DinoHajiyorgi Posted August 24, 2008 Share Posted August 24, 2008 (edited) Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά. Η μικρή ομάδα ανηφόριζε σε μια απότομη βουνοπλαγιά με τον παγωμένο άνεμο να ξυρίζει τα κατακόκκινα πρόσωπά τους. Ήταν όλοι τυλιγμένοι στα τομάρια ζώων που είχε σκοτώσει πριν καιρό ο Τράνταν, ο ακόλουθος του Βαλ. Το μουλάρι του Πάλαφ είχε ήδη ψοφήσει ενώ τα άλλα τρία ζώα ήταν ένα βήμα πριν το θάνατο. Ο Άροτ πήγαινε μπροστά με τον μεγάλο Βαλ το μάγο ξωπίσω του και με μια σκέψη να τον βασανίζει. «Ποιος ήταν ο πραγματικός σκοπός του Βαλ; Θα έμενε πιστός στο Βασιλιά όσο κρατούσε το κυνήγι του κόκκινου Ραντ ή…; » «Εκεί! Εκεί μπροστά!» φώναξε ο Βαλ σηκώνοντας την ράβδο του προς την κατεύθυνση που έδειχνε. Μια λάμψη αναδυόταν πίσω από την κόψη της κορυφής, μια κόκκινη ανταύγεια ενάντια στο σκοτάδι της νύχτας. «Φτάσαμε» είπε ο Βαλ με τρεμάμενη φωνή. Ο Άροτ ξαφνιάστηκε. Μήνες πορείας μέσα από κακουχίες, είχε σχεδόν πιστέψει πως αυτό το ταξίδι δεν θα τελείωνε ποτέ. Ο Βαλ επιτάχυνε το βήμα του και τον προσπέρασε, με τον Τράνταν από πίσω να σέρνει τα δυο από τα μουλάρια. Ο Άροτ τους άφησε να προπορευτούν και περίμενε να τον πλησιάσει ο Πάλαφ με το τελευταίο ζωντανό. «Πάλαφ.» «Ναι πατέρα…» «Έχε τα βέλη σου έτοιμα. Μην αφήνεις τον Βαλ από τα μάτια σου. Στο πρόσταγμα μου.» Πήρε τα γκέμια από τον γιο του και τον παρακολούθησε να ακολουθεί τον μάγο ξεκρεμώντας το τόξο από τον ώμο του. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη δοκιμασία για τον νέο. Προξενούσε στον Άροτ ανησυχία και περηφάνια μαζί. Το παιδί ήθελε να αποδείξει την αξία του στον πατέρα και σίγουρα θα τα πήγαινε μια χαρά. Ήταν όμως η καταραμένη φύση αυτής της αποστολής. Η εξόντωση μιας τρομερής και ανίκητης κατάρας για τον τόπο. Ο Άροτ δεν θα δεχόταν ποτέ την συμμετοχή του Πάλαφ αν δεν ήταν και ο ίδιος στην ομάδα. Ο Τράνταν κοίταξε με καχυποψία πάνω από τον ώμο του. Δεν εμπιστευόταν τους άντρες του βασιλιά. Διαισθανόταν πως είχαν κακό σκοπό για τον αφέντη του. Μπήκε ανάμεσα σε εκείνους και τον μάγο για να τους δηλώσει φανερά με ποιον θα είχαν να κάνουν. Κόντευαν τώρα στην κορυφή. Ο Βαλ ένιωθε τις δονήσεις στην πλάτη του πιο φανερές από το ψύχος που του ράπιζε το πρόσωπο. Γνώριζε όλα όσα συντελούνταν πίσω του και δεν τον ένοιαζε. Αυτό που τον περίμενε επάνω ήταν πολύ πιο τραγικό και ανώτερο από τις παιδαριώδεις ανησυχίες αυτών των αντρών. Στην κορυφή του γκρεμού υπήρχε ένα άγονο πλάτωμα με το έδαφος του