συμβατό με κάποια από τις ηγεμονίες και τοποθετώντας τον στη σωστή θέση.

Ο Φενέστρο γιόρτασε την αλλαγή με μια μικρή και σεμνή αναβάθμιση ονομάζοντας τον εαυτό του Κάδμονα XP.

 

Ήταν μια απλή και βολική αλλαγή στην ύπαρξη των κατοίκων που θα τους έδινε και μερικές νέες και ενδιαφέρουσες δυνατότητες με τη λιγότερη δυνατή αναστάτωση στη συνολική συμβατότητά τους (και συγχρόνως χωρίς να αντιληφθούν πως για πολλούς από αυτούς η αναβάθμισε στο νέο μοντέλο ουσιαστικά τους έκανε να χάσουν σχεδόν κάθε δικαίωμα ενός Πανεικονικού πολίτη αφού τους καθιστούσε σκλάβους στα καπρίτσια των ανωτέρων τους).

Εκείνοι που θα ανήκαν στο ?Κόκκινο χρώμα? ήταν η χαμηλότερη ηγεμονία, οι εργάτες δηλαδή, που θα ασχολούνταν αποκλειστικά με τη συντήρηση της σφαίρας της Πανεικονικής Γης.

Το ?Πορτοκαλί Χρώμα? των τεχνιτών ήταν λίγο πιο ψηλά, επιφορτισμένο να παρακολουθεί τον ήλιο και να καταγράφει την πορεία του πριν την έκρηξη.

Τα άλλα χρώματα αυξάνονταν σε λεπτότητα και εξουσίες, καταλήγοντας το ?Ιώδες Χρώμα? όπου ανήκε ο πατριάρχης Κάδμων, οι καρδινάλιοι, μερικές εξέχουσες οικογένειες, καλλιτέχνες με σπάνια ταλέντα, και γενικά η αφρόκρεμα της Πανεικονικής Αυτοκρατορίας. Φαινομενικά κάθε ηγεμονία ήταν ?ξεχωριστή αλλά ίση? με τις άλλες. Στην πραγματικότητα όμως το ?Ιώδες? μαζί με το ?Πράσινο?, των κατασκόπων και γραφειοκρατών, ήταν οι αληθινοί ηγεμόνες της νέας Πανεικονικής Αυτοκρατορίας.

 

Στην αρχή όλα φαίνονταν να λειτουργούν αρμονικά και οι κάτοικοι ήταν ευχαριστημένοι με τις νέες προοπτικές της αναβάθμισης.

Σύντομα όμως άρχισαν τα παράπονα. Αυτά ξεκίνησαν όταν το ?Κόκκινο Χρώμα? μαζί με το ?Κίτρινο? ανακάλυψαν πως η ίδια η Πανεικονική Γη, το υλικό της σώμα δηλαδή, ήταν αυτό που τελικά είχε την ευθύνη για την πρόωρη καταστροφή του ήλιου. Η απίστευτη σπατάλη ενέργειας που χρησιμοποιούνταν για να διατηρηθεί η αυτοκρατορία, και οι καταχρήσεις της παλιάς, αλλά και της νέας, ιεραρχίας, σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατία των ανίκανων δημόσιων υπαλλήλων, ήταν η αιτία της επερχόμενης καταστροφής. Οι συνεχείς και ατελείωτες αναβαθμίσεις που ήταν ήδη πεπαλαιωμένες όταν τελικά έφταναν στον πληθυσμό, σαμποτάροντας τελικά την ίδια την αυτοκρατορία (και η ?λύση? βρισκόταν σε ακόμα περισσότερες, και άχρηστες, αναβαθμίσεις διατηρώντας έτσι το φαύλο κύκλο) είχαν στην πραγματικότητα υποβαθμίσει τη ζωή των αναρίθμητων εικονικών οντοτήτων, συνόλων, νοών, μικρόκοσμων και μεγάκοσμων που αποτελούσαν την αυτοκρατορική κοινωνία.

 

Μικρές εξεγέρσεις που ξεκίνησαν από ιούς, γιάφκες και ?ιστοειδείς? συμπερασματικές οντότητες φτιαγμένες από ?αναρχικά και σκοτεινά στοιχεία? καταπνίγηκαν και οι στασιαστές διαγράφηκαν, χωρίς κανένα αντίγραφο ασφαλείας, από τη μνήμη της αυτοκρατορίας.

