Meetthoth

[Sonya]

Όνομα συγγραφέα: Sonya

Είδος: χιουμοριστική φαντασία

Βία: ελάχιστη

Σεξ: μπορείς να το πεις κι έτσι...

Αριθμός λέξεων: 2.073

Αυτοτελής: έτσι λέω, αλλά υπάρχουν κι άλλες γνώμες...

Σχόλια: τα ψευδά αγγλικά μπορεί να δοκιμάσουν την υπομονή σας...

Meetthoth

(a story inspired by -and dedicated to- Terry Pratchett’s books and a wonderful magical short sword –excuse me- long thword and dragon thlayer.

P.S Please, pay attention to the footprints between the story and the end of the page)

Once upon a time, in a land far far away…

 

 

 

 

…There was a very powerful sourcerer. This is of course, as a matter of fact, absolutely true. There was a source of unknown and mysterious elements and his humble abode was placed –without his previous knowledge or consent- exactly above it. Day and night, from childhood to adolescence, he breathed deeply the scented air coming from the source, totally oblivious to all the strange things that happened around him and his house. It would not take an IQ score higher than a rotten banana’s to rumble that it is not normal for mama to die having a cabbage growing out of her head (papa was smart enough to hit and run a few weeks after moving to that house), but let us just say that his intelligence was not what he (or anyone belonging to his direct lineage) was proud of.

 

Anyway, since there is a word limit to this story*, I will deprive you his very interesting childhood experiences and get to the day when his life changed dramatically.

 

Up to that point all he did was walk around, while his broom cleaned the house and his rake dug over the garden and beam with a pale blue light. Reading and writing were not parts of his accomplishments and socializing was limited to non-human beings, such as an oak tree in the garden and the cabbage that had killed his mother (the world’s only plant that had deep roots in a human brain). But in his blood, in his entire existence the powers of the source swam happily, causing all those wondrous effects around him**.

 

Now, let us leave our young and very powerful sourcerer do his everyday things for a while and let us visit the world above his own. Now that world is totally different. There are sources everywhere (in fact, the source below the sourcerer's house belonged to that other world, but by accident dug too deeply in the ground and fell to the lower level) and the inhabitants are god-like figures with gold and silver eyes, graceful limbs and extraordinary beauty. Also, they are not very intelligent and that’s why they live in happiness and harmony. All except one.

 

Meetsos was intelligent. In fact he was a genuine genius*** and, therefore, despised by the imbecile masses, which feared and isolated him. He did not mind that. Long ago he had created a window facing the lower world, where other equally stupid but less powerful beings lived. He watched them hungrily, devouring the sweet taste of the power he would bestow on them, as soon as he found an entrance to their world.

 

Meetsos was also a mighty warrior, the strongest warrior of the realm. Of course, since there were no other warriors there, we do not have a measure to compare him to, so we will have to take his word for it. The truth is that, through his magical window, he had access to several books of the lower realm. Books of heroic deeds, extraordinary weapons and suicidal adventurers. He had taken a fancy on a particular long sword that he secretly forged, even though he miscalculated its size. The almighty huge barbarian sword had become, from his hands, no bigger than a dagger. He did not mind. To his eyes it was a long sword and, as the book said, a dragon slayer. The fact that he had never seen a living dragon**** is not to be taken under consideration. That’s what the book said, that’s what the sword looked like, that’s what it was. It would be the symbol of his dominion upon the lower world. Meetsos smiled deeply; his pearl teeth shone on the blade.

 

That coincidence unfolded a series of events. Look carefully! Meetsos smiles and his teeth shine. The glint hits the blade and is cast back. The specific angle between Meetsos, his sword and the magical window to the lower world is such that the pure white ray hits the window and escapes (because light does not have the limitations of the flesh) to the lower world, where it is ensnared by the source. The source, that had suffered several years with no other source around, tightly grabs the ray and pulls it in order to be pulled back to its own world. The sword is pulled by the source and the source is stronger than Meetsos. The wannabe hero holds tightly to his sword and is pulled along with it to the lower level, where he lands on his mouth in the front yard of the sourcerer.