λαξευμένο σε τρεις κλιμακωτούς κύκλους. Κάθε εσωτερικός κύκλος ήταν ένα σκαλί χαμηλότερα από τον προηγούμενο, και στο κέντρο τους δέσποζε ψηλό και μαύρο ένα φλεγόμενο μενίρ. Ένας ηλικιωμένος άντρας, με μακριά λευκή γενειάδα, όμοια με εκείνη του Βαλ, καθόταν σε μια χαμηλή πέτρα δίπλα στη μεγάλη φωτιά. Ήταν καλυμμένος με μακρύ, σκούρο μανδύα αλλά δεν έμοιαζε να κρυώνει. Η κουκούλα του ήταν ριγμένη πίσω και άφηνε το κεφάλι του ξεσκέπαστο. Στήριζε τα δύο του χέρια μπροστά, πάνω στα γόνατα του. Λαμπίρισαν τα μάτια του κάτω από τα πυκνά του φρύδια παρατηρώντας τους τέσσερις άντρες που κατέβηκαν μέσα στον πρώτο κύκλο. Ο Τράνταν είχε δέσει τα ζώα σε έναν βράχο πίσω και ήρθε τρεχάτος πάλι δίπλα στον αφέντη του. Ο μάγος μπήκε στον δεύτερο κύκλο και ένωσε το βλέμμα του με τον καθιστό άντρα. «Αργήσατε» του είπε ο Ραντ, «Περίμενα να ήσαστε πιο γρήγοροι.» Ο Πάλαφ τέντωσε το βέλος στο τόξο του. Ο πατέρας του έσυρε το ξίφος από το θηκάρι. «Βαλ, είναι αυτό το…πράγμα ο κόκκινος Ραντ;» βροντοφώναξε την ερώτηση του ο Άροτ. Η ένταση στη φωνή του ξιφοφόρου είχε να κάνει με τα κατεστραμμένα χωριά και τα καρβουνιασμένα γυναικόπαιδα που είχαν συναντήσει ακολουθώντας τα ίχνη του κτήνους. Βίωσαν μια πορεία γεμάτη φρίκη και οδύνη διασχίζοντας μια άλλοτε ευδαίμονα χώρα, τώρα βυθισμένη στις στάχτες. «Αυτός είναι ο στρατός σου;» ρώτησε ο Ραντ τον μάγο μειδιώντας. «Δεν έχουν σημασία» είπε ο Βαλ αδυνατώντας να τραβήξει το βλέμμα από τον αδελφό του. Ο Ραντ σηκώθηκε ξαφνικά όρθιος. «Έχεις δίκιο. Σημασία έχει που εσύ είσαι εδώ τώρα. Άκουσες το κάλεσμα μου και ήρθες. Οι δύο μας θα γίνουμε πάλι ένα. Μια κόκκινη λαίλαπα που θα ισοπεδώσει τον Κράνορ και το βασίλειο του!» Με κάθε του λέξη έμοιαζε να ρουφάει την κόκκινη ανταύγεια της μεγάλης φλόγας. Κόκκινες φολίδες άρχισαν να καλύπτουν το πρόσωπο και τα χέρια του. Η όψη του άρχισε να γιγαντώνεται και τα σαγόνια του να πλαταίνουν. «Βαλ! Χτύπα τον τώρα! Υπάκουσε στον όρκο που έδωσες στον βασιλιά σου!» φώναξε ο Άροτ. Τα μάτια του Ραντ έκαιγαν κόκκινα πάνω τους. Ο Βαλ γύρισε και κοίταξε τον Άροτ. Τα μάτια του μάγου έκαιγαν γαλάζια. «Όχι ακόμα» είπε ο Βαλ με μια υπόκωφη φωνή. «Προδότη!» ούρλιαξε ο Άροτ και όρμησε στον εσωτερικό κύκλο. «Τώρα Πάλαφ!» Ο Τράνταν σήκωσε το τσεκούρι του και αφήνοντας μια ιαχή ξεχύθηκε να υπερασπιστεί τον αφέντη του. Ο Βαλ έστρεψε την προσοχή του πάλι στον αδελφό του. Η ρόμπα του Ραντ είχε σκορπίσει στον άνεμο σαν σχισμένα κουρέλια. Τώρα ήταν ο