Αγκάθια

[Electroscribe]

Είδος: urban fantasy

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 3455

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: για τον επετειακό διαγωνισμό 28άδας (Όντα ανώτερα/Όντα κατώτερα). Το κείμενο ξεφεύγει από το όριο λέξεων. Λίγο, αλλά αισθητά. - Η ιστορία είναι αφιερωμένη στον Dain, ο οποίος όχι μόνο έβαλε το θέμα, αλλά και μου έδωσε την έμπνευση για το συγκεκριμένο κείμενο

thorns.doc

Edited September 22, 2008 by Electroscribe

[Namris]

Δεν ξέρω πόσα ελαττώματα θα εύρισκα σε περίπτωση που ήμουν συγγραφέας, αλλά σαν αναγνώστης το βρήκα πανέμορφο. Απέριττο και σφιχτοδεμένο κείμενο. Ολοζώντανες εικόνες και ξεκάθαρη πλοκή. Μπράβο!

 

Τώρα, βέβαια, δεν μου άφησε την αίσθηση για όντα ανώτερα και κατώτερα, αλλά για όντα διαφορετικά, πράγμα που για μένα τουλάχιστον δεν έχει καμιά σημασία. Εξάλλου, ένας διαγωνισμός παρότι αποτελεί αυτοσκοπό από την οπτική γωνία της κοινωνίας (πράγμα απόλυτα λογικό), από την οπτική γωνία της τέχνης μπορεί να αποτελέσει απλά ένα επιπλέον ερέθισμα για έμπνευση (κι αλίμονο αν θα αποτελούσε το μοναδικό ερέθισμα· δε θα μιλούσαμε τότε για λογοτεχνία και λογοτέχνες, αλλά για λογοτεχνική και λογοτεχνίτες).

 

 

Θα μου επιτρέψεις, όμως, να γκρινιάξω λιγουλάκι για κάποια πραγματάκια;

 

- Όταν ο Βασίλης ανακαλύπτει τι είναι, περίμενα κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για τα αποτελέσματα της αγκαθοθεραπείας. Τι άλλαξε δηλαδή πάνω του, αν άλλαξε κάτι; Αυτό το «δείξ' της το αληθινό σου πρόσωπο» ήταν καθαρά μεταφορικό; Τι ακριβώς θα της έδειχνε; Πιθανόν, να τα έχεις ξεκαθαρίσει τα πράγματα και απλά εγώ να μην το κατάλαβα.

 

- Μπερδεύτηκα λιγάκι προς το τέλος, με το παιδί που πήραν μαζί τους. Από τη μια μου δίνεις την αίσθηση ότι τον αντάλλαξαν με το μωρό του ορίτζιναλ ζευγαριού, και από την άλλη μου δίνεις την αίσθηση ότι ο ασπρομάλλης τον έκανε με την ορίτζιναλ μητέρα του (οπότε δεν υπάρχει παραπανίσιο παιδί).

 

Επίσης, στην περίπτωση που υπάρχει παραπανίσιο παιδί, την μια μου λες ότι θα γίνει υπηρέτης του Βασίλη, αλλά με τη φράση «Άκου ‘το πήραμε μαζί μας’!» μου δίνεις την εντύπωση ότι το ξεφορτώθηκαν.

 

Αν είναι εύκολο, θα μπορούσες να μου ξεδιαλύνει λίγο τα πράγματα;

 

- Μου άρεσε πάρα πολύ η ιδέα της εσωτερικής σύγκρουσης στις δύο τελευταίες παραγράφους, ανάμεσα στην πραγματική του φύση και τις συμβουλές του πατέρα του. Μπορεί να είναι δική μου ιδέα, αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να γίνει κάπως πιο ορατή η σύγκρουση αυτή.

 

- Το «ασημένιο φύλλο» της τελευταίας σειράς, μήπως θα έπρεπε να γίνει «ασημένιο σακουλάκι»; Όπως διαπίστωσες, είμαι λιγάκι «τα ζώα μου αργά» τύπος, και επειδή κάποια προφανή πράγματα δεν τα πιάνω με την πρώτη, ζορίστηκα ελαφρώς να καταλάβω τι εννοούσες.