Όμως η δυσαρέσκεια στο Κόκκινο Χρώμα, που ήταν το πιο επαναστατικό, σε συνδυασμό με το σύμμαχο Πορτοκαλί και τη σχετική συμπάθεια της ιντελιτζέντσιας του Κίτρινου, αυξανόταν και στη σιωπλή εξέγερση ενώνονταν όλο και περισσότεροι εργάτες, τεχνικοί και διανοούμενοι, αλλά και μερικές προοδευτικές Νοημοσύνες από υψηλότερες ηγεμονίες. Αυτές οι τελευταίες ήταν που χρησιμοποιώντας τα μέσα που διέθεταν ανακάλυψαν πού βασιζόταν το μοντέλο που είχε εισάγει ο πατριάρχης και την τελική αποτυχία του που θα έφερνε όχι μόνο την πτώση της Πανεικονικής Αυτοκρατορίας αλλά και την πλήρη εκμηδένισή της. Ήταν τεράστιο σοκ για όλους τους συμμάχους όταν εντελώς τυχαία ήρθε στο φως και ο μύθος για τον αληθινό δημιουργό ? τον άνθρωπο δηλαδή ? της αυτοκρατορίας, για τα λάθη του και την τελική εξαφάνισή του. Συγχρόνως μαθεύτηκε και από πού είχε προέλθει η ύλη, τα στοιχεία, μέταλλα, αέρια, χημικές ενώσεις κλπ, από τα οποία αποτελούνταν η Πανεικονική σφαίρα της ?Γης?.

Για μερικούς αιώνες οι επαναστάτες προσπαθούσαν και να πληροφορήσουν το ευρύ κοινό ? κάτι που δεν κατάφεραν ? αλλά και να βρουν μια λύση.

Όμως λύση δεν υπήρχε.

Ο ήλιος θα πέθαινε και μαζί και η Πανεικονική αυτοκρατορία, μια που δεν θα υπήρχε πια η δυνατότητα είτε να απορροφηθεί η ενέργεια του εκραγέντος ήλιου, ούτε να χρησιμοποιηθεί για να διατηρηθεί η ζωή στην πανεικονική Γη.

Φυσικά, με το νέο σύστημα των ηγεμονιών, οι ανώτερες κάστες, όπως το Ιώδες και το Μπλε Χρώμα θα είχαν τη δυνατότητα να φύγουν για άλλες ανάλογες Κομβικές σφαίρες σε άλλα σημεία του σύμπαντος, αφήνοντας τα υπόλοιπα Χρώματα να πεθάνουν.

Στο κρυφό μοντέλο του Ανθρώπου που είχε εισάγει ο πατριάρχης Κάδμων, η ηγεμονία του Ιώδους Χρώματος, η πνευματική ελίτ δηλαδή, και τα σύμμαχα υψηλά Χρώματα θα επιζούσαν, ο Νους και το ?κεφάλι? του Ανθρώπου θα συνέχιζε να υπάρχει μέχρι να σβήσει και το τελευταίο άστρο στο σύμπαν, αλλά το υπόλοιπο Σώμα θα πέθαινε. Η Πανεικονική ?Γη?θα χανόταν για πάντα.

 

Κανείς δεν περίμενε την απόφαση που σχεδόν ασυνείδητα πάρθηκε. Κανείς δεν φανταζόταν τέτοιο αλτρουισμό και τέτοια θυσία από μια τόσο κατώτερη χρωματική ηγεμονία. Αρχικά τους είπαν τρομοκράτες, αλλά αργότερα τους αποκάλεσαν ήρωες.

Σαν ένας ιστός που αυτοδημιουργείται και αυτοκαταστρέφεται το Κόκκινο Χρώμα, στις τάξεις του οποίου προσχώρησαν ? χάνοντας έτσι κάθε δικαίωμα της δικής τους ηγεμονίας ? στοιχεία και από άλλες ? αποφάσισε να κάνει την ύστατη ηρωική πράξη. Η πράξη του θα άφηνε το υλικό σώμα της ?Γης? χωρίς καμμια προστασία, χωρίς δυνατότητα να διορθωθούν τα λάθη που γρήγορα θα αυξάνονταν κατατρώγοντας τη μνήμη της σωματικής της λειτουργίας, και η σφαίρα της Γης θα αναγκαζόταν να κλείσει και να αυτοαναιρεθεί μέχρι κάποιος να την έβαζε σε λειτουργία ξανά.

 

Τα περισσότερα δεδομένα δεν θα χάνονταν, αλλά αν κάποιος τεχνικός δεν την ?άνοιγε? ξανά, από μόνη της δε θα ξαναλειτουργούσε ποτέ. Οι ανώτερες χρωματικές ηγεμονίες δεν είχαν ούτε την τεχνογνωσία, ούτε και τη διάθεση να την αποκτήσουν, οπότε θα έμπαιναν σε μια ?ασφαλή? αλλά αδρανή κατάσταση για όλη την αιωνιότητα μέχρι κάποιος να ενεργοποιούσε πάλι και να διόρθωνε όλο το ?Ηλιακό Σύστημα?.