τρομερός, γιγάντιος δράκος που είχε ρημάξει την χώρα. Φωτιά και θειάφι έρεαν ανάμεσα από τα σουβλερά του δόντια. Άπλωσε τα πέτσινα φτερά του και το μέγεθος του ήταν τέτοιο που θα μετέδιδε απελπισία στον πιο γενναίο πολεμιστή. «Γιατί αργείς αδελφέ μου;» είπε με απύθμενη φωνή στον Βαλ., «Στάσου ισάξιος στο πλάι μου.» Ο μάγος σήκωσε το ραβδί του και μια γαλάζια αύρα ανασηκώθηκε στην κορυφή της. «Όρκος βαρύς με δένει αδελφέ μου. Έχω άλλα σχέδια.» Ο δράκος άφησε τρομακτικό βρυχηθμό. «Τρισκατάρατη νύχτα. Η μάνα μας ωρύεται στα Τάρταρα!» ούρλιαξε και ανοίγοντας τα σαγόνια τους ξέρασε λάβα ενάντια στον μάγο. Η γαλάζια αύρα κάλυψε σωτήρια τον Βαλ. Η φωτιά σκόρπισε γύρω σκορπώντας πανικό στα μουλάρια και τσουρουφλίζοντας τις γούνες των Άροτ και Τράνταν. Πέταξαν τα τομάρια από πάνω τους χωρίς να μειώσουν την μανία του ενός ενάντια στον άλλο. Σπαθί και τσεκούρι έψαχναν πεισματικά να προκαλέσουν ζημιά. Πιο πίσω ο Πάλαφ είχε χαλαρώσει την χορδή του τόξου του και περίμενε. Οι φωτιές τρεμόπαιζαν στο πρόσωπο του νέου, το βλέμμα του όμως παρέμενε στις σκιές. Ένα δάκρυ κύλησε στο ρυτιδιασμένο μάγουλο του Βαλ. «Το ξέρεις πως μόνο εγώ μπορώ να σε σταματήσω» ψέλλισε. Το ήξερε και ο βασιλιάς. Γι αυτό και μετά από σημαντική προετοιμασία και μια περίτεχνη παγίδα είχε καταφέρει να τον τυλίξει σε φοβερό όρκο. Ο μάγος έφερε την ράβδο στα χείλη του και ψιθύρισε τη λέξη. Στη συνέχεια φίλησε το ξύλο και το άφησε ελεύθερο. Η ράβδος εκσφενδονίστηκε σαν σαΐτα και διαπέρασε τον λαιμό του κόκκινου δράκου. Το καυτό αίμα του πιτσίλισε τους κύκλους. Το τέρας άφησε ένα διαπεραστικό ουρλιαχτό που αντήχησε ως τα άστρα. Το έδαφος τραντάχτηκε κάτω από τα πόδια τους. Ήταν το ελάχιστο πλεονέκτημα που χρειάστηκε ο Άροτ για να διαπεράσει την καρδιά του Τράνταν με την λεπίδα του. «Δάσκαλε!» φώναξε ο ακόλουθος και σωριάστηκε άψυχος. Την ίδια στιγμή μια έκρηξη που άσπρισε την κορυφή του βουνού διαμέλισε τον Ραντ σε αμέτρητα πυρακτωμένα κομμάτια. Ο Άροτ σηκώθηκε από το έδαφος τινάζοντας με αηδία τα λέπια που είχαν κολλήσει πάνω του. Κοίταξε σαστισμένος τον Πάλαφ. Ο γιος του κοίταζε σαν υπνωτισμένος προς το κέντρο των κύκλων. Ακολούθησε το βλέμμα και είδε τον Βαλ σκυμμένο πάνω από μια σωρό από πυρακτωμένα εντόσθια. Βούταγε τα χέρια του σε αυτά, ως τους αγκώνες, και πασάλειβε μετά το πρόσωπο του σαν να το έπλενε. Ο μάγος είχε κατακλυστεί μέσα στην κόκκινη ανταύγεια, ένα γεγονός που δεν κάθισε καλά με τον Άροτ. «Βαλ!» του φώναξε. Ο μάγος ανασηκώθηκε. Φάνταζε