 

Θα μου πεις: «Αν δεν καταλαβαίνεις τα αυτονόητα, μάλλον σε λάθος φόρουμ τριγυρίζεις», και δε θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου.

 

 

[Electroscribe]

Δεν ξέρω πόσα ελαττώματα θα εύρισκα σε περίπτωση που ήμουν συγγραφέας, αλλά σαν αναγνώστης το βρήκα πανέμορφο. Απέριττο και σφιχτοδεμένο κείμενο. Ολοζώντανες εικόνες και ξεκάθαρη πλοκή. Μπράβο!

 

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και ακόμη περισσότερο για τον κόπο που έκανες να μου επισημάνεις συγκεκριμένα σημεία αδυναμίας, ώστε να έχω τη δυνατότητα να βελτιώσω το κείμενό μου. Μέχρι τώρα έχω αρκετές ενστάσεις για την τελική σκηνή, το οποίο δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

 

Τώρα, βέβαια, δεν μου άφησε την αίσθηση για όντα ανώτερα και κατώτερα, αλλά για όντα διαφορετικά, πράγμα που για μένα τουλάχιστον δεν έχει καμιά σημασία.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα το θέμα, ήταν "με ποιο κριτήριο ανώτερα"; Έστω, λέω, ένα είδος σωματικά, εμφανισιακά και διανοητικά ανώτερο από ένα άλλο. Δε μετράει τι θα κάνουν οι μεν και τι οι δε με την ελεύθερη βούληση που διαθέτουν; Είναι μόνο θέμα δυνατοτήτων; Ή μήπως είναι θέμα της εφαρμογής στην οποία θέτει κανείς τις δυνατότητές του, όσο μικρές κι αν είναι; Νομίζω ότι παίρνω θέση σε αυτό, με το διήγημά μου.

 

Αν είναι εύκολο, θα μπορούσες να μου ξεδιαλύνει λίγο τα πράγματα;

 

Λοιπόν... τι είχα κατά νου να πω (αυτό δε σημαίνει ότι κατάφερα να το περάσω και στο διήγημα).

 

Η ιδέα των ξωτικών που ανταλλάσουν δικά τους μωρά με μωρά ανθρώπων, υπάρχει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (ίσως και πιο πέρα, δεν ξέρω). Τι κάνουν τα παιδιά που παίρνουν; Δεν έχω βρει καμιά εξήγηση άξια λόγου.

 

Οπότε, σκέφτηκα μία δική μου.

 

Τα ξωτικά γεννιούνται από το ζευγάρωμα ανθρώπινων γυναικών και αρσενικών ξωτικών (δεν έχω σκεφτεί τίποτα σχετικά με τους άλλους συνδυασμούς πιθανών γονέων, οπότε ας μη ρωτήσει κανείς). Επιφανειακά, αυτά τα παιδιά μοιάζουν με ανθρώπους, αλλά μέσα τους κρύβεται το ξωτικό. Δεν εννοώ κυριολεκτικά μέσα. Ας πούμε, δυο σώματα που καταλαμβάνουν το ίδιο σημείο και φαίνεται μόνο το ένα. Όταν έρθει η ώρα της ενηλικίωσης και το ξωτικό σώμα (ο αληθινός εαυτός) "ξυπνήσει" (η "αγκαθοθεραπεία" που λες), μπορεί πια να διαχωριστεί από το ανθρώπινο σώμα, το οποίο ανθρώπινο σώμα θα αποκτήσει δική του συνείδηση και θα ακολουθεί το ξωτικό ως κάποιου είδους προσωπικός σκλάβος. (Αυτό, μάλλον πρέπει να το κάνω ξεχωριστή ιστορία)

 

Αν πάλι δεν είμαι σαφής, παρακαλώ βοήθησέ με να το ξεκαθαρίσω ακόμη περισσότερο.

 

 

- Το «ασημένιο φύλλο» της τελευταίας σειράς, μήπως θα έπρεπε να γίνει «ασημένιο σακουλάκι»;

 

Σακουλάκι εννοώ, αλλά είπα να μείνω πιστός στο φυτικό θέμα του αποσπάσματος. Έλπιζα ότι θα ήταν εύκολα κατανοητό.