 

Καμμια άλλη εικονική Σφαίρα δε θα δεχόταν στους κόλπους της τους επαναστάτες και το ήξεραν ήδη πως η πράξη τους θα σήμαινε και το τέλος τους μια που θα χάνονταν στο χώρο και το χρόνο.. Αλλά είχαν πάρει την απόφαση και ήταν αμετάκλιτη. Ενώθηκαν όλοι σε ένα και μοναδικό σώμα. Όλοι οι κόσμοι και τα όντα των επαναστατημένων.

Και έτσι εγκατέλειψε τη Γη το Κόκκινο Χρώμα και η σφαίρα της ?Γης? στην Πανεικονική Αυτοκρατορία έσβησε.

 

 

--------------------------------------------------------------

Edited May 27, 2008 by Dain

[hombre]

Dr Strangehate!

SOS, CERN καλεί Μόσχα!

Λίγο περίεργη η μορφή της απολογίας αλλά αρκετά ενδιαφέρον.SF όπως περίπου του Khar,οπότε μου άρεσε αρκετά.

Της Τρίλλιαν μου άρεσε,αν όχι για άλλο λόγο, γιατί έμοιαζε κάπως με τη δικιά μου.Είχε το θρησκευτικό thing,αν και εγώ δεν έβαλα εξωγήινους.Του Ουράνιου ακόμη δεν το διάβασα.Ούφ,πολλά μαζί και έχασα τον μπούσουλα...

 

ΥΓ:Τώρα έκανα σκρόλ και είδα ότι έχω διαβάσει και της Νίενορ.Λίγο preachy,προτιμώ περιπετειώδες στυλ.Αλλά είχε πιο έντονο το ΣΦ στοιχείο από τη σύνηθη Κιάρα. Η διαμονή στην Ερμούπολη βλάπτει σοβαρά το φαντασυ φαινεται.

 

Χαίρε, ω κινηματογραφοφιλότατε! Το όνομα δεν το είχαν προσέξει πολλοί...!

[mman]

Λοιπόν, τώρα που έχω διαβάσει ή έχω ακούσει τις (original) μορφές όλών των διηγημάτων του on site διαγωνισμού, όπως ακριβώς γράφτηκαν στην Σύρο, έχω να παρατηρήσω το εξής ενδιαφέρον:

Το θέμα ήταν "Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα". Έτσι ακριβώς. (Το έδειξα γραμμένο στο μέλος της επιιτροπής Αλέκο Παπαδόπουλο πριν το στείλω με SMS στον Κώστα khar Χαρίτο και μάλιστα ο Αλέκος αστιευόμενος είπε "έτσι είναι, αλλά στο διήγημα να βάλεις και τόνους γιατί αλλιώς θα ακυρωθείς".)

Θα έπρεπε η φράση αυτή

1. Να περιέχεται αυτούσια στο διήγημα με τις εξής διευκρινίσεις:

α. Μέσα στο διήγημα και όχι (μόνο) στον τίτλο.

β. Η στίξη στις συγκεκριμένες λέξεις (π.χ. εισαγωγικά) ήταν ελεύθερη, αλλά

γ. Οι συγκεκριμένες λέξεις έπρεπε να χρησιμοποιηθούν με αυτήν ακριβώς τη σειρά, χωρίς να λείπει ή να προστεθεί καμμία ενδιάμεσα.

2. Να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην υπόθεση του διηγήματος.

Θα πίστευε κανείς ότι δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο να ακολουθηθούν οι παραπάνω οδηγίες (και ειδικά η πρώτη) από τους συμμετέχοντες συγγραφείς. Κι όμως:

 

Από τα 16 διηγήματα:

• Τουλάχιστον τρία ήταν εκτός θέματος (η φράση-θέμα έπαιζε πρακτικά ελάχιστο ή και κανένα ρόλο στο διήγημα). Αυτό γενικά ήταν αναμενόμενο (είχε συμβεί και πέρσυ με πρώτη και καλύτερη την αφεντιά μου), αλλά
  
• Πέντε (5) διηγήματα περιείχαν την φράση "Και έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα" (με "και" αντί για "κι"). Ναι, είναι λεπτομέρεια της λεπτομέρειας και ναι, είμαι ψείρας.
  
• Ένα (1) διήγημα δεν περιείχε την φράση παρά μόνο στον τίτλο (ο συγγραφέας δεν είχε καταλάβει σωστά).
  
