DinoHajiyorgi Posted July 19, 2008 Share Posted July 19, 2008 Έλαβε μέρος στον διαγωνισμό διηγήματος του 4ου Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας της Ερμούπολης με θέμα «Κι Έτσι Εγκατέλειψε τη Γη το Κόκκινο Χρώμα.» Με τον θεματικό τίτλο δημοσιεύτηκε και στο 9 της Ελευθεροτυπίας, Τεύχος #408, 4 Ιουνίου του 2008. Διέσχισαν την λευκή, παγωμένη τούντρα, ακολουθώντας ένα αστέρι στον χλωμό ουρανό. Τρία σκυλιά, ο Μαύρος, ο Κανελής και ο Φοξ. Την Πέμπτη μέρα είδαν το τεράστιο πιάτο να ξεπροβάλει πίσω από το ύψωμα. Ήταν εκεί όπως τους το είχε υποσχεθεί ο Μάνος. Το κεντρικό κτίριο της βάσης ήταν ένα ερείπιο και η πρόσβαση στο εσωτερικό του δεν ήταν πρόβλημα. Ακολουθώντας καθοδικά έρημους διαδρόμους, και σκουριασμένες σκάλες έφτασαν στο τρίτο υπόγειο επίπεδο. Αυτός ήταν ο κεντρικός σταθμός μετάδοσης. «Από εδώ» τους φώναξε ο Μαύρος και μπήκαν στο δωμάτιο με τους μοχλούς. Δεν αμφέβαλαν ποτέ για τα λόγια του Μάνου. Ακόμα κι όταν ο τελευταίος άνθρωπος στον πλανήτη ψηνόταν στον πυρετό, λίγο πριν τον θάνατο, είχαν τα αυτιά τους τεντωμένα αναμένοντας την έσχατη του οδηγία. Την ιστορία την είχαν ακούσει άπειρες φορές, και δεν χόρταιναν ποτέ να την ακούν. Το ανθρώπινο είδος δεν είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπο του γαλαξία. Ίσως είχαν αφανιστεί μαζί με τα άλλα είδη ζωής σε τούτη εδώ τη γη, όχι όμως πριν αρκετοί από αυτούς διαφύγουν προς άλλους κόσμους, αιώνες πριν. Πρέπει να υπήρχαν αμέτρητα αδέλφια τους σκόρπια σε μακρινά συστήματα, που απλά δεν γνώριζαν πως κάποιοι ακόμα επιβίωναν σε αυτόν εδώ τον συγκεκριμένο πλανήτη. Οι τελευταίοι ζούσαν με την ελπίδα πως μια μέρα ο συνάνθρωπος τους θα επέστρεφε, θα κατέβαινε από τα άστρα να τους πάρει από εδώ, να τους γλιτώσει. Το μόνο τους πρόβλημα: να μπορέσουν να στείλουν ένα μήνυμα εκεί έξω, να ακουστεί το κάλεσμα τους για βοήθεια. Ο αναμεταδότης όμως που λειτουργούσε ακόμα δεν είχε αρκετά δυνατό σήμα. Και οι άνθρωποι περίμεναν καρτερικά την επιστροφή του Προφήτη. Τον δορυφόρο που είχαν στείλει να κάνει τον γύρω του ηλιακού συστήματος αιώνες πριν, τότε που εξερευνούσαν τις δυνατότητες διαφυγής τους. Θα επέστρεφε κοντά στην τροχιά του πλανήτη σε διακόσια πενήντα περίπου χρόνια. Θα μπορούσαν τότε να εκπέμψουν το σήμα προς τον δορυφόρο ο οποίος είχε την δυνατότητα να το αναμεταδώσει προς όλες τις μακρινές γωνίες του γαλαξία. Το ψύχος όμως χειροτέρεψε και οι άνθρωποι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον. Στο τέλος έμεινε ο Μάνος, στα εξήντα πέντε, με τα τρία σκυλιά του. Διαισθανόταν το τέλος να έρχεται και