[Naurgul]

Ιδέα: Ένας έφηβος ερωτεύεται μια κοπέλα η οποία πιστεύει ότι η μοναδικότητα/ιδιαιτερότητά της οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ξωτικιά. Ενώ αρχικά ο νεαρός την παίρνει για λίγο τρελή, στο τέλος αποκαλύπτεται ότι όχι μόνο ξωτικά υπάρχουν αλλά το πραγματικό ξωτικό ήταν το αγόρι, όχι η κοπελιά. Η πραγματική ανατροπή είναι ότι η ζωή μεταξύ των ανθρώπων τον κάνει να σπάει τον κύκλο της αναπαραγωγής των ξωτικών. Η γενική ιδέα είναι ωραία (αν και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη). Από τη δομή της, το μόνο που δε μου άρεσε είναι ότι η αναμονή για τις ανατροπές είναι πολύ μεγάλη και γίνεται μία συμφόρηση στο τέλος που αποκαλύπτεται ταυτόχρονα η ύπαρξη ξωτικών, το γεγονός ότι η κοπέλα δεν είναι αλλά είναι ο νεαρός και επιπλέον εξηγείται το πώς λειτουργεί το σύστημα. Ίσως θα μπορούσες να μετακινήσεις τη φανέρωση της ύπαρξης των ξωτικών λίγο πιο νωρίς.

 

Εκτέλεση: Πρώτα από όλα, θα έλεγα ότι υπάρχουν κάποια λάθη στο πόσο έντονα παρουσιάζονται κάποια πράγματα. Ας πούμε, κάπου λες

Απέναντι ήταν σταματημένο ένα πανάκριβο κόκκινο αυτοκίνητο με σκούρα τζάμια.

«Αυτές είναι καμπύλες», είπε ο Ψαρράς. «Τέλειο;»

Οι ξωτικοί που παρακολουθούν τις καταστάσεις θα έπρεπε να παρουσιάζονται λίγο πιο έμμεσα. Εδώ φαίνεται σα να λες στον αναγνώστη "Κοίτα, κάτι που θα έχει σχέση με την ανατροπή στο τέλος!" και αμέσως μετά "Ψέματα, ψέματα, δεν ήταν τίποτα". Αντίθετα, οι λεπτομέρειες της αναπαραγωγής του είδους των ξωτικών και το πώς δουλεύει το σύστημά τους υπονοούνται τόσο έμμεσα στο κείμενο που σχεδόν χάνονται. Θα ήθελα να αναφέρονται περισσότερα πράγματα μέσα στο κείμενο, κι ας ήταν με απλές αναφορές στα πράγματα που διάβαζε η κοπελιά. Ας πούμε, δε θα πείραζε να έβαζες περισσότερες λεπτομέρειες για το παρελθόν της μητέρας του νεαρού, δύσκολα θα καταλάβαινε κάποιος τι έτρεχε πριν το φινάλε. Επίσης, σε κάποια σημεία βάζεις αχρείαστες λεπτομέρειες, όπως το πώς ο Ψαρράς τον κάλυψε όταν έκανε κοπάνα από το φροντιστήριο και πώς διέγραφε και ξε-διάγραφε τις τσόντες του. Νομίζω ότι θα ήταν καλό να τα έψαχνες όλα αυτά τα σημεία κι αν έβρισκες ότι κάτι υπάρχει μόνο επειδή σου ήρθε εκείνη την ώρα και δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό στην πλοκή να το έκοβες για να γίνει πιο στιβαρό το κείμενο. Ακόμα, θα ήταν καλό, νομίζω, να υπάρχει κάποια εξήγηση γιατί αυτός ξέρει τόσα πολλά για την κελτική μυθολογία και γιατί τον φώναζαν 'κινητή εγκυκλοπαίδεια'. Όπως είναι τώρα, μου μοιάζει λίγο αυθαίρετο. Η πρώτη παρουσίαση του προφυλακτικού δε μπαίνει σε καλό σημείο. Δε μου φαίνεται λογικό να σκέφτεται αυτό το πράγμα ο νεαρός όταν τον πιάνουν και τον βάζουν μέσα στο αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνομαι ότι κάπου πρέπει να μπαίνει αυτό, αλλά εκεί δεν είναι το μέρος. Εγώ θα πρότεινα να μπει μια φορά κατά την αρχή, κατά προτίμηση μέσω διαλόγου, μια φορά λίγο πιο μετά και καθόλου προς το τέλος. Τελικά, η σκηνή που παίρνει την τελική του απόφαση θα ήθελα να είναι λίγο πιο συνοπτική· έχω την εντύπωση πως χάνει μέρος της δύναμής της όπως είναι.