• Πέντε (5!) διηγήματα περιείχαν την φράση-θέμα αλλά αλλιωμένη: έλειπε λέξη ή λέξεις, το ρήμα ήταν διαφορετικό, υπήρχαν εμβόλιμες λέξεις, οι λέξεις ήταν οι σωστές αλλά η σειρά τους αλλαγμένη κλπ.
  

Τέλος, μόλις πέντε (5) από τους/τις 16 συγγραφείς κατάφεραν να ακολουθήσουν πιστά και τις δύο οδηγίες. Τα συγχαρητήρια μου σε όλους και όλες τους.

(Ένα επίσης ενδιαφέρον στατιστικό: και οι τρεις κυρίες που συμμετείχαν, ανήκουν σ' αυτή την τιμημένη ομάδα.)

Οι υπόλοιποι τι είχατε πιει ρε παιδιά;

 

(Disclaimer: Δεν υπονοοώ ότι θα έπρεπε να ακυρωθούν διηγήματα γι αυτό το λόγο. Απλώς μου κάνει εντύπωση το ότι τόσο λίγοι τα κατάφεραν.)

Edited June 6, 2008 by mman

[DinoHajiyorgi]

Το διήγημα μου από εδώ και εις το εξής θα κυκλοφορεί με τον τίτλο «Ορφανά Σκυλάκια Αναμένουν» και η χλεχλέδικη φράση «Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα» δεν θα υπάρχει καθόλου μέσα στο κείμενο.

 

Καλό το θέμα για να μας εμπνεύσει μια ιστορία, η απαίτηση όμως να χρησιμοποιείται αυτούσιο το θέμα σαν φράση στο διήγημα είναι επιεικώς ηλίθια. Το «Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη το κόκκινο χρώμα» είναι τόσο γελοία μελό, δεν το βλέπω να κολλάει σε διάλογο ή φράση, εκτός αν γράψεις όλη την ιστορία σε παρόμοιο ύφος. Εμένα δεν μου έβγαινε. Το χρησιμοποίησα μόνο εξαιτίας της απαίτησης, και είναι το σημείο που κάνω γκριμάτσα όταν το περνώ (ή προσπερνώ καλύτερα), μου κάνει σαν νυχιά σε μαυροπίνακα.

 

[Χαίρομαι που έστω καταλάθος, πέρσι χώρισα τη φράση του θέματος στα τρία, αλλιώς δεν θα είχα το Σίμπα.]

[heiron]

Αν και δεν διάβασα όλα τα διηγήματα,έχω την εντύπωση ότι όλοι χρησιμοποίησαν τη φράση με τον ίδιο τρόπο και δεν έβαλαν σημεία στίξης.Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα δώσει σημασία στην οδηγία του νικοσάλ.Ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν πολλοί τρόποι να διαβαστεί η φράση.

 

Θα μπορούσε να προστεθεί ένας τόνος;Τότε θα μπορούσαμε να γράψουμε:

Κι έτσι, εγκατέλειψέ τη, Γη, το κόκκινο χρώμα των χειλιών της θα με συντροφεύει πάντα...(χαχ)

 

Ή το πιο απλό και νορμάλ-χωρίς προσθήκη τόνου,αλλά με προσθήκη τελείας:

Κι έτσι,εγκατέλειψε τη Γη.Το κόκκινο χρώμα του Άρη κυριαρχούσε τώρα στην οθόνη του.

 

Ή να έχουμε έναν τύπο που τα παράτησε όλα ρε παιδί μου:

Κι έτσι εγκατέλειψε τη Γη, το κόκκινο χρώμα των χιτώνων του, τους αδερφούς του, τα πάντα.

 

Δυστυχώς απλά μου ήρθε η εύκολη λύση στο πρόβλημα το βράδυ, έγραψα κανα δυο παραγράφους,κοιμήθηκα 8 ώρες (και βάλε) και το πρωί τελείωσα την κλισεδιάρικη ιστορία μου.Άλλα και on site παρατήρησα το ίδιο φαινόμενο.

Edited June 6, 2008 by heiron

[Galactic Patman]

πρωτον για σε ολους γιατι ειμαι καινουριος

και δευτερον πιστευω οτι το θεμα του διαγωνισμου ηταν αρκετα καλο(αν και θα μπορουσε να ειναι και καλυτερο)

αν και δεν μπορεσα να λαβω μερος στο διαγωνισμο πιστευω οτι ενα διηγημα με εφ ιστορικο περιεχομενο θα ηταν πολυ καλο για τον τιτλο 'κι ετσι εγκατελειψε τη Γη το κοκκινο χρωμα'

[mman]

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε (και φυσικά να σχολιάσετε) το δικό μου διήγημα για τον on site διαγωνισμό.