Ο Γέρο-Τροτ και ο Θάνατος

[Παρατηρητής]

Όνομα συγγραφέα: Παρατηρητής

Είδος: φαντασία-παραμύθι για μεγάλους

Βία: Όχι

Σεξ: Όχι

Αριθμός λέξεων: 1400

Σχόλιο: Όταν ξεκίνησα να γράφω την ιστορία του γερο-Τροτ για το διαγωνισμό της Νίενορ, δεν φανταζόμουν ότι θα ξεπερνούσα κατά πολύ παραπάνω το απαιτούμενο όριο των 3000 λέξεων. Βρέθηκα σε αμηχανία καθώς δεν μπορούσα να κόψω σημεία για να τη μικρύνω. Έτσι αποφάσισα να βάλω ένα μικρό απόσπασμα της ιστορίας. Το παρών κείμενο καθώς και ολόκληρη η ιστορία του παππούλη Τροτ αφιερώνονται σε κάθε άνθρωπο που επιμένει στο όνειρο του.

 

 

 

Όταν ένας δράκος απήγαγε την κόρη του βασιλιά Λεμέν, κανένας από τους νεαρούς ιππότες του Καραμάν δεν προσφέρθηκε να ταξιδέψει στο νησί Βόλιακ για να τη σώσει. Σε μια εποχή όπου οι νέοι περνούσαν τον καιρό τους στα καπηλεία, απολαμβάνοντας τα αγαθά που οι προηγούμενες γενιές μόχθησαν για να αποκτήσουν, ένας ρομαντικός αγρότης, ο γεράκος Τροτ, είδε την ευκαιρία του ενός χαμένου του ονείρου να ζωντανεύει στα ξαφνικά. Έστω και καθυστερημένα, θα πραγματοποιούσε την κρυφή του ευχή να γίνει ιππότης.

 

η παρακάτω ιστορία είναι ένα απόσπασμα από την πρώτη και τελευταία του περιπέτεια.

 

 

Ο ΓΕΡΟ-ΤΡΟΤ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

 

 

 

Ο ανήφορος ήταν μια δοκιμασία δύσκολη για κάθε ηλικιωμένο. Πόσο μάλλον για έναν ηλικιωμένο πάνοπλο, οχυρωμένο σαν αστακό. Τα πόδια του Τροτ έπρεπε να διανύσουν μία μεγάλη απόσταση από δύσβατα μονοπάτια με αγκάθια και ξερόχορτα, πεσμένους κορμούς και κοφτερά βράχια, όλα αυτά βαστώντας το γέρικο κορμί και τον βαρύ σιδερένιο οπλισμό του κάτω από το καυτό καταμεσήμερο. Το κράνος τραβούσε τη ζέστη κάνοντας το κεφάλι του Τροτ να βράζει ενώ η τρυπητή προσωπίδα του έπνιγε την ανάσα. Η ασπίδα τον πίεζε προς τα κάτω και το ζωσμένο σπαθί τον έκανε να παραπατά και συνεχώς να παρεκκλίνει. Τίποτα όμως δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει ο γενναίος γεράκος να τον γονατίσει. Κουτσά στραβά, αργά και υπομονετικά θα έφτανε στο σπήλαιο, εκεί ψηλά, όπου ο δράκος είχε τη λημέρι του. Και για να έχει συντροφιά, καθώς κανείς δεν προσφέρθηκε να τον συντροφεύσει, έστω για ένα χέρι βοήθειας σε περίπτωση που θα σκόνταφτε, παραμιλούσε ώστε να παρηγορείται με την ίδια του τη γκρίνια.