 

 

 

Σημείωση: Δέχομαι και ενθαρρύνω κάθε είδους απάντηση, ένσταση, αίτημα επεξήγησης κλπ πάνω στην κριτική από τον συγγραφέα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος. Εγγυώμαι ότι αυτό δε θα επηρεάσει την ποσότητα ή την ποιότητα των κριτικών μου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

[Naroualis]

Δε θα πω ότι ήταν η τέλεια ιστορία αλλά ήταν σίγουρα εκείνη που με συγκίνησε περισσότερο. Ίσως επειδή έναν Βασίλη τον έχουμε όλοι μέσα μας, υποθέτω. Πόσες και πόσες φορές δεν συναντήσαμε ένα άτομο τρελαμένο, που προσπάθησε να μας πει πόσο πιο ανώτερο ήταν από μας. Παρατηρήσεις θα ήθελα να κάνω αρκετές, οι πιο σοβαρές όμως είναι οι εξής: πρώτον γιατί τα ξωτικά μίλησαν εκείνη τη στιγμή στο Βασίλη; Δεύτερον, τι ακριβώς παίζει με το παιδί των ανθρώπων και των ξωτικών και πώς αλληλεπιδρούν; Τρίτον, η σχέση της Ελένης με το Μιχάλη είναι κάπως αβάσιμη. Άσχετα με το αν τα κοριτσάκι της ηλικίας της προτιμούν τέτοιους άντρες, αν κάνεις συνέχεις παρέα με ένα αγόρι, δεν παίζει να την πέφτει –ή να πέφτεις- στον πρώτο μπρατσόνι που σου την πέφτει. Θεωρώ ότι δε θα ταίριαζε στο χαρακτήρα της κοπέλας έτσι όπως τον παρουσιάζεις. Ίσως έπρεπε να την κάνεις πιο επιφανειακή, πιο ρηχή.

[tetartos]

Γραφή: Πολύ προσεγμένη η μορφή του κειμένου, μπράβο. Δεν είμαι σίγουρος πότε βάζεις αστερίσκους και πότε αφήνεις κενή γραμμή (και τι σημαίνει αυτό). Και μου άρεσε και η τεχνική προτάσεις-παράγραφοι, που έδινε δύναμη στο περιεχόμενό τους. Την λέξη "ψαλίδα" δεν την κατάλαβα παρά μόνο αφού τέλειωσε το διήγημα. Προσοχή: "τα κωλοχόρι", "αυτό που ήθελε, Βασίλης δεν είχε τολμήσει"

Πλαίσιο: Περιγραφές όσο χρειάζονται σε ένα ούτως ή άλλως γνώριμο πλαίσιο. Μου άρεσαν λεπτομέρειες που "εισέβαλλαν" στο κείμενο, για να κάνουν πιο πιστευτό τον κόσμο του.

Χαρακτήρες: Εκμεταλλεύτηκες επιτυχώς τον χώρο-λέξεις σου και έχεις αναπτύξει πολύ καλά τον χαρακτήρα του Βασίλη. Κάπως απότομη η αλλαγή του από "δεν ξέρω ποια είναι η Ελένη" σε "έχω βαρεθεί μ' αυτά που μου λέει".

