mistseeker Posted May 26, 2008 Share Posted May 26, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Άρθουρ Κλάρκ Είδος: Κακόγουστη Χιουμοριστική Ε.Φ. Βία; Όχι Σεξ; Ναι Αριθμός Λέξεων: Πεντακόσιες Εικοσιτόσες Αυτοτελής; Ευτυχώς για τους αναγνώστες, ναι. Σχόλια: Την ιστορία αυτή τη διάβασα στο Φεστιβάλ, στην σχετική εκδήλωση της πρώτης μέρας. Πριν τη διαβάσω είχα δεχθεί διφορούμενες κριτικές. Γι'αυτό μ'ενδιαφέρει feedback στα εξής ζητήματα: 1) Προσωπικά, τη θεωρείτε χιουμοριστική; 2) Αν όχι, τι θεωρείτε ότι δε δούλεψε; 3) Γενική γνώμη για την ιστορία. Εκφραστείτε ελεύθερα. Ευχαριστώ. -------------------------------------------- Η νεαρή γυναίκα κοίταξε την εντυπωσιακή επιγραφή πάνω απ’την είσοδο του πολυώροφου κτιρίου που έγραφε με μεγάλα, χρυσά γράμματα: ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ Χάϊδεψε νευρικά την κοιλιά της, μπήκε στον εντυπωσιακό προθάλαμο και κατευθύνθηκε προς τις πληροφορίες. «Έχω ραντεβού με τον κ. Βέρρο,» είπε στην αρμόδια υπάλληλο, που την υποδέχτηκε μ’ένα δημοσιοϋπαλληλικό χαμόγελο. «Η κυρία Αδαμίδου, σωστά;» ρώτησε η υπάλληλος. «Μάλιστα.» «Γραφείο 501, στον πέμπτο.» «Ευχαριστώ.» Λίγο αργότερα, φορώντας ένα χαμόγελο πλατύ σα ξεχειλωμένο εσώρουχο, χτύπησε το κουδούνι του 501. «Περάστε,» είπε η πόρτα και άνοιξε. Μπήκε διστακτικά και κάθισε στο κάθισμα συνεργασίας. Στο τεράστιο γραφείο μπροστά της, ένας πενηντάρης άντρας με σακκάκι και πουκάμισο που έφερναν τα κουμπιά τους στο όριο, σήκωσε τα διοπτροφόρα μάτια του απ'το φάκελο που διάβαζε. «Πριν λίγο τέλειωσα με τη μελέτη του φακέλου σας,» ανακοίνωσε με σοβαρό ύφος. «Και;» «Και… δυστυχώς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στο αίτημά σας.» Το πάτωμα χάθηκε κάτω απ'τα πόδια της. «Γ-γιατί;» ψέλλισε. «Λυπάμαι,» εξήγησε αυτός, «αλλά θα έπρεπε να είχατε πάρει σειρά προτεραιότητας.» «Μα,» είπε αυτή, «μόλις χθες επιβεβαίωσα ότι είμαι έγκυος!» «Σ'αυτά τα πράγματα το κάθε δευτερόλεπτο μετράει, κυρία...», κοίταξε το όνομα, «Αγαμίδου;» «Αδαμίδου,» τον διόρθωσε αυτή. "Έστω," παραδέχθηκε αυτός. " Όπως και να’χει, κάποια πιο προνοητική μητέρα σας πρόλαβε." Η φράση του καρφώθηκε και περιστράφηκε μες στο στήθος της σα θυσιαστικό εγχειρίδιο. Το μυαλό της άρχισε να αιμορραγεί τύψεις, και τα μάτια της δάκρυα. «Το παιδί μου είναι καταδικασμένο,» μονολόγησε. «Σας παρακαλώ,» είπε αυτός, σηκώθηκε όρθιος, έκανε το γύρο του επίπλου και χάϊδεψε τον ώμο της. «Μην υπερβάλλετε. Δε χάλασε δα κι ο κόσμος αν γεννηθεί αδιαβάθμιστο το παιδί σας!» «Το λέτε για να με παρηγορήσετε!» ξέσπασε αυτή, μέσα σ'αναφιλητά. «Δεν υπάρχει περίπτωση να διορισθεί το παιδί μου ατροποποίητο και το ξέρετε!» Αυτός δαγκώθηκε. «Υπάρχει κι ο ιδιωτικός τομέας, κυρία μου.» «Με δουλεύετε, μου φαίνεται!» φώναξε αυτή. Η λύπη της μεταλλάχθηκε σε οργή. Σκούπισε τα δάκρυά της, σηκώθηκε και τον κοίταξε σα στριμωγμένη λέαινα. «Άκου να δεις!» είπε μετά, αλλάζοντας ύφος. «Ξέρω τι θέλεις, για να κερδίσει σειρά