 

Όσο ανηφόριζε, ένιωθε τα πνευμόνια του έτοιμα να σκάσουν, την καρδιά του να κοπάζει, τα μάτια του να χάνουν την λιγοστή ιδιότητα που τους είχε απομείνει να βλέπουν καθαρά, το κορμί του να καίγεται μέσα στο σιδερένιο του καβούκι και τα πόδια έτοιμα να τσακιστούν σαν ξεροκλάδια. Δέκα φορές σταμάτησε να ξαποστάσει, οχτώ φορές παραπάτησε και έξι φορές έπεσε κατάχαμα. Την τελευταία μάλιστα φορά που έπεσε, κατρακύλησε πίσω, αναγκασμένος έτσι να διανύσει ξανά το ίδιο ανηφορικό δρομάκι. Μα κάθε φορά, χρησιμοποιώντας το σπαθί για στήριγμα, σηκωνόταν, έστεκε εκεί για κάμποσο σκυφτός και έπειτα συνέχιζε και πάλι.

 

Ώσπου πλησίασε σε ένα στενό μονοπάτι που το έκλειναν δυο παχιοί βράχοι. Από τον αριστερό ανάβλυζε κρύο νερό κι ένας πλάτανος έριχνε τη δροσερή σκιά του. Ο γέρο-Τροτ έκανε να φτάσει την πηγή όμως και πάλι τα πόδια του τον πρόδωσαν και τον έριξαν καταγής. Έπεσε μπρούμυτα, πάνω σε μια πέτρα όπου του έσπασε τα λίγα δόντια που του είχαν απομείνει. Άρχισε να τρέμει από τον πόνο και την εξάντληση.

 

Και τότε ένιωσε μια παρουσία πλάι του. Η άκρη του ματιού του συνέλαβε μια σκιά που έμοιαζε να μεγαλώνει όλο και πιο πολύ. Φτύνοντας αίματα και σάλια κοίταξε το βράχο στα δεξιά του.

 

Ένα νεαρό αγόρι κάθονταν επάνω στο βράχο. Φορούσε μαύρα ενώ τα μακριά μαλλιά του δεν διέφεραν και πολύ από την ενδυμασία του στο χρώμα. Κρατούσε ένα ασημένιο δρεπάνι κι ένα σπαθί ήταν ζωσμένο στη χρυσή του ζώνη. Το τοπίο γύρω του είχε χάσει το παραμικρό χρώμα και όλα πίσω του φαίνονταν γκρίζα.

 

Δεν ήθελε πολύ σκέψη για να καταλάβει ο Τροτ ποιο ήταν εκείνο το παιδί που τον κοιτούσε με αυτό το ειρωνικό ύφος. Ούτε και ήταν δύσκολο να αναγνωρίσει το ζητούσε από αυτόν την παρούσα στιγμή.

 

«Δεν νομίζεις πως είσαι πολύ γέρος για νεανικές υποθέσεις;», τον άκουσε να ρωτά. Ο Τροτ δεν του έδωσε σημασία. Και μόνο η παρουσία του τον έκανε να πεισμώνει πιο πολύ να σηκωθεί.

 

«Τι περίπτωση είσαι εσύ, αναρωτιέμαι.», τον περιγέλασε το παιδί ερευνώντας τον από πάνω μέχρι κάτω. «Ένας καμπούρης γεράκος, κρύβοντας τα κατουρημένα του πόδια κάτω από μια λαμπερή πανοπλία. Στραβός, κουτσός και ξεδοντιάρης με ασπίδα και σπαθί. Άραγε νομίζεις ότι θα νικήσεις δράκο με αυτά τα χάλια; Ή μήπως η πριγκίπισσα θαρρείς πως θα σε ερωτευτεί, «γενναίε ιππότη»;»

 

Ο Τροτ ήταν συνηθισμένος στους χλευασμούς. Τόσα χρόνια και κανείς δεν του είχε πει μια καλή κουβέντα. Τα λόγια του μαύρου παιδιού του θύμισαν μια συζήτηση που είχε πριν μερικές μέρες με το στριμμένο του γείτονα, τον Κέριν, όταν έμαθαν πως ένας δράκος απήγαγε την κόρη του βασιλιά.