Πλοκή: Μου άρεσε που συνδυάστηκαν οι "άσχετοι" χαρακτήρες στο τέλος. Και ωραίο το twist σχετικά με το ποιος είναι ξωτικό, στο τέλος. Μου άρεσε επίσης η χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας -κάνει τη διήγηση πιο ρεαλιστική. Από την άλλη, η ιστορία δεν είναι και hardcore σουφουφου, μια και δεν πραγματεύεται ιδιαίτερα το φανταστικό στοιχείο και την επίδρασή του στους χαρακτήρες σου. Και το τέλος, λίγο ασαφές. Ναι, θα την γλυτώσει από τη ζωή της μητέρας του και δεν θα την εκμεταλλευτεί σπέρνοντας τον σπόρο του μέσα της. Όμως αυτό ήταν η εκμετάλλευση που είχε στο μυαλό του; Ή μήπως το να "πάει" μαζί της είναι τελικά ο τρόπος που θα την εκμεταλλευτεί; Επίσης, γιατί ο ηλιοκαμένος άντρας κοίταξε τον Βασίλη με περιφρόνηση, μια και ήταν ένας από αυτούς;

Διάλογοι: Λίγοι αλλά καλοί. Δε μου άρεσε μόνο η απάντηση περί κινητής εγκυκλοπαίδειας.

[Electroscribe]

Σόρυ που έκανα τόσον καιρό να απαντήσω. Δεν ήταν επειδή δεν εκτίμησα την κριτική.

 

Από τη δομή της, το μόνο που δε μου άρεσε είναι ότι η αναμονή για τις ανατροπές είναι πολύ μεγάλη και γίνεται μία συμφόρηση στο τέλος που αποκαλύπτεται ταυτόχρονα η ύπαρξη ξωτικών, το γεγονός ότι η κοπέλα δεν είναι αλλά είναι ο νεαρός και επιπλέον εξηγείται το πώς λειτουργεί το σύστημα.

 

Αυτό το σημείωσαν οι περισσότεροι, αλλά είσαι ο μόνος που το χώρεσε σε μια φράση και επισήμανε την ακριβή αδυναμία (στο ρυθμό)

 

Οι ξωτικοί που παρακολουθούν τις καταστάσεις θα έπρεπε να παρουσιάζονται λίγο πιο έμμεσα. Εδώ φαίνεται σα να λες στον αναγνώστη "Κοίτα, κάτι που θα έχει σχέση με την ανατροπή στο τέλος!" και αμέσως μετά "Ψέματα, ψέματα, δεν ήταν τίποτα".

 

Δε νομίζω ότι διαψεύδω κάτι. Περισσότερο, λέω στον αναγνώστη να κάνει υπομονή (ή, τουλάχιστον, αυτό σκόπευα). Μπορείς να μου δώσεις ένα παράδειγμα του πώς φαντάζεσαι αυτό που περιγράφεις ως "πιο έμμεσα";

 

Επίσης, σε κάποια σημεία βάζεις αχρείαστες λεπτομέρειες, όπως το πώς ο Ψαρράς τον κάλυψε όταν έκανε κοπάνα από το φροντιστήριο και πώς διέγραφε και ξε-διάγραφε τις τσόντες του.

 

Αυτά είναι λίγο σχετικά. Τι θα θυμίσει κάτι δικό του στον κάθε αναγνώστη και θα του "μιλήσει". π.χ. ο aScannerDarkly βρήκε ενδιαφέρον το σημείο με τις πορνοταινίες. Παρεμπιπτόντως, είχα περάσει ένα καλό χέρι την ιστορία κι είχα ψαλιδίσει διάφορα άσχετα και άχρηστα.

 

Ακόμα, θα ήταν καλό, νομίζω, να υπάρχει κάποια εξήγηση γιατί αυτός ξέρει τόσα πολλά για την κελτική μυθολογία και γιατί τον φώναζαν 'κινητή εγκυκλοπαίδεια'.

 

Ξέρει τόσα πολλά γιατί είναι βιβλιοφάγος, αλλά αυτό όντως χρειάζεται να φανεί κάπου στο κείμενο.