 

The first to notice him was the cabbage, which was tanning its roots and drinking a banana daiquiri. Just when Meetsos was able to unstuck his mouth form the ground (his front teeth remained there as a front yard ornament), the sourcerer appeared, dragged from the noise. He stood speechless in front of Meetsos, the first humanoid he saw after his mother’s death. To his eyes, Meetsos looked huge and blue, like a giant smurf, but without the white panties. His aura was blinding and his golden eyes looked like two suns. His superhuman beauty would have given a wholly different course to our story, had the sourcerer been either woman or gay.

 

“Quite athtonithing”, said the figure spitting blood, apparently oblivious to the presence of the sourcerer. “It wath, after all, ecthremely eathy to ethcape to thith lower world.”

 

At that point, he observed the sourcerer and hurried to pick up his sword.

 

“And who art thou, o infidel?” he said, cursing the teeth that had abandoned him.

 

“…”

 

“Thpeak! For I am thy mathter and I command thee to declare thine identity and bow before my madthethty!”

 

“Whut? Who ‘r’ ye?”

 

“I am Meetthoth! I am the mighty lord that hath arrived to rule thith land and thith ith my long thword and dragon thlayer, the thymbol of my dominion upon thee!”

 

The sourcerer tried very hard to understand what was said to him and, when all efforts of comprehension failed, he commented on the only thing that reached his limited vocabulary.

 

“’ts short sword.”

 

“No! It ith a long thword and a dragon thlayer!”

 

“’ts short sword.”

 

“Thou infidel! How dare thee inthult me and my long thword and dragon thlayer, the thymbol of my dominion upon thee? Thou thalt pay for thine offenthe!”

 

“I not know whut ye sayin’, ‘ts short sword an’ ye missin’ teeth! Speak like man, man!”

 

“I am no man!” he shouted proudly, imitating the line of another fantasy person, during an epic book's transfer to the magical sheet.

 

“Whut? Ye woman? Ye not look like woman.”

 

“That ith not what I mean, o imbethile! Of courthe I am not a woman, but I am no man either*****! I am thy mathter and I am going to thpread my...”

 

“Ye need teeth!” observed the sourcerer once more, quite frustrated and turned to leave.

 

“Hold! I have not given thee my leave! And, anyway, I wath about to punith thee for thine offenthe.”

 

Meetsos rose his arms and a soft wind rose with them.

 

“Great powerth of the thourthe, I invoke thee!” he shouted majestically and a wild wind sent the sourcerer a few feet back with his back on the ground, which really pissed him off.

 

“Ok, ye no tooth thing, ye ask for it”, he muttered, as he helped himself up.

 

“Whut? Whut ye want?” he shouted, while Meetsos was trying to understand what was going wrong with the powers of the source that were supposed to assist him.

 

An intermission at this point is necessary, in order to understand and regard the source's point of view. It was infuriated. The sourcerer was stupid enough, but the newcomer, on whom it had placed all hopes for returning to its own world, did not seem to regard anything or anyone besides his toothless self. And anyway, it couldn't understand half of the things he said. So, since it could not resist the temptation to interfere, it had decided to do it in a chaotic way.

 

Winds swirled, the ground shook and things flew around like possessed little girls with spinning heads. Meetsos held his sword high and since nothing came to his assistance, decided to use it as he had read in all those books. He charged on the sourcerer. The cabbage, that had lost its precious banana daiquiri, would not let this pass lightly. It jumped forward and kicked Meetsos on the knee. As he fell, the sourcerer grabbed the hilt of the sword and tried to take it. Meetsos would not let go and so, they ended up in a shocking position, with something long and hard between them, screaming.

 

The source had had enough. It released its powers on the trio and waited for the result. The explosion caused a big bang into another multiverse and for several minutes, nothing could be seen. When the smoke was spent, the scene was left almost empty. The cabbage moaned, but there was no sight of either Meetsos or the sourcerer. The sword lay on the ground, unharmed, with a pale blue light around it...