 

«Ποια ευκαιρία βρε τρελόγερε; Έχεις δει πως είσαι; Με τι θα πολεμήσεις το δράκο, με τις πορδές σου; Άντε κάτσε στα αυγά σου καημένε και άσε σε κανένα νιάνιαρο να πάει στο νησί.

 

«Δεν τα είδες τα νιάνιαρα πως είναι βρε γείτονα; Οι νέοι σήμερα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να χτενίζονται. Βρε ας μας δινόταν η δύναμη σε εμάς τους γέρους και θα σου έλεγα εγώ τι θα τον κάναμε το δράκο!»

 

«Βρε γελοίε Τροτ, εκατό χρόνια τώρα τις ίδιες σαχλαμάρες ξεστομίζεις! Είσαι με το ένα πόδι στον τάφο και ακόμα πιστεύεις πως θα γίνεις ιππότης. Εγώ πάντως και νέος να ήμουν, δεν θα έχανα το κεφάλι μου για τον κώλο ενός πλουσιοκόριτσου!»

 

«Θα μπορούσε να ήταν η κόρη σου Κέριν! Δεν έχει σημασία ποιο είναι το κορίτσι. Δεν παύει να είναι μια ψυχή. Αχ, χάθηκε η ανθρωπιά στις μέρες μας.»

 

«Τα μυαλά σου χάθηκαν Τροτ! Τα μυαλά σου!»

 

Ο γερο-Τροτ έφτυσε τα σπασμένα του δόντια και έγειρε το κορμί του στο πλάι. Το αγόρι συνέχισε να μιλάει καθισμένο στο βράχο.

 

«Τι ντροπή! Ολόκληρο βασίλειο και αντί ο βασιλιάς να στείλει το λαμπρό στρατό του για να σώσει την κόρη του, έστειλε έναν φαντασμένο γεροξεκούτη. Δεν θα σας καταλάβω ποτέ εσάς τους ανθρώπους?»

 

Ο Τροτ απέφυγε να τον κοιτάξει. Ήταν ακόμα μια δοκιμασία που έπρεπε να περάσει για να αποδείξει το θάρρος του. Μια δοκιμασία στην οποία κανείς νέος δεν θα μπορούσε να βγει νικητής.

 

«Δεν θα ήταν καλύτερα να με ακολουθήσεις;», ρώτησε το παιδί γελώντας σαν κακομαθημένο πριγκιπόπουλο. «Έλα, σήκω και πάμε. Αρκετά γελοιοποιήθηκες σε αυτή τη ζωή.»

 

Ο Τροτ έβαλε όλη του τη δύναμη και σηκώθηκε. Αδιαφορώντας για τον επισκέπτη του σήκωσε το πεσμένο κράνος και πλησίασε τη λίμνη.

 

«Με ενθουσιάζεις.», είπε το παιδί. «Αλλά δεν θεωρείς πως είναι αγένεια να μου γυρνάς την πλάτη;»

 

Ο Τροτ γέμισε το κράνος με νερό, έπλυνε το στόμα του και αφού η απαίσια γεύση από το αίμα και τα σπασμένα δόντια χάθηκε, γέμισε άλλη μια φορά για να πιει και να ξεδιψάσει.

 

«Παράτησε τα γέρο.», είπε το παιδί από το βράχο. «Έλα μαζί μου και άφησε τους ηρωισμούς. Ποτέ η ζωή σου δεν είχε σημασία, μη θαρρείς πως θα την αποκτήσεις τώρα.»

 

Ο Τροτ παρέμεινε ψύχραιμος. Πέταξε το κράνος, εγκατέλειψε την ασπίδα για να γλυτώσει βάρος, σήκωσε το κεφάλι ψηλά και κούτσα κούτσα ξεκίνησε και πάλι να ανηφορίζει.