 

Η πρώτη παρουσίαση του προφυλακτικού δε μπαίνει σε καλό σημείο. Δε μου φαίνεται λογικό να σκέφτεται αυτό το πράγμα ο νεαρός όταν τον πιάνουν και τον βάζουν μέσα στο αυτοκίνητο. Αντιλαμβάνομαι ότι κάπου πρέπει να μπαίνει αυτό, αλλά εκεί δεν είναι το μέρος. Εγώ θα πρότεινα να μπει μια φορά κατά την αρχή, κατά προτίμηση μέσω διαλόγου, μια φορά λίγο πιο μετά και καθόλου προς το τέλος.

 

Είναι ενοχικός τύπος. Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που θα το σκεφτόταν.

 

Τελικά, η σκηνή που παίρνει την τελική του απόφαση θα ήθελα να είναι λίγο πιο συνοπτική· έχω την εντύπωση πως χάνει μέρος της δύναμής της όπως είναι.

 

Πάλι σχετικό πράγμα. Άλλοι είπαν ότι θα ήθελαν να το δουν πιο ανεπτυγμένο αυτό.

 

 

Και πάλι ευχαριστώ για τον χρόνο που ξόδεψες πάνω στο κείμενό μου.

[Electroscribe]

Λίγα λόγια και εύστοχα, τέταρτε

 

Δεν είμαι σίγουρος πότε βάζεις αστερίσκους και πότε αφήνεις κενή γραμμή (και τι σημαίνει αυτό).

 

Δες το σαν μοντάζ:

• μια γραμμή κενό (με αστερίσκους) - κοφτό, μικρή αλλαγή, π.χ. ίδια σκηνή, αλλά μετά από ώρα ή δυο σκηνές σχετικές μεταξύ τους
  
• δυο γραμμες κενές - μακρύ, μεγάλη αλλαγή, χωρίζει δυο σκηνές άσχτες μεταξύ τους
  

Την λέξη "ψαλίδα" δεν την κατάλαβα παρά μόνο αφού τέλειωσε το διήγημα.

 

Δεύτερη ή τρίτη ένσταση στο συγκεκριμένο σημείο, κι όπως είπα, δεν τα θεωρώ τυχαία αυτά. Θέλει ρετουσάρισμα

 

Κάπως απότομη η αλλαγή του από "δεν ξέρω ποια είναι η Ελένη" σε "έχω βαρεθεί μ' αυτά που μου λέει".

 

Η σκηνή κλειδί σε αυτό είναι εκεί που πήγαμ στο ακριβό καφέ, αλλά δε με έφταναν οι λέξεις για κάτι παραπάνω

 

Από την άλλη, η ιστορία δεν είναι και hardcore σουφουφου, μια και δεν πραγματεύεται ιδιαίτερα το φανταστικό στοιχείο και την επίδρασή του στους χαρακτήρες σου.

 

Κι αυτό το είπαν κι άλλοι. Αλλά πιστεύω ότι φταίει το overdose του διαγωνισμού - διαβάσατε τόσες "hardcore" σου-φου-φου ιστορίες μαζί με τη δική μου, ώστε μοιάζει φτωχή σε σύγκριση. Επίσης, ήταν μια εσκεμμένη ανατροπή των συμβάσεων του είδους (urban fantasy) σε περιεχόμενο, αλλά και σε τεχνική

 

Ναι, θα την γλυτώσει από τη ζωή της μητέρας του και δεν θα την εκμεταλλευτεί σπέρνοντας τον σπόρο του μέσα της. Όμως αυτό ήταν η εκμετάλλευση που είχε στο μυαλό του; Ή μήπως το να "πάει" μαζί της είναι τελικά ο τρόπος που θα την εκμεταλλευτεί; Επίσης, γιατί ο ηλιοκαμένος άντρας κοίταξε τον Βασίλη με περιφρόνηση, μια και ήταν ένας από αυτούς;

 

Άλλα τα μέτρα του ανθρώπου και άλλα του απανθρώπου. Από τη στιγμή που υποκύπτει στην κρυφή φύση του (γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς) θα βλάψει κι αυτήν και πολύ κόσμο ακόμη. Αλλά θα το παλέψει για να κάνει όσο λιγότερο κακό γίνεται.

