Ιππότης

[Bardoulas©]

Ολομόναχος στο πιλοτήριο, ο Νεντ περίμενε από το αρχηγείο την επόμενη εντολή. Η μάχη είχε παγώσει για αρκετή ώρα. Η παράπλευρες απώλειες είχαν στοιχίσει και στους δύο στρατούς.

 

Ο Νεντ όμως είχε ένα λόγω να ανησυχεί παραπάνω. Ήταν ο ιππότης του αυτοκρατορικού στόλου. Ο αυτοκρατορικός στόλος χωριζόταν σε δύο μεραρχίες: μια που απαρτιζόταν από μεγάλα και βαριά οπλισμένα σκάφη και μια από μικρά αλλά ευκίνητα. Ανά πάσα στιγμή ήταν έτοιμος να θυσιαστεί για τον αυτοκρατορικό στόλο. Γι’ αυτό και τα σκάφη με την κωδική ονομασία XFG-245 ονομάζονταν ‘Ιππότες’. Όποιος τολμούσε να επιτεθεί σε μια από τις δυο μεραρχίες θα να τα βάλει με έναν από τους δύο ‘Ιππότες’.

 

Μέχρι και πριν από λίγο, ο Νεντ, ήταν καλυμμένος πίσω από τα τείχη. Αυτά όμως έπεσαν από ένα μυστικό φρουρό. Οι μυστικοί φρουροί ήταν σκάφη τόσο γρήγορα και τόσο ευέλικτα που τα έβρισκε κανείς μπροστά του χωρίς να το καταλάβει. Γρήγορα και καταστροφικά, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει την επόμενη κίνησή τους. Όποια μεραρχία είχε τέτοια σκάφη, λεγόταν πως είχε και την εύνοια του Θεού. Μια εύνοια που ο Νεντ χρειαζόταν όσο τίποτα στον κόσμο. Αφήνοντας πίσω τη γυναίκα και το παιδί του, έφυγε για να πολεμήσει στο πλευρό του αυτοκρατορικού ζεύγους. Έλαβε μέρος σε έναν πόλεμο που ποτέ δεν κατάλαβε γιατί γίνεται. Γιατί έτσι απλά από τη μία μέρα στην άλλη να κινδυνεύουν ολόκληροι πλανήτες; Γιατί να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές; Έτσι ξαφνικά, μια μέρα, έλαβε το αυτοκρατορικό κάλεσμα. Ότι οι στρατιωτικές του γνώσεις ήταν απαραίτητες για την προστασία του αυτοκρατορικού στόλου. Φανάτιζαν τους στρατιώτες ότι αυτός ήταν ο πόλεμος της ζωής τους. Και αφού δεν τους έλεγαν ποτέ το λόγο επιστράτευσής τους, τους όρκιζαν στην υπηρεσία του αυτοκρατορικού ζεύγους. Νεαρά άτομα, που ακόμα δεν έχουν ζήσει τη ζωή τους, επιτάσσονταν για το βασιλιά. Είχε σιχαθεί να ακούει τους συμπολεμιστές του να φωνάζουν «Για το Βασιλιά!!!». Έβαζαν το αυτοκρατορικό ζεύγος πάνω και από τη ζωή τους. Ο αυτοκράτορας ήταν ένας τίτλος καθαρά τυπικός. Οι αρμοδιότητες και υποχρεώσεις του ήταν πολύ περιορισμένες. Υπήρχε μόνο για να υπάρχει. Προσέδιδε κύρος σε έναν πλανήτη. Προσέδιδε ένα λόγο ύπαρξης του στρατού. Ήταν ένας τρόπος φανατισμού. Κάποτε είχε διαβάσει πως το ρόλο αυτό έπαιζαν οι θρησκείες. Δεν ήξερε τι ήταν η θρησκεία. Ποιος ο ρόλος της. Στα ιστορικά βιβλία λεγόταν πως ήταν ένας τρόπος μαζοποίησης και φανατισμού. Κάτι σαν το αυτοκρατορικό ζεύγος έλεγε, και κρατούσε σφιχτά στα χέρια του το τιμόνι του σκάφους του, βρίζοντας το αυτοκρατορικό ζεύγος.

