Το Πρότζεκτ

[kitsos]

Όνομα Συγγραφέα: Κώστας

Είδος: Επιστημονική φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1226

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Στη μνήμη του Douglas Adams

 

 

 

Η συμμετοχή μου στον επετειακό διαγωνισμό 28άδας.

 

Το_Πρότζεκτ.pdf

[Namris]

Σαν ιδέα είναι μια χαρά. Όχι βέβαια για να γράψεις μυθιστόρημα, μια και δεν είναι τόσο πρωτότυπη, αλλά για μικρό διήγημα, μια χαρά είναι. Μου άρεσε το ότι δε βασίστηκες αποκλειστικά στην ανατροπή, αλλά άρχισες να παίζεις με τον Κρόνο και τον Δία από τα μισά του διηγήματος. Έτσι, μπόρεσες να περάσεις και το μήνυμα (άσχετα αν το είχες ή όχι κατά νου) “κοιτάξτε παιδιά, κι οι θεοί φουκαράδες σαν εμάς είναι”. Αν βασιζόσουν αποκλειστικά στην ανατροπή του τέλους, θα το είχες χάσει. Σωστός ο παίχτης!

 

 

Τώρα, τι προβλήματα βλέπω:

 

- Λογικό που προσπαθείς να παρουσιάσεις τον Τζιλ και τον Νταφ σαν ανθρώπινα όντα, για να παραπλανήσεις τον αναγνώστη και να μην καταλάβει ποιοι ήταν. Και εντάξει, την μπύρα να τη δεχτώ· είχαν και αυτοί ένα ποτό, ανάλογο με τη γήινη μπύρα. Το κιβώτιο ψυχρού καιρού, όμως, μου φάνηκε εντελώς ξεκάρφωτο και περιττό.

 

- Στην φράση “Ούτε ο πατέρας σου είναι ο μοναδικός χήρος που έμπλεξε με την πρώην του γιου του”, μήπως θα ήταν καλύτερα να γράψεις “…που παντρεύτηκε την πρώην του γιου του”, μια και αργότερα την αποκαλείς μητριά;

 

- Έξυπνος ο τρόπος που προσπαθείς να μας ενημερώσεις για το οικογενειακό μπάχαλο στη ζωή του Τζιλ. Αξιέπαινη και η προσπάθεια να κάνεις τους διαλόγους όσο πιο φυσικούς γίνεται. Παρόλα αυτά, δεν νομίζω ότι είναι 100% φυσικοί και δίνουν ξεκάθαρα την αγωνία σου να ενημερωθούμε. Για παράδειγμα: Αρχικά, δίνεις την αίσθηση ότι ο Τζιλ είναι στεναχωρημένος για το θάνατο της μητέρας του και, καπάκι, μας ενημερώνεις για τα τσιλημπουρδήματα του πατέρα του. Θα έπρεπε να μεσολαβήσει, νομίζω, μια επεξήγηση ότι η θλίψη του οφείλεται σε άλλους λόγους. Και γενικά, δε θα έπρεπε να αποκαλυφθεί τόσο βιαστικά ότι ήταν ερωτευμένος με τη Βάλη.

 

- Βλέπω ότι το διήγημα χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά την ερωτική του απογοήτευση και το δεύτερο αφορά το project. Κατ’ αρχάς, δεν κατάλαβα για ποιο λόγο θα έπρεπε να εγκαταλείψει το project, μόνο και μόνο επειδή είχε πρόβλημα με τον πατέρα του. Πώς σχετίζονται τα οικογενειακά προβλήματα με το project στο πανεπιστήμιο; Αυτά τα δύο κομμάτια μου φαίνονται ξεκάρφωτα μεταξύ τους. Αν όμως είχες βάλει τη Βάλη υπεύθυνη για τον Δία, τότε αφενός θα είχε λόγο να τα παρατήσει, αφού δε θ’ άντεχε να τη βλέπει καθημερινά και αφετέρου, θα είχες συνδέσει τα δύο κομμάτια μεταξύ τους (εκτός αν το Βάλη παραπέμπει σε όνομα πλανήτη και δεν έπιασα το υπονοούμενο).

