0Nautilus0 Posted June 15, 2008 Share Posted June 15, 2008 (edited) Νομίζω ότι αξίζει να ανοίξουμε ενα τόπικ για τον Robert Silverberg Παραθέτω μια συνέντεξη του http://www.altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/silverberg.html και μια μεταφορά από ένα άλλο τοπικ του forum για ένα βιβλίο του που διάβασα > Μόλις τελείωσα το " Οι ευτυχισμένες Μέρες του Μέλλοντος" Ρ.Σιλβερβεργκ εκδ. Orbit -Παρά Πέντε Το βιβλίο αφορά μια πιθανή κάθετη ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι αστικές μονάδες είναι πολυκατοικίες από ισχυρό σκυρόδεμα, ύψους 3-4 Km. Κάθε όροφος είναι μια πόλη από μόνος του και το όλο συγκρότημα περιλαμβάνει μέχρι και 880.000 ανθρώπους. Με τον τρόπο αυτό το υπόλοιπό της Γης είναι ελεύθερο προς καλλιέργεια. Μέσα στην Ασμον επικρατεί το μοτίβο των ανεξέλεγκτων γεννήσεων, όσο πιο πολλά παιδιά τόσο καλύτερα. Ενώ οι σεξουαλικές σχέσεις είναι πλήρως ελεύθερες - με την έννοια ότι εφόσον ζητήσεις κάτι από κάποιον αυτός θα στο δώσει!- και ενθαρρύνονται. Οι ασθένειες κάθε είδους έχουν εξαλειφθεί....Βέβαια υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας και παντρεύονται από μικρή ηλικία, αλλά αυτό δεν εμποδίζει στο ελάχιστο ? το «νυχτοπερπάτημα» το οποίο θεωρείται φυσιολογικό. Τα πάντα μέσα στην Άσμον ανακυκλώνονται - από τα απορρίμματα των ανθρώπων μέχρι τα νεκρά πτώματα- και εκμεταλλεύονται ενεργειακά π.χ. η θερμότητα που εκπέμπουν τα σώματα τους. Ενώ το χρήμα έχει καταργηθεί. Γενικά πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα το οποίο δεν επιδέχεται αλληλεπιδράσεις με το εξωτερικό περιβάλλον, με την έννοια ότι οι κάτοικοι δεν είναι ελεύθεροι να κυκλοφορούν έξω αλλά συνήθως δεν το θέλουν κιόλας. Το αντίθετο μοτίβο επικρατεί στις μικρές αγροτικές κοινωνίες, δηλ. έλεγχος τον γεννήσεων και περιορισμένες σεξουαλικές σχέσεις. Το βιβλίο είναι αρκετά επίκαιρο δεδομένης τις κρίσης του πετρελαίου - οικονομίας, του υπερπληθυσμού και της καταστροφής του περιβάλλοντος. Αλλά οι περισσότεροι που το συζήτησα αντιδράσανε αρνητικά ως προς αυτό το πιθανό μοτίβο. Ο συγγραφέας κατά τη γνώμη μου τελειώνει το βιβλίο σχετικά ουδέτερα και σε αφήνει σε μεγάλο μέρος να κρίνεις από μόνος σου, αν και σε αυτό κάποιοι υποστηρίζουν ότι τελικά είναι αρνητικός. Όπως και να έχει η συνέχεια επί του βιβλίου, περιμένω σχόλια από όσους το έχουν διαβάσει. Επίσης τελίωσα και το "Αρμενίζοντας για το βυζάντιο" Το βιβλίο αναφέρεται στον πεντηκοστό αιώνα όπου οι άνθρωποι αθάνατοι πια, περνάνε την ώρα τους ταξιδεύοντας σε παρελθοντικές μυθικές πόλεις - Αλεξάνδρεια, Ρώμη, Βυζάντιο. Ένας ταξιδιώτης από τον εικοστό αιώνα βρίσκεται ανάμεσα τους για να εκφράσει τις ανησυχιές των ανθρώπων της εποχής μας, σε αντιπαραβολή με τους αθάνατους. Ενα εξαιρετικό βιβλίο, από τα καλύτερα Ε.Φ. που έχω διαβάσει. Προλογίζει ο Μ.Πανώριος την Ελληνική έκδοση "Αλιεν" Edited June 15, 2008 by 0Nautilus0 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted June 20, 2008 Share Posted June 20, 2008 Έχει διαβάσει κανείς το «Γκιλγκαμές ο Βασιλιάς» ; Αν ναι θα με ενδιέφερε μια γνώμη γιατί έχω σκοπό να το αγοράσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