 

Ο Νεντ ήταν εκεί, παρών. Μάρτυρας σε μια άσκοπη σφαγή. Μόνο επειδή είχε αποφοιτήσει από τη σχολή του με άριστα. Επειδή στις προσομοιώσεις είχε επιβιώσει σε βαθμό δυσκολίας 8, το δυσκολότερο βαθμό για έναν εκπαιδευόμενο ιπτάμενο. Ο Νεντ όμως δεν είχε σκοτώσει ποτέ άνθρωπο. Δεν είχε σκοτώσει ποτέ καμία νοήμουσα μορφή ζωής. Μόνο προγράμματα προσομοίωσης είχε σκοτώσει. Σκεφτόταν πόσοι είχαν χαθεί στη μάχη και έτρεμε. Στο μυαλό του τριγυρνούσε μια μάχη που έλαβε χώρα σχεδόν δίπλα του. Γιατί στο μέρος που βρισκόταν, μια κουκκίδα στο γαλαξία του, οι αποστάσεις είχαν πολύ σχετική έννοια. Ένιωθε σχεδόν δίπλα του τα συντρίμμια ενός συμφοιτητή του. Ενός ανθρώπου που μερικές εβδομάδες πίσω έκανε πλάκα μαζί του στην ακαδημία που φοιτούσαν. Εκείνος ήταν στρατιώτης πρώτης γραμμής και έγινε στην κυριολεξία σκόνη. Με σκάφη τόσο μικρά και ευάλωτα, οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής ήταν εύκολοι στόχοι. Τους αποκαλούσαν καμικάζι, καθώς στην έναρξη κάθε μάχης, έφευγαν πρώτοι με σκοπό να παρασύρουν τον αντίπαλο. Μετά κάποιο από τα βαριά σκάφη θα αποτελείωνε το έργο τους. Μόνο που οι ίδιοι σπάνια απολάμβαναν τους καρπούς της νίκης. Το κύκνειο άσμα γι’ αυτούς ακουγόταν μόνο στις επιθανάτιες τελετές τους, με τη μορφή ενός πένθιμου εμβάσματος. Κάθε τόσο, ακουγόταν από τα μεγάφωνα οι τελευταίες λέξεις των στρατιωτών, όπως είχαν μεταδοθεί στην επικοινωνία των σκαφών.

 

Ο Νεντ όμως ήταν αποφασισμένος να χτυπήσει πριν να χτυπηθεί. Είδε μπροστά του να περνά ένας μυστικός φρουρός. Υπολόγιζε πως το χτύπημά του θα ήταν στα τείχη, στην βόρεια πλευρά αυτή τη φορά. Στα βόρεια και νότια τείχη, υπήρχαν πανάκριβες μηχανές διακτινισμού. Όχι ατομικές. Αυτές ήταν πιο μεγάλες. Και ήταν ικανές να τηλεμεταφέρουν ολόκληρη μεραρχία. Χρησιμοποιούνταν από τον αυτοκρατορικό στόλο αποκλειστικά. Οι μυστικοί φρουροί, χτυπώντας τα τείχη, απέκλειαν το ενδεχόμενο διαφυγής του μεγάλου αυτοκρατορικού στόλου. Τα πράγματα φαινομενικά δυσκόλευαν. Όμως ο Νεντ περίμενε καρτερικά για να βρει κενό χώρο. Έκανε βόλτες με το σκάφος χωρίς να καταναλώνει τα πυρομαχικά του. Είχε δει με το ραντάρ ένα μικρό άνοιγμα, το οποίο καλυπτόταν μόνο από τον εν λόγω μυστικό φρουρό. Ο ιππότης, αν και ακάλυπτος καθώς έμεινε από τα τείχη, ξεπέρασε τον αρχικό πανικό του. Είδε πως το άνοιγμα υπήρχε ακόμα, και χωρίς να χάσει χρόνο, επιτάχυνε στο τέρμα το σκάφος του. Σε λίγα δευτερόλεπτα βρισκόταν αντίκρυ από το βασιλικό στόλο. Σημάδεψε με όλα τα οπλικά συστήματά του τη μεγάλη μεραρχία του εχθρού. Η μικρή μεραρχία δεν φαινόταν πουθενά. Μάλλον θα ήταν εκτός εμβέλειας, σκέφτηκε. Όπως εκτός εμβέλειας ήταν και οποιοδήποτε άλλο σκάφος. Κανείς δεν μπορούσε να τον απειλήσει. Λίγο πριν καταφέρει να πυροδοτήσει όμως, είδε τη μεραρχία να εξαφανίζεται. Ο εχθρός χρησιμοποιούσε τα ίδια κόλπα με αυτούς. Διακτινίστηκε στα νότια τείχη, αφήνοντας στη θέση του ένα μικρό σκάφος περιπολίας των τειχών.