 

For months and months, no one dared approach the area, where the source had flourished. Everything was calm. The cabbage had taken care of all during the few minutes per day that it was sober. It had locked the sword in a box and had thrown the key in the source.

 

But legend grew about a haunted place and a party of adventurers decided to go and take a look. They found the cabbage and heard from its leaves the most extraordinary story they could have ever imagined. Of course, they didn't believe it (its drunken point of view wasn't the absolute truth anyway) and soon transformed it into dinner, but they looked carefully in the house for the sword. They found the box and unlocked it.

 

“What on the gods' name is this?” shouted the cleric. “Do you think it is cursed?”

 

“No. It is magical! I can see that is has great power! Look at its aura!” awed the wizard.

 

“Then the story was true! It shall be the greatest song ever written!” exclaimed the bard and hurried to his lyre.

 

“And I shall yield it!” said the fighter. “Even though it is nothing but a short sword...”

 

“Ecthcuthe me, dthentleman and noble warrior, I am not a thort thword! I am Meetthoth! A long thword and a dragon thlayer!”

 

“Ye short sword...” said a second voice.

 

“Am not!”

 

“Ye are!”

 

“Long or short, baby” the fighter who observed weapons with more lust than he observed ladies, interfered to the conversation with a grin, “you 're mine!”

 

And so it came to pass, that a simpleton and a god-like figure ended up forever bound in a sword that their powers had given it life and personalities. Forever bound to the service of men.

 

 

 

 

Footprints:

*1000-3000 words, which is a great relief to my limited imagination, but feel free to improvise on anything involving natural and unnatural phenomena, living and non living things, as long as you always invite an alcoholic cabbage to the party of your imagination.

 

**wondrous effects: various phenomena, that would cause a normal human being to wonder, such as what happens behind locked bed chambers or where do all the lost socks end up to.

 

***relatively speaking, always. Compared to his race, or to the sourcerer, he was the intelligence equivalent of Einstein. That does not mean that his IQ score ever managed to surpass the two digit limit.

****coming to this, he had not even seen a dead dragon or the picture of a dragon. From descriptions, he had come to understand that a dragon is a large, greedy mosquito with a sore throat and a bad temper.

 

*****do not take the hero for a sexless or a hermaphrodite being. He just knows he is not human and therefore neither man nor woman, but there is just no name for his race. For your convenience, you may invent his race and feel free to also give it a background and a special and original name, such as “elf”.

Edited August 26, 2008 by Sonya

[Namris]

Από ό,τι έχω καταλάβει, υπάρχουν τρεις αιτίες για τις οποίες ένας άνθρωπος αποφασίζει να καρφώσει τον πισινό του σε μια καρέκλα, προκειμένου να γράψει ολόκληρα κατεβατά χιλιάδων λέξεων:

 

- Η αγάπη για τον ίδιο το λόγο, την ικανοποίηση δηλαδή που παίρνει συντάσσοντας προτάσεις με τον τρόπο που έχει κατά νου,

 

- Η μεταφορά (υλοποίηση, ίσως ήταν σωστότερη λέξη) των εικόνων που έχει στο μυαλό του σε γραπτό κείμενο (με ανάλογο τρόπο, ίσως, που φυσικοί, μαθηματικοί και χημικοί μεταφράζουν την αρμονία του σύμπαντος σε θεωρήματα και εξισώσεις),

 

- Η έκφραση των συναισθημάτων, των ιδεών και των απόψεων που αναπτύσσονται μέσα τους σαν ζώντες οργανισμοί, οι οποίοι, κάποια στιγμή, αποκτούν τόσο μεγάλες διαστάσεις που πρέπει οπωσδήποτε να βγουν (να γεννηθούν).

 

Πιθανόν, να υπάρχουν κι άλλες αιτίες που δεν έχουν πέσει στην αντίληψή μου (πέρα από την κατάληψη του μυαλού του από εξωγήινες οντότητες, κλπ, κλπ). Και φυσικά, θα ήταν ανόητο νομίζω να ισχυριστεί κάποιος ότι κάποια από τις αιτίες αυτές είναι σημαντικότερη των υπολοίπων.