0Nautilus0 Posted August 4, 2008 Author Share Posted August 4, 2008 (edited) Δεν το έχω διαβάσει δυστυχώς δεν μπορώ να σου πω κάποια γνώμη Ένα ακόμα βιβλιαράκι του Silverberg που τελίωσα είναι η " βίβλος των κρανίων" εκδ.Parsec Μετ.Θμάς Μαστακούρης. Το βιβλίο αναφέρεται σε τέσσερεις φίλους, συμφοιτητές, συγκάτοικους, οι οποίοι αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι κάπου στην έρημο της Αριζόνας προκειμένου να βρούν ένα μοναστήρι, που προσφέρει την αιώνια ζωή στους δύο από τους τέσσερεις, εφόσον περάσουν τη δοκιμασία και μυηθούν στις τάξεις των μοναχών. Οι άλλοι δύο θα πεθάνουν. Ο ένας θυσιαζοντας τον εαυτό του προκειμένου να ζήσουν οι άλλοι, και ο δεύτερος δολοφονημένος. Οι τέσσερεις χαρακτήρες θα έλεγα ότι αντιπροσωπεύουν τους βασικούς χαρακτήρες που απαρτίζουν την αμερικάνική κοινωνία: Ο Ιλάι, ένας εβραίος διανοούμενος, κλασσική περίπτωση nird, O Νεντ ομοφιλοφιλος και καλλιτέχνης-συγγραφέας, Ο Τιμοθι, το πλουσιόπαιδο που τα έχει όλα στο πιάτο και δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσει τίποτα και Ο Ολιβερ, το χωριατόπαιδο που με πολύ προσπάθεια και αγώνα κατάφερε να ανέβει κοινωνική τάξη. Ο συγγραφέας δεν δίνει τίποτα πρωτότυπο όσον αφορά το κεντρικό θέμα και την πλοκή. Σε μια παρόμοια ιδέα έχει στηθεί και το "άρωμα του ονείρου" του Robbins, αλλά περισσότερο επικεντρώνεται στη σεξουαλικότητα των χαρακτήρων και πώς αυτή επηρεάζεται και επηρεάζει την αντίληψη τους για το θάνατο και τη ζωή. Το τέλος του βιβλίου είναι σχετικά προβλέψιμο... και μπορώ να πώ ότι δεν με ενθουσίασε. Ίσως δεν είναι και από τα καλύτερα βιβλία του Silverberg, καθώς περιορίζεται η ταύτιση του αναγνώστη με τους πρωταγωνιστές, από τα μοτίβα που έχουν οριοθετηθεί από την αρχή. Αυτό που ίσως σου μένει είναι η πολυμάθεια του συγγραφέα - υπάρχουν πάρα πολλές λογοτεχνικές και φιλοσοφικές παραπομπές - αναφορές, και ο συσχετισμός της σεξουαλικότητας με το χαρακτήρα του ατόμου και το πως αυτό αντιμετωπίζει το θάνατο και την ζωή του. Με μια φράση ίσως φαίνεται ότι τελικά αυτοί, που αξίζει να ζήσουν αιώνια είναι αυτοί που θα βρούν πράγματα να κάνουν και έχουν περιθώρια βελτίωσης, οι άλλοι δεν θα έχουν και κίνητρα... Edited August 5, 2008 by heiron Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted August 14, 2008 Share Posted August 14, 2008 Δεν το έχω διαβάσει δυστυχώς δεν μπορώ να σου πω κάποια γνώμη Δεν πειράζει, ευχαριστώ πάντως για την απάντηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted July 7, 2009 Share Posted July 7, 2009 Από Σίλβερμπεργκ μόνο τη Βίβλο των Κρανιων διάβασα πριν κατι μήνες και ομολογώ ότι δεν ενθουσιαστηκα.