Ντάσιελ Χάμετ (Dashiell Hammett)

[D'Ailleurs]

Πραγματικά μια απο τις σπάνιες φορές που ένας συγγραφέας με συγκινεί τόσο ώστε να προσπαθήσω να διαβάσω ο,τι μπορώ απο τα γραπτά του. Ένας απο αυτούς είναι και ο μεγάλος συγγραφέας του αστυνομικού μυθηστορίματος ο Ντάσιελ Χάμμετ. Ο Χάμμετ μαζί με τον άλλο μεγάλο δημιουργό Ρέημοντ Τσάντλερ ήταν οι δύο πρωτεργάτες του σύγχρονου αστυνομικού βιβλίου, οι άνθρωποι που πήραν το έγκλημα απο τα μεγάλα βικτωριανά σαλόνια και το έριξαν στους δρόμους. Οι ήρωες του είναι κυνηκοί, σκληροί με καμπαρντίνες και καπέλα. Πίνουν, καπνίζουν, χαρτοπαίζουν, μιλάνε απότομα και κουβαλάνε σιδερικά. Παρόλα αυτά είναι πιστοί φίλοι και πρόθυμοι να παίξουν το τομάρι τους για να εξυχνιάσουν κάποιο έγκλημα. Ο Χάμμετ μαζί με τον Τσάντλερ ουσιαστικά διαμόρφωσαν το noir και το hard-boiled αστυνομικό. Στα βιβλία του φαίνονται ξεκάθαρα οι εμπειρίες που είχε απο την καριέρα του ως ντετέκτιβ στο γραφείο Πίνκερτον, ενώ ήταν και ένα απο τα θύματα του Μακαθιρσμού όπου φυλακίστηκε παρά τα προβλήματα υγείας που είχε και μπήκε στην μάυρη λίστα καθώς αρνήθηκε να συνεργαστεί με τους κυβερνητικούς πράκτορες.

 

Σημαντικότερα έργα του:

 

Η Κατάρα των Ντέην πρώτο βιβλίο που εμφανίζεται ο ανώνυμος ντετέκτιβ του Ηπηρωτικού γραφείου ερευνών (Continental O.P.), Η υπόθεση αφορά μια νεαρη κοπέλα την Γκάμπριελ Λέγκετ και μια οικογενειακη κατάρα που φαίνεται να την ακολουθεί όπου πάει. Η ερευνα ξεκινάει με την κλοπή διαμαντών, και εξελίσσεται σε μια περίεργη υπόθεση που ανακατευει μια αίρεση, ναρκωντικά και πολλούς χαρακτήρες γεμάτους μυστικά.

Ο Κόκκινος Θερισμός το δευτερο βιβλίο με τον Continental Op που αυτή την φορά τον βρίσκει να φτάνει σε μια επαρχιακή πόλη την Πέρσονβιλ (ή Πόϊζονβιλ όπως την αποκαλεί εκείνος). Εκεί το έγκλημα δίνει και παίρνει ενώ δύο συμμορίες κάνουν ο,τι θέλουν εκεί. Ο continental Op θα πρέπει να παίξει τα χαρτιά του σωστά και να φροντίσει να έχει κανα άσσο στο μανίκι του προκειμένου να μέινει ζωντανός αλλα και να τους οδηγήσει όλους στην φυλακή. Παρεπιπτόντως το βιβλίο ήταν μεγάλη επηρροή του Κουροσάβα για το "Γιοτζίμπο"

 

Το Γεράκι της Μάλτας Οποιος δεν το έχει διαβάσει πρέπει να ντρέπεται. Ο συναίτερος του ντετέκτιβ Σάμ Σπέηντ δολοφονείται παρακολουθόντας κάποιον και ο Σπέηντ αναλαμβάνει την υπόθεση. Αναλαμβάνει επίσης μια υπόθεση να βρεί ένα μικρό μάυρο αγαλματάκι ενός γερακιού που υποτίθεται οτι άνοικε στους Ιππότες της Μάλτας. Για κάποιο λόγο οι δύο υποθέσεις μπλέκονται μεταξύ τους και για κάποιο λόγο μπλέκεται και μια όμορφη, μοιραία γυναίκα.

 

Το Γυάλινο Κλειδι Το αγαπημένο έργο του συγγραφέα, όπου ένας χαρτοπαίκτης, ο Νέντ Μπόμοντ, λόγω της αφοσίωσης του στο διευθαρμένο αφεντικό του, εναν ανερχόμενο πολιτικό ονόματι Πώλ Μάντβιν αναλαμβάνει να εξυχνιάσει την υπόθεση δολοφονίας ενός νεαρού ενώ θα μπλέξει με δύο συμμορίες και τον πόλεμο ανάμεσα τους.

 

Ο Αδύνατος Αντρας Το αγαπημένο μου έργο του Χάμμετ, και το πιο αυτοβιογραφικό του. Ενας πρώην ντετέκτιβ ο Νίκος Χαραλαμπίδης (η Νικ Τσάρλς) παντρεμένος με την πολύ νεώτερη του, Νόρα, κόρη πλούσιας οικογένειας που φυσικά δεν εγκρίνει την επιλογή της. Ο Νικ και η Νόρα μπλέκονται σε μια περίεργη υπόθεση φόνου, περισσότερο γιατι η Νόρα ενθουσιάζεται με την ιδέα να ξαναδεί τον άντρα της σε δράση. Ο Νίκ και η Νορα θα μπλεχτουν με περίεργους χαρακτήρες και θα πιούν πολύ περισσότερο αλκοόλ απο όσο μπορούσε να αντέξουν οι κριτικοί που τους κατηγόρησαν για αλκοολισμο και άλλες βλακείες.