Πολλές φορές, για τη συγγραφή μιας ιστορίας συντρέχουν πάνω από μία αιτίες. Το κακό είναι, ότι όταν συντρέχει η πρώτη αιτία, η αγάπη για τον ίδιο τον λόγο (άλλο προσπαθώ να γράψω καλά και άλλο έχω προσχεδιάσει το στυλ γραφής), αυτή δε γίνεται άμεσα αντιληπτή. Μπορεί να λέμε “τι όμορφα γραμμένο είναι το κείμενο αυτό”, αλλά δεν γνωρίζουμε ότι στην προκειμένη περίπτωση, το κίνητρο για τη συγγραφή δεν ήταν μόνον η ιστορία, αλλά και ο ίδιος ο λόγος (ποτέ δεν υπήρξε δικό μου κίνητρο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία). Οπότε, είναι επιπόλαιο να κρίνουμε ότι η ιστορία χάνει σε πρωτοτυπία, σε πρόσωπα, είναι μικρότερη απ’ ότι έπρεπε, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, τη στιγμή που η ίδια η ιστορία δεν είναι ο μοναδικός αυτοσκοπός.

 

Γι’ αυτό, πολύ έκανες και ξεκαθάρισες ότι η ιστορία σου είναι εμπνευσμένη από τα βιβλία του Terry Pratchett, οπότε υπάρχει μία επιπλέον παράμετρος που πρέπει να λάβει υπόψη του όποιος την κρίνει. Βέβαια, το πόσο συνεπής είναι με το στυλ του Terry Pratchett, αυτό σίγουρα δεν είμαι σε θέση να το κρίνω, μια και δεν έχω διαβάσει βιβλία του στα Αγγλικά (κι ούτε θα μπορούσα εξάλλου, μια και τα Αγγλικά μου είναι της μαύρης συμφοράς, πολύ χαμηλότερου επιπέδου από τo IQ του μάγου, μ’ ένα Lower της κακιάς ώρα, ίσα-ίσα για να τα σκάσουμε στον κορνιζά).

 

Παρ’ όλα αυτά, θα προσπαθήσω να εκθέσω τις απόψεις μου για όσα μπόρεσα να καταλάβω.

Μου άρεσαν πολύ:

- Το ντεκόρ, οι ήρωες και ο τρόπος που τα περιγράφεις και τα δένεις όλα μαζί (τέλεια η αλκοολική λαχανομαμά).

 

- Η ιδέα “ο ψευδός και ο ηλίθιος”. Ο διάλογος μεταξύ τους ήταν φοβερά διασκεδαστικός. Άσχετο· πριν από λίγες μέρες, είδα στο μετρό μία κοπελίτσα που φορούσε ένα μπλουζάκι με τη φράση “I am with stupid” και αναρωτήθηκα αν πήγαινε να συναντήσει τον καλό της. Για μια στιγμή, φαντάστηκα και τον Μήτσο να φοράει παρόμοιο μπλουζάκι την ώρα που συζητούσε με το μάγο.

 

- Ο επεισοδιακός, εξωφρενικός, πραγματικά πρωτότυπος, τρόπος που κατάφερε η Μήτσους να περάσει στο χαμηλότερο κόσμο.

 

- Ο σαματάς μεταξύ των εμπλεκομένων, που ήταν πολύ παραστατικός

 

- Το τέλος, που δεν ξέρω αν ήταν πρωτότυπο, αλλά ομολογώ ότι μ’ έπιασε στα πράσα και δεν το περίμενα.

 

Το χιούμορ μου άρεσε, αλλά λόγω των Αγγλικών μου, δεν ήμουν σε θέση να το απολαύσω, όπως σίγουρα θα το απόλαυσαν οι υπόλοιποι.

 

Και τώρα, κάποια πραγματάκια που τράβηξαν την προσοχή μου:

 

- Μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι άρχισες να γράφει για την πηγή πολύ σύντομα. Δηλαδή, περίμενα ένα-δυο λογάκια για τον μάγο πριν μου εξηγήσεις την πηγή της μαγείας του.