Πάντως είδα ότι ο τύπος ξέρει να γράφει και από τις περιλήψεις άλλων ιστοριών του θεωρώ ότι έχει και καλές ιδεες.Ισως να τον τιμήσω με κάποιο άλλο βιβλίο του.Σκέφτομαι το Dying Inside ή κάποιο από τα βιβλιαράκια της Ορμπιτ στα Ελληνικά.Any suggestions? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 7, 2009 Share Posted July 7, 2009 Εγώ έχω διαβάσει το ''Σαλπάροντας για το Βυζάντιο'' από εκδόσεις Alien, το οποίο δεν μου άρεσε αλλά δεν πειράζει γιατί ήταν μικρό. Γύρω στις 120 σελίδες αν θυμάμαι καλά. Έχω επίσης και τον Γκιλκαμές αλλά δεν τον έχω πιάσει ακόμη. Επίσης στα Ελληνικά υπάρχει και μία ιστορία του Silverberg που αναφέρεται στο concept του Majipoor από την σειρά Θρύλοι που έχει βγάλει ο Anubis. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted September 29, 2010 Share Posted September 29, 2010 (edited) Στο περιοδικό Lightspeed μπορείτε να διαβάσετε το διήγημα του Silverberg: Travelers Όλο το διήγημα είναι περισσότερο περιγραφή εξωγήινων τοπίων, πανίδας και χλωρίδας. Αν το έγραφε άλλος συγγραφέας μπορεί να μου φαινόταν βαρετό, αλλά ο συγγεκριμένος συγγραφέας σε μαγεύει με τον τρόπο γραφής. Δεν γίνονται και πολλά πράγματα, αλλά παρόλαυτα θέλω να το διαβάσω μέχρι το τέλος. Εξελιγμένες ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε ξένα τοπία. (Νομίζω θα πηγαίνει και στον Mesmer) Edited September 29, 2010 by Διγέλαδος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mesmer Posted September 30, 2010 Share Posted September 30, 2010 Φαντάζομαι πως εννοείς ότι μου πηγαίνει σύμφωνα με την ιστορία που έγραψα στον τρέχοντα διαγωνισμό. Συνήθως δεν είμαι τόσο γλαφυρός, αλλά πού και πού μου βγαίνει Για να πω την αλήθεια με κουράζει να διαβάζω αγγλικά κείμενα στον υπολογιστή. Πάντως, το διήγημα που προτείνεις δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο και θα του ρίξω μια ματιά. Αν είναι έτσι όπως τα λες τα πράγματα, σίγουρα θα μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Ευχαριστώ για την πρόταση! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 30, 2011 Share Posted September 30, 2011 1 χρονο μετα.... Νεκρανασταση! Και για κατι τετοιο θα ηθελα να συζητησω.Διαβαζοντας το Η Αμαντα κι ο εξωγηινος,μετα τις 2 πρωτες ιστοριες σκεφτηκα πως ειναι μαλλον υποτιμημενος(αν και πολυ διασημος γενικα) συγγραφεας ο Σιλβερμπεργκ καθως ο,τι γραφει ειναι καλο-ακομη κι αν δεν ειναι εξαιρετικο.Ομως φτανοντας στην τριτη και τελευταια ιστορια "Γεννιομαστε με τους νεκρους" ξενερωσα.