 

- Η πρώτη πρόταση “Δεν αντέχω άλλο πια βαρέθηκα” νομίζω θα έπρεπε να γραφεί “Δεν αντέχω άλλο! Βαρέθηκα!”. Γενικά, τα σημεία στίξης αποτελούν χρήσιμα αξεσουάρ.

 

- Στη φράση “Μη αναγκαίο το τελειότερο των δημιουργημάτων του;” το “Μη αναγκαίο” μου φάνηκε κάπως… τεχνικό και λιγότερο λογοτεχνικό.

 

- (Στην ίδια παράγραφο) Νομίζω ότι τον έβαλες να δακρύσει σε λάθος χρονική στιγμή, διότι σαν αναγνώστης δεν είχα καταλάβει ακόμη τι λόγο είχε να δακρύσει. Ίσως είναι καλύτερα να τον βάλεις να δακρύσει μετά τη φράση “Όχι γλυκιά μου... Μη φοβάσαι… δεν θα σε αφήσω ποτέ”.

 

[DinMacXanthi]

Ανάμικτα συναισθήματα.. Βρήκα την γραφή των διαλόγων υπέροχη. Το μέρος στο οποίο βρίσκονται, (εστίες, πανεπιστήμιο κλπ...) να ταιριάζει με το στυλ των 2 χαρακτήρων.

 

Βρήκα πολύ ωραία την σκέψη των δημιουργών που στέκονται πάνω από το δημιούργημα. Ότι πολλοί φτιάχουν διάφορα σύμπαντα (θεωρία άπειρων συμπάντων, κοσμογονία και τέτοια, τα λατρεύω)

 

Δεν μου έκατσε καλά όμως η μείξη των 2. Εϊναι 2 διαφορετικά κομμάτια, η αρχή και το τέλος (ΑΡΧΗ: συζητηση φοιτητών στις εστίες - ΤΕΛΟΣ: Επιτήρηση κατασκευής του σύμπαντος απο διάφορους δημιουργούς) και για μένα η αρχή είναι υπέροχα γραμμένη που θα έπρεπε να ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ κάπως αλλιώς - και το τέλος μια πολύ ωραία ιδέα που θα έπρεπε να ΑΡΧΙΣΕΙ κάπως αλλιώς.

 

Πολύ περίεργη κατάσταση... Αυτό που μου μένει Κίτσο είναι η απόλυτη φυσικότητα των διαλόγων. Θα ψάξω κι άλλα κείμενα σου για να δω αν οντως οι διάλογοι είναι το δυνατό σου κομμάτι. Δεν ξέρω αν στο έχουν ξαναπεί, πάντως να το έχεις υπόψη σου όταν γράφεις.

[Naurgul]