 

Τέλος ο Χάμμετ έγραψε πολλά διηγήματα μεταξύ των οποίων το "Καμμένο πρόσωπο", "Σπανιόλικο αίμα", "Εφιαλτική πόλη" κ.α. που κυκλοφορούν σε διάφορες συλλογές. Οσοι μπορείτε να την βρήτε, δείτε και την ταινα Χάμμετ.

Edited July 31, 2008 by Dain

[synodoiporos]

Θα συμφωνήσω μαζί σου, D'Ailleurs. Ο Ντάσιελ Χάμμετ είναι και για μένα μία πολύ καλή περίπτωση συγγραφέα

 

Το Γεράκι της Μάλτας μου κράτησε συντροφιά για μεγάλο διάστημα κατά την διάρκεια της στρατιωτικής θητείας, και κατά την γνώμη μου δίκαια φέρει τον χαρακτηρισμό του αριστουργήματος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το γεγονός ότι ο Χάμμετ εντάσσει στην πλοκή του, από εκείνη την εποχή, τους μυστηριώδεις Ναίτες και την περίπλοκη ιστορία τους σου δίνει την χαρά να πάρεις μία γεύση του.. αυθεντικού πριν έρθει το "ξεχείλωμα" της σημερινής εποχής. Επίσης, οι χαρακτήρες του συγκεκριμένου βιβλίου σου μένουν αξέχαστοι για μεγάλο διάστημα.

 

Μετά διάβασα την Κατάρα των Ντέην, που εντάσσεται στα πιο πρώιμα έργα του. Κι αυτό πολύ καλό. Εντύπωση μου έκανε εκεί η δομή του βιβλίου, που νομίζω πως παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για όσους έχουν συνηθίσει να γράφουν διηγήματα. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη, όπου πρόκειται ουσιαστικά για τρία διαφορετικά επεισόδεια στα όποια μπλέκονται οι ίδιοι ήρωες. Αυτές οι τρεις ιστορίες συνθέτουν ένα ενιαίο έργο καθώς περνάμε από την μία στην άλλη, αλλά δεν είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι μπορούν να σταθούν κι ως ξεχωριστά διηγήματα. Δεν είχα ξανασυναντήσει κάποια παρόμοια δομή, και βρήκα την ιδέα του συγγραφέα πολύ έξυπνη.

 

Αυτό για το οποίο ξεχωρίζει ο Χάμμετ είναι ότι, ενώ τα έργα του ανήκουν στην αστυνομική λογοτεχνία, ξεφεύγουν από το απλό πλαίσιο του ''who done it''. Ο Χάμμετ είναι ένας αυθεντικός, ευφυής συγγραφέας, που γράφει όμορφες ιστορίες.

 

Αυτά...

Edited July 31, 2008 by synodoiporos

[Electroscribe]

Κι εγώ φανατικός αναγνώστης του. Αν και ακόμη φέρει κάποια ρετσινιά ως "παραλογοτέχνης" (η ίδια η σύζυγός του δεν έδωσε άδεια να επανεκδοθούν σε βιβλίο όσα διηγήματά του από περιοδικά δεν έιχαν ήδη αγοραστεί από εκδότες όσο αυτός ζούσε!), έχει δικαίως επηρεάσει πάρα πολλούς συγγραφείς. Ουσιαστικά, μαζί με τον Τσάντλερ, "δολοφόνησαν" την ξύλινη σε πλοκή και γλώσσα λογοτεχνία που γνώρισαν ως νέοι και βοήθησαν να γεννηθεί η μοντέρνα (και μεταμοντέρνα) λογοτεχνία. Ας πούμε, έκοψαν τον ομφάλιο λώρο με το Ρομαντισμό, ο οποίος έκανε τα κείμενα τεχνητά και τους λογοτεχνικούς χαρακτήρες φανταστικούς ανθρώπους που σκέφτονταν, φέρονταν και μιλούσαν όχι σαν τους γνωστούς του αναγνώστη, μα κατασκευασμένα "larger(?) than life".

 

Προσωπικά, γι' αυτό ακριβώς προτιμώ από τους ήρωες του Χάμμετ τον Continental Op, ο οποίος είναι ανθρωπάκι, κι όχι τον Spade που είναι λίγο αρχετυπικός γαμάουα.

[heiron]

Καλός ο Χάμετ.Το Γεράκι της Μαλτας είναι από τα κορυφαία αστυνομικά,αν και δεν έχω διαβάσει πολλά.Ναι ο Σπέηντ είναι αρχέτυπο αλλά πιο πριν δεν είχε καθιερωθεί αυτό το στυλ.Είναι σαν να λες "εντάξει,ο Γκάνταλφ είναι κλισεδιάρικος μάγος".Οι ιστορίες του Χάμετ μοιάζουν σύγχρονες,σε αντίθεση με τις Κρίστι πχ, και αυτό κάτι λέει από τη στιγμή που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που γράφτηκαν.

[kitsos]

Διάβασα τον κόκκινο θερισμό. Πιστεύω πως είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Όποιος αγαπάει τους σκληρούς και αμερόληπτους ντετέκτιβ θα το λατρέψει.