 

«Μη με περιφρονείς εμένα βρωμόγερε!», φώναξε το παιδί και πήδησε πίσω του. « Σταμάτα εκεί που είσαι διαφορετικά θα φροντίσω να σβηστεί το όνομα σου από αυτή τη Γη! Θα πνίξω την ψυχή σου στο ποτάμι της Λήθης ενώ το σώμα σου θα το αφήσω εδώ, να το φάνε τα μυρμήγκια!»

 

Ο Τροτ σταμάτησε. Είχε χάσει την ψυχραιμία του. Όλα τα είχε ανεχτεί σε εκείνη τη ζωή. Όχι όμως και να τον απειλούσε ένα παιδαρέλι, όποιο κι αν ήταν αυτό.

 

Γύρισε και τον κοίταξε κατάματα. Παρά τον καταρράχτη και τις υπόλοιπες νόσους που είχαν υποστεί τα μάτια του τα τελευταία χρόνια, το παιδί στα μαύρα φαινόταν ολοκάθαρα. Τον κοίταξε με οργή και είπε:

 

«Τόσα χρόνια βρε κωλόπαιδο και δεν έμαθες τρόπους. Τόσες ζωές που στέρησες κι ακόμα ο σεβασμός παραμένει άγνωστη λέξη για σένα. Και έχεις το θράσος να εμφανίζεσαι μπροστά σε γέρο άνθρωπο και να τον χλευάζεις; Ουστ να μη σε βλέπω! Ουστ!»

 

«Πρόσεχε τα λόγια σου γέρο.», είπε το παιδί εκνευρισμένο. « Ίσως δεν έχεις καταλάβει ακόμα ποιος είμαι εγώ.»

 

«Όποιος και να είσαι ντροπή σου! Είδες γέρο να πέφτει και αντί να τον βοηθήσεις να σηκωθεί καθόσουν και τον κοίταγες! Φτου σου κωλόπαιδο! Φτου σου!»

 

Τα μάτια του αγοριού πλημμύρισαν από σκοτάδι. Από την πίεση παραλίγο και το ασημένιο δρεπάνι θα έσπαγε στο χέρι του.

 

«Γέρο, έχεις καταλάβει ποιος είμαι;»

 

«Ξέρω πολύ καλά ποιος είσαι. Σε έναν πόλεμο κάποτε πήρες τον πατέρα και λίγο μετά τη μητέρα μου. Σε μια χολέρα πήρες τη μεγάλη μου αδελφή και τα μικρά μου αδέλφια. Και σαν να μην χόρτασε το λαίμαργο στομάχι σου, μια νύχτα μου έκλεψες τη μόνη γυναίκα που αγάπησα στη ζωή μου μαζί και τον καρπό μου που είχε στη κοιλιά της. Κάθε άνθρωπο που συμπάθησα και αγάπησα σε αυτή τη μαύρη ζωή μου τον πήρες δίχως να με ρωτήσεις. Με άφησες μόνο μου να γερνάω από την παιδική μου ηλικία, να γυρνώ στους δρόμους ζητιανεύοντας, να δουλεύω σα σκυλί στα χωράφια των αρχόντων, να κοιτάζω τις ευτυχισμένες οικογένειες και να θρηνώ για τη χαμένη μου μοίρα. Μετά από όλα αυτά περίμενες να σε προσκυνήσω; Ή μήπως να σε φοβηθώ; Όχι Θάνατε! Άντεξα πολλά για να στέκομαι σήμερα μπροστά σου και να σε περιφρονώ. Και απόψε θα με σεβαστείς, θες δε θες! Δε θα σου κάνω τη χάρη να ρθώ μαζί σου πριν πραγματοποιήσω το ανεκπλήρωτο μου όνειρο. Όχι Θάνατε. Όχι τώρα που μου δόθηκε η ευκαιρία.»