Η αρχικη ιδεα εχει ενα ενδιαφερον αλλα τελικα η ιστορια ειναι απο τις πιο βαρετες που εχω διαβασει και η καλη γραφη του συγγραφεα δεν σωζει την κατασταση. Το εχει διαβασει κανεις να μας πει την αποψη του;Γιατι μεχρι τωρα μου φαινεται μακραν η χειροτερη ιστορια του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 14, 2015 Share Posted June 14, 2015 (edited) Τον Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ τον γνώρισα για πρώτη φορά το 2009 με δυο βιβλία, το "Τα χρόνια με τους εξωγήινους", ένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον τούβλο, απ'όσο θυμάμαι τουλάχιστον, και το "Νύχτα", που ήταν ένα μεγάλο διήγημα που έγραψε ο Ασίμοφ και ο Σίλβερμπεργκ σκέφτηκε να επεκτείνει, το οποίο επίσης μου άρεσε αρκετά. Το 2010 διάβασα και το "Η βίβλος των κρανίων", που μου άφησε και αυτό καλές εντυπώσεις, αν και δεν θυμάμαι και πολλά. Έκτοτε δεν τον ξαναέπιασα, μέχρι σήμερα που διάβασα την νουβέλα "Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο". Ό,τι δικό του έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου, οπότε έχω ακόμα μέλλον με αυτόν. Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο Πρόκειται για μια αρκετά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη νουβέλα, μείγμα φαντασίας και επιστημονικής φαντασίας. Ο Τσαρλς Φίλιπς είναι άνθρωπος του εικοστού αιώνα, που βρέθηκε ξαφνικά στον πεντηκοστό, σε μια Γη εντελώς διαφορετική από την δική του, όπου το φυσικό περιβάλλον έχει για τα καλά αλλοιωθεί και η γεωγραφία εντελώς αλλαχτεί. Μόνο πέντε πόλεις υπάρχουν ταυτόχρονα, πόλεις από διάφορες εποχές, οι οποίες δημιουργούνται με σκοπό την διασκέδαση και την ψυχαγωγία, θα έλεγε κανείς, των λιγοστών κατοίκων της Γης, και μετά από λίγο παίρνουν την θέση τους άλλες πέντε πόλεις, και πάει λέγοντας. Ο Φίλιπς είναι κάτι σαν επισκέπτης, ο οποίος συνήθισε τον περίεργο τούτο κόσμο... Τραβηγμένη η κεντρική ιδέα, όμως σίγουρα όμορφη. Φυσικά δεν υπάρχει ο χρόνος και ο χώρος για εξηγήσεις και απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα, όμως μου άρεσε η όλη αίσθηση, η κοσμοπλασία, η ατμόσφαιρα και η γραφή, η οποία ήταν ωραία και ευκολοδιάβαστη. Με λίγα λόγια η νουβέλα αυτή βασίζεται περισσότερο στην πρωτοτυπία της κεντρικής ιδέας, στις περιγραφές των διάφορων τοπίων και στην ξεκούραστη γραφή, παρά στην πλοκή αυτή καθαυτή. Ο Σίλβερμπεργκ θα μπορούσε σίγουρα να επεκτείνει την νουβέλα σ'ένα μυθιστόρημα με τριπλάσιες σελίδες, για μεγαλύτερη εκβάθυνση σε χαρακτήρες και κοσμοπλασία, και με περισσότερες εξηγήσεις για σημαντικά ζητήματα της ιστορίας. Πάντως πέρασα καλά. 7/10 Edited June 14, 2015 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 16, 2015 Share Posted June 16, 2015 (edited) 1 χρονο μετα.... Νεκρανασταση! Το εχει διαβασει κανεις να μας πει την αποψη του;Γιατι μεχρι τωρα μου φαινεται μακραν η χειροτερη ιστορια του. Τοτε αυτό (σχεδόν 4 χρόνια μετά) είναι ζόμπι... Θα πρέπει να την ξαναδιαβάσω γιά να σου πω και έχω ήδη πολύ πράγμα που περιμένει. Να σου πω όμως ότι εχω αγοράσει τους 6 τόμους διηγημάτων του και δεν θα το είχα κάνει αν δεν μου άρεσαν. Σίγουρα δεν είναι όλα του καλά, αλλά στο σύνολο τον έχω στους πολύ καλούς αλλά όχι στους