 

Ένας ντετέκτιβ καταφθάνει στην Πέρσονβιλ, ή αλλιώς Πόιζονβιλ, για να συναντήσει έναν πελάτη ο οποίος δολοφονείται λίγο πριν συναντηθούν. Ο ντετέκτιβ θα παραμείνει στην πόλη για να τιμωρήσει τους ενόχους και αυτομάτως θα βρεθεί στο στόχαστρο τριών συμμοριών και του διεφθαρμένου αρχηγού της αστυνομίας ενώ θα βρεθεί τόσο μπλεγμένος που και ο ίδιος θα αμφιβάλλει για την αθωότητα του. Πολλές δεκάδες χαρακτήρων παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη ενώ το ποσοστό θνησιμότητας στην περιοχή εκτινάσσεται στα ύψη. Μοιραίες γυναίκες προσπαθούν να κερδίσουν μια άνετη ζωή, λαθρέμποροι ποτών φλερτάρουν με την εξουσία, συμμορίες ανοίγουν πόλεμο στους κεντρικούς δρόμους, αστυνομικοί δολοφονούν κλέβουν και φορτώνουν εγκλήματα όπου επιθυμούν, δικηγόροι εκβιάζουν για το ψωμάκι τους, αυτόπτες μάρτυρες καταθέτουν ό,τι τους συμφέρει, μαφιόζοι ορκίζονται αστυνομικοί, αγώνες στήνονται στη στιγμή, καπνός και ουσίες παντού, το τζιν ρέει άφθονο ενώ ο παγοθραύστης που αλλάζει θύτες και θύματα με το λεπτό ακόμη αναζητείται.

 

Η γραφή του Χάμμετ δυνατή και κοφτή, όπως πάντα, κερδίζει τις εντυπώσεις από την πρώτη σελίδα. Ένα βιβλίο στο οποίο οι νεκροί πλησιάζουν τους εκατό είναι must για τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας.

[BladeRunner]

Bump για έναν από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικών νουάρ!

 

Έχω διαβάσει τέσσερα μυθιστορήματα του Ντάσιελ Χάμετ και τα τέσσερα ήταν από απλώς καλά έως εξαιρετικά. Με σειρά ανάγνωσης:

 

1. Ο κόκκινος θερισμός: Red Harvest στο πρωτότυπο. Hard-boiled, νουάρ και μέσα σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα. Τι άλλο θέλει κανείς; Το διάβασα το 2010 και πραγματικά είχα "ανατριχιάσει" με το επίπεδο της ιστορίας. Εξαιρετικά ιντριγκαδόρικη κεντρική ιδέα, ωραία πλοκή, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και πολλή δράση. Πραγματικό διαμάντι που διαβάζεται απνευστί και δεν σ'αφήνει σε ησυχία. 10/10

 

2. Αίμα πάνω από την πόλη: Ή αλλιώς Γυάλινο κλειδί. The Glass Key στο πρωτότυπο. Το διάβασα το 2011, από τις εκδόσεις ΒΙΠΕΡ. Μου είχε φανεί σαφώς κατώτερο του Κόκκινου Θερισμού, αν και ίσως έφταιγε και λίγο η μετάφραση. Όμως θυμάμαι ότι η πλοκή του με είχε κουράσει και δεν με ιντρίγκαρε και τόσο. Πάντως θα κυκλοφορήσει σε νέα μετάφραση τον Μάρτιο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και ίσως την τιμήσω, μπορεί ν'αλλάξω γνώμη. 7/10

 

3. Η κατάρα των Ντέιν: The Dain Curse στο πρωτότυπο. Το διάβασα το καλοκαίρι του 2012 και έγραψα ένα μεγαλούτσικο σχόλιο γι'αυτό:

 

Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του Ντάσιελ Χάμετ που διαβάζω μετά τον Κόκκινο θερισμό και το Γυάλινο κλειδί. Σαφώς κατώτερο του Κόκκινου θερισμού, αλλά και πάλι το βιβλίο ήταν καλό. Δεν μπορώ να γράψω σε λίγες γραμμές για το τι συμβαίνει ακριβώς, γιατί πολλά είναι αυτά που συμβαίνουν και αρκετά μπερδεμένα. Απλά αφορά μια οικογενειακή κατάρα, αυτή των Ντέιν, που αρχίζει με την κλοπή κάποιων διαμαντιών σχετικά μεγάλης αξίας, με τον Κοντινένταλ Οπ να ερευνά την υπόθεση, και να καταλήγει εντελώς αλλού. Μέσα στην ιστορία συμβαίνουν θάματα και πράματα, κλοπές, απαγωγές, φόνοι. Τα μυστικά και τα ψέματα από το μέρος πολλών χαρακτήρων του βιβλίου φυσικά δεν λείπουν. Ούτε και οι διάφορες δολοπλοκίες και τα θανάσιμα κόλπα. Σίγουρα όλοι οι φόνοι και όσα κακά συμβαίνουν, αφορούν την οικογένεια Ντέιν, ειδικότερα την Γκάμπριελ. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη (Οι Ντέιν, Ο ναός, Κουεσάντα) και κάθε μέρος έχει και από ένα μυστήριο, που φυσικά συνδέεται το ένα με το άλλο. Καλό κόλπο αυτό. Νιώθεις ότι διαβάζεις τρία διαφορετικά μυστήρια, που όμως συνδέονται μεταξύ τους και δημιουργούν ένα μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες είναι πάρα μα πάρα πολλοί και δεν έχουν βάθος, ίσως έχουν από λίγο η Γκάμπριελ και φυσικά ο Κοντινένταλ Οπ, χωρίς όμως ο Χάμετ να σπαταλά λέξεις για να μας περιγράψει τα συναισθήματά τους. Απλώς έχουν πιο ενεργό ρόλο. Αλλά δεν έχει σημασία. Η ατμόσφαιρα φυσικά εξαιρετική με μια παλπ αίσθηση της δεκαετίας του '20. Η δράση είναι συνεχής και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Κατά την ανάγνωση απαιτείται λίγη προσοχή γιατί όπως είπα συμβαίνουν πολλά και μπερδεμένα πράγματα. Στο τέλος το μυστήριο λύνεται ικανοποιητικά και δίνονται οι απαραίτητες εξηγήσεις ώστε να καταλάβει πλήρως ο αναγνώστης γι'αυτά που συνέβησαν. 8/10

 

 

4. Το γεράκι της Μάλτας: The Maltese Falcon στο πρωτότυπο. Το διάβασα το καλοκαίρι του 2013 και έγραψα σχετικό σχόλιο:

 

Τον Ντάσιελ Χάμετ τον γνώρισα με τον εκπληκτικό Κόκκινο Θερισμό, μετά συνέχισα με το Γυάλινο κλειδί και την Κατάρα των Ντέιν και τώρα ήρθε η σειρά του πιο πολυδιαβασμένου και γνωστού μυθιστορήματος του, του Γερακιού της Μάλτας. Κατά την γνώμη μου είναι κατώτερο σε σχέση με τον Κόκκινο Θερισμό, που είναι ένας έπος, σίγουρα όμως έμεινα ευχαριστημένος και μιλάμε τώρα για ένα από τα βιβλία-σήμα κατατεθέν της νουάρ αστυνομικής λογοτεχνίας. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Σαμ Σπέιντ, ο κλασικός ιδιωτικός ντετέκτιβ με την απαραίτητη σκληράδα, τις ατάκες που σπάνε κόκαλα και την πέραση στις όμορφες και μοιραίες γυναίκες. Η ιστορία αρχίζει με μια νεαρή και πανέμορφη γυναίκα να του ζητά να ψάξει την μικρότερη αδερφή της, η οποία έφυγε με έναν άγνωστο παντρεμένο άντρα. Η ιστορία γρήγορα αποδεικνύεται μούφα, η νεαρή γυναίκα φαίνεται ότι είναι μπλεγμένη με επικίνδυνους άντρες, οι οποίοι αναζητούν ένα μεγάλης αξίας ομοίωμα γερακιού, από χρυσάφι και διαμάντια, που φτιάχτηκε πριν από δεκάδες χρόνια. Ο Σαμ Σπέιντ θα μπλεχτεί σε μια επικίνδυνη ιστορία με αρκετά πτώματα και κάμποσα μυστικά. Η γραφή κλασικά είναι πάρα πολύ καλή, με ως επί το πλείστον καταπληκτικούς διαλόγους και απίστευτες ατάκες και με την ατμόσφαιρα να είναι πιο νουάρ και από νουάρ. Μπορεί κάποιος να κουραστεί από τα πέρα δώθε και τα μισόλογα των χαρακτήρων μέχρι να έρθει το ανατρεπτικό τέλος, μπορεί να μην δεθεί ιδιαίτερα με τους χαρακτήρες γιατί δεν είναι σκιαγραφημένοι σε βάθος, οπωσδήποτε όμως θα περάσει καλά και θα νιώσει ότι διάβασε κάτι κλασικό. Εννοείται ότι βρίσκεται ψηλά σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα αστυνομικά και νουάρ μυθιστορήματα, αλλά και στις λίστες με τα 1001 βιβλία που πρέπει να διαβάσει κανείς πριν πεθάνει, τα 501 βιβλία που πρέπει να διαβάσει κανείς οπωσδήποτε και ούτω καθεξής. Θα ψάξω να βρω και την κλασική ταινία που βασίζεται στο βιβλίο, για την οποία έχω ακούσει εξαιρετικά λόγια. 8/10

 

 

Στα αδιάβαστα έχω ένα ακόμα μυθιστόρημα, το Ο αδύνατος άντρας, και κάμποσα βιβλιαράκια με διηγήματά του. Να δούμε πόσο θα κρατήσουν...

 

----------------------------------------------------------------

 

Εσείς έχετε διαβάσει κάποιο βιβλίο του; Αν ναι, γράψτε και κάνα σχόλιο εδώ!

Edited February 17, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Κοντινένταλ Οπ

Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που διάβασα Ντάσιελ Χάμετ και η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε. Το βιβλίο που μόλις τελείωσα αποτελείται από επτά ιστορίες, με πρωταγωνιστή και αφηγητή τον ανώνυμο ιδιωτικό ντετέκτιβ του Ηπειρωτικού Γραφείου Ερευνών, Κοντινένταλ Οπ. Ποιες είναι οι ιστορίες:

1. Το δέκατο κουβάρι: Ο εκατομμυριούχος μεσήλικας Λέοπολντ Γκάντβουρτ βρίσκεται νεκρός και κάποιος Εμίλ Μπονφίς είναι ο βασικός ύποπτος. Όμως πολλά στοιχεία βγαίνουν στην φόρα, τα οποία μπερδεύουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση. Μήπως τελικά ένοχη είναι η νεαρή γυναίκα του Γκάντβουρτ; Κλασική αστυνομική ιστορία, με λίγο μυστήριο και αποκαλύψεις. Σίγουρα πρόκειται για μια καλή εισαγωγή, ένα νόστιμο ορεκτικό. 8.5/10
2. Το χρυσό πέταλο: Ο Κοντινένταλ Οπ πάει στο Μεξικό για να βρει και να φέρει μαζί του πίσω στις ΗΠΑ τον άντρα μιας πλούσιας γυναίκας. Φαινομενικά απλή υπόθεση, μόνο που θα μπλεχτεί σε μια ιστορία γεμάτη απατεώνες και δολοπλοκίες. Πολύ ωραία ιστορία, που δεν ξέρεις που θα καταλήξει τελικά. Ο Κοντινένταλ για τις ανάγκες της υπόθεσης μέχρι που έγινε και φέσι από το πολύ ποτό. 9.5/10
3. Το σπίτι της οδού Τερκ: Ο ανώνυμος ντετέκτιβ μας ψάχνει στην συγκεκριμένη οδό έναν τυπά και μπλέκει σε μια εντελώς άσχετη με την δική του υπόθεση ιστορία, μιας και σ'ένα σπίτι στον ίδιο δρόμο κρύβεται μια σπείρα. Πολύ ωραία ιστορία και με ιδιαίτερη ένταση, μου άρεσε πολύ ο τρόπος που ο Κοντινένταλ βρήκε μια άκρη. 9/10
4. Το κορίτσι με τ'ασημένα μάτια: Ένας ποιητής προσλαμβάνει τον Κοντινένταλ Οπ για να βρει την αγαπημένη του, που τα ίχνη της χάθηκαν. Το θέμα είναι ότι η συγκεκριμένη κοπέλα δεν είναι αυτή που παριστάνει ότι είναι... Ωραία και αυτή η ιστορία, με την σειρά της είχε και αυτή την δράση της, το μυστήριο και λίγες αποκαλύψεις. 9/10
5. Το παιδί του Κάποιου: Με δική του ευθύνη ο Κοντινένταλ Οπ μπλέκεται σε μια επικίνδυνη ιστορία, μιας και θα γίνει κολλιτσίδα ενός μυστηριώδη πιστολά και θα βρεθεί στην μέση των αντιδικιών μεταξύ μελών μιας σπείρας. Με την υπόθεση αυτή, όμως, κατάφερε και έβγαλε λαβράκι. 9.5/10
6. Ο θάνατος του Μέιν: Ένας τυπάκος που δούλευε για λογαριασμό ενός εμπόρου τέχνης, δολοφονείται στο σπίτι του και ένα μεγάλο ποσό που κουβαλούσε στο πορτοφόλι του, κάνει φτερά! Τελικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται και στην πορεία ο Κοντινένταλ θα δει ότι όλοι έχουν, λίγο-πολύ, λερωμένη την φωλιά τους. Αυτή η ιστορία μου άρεσε πραγματικά πάρα πολύ. 9.5/10
7. Ο φόνος του Φέργουελ: Στην μικρή πόλη του Φέργουελ, ένας πρώην στρατιωτικός παρενοχλεί σε σημείο επικίνδυνο μια οικογένεια πλουσίων. Ο Κοντινένταλ Οπ καλείται από την οικογένεια να βγάλει μια άκρη. Τελικά τα πράγματα δεν είναι καθόλου όπως φαίνονται αρχικά και πολλά μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια. Και αυτή πολύ ωραία ιστορία, που νομίζω ότι κλείνει με τον καλύτερο τρόπο την συλλογή. 8.5/10

Όσον αφορά την γραφή, είναι πραγματικά εξαιρετική, ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη, σκληρή σε πολλά σημεία και ανάλαφρη σε άλλα, με αρκετό χιούμορ και ωραίες ατάκες. Ο Κοντινένταλ Οπ είναι ένας ιδιαίτερα συμπαθητικός τύπος, που δεν μπλέκεται συναισθηματικά και θέλει πάντα να κάνει σωστά την δουλειά του. Φαίνεται να μην έχει προσωπική ζωή, κάποια μόνιμη σχέση με γυναίκα κλπ, με τους φόνους, τους απατεώνες και τα εγκλήματα να είναι αυτά που δίνουν νόημα στην καθημερινότητά του. Ο ίδιος ήρωας πρωταγωνιστεί και στα μυθιστορήματα Κόκκινος Θερισμός και Η κατάρα των Ντέιν.

Υ.Γ. Σαν μέσος όρος μου βγαίνει 9 στα 10, αλλά νιώθω ότι είναι ένα βιβλίο που αξίζει να πάρει πέντε αστεράκια. Γι'αυτό του έδωσα τόσα στο Goodreads.

9/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[gregacm]

Διαβασα κι εγω τον Κοκκινο Θερισμο. Πολυ ωραιο βιβλιο. Ωραια πλοκη, μυστηριο, ανατροπες, πισωπλατα μαχαιρωματα, πιστολιδι και γενικα ολα τα καλουδια του ειδους. Απλη και στρωτη γραφη, χωρις φανφαρες αλλα με δοσεις -κυνικου, κατα βαση- χιουμορ. Σε συγκριση με το Γερακι της Μαλτας, που ειχα διαβασει παλιοτερα, ο Θερισμος μου αρεσε περισσοτερο.

[Steel Guardian]

The Glass Key/Το Γυάλινο Κλειδί
Δεύτερο βιβλίο του Dashiell Hammett που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό "Red Harvest/Ο Κόκκινος Θερισμός".
Αυτό το βιβλίο αν και είναι καλό δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το επίπεδο του Red Harvest.
Η γραφή του Hammett είναι αρκετά λιτή και κοφτή, γεγονός που βοηθά τα κείμενά του, καθώς βγάζει πιο εύκολα την "σκληρή" αίσθηση του δρόμου και του υποκόσμου.
Οι χαρακτήρες του βιβλίου, με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή, έχουν υποτυπώδη ανάπτυξη, με αποτέλεσμα να είναι διακριτοί, αλλά να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για αυτούς ο αναγνώστης.
Η υπόθεση είναι ενδιαφέρουσα και έχει την απαιτούμενη αγωνία. Ειδικά στην αρχή το βιβλίο είναι πολύ δυνατό και με κέρδισε εύκολα. Όμως στο δεύτερο μισό του βιβλίου οι ρυθμοί χαμηλώνουν λίγο και ο Hammett γίνεται ελαφρώς φλύαρος. Βέβαια δεν βαρέθηκα στιγμή διαβάζοντάς το. Το τέλος έχει τις ανατροπές του, αλλά η τελική λύση μου φάνηκε αρκετά βολική, κάτι που δεν ταιριάζει με το σχετικά κυνικό ύφος του βιβλίου.
Γενικά είναι ένα καλό βιβλίο που προτείνεται στου fan του Hammett και των noir. Αν όμως κάποιος δεν έχει ξαναδιαβάσει Hammett ή έχει διαβάσει μόνο αυτό του το βιβλίο θα έλεγα να διαβάσει (και) το Red Harvest.