 

- Με παραξένεψε, που ενώ ο Μητσάρας δεν είχε τρόπο να επισκεφτεί τον χαμηλότερο κόσμο, μπορούσε εντούτοις να αρπάζει βιβλία και σπαθιά από εκεί. Μήπως θα έπρεπε να μπει κάποια επιπλέον υποσημείωση για τις δυνατότητες που του επέτρεπε το παράθυρο;

 

- (Εδώ υπήρχε κι ένα σχόλιο για την ευφυΐα του Μήτσου, σε σχέση με το κόλλημα που έφαγε για το μέγεθος του σπαθιού του, αλλά από ό,τι είδα, πρόσθεσες ειδική υποσημείωση και με κάλυψες απόλυτα).

 

Πιθανότατα κι οι άλλες δύο παρατηρήσεις να είναι για τα μπάνια, αλλά είπαμε: “This is a dog… This is a pencil…”

 

[Sonya]

Κατ' αρχάς, Namris, σ' ευχαριστώ που παρά την μέτρια γνώση αγγλικών, μπήκες στον κόπο να το διαβάσεις.

 

Μερικές διευκρινίσεις:

 

α) η έμπνευση από Pratchett είναι στο στυλ της γραφής, με τα απαραίτητα footnotes (γιατί Pratchett χωρίς footnotes είναι σαν λουκουμάδες χωρίς μέλι) και την τάση να βάζει γερές δόσεις χιούμορ σ' ένα είδος λογοτεχνίας που τείνει προς την επικούρα (την οποία και κατακρεουργεί, βγάζοντας χαρακτήρες όπως ο Rincewind, ο μάγος που δεν μπορεί να γράψει με σωστή ορθογραφία ούτε τη λέξη wizard και το γράφει στο καπέλο του wizzard κι ο Cohen ο βάρβαρος, ένας παπούς 90 χρονών που απλά τους έχει όλους). H αφιέρωση έγινε γιατί η απίστευτη γραφή του πραγματικά μου άνοιξε νέους ορίζοντες και δημιούργησε πάμπολλες προκλήσεις. Δυστυχώς, παρά την λατρεία μου στ' αγγλικά και τη μανία μου να διαβάζω σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα αγγλικά βιβλία τα τελευταία χρόνια, δεν είμαι σε θέση να κάνω τα δικά του λογοπαίγνια με την γλώσσα, αν και το παλεύω όσο μπορώ.

 

β) η έμπνευση της ιστορίας ήρθε από ένα σέσσιον d&d, όπου ο dm του άντρα μου τους έβγαλε ένα σπαθάκι το οποίο είχε προσωπικότητα και συστήθηκε ως "long thword and dragon thlayer" και το οποίο οι ίδιοι έβγαλαν Μήτθο. Είχα γελάσει τόσο πολύ με τους διαλόγους ανάμεσα σε παίχτες και σπαθί ("you are a thort thword" "no, I am a long thword" κλπ, με αποκορύφωμα μια φορά που το χρησιμοποίησαν απέναντι σ' ένα δαίμονα κι έκανε "Άουτθ") που δεν άντεχα να μην γράψω μια ιστορία για δαύτο κι αποφάσισα να ξεφύγω λιγάκι με την φαντασία μου και να του δώσω δύο προσωπικότητες και την ιστορία της δημιουργίας του.

 

γ) ο Μήτσος δεν έπαιρνε βιβλία, ούτε σπαθιά απ' το κατώτερο επίπεδο, απλά τα έβλεπε και τα διάβαζε όταν τα διάβαζαν κι αυτοί που τα κρατούσαν.

 

δ) η ανάλυση του source στην αρχή έγινε επειδή επέλεξα, όπως και ο Pratchett στο Sourcery, να χρησιμοποιήσω την καθαρά βρεττανική λέξη για τον μάγο, sourcerer αντί για sorcerer που είθισται πλέον.