Ιδέα: Η ιστορία του κειμένου είναι σχετικά απλή. Βασίζεται στην απάντηση στο υποθετικό ερώτημα "Τι θα γίνονταν αν ο θεός δεν ήταν παντοδύναμος και ζούσε μια απλή ζωή, παρόμοια με αυτή που ζούμε εμείς;". Η αλήθεια είναι ότι από μόνο του αυτό δε μου προκάλεσε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλά ας εξετάσουμε την ιστορία πιο συγκεκριμένα: Η Γη και οι πλανήτες του ηλιακού συστήματος αποτελούν μια εργασία μιας ομάδας φοιτητών. Ο καλύτερος από αυτούς έχει καταφέρει να πλάσει τη ζωή, μέχρι και τους ανθρώπους. Ως εδώ καλά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πώς αποφάσισες για υπόλοιπο της ιστορίας: Ο πατέρας, η πρώην γκόμενα-μητριά, το περίεργο ψυγείο, το συμβούλιο, η σύμβαση. Τα βάζεις όλα αυτά μέσα αλλά δεν τα μαγειρεύεις, τα αφήνεις εκεί, χωρίς καμία ανάπτυξη· όπως το βλέπω εγώ είναι gimmicks χωρίς ουσία. Συνδέονται τόσο απλοϊκά και μονοσήμαντα με την ιστορία που είναι ξεκάθαρο το ότι είναι κατασκευασμένα μόνο για αυτό το σκοπό, κάτι που χαλάει την αληθοφάνειά της. Οι χαρακτήρες δε με ικανοποίησαν: ο ένας είναι πλούσιος, έξυπνος, όμορφος με ένα τελείως παρανοϊκό άσχημο πράγμα να του έχει συμβεί. Ο άλλος υπάρχει μόνο για να προσφέρει αντίλογο στον ήρωα... αφού δε μπόρεσες να του βρεις άλλη λειτουργία ίσως θα ήταν καλύτερο ο πρωταγωνιστής να τα σκέφτεται όλα μόνος του. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι το βασικό σου εύρημα (αυτό με την καθημερινότητα του θεού) το χρησιμοποιείς ως ανατροπή. Γιατί; Δε συμβαίνει καν στο τέλος, παρουσιάζεται απλά από τον συγκάτοικο όταν το πρώτο επιχείρημα αποτυγχάνει. Αν αντί για αυτό επέλεγες να το εμφανίσεις στην αρχή και να το αναπτύξεις, νομίζω θα ήταν καλύτερα. Έτσι πως είναι τώρα, μοιάζει ασύνδετη η όλη υπόθεση με τη γκόμενα/μητριά και το ρόλο αυτού ως δημιουργού του κόσμου. Ομολογώ πως μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση της ιστορίας αναφώνησα "Αυτό ήταν;" και πιστεύω ήταν για αυτό το λόγο. Επίσης, η σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: είναι απλή αγάπη και συμπάθεια, που είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν την ανάπτυξες.

 

Εκτέλεση: Η γραφή γενικά μου άρεσε. Οι διάλογοι ήταν πετυχημένοι αν και ο συγκάτοικος μιλάει υπερβολικά πολύ θα έλεγα, σε κάποια σημεία· νομίζω θα ήταν καλύτερο να σπάσουν αυτοί οι μονόλογοι κάπως. Το κάνεις ήδη μία φορά, αλλά εγώ θα έλεγα να συνέβαινε ακόμα μία. Ακόμη, θα προτιμούσα κάποιες περιγραφές, όπως το πώς ετοιμάζονταν να φύγει και πώς επισκέφτηκε το πρότζεκτ να είχαν περισσότερο συναίσθημα. Το πώς φτάνει σε δάκρυα ο πρωταγωνιστής θα έλεγα μοιάζει λίγο ψεύτικο, ίσως αν έβαζες περισσότερες διαβαθμίσεις στα συναισθήματά του, θα ήταν καλύτερα. Πάει από αλαζόνας σε σκεπτικός και μετά σε κλάματα στο έτσι. Ίσως κάπως έτσι θα μπορούσες να κάνεις αυτό που λέω με το σπάσιμο των μονολόγων. Και μη ξεχάσω, το τέλος θέλει κατιτίς για να νιώσει ο αναγνώστης ότι υπάρχει κάποιου είδους κάθαρση. Ίσως θα μπορούσες να βάλεις να κάνει κάτι επιπλέον πέρα από το να σκέφτεται την αγάπη του για τα δημιουργήματά του για να είναι πιο δραματικό; Και κάτι άλλο, λίγο άσχετο: νομίζω κάπου υπάρχει ένα "ότι" που θα έπρεπε να ήταν "ό,τι".

 

 

 

Σημείωση: Δέχομαι και ενθαρρύνω κάθε είδους απάντηση, ένσταση, αίτημα επεξήγησης κλπ πάνω στην κριτική από τον συγγραφέα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος. Εγγυώμαι ότι αυτό δε θα επηρεάσει την ποσότητα ή την ποιότητα των κριτικών μου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

[kitsos]

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και τα σχόλια σας. Θα ληφθούν υπ όψη.