δεν είχε πια αυταπάτες για την σωτηρία του. Πέρασε όμως την ελπίδα και τις οδηγίες του προς τους τελευταίους τετράποδους του συντρόφους. «Πρέπει να μάθουν για μας εδώ» έλεγε, «Για όλα όσα περάσαμε. Νομίζω πως θα χαρούν να συναντήσουν και τρία αξιολάτρευτα σκυλάκια σαν και σας καθώς δεν είχε μείνει σχεδόν κανένα ζώο ζωντανό την εποχή που είχαν φύγει. Και εσείς αξίζει να έχετε αφεντικά που θα σας αγαπάνε. Δεν θα το θέλατε αυτό;» Και τα τρία σκυλιά κουνούσαν τις ουρές τους μ’ αυτή την προοπτική. Ο άνθρωπος δεν ξύπνησε ξανά ένα πρωί και τα σκυλιά έμειναν ξαφνικά μόνα τους. Έμειναν να τριγυρνούν για χρόνια τους άδειους, παγωμένους δρόμους ενός νεκρού κόσμου. Τους έλειπε ο άνθρωπος. Δεν ξέχασαν ποτέ τα λόγια του. Και επιτέλους, χρόνια μετά, ένα βράδυ είδαν ξαφνικά να εμφανίζεται το άστρο στον ουρανό. Και ήξεραν αμέσως πως ήταν ο Προφήτης που επέστρεφε. Ήταν η ώρα του και αυτή η στιγμή τους. Έτσι πήραν τον δρόμο που τους είχε δείξει το τελευταίο τους αφεντικό, προς την ολοκλήρωση μιας ιερής υπόσχεσης. Σηκώθηκαν στα πίσω τους πόδια και πιάνοντας τους μοχλούς με τις μπροστινές τους πατούσες τους κατέβασαν ανάβοντας το σύστημα. Οι μηχανές και τα ταμπλό έλαμψαν σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και το κομπιούτερ της βάσης άρχισε να γουργουρίζει και να βομβεί. Το σήμα ήταν έτοιμο, ηχογραφημένο εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Πλησίασαν ενθουσιασμένοι το κεντρικό ταμπλό ελέγχου με τα σαγόνια τους σαλιωμένα, τις ουρές τους να πηγαινοέρχονται σαν τρελές. «Και μετά…» άρχισε ο Φοξ. «Πιέστε το κόκκινο κουμπί είπε» συμπλήρωσε ο Κανελής. Πάγωσαν. Το ταμπλό είχε τέσσερα κουμπιά. Μόνο το ένα ήταν κόκκινο. «Ποιο είναι το κόκκινο;» ρώτησε ο Φοξ απελπισμένος. «Αν πατήσετε λάθος» είχε πει ο Μάνος το τελευταίο βράδυ, με τη σφυριχτή, επώδυνη αναπνοή του, «το σύστημα θα αναλάβει δευτερεύουσες διαδικασίες που θα στερήσει τον αναμεταδότη από κάθε απαραίτητη ενέργεια για το σήμα μας. Το κόκκινο…» ξεκίνησε πάλι ο Μάνος και ξαφνικά σταμάτησε καταλαβαίνοντας για πρώτη φορά την μεγάλη του γκάφα. Λες και λίγες στιγμές πριν τον θάνατο το μυαλό του είχε αφυπνιστεί μέσα σε κρυστάλλινη διαύγεια. Το φταίξιμο ήταν όλο δικό του βέβαια. Ήταν ο πρώτος που είχε σκεφτεί να είχε μεταφέρει το σχέδιο στα πιστά τετράποδα της βάσης. Και ήταν πλέον αργά γιατί δεν θυμόταν ούτε ο ίδιος να τους πει ποιο από τα τέσσερα κουμπιά ήταν το κόκκινο. «Θα αφήσω πίσω μου έναν ασπρόμαυρο πλανήτη» είπε και άρχισε να γελάει, «Τι βλακεία!» συνέχισε πνιγμένος στο βήχα. «Φουκαριάρικα κι εσείς…» Τα σκυλιά δεν μπορούσαν