 

Αυτή η ιστορία γράφτηκε για πολύ απλούς λόγους. Ήθελα να προσπαθήσω να φτιάξω μια ιστορία στο στυλ του Pratchett που λατρεύω, ξεπερνώντας την απειρία μου στο είδος (είναι η πρώτη μου απόπειρα σε χιουμοριστική φαντασία) και την γραφή σε μια γλώσσα που όσο καλά κι αν γνωρίζω, εν τούτοις δεν είναι η μητρική μου. Ήθελα επίσης να δώσω κι έξω απ' το μικρό εκείνο πάρτι, ένα κομμάτι της αστείρευτης φαντασίας του παιδιού που δημιούργησε τον Μήτθο. Δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα, δεν προσπάθησα να περάσω κάτι. Το έγραψα για να το γράψω, για να μπορέσω να εξερευνήσω με τη δική μου πένα αυτό το είδος κι ίσως ν' ανακαλύψω κάτι καινούργιο για την γραφή μου.

[DinMacXanthi]

Η ιστορία μου έφερε στο μυαλό παλιά adventures του υπολογιστή, όπως το King's Quest ή άλλα της Sierra. Ελαφρύ, με ωραίους και απλούς διαλόγους, σουρεαλλιστικές καταστάσεις και κωμικούς (αντι)ήρωες, με έκανε να χαμογελάσω που την διάβασα και να σκαρφιστώ κάτι παρόμοιο. Για μένα το κείμενο πέτυχε τον σκοπό του. Ως μεγάλος λάτρης του Pratchett δεν θα μπορούσα παρά να ξεζουμίσω την ιστορία και μπορώ να πω πως αν και εμπνευσμένη από το μοναδικό στυλ του αγαπημένου Terry, στέκεται πολύ εύκολα μόνη της και δεν εξαρτάται από την γνώση του αναγνώστη στον εν λόγω Συγγραφέα. Όσο για τα Αγγλικά σου, δεν ξέρω πόσο καλύτερη θα ήταν η ιστορία στα Ελληνικά, αλλά βρήκα τον λόγο σου στρωτό, με απειροελάχιστα λαθάκια που σε καμία περίπτωση δεν θα ενοχλούσαν κάποιον (ακόμη και Άγγλο) αναγνώστη από το να την διαβάσει και να την ευχαριστηθεί. Αν αυτού του είδους οι ιστορίες μπορούν να σε γεμίζουν, πιστεύω ότι αυτή η πρώτη προσπάθεια ήταν επιτυχημένη. Συνέχισε να γράφεις και καλή επιτυχία στο διαγωνισμό.

[Naurgul]

Ιδέα: Ένα χαζό θεϊκό πλάσμα και ένας εξίσου χαζός άνθρωπος παγιδεύονται σε ένα σπαθί. Η ιστορία είναι σχετικά απλή: ο θεός κοιτάζει τον κόσμο των ανθρώπων, μια μαγική πηγή τον τραβάει εκεί, μετά μαλώνει με τον άνθρωπο και μαζί καταλήγουν στο σπαθί και υπηρέτες ανθρώπων-περιπετιεάδων. Υποθέτω ότι το γεγονός πως είναι εξαιτίας μιας σειράς ατυχών γεγονότων που οδηγούν στην ανατρεπτική κατάληξη (δηλαδή ότι το ανώτερο ον μαζί με το κατώτερο ον βρίσκονται υπηρέτες άλλων κατώτερων όντων) είναι ο πυρήνας του χιούμορ.

 