 

Από το θυμό του ο Νεντ πυροδότησε. Σε λίγα δευτερόλεπτα πολλά είχαν αλλάξει. Ο Νεντ είχε χάσει την ψυχραιμία του. Είχε σκοτώσει έναν αθώο. Το ίδιο αθώο με τους στρατιώτες που πριν από λίγο είχε φέρει στη μνήμη του. Είχε γίνει ένα από τα κτήνη, όπως τους αποκαλούσε. Κοίταξε για λίγο την εικόνα πάνω από το πιλοτήριο. Ήταν η εικόνα του αυτοκρατορικού ζεύγους. Του φάνηκε πως για λίγο του χαμογέλασαν. Βλέποντας έναν στρατιώτη που είχε ξεμείνει στα μετόπισθεν να κινείται απειλητικά προς το μέρος του, υποχώρησε. Μια κίνηση τακτικής, καθώς ήταν το μόνο σκάφος με βαρύ οπλισμό που είχε απομείνει τόσο κοντά στον εχθρό. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν γίνει στάχτη και είχαν διασκορπιστεί στο διάστημα. Ο Νεντ άρχισε να τρέμει. Έβγαλε το κράνος του, και άρχισε να κλαίει. Όσο γενναίος και αν ήταν, τη συγκεκριμένη στιγμή πλήρωνε την υπεροψία του. Βρισκόταν ακριβώς ανάμεσα στις δυο διμοιρίες. Στη μικρή που προστάτευε και στη μεγάλη που είχε κρυφτεί στα νότια τείχη. Όμως δεν τον τρόμαζε αυτό. Τον τρόμαζε ο μυστικός φρουρός που καραδοκούσε. Αυτός που είχε καταρρίψει τα τείχη τους. Ήταν το ένστικτο του πολεμιστή που του έλεγε πως σε λίγο θα βρισκόταν νεκρός από αυτόν. Ο κρυφός φρουρός όμως είχε άλλα σχέδια. Επιτέθηκε στη μικρή αυτοκρατορική μεραρχία, διαλύοντάς την. Ο θάνατος είχε προσπεράσει δίπλα από το Νεντ για μία ακόμη φορά. Αυτή τη φορά όμως είχε λυγίσει. Προσπαθώντας να επανέλθει έκανε μια τελευταία απεγνωσμένη προσπάθεια. Πλέον δεν ήταν ο Νεντ. Δεν ήταν ο φοιτητής της αυτοκρατορικής ακαδημίας. Ήταν ένας ‘Ιππότης’. Ένας χειριστής σκάφους τύπου XFG-245 . Είχε γίνει αυτό που μισούσε περισσότερο. Ένα κτήνος. Αν ήταν να πέθαινε, θα πέθαινε σαν πολεμιστής. Σαν ιππότης στο πλευρό της βασίλισσας. Και έτσι έπραξε. Τερματίζοντας για τελευταία φορά την ταχύτητα του σκάφους του, έπεσε με φόρα πάνω στον μυστικό φρουρό του εχθρού. Τον εμβόλισε, καθώς το σκάφος του ήταν απείρως πιο θωρακισμένο από αυτά των μυστικών φρουρών. Πιο γρήγορο σε ευθείες αλλά οι μυστικοί ήταν πιο ευέλικτοι. Αλλά αυτή τη φορά, η ευελιξία του μυστικού φρουρού δεν πρόλαβε να τον βοηθήσει.