ψηλότερος από όσο τον θυμόταν. Όταν επιτέλους γύρισε να τους κοιτάξει, τα μάτια του λαμποκοπούσαν λευκά και το δέρμα του ήταν γεμάτο λέπια. «Τήρησα τον όρκο μου! Είμαι ελεύθερος. Ο βασιλιάς και η γενιά του θα πληρώσουν για όλα!» Ο Βαλ συνέχισε να μεταμορφώνεται και να μεγαλώνει. «Πάλαφ! Ρίξε του!» ούρλιαξε ο Άροτ και ετοιμάστηκε να ορμήσει και ο ίδιος. Ο Πάλαφ μπήκε μπροστά και του έκλεισε τον δρόμο με το ξίφος του σηκωμένο. «Όχι πατέρα» είπε στεγνά. Είχε στο βλέμμα του κάτι άλλο, κάτι που ο Άροτ δεν είχε ξαναδεί. «Αυτός ο άθλιος σε έχει!» είπε ο ξιφοφόρος με έναν λυγμό. «Πάλαφ, είσαι μαγεμένος παιδί μου!» «Όχι πατέρα. Η εξουσία του Κράνορ πρέπει να καταλυθεί. Η χώρα αναζητά τον εξαγνισμό.» «Όχι Πάλαφ…Ο γιος μου δεν είναι συνωμότης!» «Λυπάμαι…» Ο Άροτ άφησε μια πληγωμένη κραυγή και έπεσε πάνω στον Πάλαφ. Οι λάμες τους συγκρούστηκαν και η μονομαχία που ακολούθησε ήταν λυσσαλέα. Ο γιος ήταν άριστος στην ξιφομαχία έχοντας διδαχτεί από τον καλύτερο, τον πατέρα του. Χαμηλά στον ορίζοντα ο ουρανός άρχισε αργά-αργά να ασπρίζει. Ο Βαλ τίναξε τον μακρύ του λαιμό και ξέσχισε τη σιγαλιά με το μουγκρητό του. Με ένα τίναγμα η ουρά του έκανε κομμάτια το μενίρ σβήνοντας τελειωτικά την αιώνια φλόγα. Άνοιξε τα φτερά του και στεφάνωσε τους δύο ξιφομάχους που είχαν απορροφηθεί στην βία τους. Ήταν το ίδιο τρομερός και εντυπωσιακός με τον κόκκινο Ραντ, μόνο που τα λέπια του ήταν λευκά. Ρουθούνισε φωτιά και κοίταξε κάτω, στους μονομάχους. Πρόσεξε πως η έκβαση ήταν κοντά και περίμενε. Με μία απόκρουση και περιστροφή που ο Άροτ δεν περίμενε, ο Πάλαφ έχωσε το σπαθί του βαθιά στο στέρνο του πατέρα του. Ο νεαρός επιχείρησε να το ξανατραβήξει και διαπίστωσε πως ήταν αδύνατο. Σήκωσε το βλέμμα του και κοιτάχτηκε με τον πατέρα του. «Αυτό έλπιζα να μην στο διδάξω ποτέ» είπε ο Άροτ ασθμαίνοντας και φτύνοντας αίμα. «Συγκρατώ την λεπίδα σου σφίγγοντας τους θωρακικούς μυς. Είσαι άοπλος» συμπλήρωσε και τινάζοντας το ξίφος του το κάρφωσε κάτω από το αυτί του Πάλαφ. Έφυγε αμέσως το φως από το βλέμμα του νέου και κατέρρευσε μέσα στην αγκαλιά του πατέρα του. Κατέρρευσαν μαζί στο έδαφος, ο Άροτ αρνούμενος να αφήσει τον γιο του από τα χέρια του. Άφηνε άναρθρες κραυγές με τα δάκρυα να καίνε το πρόσωπο του. Μια παγωμένη, ασημένια αυγή χλόμιασε το πλάτωμα πάνω στο βουνό, χρωματίζοντας γκρίζο το άψυχο πρόσωπο του Πάλαφ. Το αίμα του έσταξε πηχτό και μαύρο στο χώμα. Σχημάτισε ρυάκι που πήγε και ενώθηκε με το χυμένο αίμα του