Naroualis Posted June 22, 2008 Share Posted June 22, 2008 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Ευθυμία Δεσποτάκη (a.k.a. Naroualis) Είδος: τρόμος + αστικός μύθος Βία;Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1320 (Το επεξηγηματικό κείμενοσ το τέλος είναι 151 λέξεις, οπότε πάλι είμαι μέσα στο όριο.) Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Η είδιση έγινε θέμα στα ξένα δημοσιογραφικά πρακτορεία, πχ. CNN (όχι GNN ), BBC κλπ. Καρκίνος. Καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος... Ωπ! Καρδιακή προσβολή! Για να δω, μμμμ... Έξι μέρες. Κοιμήσου, τρελό μωρό, τα ξαναλέμε σε έξι μερούλες... Α, να. Μια περίπτωση για μένα. Η νοσοκόμα στέκεται στην πόρτα. Λέω να περάσω κάτω από τα πόδια της, μ? αρέσει να τρίβομαι στα πόδια των γυναικών, με κάνει να νιώθω λάγνος κι ερωτιάρης. Και τι καλύτερο από μια λάγνα αίσθηση, λίγο πριν... Χαμογελώ, αλλά οι άνθρωποι δε μπορούν να ξέρουν πώς είναι το χαμόγελό μου. Ο γιατρός με κοιτάζει έκπληκτος, περνάω από δίπλα του χωρίς να του δώσω σημασία, ανεβαίνω στο κρεβάτι μ? έναν πήδο και μυρίζω τον άνθρωπο που είναι ξαπλωμένος εκεί. Κάποιες φορές ακούω τις νοσοκόμες ν? αναρωτιούνται για μένα. «Πώς αντέχει να τους μυρίζει;» λένε. «Φαρμακίλα και γεροντοκατουρλίλα και θανατίλα, αυτό μυρίζουν όλα τα γερόντια. Αυτός που υποτίθεται ότι είναι και πιο ευαίσθητος από μας, πώς αντέχει και πάει κοντά και τους μυρίζει;» Χαρχαρ, μικρές μου! Πώς αντέχω να μυρίζω τους γέρους...! Εσείς πώς αντέχετε να μυρίζετε τους γιατρούς, όταν σαν πλησιάζουν, όταν τρίβονται πάνω σας, τάχα τυχαία, όταν βάζουν στοίχημα ο ένας με τον άλλον ποιος θα σας πηδήξει πρώτος; Πώς αντέχετε να μυρίζετε τη δική μου μυρωδιά, όταν τρίβομαι στα πόδια σας, αφήνοντας τις οσμές του σώματός μου πάνω σας, μια υπενθύμιση σε όποιον άλλο σας πλησιάσει ότι μου ανήκετε; Οι γέροι, μικρές μου... Οι γέροι... Όταν παραδίνονται έχουν την ωραιότερη μυρωδιά. Όταν ανεβαίνω στο κρεβάτι τους, αχ, τι κοκτέιλ από αρώματα, μαυροκούκι μυρίζει ο τρόμος τους, ύστερα πάπρικα γλυκειά η τρέλα, ύστερα ένα βηματάκι προς την αποδοχή που ευωδιάζει μαντζουράνα κι όταν το παίρνουν πια απόφαση μυρίζουν γαρύφαλλο. Δυο ώρες, δυο ολόκληρες ώρες παραδίνομαι σε τούτη την απόλαυση. Στο τέλος έρχεται κι εκείνη η πολυπόθητη στιγμή, εκείνη η στιγμή που η οσμή δε μπορεί να περιγράψει. Και μετά μυρίζει μόνο κρέας και δε μ? ενδιαφέρει να καθήσω περισσότερο. Ετούτος εδώ ο παππούς είναι λίγο διαφορετικός. Το ?χει χάσει εντελώς, καμμιά επαφή με το περιβάλλον. Οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι εντελώς τζαζλοί, Αλτσχάιμερ, Πάρκινσον, απλή γεροντική άνοια, Κρόιτσφελ-Γιάκομπς. Όγκοι στον εγκέφαλο. Αλλά όταν έρθει εκείνη η στιγμή, συνήθως έχουν μια αναλαμπή, μια στιγμή που δεν ξέρω κι εγώ ποιος κακιασμένος θεός τους χαρίζει διαύγεια για να κατανοήσουν την κατάστασή τους. Κάποιοι λένε ότι είναι σπλαχνικός ο θεός αυτός, γιατί τους δίνει την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν την κατάστασή τους, να κάνουν την ενδοσκόπησή