[Steel Guardian]

The Maltse Falcon/ Το Γεράκι της Μάλτας (Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Τρίτο και με διαφορά χειρότερο βιβλίο του Hammett, που διαβάζω.
Εντάξει κυλάει νεράκι και διαβάζεται πάρα πολύ ευχάριστα, ενώ και ο βασικός χαρακτήρας είναι ενδιαφέρων, αλλά σε αντίθεση με τα άλλα δύο βιβλία όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι ψιλοαδιάφοροι.
Το χειρότερο όμως είναι ότι οι διάλογοι δεν έχουν την φυσικότητα που είχαν στο Red Harvest και το Glass Key (μπορεί να φταίει η μετάφραση) και ο ρεαλισμός που είχαν αυτά τα δύο έργα έχει πάει περίπατο.
Η έκδοση που διάβασα (όχι η καινούργια που κυκλοφόρησε πρόσφατα, αλλά μία πολύ παλιά γραμμένη σε πολυτονικό) είχε υπερβολικά πολλά λάθη επιμέλειας.
Γενικά καλό ήταν, αλλά σίγουρα με απογοήτευσε, καθώς περίμενα πολύ περισσότερα.

Βαθμολογία: 7.0/10

[BladeRunner]

Σαμ Σπέιντ

Από τον Φεβρουάριο του 2015 είχα να διαβάσω κάποιο βιβλίο του Ντάσιελ Χάμετ, τότε που διάβασα την καταπληκτική συλλογή διηγημάτων "Κοντινένταλ Οπ". Και τώρα έχουμε να κάνουμε με μια συλλογή, η οποία αποτελείται από επτά διηγήματα, στα τρία εκ των οποίων συμμετέχει ένας άλλος χαρακτηριστικός ντετέκτιβ του Χάμετ, ο φοβερός Σαμ Σπέιντ, τον οποίο μπορεί να γνωρίσει κανείς εις βάθος στο πολύ καλό μυθιστόρημα "Το γεράκι της Μάλτας". Η παρούσα συλλογή γενικά μου φάνηκε κατώτερη από την προηγούμενη που διάβασα, όμως τα τέσσερα αστεράκια τα έχει καπαρωμένα. Οι ιστορίες περιέχουν δράση, μυστήριο, ανατροπές και ατμόσφαιρα, η γραφή είναι λιτή, κοφτή και περιεκτική, οι χαρακτήρες αρχετυπικοί και δίχως βάθος αλλά σίγουρα λειτουργικοί. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα τόσο από τα διηγήματα στα οποία συμμετείχε ο Σαμ Σπέιντ (εννοείται ότι μου άρεσαν βέβαια), όσο από δυο άλλα: Το "Ο συνένοχος", όπου πρωταγωνιστής είναι ο Άλεκ Ρας, ένας πανάσχημος ιδιωτικός ντετέκτιβ, καθώς και από το "Είχα έναν αδερφό", ένα διαμαντάκι μ'έναν απλοϊκό νεαρό μποξέρ και τον μάνατζερ-αδερφό του. Σίγουρα καλή συλλογή διηγημάτων, προτείνεται στους λάτρεις του συγγραφέα αλλά και του είδους γενικότερα, όμως ίσως όχι για πρώτη επαφή με το έργο του Χάμετ.

7.5/10

[vaggelis]

Το γεράκι της Μάλτας.

Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει ότι μπορεί να θελήσει κάποιος από ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο Σαμ Σπέιντ είναι όσο σκληρός και κυνικός πρέπει να είναι ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ, η Μπρίτζετ Ο' Σόνεσι είναι όσο μοιραία μπορεί να υπάρξει μια πελάτισσα ενός γραφείου ερευνών, η ατμόσφαιρα του βιβλίου τόσο καλή που δεν σε πολυνοιάζει πότε θα λυθεί το μυστήριο και το τέλος αρκετά ανατρεπτικό για να λυπηθείς όλους όσους συμμετέχουν στην υπόθεση για τα βάσανα που έχουν περάσει.
Ο Ντάσιελ Χάμετ δεν έχει γράψει και πολλά μυθιστορήματα, αλλά όσα έχει γράψει είναι όλα ένα κι ένα.

9/10

[Steel Guardian]

The Thin Man/Ο Αδύνατος Άντρας (Εκδόσεις Μεταίχμιο)
Καλό ήταν, αλλά όχι πολύ καλό. Βασικά το μεγάλο πρόβλημα του βιβλίου είνα ότι δεν έχει αγωνία και σασπένς ούτε στιγμή. Ουσιαστικά δεν θα το έλεγα καν noir, πιο πολύ cozy whodunit είναι. Αυτή η αλλαγή το ύφος δεν μου άρεσε γιατί έδιωξε σχεδόν όλα τα στοιχεία που μου αρέσουν από τη γραφή του Hammett.
Παρά όμως τα παράπονά μου αυτά είναι ένα ευχάριστο και πολύ ευκολοδιάβαστο ανάγνωσμα που κυλάει νεράκι.
Σίγουρα δεν θα το πρότεινα για πρώτη επαφή με το έργο του Hammett, αλλά όσοι ήδη τον γνωρίζουν και απολαμβάνουν τη δουλεία του αξίζει να το διαβάσουν.

Βαθμολογία: 6.5/10

[vaggelis]

Η κατάρα των Ντέιν.

