Adinol Doy Posted June 7, 2008 Share Posted June 7, 2008 (edited) Όνομα: Παναγιώτης Ζερβός Είδος: Τρόμου (φυσικά - τί άλλο;) Βία: Όχι (ή μήπως ναι;) Σεξ: Μπα! Αριθμός λέξεων: 1412 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Αν και δεν είναι ιστορία που θα έγραφα εξ αρχής, με ιντρίγκαρε το γεγονός πως, εφόσον μπήκα στη διαδικασία του διαγωνισμού, έπρεπε να γράψω κάτι με δεδομένο θέμα, περιορισμένο αριθμό λέξεων και, ταυτόχρονα, το ύφος του διηγήματος να θυμίζει το δικό μου. Ως ιστορία καθ' εαυτή έχει ελλείψεις, παραλείψεις και σφάλματα. Ελπίζω, ωστόσο, να αφήσει μια παγερή αίσθηση στον αναγνώστη τελικά - που είναι και η πρόθεσή μου. Ιδού το αποτέλεσμα. Διαβάστε και κρίνετε ιδιοίς όμμασιν. Η_ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ_ΝΥ_ΤΑ.pdf Edited July 10, 2008 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 29, 2008 Share Posted June 29, 2008 Εφιαλτικό κείμενο. Σε όλη του τη διάρκεια κάτι φαίνεται λάθος. Το τέλος, χωρίς να έχει κάποιο μεγάλο σοκ, λειτουργεί απίστευτα ανατριχιαστικά. Πολύ καλό κομμάτι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Juna Posted June 30, 2008 Share Posted June 30, 2008 Θα συμφωνήσω πως η ιστορία έχει κάτι το εφιαλτικό με την κυριολεκτική έννοια. Όπως προχωρά σου αφήνει και την εντύπωση πως θα μπορούσε ο γέρος να ονειρεύεται και επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες κάτι που προσωπικά με ενθουσιάζει πολύ στα κείμενα. Καλή επιτυχία στο διαγωνισμό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 «Ἡ ἀγέλη σταματᾶ νὰ οὐρλιάζει. Τὰ ἀγόρια στρέφονται πρὸς τὸ μέρος μου καὶ μὲ κοιτοῦν. Διακρίνω στὸ βλέμμα τους τὴν περιφρόνηση. Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀγέλης λέει: «Χά! Καλὸ κουμάσι εἶσαι καὶ τοῦ λόγου σου» κι ἀποχωροῦν θριαμβευτικά. Τί ἐννοοῦσε ἄραγε;» -Ίσως μία άλλη, πιο τρομαγμένη αντίδραση των παιδιών και κάποια άλλη ατάκα, να μπορούσαν να δυναμώσουν κι άλλο αυτή τη σκηνή. «Τὸ φῶς τῆς μέρας ἀπομακρύνεται καθὼς προσεγγίζω τὸν κυριούλη.» -Αυτό το «τον κυριούλη» χάνει λίγο. Μιας και το φως της μέρας απομακρύνεται, ίσως θα ήταν ευκαιρία για κάτι πιο βαρύ ή έστω «τον άνθρωπο». «Ὅλ’ αὐτὰ τὰ ἀσήμαντα πράγματα, ὅλες ἐτοῦτες οἱ ἀνέκφραστες ἐρωτήσεις, μὲ βάζουν σὲ σκέψεις καί, γιὰ κάποιον ἀνεξερεύνητο λόγο, μοῦ δημιουργοῦν στὴν ψυχὴ κάτι ποὺ μοιάζει μὲ ἀνησυχία.» -Holly… «Ἐδῶ μένεις;» ρωτῶ, χωρὶς νὰ πάρω ἀπάντηση. Κι ὕστερα, ἀφοῦ ἀφήνω τὴν μία τσάντα μὲ τὰ ψώνια, φεύγω βιαστικά, σχεδὸν τρέχοντας, ὅσο ἡ ἡλικία καὶ ἡ κατάσταση τῆς ὑγιείας μου τὸ ἐπιτρέπουν.» -…shit! «Ἀργὰ τὴν νύχτα, προσπαθώντας νὰ κοιμηθῶ, στριφογυρίζω στὸ κρεββάτι. Ἡ Ἀνθή, ἡ γυναῖκα μου, κοιμᾶται ροχαλίζοντας...» -Από εδώ και πέρα και με βάση τη σπουκιά που νόμιζα πως καραδοκούσε, έπεσα λίγο. «Δὲν ξέρω ἂν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ γεράκου ἐπιμένει νὰ τυραννᾶ τὸ μυαλό μου.» -Το «...