τους και να πεθάνουν αφού έχουν ζητήσει συγχώρεση. Πφ, λέω εγώ. Τι χρειάζεται αυτό, ποτέ δεν το κατάλαβα. Δηλαδή, όσο ζούσες δεν ήξερες τι έκανες; Δεν τιμάς τις επιλογές σου ως το τέλος; Αλλά μακρηγορώ και ξεφεύγω από το θέμα. Ετούτος ο παππούς είναι το θέμα μου σήμερα. Είναι πολύ αδύνατος, προπονείται από καιρό φαίνεται για σκελετός, ή δε θέλει ο τσιγκούνης ν? αφήσει στάλα κρέας για τους σκούληκες. Το μούτρο του είναι σαν κρανίο απογυμνωμένο, μόνο ο χόνδρος της μύτης του κάνει να μοιάζει ακόμη με κάτι ζωντανό. Ανασαίνει κοφτά κι ο αέρας που βγαίνει από το στόμα του, σφυρίζει περνώντας ανάμεσα από την κιτρινισμένη πορσελάνη της μασέλας. Ακόμη δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι είμαι δίπλα του. Ακόμη μυρίζει ανθρωπίλα, ορό και νιτρογλυκερίνη. Είχαμε και αρρυθμίες, ε, παππού, γι? αυτό σου δίνανε νιτρογλυκερίνη; Κάναμε και τις μπαγαποντιές μας, μου μυρίζεις τσιγάρο και ξέρω ότι σου το έχουν απαγορέψει ρητά, αλλά φαίνεται κάποια από τις σουσουράδες τις νοσοκόμες σε λυπήθηκε και σου έφερε ένα τσιγαράκι. Έτσι και την τσιμπήσει κανένας γιατρός την ξαπόστειλε. Χαρχαρ. Θα περιμένω. Παραπάνω από δυο ώρες ζωή δεν έχεις, ό,τι και να κάνεις σου ?ρχεται... Κάποια στιγμή θα συνέλθεις, δε μπορεί. Όλοι συνέρχονται, είναι εκείνο με τον σπλαχνικό ή άκαρδο θεό που έλεγα προηγουμένως. Κι όταν συνέλθεις, εγώ θα είμαι εδώ, δίπλα σου, θα γουργουρίζω και θα σου δώσω να καταλάβεις τι τρέχει και τι πρόκειται να γίνει... Ο γιατρός με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Δεν το περίμενε αυτό, νόμιζε ότι μπορούσε να τον σώσει. Τι να σώσεις, κατακαημένε; Ένα-ένα τα συστήματα δε λειτουργούν, το πώς δουλεύει ακόμη ολόκληρη η μηχανή είναι ένα θαύμα από μόνο του. «Όσκαρ,» μουρμουρίζει ο γιατρός, «είσαι σίγουρος;» Βολεύομαι καλύτερα στο πλευρό του παππού και κλείνω τα μάτια μου γουργουρίζοντας από προσμονή. Σίγουρος δε λες τίποτα, γιατρουδάκο. Δυο ωρίτσες. Τζαστ. Ο παππούς ακόμη δεν έχει πάρει γραμμή. Κοιμάται με το στόμα μισάνοιχτο κι η ανάσα του σφυρίζει. Περιμένω. Τι χρειάζονται οι βιασύνες; Σε λίγο θα έχει κι αυτός την αναλαμπή του. Θ? ανοίξει τα μάτια, θα με κοιτάξει. Ίσως προσπαθήσει και να με χαϊδέψει, αν έχει ακόμη δύναμη στα σκελετόχερά του. Θα νομίσει αυτό που νομίζουν όλοι, ότι είναι σπίτι του κι ότι όλα πάνε καλά. Και τότε... Τότε θ? ακούσει μια φωνή μέσα στο μυαλό του. Γεια σου Τζέημς, τι χαμπάρια; Έτοιμος; Μαυροκούκι. Γιατί τρομάζεις Τζέημς; Δεν ήξερες ότι κάποτε θα πεθάνεις; Μαυροκούκι. Έλα τώρα, μην κάνεις σα μικρό παιδί. Ήρθα για να σε πάρω. Μαυροκούκι. Α, ναι, ξέχασα να συστηθώ. Εδώ οι νοσοκόμες με λένε Όσκαρ και νομίζουν ότι είμαι γάτος. Αλλά κάποιοι άλλοι, που γνωρίζουν καλύτερα με λένε Τελευτητή. Ξέρεις γιατί με λένε Τελευτητή, Τζέημς; Μαυροκούκι. Γιατί έτσι λένε τους δαίμονες που συνοδεύουν το θάνατο των ανθρώπων και που τρώνε τα τελευταία τους συναισθήματα. Είμαι εδώ για να φάω τα συναισθήματά σου, Τζέημς, την αγάπη σου για την κόρη σου και το γιο σου, τη θλίψη σου για το θάνατο της γυναίκας