Ο ντετέκτιβ Κοντινένταλ Οπ αρχίζει να ερευνά μια ληστεία διαμαντιών και ενώ τα πράγματα φαίνονται σχετικά απλά, τα πτώματα αρχίζουν να συσσωρεύονται,όπως και το μυστήριο, μιας και όλοι οι νεκροί φαίνονται να συνδέονται με μια νεαρή κοπέλα, την Γκαμπριέλα Ντέιν Λέγκετ. Το ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι ενώ κάθε φόνος φαίνεται να διαλευκάνετε αμέσως, αυτό ικανοποιεί όλο και λιγότερο τον Κοντινένταλ μιας και όλα μοιάζουν υπερβολικά τέλεια οπότε αρχίζει να ψάχνει ακόμα πιο βαθιά για να ανακαλύψει τι πραγματικά κρύβεται από πίσω όλους αυτούς τους θανάτους.
Αυτό που πραγματικά μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο είναι ότι μετά από κάθε έγκλημα αυξάνονταν συνεχώς το μυστήριο και οι ύποπτοι, μόνο και μόνο για να σκοτωθούν και αυτοί με την σειρά τους. Στο τέλος φυσικά ο Κοντινένταλ ανακαλύπτει τον αληθινό εγκέφαλο που βρίσκεται πίσω από όλους αυτούς τους φόνους, που όπως πρέπει σε κάθε καλή ιστορία είναι υπεράνω κάθε υποψίας.

9,5/10  

 

[vaggelis]

Ο αδύνατος άνδρας.

Πρωταγωνιστής σε αυτό το βιβλίο είναι ο ντετέκτιβ Νικ Τσάρλς ο οποίος έχει αποσυρθεί από την δράση μετά τον γάμο του με μια πλούσια κοπέλα την Νόρα, και το μόνο που τον απασχολεί είναι η διαχείριση της περιουσίας της γυναίκας του και η καλή ζωή. Κατά την διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων πηγαίνουν στην Νέα Υόρκη και εκεί συναντούν μια παλιά γνωστή του Τσάρλς, την Ντόροθι Γουάιναντ, η οποία του ζητάει να βρει τον πατέρα της τον Κλάιντ, τον οποίο έχει πολλά χρόνια να συναντήσει. Ο Τσάρλς αρνείται αρχικά αλλά όταν η γραμματέας του Κλάιντ βρίσκεται νεκρή και αργότερα ένας πιστολάς εισβάλει στο σπίτι του και τον ξυπνάει, θέλοντας και μη, θα ανακατευτεί στην υπόθεση. Ο Χάμετ σε αυτό το βιβλίο δεν μας παρουσιάζει την καταιγιστική δράση που μας έχει συνηθίσει στα άλλα βιβλία του, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του βλέπουμε τον Τσάρλς και την γυναίκα του να πίνουν, να διασκεδάζουν, να πηγαίνουν σε πάρτι και γενικά να περνάει καλά και μόνο στα διαλείμματα των διακοπών του μοιάζει να ασχολείται και λίγο με την υπόθεση και αυτό γιατί είναι η αστυνομία που τον πιέζει να βοηθήσει.
Ο Τσάρλς σε αυτό το βιβλίο μοιάζει περισσότερο με ντετέκτιβ σαν τον Ηρακλή Πουαρό ή τον Σέρλοκ Χολμς, οι οποίοι κάνουν περισσότερη διανοητική δουλειά και πολλές φορές φαίνονται να μην ασχολούνται καν με την υπόθεση τους, παρά με δυναμικούς τύπους σαν τον Κοντινένταλ και τον Σάμ Σπέιντ που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εμπλακούν σε καβγάδες και πιστολίδια.
Ο Χάμετ στήνει πολύ καλά την υπόθεση, σε κάθε σελίδα σε κατευθύνει και σε διαφορετικό ύποπτο με το αποκορύφωμα φυσικά να είναι στο τέλος του βιβλίου όπου σου παρουσιάζει ότι το κυριότερο έγκλημα που πρέπει να διελευκανθεί είναι άλλο από αυτό που πίστευες σε όλο το προηγούμενο βιβλίο.

9/10

[Steel Guardian]

The Dain Curse/Η Κατάρα των Ντέιν
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Hammett που δεν είχα διαβάσει. Αυτό, σε αντίθεση με το The Thin Man, μου άρεσε αρκετά. Σίγουρα δεν έφτανε τα Red Harvest και The Glass Key που, κατά τη γνώμη μου, είναι τα καλύτερά του, αλλά ήταν ένα καλό και ψυχαγωγικό μυστήριο.
Άξια αναφοράς είναι και η διαφορετική δομή του σε σχέση με τα άλλα μυθιστορήματα του συγγραφέα, καθώς εδώ η αφήγηση είναι στην πραγματικότητα "σπασμένη" σε τρία διαφορετικά διηγήματα που στο τέλος συνδέονται.
Γενικά οι φαν του Hammett θα περάσουν καλά μαζί του, οι υπόλοιποι μπορούν να τον γνωρίσουν και με καλύτερα βιβλία, χωρίς όμως το συγκεκριμένο να είναι κακό.

[kirki]

 

Ο δημιουργός του θρυλικού ντετέκτιβ Sam Spade είναι γνωστός για αριστουργήματα όπως το Γεράκι της Μάλτας, το Γυάλινο κλειδί, Ο Αδύνατος άνθρωπος (και σε σειρά ιστοριών με το γνωστό ζευγάρι ντετέκτιβ  Νικ και Νόρα που αγαπούσαν το καλό ποτό), Η κατάρα των Dain και ο Κόκκινος θερισμός στα οποία βασίστηκαν μερικά καταπληκτικά film noir με κορυφαίο το Γεράκι της Μάλτας με τον Hamfrey Boggard σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Υπήρξε και ο ίδιος ντετέκτιβ και το έργο του έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Πιο σκοτεινός από τον συνοδοιπόρο του στο noir Raymond Chandler με αγάπη για πιο παρακμιακές και σκοτεινές καταστάσεις και με πρωταγωνιστές τσακισμένους αλλά ρομαντικούς αντιήρωες.