κορυφαίους. Ό,τι δικό του έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά, βρίσκεται στην βιβλιοθήκη μου, οπότε έχω ακόμα μέλλον με αυτόν. Προσωπική μου γνώμη : Συνέχισε με το "Οί ευτυχισμένες μέρες τού μέλλοντος (The world inside)" Δεν νομίζω ότι έχει κυκλοφορήσει εδώ το "Dying inside" που το θεωρώ από τα κορυφαία του. Αντίθετα ψιλο-(έως χονδρο-)χάλια ήταν το Star of gypsies Αρμενίζοντας για το Βυζάντιο Εμένα (Επειδή δεν τα παώ καλά με το Βυζάντιο γενικώς) δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Edited June 16, 2015 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 3, 2016 Share Posted January 3, 2016 (edited) Οι Θήβες των εκατό πυλών Πέμπτη επαφή με το έργο του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ και γι'ακόμη μια φορά έμεινα ευχαριστημένος, αν και όχι ενθουσιασμένος. Πρόκειται για μια μεγαλούτσικη νουβέλα επιστημονικής φαντασίας, με κεντρικό θέμα ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, στην Αίγυπτο της Δέκατης Όγδοης Δυναστείας. Σ'αυτήν την περίοδο στέλνεται ο νεαρός χρονοταξιδιώτης της Υπηρεσίας Χρόνου, Έντουαρντ Ντέιβις, με σκοπό να βρει δυο συναδέλφους του που κατά λάθος στάλθηκαν στην Αίγυπτο την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ο Ντέιβις, αφού θαυμάσει τις Θήβες, θα βρει τους δυο χρονοταξιδιώτες, έχοντας ως σκοπό να τους φέρει πίσω. Όμως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει πάνω τους... Πολύ καλογραμμένη νουβέλα, που βασίζεται περισσότερο στις εξαιρετικές περιγραφές των Θηβών της Αιγύπτου εκείνης της μακρινής, πολύ μακρινής εποχής, παρά στην πλοκή και τους χαρακτήρες. Η αλήθεια είναι ότι η κεντρική ιδέα μου φάνηκε τόσο ιντριγκαδόρικη και ενδιαφέρουσα, που θα μπορούσε κάλλιστα να αναπτυχθεί σε διπλάσιο ή και τριπλάσιο μέγεθος, έτσι ώστε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για την Υπηρεσία Χρόνου και τους σκοπούς της και να γνωρίσουμε καλύτερα τους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτό ισχύει για τις περισσότερες καλές νουβέλες: Πάντα θέλουμε παραπάνω. Γενικά μου άρεσε πολύ, ταξίδεψα έστω και για λίγο σ'έναν μακρινό κόσμο. 7.5/10 Edited January 3, 2016 by BladeRunner 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted July 3, 2020 Share Posted July 3, 2020 (edited) Διάβασα την συλλογή ''Η Αμάντα και ο Εξωγήινος''. Είχα διαβάσει κάποιες λίγες ιστορίες του σε Ωρόρα και άλλες ανθολογίες. Και τον πρώτο τόμο από τους Θρύλους που επιμελήθηκε. Δικό του όμως πρώτη φορά, και είπα να ξεκινήσω με διηγήματα του. Στο ομότιτλο βλέπουμε ένα έφηβο κορίτσι που εντοπίζει καταζητούμενο εξωγήινο. Αγνοώντας τον φοβερό κίνδυνο που αντιπροσωπεύει θα τον πάρει σπίτι της οπότε και θα βάλει την πανουργία της να δουλέψει. Μικρό και κυνικό, έχει κυκλοφορήσει και σε τεύχος του περιοδικού ''Απαγορευμένος Πλανήτης''. Το ''Όταν πήγαμε να δούμε το τέλος του κόσμου'' ήταν το πιο αδύναμο και έχει να κάνει με αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Μαρτυρίες ανθρώπων που το παρακολούθησαν μέσω εταιρίας που ειδικεύεται στη συγκεκριμένη...