αλλά το πρόσωπο του γέρου επιμένει να...» δεν ακούγεται πιο μοχθηρό; Γενικώς η λέξη «γεράκος» χρησιμοποιείται πολύ στο κείμενο. «Ἂν μ’ ἄκουγε κανείς, θὰ μοῦ ἔρριχνε ντομάτες» -Με σκοτώνεις αδερφέ... κράτα με τρομαγμένο σου λέω! «Θυμᾶμαι τὸν γυιὸ καὶ τὴν κόρη μου, ὅταν ἦσαν μικρά, νὰ μοῦ λένε γιὰ τὸν τρομερὸ γέρο στὸ σπίτι μὲ τὰ πεθαμένα φυτὰ καὶ τὰ σχεδὸν ὑπερφυσικὰ ἀγριόχορτα. Καὶ θυμᾶμαι, τέλος, τὰ ἐγγονάκια μου νὰ μοῦ μιλᾶνε γιὰ τὸν ἴδιο γέρο καὶ νὰ μὴν τὰ πιστεύω, γιατὶ ἡ λογικὴ τοῦ ἐνήλικα μοῦ ὑπαγόρευε πὼς εἶναι ἀδύνατον ἕνας ἄνθρωπος νὰ μένει ἴδιος κι ἀπαράλλαχτος γιὰ τόσα πολλὰ χρόνια.» -Εδώ ανεβαίνει πάλι η αδρεναλίνη. «Σκέφτομαι ὅτι τοὐλάχιστον ὑπάρχει κάτι γιὰ νὰ φάω, τώρα ποὺ μιὰ ἀφύσικη πείνα ἔχει ἀρχίσει νὰ μ’ ἐξουσιάζει.» -? Ο συμβολισμός, νομίζω, είναι πιο έντονος από τον τρόμο, πράγμα που από μόνο του δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα, μιας και μία ιστορία μπορεί να πάρει 100 διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό που συγκρατώ όμως, είναι ότι τα τρομακτικά σημεία δε δένουν ομοιόμορφα με το υπόλοιπο κείμενο και τις σκέψεις που δημιουργεί. Πχ, νομίζω ότι η παράγραφος σχετικά με την παρουσία αυτού του γέρου επί τόσα χρόνια, αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη και του βάζει στο μυαλό τρομακτικά πράγματα (όπως έγραψα πριν, του ανεβάζει την αδρεναλίνη), τα οποία στη συνέχεια εμφανίζονται πολύ εξασθενημένα, κρυμμένα πίσω από τους συμβολισμούς και τις διάφορες ερωτήσεις που θέτει ο ήρωας στον εαυτό του. Θέλω να πω, ότι ίσως να μη χρειάζεται καν το κλασσικό τρομακτικό στοιχείο στην «τελευταία νύχτα». Πάντως, υπάρχει μια έντονα στενάχωρη (για μένα και μελαγχολική) διάθεση, που συγκρατεί τις σκέψεις σε δυσάρεστα μονοπάτια... και αυτό, μερικές φορές, δεν είναι άσχημο. Σε χαιρετώ και ελπίζω να μη σε δυσαρέστησα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βρασίδας Posted June 11, 2009 Share Posted June 11, 2009 Σκοτεινη ιστορια, οσο σκοτεινα μπορει να ειναι τα ... γεραματα. Απο μονο του αυτο τρομαζει αρκετους. Ουσιαστικα για μενα δεν εχει ... τελος αφου μπορει ο καθενας με τη φαντασια του να το προεκτεινει οσο και προς όποια κατευθυνση θελει. Δεν μου αρεσαν καποιες λεξεις οπως το "γερακος" ή το "κυριουλης" , καθως και καποιες εκφρασεις του τυπου "θα μου εριχναν ντοματες" ομως νομιζω οτι κι αυτες κανουν πιο "προσιτο" το ολο στορι, δηλαδη το φερνουν πιο κοντα στον πραγματικο κοσμο, με αποτελεσμα η κορυφωση να τρομαζει περισσοτερο. Μια κορυφωση που παντως δεν ερχεται, αλλα ακομα κι ετσι το διηγημα σε κραταει σε αγωνια. Οποτε οι λεξεις που πιθανον ξενισαν εμένα, να αρεσαν σε καποιον αλλο, αρα δεν τιθεται θεμα γι' αυτες. Ομολογω παντως οτι μου αφησε μια αισθηση "ανολοκλήρωτου" για ιστορια τρομου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.