ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΡΟΠΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

[Adinol Doy]

Μια άγνωστη - στον ευρύ κύκλο μου - δραστηριότητά μου είναι και το σχεδίασμα ποιημάτων. Ψάχνοντας στα σκονισμένα τετράδιά μου, ανακάλυψα τα σκαριφήματα ενός αφελούς νέου - εμού του ιδίου, δηλαδή. Στα χρόνια που πέρασαν, φυσικά, η γραφή μου άλλαξε και πια πόρρω απέχει από το να είναι αφελής (ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζω). Ωστόσο, κάποια σκαριφήματα νομίζω ότι αξίζει να δημοσιευτούν στο φόρουμ.

Πριν δώδεκα χρόνια είχα γράψει το ακόλουθο πεζό ποίημα, σαφώς επηρεασμένος από τη "Μελαγχολία του Παρισιού" του Σαρλ Μπωντλαίρ. Δεν τόλμησα ποτέ ως τώρα να το δημοσιοποιήσω, διότι παραείναι μίμηση του αγαπημένου μου ποιητή. Παρ' όλ' αυτά, διαβάζοντάς το ξανά, διαπίστωσα πως εξακολουθεί να μου ασκεί μια έλξη, ίσως λόγω της ανατροπής του. Ελπίζω να μη σας φανεί ανιαρό.

 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΡΟΠΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ

 

Μπορῶ νὰ σοῦ συγχωρέσω τὰ πάντα, ἀγαπημένη.

 

Τὴν ἀσπλαγχνία σου - τὸ πόσο ἀδιάφορη σὲ βρίσκει ὁ πόνος τῶν ἄλλων, τὸ πῶς μειδιᾶς στὴν δυστυχία τῶν συνανθρώπων σου (ἀκόμη καὶ τῶν πιὸ κοντινῶν σου) - μπορῶ νὰ σοῦ τὴν συγχωρέσω. Μπορῶ νὰ προσπεράσω τὸν ἐγωκεντρισμό σου - τὸ νὰ θέλεις νὰ εἶσαι τὸ ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ σύμπαντος κόσμου, τὸ νὰ θέλεις νὰ συγκεντρώνονται πάνω σου ὅλα τὰ φῶτα τῆς χλιδῆς καὶ τῆς ματαιοδοξίας.

 

Γιὰ χάρη τῆς ὀμορφιᾶς σου, ποὺ εἶναι ἀπεριόριστη, μπορῶ νὰ σοῦ συγχωρέσω ἀκόμη καὶ τὴν ἀπληστία σου - τὸ νὰ θέλεις νὰ σοῦ προσφέρονται τάματα ἀπὸ χρυσάφι, διαμάντια καὶ βαθυκόκκινα ρουμπίνια, πετράδια νὰ σοῦ χαρίζονται ἀπὸ ἄγνωστες χῶρες ἐντὸς κι ἐκτὸς τοῦ ἐδάφους ποὺ μᾶς γεννᾶ.

 

Τί ἄλλο μοῦ μένει νὰ σοῦ συγχωρέσω, ἀγαπημένη; Μήπως τὶς ἀκατάπαυστες ἐρωτοτροπίες σου μὲ ἄλλους ἄνδρες μπροστὰ στὰ θολὰ ἀπὸ τὴν ἀποθυμιὰ μάτια μου; Ἢ μήπως τὴν φλυαρία σου γιὰ πράγματα ἀνούσια καὶ ποταπὰ καὶ προσωρινά; Τὸ ὅτι χορεύεις τραγούδια καμωμένα ἀπὸ ἤχους εὐτελεῖς καὶ λόγια ἐπιφανειακά; Ἢ μήπως, πάλι, τὸ ὅτι πετᾶς στὰ σκουπίδια τὰ ἐρωτικά μου σημειώματα καὶ τὰ διαβάζουν χλευάζοντας καὶ γελώντας εἰς βάρος μου οι βρόμικες, ἄσχημες καὶ ξεδοντιάρες ρακοσυλλέκτριες;

 

Ὄμορφή μου ἀγαπημένη, τὰ πάντα μπορῶ νὰ σοῦ συγχωρέσω: ὅλα ὅσα σοῦ εἶπα καὶ πρὶν κι ἀκόμα τὸν ἐμπαιγμὸ καὶ ἐξευτελισμὸ ἐνώπιόν μου στοὺς πολυπληθεῖς ἀλαφρόμυαλους θαυμαστὲς καὶ φίλους σου. Ὅλα μπορῶ νὰ τὰ συγχωρέσω, ἐκτὸς μόνον ἀπ' τὸ ὅτι εἶσαι ἀνόητη καὶ ἄμυαλη καὶ ἠλίθια καὶ γι' αὐτὸ ἀνίκανη νὰ κάνεις ὅλες σου τὶς ἰδιοτροπίες τοὐλάχιστον μὲ στύλ, ποὺ εἶναι τὸ πᾶν σ' ἐτούτη τὴν ἄχαρη ἐποχή μας.

 

(8 Νοεμβρίου 1996)

Edited August 4, 2008 by adinol

[Naroualis]

Ενώ είναι άψογο από αρχής μέχρι τέλους, υπάρχει ένα σημείο που χωλαίνει. Αν η αγαπημένη σου δε μπορεί να κάνει κάτι με στυλ, δεν είναι ανάγκη να είναι ανόητη, άμυαλη κι ηλίθια. Αρκεί να είναι κακόγουστη, πράγμα που και εκείνη θα κάνει να φαίνεται γελοία μέσα στην αλαζονεία της κι εσένα (τον αφηγητή) θα δείχνει βουτηγμένο μέσα στο ντεκαντάνς και την ελιτιστική συμπεριφορά.

[Adinol Doy]

Ἐνῶ κατὰ βάσιν ἔχεις δίκηο, δὲν ξέρω ἄν συμφωνῶ μαζί σου, Naroualis. Καὶ λέω "δὲν ξέρω", διότι ἀκριβῶς αὐτὸ συμβαίνει. Αὐτὸ τὸ πεζὸ ποίημα τὸ ἔγραψα μὲ μιὰ φιλοσοφία ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὴν "Μελαγχολία τοῦ Παρισιοῦ" τοῦ Μπωντλαίρ, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει πὼς αὐτὰ ποὺ μ' ἐνδιέφεραν, ὅταν τὸ ἔγραψα, ἦσαν δύο: α) τὸ στὺλ καὶ β) ἡ ἀνατροπὴ ποὺ ἐνδεχομένως δίνει μιὰ ὑπόγεια κωμικὴ νότα. Ἡ λογικὴ συνέπεια, δηλαδή, δὲν ἦταν στὶς προθέσεις μου. Ὡστόσο, κρατῶ στὸν νοῦ μου τὴν παρατήρησή σου.