να κατανοήσουν το ξέσπασμα του. Τον κοίταζαν λατρευτικά και κουνούσαν τις ουρές τους. Κατανοούσαν πολύ περισσότερα τώρα που αντίκριζαν τέσσερα κομβία σε γκρίζες αποχρώσεις. «Τώρα τι κάνουμε;» γάβγισε ο Κανελής. «Δεν μας έχει μείνει αρκετή ενέργεια. Ας πατήσουμε ένα στην τύχη!» «Όχι!» γρύλισε ο Μαύρος, «Αρνούμαι να δεχτώ την αποτυχία!» Γύρισε και κοίταξε τους άλλους δύο. Υπήρχε μια άσχημη πρόθεση στο βλέμμα του. «Το αίμα είναι κόκκινο» είπε, «Αν δω αίμα θα ξέρω ποιο είναι το κόκκινο.» «Και που θα βρεις αίμα;» ρώτησε ο Φοξ ξεροκαταπίνοντας. Ήξερε ήδη την απάντηση. «Ρέει στις φλέβες σας» απάντησε ο Μαύρος γυμνώνοντας τα δόντια του. Διάλεξε και κοίταζε τώρα τον Κανελή. «Όχι. Μείνε μακριά του! Μακριά μας!» φώναξε ο Φοξ και μπήκε ανάμεσα στα δύο σκυλιά. «Επιλογή σου» γρύλισε ο Μαύρος πριν χυμήξει. Ο Κανελής κόλλησε στον τοίχο και παρακολουθούσε τα άλλα δύο σκυλιά να ξεσκίζονται λυσσασμένα. Μην αντέχοντας την τόσο ξαφνική και άγρια εκείνη βία όρμησε προς το ταμπλό. Παίρνοντας το απόφαση διάλεξε ένα κουμπί και το πάτησε. Σχεδόν αμέσως ακούστηκε όλο το πιάτο από πάνω τους να ζωντανεύει με έναν επιβλητικό βόμβο. Οι λιγοστές οθόνες που δούλευαν ακόμα άρχισαν να παρουσιάζουν το κάλεσμα ενός νεκρού πολιτισμού όπως αυτό μεταδιδόταν προς τον περαστικό δορυφόρο. Ήταν όμως πολύ αργά για τον σκυλοκαβγά. Ο Μαύρος κείτονταν με τον λαιμό του ανοιγμένο ενώ ο Φοξ έγλυφε το σπασμένο του πόδι. Αντί για αίμα, το ηττημένο σκυλί αιμορραγούσε ένα ελαιώδες γαλάκτωμα στο πάτωμα της αίθουσας μεταδόσεων. Τα ξεχαρβαλωμένα καλώδια που εξείχαν από το τραύμα έσκαγαν με ακανόνιστες μικρές σπίθες. Η διαρροή ήταν μικρότερη στο πόδι του Φοξ, αλλά το ένα καλώδιο που εξείχε από το σπάσιμο μύριζε καμένο. Θα αναγκαζόταν τώρα να κουτσαίνει. Είχαν εκπλαγεί με την αποκάλυψη. Δεν ήταν λοιπόν αληθινά σκυλιά παρά εξελιγμένα μηχανομοιώματα σαν αυτά που κυκλοφορούσαν πίσω στον καταυλισμό. «Είστε τα πανέξυπνα μου σκυλάκια» έλεγε πάντα ο Μάνος. «Δε χαίρεστε που με καταλαβαίνετε;» Τα δύο σκυλιά ανέβηκαν στον χιονισμένο λόφο και από την κορυφή του αγνάντεψαν το άστρο στον χλωμό ουρανό. Η λάμψη του είχε αρχίσει να αδυνατίζει και σε λίγες μέρες θα χανόταν τελείως. Έπαιρνε όμως μαζί του τις ελπίδες τους. «Πότε λες να έρθουν για μας;» ρώτησε ο Κανελής. «Αρκετό καιρό από τώρα μάλλον» απάντησε ο Φοξ, «Αν προσέχουμε, θα είμαστε ακόμα εδώ για να τους υποδεχτούμε.» «Μου λείπουν οι άνθρωποι.» «Κι εμένα.» «Λες να νοιάζονται για μας όσο νοιαζόμαστε εμείς για εκείνους;» «Νομίζω πως ναι, αν όχι περισσότερο. Για ποιον άλλο λόγο θα έδιναν αχρωματοψία