 

Ξάφνου, ο Νεντ βρέθηκε να είναι περικυκλωμένος από τρεις στρατιώτες. Στρατιώτες σαν και αυτόν που είχε σκοτώσει προ ολίγου. Έναν αθώο στρατιώτη που έκανε περιπολίες με το σκάφος του στα νότια τείχη. Όμως όχι, αυτοί ήταν χειρότεροι. Ήταν καμικάζι. Έτοιμοι να διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους πριν περάσουν και οι ίδιοι στην αιωνιότητα. Στο πραγματικό κάλεσμα του θανάτου, ο Νεντ δε λύγισε. Αυτή τη φορά ήξερε πως θα πέθαινε πραγματικά, όμως δε λύγισε. Ίσως το κλάμα που του βγήκε πριν να μην ήταν από φόβο για το θάνατό του. Ήταν ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος ότι δεν θα έπεφτε μένοντας πιστός στο καθήκον. Πλέον δε σκεφτόταν τη γυναίκα και το παιδί του. Σκεφτόταν ότι είχε σκοτώσει έναν μυστικό φρουρό και επιπλέον είχε τραβήξει τρεις καμικάζι πάνω του. Μπορεί να είχε σκορπίσει για πάντα η μικρή μεραρχία στο άπειρο, όμως στο θάνατό του ο Νεντ βρέθηκε να χαμογελά επειδή είχε εκτελέσει το καθήκον του. Αχνά στον ορίζοντα, δευτερόλεπτα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, είχε διακρίνει ένα μυστικό φρουρό στην υπηρεσία του αυτοκρατορικού στόλου, να επιτίθεται στην εχθρική μεγάλη μεραρχία. Δεν είχε κανένα τρόπο διαφυγής.

 

Ο Νεντ και ο εχθρός ανατινάχτηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Όμως ο Νεντ είχε φύγει σαν ήρωάς. Ή μάλλον σαν κάτι παραπάνω από ήρωας. Σαν Ιππότης. Σαν Ιππότης που έπεσε για την τιμή και για τη Βασίλισσα.

 

***********************************

Κάπου μακριά, σε ένα πολυτελές σαλόνι

 

-Συγχαρητήρια, ήσουν καταπληκτικός. Έπεσα στην παγίδα σου σαν πρωτάρης.

-Η αλήθεια είναι πως ήμουν σε αδιέξοδο. Αν δεν μου έτρωγες τον αξιωματικό, δεν θα είχα άλλη κίνηση. Το παιχνίδι ήταν αμφίρροπο μέχρι τέλους. Μην ξεχνάς ότι μόλις μου είχες φάει τη βασίλισσα.

-Σημασία έχει ότι κέρδισες. Πράγμα που μου δίνει το δικαίωμα να σε προκαλέσω για ρεβάνς. Αλλά την επόμενη φορά, θα παίζεις στην έδρα μου.

-Έχεις κάτι υπόψη;

-Ένας Ζαρτολιανός πουλάει μια σκακιέρα. Μόνο που τα πιόνια είναι πίσω τεχνολογικά. Είναι σε μεσαιωνική κατάσταση.

-Μα αυτό είναι θαυμάσιο. Ξέρεις πάντα συμπαθούσα τις πρωτόγονες σκακιέρες. Προσδίδουν τελείως διαφορετική αίσθηση. Μπορείς να διακρίνεις το φανατισμό μέσα στα μάτια τους. Ενώ εδώ, δεν ξέρω αν πρόσεξες, ο αξιωματικός μου έβαλε τα κλάματα σε κάποια στιγμή. Φοβήθηκε για τη ζωή του. Αν είναι δυνατόν!! Στις βάρβαρες εποχές δεν συνέβαινε αυτό. Βλέπεις τότε, ο Βασιλιάς ήταν πολύ σεβαστό πρόσωπο. Πολεμούσαν για την τιμή.

