Το Βουνό

[Ginawa]

Κάτι που έγραψα στο στρατό δεν μπορώ να το "κατατάξω" σε κάποιο είδος γιαυτό το ποστάρω εδώ...είναι πιο πολύ κάποιες αυθόρμητες σκέψεις.Μια κατάσταση στην οποία βρέθηκα εκείνη την στιγμή,ο Παρατηρητής ξέρει...

 

 

 

Το Βουνό

 

Έρχεται, το νιώθω. Είναι εκεί, εκεί ψηλά και κατεβαίνει. Εκεί στις κορυφές. Στα βουνά, ψηλά. Βρίσκεται ολόγυρά μου, με περιβάλει, με αναμειγνύει, γίνεται ένα με την ψυχή μου. Και το αισθάνομαι, το καταλαβαίνω μέχρι και την τελευταία του στιγμή, ανατριχιάζω, υπάρχει μια δύναμη εδώ. Από ψηλά, απ’τα βουνά, εκεί που κατοικούν Θεοί, Τιτάνες, εκεί που κουρνιάζουν δράκοντες. Το αισθάνομαι. Μοιάζει με… Δεν μπορώ να το εξηγήσω, ίσως να νιώθω κάτι πρωτόγνωρο τώρα, κάτι καινούργιο. Κάθε φορά που υπάρχει γύρω μου το νιώθω διαφορετικά. Άλλοτε σαν ψυχρή λεπίδα που με ακουμπά, ή σαν άγγιγμα φτερούγας αγγέλου ή σαν πόνο στην καρδιά απλά, ίσως και σαν να με διαπερνούν βέλη, πολλά, νιώθω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Κάθε φορά όταν αυτό υπάρχει. Το βουνό. Η πηγή, από εκεί υπάρχει. Δεν σταματά, είναι άφθονο για όλους, μπορεί να το αισθάνονται κι’άλλοι, μπορεί να μην είμαι ο μόνος. Εκεί ψηλά, το βουνό, μοναχικό, περήφανο, ακλόνητο, δυνατό. Είναι μαγεία, ίσως κάτι το θεϊκό, εγώ το ζω ολόγυρά μου. Μια αστραπή σκίζει τον ουρανό στα δυο, φιλάει το βουνό, το χαϊδεύει. Βροχή, στέκομαι, τα δάκρυα των αγγέλων λένε, από ψηλά το βουνό κοιτά, δε φεύγω, είναι μεγαλειώδες. Βροχή, με ξεπλένει από τα πάντα, σκέψεις, στεναχώριες, αναμνήσεις. Νιώθω καθαρός. Και ύστερα απλώνονται τ’αστέρια, βαλμένα σωστά, όπως πρέπει για να μας γεμίζουν με καινούργια όνειρα. Το βουνό με καλωσορίζει, πάντα το ίδιο, ακλόνητο, και εγώ το κοιτάω. Με τρομάζει αυτό το «κάτι» που απλά υπάρχει, το ξέρω πως είναι εκεί, πάντα είναι, αλλά κάθε φορά με τρομάζει. Δεν μπορώ να το δω και να το πιάσω στα χέρια μου, αλλά είναι εδώ, ισχυρό, συμπαγές, ένα συμπαγές «κάτι». Σκοτάδι, αστέρια, φεγγάρι, βουνό. Αστράφτει μακριά. Μυρίζω χώμα, γη. Το βουνό, σκοτεινό, σαν πύλη του Άδη. Κοιτάω, με αποπαίρνει, είναι πολύ δυνατό για μένα. Ένα δάκρυ μου ποτίζει τη γη. Είμαι ένα κομμάτι, ένα κομμάτι απ’όλα αυτά. Δεν ψάχνω εξήγηση, δεν το καταλαβαίνω, ξέρω πως είμαι. Φοβάμαι όμως, είμαι το πιο μικρό από όλα γύρω μου, το πιο ταπεινό. Δεν θα μεγαλώσω ποτέ, θα μείνω μικρός. Το βουνό, νομίζω ότι ακούω γέλια. Ίσως οι δράκοντες, οι Τιτάνες και Θεοί να με βλέπoυν, να ακούνε την σκέψη μου, να με κοροϊδεύουν που δεν θα τους φτάσω ποτέ. Δεν με νοιάζει, εγώ θα μείνω εδώ. Το μεγαλείο μου μικρό, το θάρρος μου δειλία, όμως θα μείνω. Το αισθάνομαι, είναι ολόγυρα, έρχεται. Ψηλά απ’το βουνό…

[DinoHajiyorgi]

Ginawa, το κείμενο σου μεταδίδει πολλά δυνατά συναισθήματα. Ίσως δεν λέει μια ιστορία, το νιώθω όμως σαν κείμενο φαντασίας καθώς οι σκέψεις μοιάζουν να ανήκουν σε μια εποχή...ατσαλιού, σε κάποιον σιδερόφραχτο πολεμιστή που ζει με το δέος του αόρατου και του θείου.

 

Το κείμενο όμως έχει πρόβλημα παραγραφοποίησης και κατάλληλου διαχωρισμού από κόμματα και τελείες. Έτσι ως έχει μου προξένησε κάποιες δυσκολίες στην ανάγνωση καθώς σκάλωνα και έχανα τον ρυθμό. Η ροή των φράσεων πέφτει χύμα και ακανόνιστα διαιρεμένη. Θέλει ένα κάποιο χτένισμα.

[Παρατηρητής]

Με πήγες πίσω τώρα, δύο καλοκαίρια πριν, τότε που μου ήμασταν σε εκείνο το μέρος και μου έδειξες αυτό σου το χειρόγραφο. Θυμάσαι πιστεύω τι σου είχα πει τότε. Ήταν δυνατά τα συναισθήματα που έβγαζε και πραγματικά είχα θαυμάσει το δικό σου θαυμασμό για εκείνο το καραφλοβούνι που εμένα προσωπικά με βύθιζε σε βαθειά κατάθλιψη (και που να ήξερα τι με περίμενε στο Διδυμότειχο...). Το όμορφο στο Βουνό είναι ότι περιέχει τον τρόπο σκέψης σου όταν ήσουν στρατιώτης. Αυτή η μελαγχολία, αυτή η υποτίμηση, αυτό το δέος για κάτι που είναι ανώτερο από εσένα. Δεν ξέρω αν τώρα πια θα μπορούσες να γράψεις κάτι αντίστοιχο. Θα σου έβγαινε φαντάζομαι πιο ενθουρισώδες, πιο ηρωικό, ευαίσθητο μεν αλλά όχι τόσο μελαγχολικό. Τελειώσαν εκείνες οι μέρες φίλε μου και τώρα είμαστε σπίτι.

 

Αυτό που ζητώ, και που από τότε σου ζητούσα, είναι να ξεκινήσεις να γράφεις μια μεγάλη ιστορία, συνδιάζοντας όλα τα κειμενα που είχες γράψει εκείνη την εποχή. Έχεις ποιητικό λόγο, έχεις το ρομαντισμό του μοναχικού ξιφομάχου. Αξιοποίησε το. Μπορείς.