κόκκινου Ραντ. Ακούστηκε ένα δυνατό τσιτσίρισμα και γκρίζος ατμός σηκώθηκε και γέμισε το πλάτωμα. Ο λευκός Βαλ βρυχήθηκε και έκανε μερικά βαριά βήματα προς τους πεσμένους άντρες. Ο Άροτ κοίταξε άφοβα τον δράκο. Δεν φοβόταν. Ήταν ήδη νεκρός. Τίποτα δεν είχε σημασία πια. Ο Βαλ χαμήλωσε τον λαιμό του και πλησίασε τον Άροτ. «Σε αυτό το σημείο που χύθηκε αγαπημένο αίμα, ξιφοφόρε, θα φυτρώσει δέντρο» είπαν τα τρομερά σαγόνια, «Από το ξύλο του θα μπορούν να φτιαχτούν βέλη, το μόνο όπλο στο οποίο θα είμαι τρωτός. Πλησιάζει καραβάνι από την ανατολή, μιας ώρας δρόμο από εδώ. Αν χαλαρώσεις τώρα και αφήσεις το αίμα σου να τρέξει ελεύθερο, θα παραδώσεις το πνεύμα σου σε λίγα λεπτά. Αν συνεχίσεις να κρατάς τη λεπίδα μέσα σου σφιχτά, θα μείνεις ζωντανός αρκετά παραπάνω. Θα έχεις την ευκαιρία να ψιθυρίσεις την προφητεία που σου έδωσα στους ταξιδιώτες. Ο βασιλιάς τον οποίο υπηρετείς είναι διεφθαρμένος και έχει πράξει πολλά εγκλήματα. Μέχρι να μεγαλώσει αυτό το δέντρο εγώ θα γίνω η κατάρα αυτού του τόπου. Η γενιά του Κράνορ θα πλαντάξει κάτω από την μανία μου. Μόνο όταν θα είναι έτοιμη να γιάνει επάξια η χώρα, όταν βγάλει άντρες ικανούς και άξιους να επιστρέψουν εδώ πάνω, μόνο τότε θα καταλυθώ. Σου το δίνω αυτό γιατί σήμερα χάσαμε και οι δύο κάποιον αγαπημένο. Το σύμπαν είναι δίκαιο και υπάρχει δικαιοσύνη για όλους. Αυτό το γνωρίζω ακόμα κι εγώ.» Ο Λευκός Βαλ έκανε στροφή και πλησιάζοντας τον γκρεμό τίναξε τα φτερά του και απογειώθηκε. Ανυψώθηκε στον ουρανό και αφημένος στον παγωμένο άνεμο γλίστρησε προς τα πεδινά, προς την πρώτη από τις μεγαλύτερες πόλεις. Ο Άροτ έσφιξε πάνω του τον Πάλαφ και κοίταξε προς τα ανατολικά. Πονούσε και ο θάνατος φάνταζε γοητευτικός, αλλά συνέχισε να σφίγγει μέσα του το ξίφος του γιού του. Πίστευε πως μπορούσε να κρατήσει για μια ώρα. Έστησε το βλέμμα του στο μονοπάτι και περίμενε το καραβάνι. Τέλος Edited August 26, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 26, 2008 Share Posted August 26, 2008 Πολυ ωραίο διήγημα όπως πάντα Ντίνο. Συναρπαστικό, γεμάτο εικόνες και δράση. Δεν θα μπω στην διαδικασία να το συγκρίνω με τα διηγήματα των παιδιών γιατί πιστεύω ότι ο καθένας έχει το ύφος του και τον τρόπο του. Θα πω όμως ότι και το δικό σου θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από μεγαλύτερο. Αφήνεις -σε μένα τουλάχιστον- μια απορία για το πως ο βασιλιάς έδεσε με όρκο έναν πανίσχυρο μάγο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 26, 2008 Author