σε δύο ρέπλικες σαν κι εμάς;» Έμειναν εκεί να κοιτούν τον ουρανό μέχρι να νυχτώσει, κουνώντας τις ουρές τους. Τέλος Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 19, 2008 Share Posted July 19, 2008 Αν και δεν έχω διαβάσει τις άλλες συμμετοχές, νομίζω άξιζε το βραβείο που πήρε. Καταπληκτική ιστοριά, εμπνευσμένη και γραμμένη με μια καταπληκτική ευαισθησία που παγιδεύει μέσα στην ιστορία τον αναγνώστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted July 28, 2008 Share Posted July 28, 2008 (edited) Χμ... στην αρχή σκέφτηκα ότι πρέπει να είμαι πολύ γκάου, γιατί δεν κατάλαβα τίποτα... Πρώτα από όλα, δεν βρήκα την γνωστή, επίμαχη φράση "Κι έτσι εγκατέλειψε την Γη το κόκκινο χρώμα". Υποθέτω ότι την αφαίρεσες για τη δημοσίευση στο 9; Μετά όμως, έλα που δεν καταλάβαινα Jesus? Γιατί να τους δώσουν αχρωματοψία; Το διάβασα, το ξαναδιάβασα, σκέφτηκα από δω, σκέφτηκα από κει - λέω, κάτι μου ξεφεύγει. Και μετά έψαξα τα σχόλια στο τόπικ του "εννιά". Εκεί είδα (με ανακούφιση και ανησυχία) ότι τα σκυλιά έχουν αχρωματοψία, μια πληροφορία που μου ήταν άγνωστη και προϋποτίθεται, για την επιτυχή κατανόηση του διηγήματος. Οπλισμένος, λοιπόν, μ' αυτήν τη γνώση, εκτίμησα περισσότερο το διήγημα. "Είδα" την βαθιά αγάπη των ανθρώπων προς τα σκυλιά και αντίστροφα, το ελπιδοφόρο μήνυμα αλλά και την ειρωνία στα ονόματά τους. Και μετά μου χώθηκε η απορία: είναι δυνατόν εξελιγμένα θηλαστικά, όπως τα σκυλιά, να έχουν πλήρη αχρωματοψία; Και έκανα το μοιραίο λάθος: άρχισα να ψάχνω... Που κατέληξα; Τα σκυλιά δεν έχουν πλήρη αχρωματοψία (άρα η φράση «Θα αφήσω πίσω μου έναν ασπρόμαυρο πλανήτη» δεν στέκει) αλλά κάτι σαν δαλτονισμό, βλέπουν δηλαδή μπλε-κίτρινο και αποχρώσεις τους και θα έβλεπαν το κόκκινο ως (πορτοκαλο)κίτρινο. Τζίφος και τα "τέσσερα κομβία σε γκρίζες αποχρώσεις"... Κι επειδή, ως γνωστόν, άμα αρχίσω δεν σταματάω, σκέφτηκα μερικά ακόμα πραγματολογικά: είναι δυνατόν τόσο πανέξυπνα σκυλιά (or whatever) που καταλαβαίνουν και θυμούνται οδηγίες και λόγια, που ξέρουν ότι το αίμα είναι κόκκινο, να μην αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν ποτέ δει κόκκινο; Κι αυτή η επίθεση του Μαύρου δεν ήταν out of character; Δεν έφτανε να αυτογρατζουνιστεί επιφανειακά για να χύσει λίγο αίμα; Συμπέρασμα: αναγνώστης + κείμενο. Ας αρχίσω από τον αναγνώστη: μου έγινε προφανές από τα τελευταία σχόλιά μου ότι δίνω περισσή σημασία στα πραγματολογικά/επιστημονικά στοιχεία μιας ιστορίας. Μάλλον θα πρέπει να το παραδεχτώ, πρώτα στον εαυτό μου, ότι είμαι λεπτολόγος και δυσκολόπιστος. Συγγνώμη. Ντίνο, νομίζω