 

Αυτά του είπε και γύρισε την πλάτη. Ο Θάνατος, περισσότερο εξοργισμένος, τον έβλεπε να ανηφορίζει αργά και υπομονετικά το μονοπάτι για το λημέρι του δράκου.

 

Ο Θάνατος έμεινε πίσω, με το γόητρο του ισοπεδωμένο και μια πρωτόγνωρη ντροπή να τον κερδίζει αργά αργά σαν το βάδισμα του Τροτ. Καθώς τον έβλεπε να ανηφορίζει κάτω από το ηλιοβασίλεμα, θυμήθηκε μια εικόνα από παλιά, τότε που εκείνος ο γεράκος ήταν παιδί. Είδε ένα παιδάκι, κοκκαλιάρικο, με ηλιοκαμένο δέρμα και μουτζουρωμένο πρόσωπο στηριγμένο σε μια τσάπα, να κοιτάζει πέρα από το χωράφι που βρισκόταν, έναν ιππότη που περνούσε το γεφύρι του Καραμάν καβάλα στο άλογο του. Το παιδί κοιτούσε ενθουσιασμένο τον λαμπερό ιππότη και κάποια στιγμή, λίγο πριν ξεκινήσει και πάλι το όργωμα, είπε

 

«Μια μέρα θα γίνω κι εγώ ιππότης.»

 

 

ΓΧ

Edited July 10, 2008 by Nienor

[cesar_cy]

Πολύ ωραίο . Μου άρεσε πολύ . Μπορείς σε παρακαλώ να βάλεις όλο το διειγημα γιτί ψοφάω να το διαβάσω όλο

[Παρατηρητής]

Σε ευχαριστώ cesar. Επί την ευκαιρία παρατήρισα πως οι συμμετοχές μας έχουν αρκετά κοινά!

Θα περιμένεις λίγες μέρες, έτσι; Θα την ανεβάσω την ιστορία αφού πρώτα λήξει ο διαγωνισμός για να μη γίνει μπέρδεμα.

Και πάλι σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

[DinoHajiyorgi]

Θα την ανεβάσω την ιστορία αφού πρώτα λήξει ο διαγωνισμός για να μη γίνει μπέρδεμα.

 

Αφού λήξει...και η ψηφοφορία.

 

Και ναι, θέλω να το διαβάσω ολόκληρο κι εγώ.

[cesar_cy]

Σε ευχαριστώ cesar. Επί την ευκαιρία παρατήρισα πως οι συμμετοχές μας έχουν αρκετά κοινά!

Θα περιμένεις λίγες μέρες, έτσι; Θα την ανεβάσω την ιστορία αφού πρώτα λήξει ο διαγωνισμός για να μη γίνει μπέρδεμα.

Και πάλι σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

 

Θα περιμένω . Η λίγο να κάνω υπομονή αξίζει τον κόπο ;) ;) ;)

 

Ποια κοινά , η δική μου ιστορία είναι απαίσια η δική σου είναι όλα τα λεφτά

[THE ANDROID]

Πολύ ωραίο . Μου άρεσε πολύ . Μπορείς σε παρακαλώ να βάλεις όλο το διειγημα γιτί ψοφάω να το διαβάσω όλο

 

 

same here...

[Παρατηρητής]

Θα περιμένω . Η λίγο να κάνω υπομονή αξίζει τον κόπο ;) ;) ;)

 

Ποια κοινά , η δική μου ιστορία είναι απαίσια η δική σου είναι όλα τα λεφτά

 

 

Ει, αυτό είναι θέμα γούστου! Μην υποτιμάς τον εαυτό σου. Η ιστορία σου είναι πολύ καλή και σίγουρα θα ανταμοιφθεί αντάξια από τα μέλη του φόρουμ. Παρεπιπτόντως καλωσόρισες στην παρέα και στους αιματηρούς μας διαγωνισμούς!

Οκ, θα το σκεφτώ σοβαρά να την ανεβάσω αύριο-μεθαύριο όλη την ιστορία. Σας ευχαριστώ και πάλι κύριοι!