Share Posted August 26, 2008 Θα πω όμως ότι και το δικό σου θα μπορούσε να είναι απόσπασμα από μεγαλύτερο. Αφήνεις -σε μένα τουλάχιστον- μια απορία για το πως ο βασιλιάς έδεσε με όρκο έναν πανίσχυρο μάγο. Τότε μάλλον απέτυχα. Γιατί βλέπω ένα ενδιαφέρον από τους περισσότερους για την "μεγάλη εικόνα" που εγώ δεν την έχω καθόλου. Εμένα με αφορούν τα δύο αδέλφια και ο πατέρας με τον γιο. Και αυτά "τελειώνουν" μέσα στο διήγημα. Όσο για την πληροφορία, του πως ένας βασιλιάς κατάφερε να δέσει με όρκο έναν πανίσχυρο μάγο... εφόσον δεν εξαρτάται από ιστορικά γεγονότα αλλά από την φαντασία ενός συγγραφέα... έχει σημασία για σένα; Αν δηλαδή στύψω το μυαλό μου μπορώ να βρω δύο-τρεις πειστικές απαντήσεις. Θέλεις να στις δώσω μετά όλες για να διαλέξεις; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 26, 2008 Share Posted August 26, 2008 Σου ζητώ συγγνώμη αν θεωρείς οτι σε πρόσβαλα. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση όπως δεν είχα πρόθεση να κρίνω και το διήγημά σου καθώς ούτε το ταλέντο σου ούτε την πείρα σου έχω. Απλώς ως αναγνώστης επειδή κατάλαβα ότι η σύγκρουση μεταξύ των αδερφών μάγων και του πατέρα με γιου ήταν το focus του διηγήματος, θεώρησα ότι περιγράφοντας τον βασιλιά θα γινόταν πιο "δυνατός" ο λόγος για τον οποίο στράφηκαν οι ομοαίματοι ο ένας εναντίον του άλλου. Προφανώς απέτυχα να το κάνω κατανοητό αυτό και φάνηκε ως επίθεση. Μάλλον δεν θα πρέπει να κρίνω ξανά τα διηγήματα των άλλων. Και πάλι σου ζητώ συγγνώμη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 26, 2008 Author Share Posted August 26, 2008 Σου ζητώ συγγνώμη αν θεωρείς οτι σε πρόσβαλα. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση όπως δεν είχα πρόθεση να κρίνω και το διήγημά σου καθώς ούτε το ταλέντο σου ούτε την πείρα σου έχω. Απλώς ως αναγνώστης επειδή κατάλαβα ότι η σύγκρουση μεταξύ των αδερφών μάγων και του πατέρα με γιου ήταν το focus του διηγήματος, θεώρησα ότι περιγράφοντας τον βασιλιά θα γινόταν πιο "δυνατός" ο λόγος για τον οποίο στράφηκαν οι ομοαίματοι ο ένας εναντίον του άλλου. Προφανώς απέτυχα να το κάνω κατανοητό αυτό και φάνηκε ως επίθεση. Μάλλον δεν θα πρέπει να κρίνω ξανά τα διηγήματα των άλλων. Και πάλι σου ζητώ συγγνώμη. Σε ποια θεότητα να επικαλιστώ; 100% δεν με πρόσβαλες. (Μα τι είχε η απάντηση μου;) Αλλά με το άνωθεν ποστ σου και τις συγνώμες σου έγινα ρόμπα (ξεκούμπωτη), ψωνισμένος, φαντασμένος, ο δεν-έχει-που-να-κρύψει-τη-μούρη-του! Το θέμα με το βασιλιά δεν το