ότι η ιστορία που έγραψες ήταν καταπληκτική κάτω από τις συνθήκες και την πίεση χρόνου. Ίσως αν είχες την όρεξη και τη διάθεση να εύρισκες getaround για τα θέματα που θίγω πιο πάνω. Κείμενο: Μια και έχω ξανασυζητήσει το θέμα περί αχρωματοψίας, σχολιάζοντας άλλα διηγήματα, νομίζω ότι ο τίτλος "κι έτσι εγκατέλειψε την γη το κόκκινο χρώμα" για διήγημα ΕΦ ήταν υπερβολικά δύσκολος. Απαιτούσε είτε γνώσεις φυσικής (και δη φυσικής στερεάς κατάστασης) για να αλλάζουν τα πράγματα όντως χρώμα είτε γνώσεις οπτικής/ψυχοφυσιολογίας για να αλλάζει η αντίληψη του χρώματος - γνώσεις μάλλον εξειδικευμένες για τους περισσότερους από εμάς. Anyways. Ντίνο, μπράβο και πάλι συγχαρητήρια για την επιτυχία σου. Edited July 28, 2008 by tetartos Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Celestial Posted July 28, 2008 Share Posted July 28, 2008 Χμ, βασικα την απορια του τεταρτου την ειχα κι εγω αλλα οχι ακριβως ετσι οντως τα σκυλια σα ρομποτ ας πουμε δεν μπορει να μην ειχαν στη "μνημη" τους την αποχρωση του γκρι που αντιστοιχει στο κοκκινο, αν μη τι αλλο απο τα χειλια του αφεντη τους, η τις γλωσσες - ουλα τους, επισεις οπως λεει και στην ιστορια δεν εχουν αιμα, το οποιο δε μπορει να μη το "ηξεραν" (το θεμα του δαλτωνισμου δε το θιγω γιατι κανενα σκυλι δε μας ειπε τι βλεπει ) περαν αυτου δε μπορει και τα κουμπια να μην ειχαν μια ρημαδοσημανση (λεμε τωρα ) περαν αυτου δε κανουν αυτες οι λεπτομεριες την ιστορια λιγοτερο ωραια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted July 29, 2008 Share Posted July 29, 2008 Μεγάλη κουβέντα, έχει γίνει και σε άλλο τόπικ: Ζητάτε στα αλήθεια από ένα διήγημα απόλυτη επιστημονική εγκυρότητα; Εγώ όχι. Αν τη ζητούσα, δεν θα μπορούσα να διαβάσω μια παράγραφο από τον Ασίμοφ και να δω ένα λεπτό σταρ τρεκ. Αποδεχόμαστε, ως αναγνώστες, συμβατικά τη δυνατότητα του συγγραφέα να ξεφύγει από τον "επιστημονικό ρεαλισμό". Πόσο να ξεφύγει; Βάζει ο καθένας μας μια κόκκινη γραμμή. Οκ, δεν θέλω να διαβάσω ότι το αυτοκίνητο που οδηγάει ο ήρωας πηδά πάνω από ένα ποτάμι 50 μέτρων και ξεφεύγει από τους διώκτες του, σε ένα κατά τα άλλα "ρεαλιστικό" διήγημα. Αλλά αν τα σκυλιά έχουν δαλτωνισμό ή δεν ξεχωρίζουν καθόλου τα χρώματα κλπ. οκ, ούτε που με ενόχλησε. Είναι και πώς χειρίζεται το θέμα ο συγγραφέας, πόσο κατορθώνει να σου τραβήξει το μάτι από τις λεπτομέρειες. Όπως το πέτυχε εδώ ο Ντίνος. Δεν λέω ότι πειράζει αν κάποιος άλλος θέλει να επιμείνει σε αυτά, ο καθένας μας έχει άλλα μάτια και βάζει αλλού την "κόκκινη γραμμή", όπως είπα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.