ατραξιόν. Το καλύτερο για το τέλος με το ''Γεννιόμαστε με τους νεκρούς''. Σ' ένα ακαθόριστα κοντινό μέλλον οι νεκροί έχουν την δυνατότητα να συνυπάρχουν με τους ζωντανούς. Όχι τόσο σαν ζόμπι αν και φέρουν κάποια λίγα σχετικά χαρακτηριστικά, όσο σε παράλληλο πεδίο. Έχουν πάρε- δώσε με αυτούς που άφησαν πίσω, αλλά προτιμούν την νέα τάξη πραγμάτων. Τι γίνεται όμως αν οι ζώντες δεν θέλουν να την αποδεχτούν; Ως που μπορούν να φτάσουν για να ξανασμίξουν με τα αγαπημένα τους πρόσωπα; Το τίμημα ενδεχομένως να είναι βαρύ. Καλή ήταν, ωραία. Όχι κάτι το τρομερό, πέρασα όμως καλά. Θα κοιτάξω κάποια στιγμή να διαβάσω και ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του. Edited July 3, 2020 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted Tuesday at 09:12 AM Share Posted Tuesday at 09:12 AM Ένας αργός θάνατος Για χρόνια αναρωτιόμουν γιατί στο διάτανο δεν είχε ποτέ μεταφραστεί στα ελληνικά αυτό το τόσο κλασικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, ένα από τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα έργα του Ρόμπερτ Σίλβερμπεργκ. Ενδιαφέρουσα θεματολογία, μικρό σε μέγεθος, γνωστό στο είδος του... σίγουρα ήταν μια παράλειψη εκ μέρους των Ελλήνων εκδοτών. Όμως φέτος οι εκδόσεις Anubis έκαναν την έκπληξη και το έφεραν και στην Ελλάδα: Φυσικά δεν άργησα να το αγοράσω και να το διαβάσω. Πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα, όχι το συνηθισμένο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας με πρωταγωνιστή κάποιον υπεράνθρωπο, μιας και ο συγγραφέας περισσότερο επικεντρώθηκε στο κοινωνικό κομμάτι, τις δυσκολίες του πρωταγωνιστή όσον αφορά τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους, και πώς η σταδιακή εξασθένιση του χαρίσματός του (που δεν το εκμεταλλεύτηκε όσο ίσως μπορούσε) θα τον φέρει αντιμέτωπο με την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και θα τον κάνει να αναλογιστεί τη ζωή του και την αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους. Ήρεμο μυθιστόρημα, εξαιρετικά καλογραμμένο, με αρκετό βάθος στον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή Ντέιβιντ Σέλινγκ, σε σημεία συναισθηματικό και έντονο, σίγουρα μπορεί να διαβαστεί και από αυτούς που δεν διαβάζουν επιστημονική φαντασία, γιατί είναι πολλά παραπάνω από μια ιστορία φαντασίας. Δεν υπάρχουν κυβερνητικές συνωμοσίες εδώ, ούτε μυστικά εργαστήρια, ούτε ο πρωταγωνιστής είναι κάποιος σατανικός κακός που θέλει να εξουσιάσει τον κόσμο με τις τηλεπαθητικές δυνάμεις του... απλά έχουμε έναν αρκετά αποξενωμένο τύπο που κατά βάθος θέλει να ζήσει σαν ένας απλός, συνηθισμένος άνθρωπος. 9/10 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.