έθεσες τόσο ξεκάθαρα την προηγούμενη φορά. Την άποψη σου την καταλαβαίνω. Από τη μια λέω στον εαυτό μου πως ή είναι όντως αδύνατο να γράψεις "μικρό" fantasy ή... (όπως απάντησα σε ένα pm) ένα διήγημα ή μυθιστόρημα τελειώνει αληθινά με τη φράση "Και τότε το σύμπαν χάθηκε μέσα σε μια κοσμική έκρηξη." Γιατί και όταν ο πιστολέρο καθαρίσει την πόλη από τους κακούς και φύγει καβάλα προς το ηλιοβασίλεμα, πάλι κάποιος μπορεί να πει "Που πήγε; Έζησε ως τα γεράματα; Παντρεύτηκε; Έκανε παιδιά;" Οι Guardians έχουν περισσότερα χρόνια στο fantasy κουρμπέτι. Τελικά ξέρουν και περισσότερα. Τα εκτός διηγήματος συμβάντα (ο θάνατος του βασιλιά στη μια περίπτωση) παίζουν μεγάλο ρόλο στη καθεαυτού εξέλιξη του διηγήματος. Εγώ το είδα μάλλον από άλλη άποψη. Τα "εκτός βουνού" στην ιστορία είναι το background. Πως να το εξηγήσω καλύτερα; Η πάλη ενός βρετανού και ενός γερμανού στρατιώτη στα χαρακώματα, για μια κονσέρβα φασόλια - γιατί τους θερίζει η πείνα - πόση σημασία θα έχει σε σχέση με τον Χίτλερ και τον Τσώρτσιλ που τους έστειλαν στη μάχη; Το διήγημα θα τελειώσει με τον βρετανό να τρώει στο τέλος τα φασόλια, πάνω από το ματωμένο πτώμα του γερμανού. Και με γεμάτο το στομάχι θα του επιστρέφει και η συνείδηση του να τον βασανίσει. Θα ολοκληρωθεί η ιστορία μόνο όταν ο στρατιώτης δώσει την αναφορά του και στον πρωθυπουργό; Είμαι τόσο εκτός; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted August 26, 2008 Share Posted August 26, 2008 Επετρεψέ μου όμως να σου ζητήσω άλλο ένα παράδειγμα για την κατανοησή μου. Στο παράδειγμα που έδωσες ξέρω το background, ξέρω τι έχει κάνει ο Χιτλερ και ο Τσώρτσιλ. Εδώ ξέρω τι έχει κάνει ο βασιλιάς και έστρεψε το γιο ενάντια στον πατέρα; (παρεμπιπτόντως αριστουργηματική απόδοση). Επίσης δεν αφήνω να εννοηθεί ότι ότι είσαι φαντασμένος, ψωνισμένος, κλπ, παραδέχομαι ευθέως την κατωτερότητά μου σε ζητήματα συγγραφής. Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 26, 2008 Author Share Posted August 26, 2008 Επετρεψέ μου όμως να σου ζητήσω άλλο ένα παράδειγμα για την κατανοησή μου. Στο παράδειγμα που έδωσες ξέρω το background, ξέρω τι έχει κάνει ο Χιτλερ και ο Τσώρτσιλ. Εδώ ξέρω τι έχει κάνει ο βασιλιάς και έστρεψε το γιο ενάντια στον πατέρα; (παρεμπιπτόντως αριστουργηματική απόδοση). Όταν ο Βαλ λέει πως "ο βασιλιάς είναι διεφθαρμένος" δεν έχω λόγο να τον αμφισβητήσω, κι ας είναι - ας πούμε - ο κακός. Ο γιος λοιπόν, έχοντας δει το ίδιο, ανήκει σε συνωμότες που μισούν τον