-Η αλήθεια είναι πως αυτή η σκακιέρα είχε ωριμάσει. Αν την αφήναμε λίγο ακόμα, θα τη βρίσκαμε σε κατάσταση Κοινωνικής Επανάστασης. Εκεί τα στρατιωτάκια είναι αντάρτες με αυτοσχέδια όπλα. Πραγματική αναρχία.

-Πάντως και έτσι ήταν καταπληκτικά. Καιρό είχα να δω τόσο καλοστημένους στρατούς. Η πειθαρχία, όπως και να το κάνεις, προσδίδει κύρος. Άσε που ξεχωρίζεις πιο εύκολα τις μονάδες. Το άλογο, τον αξιωματικό, τη βασίλισσα. Ενώ με τους αντάρτες είναι πιο δύσκολο. Αλήθεια, τι ήταν τα πιόνια σου;

-Νομίζω, χωρίς να είμαι και σίγουρος, πως ήταν Γήινοι.

[Nihilio]

Πάρα πολύ καλός, μόνο πρόσεχε τις συνεχείς επαναλήψεις λέξεων

[northerain]

tromerh idea bardoula, eixa kai go mia paromoia, alla den katafera pote na bro enan ikanopoihtiko tropo an thn grapso.So cheers to you.

Kata ta alla, oraio grapsimo, kai ayto pou eipe o nihilio htan kalh parathrhsh.

[Βάρδος]

Συμπαθές.

 

Τι μου άρεσε: Οι σκέψεις που περνάς για τον πόλεμο, μέσα από το χαρακτήρα σου. Είναι πετυχημένο, και προσδίδει μια βαρύτητα στην διήγηση.

 

Τι δεν μου άρεσε: Πολύ αφήγηση, λίγο δράμα. Πολύ "tell", λίγο "show". Αν το είχες γράψει με πιο ζωντανές σκηνές, αντί για μεγάλα κομμάτια αφήγησης, θα ήταν σαφώς καλύτερο. Θα περνούσες στον αναγνώστη την πραγματική ένταση της μάχης. Μη μας λες ότι έγινε το τάδε και το δείνα' δείξε πώς ακριβώς συνέβη. Θέλουμε να νιώσουμε τη θερμότητα του πυρακτωμένου μέταλλου, να πνιγούμενο από τον καπνό, να ακούσουμε το εκκωφαντικό ΚΡΑΑΚ! καθώς καταρρέουν τα τείχη, να δούμε τον ιδρώτα να πέφτει στα μάτια του ήρωά σου και να τον ενοχλεί, να διαβάσουμε τις σκέψεις του για τους δικούς πριν από τις τελευταίες του ώρες. Ένταση! Δράμα!

 

Επίσης, η "έκπληξη" στο τέλος δε μ'εντυπωσίασε και τόσο. Ήταν η κλασική περίπτωση που στο τέλος φαίνεται πως δύο "ανώτερα όντα" παίζουν, ουσιαστικά, ένα παιχνίδι.

 

Το "Αν είναι δυνατόν!!"και με ένα "!" καλό θα ήταν. Στο κάτω-κάτω, δε μου έδωσε την εντύπωση ότι η οντότητα που μιλούσε φώναζε' απλά, έδειχνε θαυμασμό.

 

Τέλος, φαίνεται πως στο κείμενο υπάρχει μια σύγχηση σχετικά με το βασιληά και τον αυτοκράτορα. Ο αυτοκράτορας, όμως, είναι άλλο πράγμα από το βασιληά.

 

 

Όμως, γενικά, οι προτάσεις σου είναι σωστά συνταγμένος και ο λόγος ρέει. Δεν κόλλησα σε κάποιο σημείο επειδή δεν καταλάβαινα τι ήθελες να πεις.

 

 

Γράφε μανιωδώς.