σου, την περηφάνια σου για τους συμπολεμιστές σου στη μονάδα, την οργή σου για τους κλέφτες που έκλεψαν την τηλεόρασή σου, την απελπισία σου γι? αυτούς που σε κυβερνάνε, την αηδία σου γι? αυτά που σου σερβίρει η κοινωνία που ζεις. Ακόμη και τον τρόμο σου που μυρίζει μαυροκούκι θα φάω, Τζέημς, κι ύστερα την τρέλα σου και την αποδοχή σου, όλα θα τα φάω Τζέημς και τίποτε απ? όσα ένιωσες πια δε θα υπάρχει. Μαυροκούκι. Ύστερα θα ξαναπέσει σε κώμα, η αναλαμπή του θα έχει τελειώσει. Δε με πειράζει, έτσι είναι πάντα, θα περιμένω, γουργουρίζοντας δίπλα στο πλευρό του. Οι συγγενείς του θα έρθουν και θα ρωτήσουν έξαλλοι τους γιατρούς «τι θέλει αυτή η γάτα πάνω στο κρεβάτι του πατέρα μου;» Τότε οι γιατροί θα τους εξηγήσουν, «έτσι κάνει ο Όσκαρ», θα πουν, «έτσι κάνει, όταν κάποιος πρόκειται να πεθάνει, έρχεται δυο ώρες πριν το θάνατο και κάθεται πάνω στο κρεβάτι, στο πλευρό του ασθενούς και γουργουρίζει κι οι ετοιμοθάνατοι μοιάζουν να ηρεμούν από την παρουσία του.» Χαρχαρ. Χαρχαρ. Θα περιμένω, Τζέημς και για σένα όπως περίμενα και για τους άλλους. Ακόμη δεν είχες την αναλαμπή σου, αλλά όταν θα την έχεις το μαυροκούκι θα μυρίζει από χιλιόμετρα μακρυά. Θα περιμένω υπομονετικά και λίγες στιγμές πριν πεθάνεις -το πού θα πας, το αν υπάρχει κόλαση ή παράδεισος ή νιρβάνα, ούτε που με νοιάζει- τότε θ? αρπάξω όλες τις υπόλοιπες μυρωδιές σου με τα νύχια μου, πάπρικα γλυκειά, μαντζουράνα και γαρύφαλλο, θ? αρπάξω όλα σου τα συναισθήματα γερά, θα τα κατασπαράξω, κλείνοντας τα μάτια από την ηδονή και γουργουρίζοντας κι ύστερα, όταν πια θα μυρίζεις μόνο κρέας, θα φύγω, θα κάνω πάλι τη βόλτα μου στο διάδρομο, καρκίνος, καρκίνος, καρκίνος, καρδιακή προσβολή σ? έξι μέρες, τρέλο μωρό, θα τα πούμε σ? έξι μέρες... «Φωνάξτε τους συγγενείς,» λέει ο γιατρός. «Ήρθε ο Όσκαρ.» (Στην Πρόβιντενς, που τόσο αγάπησε ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ, υπάρχει μια κομψή γηριατρική κλινική, που λέγεται Steere House Nursing and Rehabilitation Center. Κάποιες από τις νοσοκόμες της πτέρυγας διανοητικών νοσημάτων, στον τρίτο όροφο, υιοθέτησαν μια μέρα ένα μικρό άσπρο και γκρι γατάκι, και το ονόμασαν Όσκαρ. Ο Όσκαρ είναι δύο χρονών κι έχει το συνήθειο να κοιμάται πάνω στο κρεβάτι ενός ασθενούς, δύο ώρες πριν ο ασθενής αυτός πεθάνει. Οι ασθενείς αισθάνονται καλύτερα και πεθαίνουν πιο ήσυχοι, γιατί το γουργουρητό του Όσκαρ τους κάνει να νιώθουν ότι είναι σπίτι τους. Αν κάποιος απομακρύνει τον γάτο, πριν ο ασθενής πεθάνει, τότε εκείνος γυρίζει πίσω, νιαουρίζει τρελαμένος και προσπαθεί να μπει στο δωμάτιο γρατζουνώντας την πόρτα. Οι νοσοκόμες λένε ότι γενικά ο Όσκαρ δεν απολαμβάνει τη συντροφιά των ανθρώπων, παρά μόνο αν εκείνοι πρόκειται να πεθάνουν. Κάποιος γιατρός ερεύνησε το θέμα για λογαριασμό ενός ιατρικού περιοδικού. Δε μπόρεσε να δώσει την παραμικρή απάντηση.) edit: Άλλαξα τα [?] με [...] όπως το είχα γράψει. Καταραμένο copy-paste. Edited July 10, 2008 by Nienor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