βασιλιά. Παίζεται δηλαδή αν όντως ο Πάλαφ έχει υπνωτιστεί από τον Βαλ. Πολύ πιθανό ο μάγος να μην έκανε τίποτα για να μαγέψει τον νέο. Απλά, από πάντα, ο γιος "ανήκε σε άλλο στρατόπεδο" από εκείνο του πατέρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted August 26, 2008 Share Posted August 26, 2008 Tα short stories δεν μπορούν να μην αφήσουν κενά. Ίσως κι εκεί να βρίσκεται η μαγεία, η γοητεία τους, στα "γιατί" που αφήνουν επειδή ο συγγραφέας δεν μπορεί ή δεν θέλει να εξηγήσει τα πάντα. Δεν γίνεται σε 2000 μέσο όρο λέξεων να αποδώσεις τα πάντα. Δίνεις το πιο δυνατό ή το πιο ουσιαστικό ή ένα φλασάκι και την αφήνεις έτσι, σαν τις φωτογραφίες που φαίνεται στην άκρη τους ένα χέρι κι όλοι αναρωτιούνται ποιανού είναι. Η νουβέλα θα πει -και πάλι όχι πάντα- ποιανού είναι το χέρι και πού τραβήχτηκε η φωτογραφία και υπό ποιες συνθήκες, αλλά μια μικρή ιστορία αιχμαλωτίζει στιγμές. Το θ'εμα είναι να τις αιχμαλωτίζει σωστά και τα ερωτήματα που γεννιούνται είναι κι αυτά μέρος μιας καλής μικρής ιστορίας. Θα ένιωθα πραγματικά "λίγη" σαν ερασιτέχνης συγγραφέας αν δεν έμεναν ερωτηματικά στις μικρές ιστορίες μου. Πρόσεξε την διαφορά: όχι κενά, ερωτηματικά. Ντίνο, τις τελευταίες μέρες διαβάζω -μου φαίνεται- συνέχεια και παντού ιστορίες σου. Δεν έχω βρει μία που να πω πως δεν μου άρεσε, ούτε καν μία που να μου άρεσε λίγο. Η μία είναι καλύτερη απ' την άλλη κι αυτή δεν πάει πίσω. Κάνε κάτι με δαύτες! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted August 26, 2008 Author Share Posted August 26, 2008 Ντίνο, τις τελευταίες μέρες διαβάζω -μου φαίνεται- συνέχεια και παντού ιστορίες σου. Δεν έχω βρει μία που να πω πως δεν μου άρεσε, ούτε καν μία που να μου άρεσε λίγο. Η μία είναι καλύτερη απ' την άλλη κι αυτή δεν πάει πίσω. Κάνε κάτι με δαύτες! Ευχαριστώ. Περιμένω μια απάντηση από τον Λιβάνη για μια συλλογή διηγημάτων, επιστημονικής φαντασίας, που τους έστειλα πριν ένα εξάμηνο. Τώρα θα έπρεπε να λάβω την απάντηση τους. Αν έρθει "όχι" ίσως δοκιμάσω άλλον οίκο. Αν έρθει "ναι" έχω αρκετά διηγήματα για να τους προτείνω και δεύτερη ανθολογία, ή κάποιο μη ε.φ. μυθιστόρημα. Επειδή fantasy δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου, έχω μεν γράψει μερικά εδώ στο φόρουμ, όχι όμως αρκετά για ένα βιβλίο. Τον Σεπτέμβριο θα πάω στο Οξύ για τα συμβόλαια του "Η Καρδιά του Δαίμονα". Έχω να τους προτείνω δεύτερο μυθιστόρημα, ή κάτι από τα ανωτέρω. Θα δούμε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.