[drowvarius]

Γενικά η ιστορία σου μου άρεσε πάρα πολύ. Στο τέλος περίμενα στο σαλόνι να είναι η γυναίκα του και να κλαίει αλλά με βρήκες κάπως απροετοίμαστο. Μπράβο. Καλό κείμενο και ο λόγος ρέει. Έχω όμως κάποιες παρατηρήσεις :

 

 

Ολομόναχος στο πιλοτήριο, ο Νεντ περίμενε από το αρχηγείο την επόμενη εντολή. Η μάχη είχε παγώσει για αρκετή ώρα. Η παράπλευρες απώλειες είχαν στοιχίσει και στους δύο στρατούς.

 

Παράπλευρες απώλειες θεωρούμε τους αμάχους που πεθαίνουν. Δεν έχουν να κάνουν με στρατιώτες.

 

 

Γι’ αυτό και τα σκάφη με την κωδική ονομασία XFG-245 ονομάζονταν ‘Ιππότες’.

 

Νομίζω ότι δεν υπάρχει η λέξη "κωδική" στο λεξικό, χωρίς όμως να κόβω και το κεφάλι μου.

 

Φανάτιζαν τους στρατιώτες ότι αυτός ήταν ο πόλεμος της ζωής τους. Και αφού δεν τους έλεγαν ποτέ το λόγο επιστράτευσής τους, τους όρκιζαν στην υπηρεσία του αυτοκρατορικού ζεύγους. Νεαρά άτομα, που ακόμα δεν έχουν ζήσει τη ζωή τους, επιτάσσονταν για το βασιλιά.

 

Εδώ χρησιμοποιείς Ενεστώτα στην τελευταία πρόταση, ενώ όλο το άλλο κείμενο είναι γραμμένο αλλιώς.

 

Δεν είχε σκοτώσει ποτέ καμία νοήμουσα μορφή ζωής

Ούτε η λέξη "νοήμουσα" νομίζω πως υπάρχει.

 

με τη μορφή ενός πένθιμου εμβάσματος.

 

Έμβασμα σημαίνει οικονομική βοήθεια. Μάλλον ήθελες να πεις εμβατήριο.

 

Και είπε ο Βάρδος :

 

Τι δεν μου άρεσε: Πολύ αφήγηση, λίγο δράμα. Πολύ "tell", λίγο "show". Αν το είχες γράψει με πιο ζωντανές σκηνές, αντί για μεγάλα κομμάτια αφήγησης, θα ήταν σαφώς καλύτερο. Θα περνούσες στον αναγνώστη την πραγματική ένταση της μάχης. Μη μας λες ότι έγινε το τάδε και το δείνα' δείξε πώς ακριβώς συνέβη. Θέλουμε να νιώσουμε τη θερμότητα του πυρακτωμένου μέταλλου, να πνιγούμενο από τον καπνό, να ακούσουμε το εκκωφαντικό ΚΡΑΑΚ! καθώς καταρρέουν τα τείχη, να δούμε τον ιδρώτα να πέφτει στα μάτια του ήρωά σου και να τον ενοχλεί, να διαβάσουμε τις σκέψεις του για τους δικούς πριν από τις τελευταίες του ώρες. Ένταση! Δράμα!

 

Πω πω ρε παιδάκι μου. Σαν αρχισυντάκτης δελτίου τηλεόρασης μιλάς. Ειδικά το σημείο για το δράμα που λές. Όπως λένε πουλάει μόνο το αίμα και το σπέρμα!

 

ΥΓ

 

Αμάν, έγινα σαν το Βάρδο. Σχολιάζω τα πάντα...χιχιχι

Edited November 7, 2004 by drowvarius

[Βάρδος]

Πω πω ρε παιδάκι μου. Σαν αρχισυντάκτης δελτίου τηλεόρασης μιλάς. Ειδικά το σημείο για το δράμα που λές. Όπως λένε πουλάει μόνο το αίμα και το σπέρμα!

 

Μα εκεί σε θέλω, μάστορα. Να μπορείς να ζωντανέψεις την ιστορία. Ο συγγραφέας δεν καταγράφει απλά: είναι ο σκηνοθέτεις, οι ηθοποιοί, ο τύπος που σκέφτεται την πλοκή και ο τύπος που γράφει τους διαλόγους, αυτός που κάνει τα ηχητικά εφέ, και αυτός που κάνει τα οπτικά εφέ. Όλα μαζί. Πρέπει να τα κάνεις όλα καλά.