[DinoHajiyorgi]

Οκ, θα το σκεφτώ σοβαρά να την ανεβάσω αύριο-μεθαύριο όλη την ιστορία.

 

Please, διάβασε αυτά τα ποστ.

[Παρατηρητής]

Please, διάβασε αυτά τα ποστ.

 

Ουπς, με συγχωρείς...Μπερδεύτηκα! Συγνώμη και πάλι

[kitsos]

Τροτ το διήγημα σου μου άρεσε πολύ. Είναι ακριβώς αυτό που περίμενα από εσένα. Συνέχισε έτσι (στο έχω ξαναπεί αλλά θα βαρεθείς να με ακούς να στο λέω).

 

Υ.Γ. Δεν έκανα λάθος στο όνομα.

[Παρατηρητής]

Τροτ το διήγημα σου μου άρεσε πολύ. Είναι ακριβώς αυτό που περίμενα από εσένα. Συνέχισε έτσι (στο έχω ξαναπεί αλλά θα βαρεθείς να με ακούς να στο λέω).

 

Υ.Γ. Δεν έκανα λάθος στο όνομα.

 

 

Ως το τέλος φίλε μου! Δεν θα πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε, σωστά; Τα παιδικά όνειρα σε ακολουθούν παντοτινά

[heiron]

Χμμ,καλή αλλά μισή.Τι να κάνουμε,αυτά έχουν οι διαγωνισμοί με τους κανόνες τους.Στη μορφή που είναι τώρα είναι ημιτελής.Θα μπορούσες να έφτιαχνες ένα τέλος και να ήσουν εντός ορίου,νομίζω.

Μου θύμισες και μια παλιά απορία.Κοτζάμ βασιλιάδες παρατούσαν την προσπάθεια να σώσουν τα πολυαγαπημένα τους παιδιά μετά από την απώλεια μερικών στρατιωτών.Στο στυλ,"έστειλα 10,μετά 20,μετά 40 στρατιώτες και ο δράκος τους αφάνισε...τώρα περιμένω έναν υπεριππότη να μου σώσει την πριγκήπισα"!Τουλάχιστον εσύ αναφέρεις αυτό το παράδοξο.

[Παρατηρητής]

Χμμ,καλή αλλά μισή.Τι να κάνουμε,αυτά έχουν οι διαγωνισμοί με τους κανόνες τους.Στη μορφή που είναι τώρα είναι ημιτελής.Θα μπορούσες να έφτιαχνες ένα τέλος και να ήσουν εντός ορίου,νομίζω.

Μου θύμισες και μια παλιά απορία.Κοτζάμ βασιλιάδες παρατούσαν την προσπάθεια να σώσουν τα πολυαγαπημένα τους παιδιά μετά από την απώλεια μερικών στρατιωτών.Στο στυλ,"έστειλα 10,μετά 20,μετά 40 στρατιώτες και ο δράκος τους αφάνισε...τώρα περιμένω έναν υπεριππότη να μου σώσει την πριγκήπισα"!Τουλάχιστον εσύ αναφέρεις αυτό το παράδοξο.

 

 

χεχε, σωστή η απορία σου. Κι εγώ την είχα πάντα. Αλλά αν θυμάσαι ο υπεριππότης είχε κάτι που δεν το είχαν οι άλλοι, πχ αγνότητα.