 

Guardian#1 για το "ότι" έχεις δίκιο. Το βρήκα το άτιμο!

[Sonya]

Κίτσο, τα συχαρήκια μου. Ζωντανό κείμενο, αληθινοί διάλογοι, πραγματικά συναισθήματα.

 

Ο μίστερ θεός της γης, παρατημένος απ' την γκόμενα που τα 'μπλεξε με τον πατέρα του. Έτσι εξηγείται ότι ο πλανήτης μας είναι μπορντέλο. :Ρ

 

Ευφυέστατο. Δεν θ' αναλωθώ σε τεχνικούρες. Δυστυχώς, ψήφισα πριν καταλάβω ότι εννοούσε την γη (είμαι και φυσική ξανθιά, πανάθεμά με :Ρ), αλλιώς θα τις μετρούσες (τις ψήφους ντε) με τον Deodonus.

 

Ειρωνικό (μου φάνηκε), ευρηματικό και ενδιαφέρον.

 

Άξιος.

[kitsos]

Κίτσο, τα συχαρήκια μου. Ζωντανό κείμενο, αληθινοί διάλογοι, πραγματικά συναισθήματα.

 

Ο μίστερ θεός της γης, παρατημένος απ' την γκόμενα που τα 'μπλεξε με τον πατέρα του. Έτσι εξηγείται ότι ο πλανήτης μας είναι μπορντέλο. :Ρ

 

Ευφυέστατο. Δεν θ' αναλωθώ σε τεχνικούρες. Δυστυχώς, ψήφισα πριν καταλάβω ότι εννοούσε την γη (είμαι και φυσική ξανθιά, πανάθεμά με :Ρ), αλλιώς θα τις μετρούσες (τις ψήφους ντε) με τον Deodonus.

 

Ειρωνικό (μου φάνηκε), ευρηματικό και ενδιαφέρον.

 

Άξιος.

Ευχαριστώ, είσαι πολύ καλή.

[Naroualis]

Εντάξει, λοιπόν. Το κατάφερες. Με έκανες να ζηλέψω. Και; Τι κέρδισες; Άρτιο μου φαίνεται, εξαιρετικό μου φαίνεται, στο σκοτάδι με κρατάει ως το τέλος, χαστούκι μου δίνει όταν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρότζεκτ, γελαστούλα είμαι με τα αγοράκια, που ακόμη κι όταν το παίζουν θεοί, αγοράκια μένουνε. Απολύτως καμμία παρατήρηση δεν έχω να σου κάνω.

[kitsos]

Εντάξει, λοιπόν. Το κατάφερες. Με έκανες να ζηλέψω. Και; Τι κέρδισες;

Χα χα δεν είχα τέτοιο σκοπό αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ένιωσα όμορφα που συνέβη.

 

Χάρηκα που σου άρεσε.

[tetartos]

Γραφή: Πολύ καλή, τίποτα δε με ενόχλησε. Καθαρή, ρέουσα, ευχάριστη.

Πλαίσιο: Ο ψυχρός καιρός ήταν καλή ιδέα. Το υπόλοιπο πλαίσιο ήταν υπερβολικά ανθρωπομορφικό. Και ναι μεν στην αρχή ήταν ΟΚ, οικείο και γνώριμο, αλλά στο τέλος δεν μου ταίριαζε ιδιαίτερα με την εξήγηση.

Χαρακτήρες: Αρκετή εμβάθυνση σχετικά με τη συντομία της ιστορίας. Μπράβο!

Πλοκή: Απλή, γνωστή, σεμνή. Ίσως το πιο αδύναμο σημείο του διηγήματος. ο Γαν έφτιαξε τον... Γανυμήδη;

Διάλογοι: Μια χαρά! Ζωντανοί, ευχάριστοι, διασκεδαστικοί. Εύγε!