η αίτησή μου, το βλέπω στο βλέμμα σου και το νιώθω στο δήθεν συγκαταβατικό άγγιγμά σου. Θα το έχεις, γαμώτο, θα το έχεις!» «Μα τι πάτε να κάνετε εκεί!» διαμαρτυρήθηκε αυτός, καθώς την είδε να γονατίζει μπροστά του. «Σκάσε, μου τα’πε όλα η ηλίθια η γειτόνισσά μου, η Ορφανού, που ήρθε χθες για το μούλικό της. Έλα που δε θες!» «Μισό λεπτό να κλειδώσω. Έχετε εξασφαλίσει χρήματα για το έμβασμα, έτσι;» Λίγο αργότερα, η κυρία Αδαμίδου αποχαιρέτησε τον Προϊστάμενο του Οργανισμού Γενετικής Διαβάθμισης Πολιτών και βγήκε με το σωτήριο πιστοποιητικό στα χέρια. Ο ΑΣΕΠ εδώ και πολλά χρόνια δε λογάριαζε πτυχία, διδακτορικά και λοιπά σφραγιδοφόρα έγγραφα, όπως παλιά. Οι υπάλληλοι του Δημοσίου έπρεπε πλέον να είναι κυριολεκτικά κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα του πόστου τους. Τα κοπτοραπτικά αυτά αναλάμβανε αποκλειστικά ο ΟΓΕΔΙΠ. Βγήκε βιαστικά απ’το κτίριο και κατευθύνθηκε προς την πλησιέστερη Τράπεζα για να μεταφέρει το ποσό του επαγγελματικού δανείου με το οποίο είχε επιβαρύνει το παιδί της το ίδιο πρωί, προτού καν αυτό γεννηθεί, στο λογαριασμό του Οργανισμού. Φίλησε το πιστοποιητικό που κρατούσε. Το έσφιξε σα κλαδί απ’το οποίο κρέμεται κανείς σε γκρεμό. Έκανε σήμα σ’ένα περαστικό αεροταξί, που προσγειώθηκε δίπλα της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 26, 2008 Share Posted May 26, 2008 Φάση είχε.Δεν ήταν τόσο χιουμοριστικό πέρα από κανα δυο δημεία βέβαια.Αγαμίδου και το πέσιμο στα γόνατα.Αλλά και εκεί τελικά δεν ξεκαθαρίζεις αν έκανε το ένα ή το άλλο. Όπως και να έχει μου αρέσει η ΕΦ μελλοντικής Ελλάδας.Φυσικά έχει κάποιους αναχρονισμούς αλλά αυτό το κάνει να θυμίζει περισσότερο Ντικ.Ξέρεις,να είναι 2043 και όλα να θυμίζουν 1963! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted May 26, 2008 Share Posted May 26, 2008 Καλούλι ήτανε. Μου άρεσε και μένα το λογοπαίγνιο με το επίθετό της, καθώς και οι ΕΦ πινελιές. Επίσης εντυπωσιακές ήταν οι παρομοιώσεις, μπράβο! Οι λέξεις "ατροποποίητο" και "αδιαβάθμιστο" μου δημιούργησαν μια ασάφεια. Αστείο, όχι δεν το βρήκα αστείο. Εγώ προσωπικά ταυτίστηκα με την μέλλουσα μητέρα και ένιωσα πίκρα. Ωστόσο, είναι σατυρικό... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dopamine Posted May 26, 2008 Share Posted May 26, 2008 Πλάκα είχε η ιδέα, σε λίγο έτσι θα διορίζονται τα ελληνόπουλα. Βέβαι δεν αποδόθηκε σωστά, κάποιες εκφράσεις σε προσγείωναν απότομα, όπως "Το μυαλό της άρχισε να αιμορραγεί τύψεις, και τα μάτια της δάκρυα" "τί είπαμε οτι διαβαζω; Σάτυρα ή την ιστορία της μάνας του Ξανθόπουλου;" Γενικά ρίχνεις ένα χαμόγελο, αλλα δεν λύνεσαι και στα γέλια πάνω στο keyboard. Το καλύτερο κομμάτι! «Μα τι πάτε να κάνετε εκεί!» διαμαρτυρήθηκε αυτός, καθώς την είδε να γονατίζει μπροστά του. «Σκάσε, μου τα’πε όλα η ηλίθια η γειτόνισσά μου, η Ορφανού, που ήρθε χθες για το μούλικό της. Έλα που δε θες!» «Μισό λεπτό να κλειδώσω.....» Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.