 

Το "δράμα" εδώ αναφέρεται με την αρχαιοελληνική έννοια.

[Bardoulas©]

Εγώ πάντως λέω σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ. Η κριτική που κάνετε είναι ουσιαστική και βοηθά πολύ στη βελτίωση. Εκτός από του Βάρδου που δεν ικανοποιείται με τίποτα

 

Thanx Everybody

[Βάρδος]

Θυμάσαι, όμως, τι σου είχα πει για την πρώτη σου ιστορία; Εκείνη με τον τύπο και τον υπολογιστή του. Για κάνε ένα look-over εκεί, ξανά. ;)

 

Και δε σου λέω ότι κάτι δεν ήταν καλό: σου λέω τι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο! Δεν έχει νόημα να σου πω τι δε μ'αρέσει, αν δε σου πω γιατί και πώς να το καλυτερεύσεις.

[Bardoulas©]

Αμαν βρε Βάρδε.....just kiddin'

 

Και σε σένα πάει το Thanx Everybody. Ίσα ίσα, που αν δεν έγραφες κριτική σε κάθε ιστορία, θα είχα απογοητευτεί. Και όχι μόνο εσύ. Όλοι όσοι γράφουν κριτικές. Είναι πολύ θετικό να βλέπει κανείς κριτικές στις ιστορίες του. Εγώ προσωπικά, αν έβλεπα πως δεν ενδιαφέρουν κανένα οι ιστορίες μου θα τα παρατούσα. Δεν θα είχε νόημα.

[drowvarius]

Άλλωστε αν δεν υπήρχε η αρνητική κριτική ή θα τα παρατούσαμε όλοι ή θα παίρναμε πολύ αέρα.

[Μελδόκιος]

Το διάβασα κι εγώ. Πολύ καλό, Βάρδουλα©! Ειδικά ο διάλογος στο τέλος είναι όλα τα λεφτά. Συνέχισε γερά!

[heiron]

Το εχω διαβασει εδω και καιρο αλλα δε φιλοτιμηθηκα να σχολιασω.

Τα ειπαν καλα οι προλαλησαντες.Καποιες επαναληψεις λεξεων κτλ.Παντως κατι με χαλουσε στο υφος...δεν ξερω τι.Μου θυμισε κατι παλιοτερα κειμενα μου.Αν τα ποσταρω ισως καταλαβεις τι εννοω.

Αναφορικα με το βασιλια και το "αυτοκρατορα" το παρατηρησα κι εγω αλλα δεν ειναι ουσιαστικα προβλημα.Οι αυτοκρατορες αποκαλουνταν βασιλιαδες συνηθως!Πχ οι Περσες Αχαμενιδες (Δαρειοι,Ξερξες κα)αυτοκρατορες ειχαν τον τιτλο του Μεγα Βασιλια.Τον αυτοκρατορα του Βυζαντιου τον αποκαλουσαν στα ελληνικα Βασιλευ κοκ.

Απο το διαλογο στο τελος,σαν κατι να ελειπε.Πολυ ξερος μου φανηκε.Παυλες,χωρις ρηματα διαλογου,χωρις καμια αλλη περιγραφη.Η ανατροπη παντως ηταν καλη αν και δεν ειναι πρωτοτυπη.

Γενικα παντως μου αρεσε.Μαχες στο διαστημα,παιχνιδια ανωτεων οντων,και γενικα πραγματα που μου αρεσει να διαβαζω και να γραφω.

[Cassandra Gotha]

Σωστά στράφηκε ο προβολέας εδώ αυτές τις μέρες. Μας βάζει στο κλίμα.

 

Η ιστορία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, κυρίως λόγω της κουραστικής περιγραφής. Καταλάβαινα τις σκέψεις του πρωταγωνιστή και με λιγότερα λόγια. Θα προτιμούσα πιο ζωντανές σκηνές. Αλλά το τέλος έκανε αίσθηση, δεν μπορώ να πω.