cesar_cy Posted June 23, 2008 Share Posted June 23, 2008 Φοβερό το κομμάτι σου . Αλλά λιγάκι μικρό . Επίσης κατά την γνώμη μου το κείμενο μέσα στις παρενθέσεις θα έπρεπε να ήταν στην αρχή Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted June 24, 2008 Share Posted June 24, 2008 Αχ αυτό το Συλλογικό Ασυνείδητο... Η συγκεκριμένη είδηση άναψε και σε μένα την σπίθα της δημιουργικότητας και της έμπνευσης, και τον Δεκέμβριο ή Ιανουάριο ξεκίνησα να γράφω νουβέλα με βάση τον αγαπητό γάτο που σε μένα είναι θηλυκός και την λένε Σάσα. Θα ανεβάσω την εισαγωγή του βιβλίου σαν διήγημα και θέλω την γνώμη σου μιας και θα δεις μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον Όσκαρ του δικού σου διηγήματος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted June 24, 2008 Author Share Posted June 24, 2008 @cesar: Άμα σου πω ότι μετρούσα μία-μία τις λέξεις, ίσα ίσα για να φτάσω στο όριο; Το κομμάτι που λέει για τις σχέσεις γιατρών νοσοκόμων γι' αυτό προστέθηκε. Αν μπορούσα θα έγραφα ακόμη λιγότερα. Γενικά τρελάινομαι για τα μικροσκοπικά κειμενα, εκείνα που μέσα σε μία σελίδα μπορούν να σου ανατινάξουν τα μυαλά. Για όσους έχουν διανάσει τα μικρούλια του Φρέντερικ Μπράουν, ειδικά την Απάντηση, καταλαβαίνουν τι εννοώ. @Ντίνο από την Ξάνθη (παράξενο μου ακούγεται! είχα συνηθίσει να λέω Ντίνο και να εννοώ τον εκ Χαλκίδος...), δεν είχα καμμία αμφιβολία ότι κάποιος θα έγραφε κάτι γι' αυτόν τον άσπρο με τιγρέ μπαλώματα γάτο. Είναι ένας αστικός μύθος από μόνος του και προσφέτεται για να γράψει κανείς ένα σωρό ωραία πράγματα. Περιμένουμε το κείμενό σου! Και να έχεις υπόψη σου ότι το έταξες κι εμείς εδώ είμαστε λίγο παιδάκια και ξέρεις τι λένε για τον άγιο, το κερί, το παιδί και το παιχνίδι... ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 29, 2008 Share Posted June 29, 2008 Ωραίο κείμενο, ενδιαφέρουσα η οπτική γωνία του γατούλη, αλλά μου άφησε έντονα την εντύπωση φλυαρίας (μετά είδα και το σχόλιο για το γέμισμα). Αν κάποτε σηκώσεις και την κομμένη έκδοση νομίζω ότι θα απολαύσω το αποτέλεσμα, Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Juna Posted June 30, 2008 Share Posted June 30, 2008 πολυ καλό! ..νιαρρρρρρρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted January 9, 2010 Share Posted January 9, 2010 Ο Όσκαρ είναι μία σκέτη ανατριχίλα. Ο λόγος της Naroualis μας είναι απλά χάρμα για έναν κουρασμένο εγκέφαλο και, για μένα, η ιδέα (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι και η πλέον πρωτότυπη) έκανε τη δουλειά της πολύ παραπάνω από μια χαρά. Σε πρώτο πρόσωπο μας τα λέει αυτή η ιστορία και, φυσικά, αυτό δεν μπορεί παρά να αυξάνει την ένταση. Σας το λέω να το ξέρετε... μπορεί να είναι λίγο πάνω από 1000 λέξεις, ωστόσο διαθέτει κάτι πολύ τρομακτικό τούτος εδώ ο Όσκαρ. Διαβάστε και θα καταλάβετε. ΥΓ:Να ξέρετε πάντως. Αυτή είναι μια ζόρικη γάτα…(that's a nasty cat) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 28, 2010 Share Posted October 28, 2010 Με αηδίασες... Μπράβο! Πολύ χαίρομαι που τα καταφέρνεις και στα πιο "μαύρα" κείμενα! Αυτό με τη νιτρογλυκερίνη πάλι τι είναι; Όταν έχει κάποιος αρρυθμίες του δίνουν ...νιτρογλυκερίνη; Η νιτρογλυκερίνη, το εκρηκτικό, καταναλώνεται; Σοβαρά μιλάς ή μας δουλεύεις; Το όνομα "Όσκαρ" μάλλον εμπνέει τους συγγραφείς για κλίμα νοσοκομείου και ετοιμοθάνατων. Σε παραπέμπω στο "Αγαπητέ Θεέ" του Ερίκ Εμμανουέλ Σμιτ, εκδ Όπερα. Πρωτότυπος τίτλος "Ο Όσκαρ και η ροζ κυρία". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