Υπήρξε ήρωας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και θύμα του Μακαρθισμού. Θρυλική είναι η απάντηση του στον γερουσιαστή Mc Carthy που τον κατηγορούσε ως κομμουνιστή:

https://www.culturematters.org.uk/index.php/arts/fiction/item/2722-the-cheaper-the-crook-the-gaudier-the-patter-dashiell-hammett-vs-joe-mccarthy

H ζωή του ενέπνευσε την πολύ καλή ταινία Hammett του Wim Wenders.

Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το Γυάλινο κλειδί όπου ένας επαγγελματίας τζογαδόρος / ερασιτέχνης ντετέκτιβ μπλέκεται σε μια υπόθεση πολιτικής διαφθοράς και οργανωμένου εγκλήματος και κάνει το σωστό πληρώνοντας και το τίμημα του να είναι ένας από τους λίγους ηθικούς κατοίκους της πόλης (ή τελοσπάντων όσο ηθικός μπορεί να είναι κανείς σε έναν τόσο άγριο κόσμο όσον αυτό που σκιαγραφεί ο Hammett). Δεν έχω δει την ταινία αν και έχει καλές κριτικές.

 

 

Edited March 13, 2021 by kirki

[kirki]

On 7/31/2008 at 5:22 PM, Electroscribe said:

Αν και ακόμη φέρει κάποια ρετσινιά ως "παραλογοτέχνης" (η ίδια η σύζυγός του δεν έδωσε άδεια να επανεκδοθούν σε βιβλίο όσα διηγήματά του από περιοδικά δεν έιχαν ήδη αγοραστεί από εκδότες όσο αυτός ζούσε!), έχει δικαίως επηρεάσει πάρα πολλούς συγγραφείς.

Νομίζω πως πλεον ο Hammet  θεωρείται κλασσικός συγγραφέας με έργα του να διδάσκονται σε παν/μια. Αυτό που λες δεν το ξέρω αλλά η Lilian Hellman υπήρξε και η ίδια σημαντική θεατρική κυρίως συγγραφέας και συνεργάτης του άρα κάτι παραπάνω θα ήξερε ίσως να ήταν και δική του επιθυμία καθώς τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ άρρωστος απο την φυματίωση και το αλκοόλ και δεν μπορούσε να εργαστεί.

[BladeRunner]

  

Ο αδύνατος άντρας

Το μόνο μυθιστόρημα του Ντάσιελ Χάμετ που είχα στη λίστα με τα αδιάβαστα, επιτέλους το έπιασα στα χέρια μου και έτσι μετακινήθηκε στη λίστα με τα διαβασμένα. Εδώ ο Χάμετ είναι αρκετά διαφορετικός σε σχέση με άλλα βιβλία του, τόσο ως προς την πλοκή όσο κυρίως ως προς τη γραφή. Το "Ο αδύνατος άντρας" θα έλεγα ότι είναι περισσότερο ένα κλασικό whodunit μυθιστόρημα μυστηρίου, παρά νουάρ, ενώ και η γραφή είναι πιο απλή και πιο ευχάριστη, οπωσδήποτε όχι σκληροτράχηλη ή μάγκικη όπως είναι π.χ. στον Κόκκινο Θερισμό. Οι περιγραφές είναι πολύ λίγες και οι απλώς απαραίτητες -αντίθετα οι διάλογοι είναι πάρα πολλοί-, οι χαρακτήρες λειτουργικοί αλλά μονοδιάστατοι, τα σκηνικά μάλλον λιτά και φτωχικά, ενώ η όλη δομή της ιστορίας θυμίζει έντονα θεατρικό έργο. Πάντως υπάρχει μυστήριο, υπάρχει μια κάποια αγωνία, και βέβαια το τέλος είναι ιδιαίτερα ανατρεπτικό και εξαιρετικά ενδιαφέρον. Σε καμία περίπτωση δεν το προτείνω για πρώτη επαφή με τον συγγραφέα, πάντως σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, έχει κάποια ωραία καλούδια να προσφέρει, ενώ διαβάζεται πολύ εύκολα και ευχάριστα.

8/10

Edited August 1, 2021 by Spark
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

Νεκρές γυναίκες

Μετά από τρία χρόνια ξαναδιαβάζω επιτέλους βιβλίο του αρκετά αγαπημένου μου Ντάσιελ Χάμετ. Πρόκειται για μια πολύ ωραία και χορταστική συλλογή έξι διηγημάτων του μάστορα των σκληροτράχηλων νουάρ. Έχουμε να κάνουμε με σκληρές αστυνομικές ιστορίες με ντετέκτιβ, δολοφόνους, κακοποιούς, γκάνγκστερ, μοιραίες γυναίκες και όλους αυτούς τους τύπους που συναντάει κανείς σε αυτό το είδος. Ο Χάμετ δεν χάνει το ΄χρόνο του με φιοριτούρες και περιττολογίες, λέει αυτά που θέλει να πει με άμεσο και σκληρό στιλ γραφής, χωρίς πολλά πολλά. Οι ιστορίες διαθέτουν και προσφέρουν δράση, δυνατά σκηνικά, ένταση και μια γαμάτη ατμόσφαιρα. Ναι, πέρασα τέλεια την ώρα μου διαβάζοντας τούτες τις ιστορίες, αν και η αλήθεια είναι ότι η επιμέλεια της έκδοσης θα μπορούσε να ήταν και καλύτερη... Το βιβλίο περιέχει τις εξής ιστορίες: "Η λεηλασία του Κουφινιάλ", "Μυγόχαρτο", "Το καμένο πρόσωπο", "Βασιλικές δουλειές", "Νεκρές γυναίκες" και "106.000 ματωμένα δολάρια". Όλες μου φάνηκαν το ίδιο καλές και δυνατές, οπότε δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα μια ή δυο εξ αυτών. Τέσσερα άνετα αστεράκια.

8/10