Εκτέλεση: Η γλώσσα είναι αρκετά καλή. Φαίνεται να υπηρετεί ικανοποιητικά το χιούμορ. Η προώθηση της πλοκή συμβαδίζει ικανοποιητικά με την παρουσίαση χιουμοριστικών σκηνών, αν και ίσως μερικές φορές οι σκηνές δείχνουν πιο πολύ από ό,τι θα έπρεπε ότι υπάρχουν μόνο ως αστεία, πράγμα που μειώνει κάπως την αληθοφάνεια της ιστορίας. Βέβαια, το γεγονός ότι υποσκάπτεται η αληθοφάνεια θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι μέρος του χιούμορ. Επίσης, νομίζω ότι η στιχομυθία μεταξύ των δύο πριν μαλώσουν είναι λίγο μεγαλύτερη και πιο βαρετή από όσο θα έπρεπε. Τέλος, μια μικρή παρατήρηση: Θα ήθελα να αναπτύσσονταν περισσότερο το πώς κατέληξε φαφούτης, είναι λίγο αυθαίρετο να γίνεται απλώς από το πέσιμο. Από την άλλη, αυτό θα μπορούσε να προσθέτει στο αστείο, δεν είμαι σίγουρος. Ο επίλογος με τους περιπετειάδες επίσης μοιάζει λίγο τραβηγμένος. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να έμπαινε κάπως πιο συνοπτικά, σαν υπονοούμενο ή κάτι τέτοιο, γιατί φαίνεται σα να ασχολείσαι υπερβολικά με το να εξηγήσεις το αστείο... πράγμα που θα έλεγα ότι υπονομεύει το χιούμορ παρά το βελτιώνει.

 

 

 

Σημείωση: Δέχομαι και ενθαρρύνω κάθε είδους απάντηση, ένσταση, αίτημα επεξήγησης κλπ πάνω στην κριτική από τον συγγραφέα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος. Εγγυώμαι ότι αυτό δε θα επηρεάσει την ποσότητα ή την ποιότητα των κριτικών μου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

[Naroualis]

Πράτσετ φαν κι εγώ και το μεγάλο δάσκαλο τίμησες Σόνυα μου, ακόμη και την ίδια του τη γλώσσα. Δε θα σταθώ πουθενά (ειδικά στη γλώσσα, διότι δεν έχω την πρέπουσα αυτοπεποίθηση) απλά θα ήθελα ένα πιο εντυπωσιακό τέλος. Κάτι πιο cheesy, για την ακρίβεια. Long live Metthoth…

[tetartos]

Γραφή: Πολύ καλή, ιδίως για αγγλικά, ελάχιστα γραμματικοσυντακτικά.

Πλαίσιο: Αν και λίγο λιτός, περιγράφεις τον κόσμο σου με επαρκή τρόπο που γίνεται πιστευτός.

Χαρακτήρες: Απλοί οι χαρακτήρες, απλά και τα κίνητρά τους. Βέβαια, τι παραπάνω θα περίμενε κανείς από χιουμοριστική φαντασία;

Πλοκή: Το τέλος δε με ενθουσίασε. Πώς/γιατί παγιδεύτηκαν μέσα στο σπαθί; Ο θάνατος της μητέρας του μου φάνηκε λίγο τρομακτικός, για να είναι αστείος.

Διάλογοι: Απολαυστικοί! Το μόνο που με παραξένεψε ήταν η προφορά του sourcerer, για την οποία δεν κατάλαβα καμιά εμφανή εξήγηση.

[Sonya]

Γραφή: Πολύ καλή, ιδίως για αγγλικά, ελάχιστα γραμματικοσυντακτικά.

Πλαίσιο: Αν και λίγο λιτός, περιγράφεις τον κόσμο σου με επαρκή τρόπο που γίνεται πιστευτός.

Χαρακτήρες: Απλοί οι χαρακτήρες, απλά και τα κίνητρά τους. Βέβαια, τι παραπάνω θα περίμενε κανείς από χιουμοριστική φαντασία;

Πλοκή: Το τέλος δε με ενθουσίασε. Πώς/γιατί παγιδεύτηκαν μέσα στο σπαθί; Ο θάνατος της μητέρας του μου φάνηκε λίγο τρομακτικός, για να είναι αστείος.

Διάλογοι: Απολαυστικοί! Το μόνο που με παραξένεψε ήταν η προφορά του sourcerer, για την οποία δεν κατάλαβα καμιά εμφανή εξήγηση.

 

Η προφορά του είναι περίεργη, γιατί είναι ηλίθιος και ακοινώνητος και για να σπάει νεύρα δίπλα δίπλα με τον ψευδό Μήτθο. :Ρ

 

Παγιδεύτηκαν μέσα στο σπαθί γιατί εκτοξεύτηκε ωμή δύναμη με χαοτικά αποτελέσματα απ' την πηγή.