Τέλοσπαντων, να τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη ιστορία. Ο βασιλιάς Λεμέν υπήρξε ένας καλόκαρδος και γενναιώδορος βασιλιάς. Φυσικά η γενναιοδωρία κατάντησε εκμετάλλευση από την πλευρά των κατοίκων του Κάραμαν. Αυτό το συνηδητοποίησε ο Λεμέν μετά την απαγωγή της κόρης του. Μόλις οι άρχοντες και οι αυλικοί κατάλαβαν ότι ο βασιλιάς τους είναι αφελής και τους παρέχει ότι ζητήσουν, όχι μόνο του γύρισαν την πλάτη στη δύσκολη στιγμή αλλά και δεν υκάουαν στις προσταγές του. Αντιθέτως τον απειλούσαν με ξεσηκωμό (ναι, οι περισσότεροι ήταν εναντίων του) έτσι και διέταζε κάτι που δεν οφελούσε τα συμφέροντα τους. Το λάθος του Λεμέν ήταν ότι δεν ήθελε εξαρχής να είναι αυστηρός με τους υπηκόους του. Το πλήρωσε ανάλογα...Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε τι παθαίνουν οι καλοί και οι τίμιοι.

Ο Λεμέν ήταν ο τελευταίος βασιλιάς του Κάραμαν. Έπειτα ξεκίνησε η εποχή της ολιγαρχίας-αριστοκρατίας.

[Παρατηρητής]

Με χαρά ανακοινώνω πως η ιστορία Ο Γερο-Τροτ και ο Θάνατος δημοσιεύτηκε στο 44 τεύχος του περιοδκού Mystery. Για ακόμα μία φορά ευχαριστώ τα μέλη του sff για την προτίμηση τους καθώς και τον Γιώργο Ιωαννίδη, αρχισυντάκτη του περιοδικού για τη δουλειά του.

Στο τεύχος αυτό υπάρχει επίσης ένα αρθράκι του Dain για τη (μέχρι στιγμής) διλογία του Arachnida, το Βασίλειο της Αράχνης. Επίσης, η ανακοίνωση του επερχόμενου Φεστιβάλ Φαντασίας των Συμπαντικών Διαδρομών.

 

the road goes on and on...

[DinoHajiyorgi]

Με χαρά ανακοινώνω πως η ιστορία Ο Γερο-Τροτ και ο Θάνατος δημοσιεύτηκε στο 44 τεύχος του περιοδκού Mystery.

Μπράβο Γιώργο. Το αξίζει το διήγημα, το αξίζεις κι εσύ. άντε και για περισσότερα!

[kitsos]

Συγχαρητήρια Γιώργο. Πάντα τέτοια.

[Electroscribe]

Ελπίζω αυτή η δημοσίευση να είναι μόνο η αρχή για σένα

[mariposa]

Και βιβλίο σου εύχομαι Γιώργο. Συγχαρητήρια !!

[tetartos]

Συγχαρητήρια, Παρατηρητή! Αρχίζεις, επομένως, να "ξεπερνάς" τον ρόλο του παρατηρείν και να γίνεσαι πρωταγωνιστής! Εύγε! (το κρατούσα εδώ και καιρό αυτό το λογοπαίγνιο...)

[Spock]

Μπράβο, Παρατηρητή!

[Naroualis]

Να προσυπογράψω την ευχή της Μαριπόζα;

[cesar_cy]

Good job . Το άξιζες

 

Όμως ακόμα περιμένω ολόκληρη την ιστορία

[Dark desire]

Κι απο μενα συγχαρητηρια! Καταπληκτικη ιστορια! Λες να βρουμε καποτε κι εμεις το κουραγιο να τα "χωσουμε" στον Θανατο?Η θα φρουμαξουμε σαν κοτοπουλα?

[mman]

Good job . Το άξιζες

 

Όμως ακόμα περιμένω ολόκληρη την ιστορία

Ακριβώς και παρομοίως... Επίσης δεν έχω καταλάβει, αν στο περιοδικό μπήκε η πλήρης ή το απόσπασμα αυτού του τοπίκιου.

[synodoiporos]

''Ο Γέρο-Τροτ κι ο Θάνατος'' του Γιώργου Χατζηκυριάκου δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Mystery, εγκαινιάζοντας μία καινούρια συνεργασία Mystery-sff.

 

Μπράβο, Γιώργο