dagoncult Posted October 28, 2010 Share Posted October 28, 2010 Αυτό με τη νιτρογλυκερίνη πάλι τι είναι; Όταν έχει κάποιος αρρυθμίες του δίνουν ...νιτρογλυκερίνη; Η νιτρογλυκερίνη, το εκρηκτικό, καταναλώνεται; Σοβαρά μιλάς ή μας δουλεύεις; Βασικά είναι αντιστηθαγχικό και χορηγείται υπογλώσσια ή διαδερμικά (αυτοκόλλητα νιτρογλυκερίνης). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 28, 2010 Author Share Posted October 28, 2010 Με κάλυψε ο Δάγωνας για τη νιτρογλυκερίνη. Μερικά μικρογραμμάρια σε αυτοκόλλητο, μια φορά τη μέρα. Έβαζε η γιαγιά μου για χρόνια και την πειράζαμε ότι είναι εκρηκτική φυσιογνωμία... ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stanley Posted October 28, 2010 Share Posted October 28, 2010 Ωραίο κείμενο,σίγουρα,και ολίγον ανατριχιαστικό,ολίγον...Αλλά: Τα χαρχαρχαρ μου θύμιζε έντονα Μαύρο Πιτ,που διαβάζαμε στα Μίκυ Μάους!Γενικά,παραήταν αλήτικη η γάτα ώρες ώρες,πολύ της πιάτσας σαν να ήθελες να μας πείσεις ότι είναι αλητόφατσα.Φάνηκε μια χαρά,δεν χρειάζονταν όλα αυτά. Το τέλος τι ακριβώς εξυπηρετεί;Πραγματικά δεν κατάλαβα τι παραπάνω έδωσε στο κείμενο,ίσα ίσα που στα μάτια μου το χάλασε. Έξυπνο και ενδιαφέρον κείμενο γενικά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Lady Nina Posted October 29, 2010 Share Posted October 29, 2010 Ευθυμία, μου άρεσε πολύ, όλο, όπως ακριβώς είναι! Συγχαρητήρια! Επίσης, "τρελαίνομαι" με τον τρόπο που καταφέρνεις να αναμειγνύεις στις ιστορίες σου αρώματα και γεύσεις, συνδυάζοντας έτσι τις δυο αγάπες σου! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oceanborn Posted November 19, 2010 Share Posted November 19, 2010 Μου άρεσε η αμεσότητα που βγάζει ο λόγος σου... Σαν ιδέα μου φάνηκε πρωτότυπη και η συνειδητοποίηση της πραγματικής "ταυτότητας" του όσκαρ ήταν ανατριχιαστική. Κάτι που μ εντυπωσίασε αρκετά, είναι η ευστοχία σου στο να περιγράφεις τα αρώματα. Πολλές φορές η απόδοση των αισθήσεων στο γραπτό λόγο είναι δύσκολη μα τα πήγες εξαιρετικά. Αυτό που δε μου άρεσε είναι η συντομία του διηγήματος. Πιστεύω ότι αν το χες μεγαλώσει λιγάκι θα εκτυλισσόταν πιο ομαλά... Αυτά Καλή δουλειά. Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mindtwisted Posted October 10, 2011 Share Posted October 10, 2011 Πώς και είχε θαφτεί αυτό τόσο καιρό; Θυμάμαι που το είχα διαβάσει όταν πρωτογράφτηκα στο sff, αλλά με ανατρίχιασε πάλι. Πολύ καλό... Πάμε, τρελό μωρό, επανάλληψη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted October 10, 2011 Author Share Posted October 10, 2011 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.