 

Επίσης, γιατί ο ηλιοκαμένος άντρας κοίταξε τον Βασίλη με περιφρόνηση, μια και ήταν ένας από αυτούς;

 

Γιατί έχει αφεθεί να γίνει τόσο διαφορετικός από αυτό που θεωρείται "φυσικό" για ένα ξωτικό (δηλαδή, γιατί έχει μάθει να έχει όρια)

 

Δε μου άρεσε μόνο η απάντηση περί κινητής εγκυκλοπαίδειας.

 

Και "φωτεινό παντογνώστη" με έλεγαν, και το σιχαινόμουν ακόμη πιο πολύ. Δεδν έχουμε τόσο μεγάλη ηλικιακή διαφορά για να μην έχεις αυτές τις ηλίθιες εκφράσεις.

[Naurgul]

Δε νομίζω ότι διαψεύδω κάτι. Περισσότερο, λέω στον αναγνώστη να κάνει υπομονή (ή, τουλάχιστον, αυτό σκόπευα). Μπορείς να μου δώσεις ένα παράδειγμα του πώς φαντάζεσαι αυτό που περιγράφεις ως "πιο έμμεσα";

Ας πούμε εκεί που βλέπουν το καλό αυτοκίνητο που έχουν οι ξωτικοί. Εγώ θα το έκανα ως εξής: Θα έβαζα ο φίλος του πρωταγωνιστή να έχει μια μόνιμη ψύχωση με τα αυτοκίνητα και θα την εμφάνιζα κι άλλες φορές μέσα στο κείμενο, αλλά με λιγότερο καλά αυτοκίνητα. Επίσης, θα έβαζα τον πρωταγωνιστή να έχει κάτι άλλο στο μυαλό του τη στιγμή που ο άλλος λέει για την "αυτοκινητάρα" που είδε. Επίσης, το να περάσουν οι πληροφορίες μέσα από διάλογο αντί για αφήγηση βοηθάει να είναι λιγότερο άμεσο, θα έλεγα. Κάπως έτσι:

Εκείνη τον κοίταξε κατάματα και του χαμογέλασε. Χαμογέλασε κι αυτός, αμήχανα, με μια στιγμή καθυστέρηση. Μετά η κοπέλα έστρεψε ξανά την προσοχή της στη φίλη της κι ο Βασίλης έτρεξε έξω, να προλάβει τον Ψαρρά. Τον βρήκε πάλι να παραμιλάει εκστατικά για κάποιο παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Αυτές είναι καμπύλες», είπε ο Ψαρράς. «Κόκκινο χρωματάκι, φιμέ τζάμια, τι άλλο να θέλει κανείς;» συνέχισε το παραλήρημά του. Ο Βασίλης έγνεψε ελαφρά, σα μουδιασμένος· το μυαλό του ήταν αλλού.

Έτσι ξεγελάς τον αναγνώστη ότι το μόνο που κάνεις είναι μια σύγκριση ανάμεσα στην πεζότητα του πάθους του Ψαρρά με τα πιο λεπτά συναισθήματα του Βασίλη. Ενώ στην πραγματικότητα προοικονομείς και την επέμβαση των ξωτικών. Όπως το έχω τώρα ίσως είναι λιγότερο λακωνικό από όσο πρέπει αλλά νομίζω καταλαβαίνεις τι εννοώ.

 

Είναι ενοχικός τύπος. Ακριβώς αυτή είναι η στιγμή που θα το σκεφτόταν.

Ίσως θα μπορούσε αυτό να παρουσιάζονταν άμεσα για να φαίνεται δικαιολογημένη η αντίδρασή του στο τέλος, ή τουλάχιστο για να μου φαίνεται εμένα δικαιολογημένη η αντίδρασή του στο τέλος. ;)

 

Όσο για τα σχετικά, ναι, υποθέτω είναι κάπως υποκειμενικά πολλά από αυτά που λέω. Τα είπα μόνο ως προτροπή για να ρωτήσεις περισσότερους ανθρώπους αν αισθάνθηκαν κάτι παρόμοιο.

Edited September 24, 2008 by Guardian of the RuneRing #1