Χώμα, χώματα

[D'Ailleurs]

 

 

Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του.

 

Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παρηγοριά της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

 

 

Βρίκα αυτο το βιβλίο σε ένα ράφι ενος μαγαζιού με μεταχειρισμένα βιβλία. Αρχικά δεν του έδωσα σημασία αλλα κάποια στιγμή το άνοιξα και το ξεφύλλισα. Το μάτι μου έπεσε πάνω στην αφιέρωση της τελευταίας ιστορίας "Εκείνο πίσω απο την τρύπα" που ήταν στον Χ.Φ.Λάβκραφτ. Δεν έχασα λεπτό και το τσίμπησα χωρίς δευτερη σκέψη.

Αποτέλεσμα; Ενα απίστευτο ανάγνωσμα, μια συλλογή διηγημάτων συνδιαζουν την ατμόσφαιρα του Α.Παπαδιαμάντη, του Εντγκαρ Αλλαν Πόε με το λογοτεχνικό ύφος του Χ.Φ.Λάβκραφτ. Ιστορίες φαντασίας με χιούμορ και αρκετά μακάβρια θέματα κάθως και μια μπόνους ιστορία Κθουλικού τρόμου που θα μπορούσε (χωρίς ομως να αντιγράφει) να είχε γραφτεί απο τον ίδιο τον Λάβκραφτ. Οσοι δεν το έχετε διαβάσει τσεκάρετε το οποσδήποτε!!

Edited August 5, 2008 by D'Ailleurs

[zodiac]

 

 

Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του.

 

Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παρηγοριά της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

 

 

Βρίκα αυτο το βιβλίο σε ένα ράφι ενος μαγαζιού με μεταχειρισμένα βιβλία. Αρχικά δεν του έδωσα σημασία αλλα κάποια στιγμή το άνοιξα και το ξεφύλλισα. Το μάτι μου έπεσε πάνω στην αφιέρωση της τελευταίας ιστορίας "Εκείνο πίσω απο την τρύπα" που ήταν στον Χ.Φ.Λάβκραφτ. Δεν έχασα λεπτό και το τσίμπησα χωρίς δευτερη σκέψη.

Αποτέλεσμα; Ενα απίστευτο ανάγνωσμα, μια συλλογή διηγημάτων συνδιαζουν την ατμόσφαιρα του Α.Παπαδιαμάντη, του Εντγκαρ Αλλαν Πόε με το λογοτεχνικό ύφος του Χ.Φ.Λάβκραφτ. Ιστορίες φαντασίας με χιούμορ και αρκετά μακάβρια θέματα κάθως και μια μπόνους ιστορία Κθουλικού τρόμου που θα μπορούσε (χωρίς ομως να αντιγράφει) να είχε γραφτεί απο τον ίδιο τον Λάβκραφτ. Οσοι δεν το έχετε διαβάσει τσεκάρετε το οποσδήποτε!!

 

Εξαιρετικό βιβλίο από τον ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας Ηλία Κεφάλα. Το εναρκτήριο κείμενο του βιβλίου είναι εκπληκτικό! Ένα βιβλίο για τους νεκρούς και τη σχέση τους με τους ζωντανούς. Όχι horror, αλλά πρόκειται για εξαιρετική γραφή. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο Mario Vitti στο βιβλίο του για την ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας αφιερώνει σελίδες στο έργο του Ηλία Κεφάλα.

[D'Ailleurs]

μετά απο σχεδόν δύο χρόνια κάποιος έγραψε μια αράδα για το βιβλίο. Εν το μεταξύ δεν θυμάμαι σε ποιόν το έχω δώσει... :dazzled: :dazzled: :dazzled: :dazzled:

[Naroualis]

Και μετά από έξι χρόνια, κάποιος καταφέρνει επιτέλους να το διαβάσει.

 

Ένα μικρό κομπακτ βιβλιαράκι γεμάτο με διηγήματα παράδοξα, πιο πολύ ανθρώπινα παρά οτιδήποτε άλλο. Οι λέξεις του τίτλου, αναδύονται από κάθε κείμενο σα μυρωδιά και σαν αποφορά. Δεν ξέρεις αν χαίρεται τη χωματίλα του ο κάθε ήρωας ή όχι. Διαβάζεις και νιώθεις μια τρυφερότητα για κάθε κείμενο, μια οικειότητα και ταυτόχρονα κάτι στατικό, που σε αγκυρώνει στο σημείο. 

Διαβάζεις ιστορίες τρόμου και εφ και δοκίμια για την εντοπιότητα και μικρές παρεΐστικες ιστορίες για τα δώρα που έρχονται από το χωριό και πώς πλαντάει μια νύφη στο σπίτι των πεθερικών και δεν ξέρει τι σε συγκινεί περισσότερο, τι σε γοητεύει περισσότερο.

Δεν ξέρω αν αυτό που μόλις έγραψα είναι για καλό ή για κακό ή αν λέει πόσο μου άρεσε το βιβλίο. Ειδικά σχόλια για κάθε διήγημα δε μπορώ να κάνω, θα ήταν αδύνατον. Θυμάμαι μόνο καθαρά την απίστευτα σαββοπουλική αίσθηση του Ιntime Bar, τον καημένο τον Ψυχούλα, τη λεπτότητα του Ανεπίληπτου Φίλου.